รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น ตอนพิเศษของตอนพิเศษ P 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ฟิกรักมิ้นนะครับ”มันกระซิบบอกผมทั้งที่ปากเรายังคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่างผมยิ้มรับแล้วกอดคอมันให้แน่นขึ้นอยากจะบอกมันกลับเหมือนกันว่า

“มิ้นก็รักฟิก” แต่ไม่เอาดีกว่าผมบอกมันบ่อยละปล่อยให้มันบอกผมฝ่ายเดียวบ้าง

ตอนพิเศษของพิเศษ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมใจดีหรือไอ้นุ่มนิ่มมันอยากลองดีกับผมกันแน่ถึงพยายามทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบเอามากๆคือการยอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เพื่อนมันทั้งกอดและนัวเนียแนบชิด ดีหน่อยที่มันไม่บังอาจหอมแก้มกันต่อหน้าผมไม่อยากนั้นมีเรื่องแน่ ตอนนี้ผมพยายามอย่างมากที่จะนั่งกินเหล้านิ่งๆไม่โวยวายหรือชักสีหน้าให้มันรู้สึกเสียหน้าเพราะดูท่าทางแล้วไอ้คนที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงไอ้นุ่มนิ่มของผมอยู่มันคงคิดว่าผมกับไอ้นุ่มนิ่มเราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกับธรรมดาเพราะทั้งผมและไอ้นุ่มนิ่มไม่ได้ออกอาการอะไรมากมาย ส่วนเฮีย พี่เสือ พี่โค้ก
ที่วันนี้หนีเด็กออกมานั่งกินเหล้ากับเพื่อนได้ก็นั่งมองพวกผมสองคนสลับไปมา
“มึงนี่เก่งนะ นั่งดูอยู่ได้เป็นกูหน่อยไม่ได้กระจายกันไปนานละ”เฮียเดินเข้ามากอดคอผมแล้วพูดยิ้มๆ
“ก็อยากอยู่เหมือนกันนะแต่กลัวเพื่อนเฮียจะหน้าแตก”ผมพูดออกแนวประชดหน่อยๆ ถึงนุ่มนิ่มมันจะดูงอแงงุ๊งงิงเวลาอยู่กับผมสองคนแต่ก็ใช่ว่ามันจะยอมให้ผมทำอะไรกับมันก็ได้ตามใจชอบซะหน่อยและยิ่งมีเพื่อนๆมันมานั่งกันเต็มโต๊ะแบบนี้อีก ขืนลุกขึ้นโวยวายมั่วซั่วมีโดนต่อยโชว์คนทั้งร้านแน่
“หึหึ งั้นมึงก็นั่งดูมันโดนลวนลามไปละกัน กูจะบอกไรให้อย่างนึงนะ ไอ้เหี้ยบอมอ่ะชอบเมียมึงจริงๆ”เฮียพูดจุดฉนวนเสร็จก็เดินออกรับไปโทรศัพท์ที่ด้านนอก ส่วนผมที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมาได้ยินแบบนี้อีกก็ยิ่งโมโหขึ้นเป็นเท่าตัวแต่จะให้ผมเดินเข้าไปกระชากตัวมันออกมาแล้วซัดหน้าไอ้เหี้ยบอมนั่นก็กระไรอยู่
“กล้าๆหน่อยๆ อย่ามัวแต่นิ่งโดนหมาคาบไปแดกแล้วจะหาว่ากูไม่เตือน”มาอีกคนแล้วครับ ทั้งที่ก็รู้นะว่าเพื่อนตัวเองกำลังโดนจีบอยู่แต่ทำไมพวกพี่ๆเขาไม่ห้ามหรือเตือนเพื่อนตัวเองบ้างวะ ทำไมบทหนักต้องตกมาอยู่ที่กูตลอดๆ
ครืด ครืด
“อืมว่า”ผมรับสายไอ้เนยที่โทรเข้ามา เสียงเพลงในร้านดังมากเลยต้องก้มหน้าคุยแล้วป้องปากไม่งั้นคงไม่ได้ยิน
“นุอยู่ไหน แม่ไม่อยู่บ้าน”เนยพูดเสียงมันดูระแวงและกลัวสุดๆ โรคกลัวผีขึ้นสมองนี่แก้ไม่หายจริงๆ
“แม่ไปไหนอ่ะ”ผมถามเพราะตอนหัวค่ำที่ผมออกจากบ้านมาหาไอ้นุ่มนิ่มที่บ้านมัน แม่ก็ยังอยู่ที่บ้านปกติ
“ไปที่ทำงานเห็นบอกว่ามีงานด่วน นุแถวบ้านฝนตกด้วย”มันพูด
“เออๆเดี๋ยวกลับไปอยู่ด้วย”ผมบอก
“รีบกลับมานะ ซื้อขนมมาให้ด้วยนะ”รีบเชียวนะไอ้เนยมึง ทั้งที่กลัวจนจะร้องไห้อยู่แล้วยังจะห่วงกินอีก ด้วยความที่มันเป็นคนกลัวผีเป็นทุนเดิมพอมีฝนตกมันก็ยิ่งกลัวเป็นเท่าตัว ไอ้เนยไม่เคยกลัวเสียงฟ้าร้องจะร้องดังขนาดไหนมันไม่เคยกลัวแต่ที่มันกลัวคือความมืด แหกปากร้องเหมือนเจอผียังไงยังงั้นแหละ
“อ้าว ไปไหนวะ”ผมบ่นทันทีเพราะเงยหน้าขึ้นจากใต้โต๊ะก็ไม่เห็นนุ่มนิ่มกับเพื่อนมันแล้ว
“มันไปห้องน้ำ”พี่เสือพูดบอกนิ่งๆ
“สองคนเหรอวะพี่”ผมถามอีก พี่เสือหันมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้าบอก
“ผมฝากบอกพี่เบสด้วยนะว่าผมกลับบ้านก่อน”ผมพูด
“อ้าว รีบไปไหนวะมึง”เฮียที่เพิ่งกลับจากออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกพูดขึ้น
“กลับบ้าน ไอ้เนยอยู่บ้านคนเดียวมันกลัวผี”ผมบอก
“อ่อๆแล้วนี่จะไม่บอกมันหน่อยหรือไง”เฮียถาม
“ก็ไม่อยู่ให้บอกนิ ฝากเฮียบอกด้วยละกัน ผมไปก่อนนะ”พูดเสร็จผมก็เดินออกจากร้านมาทันที อารมณ์เสียชะมัดใจนี่อยากจะตามเข้าไปลากตัวไอ้นุ่มนิ่มออกจากห้องน้ำแล้วคุยกันให้รู้เรื่องแบบจริงจังซักทีแต่ติดตรงที่ว่าผมต้องรีบกลับบ้านบวกกับอะไรบางอย่างในใจที่ผมก็พูดบอกออกมาไม่ถูกเหมือนกัน
“นุเป็นไรอ่ะ”ไอ้เนยยื่นหน้าเข้ามาถาม ในมือถือจานเค้กช็อกโกแลตที่ผมซื้อมาฝากตอนกลับเมื่อกี้
“หงุดหงิด”ผมบอก มันทำหน้าย่นคิ้วขมวดทันที
“เป็นไรอ่ะ ใครทำอะไรนุอีกอ่ะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยชอบกินเค้กตอนดึกๆซะทีวะ ไม่รู้หรือไงว่าจะทำให้อ้วน”
“ไม่อ้วนเหอะ เนยก็กินของเนยแบบนี้มาตั้งนานอีกอย่างเนยก็ไปเต้นทุกวัน”ไอ้เนยพูดปากยื่นปากยาว เต้นของมันก็คือเต้นบีบอยเล่นบอร์ด ไปตามเรื่องตามราวเห็นมันบอกว่าจะขอเงินแม่ซื้อจักรยานด้วยเนี้ย
“เออๆเรื่องของมึง กินนมยัง”ผมถาม
“ทำไว้แล้วนะ แต่ยังไม่ได้เทใส่แก้ว นุจะกินรึไง”
“เออ ลุกขึ้นไปทำให้หน่อย ของกูใส่ผงโกโก้ด้วยนะ”ผมบอก ไอ้เนยทำหน้างอแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปทำให้
“อ๊ากนุ เหี้ยเอ้ยร้อน นุๆไฟดับ นุ!”เสียงไอ้เนยโวยวายบ้านแทบแตกเพราะฝนตกอยู่ดีๆไฟก็ดับแบบไม่ทันตั้งตัว ไอ้เนยเลยแหกปากเป็นควายถูกเชือกแบบนี้ไง
“แปบๆหาเทียนก่อน แม่เก็บเทียนไว้ไหนวะ”ผมตะโกนถาม
“ไม่รู้ๆ หาเร็วๆ ห่าแม่งนมเหี้ยนี่ก็ร้อนอยู่ได้!”ไอ้เนยเริ่มพาลลงกับของทุกอย่างที่อยู่ใกล้ตัว เพราะถ้าแม่อยู่มันเกาะติดแม่แบบไม่ห่าง
“เป็นไรมากป่ะ ไอ้สัตว์เรียกพวกกูออกมากันเนี้ย”ไอ้โรลลลี่โวยวายขึ้นคนแรก หลังจากเมื่อคืนที่ผมต้องกลับมาก่อนโดยที่ไม่ได้บอกนุ่มนิ่มแต่ก็ฝากเฮียบอกไปแล้ว แต่ถึงยังไงผมก็หวังให้มันโทรกลับมาด่าที่ผมกลับมาบ้านโดยที่ไม่ได้บอกมันแต่ก็ไม่มีเหมือนเดิม ตื่นเช้ามาผมเลยโทรเรียกพวกไอ้โรลลี่ ไอ้จ๊ะ ไอ้แชมป์ออกมาเดินเที่ยวเล่นแก้เซ็งแบบนี้ไง
“สีหน้าท่าทางแบบนี้ งอนกับเมียรึไง”ปากดีจังนะไอ้เตี้ยจ๊ะ
