รักแห่งสยาม 2 p.1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

รักแห่งสยาม 2
ตอนที่ 1
“โต้ง เหล้านะโว้ยไม่ใช่น้ำซัดเอาซัดเอาเดี๋ยวก็เมาตายห่าหรอก” โต้งไม่ฟังเสียงชัยเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งของเขามิหนำซ้ำยังคว้าขวดเหล้ามารินใส่แก้วแล้วดื่มต่อโดยไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อน
“ก็กูบอกแล้วว่าโดนัทสวยเลือกได้ ทำเป็นไม่สนใจเขาพอเขาไปมีคนอื่น ตอนนี้ต้องมานั่งเมาเหมือนหมาผู้หญิงอย่างโดนัทใครได้เป็นแฟนก็นับว่าโชคดีมากแล้ว ไม่รู้ว่าโง่รึว่าเซ่อวะโต้ง”แวเอ่ยขึ้นบ้างพลางมองหน้าเพื่อนที่หน้าตาแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าหญิงซึ่งนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยมองโต้งด้วยสายตาเศร้าสร้อยเธอรู้ดีว่าที่โต้งดื่มหนักผิดปกติอย่างนี้เพราะอะไรไม่ใช่โดนัทหรือว่าใครที่ไหนทั้งนั้น แต่เป็นเพราะมิวต่างหากโต้งหันมามองหน้าหญิงแว่บหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินเหล้าไม่พูดไม่จาแค่แววตาของโต้งนี่สิที่ฉายชัดออกมาว่าเขาไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลยในตอนนี้มันเป็นแววตาอมทุกข์ที่มีน้ำตาเจือขังอยู่ข้างใน
“ดึกแล้ว กูกลับดีกว่า” หญิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยพลางลุกขึ้นยืนทำท่าจะกลับ รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอก
ไม่ถูก
“อ้าว…จะรีบกลับทำไมวะอีหญิงเพิ่งสามทุ่มเอง” จอยเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆทำหน้างงๆถามหญิง
“กูไม่อยากกลับดึก เดี๋ยวแม่กูด่า” หญิงกล่าวเรียบๆพลางคว้ากระเป๋าเพื่อนสาวทั้งสองก็พลอยลุกตามด้วยอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่ยังไม่อยากกลับพลางหันไปพยักหน้าให้กับกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่ยังนั่งก๊งกันอยู่เป็นการส่งสัญญาณว่าเธอทั้งคู่จะกลับพร้อมกับหญิง แต่หญิงร้องห้ามเพื่อนไว้
“ อีจอย อีหน่อยไม่ต้องกลับไปกับกูหรอก นั่งต่อไปเถอะกูกลับคนเดียวได้” ขณะที่สองสาวทำท่าลังเลอยู่นั้นโต้งก็ลุกขึ้นบ้างและบอกหญิงว่า
“เรากลับด้วยสิ หญิง”
“เออ…โต้งนั่งแดกอยู่แท้ๆนึกจะกลับก็กลับ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไปเป็นเพื่อนหญิง” ชัยเจ้าของห้องเอ่ยพลางบอกให้สองสาวนั่งร่วมวงกันต่อ เพราะยังไม่ดึกมากนักโต้งกับหญิงลงลิฟท์มาถึงชั้นล่างของคอนโดเงียบๆ
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันต่างคนต่างมีเรื่องในใจที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดแต่แล้วโต้งก็ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดเมื่อนั่งมาบนรถแท็กซี่ด้วยกัน
