โสด UID23297
ลงทะเบียน2011-7-29
ออนไลน์2430 ชั่วโมง
วันเกิด1967 ปี 11 เดือน 1 วัน
อายุพิจิก
ที่อยู่ปัจจุบันไทย ตราด
โสด
ศาสตราจารย์เอื้ออาทร
อาจารย์พิเศษ
|
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที; q9 o1 g; ~8 E
- V1 V9 p3 A- u7 b/ i7 d! H4 @ตอนที่ 2( P7 W4 x A& O. [3 E. x" W3 V
“วันนี้โต้งไม่กลับบ้านหรอกแม่ แม่ไม่ต้องรอโต้งนะ” * ?5 Y- h0 c& {* `$ F* Y. ]
“อ้าว…ทำไมไม่กลับล่ะนี่พ่อเขาก็ถามถึงโต้งอยู่นะว่าทำไมโต้งยังไม่กลับบ้านปล่อยให้ไปบ้านเพื่อนแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที” " h/ p8 Q; l' E. e. ~: z% D
“พอดีรายงานที่ต้องทำรวมกลุ่มกันมันยังไม่เสร็จอ่ะแม่ก็เลยต้องค้างบ้านชัย แม่ไม่ต้องห่วงโต้งหรอก”
# U3 [$ y( G: C“เออ…เออ…ทำเสร็จแล้วพรุ่งนี้ก็รีบกลับมาล่ะพ่อกับแม่เป็นห่วงนะรู้มั้ย”; U3 \6 f5 i, U7 h4 _
“ครับ…แล้วจะรีบกลับครับแม่”วางหูไปแล้วโต้งจึงหันมายิ้มเจื่อนๆกับมิว ( P j7 b6 T( s% o
“ถ้าน้านีรู้ว่าโต้งโกหก คงจะโกรธมากแล้วยิ่งรู้ว่าโต้งมาที่นี่ก็คงจะโกรธหนักเข้าไปอีก”
* _1 y2 Z* V9 B3 F“ถ้าไม่ทำอย่างนี้เราจะได้มาเจอมิวเหรอคืนนี้เราขอค้างที่บ้านมิวนะ” / E0 |0 W# L) x4 R2 x; U
“ได้สิ…สำหรับโต้งได้อยู่แล้ว”มิวยิ้มหวานใส่โต้ง พยายามตัดเรื่องสุนีย์ออกไปจากใจขอแค่มีโต้งมาอยู่กับเขาในคืนนี้ แค่นี้มิวก็พอใจมากแล้วจึงไม่อยากให้เรื่องอื่นมาทำลายความสุขซึ่งน้อยครั้งเหลือเกินที่ชีวิตเขาจะได้เจอะเจอมิวเดินนำหน้าพาโต้งขึ้นมายังห้องนอน
" O& p1 K6 }+ D& s' Z“โต้งกินเหล้ามาเหรอ เราได้กลิ่นเหล้าจากตัวโต้ง”/ y5 m4 Y& I- V' V$ E' B
“ฮื่อ…ก็มันกลุ้มอ่ะเลยกินแก้กลุ้ม” มิวไม่ว่าอะไรรู้สึกเห็นใจโต้งเหมือนกันที่เขาต้องแบกความหวังของพ่อแม่ไว้บนบ่าในฐานะลูกชายคนเดียวของบ้านด้วยความที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กมิวรู้ดีว่าโต้งเป็นคนเงียบๆก็จริงแต่ก็แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมาก โดยเฉพาะคนที่เขารักเมื่อแคร์มากก็รู้สึกกดดันมากเมื่อตัวเองไม่ได้ดั่งใจคนที่คาดหวังมิวพาโต้งขึ้นมาบนห้องนอน เมื่อเข้ามาในห้องโต้งเดินเข้าไปหยิบตุ๊กตาไม้ที่เขาซื้อให้มิวเมื่อครั้ง
6 U: k3 b/ d1 i1 }$ N; Iยังเด็กเขาสังเกตเห็นว่าส่วนของจมูกตุ๊กตาที่เขาให้มิวในวันคริสต์มาสเมื่อปีก่อนมันไม่ข้าล๊อคพอดีกับรูจมูกของตุ๊กตา+ @7 _1 \7 I; I* p) M
“ทำไมจมูกมันใส่ไม่พอดีกับรูจมูกล่ะมิว” * w7 |7 f- i# p7 ^- f) o
“มันคงเหมือนชีวิตเราสองคนน่ะโต้งที่มันไม่ลงตัวพอเหมาะพอดี” มิวตอบเสียงเศร้าโดยไม่มองหน้าโต้งขณะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนสีหน้าโต้งเคร่งเครียดหลังจากได้ฟังคำพูดของมิวแล้วโต้งก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆมิวพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงมิวมากอดไว้แนบอกมิวช้อนสายตาขึ้นมองโต้ง หยาดน้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นทางอาบสองแก้ม