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ”ไอ้แชมป์ถามมันคงเห็นว่าช่วงนี้ผมกับไอ้นุ่มนิ่มเรามีเรื่องให้เคืองใจกันได้บ่อยๆ ต้นเหตุมาจากใครคงมาจากผมมั้ง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเสือกได้เบอร์ส่วนตัวผมไปแล้วกระหน่ำโทรมาทุกวันหลังอาหารแทบจะสามเวลา ผมที่ไม่ได้สนใจอยู่แล้วเลยไม่รู้สึกอะไรนอกจากรำคาญ พอถามชื่อว่าชื่ออะไรก็ไม่ยอมบอกเล่นตัวไปมาอยู่ได้ เลยตัดสิ้นใจไม่รับแม่งซะเลย โทรมาก็ตัดสายทิ้ง แต่ดูเหมือนไอ้นุ่มนิ่มมันจะไม่คิดเหมือนผมเพราะครั้งสุดท้ายที่น้องเขาโทรมาไอ้นุ่มนิ่มเป็นคนรับสายและผมก็ไม่รู้ด้วยว่ามันคุยอะไรกันเพราะนุ่มนิ่มไม่ยอมบอก แถมมันยังยึดมือถือผมไปใช้อีก ผมเลยต้องใช้มือถืออีกเครื่องเวลาโทรคุยกับมัน
“ไม่รู้วะหรือกูจะคิดมากไปเองวะ”ผมพูด
“เออ มึงคงคิดมากไปเอง”ไอ้โรลลี่พูดออกแนวประชดเล็กน้อย
“ถ้ารู้ว่าคิดมากไปเองแล้วมึงเก็บเอามาคิดทำไม”ไอ้จ๊ะพูด กูเกลียดสายตาของไอ้สองตัวนี้จริงๆคำพูดเหมือนไม่มีอะไรแต่สายตาโคตรเจ้าเล่ห์ได้อีก เหมือนรู้อยู่แล้วแต่แกล้งถามให้โมโหเล่น
“ทำได้แบบที่มึงพูดก็ดีดิ กูโคตรอยากจะเป็นเลย”
“ก็เป็นดิ ไม่อยากคิดมากก็ไม่ต้องคิด ความจริงมาเยือนหน้ามึงเมื่อไหร่มึงก็รู้เองนั่นแหละ”ไอ้สัตว์โรลลี่กวนตีน
“ห่า พวกมึงนี่ปากดีกันจังนะ”ผมพูดกัด
“มึงเพิ่งรู้รึไง”ไอ้จ๊ะย้อนแบบไม่แคร์สุดๆ ผมมองหน้าพวกมันแบบเอือมๆทำไมป่านนี้นุ่มนิ่มมันยังไม่โทรหาผมอีกวะ
“อยากโทรก็โทรนั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่ได้”ไอ้แชมป์พูดและตบไหล่ผมแรงๆ
“โทรไปแล้วพูดไรต่อวะ”ผมถาม
“อ๊ะ ไอ้เหี้ย มึงนี่เป็นเอามากเพ้อรึไง ก็โทรไปคุยไงอย่าทำตัวพิรุธให้เขาจับได้ว่าเรากำลังสงสัยเขาอยู่”
ไอ้โรลลี่พูด
“เหมือนที่มึงทำกับเฮียบ่อยๆใช่ไหม”ไอ้แชมป์ย้อนเลย
“ห่า”โรลลี่ด่าอายๆแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะนั่นคือความจริงที่โรลลี่มันทำบ่อยๆ
ครืด ครืด
“เมียมึงโทรมา”ไอ้จ๊ะพูดและโยนโทรศัพท์กลับมาให้ผม
“รับซิ มองหน้าพวกกูอยู่ได้”ไอ้โรลลี่พูด ผมช่างใจอยู่สักพักจนไอ้นุ่มนิ่มวางสายไปและโทรกลับมาครั้งที่สองผมถึงจะกดรับ
“ครับ”ผมรับสายแบบปกติเวลามันโทรมา
“อยู่ไหน”เสียงไอ้นุ่มนิ่มก็ปกติมากเหมือนกัน
“ด้านนอก”ผมบอก บอกให้กว้างไว้ก่อน
“ที่ไหน”นั่นไงว่าแล้วต้องถาม
“………………..”ผมมองไปออกด้านนอกเพื่อจะอ่านชื่อร้าน เพราะร้านนี้ไม่ใช่ร้านประจำที่พวกผมชอบมานั่ง แค่เห็นว่าน่านั่งดีเลยเข้ามาบวกกับความปรารถนาส่วนตัวของไอ้แชมป์มันด้วย เห็นมันบอกว่าร้านนี้เด็กผู้หญิงน่ารักๆชอบมากิน
“กับใคร”ผมที่กำลังอ้าปากชื่อร้านก็เงียบลงทันที สงสัยเห็นว่าผมเงียบเลยคิดว่าผมมากับกิ๊กแน่เลยหรืออาจจะไม่ใช่แต่ช่างเหอะ อยากคิดอะไรก็ปล่อยมันคิดไป
“โรลลี่ ไอ้จ๊ะ ไอ้แชมป์”ผมบอก
“…………………”
“เมื่อคืนใครไปส่งที่บ้าน”ผมถามต่อเพราะเป็นความสงสัยที่ผมสะสมมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ไม่ได้นอนที่บ้าน”เสียงนุ่มนิ่มเบามากครับแต่โคตรจะก้องในหูผมเลย
“เมื่อคืนไปนอนบ้านไอ้บอมมา แต่กูไม่ได้มีอะไรกับมันเลยนะ”ไอ้นุ่มนิ่มรีบพูดขึ้นมาทันทีเหมือนรู้ว่าผมกำลังจะถามอะไรต่อ ความรู้สึกผมเหมือนโดนไอ้สัตว์ตัวไหนก็ไม่รู้ตบหัวอย่างแรงเลยวะ
“อืม”พูดอะไรไม่ออกจริงๆ
“อยู่หน้าปากซอยบ้านไอ้บอม จะกลับบ้านมารับหน่อย…ได้ไหม”
“อืม บ้านมันอยู่ตรงไหนอ่ะ”ผมถาม
“……………”ไอ้นุ่มนิ่มบอกชื่อหมู่บ้านและเส้นทางคร่าวๆที่มันพอรู้
“เดี๋ยวไปรับรอละกัน”พูดเสร็จผมก็กดตัดสายทันที
“มีไรวะ ทำไมมึงหน้ามึงเป็นแบบนี้วะ”ไอ้จ๊ะถาม
“เมื่อคืนนุ่มนิ่มมันนอนที่บ้านไอ้เหี้ยนั่นแล้วมันก็บอกว่ามันไม่ได้มีอะไรกัน มึงคิดว่ากูจะเชื่อได้ไหม”ผมพูดออกมาลอยๆเหมือนคนเพ้อเล็กน้อย
“เจอหน้าเดี๋ยวก็รู้เอง คนทำผิดมักชอบทิ้งหลักฐานเล็กๆน้อยๆให้เราจับติดเสมอ”ไอ้โรลลี่พูด
“คงงั้นมั้ง งั้นกูไปก่อนไปต้องไปรับมันกลับบ้าน”ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินมาที่รถทันที ระหว่างทางที่ไปรับ
ไอ้นุ่มนิ่มสมองผมเหมือนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจับจุดไม่ได้ ไม่อยากจะคิดมากแต่อดไม่ได้จริงๆถึงจะไม่มีอะไรกันแต่ผมก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี ทำไมวะแค่โทรมาเรียกให้ผมไปรับแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง ทำไมต้องไปนอนบ้านคนอื่นด้วยถึงจะเป็นเพื่อนก็เหอะ แต่พวกเฮียก็อยู่ โอ๊ยแม่ง!
“…………….”ผมหันไปมองหน้าไอ้นุ่มนิ่มนิดหน่อยตอนที่มันเข้ามานั่งในรถแล้ว
“เมื่อคืนกูเมามากรถก็ไม่ได้เอาไป พวกไอ้จิมมี่ก็กลับบ้านไปไอ้บอมเลยอาสามาส่งที่บ้าน”ไอ้นุ่มนิ่มพูดขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ถามหลังจากนั่งเงียบกันมาเกือบครึ่งทาง
“แต่ไม่รู้ยังไงเหมือนกันมันไม่ยอมไปส่งที่บ้าน กูเห็นว่าเป็นเพื่อนกันเลยยอมมาที่บ้านมัน”
“กูก็กับมันเราไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ”
“จูบกันหรือเปล่า”ผมหันไปถามระหว่างที่ติดไฟแดง
“…………………….”มันหันมามองหน้าผมตาโต
“ขอร้องอย่าโกหก พูดออกมา พูดให้หมดเมื่อคืนหลังจากที่นุกลับบ้านเกิดอะไรขึ้นบ้าง ระหว่างไอ้เหี้ยนั่นกับ
พี่เบสมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”ผมพูดแบบสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองสุดๆก็อยากจะเชื่อนะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ประสบการณ์และอะไรหลายๆอย่างสอนให้ผมอย่าเพิ่งวางใจถึงแม้จะถูกมองว่าไม่เชื่อก็ตาม
“พี่เบสก็รู้ว่านุไม่ชอบแต่ทำไมยังปล่อยให้มันข้ามหน้าข้ามตานุอยู่ได้หรืออยากได้เลือด นุทำให้ได้นะแต่ที่ไม่ทำเพราะไม่อยากมีปัญหา ทำไมวะก็รู้อยู่ว่าไอ้เหี้ยนั่นมันชอบทำไมถึงปล่อยให้มันกอดอยู่ได้!”ผมหันไปตะคอกถามอย่างหงุดหงิด ไม่ได้ดังมากลั่นรถแต่ก็พอที่ทำให้ไอ้นุ่มนิ่มมันสะดุ้งตัวสั่นขึ้นมาได้
“ขอโทษ”มันพูดเสียงขึ้นจมูกอย่างเห็นได้ชัด
“อีกกี่ครั้ง นุต้องได้ยินคำพูดนี้กับการกระทำแบบนี้อีกกี่ครั้ง ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เรื่องเดียวจริงๆทำให้ไม่ได้จริงๆหรอ ไม่สงสารนุบ้างรึไงที่ต้องอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ลุกขึ้นไปซัดหน้ามัน”
“จะเป็นแบบไหนไม่เคยว่า จะงี่เง่าเอาแต่ใจเท่าไหร่ก็ได้ยอมหมด แต่แค่เรื่องนี้เดียวหงุดหงิดจนแทบอยากจะขยี้หน้ามันเลยรู้ป่ะ”ผมพูดอย่างหงุดหงิดสุดๆ
“ไอ้บอมบอกว่าชอบกูอยากคบกับกู แต่กูบอกปฏิเสธไปแล้ว กูบอกไปแล้วว่ากูกำลังคบกับมึงอยู่ อึก…”
มันสะอึกขึ้นมาและหยุดพูดเพื่อเช็ดน้ำตาเล็กน้อย