“หญิง…เราขอกลับทางเดียวกับหญิงนะ”หญิงทำหน้างงๆแล้วถามกลับ
“ทำไมล่ะ… บ้านโต้งกับบ้านหญิงอยู่คนละทางกันเลยนะ”
“เราอยากไปหามิว เราไม่ได้เจอมิวหลายเดือนแล้ว” หญิงอึ้งพูดไม่ออก แววตาหมองๆของหญิงยิ่งหมองหนักเข้าไปอีก
“โต้งยังไม่ลืมมิวอีกเหรอ”
“เราลืมไม่ได้หรอกหญิง มิวดีกับเรามากขนาดไหนเราจะทิ้งมิวให้เหงาอยู่คนเดียวได้ไง”
“แต่โต้งเคยบอกเราว่าแม่โต้งไม่อยากให้โต้งพบกับมิวโต้งไม่กลัวแม่ว่าเอาเหรอ” โต้งส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“เราพยายามหลายครั้งแล้วที่จะลืมมิวแต่พอฟังเพลงที่มิวแต่งให้เรา เราก็อดที่จะคิดถึงมิวไม่ได้เรารู้ว่าแม่หวังในตัวเรามากขนาดไหน และเราก็รู้ว่าเราทำให้แม่ผิดหวังแต่เราก็ทนเจ็บปวดเพื่อความหวังของใครไม่ได้” น้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าเริ่มไหลรินออกมาโต้งไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น นอกจากหญิงคนเดียว
เพราะหญิงเป็นผู้ที่รู้ความลับของโต้ง โดยที่เพื่อนๆคนอื่นไม่รู้หญิงเอามือวางบนหลังมือโต้ง พาลร้องไห้ออกมาด้วยอีกคนความสับสนของโต้งทำให้เธอเห็นใจเขา พร้อมกับความหวังที่เธอมีต่อมิวได้สูญสลายลงไปเธอเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าโต้งหรือมิวเช่นกัน เมื่อรถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้านหญิงหญิงเงยหน้ามองไปที่หน้าต่างห้องของมิว เห็นว่ายังเปิดไฟอยู่แสดงว่าคืนนี้มิวอยู่บ้านและก็ยังไม่เข้านอน
“เราเองก็ไม่ค่อยได้เจอมิวหรอก เมื่อวันก่อนเจอกันมิวบอกว่าช่วงนี้ยุ่งๆ เพราะเพลงเริ่มดังก็มีคนจ้างไปแสดงคอนเสิรต์บ่อยๆเดี๋ยวเราเรียกมิวให้นะ” หญิงกดออดที่ประตูพลางตะโกนเรียกมิว
“มิว..มิว…หญิงเอง เปิดประตูหน่อยมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” ขณะที่รอมิวลงมาเปิดประตูนั้นหญิงก็หันมาบอกโต้งด้วยน้ำเสียงเศร้าๆว่า
“เดี๋ยวเราเข้าบ้านก่อนนะ เดี๋ยวมิวก็ลงมาแล้วโชคดีนะโต้ง”
“ขอบใจนะหญิง” โต้งบอกยิ้มๆหญิงยิ้มตอบแต่เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอมันฝืดเฝือเต็มทีพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเมื่ออยู่ต่อหน้าโต้งแต่เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วมองผ่านช่องประตูเหล็ก เห็นสีหน้าแปลกใจระคนดีใจของมิวเมื่อเห็นโต้งหญิงก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป
“โต้ง…มะ…มาได้ไงเนี่ย”มิวพูดติดๆขัดๆเมื่อเห็นว่าคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกมายืนอยู่ตรงหน้าบ้านเขา“เรามากับหญิง หญิงเข้าบ้านไปแล้ว” โต้งตอบพลางยิ้มกว้างดวงตาเป็นประกายสดใส