( v/ R/ {' O! }- Y+ S! W“เราเคยบอกโต้งแล้วใช่มั้ยว่าเราไม่อยากรักและผูกพันกับใครเพราะเรากลัวความผิดหวัง แต่ความเหงาเราไม่กลัวมันหรอกนะเพราะเราอยู่กับมันมาจนชินแล้ว แต่ถึงยังไงเราก็อยากให้โต้งอยู่กับเราไปนานๆเหมือนกับในเพลงที่เราแต่งให้โต้งทั้งที่โลกแห่งความจริงเราสองคนไม่สามารถทำอย่างนั้นได้” เสียงมิวสั่นเครือน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเป็นทางโต้งสงสารมิวยิ่งนัก เขาพลอยร้องไห้ออกมาด้วยอีกคน 9 [" k2 |& `# o: G) N
“เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแค่ความสุขเล็กๆน้อยๆที่เราสองคนจะได้อยู่ใกล้ชิดกันบ้างมันถึงได้ยากเย็นนัก”“มิว…เราสัญญาว่าเราจะต้องมาพบมิวอีกให้ได้เราจะไม่ฝืนใจตัวเองอีกแล้ว ถึงแม่จะว่ายังไงเราก็จะไม่สนใจ” โต้งเชยคางมิวจากอกของเขาแล้วก้มลงประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของมิวอย่างแผ่วเบามิวสนองตอบจูบของโต้งเช่นกันด้วยอารมณ์โหยหาคราบน้ำตายังไม่เหือดแห้งไปจากดวงหน้าของทั้งสองความซาบซึ้งแห่งรสสัมผัสในวันเก่าก่อนในบ้านของโต้งได้หวนคืนกลับมาอีกครั้งและได้ถูกเติมเต็มในคืนนี้…ในห้องนอนของมิวที่ที่เขาสองคนได้ปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาเต็มที่โต้งค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้ามิวออก ส่วนตัวเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเช่นกันบัดนี้ร่างของทั้งคู่เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟระเรื่อจากโคมไฟเหนือเตียงนอนของมิวโต้งซุกไซร้ใบหน้าไปตามร่างกายของมิว มิวส่ายหน้าไปมาด้วยความซาบซ่าน
9 D8 |6 {7 h4 j3 q g8 C# _0 P“มิว…เราขอนะ” “โต้งเรากลัว เรา…เราไม่เคย” มิวกล่าวเสียงสั่น
2 d" x, `! ^3 {“เราก็ไม่เคยเหมือนกัน มิวไม่ต้องเกร็งนะเดี๋ยวก็ดีเองเราไม่รุนแรงกับมิวหรอก” โต้งก้มลงไซร้ซอกคอมิว
, j, a3 _; g- G% s8 z# C; `" `ก่อนจะทาบทับร่างของเขาลงไปบนเรือนร่างของมิวมิวจับกล้ามแขนโต้งไว้แนบแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดโต้งก้มลงจูบปากมิวเป็นการปลอบใจทั้งๆที่ร่างกายของเขายังคงเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของมิว
9 J! H( Y6 e. B0 L% |( n) h. Q! @“ทนหน่อยนะมิว เดี๋ยวก็หายเจ็บ” โต้งบอกมิวเสียงแผ่ว
/ A% C" W& U, p4 x9 W9 z; ?“จ้ะ…โต้ง” มิวพยักหน้าสองมือโอบเรือนกายของโต้งแนบแน่นบัดนี้โต้งและมิวได้เป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์แล้ววันเวลาที่ขาดหายไปได้ถูกชดเชยแล้วในคืนนี้หญิงนั่งเหงาๆอยู่ในห้องคนเดียวในตอนเช้าสักพักก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างห้อง มองลงไปที่ห้องของมิวม่านหน้าต่างห้องของมิวปิดอยู่ไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องนั้นเมื่อคืนนี้ผู้ชายสองคนที่มีความรักให้กันนอนค้างด้วยกัน เฮ้อ…ไม่อยากจะคิด
0 k: S$ }0 i, m; L“ป่านนี้สองคนนั่นคงยังไม่ตื่นหรอกเนอะ” รำพึงออกมาคนเดียวอย่างหงอยๆ
6 k' L% M" L4 b" B6 E7 b- R; |1 L“อาหญิง…ลื้อลงมาเฝ้าร้านหน่อยม๊าจะไปตลาด” เสียงแม่ของหญิงตะโกนเรียก 9 H. ^. ^' a9 f( q+ }) j' ?. f9 j
“จ้ะ…ม๊า” หญิงเดินคอตกออกมาจากห้องนอนอย่างคนซังกะตายทั้งๆที่ยังไม่สามารถสลัดความคิดเรื่องมิวกับโต้งออกไปจากหัวได้ขณะที่คนที่อยู่ในความคิดของหญิงทั้งคู่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันมิวลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนและคว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน กดเปิดเพลงที่มีความหมายระหว่างเขาสองคน