“มันเลยบอกว่าไม่เป็นไรมันรอได้ แค่ได้แกล้งกูทุกวันมันก็มีความสุขแล้ว กูเลยบอกไปว่ามึงไม่ชอบให้กูกับมันถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ มันเลยขอจูบกู…อึก กูไม่ได้ตั้งใจแต่กูห้ามมันไม่ทันจริงๆมันจูบกูโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแต่ก็แค่แปบเดียว แปบเดียวจริงๆนะและกูก็ชกมันกลับไปแล้วด้วย อึก”ไอ้นุ่มนิ่มพูดไปสะอึกไป ทั้งที่ทำใจไว้แล้วว่านุ่มนิ่มต้องโดนไอ้เหี้ยนั่นจูบแต่ยิ่งพอมาได้ยินความจริงที่ตอกย้ำเข้าไปอีกอารมณ์ความรู้สึกที่ทำใจตั้งแต่แรกหายไปหมดทันที
“อืม เข้าใจแล้ว”ผมพูดแต่ไม่ได้ดึงตัวมันเข้ามากอดเหมือนที่ควรจะทำด้วย ระหว่างทางไปบ้านนุ่มนิ่มผมนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงหน้าบ้านมัน
“หาข้าวกินด้วยนะ อย่าปล่อยให้ตัวเองปวดท้องละ”ผมพูดบอกนุ่มนิ่มก่อนจะลงจากรถ ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามันสายตามองตรงไปที่ถนนเลยไม่รู้ว่าตอนนี้ว่านุ่มนิ่มทำสีหน้าแบบไหน แต่ก็ได้ยินคำพูดสุดท้ายก่อนที่มันจะลงจากรถไป
“โทรมานะ”นี่เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่มันจะลงจางรถผมไม่ได้หันไปรับปากหรือแม้แต่จะพยักหน้าตอบไป
“เฮ้อ…เรื่องรักนี่เข้าใจยากจริงๆเว้ย”ไอ้แชมป์พูดขึ้น หลังจากวันนั้นที่ผมไปส่งไอ้นุ่มนิ่มบ้านผมก็ยังไม่ได้โทรกลับไปหามันตามที่มันบอกเวลาก็ล่วงเลยมาได้ห้าวันแล้ว ห้าวันที่ผ่านมาผมมานอนเก็บตัวอยู่ที่คอนโด
พี่ไอ้แชมป์กับไอ้แชมป์แบบไม่ยอมกลับบ้าน แม่กับไอ้เนยก็โทรมาถามนะว่าทำไมผมไม่กลับบ้านผมก็อ้างนู่นนี่นั่นไปเรื่อย ส่วนไอ้จ๊ะกับโรลลี่ก็มีโทรมาบ้างแต่ส่วนมากผมจะปิดเครื่องอารมณ์ประมาณไม่อยากคุยกับใครเลยซักคน จนไอ้แชมป์มันสงสัยเลยถามผมว่า “มึงอกหักหรอ” มันคงเห็นว่าตลอดห้าวันที่ผ่านมาผมดื่มหนักมากเป็นพิเศษแล้วไหนจะกลับไปขับรถแข่งที่สนามอีก เพราะตั้งแต่ผมเริ่มกลับตัวกลับใจผมก็ไม่ได้ไปสนามแข่งนานมาก มีบ้างเวลาอารมณ์ไม่ดีหรือคิดอะไรไม่ออก เรื่องผมเคยแข่งรถมีแค่แม่ ไอ้เนยไอ้โรลลี่
ไอ้จ๊ะ ไอ้แชมป์เท่านั้นที่รู้แม้แต่นุ่มนิ่มก็ยังไม่รู้
“หึ มันไม่ยากหรอกแต่คงเป็นตัวกูเองที่ทำให้มันยาก”ผมพูดขึ้นลอยๆ
“เหอะ มึงจะเอายังไงก็เอาซักอย่างดิวะ หรือถ้าคิดไม่ออกไปดักตีหัวไอ้เหี้ยนั่นที่มันจูบเมียมึงเอาไหม”
ไอ้สัดแชมป์ไอ้เหี้ยมึงจะพูดย้ำขึ้นเพื่อ กูอุตสาห์ลืมๆไม่อยากคิด
“เหอะๆ โทษทีวะกูหลุดปากไปหน่อยแต่ถ้าเป็นกูนะ กูจะเอาให้กูหายหงุดหงิดแม่งหรือไม่ก็จับมันล่อตูดทำเมียอีกสักคนเลย”
“หึ ไอ้เหี้ยกูละสงสารเมียและชู้ของเมียมึงจริงๆวะ”ผมพูด ไอ้แชมป์ยักไหล่แบบไม่แคร์
“ช่วยไม่ได้ถ้าคิดจะคบชู้ก็ต้องคบให้เนียนอย่าให้กูจับได้ดิเพราะถ้ากูจับได้กูเล่นไม่เลี้ยงแน่”ผมเชื่อนะ
เพราะไอ้แชมป์มันบ้ามากๆกับเรื่องแบบนี้ ใครทำอะไรให้มันเสียหน้าเมื่อไหร่มึงเตรียมตัวโดนเลยได้มันไม่สนด้วยว่าเขาจะเป็นผู้หญิง ขนาดมาร้องไห้ต่อหน้ามันยังไม่สนใจเลย
“ดีละที่มึงยังไม่คิดคบใครจริงจัง”
“ก็กูบอกพวกมึงแล้ว ว่าโสดมันสบายตรงนี้แหละจะทำอะไรกับใครก็ได้ แต่ติดอยู่อย่างเดียวเวลาเบื่อๆเซ็งๆ
จะเหงามากกว่าคนมีคู่นิดนึง”ไอ้แชมป์พูด
“แต่ถ้ามีแฟนแล้วแฟนไม่สนใจนี่โคตรเหงากว่าอีกนะ”ไอ้แชมป์บอกยิ้มๆ
“โอ๊ย คิดถึงเมียเว้ย!”ผมนอนลงราบกับโซฟาพร้อมกับตะโกนพูดออกมาเสียงดัง
“คิดถึงก็ไปหา มีอะไรก็พูดและเคลียร์ให้จบเอาให้ตรงประเด็นแบบไม่ต้องอ้อมค้อม”ไอ้แชมป์เดินเข้าไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นก่อนจะเดินมานั่งลงข้างผมบนโซฟา
“พวกกูเคลียร์ กูพูดไปหมดแล้ว”ผมพูดแล้วหยิบหมอนมาปิดตัวหน้าตัวเองไว้
“แล้วเป็นอะไรอีกในเมื่อคุยกันแล้ว”
“ไม่รู้เหมือนกันวะ แค่ยังไม่อยากเจอหน้าก็เลยไม่ไปหาปิดมือถือก็แค่นั่น”
“เหอะ ยังเลือกได้อีกนะมึงเนี้ย”
“แน่นอนดิ กูเลือกได้เสมอเว้ย”ผมพูดพร้อมกับยกขาขึ้นไปวาดผาดบนตัวไอ้แชมป์มัน
“ปากดีจริงๆ”ไอ้แชมป์พูดขำๆ
ปัง ปัง ปัง
ผมกับไอ้แชมป์ที่กำลังนอนคุยเรื่อยเปื่อยกันอยู่ถึงกับสะดุ้ง เคาะกันขนาดนี้ทำไมมึงเอาอะไรมาทุบให้พังเลยวะ
“หมาที่บ้านมึงตายรึไง”ผมพูดใส่หน้าไอ้คนที่มากระหน่ำเคาะประตู ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยก็รู้ว่าเป็นใครมีแค่สองคนเท่านั้นแหละที่ทำแบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้โรลลี่ก็ต้องเป็นไอ้จ๊ะหรือไม่ก็เป็นพวกมันสองคนรวมแรงกัน
“หมาในปากมึงนั่นแหละจะตาย”ไอ้จ๊ะพูดพร้อมกับเดินชนผมเข้ามาในห้องทันที ไอ้โรลลี่ก็ซ้ำมาอีกทีเต็มๆ
“กวนตีนนะไอ้สัดนุ ทำพวกกูวุ่นวายไปด้วย”ไอ้โรลลี่หันมาด่าผมหน้างอ
“หึหึ มีเหี้ยไรกันเนี้ย”ไอ้แชมป์หันมาถามผมแบบงงๆที่อยู่ดีๆไอ้สองตัวมันก็เดินเข้ามาด่าผมแบบไม่มีปี่
ไม่มีขลุ่ย
“มีแน่ บ้านก็ไม่กลับมือถือก็เสือกปิดอีก เป็นเหี้ยไรนักหนาวะ”ไอ้จ๊ะถามผมแบบหาเรื่องสุดๆ
“เฮ้ยๆอะไรของพวกมึงเนี้ย กูงงไปหมดแล้วนะเว้ย มาถึงก็ใส่เอาๆ”
“แม่มึงโทรหาพวกกูถามว่ามึงเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่กลับบ้านมือถือก็ปิดอีกและที่สำคัญเมียมึงไปหามึงถึงที่บ้านแต่ไม่เจอมึงแต่ดันเจอเข้ากับแม่มึงเต็มๆ ท่านเลยล็อกตัวแล้วเค้นถามว่าตกลงมึงกับเมียทะเลาะอะไรกัน แล้วมึงคิดว่าพี่เบสจะโกหกแม่มึงไหมสภาพบนใบหน้าชัดขนาดนั้นอ่ะ ขนาดกูไปเห็นครั้งแรกยังแอบอึ้งอ่ะ”ไอ้โรลลี่พูดใส่มาเป็นชุด
“เรื่องจริง”ผมถาม ตกมากเลยนะเนี้ย แต่ไม่ได้ตกใจที่นุ่มนิ่มร้องนะ แค่ตกใจที่แม่ล็อกตัวไอ้นุ่มนิ่มเข้าไปถามมากกว่าเพราะทุกครั้งเวลาพวกผมทะเลาะกันแม่จะเงียบแต่ก็มีบ้างที่ท่านจะพูดเตือนขึ้นมาคงกลัวว่าผมจะเผลอลงไม้ลงมือกับไอ้นุ่มนิ่มมัน ส่วนไอ้นุ่มนิ่มเรื่องร้องไห้คงเป็นเรื่องปกติทะเลาะกันทีไรหน้าตามันดูไม่ได้ตลอด
“โกหกเพื่อ มึงรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”ไอ้โรลลี่พูด
“เออๆ พวกมึงจะไปสืบข่าวด้วยไหม”ผมถามกวนๆ
“ห่า”พวกมันสองคนประสานเสียงด่าผมพร้อมกัน ตกลงพวกมันก็มาบ้านผมหมดทั้งสามคนที่หน้าบ้านมีรถของไอ้นุ่มนิ่มจอดอยู่
“แม่…นุกลับมาแล้ว”ไอ้เนยแหกปากเสียงดังพร้อมกับวิ่งเข้าไปบอกแม่ทันทีที่เห็นผมเดินลงมาจากรถ
“ไงเราพ่อลูกชาย เพิ่งสำนึกรึไงว่าควรจะกลับบ้าน”แม่พูดกัดผมทันทีที่เห็นหน้าเหมือนกัน ผมยิ้มให้แม่ก่อนจะมองไปที่ไอ้นุ่มนิ่มที่นั่งตัวลีบอยู่ข้างๆ มันเงยหน้ามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปเล่นมือตัวเองเหมือนเดิม