“เราขอเข้าไปได้มั้ย” มิวพยักหน้าภายในใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ โต้งเดินตามมิวเข้ามาในบ้านมองไปรอบๆพลางคิดถึงความทรงจำในวันเก่าๆของเขากับมิว รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเมื่อมิวหันมาหลังจากที่ปิดประตูบ้านแล้ว ก็พบว่าโต้งกำลังมองเขาอยู่ ทั้งสองมองตากันอยู่ครู่นิ่งงันโดยไม่มีคำพูดใดๆก่อนที่โต้งจะเดินไปหามิวแล้วดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดไว้ในวงแขนของเขาน้ำตามิวไหลพรากขณะที่แนบหน้าลงบนไหล่กว้างของโต้งต่างคนต่างกอดรัดกันแนบแน่นเหมือนจะทวงวันคืนเก่าๆที่หายไประหว่างเขาสองคนให้กลับคืนมาไม่มีใครสามารถลืมใครได้ ไม่มีใครไม่รู้สึกเจ็บปวดกับช่วงเวลาที่หายไปแม้จะรู้ว่าไม่สมควรและไม่ถูกต้องในความคิดของใครหลายๆคนแต่ความรักไม่มีบรรทัดฐานของความถูกต้องและความเหมาะสม
“เราคิดถึงมิว”
“เราก็คิดถึงโต้งเหมือนกันเชื่อมั้ยบางคืนเรานอนไม่หลับเพราะคิดถึงโต้ง” โต้งดึงร่างมิวออกห่างจากตัวพลางประคองใบหน้ามิวเอาไว้แล้วจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของมิวมิวยิ้มเขินหลุบตาลงต่ำเมื่อถูกจ้องมองเต็มตาอย่างนี้
“มิวเหงามั้ย” เสียงโต้งถามแผ่วเบา
“เหงาสิ…เหงาทุกวันนั่นแหละบางทีไปเล่นคอนเสิร์ตเจอคนมากมายแต่ก็ยังเหงา “ “เพราะไม่เจอเราด้วยหรือเปล่า”
“ใช่…เพราะไม่เจอกับโต้งด้วยแหละเราก็ยิ่งเหงาหนักขึ้นไปอีก” มิวเงยหน้าขึ้นสบตาโต้งยกมือขึ้นลูบไล้แก้มโต้งเบาๆอย่างโหยหา
“ไม่นึกเลยว่าโต้งจะมายืนอยู่ตรงหน้าเราได้เมื่อเดือนก่อนเราเห็นโต้งเดินกับเพื่อนๆที่สยาม แต่โต้งไม่เห็นเราหรอก”
“เห็นแล้วทำไมไม่เข้ามาทักล่ะ”
“ไม่กล้า ไม่รู้สิ…บอกไม่ถูก”มิวยิ้มเขินอาย
“กลัวว่าเข้าไปทักแล้วโต้งจะทำเฉย ก็เลยแอบดูอยู่เงียบๆ”
“เราจะทำเฉยกับมิวได้ไง”
“ก็โต้งเคยบอกเราไม่ใช่เหรอว่าคบกับเราไม่ได้”
“แต่เราก็บอกมิวไม่ใช่เหรอว่าเรารักมิว และยิ่งไม่เจอกันนานๆก็ยิ่งรักมากกว่าเดิมคิดถึงมากกว่าเดิม มิวรู้มั้ยเวลาที่เราฟังเพลง
“กันและกัน” ทีไรเราก็อดคิดถึงมิวไม่ได้”เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น โต้งควักมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงเห็นชื่อคนที่โทรเข้าบนหน้าจอ สีหน้าของโต้งก็เครียดขึ้นทันที

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

goyklup

ขอบคุณ๕ราบ

goyklup

ขอบคุณ๕ราบ

Intra

ขอบคุณครับ

fafafa

ขอบคุณมากคับ

fafafa

ขอบคุณมากคับ

fafafa

ขอบคุณมากคับ

Busya14

ขอบคุนน่าคับบ

thboi

ขอบคุณมากๆครับ

thong_18

สุดยอดมากครับ

aomaomaom

ขอบคุณมากคับ

eg1

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

Nikezero

ขอบคุณครับ

bri00142

ขอบคุณมากคับผม

bigzapt504

ขอบคุณครับ

moshikim

ขอบคุณครับ

capuchinoo

ขอบคุณครับ

Tedap

ขอบคุณครับ