5 f) z4 k) v+ F6 \% e“ถ้าบอกว่าเพลงนี้แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม” เสียงเพลงดังขึ้น มิวร้องคลอตามไปด้วยสีหน้าเป็นสุขรู้สึกว่าเพลงนี้เพราะกว่าทุกวันที่เคยร้องและเคยฟังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไม่ใช่เพราะมีโต้งอยู่ด้วยหรือ มิวถึงได้ฟังเพลงที่ตัวเองตั้งใจแต่งขึ้นมาให้โต้งได้ไพเราะจับใจเพียงนี้ ], C# M& n! w- K1 T* I
“ดั่งในใจความบอกในกวี ตราบใดที่มีรักย่อมมีหวังคือเมื่อรักของเธอส่องใจ จะมีปลายทาง” มิวอมยิ้มอยู่ในหน้าเมื่อได้ฟังมาถึงท่อนนี้ใช่สินะ…ความรักทำให้คนเรามีความหวัง ความรักเป็นสิ่งที่ดีแม้รู้ว่าอุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้านั้นไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าฟันไปได้แต่ถ้าโต้งร่วมมือกับมิว เราสองคนก็จะฝ่าฟันมันไปด้วยกันให้ได้หันไปมองเสี้ยวหน้าของโต้งที่นอนหลับตาพริ้ม โต้งเป็นคนที่มีใบหน้างดงามมากจมูกโด่งเป็นสันเมื่อมองจากด้านข้าง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ยิ่งดวงตาคู่สวยของโต้งนั้นสื่อความหมายอะไรได้หลายอย่างที่มากกว่าคำพูดมากมายนักยามหลับโต้งช่างเหมือนเด็กชายตัวน้อยไร้เดียงสายิ่งนักมิวเอามือลูบไล้ใบหน้าของโต้งด้วยความรักใคร่โหยหาความรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกแล่นขึ้นมาจนอดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้โต้งเริ่มรู้สึกตัวแล้วและหันมามองหน้ามิวที่อาบไปด้วยน้ำตาก็คว้าร่างมิวเข้ามากอดแนบแน่นขึ้นไปอีก T6 i- f1 E$ s. Q% Y" X
“มิวร้องไห้ทำไม” เสียงถามอย่างอ่อนโยน4 K) [$ f8 s; A Q
“ไม่มีอะไรหรอก เราดีใจอ่ะ ที่โต้งมาหาเราเหมือนความฝันแต่มันก็เป็นจริงแล้ว”
+ {$ [ F/ D" @! d' M“เราเองก็ดีใจ ก่อนจะตัดสินใจมาหามิว เราก็คิดอยู่นาน”
# e! R, X& c- _+ a, n) x% | T“เราเข้าใจนะโต้งว่าโต้งรู้สึกสับสนเป็นเพราะเราไม่ดีเองที่ก้าวเข้ามาในชีวิตโต้งอีก ถ้าตอนนั้นเราไม่โทรหาโต้งโต้งก็คงไม่มีชีวิตแบบนี้ โต้งจะคงไปตามทางที่ถูกที่ควร ไม่ทำให้น้านีต้องลำบากใจ”' P( q4 h8 @; g2 E
“มิวอย่าพูดอย่างนี้ดิ ถ้าไม่มีมิวครอบครัวของเราคงไม่ดีขึ้น อย่าลืมสิว่ามิวเป็นคนพาพี่จูนเข้ามาในบ้านเราแล้วทำให้พ่อแม่เราเข้าใจกันมากขึ้น เราเองก็รู้สึกดีขึ้นด้วย”
4 g: e9 C7 `; l/ ~( o( k1 d“แต่มันก็แลกด้วยความไม่สบายใจของแม่โต้งนะเกี่ยวกับเรื่องของเรา” มิวร้องค้านด้วยความรู้สึกผิดที่ยังไม่ลบไปจากใจได้มิวไม่เคยลืมแววตาปวดร้าวของสุนีย์ในวันที่มาหาเขาแล้วบอกให้เขาหยุดความสัมพันธ์กับโต้ง“มิวไม่ผิดหรอก เรื่องของจิตใจมันบังคับกันไม่ได้เราเคยคิดที่จะทำให้แม่สบายใจด้วยการโทรไปง้อโดนัท แล้วชวนมาเที่ยวที่บ้าน”
% U5 X7 o7 l; E% n5 h“แล้วโดนัทเขามากับโต้งมั้ย” มิวถามรู้สึกหึงนิดๆที่โดนัทยังพัวพันกับโต้งอยู่
5 v3 s& U0 O" H" G0 G" s* x1 r“มา…โดนัทเขาก็ดีนะที่ไม่โกรธเราที่เราไปบอกเลิกเขาก่อน” 9 F# ?1 F2 A2 M7 R5 i
“แม่โต้งคงดีใจน่าดูที่ลูกชายพาแฟนสาวเข้าบ้าน” มิวพูดแบบค้อนๆ 3 P: p' u9 D$ F4 q
“หึงเหรอ”โต้งพูดกลั้วหัวเราะรู้สึกขำที่เห็นมิวค้อนใส่เขา “เราดีใจนะที่มิวหึงเราแสดงว่ามิวยังรักเรา”