“โอ้ว แม่ครับนุเปล่าซะลืมซะหน่อย”ผมนั่งลงกอดแม่อย่างอ้อนๆ
“ไม่ลืมซะเมื่อไหร่ซิ นี่ถ้าไม่ได้โรลลี่กับจ๊ะไปตามคงได้กลับบ้านหรอกนะ”
“เปล่าซะหน่อย นุก็กะจะกลับบ้านวันนี้อยู่แล้วครับ”ผมพูด
“จริงเหร๊อ”ไอ้สัตว์แชมป์ปากเปราะน่าเอาตีนยัดปากจริงๆ
“หึหึ เห็นไหม แล้วนี่พวกหนูกินข้าวกันมารึยัง”แม่หันไปถามไอ้จ๊ะกับโรลลี่ที่ยืนยิ้มเยาะเย้ยผมอยู่ใกล้ๆ
“ยังเลยฮะ แม่จะใจดีทำให้จ๊ะกินใช่ไหม”หน้าตามึงว็อนท์แรงมากไอ้จ๊ะ
“ได้เลยครับ ส่วนเราก็คุยกันให้รู้เรื่องด้วย โตๆกันแล้วจะทำอะไรก็คิดให้ดี”แม่พูดก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าครัวไป ไอ้สี่หน่อก็ไม่ลืมที่จะวิ่งตามไป ที่ตรงนี้เลยเหลือแค่ผมกับไอ้นุ่มนิ่มสองคน ไม่เจอกันห้าวันหน้าตามันยังดูจิ้มลิ้มน่าฟัดเหมือนเดิม
“ทำไมไม่โทรหา”ผิดคลาดเล็กน้อยครับ ผมคิดว่ามันจะพูดอ้อนหรือทำเสียงอ่อยเพื่อให้ผมยกโทษให้เหมือนทุกครั้งเวลาตัวเองทำผิด แต่น้ำเสียงเหมือนเมื่อกี้ของมันห้วนได้โล่มากอ่ะ นี่มึงผิดอยู่นะไอ้นุ่มนิ่ม
“ปิดเครื่อง”ห้วนมาก็ห้วนไปเหมือนกัน
“ที่กูพูดวันนั้นมึงไม่ได้ยินรึไง”มากกว่าห้วนจนกลายเป็นหาเรื่องหน่อยๆ
“เหรอ”ผมหันไปย้อนหน้าตาย ไอ้นุ่มนิ่มอ้าปากค้างแบบอึ้งๆ
“จะหาเรื่องใช่ไหม”มันกัดฟันพูดแบบโกรธๆ
“แล้วพี่เบสคิดว่านุควรจะหาเรื่องดีไหม”
“อย่ามาพูดแบบนี้กูกับกูนะ”มันลุกขึ้นยืนจ้องหน้าผมแบบโกรธสุดๆก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา มันรีบใช้หลังมือตัวเองเช็ดออกทันที
“อย่าลืมว่าเรื่องนี้ใครผิด คิดให้ดีใครกันแน่ที่หาเรื่องก่อน”ผมพูดหน้านิ่งก่อนจะยักคิ้วให้มันแล้วเดินขึ้นมาบนห้องตัวเองทันที เข้ามาอาบน้ำหัวจะได้เย็นๆ จะได้ไม่เผลอผลั้งมือทำรุนแรงกับมันลงไป
“………………….”แสยะยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยเมื่อประตูห้องน้ำแล้วเห็นไอ้นุ่มนิ่มนั่งหน้างออยู่ที่ปลายเตียง
ดูมันก็แล้วกันครับ ตัวเองผิดอยู่เห็นๆยังจะมาทำหน้างอให้ผมง้ออีก เมินซะเหอะ ง้ออะง้อแน่แต่หลังจากที่กูได้แกล้งเด็กให้มันประสาทเสียเล่นก่อน ทำกูหงุดหงิดอยู่ได้มาตั้งหลายวัน
“แม่ให้ขึ้นมาตามไปกินข้าว”มันพูดเสียงห้วน
“รับทราบครับ”ผมพูดกวนๆแล้วเดินไปแต่งตัวเหมือนปกติพยายามไม่สนใจท่าทางบ้าๆบอๆของไอ้นุ่มนิ่มมัน ผมเผลอจ้องตากับไอ้นุ่มนิ่มผ่านทางกระจกนิดหน่อยก่อนเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตา
ครืด ครืด
[N’Dear]
น้องคนนี้ผมเจอกันในผับน้องเขาน่ารักดีแถมยังแรดมากด้วยผมชอบ แรดแบบน่าหมั่นไส้ดีเจอกันวันแรกก็จะขึ้นเตียงกับผมซะละ ดีนะที่ผมมีสติมากพอไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ยุ่งมากเข้าไปอีก ส่วนเบอร์ผมนี่ไอ้เหี้ยแชมป์คนเดียวเลยสาระแนให้ไป
“ครับ”ผมรับสาย ไอ้นุ่มนิ่มหันควับมากมองหน้าผมทันที
“พี่นุอยู่ไหนฮะ คืนนี้จะมาร้านไหม”เดียร์ถาม
“ไม่แน่ใจครับ ทำไมมีอะไรหรือเปล่า”ผมถามพร้อมกับแต่งตัวไปเรื่อยๆ
“จริงเหรอ วันนี้วันเกิดเดียร์ อีกอย่างเพื่อนเดียร์ก็อยากเจอพี่นุด้วย แต่ไม่ใช่ว่าเดียร์เอาไปบอกคนอื่นว่าเป็นไรกับพี่นุนะ”เดียร์รีบพูดเหมือนกลัวว่าผมจะว่าที่มันเอาชื่อผมไปแนะนำกับคนอื่น
“ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย งั้นเดี๋ยวพี่ส่งข้อความไปให้ละกันนะ ส่วนของขวัญค่อยมาเอาวันอื่น โอเคไหมครับ”ผมพูดยิ้มๆ ส่วนไอ้เด็กที่นั่งหน้างออยู่บนเตียงผมเริ่มจิกผ้าปูที่นอน
“จริงนะ พี่นุห้ามเบี่ยวของขวัญเดียร์ด้วย”
“ครับๆไม่ลืมแน่นอนครับ”
“อิอิ งั้นเดียร์วางก่อนนะเพื่อนมาตามแล้ว ส่งข้อความมาด้วย แค่นี้แหละ บายครับ”เดียร์พูดรัวก่อนจะกดวางสายผมไป ผมยิ้มเล็กน้อยแล้วกดส่งข้อความอวยพรวันเกิดไปให้ตามที่บอกไว้
“นุ…แม่ตามให้ลงไปกินข้าว อ้าว…อยู่ด้วยกันเหรอ”ไอ้เนยที่พรวพราดเปิดประตูเข้ามาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือตกใจเล็กน้อยที่เห็นไอ้นุ่มนิ่มอยู่ในห้องด้วย
“เออ บอกแม่กินก่อนได้เลย กูคงอีกนาน”ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มกวนตีนไปให้ไอ้นุ่มนิ่ม
“หึหึ สงสัยคงจะนานจริงๆ งั้นเนยกินก่อนนะ”ไอ้เนยพูดแล้วรีบปิดประตูห้องวิ่งลงไปด้านล่างทันที
“มีอะไรอยากพูดไหม”ผมเดินมานั่งลงที่เก้าอี้คอมข้างเตียงแล้วหมุนเก้าอี้ให้หันมาประจันหน้ากับนุ่มนิ่ม
“ถ้าไม่พูดนุถือว่านุรับรู้แค่ในสิ่งที่พี่เบสบอกนุวันนั้น นุไม่รู้ว่าคำพูดวันนั้นเป็นคำอธิบายหรือคำแก้ตัวแต่นุเชื่อพี่เบสนะ”ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวมันเบาๆ แต่พอผมจะเอามือออกนุ่มนิ่มก็จับมือผมไว้แน่นแล้วค่อยๆเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ
“ขอโทษ”มันพูดเสียงเบา
“เบื่อคำขอโทษวะ พูดคำอื่นเป็นป่ะ”ผมแกล้งแซวและหอมแก้มมันหนึ่งทีเบาๆ
“แต่กูไม่ผิดนิ กูไม่ได้ยอมให้ไอ้บอมจูบซะหน่อย แต่แล้วยังไงล่ะกูผิดที่ไม่ระวังตัวแต่กูก็ต่อยปากมันคืนไปแล้วอีกอย่างกูก็ไม่ได้โกหกแล้วมึงไปรู้เรื่องทีหลังจากคนอื่นด้วย อึก”มันก้มหน้าพูดปล่อยให้น้ำตาร่วงเผลาะๆลงมาบนหลังมือผม
“ครับๆรู้แล้ว แต่เรื่องนี้นุ่มนิ่มผิดรู้ตัวใช่ไหม”ผมถามแล้วดึงตัวเข้ามากอดปลอบ ไอ้นุ่มนิ่มก็รีบกอดตอบผมกลับมาทันที
“ไม่ต้องย้ำ โดนด่าครั้งเดียวก็จำแล้ว”มันพูดเสียงอู้อี้ที่ซอกคอผม
“หึหึ เฮ้อ”ผมถอนหายใจให้กับตัวเองที่สุดท้ายแล้วก็เชื่อคำพูดมันทุกอย่างเหมือนเดิม
“ใคร”มันถามขึ้นหลังจากนั่งกอดกันจนมันหยุดร้องไห้
“ใคร?”ผมผละมันออกแล้วถามพลางก็ใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนิ่มๆของมัน
“ก็คนเมื่อกี้ที่มึงคุยโทรศัพท์ด้วยไง”มันพูดหน้างอผมยิ้มแล้วจูบลงบนปลายจมูกมันเบาๆ
“อ่อ รุ่นน้องน่ะ”ผมบอก ไอ้นุ่มนิ่มหน้างอเหมือนไม่พอใจในคำตอบของผม
“รุ่นน้องจริงๆครับ เชื่อเหอะหน่านุไม่เจ้าชู้หรอก”ผมพูด
“กูเชื่อได้นักนิ”ดูมันย้อนครับ
“ไม่เชื่อรึไง ที่ผ่านมาก็รักนุ่มนิ่มคนเดียวมาตลอด ไม่เคยไม่เค๊ยวอกแวกกับใครสักคน”ผมพูดพร้อมกับกอดมันให้แน่นขึ้นแล้วก้มหน้าลงคลอเคลียที่ข้างแก้มมัน
“…………………….”มันเบี่ยงหน้าหลบปากผมแบบงอนๆ แน่ป่ะละแฟนผม ตัวเองมีกิ๊กได้แต่ผมห้ามมี ตัวเองงอนได้แต่ผมห้ามงอน เหลือเกินจริงๆ
“มึงเป็นแฟนกูนะ”มันหันกลับมาจ้องหน้าผมแล้วพูด
“ครับ”ผมพูดแล้วจูบลงที่ริมฝีปากของมัน ลิ้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว จูบไปจูบมารู้สึกตัวอีกที่ไอ้นุ่มนิ่มก็มานอนใต้ร่างผมเรียบร้อยแล้ว มันทำหน้าบึ้งเล็กน้อยตอนผมผละริมฝีปากออก
“ใจเย็นๆ”ผมพูดแล้วก้มลงไปจูบกับมันอีกครั้งพร้อมกับถอดเสื้อยืดที่มันใส่อยู่ก่อนจะใช้ริมฝีปากพรหมจูบไปทั่วร่างกายของไอ้นุ่มนิ่ม โดยที่มันก็ตอบรับสัมผัสจากปากผมได้ดีเหมือนเดิม
“หิวข้าว”ไอ้นุ่มนิ่มพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนอนกอดคลอเคลียกันอยู่บนเตียงโดยที่ผมเป็นคนคลอเคลียส่วนมันก็นอนนิ่งให้คลอเคลีย โวยวายขึ้นมาบ้างเวลาผมแกล้งกัดมันแรงๆ
“งั้นลงไปกินข้าว”ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่ลืมฉุดไอ้นุ่มนิ่มให้ลุกขึ้นติดมาด้วย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาด้านล่างเพื่อมากินข้าว พวกห่าทั้งหลายนี่มองหน้าผมแล้วส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้
“คอแดงเลยเว้ย!”ไอ้สัตว์แชมป์  มึงจะหาเรื่องให้นุ่มนิ่มตีหัวกูเรอะ?!
ตอนพิเศษ โรม+จ๊ะ
“เป็นไรอีกเนี่ยเห็นนั่งทำหน้าแบบนี้มาสามวันแล้วนะ”จิมมี่เดินมานั่งลงข้างผมแล้วหันมาถามอย่างจัดผิด
“เปล่าซะหน่อย”ผมพูดแล้วก้มหน้าหลบสายตาอันเจ้าเล่ห์ของมัน
“แน่ใจนะว่าเปล่า”มันถามอีกหน้าตานี่กำลังจับผิดผมอยู่สุดๆ ทำไมมันถามเหมือนรู้เลยล่ะ
“ก็เออดิ”ผมตอบและกดเปลี่ยนช่องการ์ตูนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เห็นจิมมี่มันแมนๆแบบนี้ก็เหอะพี่ชายผมคนนี้มันติดเบนเท็นมากเลยนะทั้งที่เมื่อก่อนด่าผมจะตายเวลาผมตื่นเช้าๆมาแย่งมันดูข่าวกีฬา
“เออๆไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เดี๋ยวจุ๊บกลับมาก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยละกัน ทำหน้าแบบนี้มึงไม่รอดแน่”จิมมี่พูดแล้วผลักหัวแรงๆเหมือนหมั่นไส้ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป ส่วนผมที่โดนจับได้ว่ากำลังเซ็งก็ยิ่งเซ็งหนักขึ้นเป็นเท่าตัวจะไม่ให้เซ็งได้ยังไงล่ะครับ ก็ไอ้พี่โรมนั่นแหละตัวดีทำผมเป็นแบบนี้อีกแล้ว มันทำผมงอนแล้วไม่ยอมมาง้ออ่ะ นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วด้วยยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ทั้งที่ตัวเองก็ต้องมาส่งพี่จุ๊บที่บ้านทุกวันแท้ๆแต่ไม่แม้จะลงมาหากันบ้าง พอดีช่วงนี้รถพี่จุ๊บโดนเข้าอู่ไอ้พี่โรมเลยต้องมาเป็นสารถีให้ชั่วคราว จะมีบ้างเวลาพี่ส้มเป็นคนมาส่ง จะยืมรถของจิมมี่ก็ไม่ได้เพราะเจ้าของหวงมันยิ่งกว่าอะไรขืนเอาไปใช้แล้วเป็นรอยโดนด่าแน่
“กลับมาแล้วเว้ย อ้าว…อยู่บ้านหรอมึง”พี่จุ๊บที่เดินถือของเข้ามาในบ้านหันมาทักผมที่นั่งหน้างออยู่หน้าโทรทัศน์
“อืม มีไรกินมั่งอ่ะ”ผมเดินมาแหวกถุงกับข้าวที่มันซื้อมา
“ไม่มีซักอย่างเพราะกูซื้อแต่ของสดมาว่าจะทำกินเย็นนี้”มันบอก
“ทำตอนนี้เลยไม่ได้รึไง จ๊ะหิว”ผมพูด
“ไอ้จิมมี่ไม่หาอะไรให้มึงกินเลยรึไง แล้วนี่มันอยู่ไหน”พี่จุ๊บถาม
“อยู่บนห้อง กินแล้วแต่หิวอีกอยากกิน”ผมบอก
“ค่อยๆรอตอนเย็นทีเดียวเลย กูขี้เกียจอยู่ ร้อน อยากอาบน้ำ”มันพูดแล้วเดินหนีผมเข้าไปเก็บของในครัวก่อนจะเดินขึ้นไปห้องตัวทันที ผมที่กำลังนอยส์แดกพอมาโดนขัดใจไม่มีคนสนใจก็ยิ่งนอยส์หนักเข้าไปอีก เรียกว่าตอนนี้ใครอะไรไม่เข้าหูมากูงอนหมดอ่ะ
“มึงไปแกล้งไรมันรึเปล่า”เสียงไอ้พี่จุ๊บถามจิมมี่ที่กำลังนั่งปลอกมะม่วงสุกอยู่ใกล้ๆ ผมที่กำลังนอนหันหลังให้พวกมันขยับตัวนิดหน่อยทำเหมือนรำคาญที่พวกมันมานั่งกินนั่งคุยกันตรงนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วห้องนี้มันคือห้องนั่งเล่นใครจะทำอะไรก็ได้แต่ผมที่กำลังพาลไงเลยไม่ค่อยสบอารมณ์
“แกล้งเหี้ยไร ว่าสักคำยังไม่กล้าเลย ขืนมันโทรไปฟ้องแม่กูตายดิ”จิมมี่พูด น้ำเสียงมันทั้งระแวงและหมั่นไส้อย่างเห็นได้ชัดเพราะเมื่อสองอาทิตย์ก่อนพวกมันสองคนรวมหัวกันแกล้งผมจนผมร้องไห้และเป็นหวัดเล็กน้อย ตอนเช้าแม่ก็โทรกลับมาคุยปกติเหมือนทุกวันผมเลยจัดการฟ้องแม่ซะเกลี้ยงว่าพวกมันแกล้งอะไรผมบ้างและใส่ไฟไปเล็กน้อยว่ามันแกล้งจนผมไม่สบายหนัก พ่อเลยโทรกลับมาด่าพี่จุ๊บกับจิมมี่ซะหูชาแถมพวกมันสองคนยังโดนหักค่าแต่งรถด้วย สมน้ำหน้ามัน
“แล้วมันเป็นอะไร กูเห็นมางอแงกับกูตั้งแต่กลับมาแล้ว”พี่จุ๊บถามอีก
“ไม่รู้เหมือนกันถามก็ไม่ยอมบอก กูเลยไม่อยากซักไซ้อะไรมากเดี๋ยวแม่งก็ร้องอีก กูเบื่อ”จิมมี่พูดบ่นๆ
“เหอะๆ มึงปลุกมันดิ”พี่จุ๊บสั่ง
“ปลุกเพื่อปล่อยให้มันนอนไปแหละดีแล้ว รู้สึกว่าเมื่อคืนจะไม่ได้นอนด้วยเห็นไฟที่ห้องแจ้งทั้งคืน” จิมมี่พูด ผมที่นอนฟังเงียบๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังร้องไห้ออกมาซะอย่างงั้น ไม่รู้ว่าซึ้งหรืออะไร เพราะเมื่อคืนก่อนผมเข้าห้องไม่มีใครอยู่บ้านสักคน พี่จุ๊บไปนอนกับพี่ส้มที่ห้อง ส่วนจิมมี่ก็ไปหาไอ้โรลลี่ตั้งแต่เช้าผมที่อยู่บ้านคนเดียวเลยนึกว่าไม่มีใครจะกลับมา แต่เมื่อเช้าที่สะดุ้งตื่นมาตอนสี่ก็เห็นรถจิมมี่มาจอดอยู่หน้าบ้านแล้วไม่รู้เหมือนกันว่ามันกลับบ้านมาตั้งแต่ตอนไหน
“มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้แกล้งหรือด่าอะไรมันแรงๆ”พี่จุ๊บถามเสียงเข้มนิดๆ
“เออ กูแทบจะครับกับมันทุกคำอยู่ละ”จิมมี่พูด
“งั้นก็ต้องถาม มึงปลุกมันดิ”
“เดี๋ยวถ้ามันร้องมึงรับผิดชอบนะ”จิมมี่เหมือนกลัวผมจะเป่าปี่ใส่พวกมันสุดๆ
“เออ กูเป็นพี่มึงนะสั่งอะไรก็ทำเหอะหน่าแค่ไอ้จ๊ะไม่พ้นมือกูหรอก”พี่จุ๊บพูดเสียงมันห่ามได้อีกอ่ะ
“เออๆ ให้แน่นะมึง เดี๋ยวตอนพ่อโทรกลับมาด่ามึงปากดีให้ได้แบบนี้ด้วยนะ จ๊ะๆจ๊ะ..เฮ้ย!”จิมมี่ด่าพี่จุ๊บเสร็จมันยื่นมือมาสะกิดหลังผมให้ตื่นและมันคงตกใจที่ผมหันไปซุกหน้าลงกับท้องมันแน่นแบบที่มันไม่ได้ตั้งตัว ผมทำเพื่อที่จะเช็ดคราบน้ำตาของเมื่อกี้ ไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าผมกำลังร้องไห้เดี๋ยวแม่งก็ถามมากกันอีกว่าเป็นอะไร ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่พอพูดทีไรก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ทุกที