0 [4 E9 J: L8 O3 `“บ้าเหรอ…ใครไปหึงใคร” 4 w" K8 z$ r2 O9 S/ |
“ก็คนนี้ไง” โต้งเอานิ้วจี้เอวมิวมิวสะดุ้งพร้อมกับดิ้นไปมา แต่โต้งก็ไม่หยุด
1 V: B1 o* W1 \+ I! A8 y9 Z“อย่านะโต้ง…เราจักกะจี้นะ”ทั้งคู่แหย่กันไปหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนานโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากเตียง
- j7 q* [" z7 F+ mแม้ในใจลึกๆทั้งคู่ต่างรู้สึกหวั่นเกรงกับอุปสรรคข้างหน้าที่กำลังมาถึงแต่ก็คิดว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาก็พร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยกัน
6 Y' q0 z& j f% d0 E {& O* A( ^“โต้ง…เย็นนี้หลังเลิกเรียนชวนโดนัทมาติวหนังสือด้วยกันที่บ้านสิแม่จะได้แวะซื้อกับข้าวที่โดนัทชอบทานเตรียมไว้ด้วยเย็นนี้แม่ไปรับโต้งที่โรงเรียนแล้วก็เลยไปรับโดนัทด้วย โต้งว่าดีมั้ย” โต้งนิ่งเงียบไม่ตอบขณะที่นั่งรถออกจากบ้านกับสุนีย์ในตอนเช้าที่การจราจรติดขัดส่วนกรณ์เขาออกจากบ้านเช้ากว่าเพราะกรณ์เขากลับมาเป็นกรณ์คนเดิมที่รับผิดชอบครอบครัวมากขึ้นด้วยการกลับเข้าไปทำงานในบริษัทเดิมด้วยความขยันขันแข็งและด้วยเพราะเห็นใจสุนีย์ที่ต้องแบกรับภาระมากมายคนเดียวในช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอและไม่ยอมรับกับโลกแห่งความเป็นจริงโต้งสังเกตเห็นว่าแม่ของเขานั้นดูมีความสุขมากขึ้นและก็ผ่อนคลายมากขึ้น ไม่ใช่
, i% u) k; S* j. qแม่ที่มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาเหมือนเมื่อหลายเดือนก่อนถ้าแม่รู้ว่าโต้งกลับไปคบกับมิวอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะว่าอย่างไร
. H" J5 ~/ J+ m( o8 \% N“ว่าไงล่ะโต้ง ชวนโดนัทมาดีมั้ย…เย็นนี้”สุนีย์ถามต่อเมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากลูกชาย - x- f6 c7 W' t5 A6 z
“ว่าไงนะแม่”
% O" F }9 A; L5 T0 y: |6 [“ใจลอยไปถึงไหนล่ะเราแม่ถามว่าชวนโดนัทมาติวหนังสือที่บ้านดีมั้ย แล้วก็ทานข้าวเย็นด้วยกันแม่จะได้เตรียมซื้อกับข้าวที่โดนัทชอบทานมาด้วยเย็นนี้” ประโยคท้ายสุนีย์พูดช้าๆชัดๆเพราะเห็นลูกชายมีท่าทางเหม่อลอย สีหน้าแววตาของสุนีย์นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขผิดกับลูกชายที่ดูไม่ค่อยรื่นเริง เหมือนมีเรื่องให้คิดอยู่ในใจ “ไม่รู้เขาจะว่างรึเปล่า เดี๋ยวโต้งจะลองโทรไปถามดู” 8 W4 x. ~9 ?' u I7 m
“ชวนมาให้ได้นะ แม่ไม่ได้เจอโดนัทมาสองอาทิตย์แล้วคิดถึง หนูโดนัทนี่น่ารักจริงๆนะ โต้งว่ามั้ย” สุนีย์หันมาถามลูกชายยิ้มกระจ่างทั่วใบหน้า
, m- z' [! |1 E4 F- q“ครับแม่”โต้งตอบเรียบๆเมื่อรถมาถึงหน้าโรงเรียน โต้งก็หันไปบอกสุนีย์ว่า
$ {5 Y! b+ j9 C! e7 s: g6 _“แล้วโต้งจะโทรบอกแม่ว่าโดนัทเขาจะมาได้หรือเปล่า”
0 O: i- t3 v. H( \# J“จ้ะ…ชวนมาให้ได้นะ” สุนีย์กล่าวย้ำด้วยสีหน้าสุขสมไม่ทันคิดเลยว่าลูกชายที่นั่งรถมาด้วยกันหมกมุ่นครุ่นคิดเรื่องอะไรช่วงพักเที่ยงหลังจากกินข้าวกลางวันแล้วโต้งก็ปลีกตัวจากเพื่อนๆที่กำลังเตะบอลกันอยู่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรหามิว 8 E( r3 k2 _1 J$ M
“มิวเหรอ…ทำอะไรอยู่น่ะ” * w2 q0 `" k o) [" T0 ?) V