“เป็นไรวะ”เสียงไอ้พี่จุ๊บถามมาพร้อมกับแรงกระชากผมเหมือนจะให้ผมปล่อยมือจากเอวจิมมี่ เนี้ยเพราะพี่จุ๊บมันเป็นคนห่ามๆแบบนี้ไงเลยคบกับไอ้พี่โรมได้ เวลาผมร้องมันไม่เคยปล่อยให้ผมได้ร้องจนเสร็จเพราะมันจะสั่งทั้งบังคับขู่ทุกอย่างให้ผมเงียบทันที ผิดกับจิมมี่มันจะปล่อยให้ผมร้องออกมาเรื่อยๆจนผมพอใจและเหนื่อยหยุดร้องไห้เมื่อไหร่ค่อยเริ่มคุยกัน
“ฮึก เจ็บ”ผมสะอื้นพูดพร้อมกับรัดเอวจิมมี่ให้แน่นขึ้น
“เป็นอะไร หยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกกู ตอนเด็กๆกูเคยสอนให้มึงเป็นผู้ชายขี้แงรึไง”เสียงไอ้พี่จุ๊บแม่งเหวี่ยงได้ใจสุดๆ ผมที่กำลังน้อยใจเลยยิ่งร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ
“พี่แม่ง มึงใจเย็นๆดิวะ เดี๋ยวกูคุยกับมันเอง”จิมมี่พูดเหมือนปรามให้พี่จุ๊บใจเย็นลงสักนิด
“กูคุยเอง มึงชอบใจดีกับมัน มันเลยชอบโยกโย้กับมึงไง ถามอะไรไม่จะบอกเลี่ยงตลอด ทำเป็นอย่างเดียวคือร้องไห้”พี่จุ๊บกัดฟันพูดแบบโมโหสุดๆ
“ห่าแม่ง แล้วมึงจะด่ามันซ้ำเพื่อ เห็นไหมเนี้ยร้องจนเสื้อกูเปียกหมดแล้วเนี้ย”จิมมี่พูดเสียงหงุดหงิดพอกัน
“จะหยุดร้องไห้ดีๆหรือจะให้กูบีบ กูยอมโดนพ่อด่าเลยอ่ะเอาดิ”พอพี่จุ๊บพูดแบบนั้นผมนี่แทบกลั้นหายใจ น้ำหูน้ำตาที่กำลังไหลออกมาเมื่อกี้หายไปทันที ผมรู้สึกกลัวกับคำขู่ของมันจริงๆนะเพราะมันเป็นคนพูดจริงทำจริงอยู่แล้วขืนโดนมันบีบผมได้แขนแตกแน่
“เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา”พี่จุ๊บถามทันทีที่ผมผละออกจากเอวจิมมี่
“เปล่า”ผมก้มหน้าตอบ
“ทำตัวน่าโมโห ทั้งที่ก็เห็นกันอยู่ว่ามีเรื่องยังจะบอกว่าเปล่าอีก ร้องไห้ขนาดนี้บ้านมึงเรียกว่าเปล่าอีกรึไง”พี่จุ๊บตะคอกถามเสียงต่ำ
“ก็เปล่าจริงๆนิ”ผมเถียง
“แล้วมันจะเปล่าได้ยังไงในมึงร้องแบบเนี้ย ฮืม!”มันถามพร้อมกับผลักไหล่ผมเพื่อให้เงยหน้าจ้องตากับมัน
“ฮึก เจ็บ”ผมร้องแล้วช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าจิมมี่
“พี่ มึงใจเย็นหน่อยดิวะ คาดคั้นมันตอนนี้แล้วได้อะไร ในเมื่อมันไม่อยากบอกก็อย่าเพิ่งไปถาม”จิมมี่พูดอย่างใจเย็นสุดๆ
“แต่กูอยากรู้และต้องรู้ให้ได้ด้วย มึงเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆถึงลุกขึ้นมาร้องไห้แล้วเมื่อคืนนี่อีกจิมมี่บอกว่ามึงไม่ได้นอนทั้งคืนจริงหรือเปล่า”พี่จุ๊บพูดและปรับน้ำเสียงตอนถามผมให้เย็นลดลงนิดนึง
“…………………………”
“กูถามให้ตอบไม่ใช่ให้เงียบหรือจะให้กูโทรไปถามมัน อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ากำลังทำสันดารใส่กันอยู่แค่กูไม่พูดหรอก”มันพูดอีกน้ำเสียงเริ่มกลับมาเหวี่ยงเหมือนเดิมละ เวลามันเป็นแบบนี้ผมอยากให้พี่ส้มมาอยู่ด้วยจริงๆเพราะน้อยคนนักที่จะเอาพี่จุ๊บอยู่เวลามันเป็นหมาบ้า
“………………………..”เงียบเหมือนเดิมครับ
“ก็ได้ในเมื่อให้โอกาสแล้วไม่พูดงั้นกูถามเอง คำตอบไม่ถูกใจกูสั่งเลิกเลยดีไหม”พี่จุ๊บพูดแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรออกทันทีแต่ดีที่จิมมี่มันคว้าไว้ได้ทัน ส่วนผมตอนนี้เขาอ่อนนั่งลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“เหี้ยแม่ง พูดกับน้องมันดีๆหน่อยดิวะ เห็นไหมเนี้ยร้องเหมือนจะขาดใจแล้วเหี้ย”จิมมี่พูดแบบหัวเสียพอกัน
มันนั่งลงอุ้มผมขึ้นมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม ถึงผมจะตัวไม่เล็กเท่าไอ้เนมกับไอ้มิ้นแต่ก็ยังเตี้ยกว่าไอ้โรลลี่อยู่ดี ถึงความบางโรลลี่มันอาจจะบางกว่านิดหน่อยแต่ถ้าเทียบกับจิมมี่ผมกับมันเราห่างไกลกันนัก
“ฮึก…ไปหาแม่”ผมหันมากอดเอวไว้จิมมี่อีกครั้ง อ่อนแอเมื่อไหร่ผมจะกลับกลายมาเป็นสามขวบทันที
“เออแม่ง ให้มันได้ยังงี้ดิวะ ทั้งเพื่อนทั้งน้องแม่งไม่ตอบเหี้ยไรกูซักอย่าง มึงโทรไปเรียกแฟนมึงมารับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”ไอ้พี่จุ๊บยังไม่หยุดทำเสียงเข้มใส่ มันโยนโทรศัพท์ลงมาบนตักผม
“จะให้กูโทรไปให้ไหม”จิมมี่ก้มหน้าลงมาถามผม เสียงมันนุ่มกว่าเสียงไอ้พี่จุ๊บมากแถมมือนี่ก็ยังเช็ดน้ำตาที่แก้มผมไม่ห่าง
“โทร”ผมพูดปนเสียงสะอื้นแล้วรีบหลบสายตาของไอ้พี่จุ๊บที่กำลังจับจ้องมาทางผมแบบโมโหสุดๆ
“ฮัลโหล อ้าวโรลลี่หรอ เฮียอ่ะ”ผมรีบเงยหน้ามองจิมมี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ทำไมเป็นโรลลี่มารับโทรศัพท์ล่ะแล้วพี่โรมมันหายไปไหน
“อืมๆครับ คิดถึงโรลลี่นะ”ดูมัน ผมเศร้าจะตายห่าอยู่ละตัวเองยังมีน่ามาระรื่นกับแฟนอีก
“มันไปไหน ทำไมเมียมึงเป็นคนรับสาย”พี่จุ๊บถามทันที
“โรลลี่บอกว่าออกมาตั้งนานแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกหรอ”จิมมี่พูด ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งมาดูที่หน้าบ้านทันที
เป็นไอ้พี่โรมจริงๆด้วย รถของมันจอดอยู่หน้าบ้านผมจริงๆด้วย น้ำตาผมที่เพิ่งจะแห้งไปเมื่อกี้ก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง คราวนี้มาเป็นก๊อกแตกมาจากไหนก็ไม่รู้มากมายเหลือเกิน
“เอ้า ร้องอยู่นั่นแหละ เดินไปเคาะกระจกเรียกมันซะทีไม่รู้ป่านนี้ขาดอากาศหายใจตายไปแล้วมั้ง”พี่จุ๊บเดินมาตบไหล่ผมอย่างแรง
“อย่ามาว่านะ”ผมหันไปว่ามันเสียงขึ้นจมูก
“เออ กูไม่กล้าว่าร้องหรอก เมื่อกี้ละจะเป็นจะตาย”มันยังบ่นไม่เลิกครับ เพื่อนตัวเองแท้ๆไม่รู้จักสั่งสอนกันบ้างแต่ก็อย่างว่าแหละนิสัยเหมือนกันซะขนาดนี้ถ้ามันว่าก็เหมือนว่าตัวเองอีก
“ไม่ต้องมายุ่งเลย”ผมพูดแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งคนขับที่ไอ้พี่โรมมันนอนหลับตานิ่งคิ้วขมวดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเห็นหน้ามันแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกละ เบื่อตัวเองจริงๆ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรทำไมช่วงนี้มันชอบพูดจาเหมือนไม่แคร์ไม่สนใจ บ้างก็ชอบพูดจาห้วนๆใส่เหมือนรำคาญผมอีก แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันธ์มันอีก หลุดจากพี่พิมได้ก็มีเพิ่มมาใหม่เรื่อยๆถึงผมจะรู้แก่ใจดีว่ายังไงพี่โรมมันก็ไม่ทางสนใจ แต่ผมยังไงก็เป็นผมอยู่วันยังค่ำ ผมยอมไม่ได้หรอกที่จะให้คนอื่นมาสนใจแฟนตัวเองพอๆกับที่ให้แฟนตัวเองไปสนใจคนอื่น แต่ผมกำลังรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังแย่ลงเรื่อยๆเหมือนผมที่สมควรจะโตขึ้นทั้งความคิดและอายุพอๆกับพี่โรมที่นับวันมันก็ยิ่งโตเรื่อยๆทั้งความคิดและทุกอย่างรอบตัวมัน คงจะมีแต่ผมคนเดียวที่โตแต่ตัวทำไมความคิดยังเด็กเหมือนเดิมก็ไม่รู้ทำไมกูไม่พัฒนาเหมือนคนอื่นเขาบ้าง
“อือ อื้อ เฮ้ย”มันตกใจตาโตที่เห็นมานั่งตักมันแล้วหอมแก้มมันเล่นไปมา
“มานานแล้วหรอครับ”ผมซุกหน้าลงกับอกและซอกคออุ่นๆของมัน
“อืม สักพักแล้วเห็นทะเลาะกันอยู่เลยขี้เกียจเข้าไป”มันพูด ผมตวัดสายตาขึ้นจ้องหน้ามันหน้างอทันที
“ใจร้ายวะ จ๊ะโดนไอ้พี่จุ๊บบีบแขนด้วยเป็นรอยแดง”ผมพูดพร้อมกับยกแขนข้างที่เป็นรอยแดงขึ้นมาโชว์ให้มันดู พี่โรมยิ้มก่อนจะจูบลงมาที่รอยแดงตรงแขนผมเบาๆ
“หึหึ มันคงเป็นห่วงที่จ๊ะลุกขึ้นมาร้องไห้แบบนั้นไง”พี่โรมพูดและหอมแก้มผม
“พูดดีๆก็ได้นิไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย จ๊ะเจ็บ”ผมพูดแล้วเอาแก้มตัวเองไปคลอเคลียที่แก้มมัน
“ก็จ๊ะดื้อ มันถามแล้วจ๊ะไม่ตอบ”
“หึแล้วพี่โรมจะให้จ๊ะบอกมันไปว่าอะไรล่ะ ให้บอกว่างอนที่พี่โรมไม่สนใจจ๊ะเนี้ยนะ”ผมพูดหน้างอแบบงอนๆ
“ไม่สนใจที่ไหนครับ เราน่ะชอบคิดไปเองรู้ตัวหรือเปล่า ชอบคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องยังไง แฟนตัวเองไม่สนใจเนี้ยนะเรื่องไม่เป็นเรื่องแถมยังมาทำน้ำเสียงรำคาญใส่อีก แก้แค้นที่จิมมี่มันชอบทำโรลลี่ร้องไห้รึไง”ผมพูด บางทีความคิดบ้าๆแบบนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผมนะ
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ”พี่โรมย้อนหน้านิ่งได้อีก ผมตกใจอ้าปากค้างเหมือนพูดไม่ออกทันที
“………………..”
“หึหึ ล้อเล่นครับ คิดได้นะเราถ้าพี่คิดจะแก้แค้นไอ้จิมมี่มันจริงๆทำอย่างอื่นง่ายกว่าเยอะ ไม่ใช้วิธีเด็กๆแบบนี้หรอก”พี่โรมพูดพร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปกอดปลอบอีกครั้ง สายตาเมื่อกี้ของมันนิ่งมากจนผมแอบกลัว
“ไม่หลอกจ๊ะนะ ถ้าจะเลิกขอให้บอกจ๊ะตรงๆจ๊ะจะไม่ร้องไห้ไม่อ้อนวอนด้วย ขอแค่อย่าควงใครมาเย้ยเป็นพอ”ผมพูดเสียงสั่นนิดๆ
“ไม่เอาหน่า พี่ไม่เลิกกับจ๊ะง่ายๆหรอกกว่าจะได้ตัวเองมานอนกอดพี่รอตั้งนานรู้หรือเปล่า”มันพูดแล้วจูบแช่อยู่ที่ขมับข้างที่หัวผม
“รักนะ รักมากด้วย รู้หรือเปล่า”
“รู้ดิ คิดมากหน่าไม่ทิ้งหรอกรักจะตายทิ้งไปก็เสียดายแย่”
“อื้อ ไอ้พี่โรมบ้า จ๊ะไม่ใช่สิ่งของนะ!”
“หึหึ แกล้งเล่นหน่าเข้าบ้านดีกว่าเนอะ ป่านนี้ไอ้จุ๊บนั่งหน้ายับรอสอบสวนเรียบร้อยและ”พี่โรมพูด
“จูบก่อน พี่โรมต้องจูบจ๊ะก่อนถึงจะเข้าบ้านได้”ผมพูดแล้วเอนตัวไปซบที่ไหล่ซ้ายของมันมือก็ยกขึ้นไปคล้องคอมันไว้หลวมๆ
“ยั่วนี่หว่า”มันพูดแต่ก็ยอมจูบผมตามคำขอ เราจูบกันอยู่ในรถเกือบจะสิบนาที
“พอใจยัง”มันถามพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดขอบปากผม
“นิดหน่อย”ผมตอบก่อนยักคิ้วลิ่วตายั่วไปให้มันแล้ววิ่งนำมันเข้าไปบ้านมาก็เจอกับพี่จุ๊บกับจิมมี่นั่งคุยกันอยู่ที่เดิม พวกมันสองคนมองหน้าผมแล้วสั่นหัวทำหน้าทำตาเหมือนหมั่นไส้กับอาการร่าเริงของผม จนพี่โรมเดินตามเข้ามาพี่จุ๊บเลยลุกขึ้นมาตบหัวเหมือนหมั่นไส้ ผมนี่หันไปมองหน้าค้อนทันที
“หมั่นไส้วะ”พี่จุ๊บพูดใส่หน้าผมกับพี่โรม ส่วนจิมมี่ก็เหมือนแม่บ้านรู้หน้าที่ตัวเองเดินเข้าไปเอาน้ำกับขนมออกมารับแขก
“มึงช่วยอย่ายิ้มหน้าตอแหลแบบนี้ได้ไหมกูเห็นแล้วนึกถึงไอ้ส้ม”พี่จุ๊บพูดแบบใส่อารมณ์นิดๆ
“เกี่ยวไรกันอ่ะแล้วนี่พี่ส้มไปไหน จ๊ะไม่เห็นมาที่บ้านเรานานแล้ว”ผมถาม
“หึ ไอ้เตี้ยมันไม่อยู่ไปเที่ยวกับครอบครัวยังไม่กลับ”พี่โรมตอบขึ้นแทน
“มันกลับวันนี้เว้ย”พี่จุ๊บพูดแล้วมองพวกผมสองคนเหมือนหมั่นไส้ ผมปล่อยให้ไอ้พี่โรมมันนั่งคุยกับพี่จุ๊บ
และจิมมี่อยู่ด้านล้างส่วนตัวเองก็ขึ้นมาอาบน้ำเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบน้ำเลย
“หึหึ น่ารักจัง”ผมเดินมานั่งข้างเตียงก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแก้มกับเขี่ยแก้มที่ไม่ค่อยจะมีเนื้อเท่าไหร่ของไอ้พี่โรม
เล่น ไม่รู้เหมือนกันว่ามันขึ้นนอนบนห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยผมจะอาบน้ำนานเกินจนมันรอและหลับไป
“อิอิ จุ๊บ”ผมก้มลงจุ๊บปากมันเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินมาแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่อยากอยู่ในสภาพล่อตาล่อใจแบบนี้นานๆขืนมันตื่นมาแล้วเห็นผมในสภาพแบบนี้คาดว่าน่าจะไม่เหลือ
“จ๊ะครับ พี่ขอผ้าขนหนูหน่อยอยากอาบน้ำ”ผมที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่หันไปมองไอ้พี่โรมที่ลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางที่งัวเงียสุดๆ ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งยื่นให้มัน มันยิ้มแล้วกระชากผมอย่างแรงจนผมล้มไปนั่งบนตักมันเหมือนจงใจ
“หอมวะ ใส่น้ำหอมด้วยหรอเวลาอยู่บ้าน”มันถามปากก็คลอเคลียที่หลังคอผมไม่ห่างทำเอาผมเริ่มสยิวขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ไหนจะเคราของมันอีกจักจี้ปนเสียวๆ
“เปล่าใส่ซะหน่อย กลิ่นครีมอาบน้ำกับแป้งและก็โลชั่นอีกนิดหน่อย”ผมบอก
“หึหึ หอมอ่ะอยากหอมแบบนี้บ้าง เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จแล้วจ๊ะมาทาแป้งกับโล่ชั้นให้พี่หอมๆแบบนี้บ้างนะ
หรือพี่จะให้เราเข้าไปอาบน้ำให้ดี”มันพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ได้อีก นี่ขนาดผมไม่ได้เห็นสีหน้ามันนะยังเดาออกเลยว่าต้องเซ็กซี่มากขนาดไหน
“พี่โรมพูดมาก ตัวเองจะเข้าไปอาบน้ำก็ไปซะทีดิ พูดมากอยู่ได้”ผมบ่นอุบอิบ ชอบนะที่มันกอดมันหอมแบบนี้แต่ไม่ค่อยชอบปากมันที่ชอบแซวให้คิดลึกไปทางแบบนั้นมากกว่า
“ก็เค้าอยากให้ตัวเองเข้าไปอาบน้ำให้เขานิ ตัวเองเข้าไปอาบน้ำให้เค้าหน่อยไม่ได้รึไง หึ”ไม่พูดอย่างเดียวแต่ยังเสือกหัวเราะเหมือนสะใจที่แกล้งผมให้เขินได้อีก
“อื้อ ไม่เอา จ๊ะอาบน้ำแล้ว”ผมก้มตัวลงไม่ให้มือมันที่กำลังพยายามถอดเสื้อผมออกได้แต่เหมือนมันจะยิ่ง
ชอบใจ
“อาบแล้วก็อาบอีกไง”
“ไม่เอา จ๊ะอาบน้ำแล้วพี่โรมก็เห็น ไม่เอา”ผมทั้งดึงทั้งผลักมือไอ้พี่โรมออกจากตัว
“ใครว่าพี่เห็น พี่ไม่เห็นซะหน่อย”
“ไอ้พี่โรมบ้า ไม่ต้องมาแกล้งล้อจ๊ะแบบนี้เลยนะ ปล่อยมือได้แล้ว”ผมพูดและดึงมือมันออกจากตัวผม
“หึหึ รู้ด้วยว่ากำลังโดนแกล้ง”
“ก็ตัวเองชอบแกล้ง แกล้งแรงด้วย นิสัยไม่ดี”ผมพูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นหันหลังกลับไปมองหน้ามันแบบงอนๆ