“ก็กำลังคิดถึงโต้งอยู่น่ะซี แล้วโต้งล่ะคิดถึงมิวมั้ย”มิวหยอดมุขกลับมา เล่นเอาโต้งยิ้มเขิน # J8 O& A+ k+ `# J _& j/ Z
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย” โต้งพูดยิ้มๆนัยน์ตาพราวหวานเป็นประกาย
0 W" Y2 I4 o" Q) W5 H“มิว…เย็นนี้ที่เรานัดไว้กับมิวที่บ้านน่ะที่ว่าจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเอ็นท์ด้วยกัน เราไม่รู้ว่าเราจะไปได้ไหม”
) [* o; O, L6 M“ไม่เป็นไรหรอกโต้ง ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร” น้ำเสียงมิวที่ตอบกลับมามีแววสลดเล็กน้อย
c, Q2 d1 w, l d! v“เราจะบอกมิวว่าเย็นนี้แม่ให้ชวนโดนัทไปที่บ้านเรายังไม่ได้โทรหาโดนัท แต่ถ้าโทรไปชวนเขาก็คงไป . e7 @# G1 ]8 K+ ]
เพราะทุกครั้งเขาก็ว่างตลอดถ้าเราชวนเขา” โต้งพูดซื่อๆตามนิสัยของเขา เขาไม่คิดปิดบังมิว ! E9 s7 A1 i& e) h) s! L$ F2 C9 i
“ก็ดีแล้วล่ะโต้ง ที่โต้งทำตามความต้องการของแม่แม่โต้งจะได้สบายใจ” มิวบอกอย่างจริงใจ ( W8 g V% i0 S$ ~, t' x( c4 h }
“ถ้าอย่างงั้น เป็นวันเสาร์ดีมั้ยมิววันเสาร์เราจะบอกแม่ว่าเราไปติวข้อสอบบ้านเพื่อน แล้ววันอาทิตย์ค่อยกลับวันเสาร์มิวมีเล่นคอนเสิร์ตที่ไหนรึเปล่า” 5 k# g0 @) {& P. S2 L0 I
“เสาร์นี้เราไม่มีคิว ” “งั้นเจอกันวันเสาร์นะ”
( L; G W: O( }. e“อืมม์…แล้วเจอกัน” โต้งมีสีหน้าเบิกบานขึ้นมาทันทีความขุ่นมัวในใจเรื่องที่แม่ให้ชวนโดนัทไปบ้าน2 N+ f v8 ]8 |7 Z
มลายหายไปหมดสิ้นโต้งคิดว่าตัวเขาเองตัดสินใจไม่ผิดเลยที่ไปหามิวในคืนนั้นเพราะการได้พบกับมิวอีกครั้งทำให้ชีวิตที่อับเฉาของโต้ง กลับสดชื่นรื่นเริงอย่างบอกไม่ถูกส่วนเรื่องของโดนัท เขาเพียงทำไปตามหน้าที่
. J& Q, b4 ^2 _% vของลูกที่ดี เพื่อให้พ่อแม่สบายใจในเมื่อเขาทำให้คนในบ้านสบายใจ แล้วทำไมเขาจะทำเพื่อตัวเองบ้างไม่ได้ 7 U% S# D" ]( W* o+ F. j+ q
เพราะความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตของโต้งคือการได้พบกับมิว 0 d: u- r* \) }6 ?
“เอ้า…ทานเยอะๆเลยนะโดนัท แม่ซื้อของที่หนูชอบทานมาทั้งนั้นเลยนะ”สุนีย์เอาใจโดนัทด้วยการตักอาหารใส่จานให้แล้วก็หันไปถามกรณ์ที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
/ Q# |2 E& w) H4 x: g; ^- x0 W“กรณ์คะเสาร์อาทิตย์นี้เราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันดีมั้ยคะ ชวนโดนัทไปด้วยกันกับเราเราไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันมานานแล้วนะคะ” $ C' H: p0 @4 p) I }3 t% @
“ก็ดีเหมือนกัน ผมเองก็อยากพักผ่อนเต็มทีเพราะงานที่ทำงานช่วงนี้ค่อนข้างเครียด เออ…แต่ว่าเราจะไปที่ไหนกันดีล่ะสุนีย์”7 `( X* z% Q" |
“ไปทะเลแถวประจวบฯดีมั้ยคะ ไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปดีมั้ยจ้ะโดนัท หนูอยากไปเที่ยวทะเลกับเรามั้ย”
3 O/ o4 R4 F( \( ^2 p9 q: t& H+ Q“อยากไปค่ะ” โดนัทตอบสุนีย์แล้วหันไปยิ้มหวานกับโต้งภายในใจของโดนัทในตอนนี้ดูจะรักโต้งเป็นพิเศษ โดนัทเคยคบใครต่อใครมาหลายคนก็จริงแต่ไม่มีใครที่อยู่ในใจโดนัทได้มากเท่ากับโต้ง เพราะโต้งเป็นคนซื่อและนิสัยดีถึงแม้เขาจะเป็นคนเงียบๆและอ่านใจยากอยู่สักหน่อย แต่มันก็น่าค้นหาไม่ใช่หรือไม่มีใครสังเกตว่าโต้งมีสีหน้าเครียดขึ้น เขาเริ่มรำคาญแม่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทำไมแม่ต้องเจ้ากี้เจ้าการเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุดหย่อนด้วยนะชวนโดนัทมาบ้านก็แล้ว แล้วนี่จะไปเที่ยวต่างจังหวัดอีกตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะไปเที่ยวไหนทั้งนั้น เพราะเขาอยากไปหามิวตามที่ได้นัดกันเอาไว้แล้ว
* d5 m' F0 ~) T8 u- n' w“แม่” โต้งพูดแทรกขึ้นมาขณะที่กรณ์กับสุนีย์กำลังคุยกันเรื่องแผนการเดินทาง) a. b6 n% u. a! L3 N1 L
“อะไรหรือโต้ง” 4 x4 ?+ G" Q; g1 m. K4 E
“แม่ไม่เห็นถามโต้งสักคำว่าโต้งว่างที่จะไปเที่ยวด้วยมั้ย”
: {0 V, D4 y$ F; v“อ้าว…ทำไมล่ะ โต้งไม่ว่างหรือ”สุนีย์ขมวดคิ้วถาม ส่วนกรณ์และโดนัทต่างหันมามองหน้าโต้งกันเป็นตาเดียว“คืออาจารย์ที่โรงเรียนเขานัดติวข้อสอบเอ็นท์ให้วันเสาร์นี้แล้วโต้งก็นัดกับเพื่อนว่าจะไปทบทวนเรื่องที่อาจารย์สอนกันเย็นนั้นเลยที่บ้านเพื่อนกะว่าจะค้างด้วยเพราะคงดึก ไม่อยากให้แม่รอ” 0 o- ?1 N. }9 g( o4 Y2 ^& b5 ?. ]
“แล้วอาจารย์เขาไม่หยุดพักผ่อนวันหยุดบ้างเหรออาจารย์อะไรจะรักลูกศิษย์ขนาดนั้น”
. B& A5 ]( i) c! \“ก็อาจารย์เขาอยากให้นักเรียนที่เขาสอนสอบเอ็นท์ให้ติดถ้าเด็กเอ็นท์ติดเยอะมันก็มีผลต่อชื่อเสียงของโรงเรียนด้วยนะแม่” โต้งไม่ยอมแพ้เพราะคิดว่าเป็นตายยังไงวันเสาร์นี้เขาจะไปค้างบ้านมิวให้ได้เขาไม่มีวันยอมไปเที่ยวกับพ่อแม่และโดนัทเด็ดขาด ' X. r8 `; Q- Z C S8 V
“เอาเถอะ…สุนีย์ลูกไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เรื่องเที่ยวน่ะไว้วันหลังก็ได้ เวลามีถมเถไป” กรณ์บอกสุนีย์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขาเริ่มมีท่าทางเครียด: v0 s4 w/ A: T% {# x* W; j
“น่าดีใจไม่ใช่เหรอที่ลูกรักการเรียน ถ้าลูกเอ็นท์ติดคนที่ภูมิใจไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก นอกจากเราสองคน” C6 I: i/ j9 }: E( X
สุนีย์นิ่งเงียบเป็นอันรู้กันว่าเธอยอมให้ลูกชายไปติวข้อสอบที่โรงเรียนแล้วไปค้างบ้านเพื่อนต่อวันเสาร์นี้+ Q" I) B0 O+ j
“แหม…เสียดายจริงอุตส่าห์คิดโปรแกรมไว้แล้วเชียว ไม่เป็นไรเนอะโดนัท ไว้วันหลังก็ได้เนอะ”
u8 }2 D# I% h' S6 ]“ค่ะแม่ ไว้วันหลังก็ได้ อย่างที่พ่อว่าแหละค่ะเวลามีถมเถไป” โดนัทตอบอย่างอ่อนหวานแต่แววตาสลดลงเล็กน้อยเมื่อทานข้าวอิ่มแล้วโต้งกับโดนัทก็ออกมานั่งเล่นที่โต๊ะม้าหินบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านส่วนสุนีย์กับกรณ์ก็นั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่ภายในบ้านสุนีย์มองไปที่เด็กทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินแล้วพูดกับกรณ์ว่า
3 t: x+ v8 {: X, I! E! C, a“ถ้าอนาคตลูกเราได้แต่งงานกับหนูโดนัทก็คงดี คุณว่ามั้ย”: R- Y, ]/ Y, z( H. a9 s! h
“โห…นี่คุณคิดไปไกลถึงไหนกันนี่ลูกเรายังเด็ก ยังไม่จบ ม.6 เลยอนาคตพวกเขาต้องเจอะเจออะไรอีกมากมาย คุณอย่าเพิ่งคิดไปไกลถึงขั้นนั้นเลย” ว่าแล้วกรณ์ก็หันไปสนใจเหตุการณ์บ้านเมืองบนหน้าจอทีวีต่อฝ่ายสุนีย์ก็หันไปมองเด็กสองคนอีกครั้งกรณ์ไม่รู้หรอกว่าความลับดำมืดของลูกชายเป็นอย่างไรและก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเธอวาดหวังกับโดนัทขนาดไหนไม่อย่างงั้นเธอไม่ลงทุนลงแรงให้โดนัทมาใกล้ชิดลูกชายของเธอบ่อยๆหรอกเพราะคิดว่าโดนัทนี่แหละที่จะทำให้โต้งเป็นชายอย่างเต็มภาคภูมิฝ่ายโดนัทที่นั่งอยู่กับโต้งบนโต๊ะม้าหินด้วยกันเธอเห็นโต้งมองไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย เธอจึงทำลายความเงียบด้วยการพูดขึ้นว่า
$ _' |: r, m4 ]- F“เสียดายจังที่โต้งติดติวข้อสอบไม่งั้นพวกเราคงได้ไปสนุกด้วยกัน โดนัทเองก็ไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดมานานแล้ว”' J' j& z4 A9 \- l; n
“เราอยากจะเอ็นท์ให้ติดอ่ะ พ่อแม่จะได้ภูมิใจ”
% B3 V1 k/ ~, v& f, a6 h& d; Z2 y; x“โต้งนี่ช่างเป็นลูกที่ดีจริงๆนะ” โดนัทพูดจากใจจริง เธอหันไปสบตาหวานกับแฟนหนุ่มแต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ค่อยสนใจความรู้สึกของคนอื่นหรือเป็นเพราะความมืดสลัวของบริเวณที่นั่งอยู่ด้วยกันเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นแววตาของโต้งที่มองตอบกลับมามันเป็นแววตาที่ว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย ในใจของโต้งตอนนี้
# W* U- f6 V8 ?, q7 C& [เขากำลังคิดถึงที่ตรงนี้ที่เมื่อหลายเดือนก่อนเขาเคยนั่งอยู่ตรงนี้กับมิว คืนนั้นเขามีความสุขมากและคืนนั้นก็เป็นจูบแรกระหว่างเขากับมิวโต้งเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาจึงไม่มีความคิดที่จะทำกับโดนัทเหมือนที่ทำกับมิวในคืนนั้นบ้างเลยเช้าวันเสาร์สุนีย์สังเกตเห็นว่าโต้งดูร่าเริงเป็นพิเศษเขาเดินยิ้มกริ่มอยู่ในหน้ามาที่โต๊ะทานข้าวส่วนกรณ์ยังไม่ตื่นเนื่องจากเป็นวันหยุด
7 K- Q3 Z% }) ^' m/ n" B+ w: q" H“วันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้ง กินเยอะๆนะอาหารเช้าสำคัญมากรู้มั้ย”
5 ~3 _6 B0 g0 \0 y1 ?/ m; a$ a“ครับแม่” โต้งตอบยิ้มๆท่าทางสดใสเป็นพิเศษ จนสุนีย์อดทักไม่ได้ , ^( G8 x* v1 J+ U+ i
“มีอะไรรึเปล่าโต้ง” & F/ z7 g" y5 ^4 W7 B/ {* K, r
“มีอะไรเหรอแม่”
) S2 N8 y/ K6 l! {0 h/ C5 \“ก็ลูกแม่วันนี้ดูแปลกๆนะจะไปติวที่โรงเรียนทำไมท่าทางร่าเริงน่าดู”
2 ^" ]- A& A% R, i w“ก็ไม่มีอะไรนี่แม่” โต้งตอบพลางก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มข้าวต้มใส่ปากไม่ยอมสบสายตามารดาที่จับจ้องมองเขาอยู่
3 Q5 n/ G& `7 q" G“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว แต่ถ้ามี…โต้งสัญญานะว่าโต้งจะต้องบอกแม่ให้รับรู้ก่อนใคร”
! B B& } W' G2 t% D- |! w4 z5 u+ [3 J“ครับ…อิ่มแล้ว โต้งไปก่อนนะแม่เดี๋ยวไม่ทัน” โต้งหยิบกระเป๋าสะพายแล้วรีบสาวเท้าเดินออกจากบ้านไปสุนีย์มองตามหลังลูกชายที่เดินออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าครุ่นคิดขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยขณะที่เดินออกมาปากซอยโต้งครุ่นคิดไปถึงสีหน้าจับสังเกตของแม่สัญชาติญาณของแม่มักไวเสมอ แต่เขาก็ไม่หวั่นถ้าวันหนึ่งแม่จะรู้ความจริงว่าเขากลับไปคบหากับมิวอีกโต้งโทรศัพท์หามิวเมื่อนั่งรถที่ปากซอยหน้าบ้าน ; [+ N# j8 K1 A5 ^, m
“มิว…เรากำลังจะไปหามิวนะ”
' l T$ g- F/ V2 u& D/ J“เอ่อ…โต้งเหรอ ทำไมออกมาเช้าจังนึกว่าโต้งจะมาหามิวช่วงบ่ายซะอีก” ' f' Q6 J" X2 p# p: f7 x2 Q5 M! h
“พอดีเราบอกแม่ว่าจะออกมาติวที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าน่ะก็เลยต้องรีบออกมา” + V7 C9 |- J; q! ?2 L- V V
“ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านหรอกโต้งพอดีพี่อ๊อดเจ้าของค่ายเพลงเขาเรียกประชุมด่วนที่สยามแต่ไม่นานหรอกเที่ยงก็คงเสร็จ โต้งมาเดินเล่นที่สยามรอมิวไปพลางๆก่อนดีมั้ย”
7 Y7 R' L9 R% }; R0 ?1 k“ก็ดีเหมือนกัน เสร็จแล้วมิวโทรหาเราก็แล้วกันเราจะเดินเตร่อยู่แถวนั้นแหละ” ช่วงเที่ยงสมาชิกวงออกัสต์ก็เดินออกมาจากค่ายเพลง0 M1 [- A; h$ ~. W( I2 M6 W+ W- d
“กินอะไรดีวะมิวนั่งประชุมนานๆทั้งเครียดทั้งหิวเลยว่ะกู” เอ็กซ์ถามมิวขณะที่เดินไปตามทางด้วยกันพวกเพื่อนๆที่เดินตามหลังมาก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน มิวไม่ตอบแต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโต้ง “โต้งเหรอมิวออกมาแล้วนะ โต้งอยู่ตรงไหนเนี่ย”
" W V8 `7 A8 r3 P! d4 b# C% b“เราอยู่ร้านหนังสือมิวอยู่ตรงไหนเดี๋ยวเราเดินไปหาเองก็ได้” มิวบอกสถานที่จุดที่เขายืนอยู่ก่อนจะวางหูโทรศัพท์แล้วหันไปบอกเอ็กซ์ว่า $ W, A7 l5 o. F$ _) G; w; v* L% ?) P
“เอ็กซ์ เดี๋ยวแยกกันตรงนี้ก็แล้วกัน” % }( C! K9 o4 E$ ]% _4 |/ l2 z
“มีนัดกับโต้งล่ะซี ก็เลยไปกินกับพวกกูไม่ได้” 6 m/ Q6 `; i2 v$ Q a$ `& C$ P7 r
“ฮื่อ” เอ็กซ์มองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังกว่าเดิมด้วยเพราะเอ็กซ์รู้ดีว่ามิวคบหากับโต้งแบบไหน เขาจึงบอกเพื่อนอย่างเป็นห่วงว่า ; ]$ X d L! L4 Z% ]
“มิว…อย่าหาว่ากูยุ่งเรื่องส่วนตัวของเลยนะแต่กูอดห่วงไม่ได้”
Z8 I2 |6 N. k" r' _! L“ห่วงอะไรของวะ”
3 z1 l) d- _: _2 `* E: {' H“ก็เรื่องกับโต้งไง ไหนบอกว่าไม่ได้เจอกันแล้วไหง๋มาเจอกันอีกวะ”
* d, ]* `% [' p3 v9 Q. ]“เจอกันหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ” มิวชักเริ่มรำคาญเอ็กซ์ขึ้นมาตะหงิดๆ ; C) P. W7 S/ N
“อย่าเพิ่งทำท่ารำคาญกูสิ กูกำลังจะเตือนด้วยความหวังดี”เอ็กซ์กวาดตามองมองไปที่ผู้คนที่เดินไปเดินมาแถวสยามแล้วกล่าวเสริมว่า 7 E) b+ E4 d' T3 ]& R
“มองลองดูสิมิวคนที่เดินไปเดินมาแถวนี้เขามองมาที่พวกเราทั้งนั้น โดยเฉพาะ” 2 d: z1 Y1 G. c
“พูดอะไรของวะเอ็กซ์ กูไม่เข้าใจ” 8 ?& _" j7 i, m
“กูว่าเข้าใจ แต่แกล้งไม่เข้าใจมากกว่า” มิวนิ่งงันไป เอ็กซ์จึงพูดต่ออีกว่า @- o! W& ^ W/ y/ q
“ก็รู้ว่าตอนนี้มีคนรู้จักพวกเรามากขึ้นเพราะเพลงเริ่มดัง โดยเฉพาะจะมีคนรู้จักมากกว่าคนอื่นในวงกับโต้งคบกันแบบไหนทำไมกูจะไม่รู้ กูไม่ว่าหรอกถ้าจะคบกันแต่ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี โดยเฉพาะพวกนักข่าว” “แล้วใครจะรู้เรื่องกูกับโต้ง”มิวถามโกรธๆที่เอ็กซ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา, `; E0 |7 j# t2 _# p& X. E4 Y, a
“คิดเหรอว่าพวกนักข่าวมันจะโง่ แค่สองคนมองตากันแค่นี้มันก็รู้เหมือนที่กูรู้ว่าคิดยังไงกัน คิดมากๆหน่อยก็ดีนะมิว เพื่ออนาคตของวงเรา”เอ็กซ์ทิ้งท้ายก่อนจะชวนเพื่อนๆเดินออกไปจากบริเวณนั้นเห็นโต้งเดินสวนมาพอดี จึงทักทายกันสองสามคำแล้วก็ไป5 T7 Y! w# v' v! Q8 t1 X. d5 t2 r
: \7 S9 h- M# R7 R& ~
. j% ~& l- c+ A) K, x( v m
( f3 G9 \9 F8 ~" v3 }6 G |
|
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