“รักทั้งนั้นแหละที่แกล้งอ่ะ”มันพูดและกดจูบมาที่แก้มผมเต็มแรง
“ขี้แกล้ง ไม่แปลกเลยโรลลี่ไปเอานิสัยไม่ดีมาจากใคร”
“หึ ไปว่ามันเดี๋ยวก็โดนมันกัดคืนหรอก”
“ชิส์ ไปอาบน้ำได้แล้ว จ๊ะง่วงอยากนอน”ผมพูดและทำตาปริบๆให้ดูน่าสงสารสุดๆ
“ทำไมต้องง่วงเมื่อคืนไม่ได้นอนรึไง ฮืม”มันถามก่อนจะดึงตัวผมให้นอนลงไปพร้อมๆกับมัน
“เพราะใครล่ะ”ผมพูดและใช้ฝ่ามือตบแก้มมันเบาๆ
“ไม่รู้ซิเพราะใครล่ะ”มันย้อนและยักคิ้วกวนตีนมาให้ผมอีก
“ตลอดแหละ พี่โรมก็เป็นแบบนี้ตลอด เกิดมาเคยรักใครหรือมีแฟนกับเขาบ้างป่ะเนี้ยหรือไม่เคยรักใครนอกจากชายและก็แม่ของตัวเอง”ผมพูดงอนๆเอาหัวเคาะกับอกมันแรงๆ
“รักดิ ทำไมจะไม่เคย รักมากด้วยแต่คนนั้นไม่ค่อยจะรู้ตัว ชอบคิดมากก”มันลากเสียงยานและงับหูผมเหมือนหมั่นเขี้ยว
“ก็มันน่าคิดมากไหมล่ะ ตัวเองเป็นคนปากเสียมากรู้ตัวเองหรือเปล่า”ผมยกหน้าขึ้นไปถาม ไอ้พี่โรมยิ้มมุมปากกวนๆ
“เหรอ เพิ่งรู้ตัวไม่รู้ซิ”
“ไอ้บ้า ไม่อยากพูดด้วยเล่า นิสัยไม่ดี”ผมพูดและขยับตัวเข้าไปกอดมันให้แน่นขึ้น ไอ้พี่โรมหัวเราะออกมากับท่าทางของผมทันที
“นิสัยไม่ดีแล้วรักไหม”มันกระซิบถามที่ข้างหูผม
“……………….”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าและซุกตัวกอดมันให้แน่นขึ้นกว่าเดิมมันเลยยกขาข้างนึงมาผาดบน
ตัวผม
“พูดหน่อยเร็ว ว่ารักไหมเดี๋ยวนี้พี่ไม่ค่อยจะได้ยินคำนี้บ่อยๆเหมือนเมื่อก่อนเลย”ผมเกลียดเสียงมันเวลาพูดอ้อนแล้วแอบหัวเราะตามหลังแบบนี้จริงๆ ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนล้อหรือแกล้งให้อายเล่นๆเลย
“ไม่พูด”ผมพูดเสียงอู้อี้ เพราะหน้าผมตอนนี้บี้อยู่กับอกมันเต็มๆ
“ถ้าไม่พูดก็แสดงว่าไม่รัก”มันพูดและคลายกอดผมออกทันทีเรียกว่าทันทีจริงๆ ผมนี่คว้าคอมันไว้แทบไม่ทันทำไมมันถึงเป็นคนนิสัยแบบนี้นะ ผมมองหน้างอนๆก่อนจะแกล้งบีบน้ำตาทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
แต่เหมือนมันจะรู้ทันเกมส์ ไม่สนใจทำหน้านิ่งๆกวนๆประสามัน
“รัก”ผมพูดและจับมือมันให้มากอดผมไว้เหมือนเดิมทันที ไอ้พี่โรมหัวเราะแต่ก็ยอมกอดผมให้แน่นขึ้น
“หึหึ น่ารักจริงๆ รักเหมือนกันครับ โอเคนะ”มันผละผมออกเล็กน้อยก่อนจะจ้องตาผมแล้วพูดบอกและจูบลง
ที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนที่สุด ผมคิดว่าอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยจูบมาเพราะส่วยมากมันชอบเอาปากมันกระแทกหน้าผากผมซะมากมากกว่า
“บอกทุกวันไม่ได้หรอ”ผมพูดอ้อน ผมเหมือนคนโลภที่ยังรู้สึกไม่พอก็รู้กันอยู่ว่าพี่โรมมันทั้งห่ามและเถื่อนมากกว่าโรลลี่อีก จะให้มาบอกรักหรือแสดงความห่วงใยแบบคนอื่นนี่คงยากถ้าไม่ใช่คนสำคัญของพวกมันจริงๆ
“ชอบเหรอ”มันถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าเบาๆ
“ถ้าบอกแล้วได้อะไร”มันถามอีก
“ก็ได้ความมั่นใจ ดีใจด้วย”ผมพูดและกอดคอมันไว้หลวมๆ
“งั้นถ้าพี่ไม่บอกรักทุกวันแสดงว่าจ๊ะก็ไม่มั่นใจว่าพี่รักจ๊ะทุกวันงั้นซิ”มันย้อนครับดูมันย้อน ผมสะอึกทำหน้าหงอยลงทันที ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อยแต่ถ้าใครมีแฟนแล้วนิสัยเหมือนไอ้พี่โรมก็ต้องมีระแวงและแอบกลัวบ้างเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ใช่แต่เฉพาะคำพูดแต่บางครั้งการกระทำของมันก็ทำให้ผมแอบคิดว่ามันเริ่มเบื่อผมแล้ว ผมรู้ว่ามันแคร์และยังรักผมอยู่แต่จะช่วยแสดงออกมาสักนิดไม่ได้เลยรึไงทำไมต้องชอบทำตรงกันข้ามตลอดด้วย
“ไม่พูดก็ได้ถ้าทำให้พี่ลำบากใจ”ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาไม่มองหน้ามัน
“เฮ้อ พี่ไม่ได้ลำบากใจก็แค่สงสัย จ๊ะก็รู้ว่าตอนนี้พี่รู้สึกยังไงมากน้อยขนาดไหนกับเรา พี่รู้ว่าบางครั้งหรืออาจจะในหลายๆครั้งที่พี่ทำให้จ๊ะเขว่คิดมากกลัวว่าพี่จะเบื่อหรือไม่รักจ๊ะแล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่ไง จำไว้นะสำหรับพี่ถ้าบอกใครว่ารักนั่นแสดงว่ายังรักกับรักมาก ไม่มีอะไรเลย”มันพูดและจับหน้าผมให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตา
กับมัน
“ส่วนเรื่องบอกรักถ้าจ๊ะอยากให้พี่บอก พี่ก็จะบอกให้ โอเคไหม”มันพูดพร้อมกับตบแก้มผมเล่นเบาๆ ผมสั่นหัวไม่เอาแล้วก็ได้ ไหนๆมันก็พูดแบบนี้ออกมาแล้วผมจะยอมเชื่อมันอีกก็ได้ เพราะไหนๆก็เชื่อมันมาตลอดอยู่แล้วนิ อีกอย่างคนอย่างไอ้พี่โรมมันไม่ใช่คนที่มีนิสัยยอมโกหกเพื่อรักษาน้ำใจใครอยู่แล้วยิ่งเป็นเรื่องละเอียดละอ่อนแบบนี้ด้วยแล้ว
“ไม่ต้องก็ได้ จ๊ะไม่โกรธไม่งอนแล้วก็ได้”
“หึหึ ยังไงแน่ฮืมเรา ตกลงจะให้พี่บอกรักเราทุกวันหรือเปล่า”มันถามก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วดึงตัวผมขึ้นไปกอด
ผมรีบขยับขึ้นไปนั่งคร่อมตักและกอดตอบมันทันที
“ไม่ต้องบอกรักจ๊ะทุกวันแต่พี่โรมต้องรักจ๊ะทุกวันและห้ามรักคนอื่นมากกว่าจ๊ะด้วย จ๊ะไม่ยอมจริงๆนะ”ผมพูดและซุกหน้าลงกับบ่ามัน
“แค่นี้เอง สบายมาก จุ๊บ”มันพูดและจูบที่ลำคอผมเบาๆ ผมยิ้มและจุ๊บปากมันแล้วมากัดจูบจนเป็นรอยที่ต้นคอมันก่อนไล่ขึ้นไปเรื่อยๆจนทั่วใบหน้าและมาหยุดที่ริมฝีปากบางของมัน
“ไม่ทำต่ออ่ะ”มันถามทั้งที่เรากำลังแนบชิดกันโดยที่ไม่ได้จูบกันแต่แตะเบาๆซ้ำไปมา ผู้ชายอะไรปากบาง
และแดงมาก ปากมันบางกว่าปากผมอีก
“ทำไม่เป็น”ผมแกล้งพูดและทำท่าอายๆ มันแสยะยิ้มก่อนจะจับทุ่มลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมผมทันที ท่าทาง
มันตอนนี้เหมือนหมาป่าที่กำลังตะครุบเหยื่อ

“ยั่วนักนะ ถ้าวันนี้เดินไม่สะดวกอย่ามาโทษพี่ละกัน”พูดเสร็จมันก็ปิดปากผมที่กำลังจะอ้าเถียงด้วยปากของมันทันทีและไม่ต้องบอกว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ผลคือผมต้องโดนอาบน้ำกับมันอีกรอบแถมยังไปเสียตัวในห้องน้ำให้มันอีกรอบด้วย คนอะไรไม่รู้จักคำว่าพอกับร่างกายคนอื่นจริงๆ

suchatjitdee

ขอบคุณครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

doltae

ขอบคุณครับชอบ

antarctica

ขอบคุณครับ

moccalatae

ขอบคุณครับ

soto

ขอบคุณมากๆครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

0966

ขอบคุณคับ

4_NAY

น่ารักกันจัง

Soyu

ขอบคุณนะครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับๆ