รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 107- 108 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ตอนนี้มันยังเหมือนเดิมแต่ถ้ามึงยังมีนิสัยชอบประชดมากๆ คราวนี้แหละมันจะไม่เหมือนเดิมแบบที่มึงคิดแน่ๆ”กูพูดบอก แต่ไม่ได้ดูตัวเองเลย พูดเองกูก็แอบกลัวเองเหมือนกันนะ วันดีคืนดีไอ้มี่เดินมาขอเลิกกับกูเหตุผลเพราะกูชอบงี่เง่าเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย ชอบประชดนะ กูน็อคคาที่แน่ TT

[hide]ตอนที่ 107
“หื้อ…อะไรอ่ะ”กูร้องแบบตกใจนิดหน่อยที่ไอ้มี่ยิกแก้มกู
“โรลลี่นั่นแหละเป็นอะไร พี่เห็นจ้องไอ้ฟิกตั้งนานละ”ไอ้มี่ถามแล้วหันไปมองหน้าไอ้ฟิกเหมือนจะดูว่ามีอะไรน่าสนใจทำไมกูถึงต้องมาจ้องอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้
“มึงว่าตอนนี้ไอ้ฟิกกำลังคิดอะไรอยู่วะ”กูถามตาก็ยังจ้องมองไอ้ฟิกเหมือนเดิม
“หึหึ พี่จะรู้ไหมเนี่ย พี่ไม่ใช่ไอ้ฟิกซะหน่อย โรลลี่อยากรู้ไปทำไมอ่ะ”ไอ้มี่พูด
“ก็กูอยากรู้ดิ อยากรู้ว่าไอ้เด็กหน้านิ่งคนนั้นมันกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมไอ้มิ้นกูถึงอยากรู้นัก”กูพูดบอก
“เป็นเอามากแฟนกู”เสียงไอ้มี่บ่นแบบเอือมๆ
“อะไรมึง กูอยากรู้จริงๆนะเว้ย มึงไปถามให้หน่อยดิ”กูพูดแกมข้อร้องจากไอ้มี่
“โอ๊ะ..พอๆเรื่องของคนอื่นไม่ต้องไปสนใจ มาสนใจเรื่องของเราดีกว่า ผ่านมาตั้งนานแล้วนะเมื่อไหร่พี่จะได้เสื้อสักทีหละ”ไอ้มี่พูด
“เสื้อไรวะ”กูถามแต่ตายังมองไอ้ฟิกเหมือนเดิม
“ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ โรลลี่อย่ามาทำลืมนะ”ไอ้มี่โวยวาย กูหันไปมองไอ้มี่งงๆอะไรมันวะ อยู่ๆก็ทำเสียงเหมือนจะงอนกูขึ้นมาซะงั้น คนกำลังใช้ความคิดอยู่เว้ย
“ลืมอะไรของมึง มี่อย่าเพิ่งมามั่วดิ”กูพูดแล้วสะบัดมือไล่
“แม่ง ลืมให้ได้ตลอดนะ ไม่ต้องจำแม่งอะไรสักอย่าง”ไอ้มี่พูดแบบโมโหแล้วเดินหนีกูไปนั่งที่อื่น กูมองตามมันไปแบบอึ้งๆ แทบนับครั้งได้เลยนะที่ไอ้มี่เหวี่ยงกูแบบนี้
“บ้า!”กูด่าไอ้มี่ตามหลังแล้วหันมาสนใจไอ้ฟิกต่อ หล่อวะ หล่อมากด้วย ไม่แปลกเลยทำไมผู้หญิงถึงชอบมันเยอะรวมถึงไอ้มิ้นกูด้วย กูนั่งจ้องไอ้ฟิกอยู่นานจนไอ้โรมเดินมาตบหัวเรียกให้ไปกินข้าว ไอ้ฟิกที่เหมือนจะรู้ว่าโดนกูจ้องอยู่ตั้งนานมองหน้ากูแล้วแสยะยิ้มมุมปาก
“เป็นไรวะ”กูถามไอ้จ๊ะถึงไอ้มี่ที่กำลังนั่งหน้างอ ตาขวางแดกเบียร์เหมือนน้ำเปล่า ข้าวก็ไม่กินอะไรก็ไม่เอานอกจากเบียร์กับเหล้า
“หมาบ้า”ไอ้จ๊ะตอบกลับมา กูพยักหน้าเห็นด้วยทันที
“มึงไปทำอะไรเฮียอีกอ่ะ”ไอ้นุที่นั่งอยู่ด้านหลังถามขึ้น
“ทำเหี้ยไรวะ กูเปล่าเลยนะเว้ย มันนั่นแหละเป็นบ้าอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นเหวี่ยงใส่กู”กูพูดบอก
“แน่ใจ แล้วทำไมเฮียต้องทำหน้าบึ้งแบบนั้นด้วยวะ กูเกร็งนะสาด”ไอ้นุพูดอีก ไอ้พี่เบสที่นั่งข้างๆก็มองหน้ากูแล้วยิ้มเหมือนมีเลศนัย
“เกร็งทำไม กลัวรึไง”
“ห่า ถามมาได้นะไอ้สัด”ไอ้นุด่าและตบหัวกูกลับมาทันที
“เอ้า กูไม่เห็นว่ามันจะน่ากลัวตรงไหน น่ารักออก”กูพูดยิ้มๆ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักจะตาย กูชอบ
“น่ารักมาก หน้างอเป็นกระบวยแบบนั้นน่ะ”ไอ้จ๊ะพูดเซ็งๆ
“เออหน่า เดี๋ยวมันก็หายเองนั่นแหละ”กูพูดแล้วหน้าเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ในใจกูอยากหัวเราะมากอะ
“เออ ไอ้สัด”ไอ้จ๊ะกับไอ้นุด่ากู
“เหี้ย เออๆเดี๋ยวพวกมึงดูนะ กูให้จับเวลาเลย ไม่เกินครึ่งชั่วโมงไอ้มี่กลับมายิ้มเหมือนเดิม”กูพูดยิ้มๆหยิบเบียร์ขึ้นมาซดเอาฤกษ์เอาชัยก่อนเดินเข้ามาหาไอ้มี่นั่งหน้างออยู่คนเดียว ไอ้มี่พอเห็นกูเดินเข้ามาก็ยิ่งทำหน้างอหนักเข้าไปอีก กูที่ว่าจะไม่ขำแล้วนะแต่แม่งอดไม่ได้จริงๆ งอนแล้วเหมือนตุสตลอดอ่ะมัน
“เป็นอะไร มองหน้ากูทำไม”กูถามแล้วแย่งเบียร์ในมือไอ้มี่เอามากินแทน
“ไม่ได้มอง”มันตอบกลับมาเสียงแข็ง กูเบะปากใส่มันแล้วเดินมานั่งลงบนตักมัน กูหยิบมือทั้งสองข้างของมันมากอดเอวกูไว้ กูกดหน้าไอ้มี่ให้ลงมาซบไหล่กูแล้วหอมแก้มมันไปหนึ่งที สำเร็จอมยิ้มแล้ว
“งอนอะไรกูอ่ะ”กูถามแบบอ้อนๆ ไอ้มี่ไม่ตอบแต่งับไหล่กูเล่นซะงั้น
“ถามไม่ตอบเว้ยเห้ย”
“ไม่รู้จริงอ่ะ”ไอ้มี่ถาม น้ำเสียงแบบงอนไปเกือบจะห้าสิบเปอร์เซนละ
“ก็จริงดิ ถ้ารู้แล้วจะถามมึงอีกทำไม”
“นิสัยไม่ดี”มันว่า
“อ้าว อยากมีเรื่องหรอมึง อยู่ๆมาว่ากูเนี่ย”
“ก็จริงอ่ะ นิสัยไม่ดี”มันว่าอีก
“กูกัดหูขาดแม่ง กูไปนิสัยไม่ดีใส่มึงตอนไหนครับ ตอบหน่อย มึงนั่นแหละอยู่ๆก็ลุกขึ้นเหวี่ยงใส่กู”กูพูดแล้วตบท้ายทอยเกรียนๆของมันเบาๆ
“แล้วมันน่าไหมละ โรลลี่ชอบเป็นแบบนี้ตลอด ถามทีไรทำลืมทุกที”มันพูดบ่นงอนๆ
“หึหึ โตแล้วเหอะ ง๊องแง๊งเป็นเด็กๆไปได้”
“อ่อ ตัวเองไม่เคยเลยมากกว่าพี่อีก พี่ไม่เคยบ่นสักคำ”
“โอ๊ะ ชักเยอะละ ไหนๆกูขอเห็นหน้าไอ้แก่ขี้งอนหน่อย กระแหนะกระแหน่กูมากไปละ”กูพูดแล้วพลิกตัวหันไปหาไอ้มี่ กูกอดมันไว้หลวมๆ ไอ้มี่ทำหน้างอนกูแบบเต็มสตรีมมากอ่ะ
“แม่ง ไม่ต้องมาหอม”มันพูดพร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบปากกู กูหมั่นไส้เลยตบแก้มมันไปหนึ่งทีก่อนจับมันหอมแก้มและกัดปากจนพอใจ ดีดดิ้งดีนัก
“หอมไม่ได้ใช่ไหม จะได้จำไว้ ไปหอมคนอื่นก็ได้”กูแกล้งพูดเสียงเข้ม ไอ้มี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาซะงั้น ใครว่ามันน่ากลัว กูว่ามันน่ารักจะตาย แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็เชื่อ
“อื้อ…”มันร้องแบบงอนๆแล้วดึงตัวกูเข้าไปกอดแน่น กูหัวเราะและลูบหัวไอ้มี่เล่นเบาๆ กูชอบนะเวลาไอ้มี่มันบ้าบอแบบนี้แต่เมื่อกี้กูไม่ได้ลืมจริงๆนะ แต่คือไงอ่ะกูกำลังคิดเรื่องไอ้ฟิกกับไอ้มิ้นอยู่ไง เลยตัดเรื่องอื่นออกไปหมด พอมันถามขึ้นมากูก็ไม่ทันคิดดิ
“ไม่ลืมหรอกหน่า ของที่รักซะอย่าง กูจำได้ ทำไว้ให้แล้ว”กูพูดแล้วหอมหูมันไปหนึ่งที
“อื้อ…”มันไม่พูดแต่กอดรัดกูให้แน่นขึ้น กูเลยแกล้งงับลำคอมันซะเลย กูนั่งกอดกับไอ้มี่อยู่สักพักก่อนได้ยินเสียงเฮดังขึ้นมา ดังมากดังเหมือนถูกหวย
“เห็นไหมพี่ กูบอกแล้วว่าไม่เกินชั่วโมง”เสียงไอ้พี่โค้กดังขึ้นมา
“ห่า จิมมี่แม่งจะงอนนานกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ กูเสียตังค์เลยเห็นไหม”เสียงพี่จุ๊บด่าตามขึ้นมาติดๆ
“อย่าพูดมาก มาๆจ่ายมา คนละพันห้ามอุบอิ๊บไม่งั้นตุส ไอ้เสือเปิดกระเป๋าสตางค์รอเลยเพื่อน เดี๋ยวกลับไปกูจัดหนักให้”เสียงไอ้พี่โค้กพูดด้วยความดีใจ ผิดกับพี่จุ๊บ หรือไม่แม้กระทั่งไอ้โรมที่นั่งหน้าบึ้งแบบเจ็บใจ
“เลวมากไปล่ะ ไอ้เหี้ย”ไอ้มี่เดินเข้าตบหัวเพื่อนมันและหยิบแบงค์พันมาใบนึง
“อ้าวเพื่อนครับ ก็เมือกี้ topic เรื่องมึงฮอตที่สุด พวกเฮียแม่งเถียงกู กูกับมึงคบกันมากี่ปีมีรึจะดูไม่ออก”
“มึงนี่ไม่ได้กูกับไอ้จ๊ะเลยสักนิด งอนให้นานกว่านี้หน่อยดิวะ นี่แม่งอะไรกอดนิดหอมหน่อยหายละ”พี่จุ๊บยังบ่นไม่หยุด ไอ้จ๊ะที่โดนลากเข้ามาเกี่ยวด้วยหน้างอทันที
“พูดไม่ดูตัวเอง”พี่ตาหวานพูดแบบเอือมๆ พวกเพื่อนไอ้โรมโห่กรี๊ดขึ้นมาแบบถูกใจ
“เออ แม่งว่าไม่ดูตัวเอง หนักกว่าจิมมี่อีก”ไอ้จ๊ะได้ทีซ้ำทันที
“อะไร พวกมึงสองคนนี้แม่ง ก็พี่มึงนะไอ้น้องจ๊ะเดี๋ยวโดน ส่วนมึงปากเนี่ยๆไม่ต้องพูดความจริงออกมาก็ได้”พี่จุ๊บพูดหัวเสียแล้วหันไปหยิกปากพี่ส้มด้วยความหมั่นไส้
“โง่นะมึงอ่ะ”กูหันมาด่าไอ้โรมที่นั่งมองกูกับไอ้มี่แบบเซ็งๆ ตัวเองเป็นพี่กูแท้ๆน่าจะรู้ว่ากูเป็นคนยังไง แค่เรื่องง้อไอ้มี่ด้วยเรื่องแมวๆแบบนี้ขี้เล็บมากอ่ะ
“ปากดี”ไอ้โรมด่าและถีบขากู
“หึหึ”ไอ้ฟิกที่เดินผ่านหน้ากูหัวเราะแบบมีเลศนัย กูหันไปมองหน้ามันทันที
“มันกวนตีนกู”กูสะกิดบอกไอ้มี่
“ก็ไปจ้องมันก่อนเอง”ไอ้มี่พูดแบบไม่สนใจ
“ก็กูอยากรู้หนิ หรือมึงไม่อยากรู้”กูถามกลับ
“ไม่อ่ะ พี่ไม่เห็นอยากรู้เลยสักนิด”มันพูด
“แต่กูอยากรู้ และต้องรู้ให้ได้ด้วย”กูพูดแล้วลุกขึ้นเดินมาหาไอ้มิ้นที่นั่งอยู่กับกะทิและก็ไอ้เนม ด้วยความที่พวกมันสองคนกลัวจะไม่มีอะไรเล่นเลยหยิบกล่องเกมเศรษฐีติดมือมาด้วย แต่กะทิเหมือนจะรู้อีกว่าไม่นานพวกกูก็ต้องเบื่อเลยหยิบตลับไพ่ติดมือมา พวกมันนั่งเล่นไพ่กันแบบเงียบๆไม่อยากให้ใครรู้ เพราะถ้ารู้พวกไอ้โรมก็ต้องเข้ามาแย่งเล่นอีกชัวร์แน่นอน
“พี่โรลเล่นไหม”ไอ้มิ้นถาม
“ใครจะแพ้เนี่ย”กูถาม กะทิกับไอ้มิ้นชี้ไปทางไอ้เนมพร้อมกัน กูมองหน้ามันแล้วส่ายหัวขำๆเนมมันไม่มีโชคเสี่ยงดวงแบบนี้เลยนะ เล่นทีไรแพ้ตลอด ขนาดกับกูที่โคตรจะอ่อนที่สุดยังแพ้เลย
“กูอ่อนให้เหอะ”ไอ้เนมพูด
“อ่อนมาก มึงอ่อนตลอดอ่อนให้ทุกตา”ไอ้มิ้นประชดกลับ กะทินี่เจ้าแม่ของกินหน้าตามันดูมุ่งมั่นมากอ่ะ
“กะทิไหนไอ้โค้กอ่ะ”กูถาม กะทิเงยหน้าแล้วบุ้ยปากไปทางด้านหลัง
“อ๊ะ มึงแพ้แล้วอย่าโง่ซิ กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าสองชนะทุกอย่าง แล้วนี่อะไรมึงตองคิง กูก็ฆ่าด้วตองสองกูชนะ
ผิดตรงไหน”เสียงไอ้มิ้นทะเลาะกับไอ้เนม
“ได้ไง คิงใหญ่ที่สุดเว้ย คิงนะมึง ขนาดประเทศเรายังมีคิงเป็นผู้ปกครองประเทศเลย โอ๊ย”ไอ้เนมพูดก่อนโดนไอ้มิ้นดีดหน้าผากเข้าให้
“บ้า มึงไม่ต้องเล่นเลย ให้กูกับกะทิเล่นสองคน สอนกี่ครั้งไม่เคยจำ”ไอ้มิ้นพูดบ่น
“ก็กูเด็กดีไม่จำในสิ่งไม่ดีไง”ไอ้เนมพูด
“เออๆเรื่องของมึง วางไพ่แล้วนั่งเงียบๆแต่ถ้าให้ดีเดินไปหยิบน้ำให้กูหน่อยดิ”
“สัด ใช้กู พี่โรลเอาอะไหมเดี๋ยวเนมไม่หยิบมาให้”ไอ้เนมลุกขึ้นถาม กูสั่นหัวแล้วเข้ามานั่งเล่นแทนที่ไอ้เนม พวกกูสี่คนนั่งเล่นไพ่กันไปเงียบๆจนไอ้แชมป์เดินเข้ามาแล้วตะโกนเสียงดังนั่นแหละพวกไอ้โรมถึงรู้ วงแตก
ซิพวกกูพวกไอ้โรมแม่งแย่งไปเล่นทันที พวกมันเล่นจริงจังแบบเสียตังค์ด้วย กูว่าพี่จุ๊บนี่แม่งเจ้าเล่ห์แล้วนะ
เจอไอ้พี่หินเข้าไปกูนับถือเลย แม่งลูกเล่นเยอะมากแพรวพราวตลอด จบเกมส์ไปพี่หินแม่งได้เงินเยอะที่สุด
ซื้อยีนส์แพงๆตัวนึงได้สบายอ่ะ พวกกูนั่งกินนั่งเล่นกันอยู่ที่เกาะจนเย็นแล้วกลับมาที่รีสอท ตอนแรกก็ว่าจะนอนกันที่เกาะแต่พรุ่งนี้พวกกูต้องเดินกลับทางกลับบ้านกันตั้งแต่เช้า กว่าจะถึงบ้านก็คงเย็นเพราะต้องแวะซื้อของฝากกันไปตลอดทาง และด้วยความที่ไอ้พี่หินหน้าใหญ่ใจปล้ำคืนนี้มันเลยเป็นเจ้ามือเลี้ยงส่งท้ายที่ผับของมัน พวกกูนี่ตาวาวกันทันที
“อ๊ะ..ไอ้บ้าฟิกเอาโทรศัพท์คืนมาเดี๋ยวนี้นะ”เสียงไอ้มิ้นดังออกมาจากในห้อง กูกับไอ้เนมมองหน้ากันแล้วเดินเข้ามาฟังใกล้ๆทันที ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันหมดแล้ว ส่วนกูกับไอ้เนมเมื่อกี้ออกมาเอาของที่รถและเป็นทางผ่านห้องไอ้มิ้นพอดี
“กูไม่ให้ หลายครั้งแล้วนะ ใครวะ”เสียงไอ้ฟิกโหดมากอ่ะ ไอ้เนมมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาช่องว่างที่จะดูว่าไอ้สองคนในห้องมันกำลังทำอะไรกันอยู่
“ไม่ต้องมายุ่ง เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”เสียงไอ้มิ้นก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ทำไม ผัวใหม่มึงรึไง”เสียงไอ้ฟิกตะตอกกลับมา
เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือปะทะใบหน้า สถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีแล้วนะ
“นิสัยไม่ดี กูไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ แต่ถ้ามึงอยากให้กูมี กูมีให้ก็ได้!”ไอ้มิ้นพูดเสียงสั่นก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนไอ้มิ้นกำลังเดินมาเปิดประตู กูกับไอ้เนมก็เลิ่กลักจะหนีไม่หนีดีแบบว่าอยากรู้มากอ่ะ
“ลองดูดิ กูฆ่าทั้งมึงและก็ไอ้เหี้ยนั่นแน่”เสียงไอ้ฟิกพูด ทำไมกูรู้สึกว่ามันชัดมากเลยวะ สงสัยพวกมันต้องยืนอยู่ที่ประตูแน่เลย นี่กูตื่นเต้นมากอ่ะเพราะมีเพียงแค่ประตูไม้ที่กั้นระหว่างเราเอาไว้ ฮ่าๆ
“………………”เสียงเงียบไปนะ กูไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไอ้เนมหันมาทำหน้าถามกูว่าพวกมันพูดอะไรกัน
“นิสัยไม่ดี ฮึก”เสียงมิ้นพูดเหมือนคนกำลังร้องไห้หลังจากเงียบกันอยู่พักใหญ่
“รักมิ้นนะ”เสียงไอ้ฟิกพูด โคตรแบบว่าทั้งอ้อน ทั้งอ่อนโยน กูกับไอ้เนมมองหน้ากันอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนหน้าร้อนขึ้นมาซะงั้น ทั้งที่กูสองคนไม่ได้เป็นคนถูกบอกรัก
“บ้า”เสียงไอ้มิ้นพูดขึ้นมาแค่นี้หลังจากนั้นเสียงจากประตูก็หายไป ไอ้เนมวิ่งปรู๊ดไปทางข้างห้องตรงหน้าต่างทันที หน้าต่างถูกเปิดออกเล็กน้อยพอให้ลมเข้า
“กลับห้องเหอะ”ไอ้เนมหันมาบอกกูหน้าแดง เพราะภาพที่เห็นเอากูรู้สึกวูบวาบที่ท้องน้อยขึ้นมาซะงั้น ไอ้เนมนี่ก็คงไม่ต่างจากกูเท่าไหร่ เพราะไอ้มิ้นกับไอ้ฟิกกำลังนอนจูบปากกันนัวเนียอยู่บนเตียง
“มึงกำลังคิดทะลึ่งอยู่ใช่ไหม”กูถาม ไอ้เนมสั่นหัวรัว
“โกหก กลับห้องไปหาที่รักมึงนู้น ไม่ใช่ไปแอบดูเพื่อนแบบนั้น”กูพูด
“จิ๊..ตัวเองนั่นแหละ ยิ่งกว่าเค้าอีก”
“อะไรๆ กูไม่ได้อยากดูซะหน่อย มึงนั่นแหละวิ่งปรู๊ดไปที่หน้าต่างเป็นไงหละเห็นเข้าให้เลย”
“ไอ้ฟิกเซ็กซี่เนาะ”ไอ้เนมพูดก่อนอ้าปากหวอเหมือนตกใจในสิ่งที่ตัวเองพูดแล้ววิ่งหนีกูเข้าห้องตัวเองไป
“ไอ้เด็กบ้า!”กูตะโกนด่าไล่หลังไอ้เนม ทำไมมันคิดเหมือนกูเลยวะ เหอะๆ ถ้าไม่เห็นกับตาไม่ได้ยินกับหูกูไม่เชื่อเลยนะว่าไอ้ฟิกจะมีมุมแบบนี้เหมือนกัน กูเข้าใจล่ะว่าทำไมไอ้มิ้นถึงหลงหนักหลงหนา
“ไปไหนมาอะ พี่รออาบน้ำตั้งนาน”ไอ้มี่ถาม กูไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร จะให้บอกว่าไปแอบดูไอ้มิ้นกับไอ้ฟิกจูบกันมันต้องว่าโรคจิตแน่ๆ
“เอาของไง มึงอาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม เตรียมเสื้อให้กูด้วย”กูพูดบอกแล้วเดินเข้ามาอาบน้ำล้างตัว กูใช้เวลาอาบน้ำล้างตัวนานพอสมควรเพราะน้ำทะเลทำให้ผมกูเหนียวและไม่เป็นทรง
“เฮ้ย!!”กูร้องเสียงดังลั่น ทั้งตกใจและอายมาก มาได้ไงวะเนี่ย กูว่ากูพับเก็บดีแล้วนะ ทำไมไอ้มี่ยังหาเจออีกวะ ไอ้มี่ยืนยิ้มหน้าบานใส่เสื้อคู่ที่กูทำให้รอกูอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ บนเตียงมีวางเรียงอีกสองตัวที่เป็นส่วนของมันและของกู
“มาได้ไงอ่ะ”กูถาม ไอ้มี่ไม่พูดแต่เดินเข้ากอดกูจนแน่น
“ขอบคุณนะ จะรักและเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย”ไอ้มี่กระซิบบอก กูยิ้มเพราะดีใจที่มันชอบอย่างที่บอกกูไม่มั่นใจมาตลอดว่ามันจะชอบหรือเปล่า กูกลัวว่าทำออกมาแล้วไอ้มี่จะไม่ชอบ
“ชอบจริงอ่ะ”กูถามแล้วลูบแก้มมันเบาๆ ไอ้มี่พยักหน้า
“ชอบดิ ชอบมากด้วย ดีใจนะเนี่ย ดีใจมากด้วย เหมือนคนบ้าเลยอ่ะ”ไอ้มี่พูดไปยิ้มไปหน้ามันแดงมากถึงมากที่สุด ทำเอากูที่เป็นคนทำให้ก็รู้สึกดีใจไปด้วย ไอ้มี่จูงมือกูมาที่เตียง มันนั่งลงบนเตียงโดยที่ตัวกูยืนตรงระหว่างขาของมัน ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวกูมีแค่ผ้าขนหนูผื่นเดียว ไอ้มี่จูบเล่นที่หน้าท้องกูจนรู้สึกจักจี้
“ไม่เอา เดี๋ยวต้องออกไปด้านนอกอีก”กูพูดบอกและจับมือไอ้มี่ที่กำลังจะดึงปมผ้าขนหนูกูออก
“งั้นก็หลังจากไปเที่ยวกลับมานะ”
“ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องกลับบ้าน อีกอย่างมึงก็เพิ่งทำกูไปเมื่อวานเองนะ ยังเจ็บๆอยู่เลย”
“โม้อ่ะ”ไอ้มี่พูดเหมือนเด็กกำลังโดนขัดใจ
“ไม่โม้ เรื่องจริงตลอดครับ”
“งั้นจูบอย่างเดียวก็ได้”มันพูดแล้วดึงกูให้นั่งบนตักแล้วคว้าคอกูไปจูบทันที กูนั่งปล่อยให้ไอ้มี่จูบปากกูอยู่สักพักใหญ่จนกว่ามันจะพอใจและปล่อยตัวให้มาแต่งตัวเพื่อออกเที่ยวสำหรับคืนนี้
“ตายสบายเลยพวก คืนนี้กูจัดเต็มและจัดหนัก”ไอ้พี่หินตะโกนพูดขึ้น พวกกูนี่ตบมือกันเกรียวกราว งานนี้ลูกเจ้าพ่อมาเองสบายหายห่วง ส่วนไอ้ฟิกกับไอ้มิ้นที่เหมือนจะมึนตึงใส่กันในตอนแรก ตอนนี้พวกมันแทบจะเข้าท้องกันอยู่แล้ว ทำเอากูกับไอ้เนมมองหน้ากันด้วยความอยากรู้
“พี่โรลเนมอยากรู้”ไอ้เนมกระซิบบอกกูที่ข้างหู เพราะเสียงเพลงดังมากไหนจะระวังไม่ให้คนอื่นรู้อีก เดี๋ยวพวกห่านี้แซวกูกับไอ้เนมก็อดรู้เรื่องดิ
“ไม่ค่อยเสือกเลยนะมึง”กูพูด ไอ้เนมทำหน้าย่นแบบงอนๆ
“พูดเหมือนตัวเองไม่อยากรู้”
“อยากรู้ซิครับ กูอยากรู้มากด้วย มึงไปลากตัวมันออกมาซิ”กูพูดบอกละผลักไหล่มันเบาๆ
“คิดว่าง่ายไหม นั่งใกล้เหมือนจะขี่กันอยู่ละ”ไอ้เนมพูดแบบขัดใจ ไม่ค่อยเสือกเลยนะมึง
“ใครขี่ใครวะ”ไอ้นุยื่นหน้าเข้ามาถามตรงกลาง
“ยุ่ง!”กูกับไอ้เนมด่าพร้อมกัน ไอ้นุเลยตบหัวพวกกูคนละทีก่อนเดินเข้าไปออดอ้อนกับแฟนมันต่อ ไอ้พี่เบสนี่เหมือนจะไม่สนมันแต่เอาจริงแล้วตามใจไอ้นุโคตรอ่ะ แค่ไอ้นุทำตาดุขึ้นเสียงใส่นิดหน่อยนี่หน้าเสียละ แต่เวลาโมโหก็เอาเรื่องเหมือนกูเลย
“มานี่ดิ!”ไอ้เนมตะโกนเรียกเพื่อนมันหลังจากที่ไอ้ฟิกลุกขึ้นเดินไปเข้าน้ำกับพี่เสือ พวกกูที่ได้โอกาสก็จับลากมันเข้ามาสอบสวนทันที
“อะไร”ไอ้มิ้นถามแบบงงๆที่อยู่ดีๆพวกกูก็ลากมันมาจ้องหน้านิ่ง
“มึงกับไอ้ฟิกคืนดีกันแล้วหรอ”ไอ้เนมถามก่อน ไอ้มิ้นพยักหน้าอายๆ
“ทำไมง่ายจังวะ”ไอ้เนมถามอีก
“อ้าว”ไอ้มิ้นร้องแบบงงๆ
“ก็ไม่ใช่ไง ไหนมึงบอกกูว่ามึงงอนมันมากแล้วทำไมอยู่ดีๆถึงหายงอนง่ายแบบนี้หละ”กูช่วยพูดอธิบายความ
“เหอะๆ มิ้นบ้าบอไปเองอีกแล้วแหละ”
“บ้าบอยังไง”ไอ้เนมถามต่อทันที มึงกะไม่เว้นช่องว่างให้เพื่อนมึงหายใจเลยรึไง
“ก็มิ้นคิดว่ามันนอกใจมีคนใหม่ แต่ที่ไหนได้ไอ้ฟิกมันทำงานเก็บตังค์ซื้อไอ้นี่มาให้มิ้นต่างหาก”ไอ้มิ้นพูดบอกพร้อมกับชูมือข้างซ้ายให้พวกกูดู เป็นแหวนแบบเดียวกับที่มันเคยบอกกูว่ามันซื้อให้ไอ้ฟิกใส่แต่ไอ้ฟิกทำหายไป
“ไหนมึงบอกบ้านมันรวย โอ๊ย!”กูตบหัวไอ้เนมด้วยความหมั่นไส้ ถามมาแต่ละอย่างดีๆทั้งนั้น
“รวยจริงเหอะ แต่แหวนวงก่อนวงที่กูเคยให้มันมึงก็รู้หนิว่ากว่ากูจะได้มายากลำบากขนาดไหน”ไอ้มิ้นพูด
“เออจริงด้วย มึงต้องยอมเป็นลูกจ้างร้านแม่มึงอยู่ตั้งนานแหนะ”ไอ้เนมพูดเหมือนนึกขึ้นได้ กูไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าไอ้มิ้นยอมลงทุนมากขนาดนี้ เพราะถ้ามันจะเอาเงินไปซื้อแหวนมาแบบง่ายดายก็ทำได้แต่ไม่ทำ
“แล้วไอ้ฟิกมันทำงานอะไรวะ”ไอ้เนมถามอีก
“มันรับจ้างถ่ายรูปและเขียนโปรแกรมให้รุ่นพี่”ไอ้มิ้นพูด
“เด็ก ม.5 เนี่ยนะ”กูถามแอบอึ้งเล็กน้อยถึงมากที่สุด เพราะขนาดกูม.6แม่งยังทำไม่ค่อยจะเป็นเลย ไอ้ฟิกนี่เทพจริงอะไรจริง
“เก่งเกินไปละ”ไอ้เนมพูดแบบอิจฉา
“แล้วมึงได้แหวนนี่ตอนไหนวะ เพราะกูเห็นตอนกลับมาจากเกาะยังเม้งใส่กันอยู่เลย”ไอ้เนมถามหน้าซื่อตาใส กูแอบหัวเราะนิดหน่อยเพราะไอ้เนมแอ๊บไม่รู้ได้เนียนมาก
“ตอนอยู่ในห้อง พอดีกิ๊กกูโทรมาพอดี”
“แรดนะมึง ตัวแค่นี้หัดมีกิ๊ก”ไอ้เนมพูดและผลักหัวเพื่อนมันอย่างหมั่นไส้
“ตกลงคืนดีกันแล้วใช่ไหม”กูถาม ไอ้มิ้นพยักหน้าอายๆ
“ก็ดี แล้วเรื่องกิ๊กมึงนี่จะเอายังไง ขืนไปด้วยกันจริงๆไอ้ฟิกเล่นทั้งคู่แน่”
“เอาหูมาใกล้ๆรู้แล้วเหยียบไว้ ห้ามบอกใครเลยนะ”ไอ้มิ้นพูดแล้วกอดคอกูกับไอ้เนมเข้ามาจนหัวเราชิดกัน
“กิ๊กบ้าบออะไรเนี่ยมิ้นไม่มีหรอก มิ้นกุขึ้นมาเองทั้งนั้น”ไอ้มิ้นพูดเสียงเบา
“ไอ้เหี้ย!!”กูกับไอ้เนมด่าพร้อมกันเสียงดังจนทุกคนหันมามอง มันน่าตบหัวทิ่มจริงๆ
“อะไรกันวะ”ไอ้โรมถามตกใจ
“เหลือเกินจริงๆนะมึง แล้วไอ้เด็กที่มึงคุยด้วยนี่ใครวะ”ไอ้เนมถามด้วยความอยากรู้ทันที กูเชื่อไอ้มิ้นจริงๆ
เลยนะ
“เหอะๆ ไอ้ลิฟไง”
“ขออีกสักทีเหอะ”กูพูดและตบหัวไอ้มิ้นอีกที นี่ถ้าไอ้ฟิกรู้ว่าตัวเองกำลังโดนปั่นหัวอยู่ต้องโกรธมากแน่ๆ กูเดินมานั่งลงข้างไอ้มี่เหมือนเดิม เมื่อกี้ก่อนจะมาไอ้มี่งอแงจะใสเสื้อคู่ที่กูทำให้ กูโวยวายทันทีขืนใส่ออกมามีหวังโดนล้อแน่นอนอีกอย่าง กูไม่อยากให้เสื้อที่กูตั้งใจทำมีกลิ่นเหล้าบุหรี่ติดไป ค่อยใส่พรุ่งนี้ตอนกลับทีเดียว
“สักหน่อยไหม”ไอ้มี่ยื่นแก้วเหล้ามาตรงหน้ากู
“เอาอันนี้ดีกว่า”กูพูดและดึงบุหรี่จากมือไอ้มี่มาดูดแทน ช่วงนี้กูรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยได้แตะต้องของพวกนี้เท่าไหร่ เที่ยวบ้างแต่ก็ไม่ค่อยบ่อยเหมือนเมื่อก่อน สงสัยกำลังจะเบื่อ
ตอนที่ 108
“วิ้ว”เสียงแบบนี้ดังขึ้นทันทีที่พวกมันเห็นกูกับไอ้มี่ใส่เสื้อคู่ออกมาพร้อมกัน ไอ้มี่นี่ยิ้มแป้นแบบภูมิใจนำ
เสนอมาก ยิ้มตลอดยิ้มไม่หุบ กูนี่เขินก็นิดๆเขินมากไม่ได้เดี๋ยวไอ้มี่งอนหาว่ากูอายที่จะใส่เสื้อคู่กับมันอีก
“สวยจัง พี่โรลซื้อจากไหนอ่ะ”ไอ้เนมวิ่งแจ้นเข้ามาถามกูทันที
“ทำเอง”กูตอบแล้วหันไปรับจานข้าวจากไอ้โรม มันมองหน้าแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มใส่
“ไม่เชื่อ”ไอ้เนมกับไอ้มิ้นตอบขึ้นพร้อมกันแบบทันที
“สัด”กูด่าและตบหัวพวกมันไปคนละที ทำไมวะหน้าอย่างกูนี่ทำงานฝีมือไม่ได้รึไง
“ก็จริงอ่ะ พี่โรลอารมณ์ร้อนจะตาย”ไอ้เนมพูดอีก
“ใช่ๆ แล้วไอ้เสื้อสกรีนเองแบบนี้นะ ใช่ว่าจะทำกันง่ายๆซะหน่อย”ไอ้มิ้นก็พูดขึ้นสนับสนุนความคิดเพื่อนมันทันที
“กูเก่ง พวกมึงอ่อนไง ชัดไหม”กูพูด ไอ้สองรัก-ยัมเบ้ปากใส่
“เหี้ยโค้กแม่งสัดหมา เดี๋ยวเสื้อกูเปื้อน”เสียงไอ้มี่ดังขึ้น กูหันไปมองเห็นพวกไอ้พี่โค้กและพี่เสือกำลังนั่งหัวเราะไอ้มี่ที่กำลังยืนหัวเสียมองเสื้อที่กูทำให้
“หึหึ ไอ้เหี้ย ไม่โดนครับ ไม่เปื้อนเสื้อมึงเลยสักนิด หวงจังเว้ย”ไอ้พี่โค้กพูดขำๆ กูยังขำเลยอะไรจะหวงเว่อร์ขนาดนั้น เหมือนเด็กๆชะมัด
“ห่า..เดี๋ยวมึงโดน”ไอ้มี่ชี้หน้าด่าเพื่อนมันก่อนจะเดินเข้ามาหากู ไอ้สองรัก-ยมถอยหลังหนีไอ้มี่คนละสองเก้าแทบจะทันที
“หึหึ”กูหัวเพราะเห็นสีหน้าหวาดๆของไอ้มิ้นและไอ้เนมที่มองมาทางไอ้มี่แล้วกูขำ คงกลัวจากเรื่องเมื่อวาน
ไม่หาย
“สวยไหม”ไอ้มี่ถามตอนที่กอดคอเข้าไปชิดติดกับตัวมัน
“ถามใครอ่ะ”ไอ้มิ้นพูด
“ก็พวกมึงสองคนไง อิจฉาอยากได้ไหม”ไอ้มี่พูดเหมือนเด็กๆกำลังอวดของเล่นใหม่ ไอ้มิ้นกับไอ้เนมเบะปากใส่
“ก็แค่เสื้อ เนมได้จากพี่โรลมากกว่าเสื้ออีก”ไอ้เนมพูดเหมือนไม่ยอม
“ใช่ มิ้นก็ได้ ไม่ได้ขอด้วย”ไอ้มิ้นต่อทันทีเหมือนกัน
“แล้วไง แต่กูพิเศษสุดเหอะ ทำเองเว้ยโรลลี่ทำให้กูเองเว้ย พวกมึงไม่มีวันได้หรอก”ไอ้มี่พูดสีหน้าเยาะเย้ยแล้วเดินเข้าไปจิ้มหน้าผากไอ้มิ้นกับไอ้เนมคนละทีจนหน้าหงายก่อนเดินหนีไปทางของกิน
“พี่จิมมี่ขี้อวด!”ไอ้เนมว่าตามหลัง
“หึหึ ปัญญาอ่อน”กูพูดแล้วส่ายหัวเอือมๆ ทั้งของแก่และของเด็ก
“เดินทางโชคดีเว้ย มาคราวหน้าโทรมาบอกก่อน กูจะได้พาไปให้มากกว่าเกาะอีก”ไอ้พี่หินบอกพวกกูตอนที่กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านหลังจากที่กินข้าวเช้ากันเสร็จครบทุกคน
“เออๆถ้าให้ดีมึงเลิกทักทายพวกกูด้วยวิธีเปรตๆแบบนั้นด้วย วันดีคืนดีพวกกูโหดใส่มั่งตายไม่รู้ตัว”ไอ้โรมพูด
“ขู่นะไอ้สัด เออหน่าก็เห็นว่าคนเป็นเคยๆเลยอยากทักทายให้ดูสนิทสนมกันหน่อย เนอะมึงเนอะ”ไอ้พี่หินพูดแล้วหันไปขอความเห็นจากพี่เฟริสที่ยืนข้างๆ
“อยากสนิทมาก”พี่เฟริสพูดหน้าตาแบบรังเกียจสุดยอด
“หึหึ เออๆงั้นพวกกูกลับก่อนละกันกว่าจะถึงบ้านอีก ขอบใจเว้ยๆ”พี่จุ๊บพูด
“สบายมากครับ เดินทางปลอดภัย ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย”ไอ้พี่หินพูดแต่ดูเหมือนประโยคสุดท้ายจะเจาะจงไปที่พี่เฟริสคนเดียว เพราะแม่งคว้าคอพี่เฟริสเข้าไปกระซิบบอกที่ข้างหูทำเอาพวกกูมองหน้ากันเลิกลั่ก
นี่ขนาดพวกกูยังไม่ได้แวะซื้อของฝาก กูยังรู้สึกว่าในรถมันแน่นขึ้นกว่าตอนขามาอีกอ่ะ ไม่รู้ดิ ขับไปได้สักพักใหญ่พวกกูก็แวะซื้อของฝากติดไม้ติดมือกันไปเยอะมาก รถพี่จุ๊บจากว่างโคตรๆกลายมาเป็นแน่นเอี๊ยดด้วยของฝากของพวกกูรวมกันหลายบ้าน แต่เพื่อกันความมั่วพี่ตาหวานเลยมัดแยกของใครเป็นใครให้เรียบร้อย
“แม่จ๋า!”กูตะโกนแหกปากเรียกแม่เสียงดังลั่นบ้าน กูวิ่งตัวปลิ่วเข้าบ้านมาด้วยความสบายเพราะของทั้งหมดกูโยนให้ไอ้โรมเป็นขนเข้ามา ส่วนคนอื่นๆก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
“ครับๆไหนพี่ละ”แม่อ้าแขนรับกูเข้าไปกอดก่อนจะถามถึงไอ้โรมที่กำลังเดินหน้างอเข้ามาบ้านมา
“สบายจังนะมึง มาเอาของไป”มันพูดหน้างอ
“แม่โรลลี่ซื้อของฝากมาเพียบ”กูเดินมาแย่งถุงของฝากจากมือไอ้โรมเอามาเปิดถุงให้แม่กูดู
“ใครจ่ายเนี่ย”แม่ถามทีเล่นที่จริง ไม่อยากจะบอกว่าของทั้งหมดกูเป็นคนเลือกโดยที่ไอ้โรมเป็นคนจ่ายเต็มๆ
“ถามนะแม่ คิดว่าไอ้โรลลี่มันจะจ่ายไหม”ไอ้โรมพูดบ่นๆ ส่วนกูไม่พูดอะไรหยิบของทุกอย่างออกมาวางเรียงกันด้านนอกจนหมด
“พี่!”กูเรียกไอ้โรม ที่กำลังยืนลำเลียงอาหารแห้งและบรรดาของกินทุกอย่างให้เข้าที่อยู่ในครัว ในสมองกูกำลังคิดว่าวันนี้อยากกินอะไรดี เพราะวัตถุดิบที่เพื่งซื้อมาใหม่นั้นเยอะมาก
“ไร”มันขานรับเสียงห้วน กูหันไปค้อนให้นิดหน่อย พูดกับน้องนี่เสียงห้วนตลอดๆกับเมียละจ๊ะจ๋า
“ยำปลาหมึกให้หน่อย อยากกิน”กูบอก เพราะเห็นปลาหมึกแห้งแล้วกูนึกอยากกินขึ้นมาทันที ไม่ได้กินนานละ ได้กินแค่ปลาหมึกสด กินบ่อยๆก็เบื่อบ้างไรบ้าง
“ขี้เกียจ กูเหนื่อย”มันพูด
“นะๆ กูอยากจริงๆอ่ะ ไม่ได้กินนานมาก เดี๋ยวนี้มึงไม่ค่อยทำอะไรให้กูกินเลยนะ”กูเดินเข้าไปกอดแขนมันแล้วบี้หน้าลงที่หัวไหล่แบบข้อร้องอ้อนวอนสุดๆ แม่ที่นั่งมองกูจากโซฟาก็หัวเราะ
“นานมาก แล้วที่มึงกินๆอยู่ทุกวันเนี่ยใครทำให้มึง มึงทำเองรึไง”มันย้อนถาม
“เหอะๆนั่นซิ  เออ..ช่างเหอะหน่าก็กูอยากกินอ่ะ ทำหน่อยไม่ได้รึไงละ!”กูเริ่มใช้น้ำเสียงที่ห้วนขึ้นแบบขัดใจ
“มึงนะ นิสัยไม่ดี ออกไปเลยไป”ไอ้โรมพูดพร้อมกับดันตัวกูออกมาจากห้องครัว
“ทำให้ด้วยเข้าใจไหม อาบน้ำเสร็จกูจะลงมากิน”กูพูดแล้วแลบลิ้นให้มันก่อนจะวิ่งขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าล้างตา ตลอดการเดินทางกลับพวกกูแทบไม่มีใครนอน เพราะนั่งโม้กันเรื่อยเปื่อยเล่านู่นเล่านี่ทั้งที่ควรจะเหนื่อยและเพลียแต่เปล่าเลยทุกคนยังดูกระปรี้กระเปร่ามาก
“ตื่นเต้นป่ะมึง”กูหันมาถามไอ้จ๊ะไอ้นุที่กำลังนั่งลุ้นตัวเกร็งอยู่ข้างๆกู วันนี้พวกกูมีนัดกับทางเว็ปมหาลัยที่พวกไปสอบเข้าไว้เมื่อก่อนหน้านี้ จริงๆมันเปิดประกาศผลตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วแต่พวกกูสามคนยังไม่มีใครกล้าเปิดดูสักคนเหมือนจะพร้อมใจกันมาดูในห้องคอมโรงเรียน เพื่อนในห้องกูบางคนที่ไปสอบด้วยกันก็มีดีใจบ้างเสียใจบ้างเพราะบางคนติดบางคนไม่ติด
“มาก เหี้ยเอ้ย..ทำไมเน็ตช้าแบบนี้วะ”ไอ้จ๊ะพูดบ่นๆแต่มือนี่เย็นเฉียบมาก
“มาแล้วๆค่อยๆไล้เรียงลงมาเรื่อยๆนะมึง”ไอ้นุขยับเข้ามาจ้องหน้าจอคอมจนเกือบชิด
“เฮ้ย!!”ผีห่าซาตานตนไหนวะ เสือกมาแหกปากตอนที่พวกกูกำลังลุ้นกันอยู่เนี่ย สัด!
“เหี้ย!!”พวกกูสามคนพร้อมใจกันหันไปด่าไอ้แชมป์เป็นเสียงเดียวกัน คนกำลังลุ้นเสือกแหกปากขัดขึ้นมาซะงั้น
“หึหึ ก็กูเห็นพวกมึงนั่งเกร็งกันเหลือเกิน ถอยๆออกมาเดี๋ยวกูดูให้เอง”ไอ้แชมป์พูดพร้อมกับแหวกพวกกูให้พ้นทาง มันจัดการเลื่อนเม้าส์หารายชื่อนักศึกษาใหม่ที่สอบผ่านข้อเขียน
“มึงติด”มันหันมาชี้หน้าไอ้นุแล้วพูดบอก ไอ้นุนี่ตาเหลือกไปเรียบร้อยหนึ่งราย
“มึงก็ติด เก่งนี่หว่าเพื่อนกู”คราวนี้มันหันมาชี้หน้าไอ้จ๊ะบ้างก่อนจะหันกลับไปบ่นที่หน้าจอคอม ตอนนี้ไอ้สองเหี้ยเพื่อนกูมันนั่งอ้าปากหวอเรียบร้อยแล้ว กูนี่แทบอยากจะร้องไห้อ่ะ ทำไมยังไม่มีชื่อกูสักทีวะ
“ส่วนมึงอ่อ โรลลี่ ชื่ออะไรแล้วนะ”มันหันมาถามหน้านิ่งๆเหมือนไม่รู้ชื่อกูจริงๆ
“สัด มึงอย่าเพิ่งกวนตีนดิ”กูด่าและตบหัวมันไปหนึ่งที
“อ่อๆจำได้ละ แปบนะเหมือนจะไม่มีชื่อมึงวะ”ไอ้แชมป์หันมาพูดบอกหน้านิ่งพร้อมกับน้ำตากูที่คลออยู่แล้วไหลลงมาทันที ทำไมวะ ทั้งที่กูก็พยายามเหมือนคนอื่นแต่ทำไมกูไม่ติด ถึงกูจะไม่เก่งเหมือนคนอื่นแต่กูก็มั่นใจกว่ากูพยายามเต็มทีแล้วและหวังว่ามันจะติดด้วย
“เฮ้ย..โรลลี่มึง”ไอ้จ๊ะพูดและตบไหล่กูเบาๆ
“อ๊ากก…กูเจอชื่อมึงแล้ว นี่ไงชื่อมึง นี่กูอ่านข้ามไปได้ยังไง นาย…”ไอ้แชมป์ตะโกนขึ้นลั่นห้อง กูที่กำลังนั่งก้มหน้าเสียใจอยู่รีบเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเด้งตัวไปเกือบชิดหน้าจอคอมทันที ชื่อกูจริงๆด้วย กูติดแล้วไอ้สัด กูกำลังจะมีที่เรียนแล้ว
“วู้ว จะมีเรียนต่อแล้วโว๊ย!”พวกกูสามคนแหกปากและกอดคอตะโกนด้วยความดีใจ เพื่อนๆกูในห้องนี่ก็เฮ
กันใหญ่ อ๊าก กูดีใจมากแบบบรรยายไม่ถูก
“ดีใจด้วยนะเว้ย ในที่สุดพวกมึงก็ทำสำเร็จไปขั้นนึงละ”ไอ้แชมป์พูด สีหน้าและแววตามันผสมปนเปทั้งความดีใจและเสียใจ ดีใจกับเพื่อนที่สอบติดและแอบเสียใจที่มันจะไม่ได้เรียนคณะที่ตัวเองชอบ
“ห่า..พูดซะเศร้า พวกกูสำเร็จได้มึงก็ต้องสำเร็จซิวะ”ไอ้นุเอื้อมมือไปลากคอไอ้แชมป์เข้ามากอดคอร่วมอีกคน
“เออ..มึงเก่งกว่ากูอีก”ไอ้จ๊ะพูด
“เอาหน่า อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ดีไม่ดีมึงอาจจะได้เรียนในสิ่งตัวมึงชอบก็ได้”กูพูด
“หึหึ กูก็อยากหวังให้มันเป็นแบบนั้นนะเว้ย แต่ก็ช่างเหอะ เรียนอะไรก็เหมือนกันได้ความรู้เหมือนกัน ที่สำคัญแม่กูจะได้สบายใจที่มีคนสานต่อธุรกิจซะที”ไอ้แชมป์พูดยิ้มๆ พวกกูสามคนมองหน้ากันก่อนจะกดตัวเองลงพร้อมกับดึงหัวไอ้แชมป์ลงด้วย ทำให้ตอนนี้หัวพวกกูสี่คนแนบชิดติดกัน ไม่มีใครพูดอะไรแค่ทุกคนมองหน้ากันเหมือนจะสื่อทุกอย่างออกมาจากดวงตา
“ไปเว้ย..เดี๋ยวเย็นนี้กูเลี้ยงฉลองให้พวกมึงเอง ไปๆ”ไอ้แชมป์พูดขึ้น พวกกูยิ้มให้กันอีกครั้งก่อนจะเดินตามมันออกมา กูรู้ว่าใจจริงมันคงอยากงอแงเอาแต่ใจตัวเองและเข้าสอบในคณะตัวเองชอบแต่พอเอาเข้าจริงมันรักแม่มันมากมันคงไม่มีทางทำให้ท่านผิดหวังหรอก เพราะที่ผ่านแม่มันก็ให้มันทุกอย่างไอ้แชมป์อยากได้อะไรแม่ก็หามาให้ทุกอย่างไม่เคยขัด และนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่แม่มันขอ
“มึงเป็นอะไรวะ กูเห็นสองสามวันที่ผ่านมานี่ดูหงุดหงิดเป็นพิเศษนะ”ไอ้โรมหันหน้าถาม วันนี้โรงเรียนกูหยุดเพือให้พวก ม.6 อ่านหนังสือเตรียมตัวสอบ จริงๆมันหยุดแบบนี้มาให้สามวันละไปสอบพรุ่งนี้
“ป่าว”กูตอบแล้วพลิกตัวหันหน้าหนีเข้ากับโซฟา ถามว่าเป็นอะไร กูตอบได้เลยว่าหงุดหงิด ถามว่ามากไหม
ก็ตอบได้เหมือนกันอีกว่ามาก เพราะอะไร ก็เพราะสองสามวันที่ผ่านมาหรือก่อนหน้านี้หลังจากกลับมาจากเที่ยว ไอ้มี่ไม่มีเวลาให้กูเลย เวลาคุยกันตอนกลางคืนก็ไม่มี โทรไปทีไรก็ทำงานอยู่กับเพื่อนตลอด พอกูซักไซ้ก็ชักน้ำเสียงใส่เหมือนรำคาญ กูที่พยายามไม่คิดมากแม่งก็ขึ้นปรี๊ดขึ้นมาทันที
“หึหึ”ไอ้โรมหัวเราะ
“ไปเที่ยวกัน”กูลุกขึนขยับตัวลงมานั่งกับมันที่พื้น
“ไปไหน”มันถาม
“ที่ไหนก็ได้ ไม่อยากอยู่บ้าน เบื่อ ดูหนัง ช็อปปิ้งก็ได้”กูพูดอีก อยากไปเที่ยวจริงๆนะ ดีกว่ามานั่งหงุดหงิด
อยู่ที่บ้านแบบนี้ เพราถ้าจะให้อ่านหนังสือตอนนี้กูยังไม่มีอารมณ์อ่านไปก็ไม่เข้าหัวอยู่ดี
“ขี้เกียจ”คำเดียว ทำเอากูหน้าบึ้งทันที
“ไม่เอา มึงห้ามขี้เกียจดิ นะๆไปเป็นเพื่อนกูหน่อย กูไม่อยากอยู่บ้าน กูเบื่ออ่ะ”กูเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อไม่ได้ดั้งใจ อะไรทำไมทำอะไรช่วงนี้มีแต่คนขัดใจตลอด จะให้โทรไปช่วยพวกไอ้นุ ไอ้จ๊ะ หรือว่าไอ้แชมป์พวกมันก็คงไม่ว่าง ป่านนี้พวกมันคงนั่งอ่านหนังสือกันหมุน
“ซื้อกางเกงให้กูตัวนึง”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์
“แม่!...ไอ้โรมมันยืมตังค์โรลลี่สามพันยังไม่ยอมคืนเลย”กูแหกปากลั่นบ้านทันที วันนี้แม่หยุดเคลียร์งานอยู่ในห้องด้านบน กูแหกปากขนาดนี้ถ้าแม่ไม่กำลังหลับอยู่ต้องได้ยินชัวร์
“โรลลี่มึงแม่ง!”มันเอาหมอนมาอุดปากกูไว้ทันที หึหึ รู้จักกูน้อยไป อยากขัดใจกูดีนักชวนดีๆไม่ชอบ
“ทำไมๆตกลงจะไปไหม เพราะถ้าไม่ไปกูจะได้เดินขึ้นไปฟ้องแม่”กูลอยหน้าลอยตาพูดอย่างเป็นต่อเพราะรู้ว่ายังไงไอ้โรมก็ต้องยอมแน่นอน เพราะขืนแม่รู้ว่ามันยืมตังค์กูไปแล้วยังไม่ยอมคืน มันจะโดนแม่บ่นและสั่งให้เอาเงินมาคืนกูอย่างด่วน ใจจริงกูไม่ได้สนใจเรื่องนั่นอยู่แล้วแต่หมั่นไส้ไงอยากลีลาเลยเอามาเล่นแม่งซะเลย
“เออๆไปก็ได้ รออยู่นี่แหละกูขึ้นไปเอากระเป๋าสตางค์แปบ”มันพูดแล้วตีหัวกูก่อนจะเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับกุญแจลงมา ด้วยความที่กูเบื่อและหงุดหงิดมากถึงมากที่สุดเลยเป็นบ้าคลั่งซื้อทุกอย่างที่อยากได้ เรียกว่าทั้งกูและไอ้โรมช็อปปิ้งกระจายแบบไม่มีใครขว้างใคร กลับบ้านไปโดนแม่บ่นแน่
“กลับบ้านยัง”ไอ้โรมถาม หลังจากช็อปปิ้งเสร็จก็เข้ามาแวะกินไอศกรีมกันแก้เหนื่อย ยังไม่อยากกลับ
“ไม่เอา อยากไปดูหนังอีก”กูบอก
“มึงเป็นไรมากป่ะเนี่ย ทำไมทำตัวสนุกกลบเกลือนแบบนี้วะ”ไอ้โรมถาม
“อะไร สนุกกลบเกลือนเหี้ยไร กูมีความสุขและสนุกจริงๆเหอะ”กูพูดพร้อมกับพยายามทำหน้าทำตาให้ดูปกติที่สุด
“เหรอ”มันย้อนเสียงสูงแบบไม่เชื่อสุดๆ
“เออดิ…จิ๊ มึงเงียบปากไปเลย เดี๋ยวเลี้ยงหนังกูด้วย”กูพูด
“เออๆแม่งพาลตลอด”ไอ้โรมรับปากแบบเอือมๆเหมือนไม่อยากพูดมากกับกูอีก เพราะรู้ว่าถึงพูดไปยังไงกูก็ต้องกวนตีนไม่ให้ได้รู้กลับไปเหมือนเดิม สู้นั่งเงียบๆอยู่เฉยๆเดี๋ยวกูทนไม่ไหวเมื่อไหร่กูก็เดินเข้าไปฟ้องมันเองนั่นแหละ
“หึหึ”หัวเราะไอ้สัด น่าหัวเราะมากป่ะ กูไม่เห็นอยากหัวเราะเลย หัวเราะไม่ออกด้วย เพราะอะไรก็เพราะภาพตรงหน้าที่กูเห็นไง หลังจากหนังจบก็เดินออกมาเพื่อที่จะกลับบ้านแต่ไม่ทันที่จะได้กลับเสือกมาเห็นช็อตเด็ดซะก่อน อันที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นช็อตเด็ดอะไรหรอกนะ ก็แค่ผู้หญิงกับผู้ชายสองคนกำลังยืนต่อแถวรอซื้อตั๋วหนังระหว่างที่รอก็ยืนคุยกระหนุงกระหนิงเหมือนแฟนกันปกติ แต่ที่กูว่าเด็ดผู้ชายคนนั้นดันเสือกเหมือนกับไอ้มี่กูทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า กูเลยต้องหยุดดูไง
“กลับ”กูพูดแล้วดึงมือไอ้โรมให้เดินตามทันที
“อ้าว…เฮ้ยไม่ทักมันหน่อยรึไง ไหนๆก็เจอกันแล้วไม่ได้เจอกันนานแล้วหนิ”ไอ้โรมพูดไม่คิด มันน่าฆ่าจริงๆ
“บ้าป่ะ ให้กูเดินเข้าไปทักมันตอนที่มันกำลังจีบกับเมียใหม่มันอยู่เนี่ยนะ”กูหันมาถามเสียงห้วน
“อาจจะแค่เพื่อนมันก็ได้ เพราะกูรู้สึกคุ้นๆหน้าผู้หญิงคนนั้นวะ เหมือนจะเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย”ไอ้โรมพูดแล้วจ้องไปทางผู้หญิงที่มากับไอ้มี่ก่อนจะส่ายหัวเหมือนจำไม่ได้
“ดีเนอะมึง รู้จักและจำคนไปทั่ว”กูพูดประชด ไอ้โรมมือไวตบปากกูทันที
“อ้าวๆหาเรื่องนี่หว่า เดี๋ยวกูโบกหัวทิ่มกลางห้าง เออๆอยากกลับก็กลับ แล้วไม่ต้องมาหงุดหงิดใส่กูด้วยนะ คืนนี้กูจะทำงาน”ไอ้โรมพูดแบบรู้ทันก่อนจะล็อคคอกูเดินมาที่รถ ระหว่างทางนั่งกลับบ้านกูนั่งนิ่งเงียบไม่พูดหรือถามออะไรออกมาสักคำ ภายในใจกูกำลังเต้นตุ๊บตับ รู้สึกอึ้งมากกว่า เพราะก่อนหน้านี้เกือบสองปีที่ผ่านมากูคงลืมไปว่าที่จริงแล้ว ไอ้มี่ก็เจ้าชู้ไม่แพ้คนอื่นเลย กูคงลืมนึกไปว่าบางทีคนที่ไม่ใช่เกย์แล้วจะต้องมาเป็นเกย์อาจจะเบื่อและอยากจะกลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิม จะด้วยเหตุผลอะไรกูไม่รู้และไม่อยากรับรู้ด้วย รู้แค่ว่าตอนนี้เจ็บ(อีกแล้ว) มันอาจจะเบื่อกูขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้ นั่นซิ…ใครจะทนกูได้นานๆวะ นิสัยเสียซะขนาดนี้
“เฮ้ย…โรลลี่”ไอ้โรมเรียกชื่อกูเสียงดังในรถ กูหันไปมองหน้ามันงงๆ อะไรของมันวะอยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนแหกปากโวยวายเสียงดังทำไม
“อะไร”กูถามหน้างอ คนยิ่งกำลังใช้ความคิดอยู่
“ร้องไห้ทำไม”มันถาม กูงงก่อนจะยกหลังมือขึ้นมาแตะดูที่แก้มตัวเอง นี่กูร้องไห้จริงๆหรอวะ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ กูจะร้องทำไม ยังไม่อกหักซะหน่อย
“เปล่า น้ำตามันไหลเอง”กูตอบ ความจริงทุกประการเว้ยกูไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้หนิ มันไหลออกมาตอนไหนกูยังไม่รู้เรื่องเลย
“รีบๆเช็ดน้ำตาซะ ใกล้จะถึงบ้านแล้วเดี๋ยวแม่บ่นกูอีกหาว่าไปทำลูกชายเขาร้องไห้”ดูมัน พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่ลูกแม่กูเลย สาด
“ไม่ได้ร้องหนิ”กูยังเถียงความจริง
“เออๆไม่ได้ร้อง น้ำตามึงไหลออกมาเอง พอใจไหม”มันพูด
“เออ”กูตอบแบบหงุดหงิด ไอ้โรมขับรถเข้ามาในบ้านโดยมีแม่ยืนรออยู่ที่ประตูบ้านเรียบร้อย แม่มองหน้าพวกกูสองคนก่อนจะมองต่ำลงไปที่ถุงเสื้อผ้า ร้องเท้า และอีกหลายๆอย่างที่วันนี้พวกกูสองคนไปช็อปปิ้งกันมา เรียกว่าซื้อกันแบบไม่เกรงใจคนหาเงินกันเลยทีเดียว นิสัยดีจริงๆ
“ช็อปกันมาขนาดนี้จะมีของแม่สักถุงไหมเนี่ย ฮืม”แม่ถามระหว่างที่กำลังนั่งดูกูเอาเสื้อผ้าและของทุกอย่างที่ซื้อเอาออกมาโชว์ ส่วนไอ้โรมมันก็เข้าไปจัดการหาของกินในครัว วันนี้แม่อยู่บ้านไอ้โรมเลยสบายไม่ต้องทำกับข้าวเพราะแม่ได้ทำไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“มีซิ ของแม่นะโรลลี่ตั้งเลือกสุดๆ”ไม่ค่อยจะอ้อนแม่เท่าไหร่เลยกู กูหยิบกล่องรองเท้าคู่ใหม่ที่กูกับไอ้โรมตั้งใจเลือกให้แม่เอาออกมาให้แม่ดู แม่ยิ้มเหมือนถูกใจเพราะปัจจุบันที่บ้านกูมีตู้เก็บรองเท้าเฉพาะของแม่กูนี่ใหญ่พอประมาณ แม่กูเป็นคนที่รองเท้าเยอะมาก เรียกว่าซื้อบ่อยที่สุดถ้าเจอแล้วชอบพี่แกจะซื้อทันที
“น่ารักจังเลย”แม่พูดพร้อมกับดึงกูเข้าไปหอมแก้มหนึ่งที ไอ้โรมที่เดินถือจานของว่างออกมาเบะปากใส่ในความรักที่แม่มีต่อกูด้วยความอิจฉา สมน้ำหน้าชอบทำเป็นเด็กปากหนัก ไม่ชอบพูดจาหวานๆเหมือนที่กูทำกับแม่เท่าไหร่
“อ้อนกันเข้าไปเหอะ บอกให้รู้ไว้ด้วยว่าวันนี้ลูกชายที่รักของแม่อ่ะช็อปปิ้งเหมือนคนบ้าที่ไม่เคยซื้อ เห็นทุกอย่างเป็นจะเอาหมด”ไอ้โรมพูด กูมองหน้ามันแล้วหมั่นเลยเตะไปขามันหนึ่งที ว่าแต่กูมันน้อยซะที่ไหนทำเป็นพูดห้ามกูแต่พอตัวเองเจอของถูกใจบ้าง มุ่งเข้าไปซื้อทันที
“หึหึ แล้วเราหละ วันนี้ได้อะไรมาบ้าง”แม่หันไปถามไอ้โรมที่นั่งข้างๆ มันสั่นหัวไม่ยอมบอกเพราะของทุกอย่างมันเดินเอาขึ้นเก็บที่ด้านบนเรียบร้อยแล้ว กูนั่งอวดของที่ซื้อมาให้แม่จนถึงถุงสุดท้ายก่อนจะเดินมากินข้าวที่แม่ทำเตรียมไว้ให้ และด้วยความที่นานๆแม่กูจะว่างอยู่ทำกับข้าวให้พวกกูกิน วันนี้แม่กูเลยจัดหนักทำของโปรดทุกอย่างที่กูกับไอ้โรมชอบกินแบบเต็มอิ่มมาก
ก๊อก ก๊อก
“พี่!...นอนยัง”กูตะโกนถามไอ้โรมที่หน้าประตูห้องนอนมัน หลังจากกินข้าวเสร็จก็นั่งคุยกับถึงเรื่องเรียนหมาลัยของกูกันอีกนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นมาบนห้องใครห้องมัน
“นอน!”เสียงมึงชัดแจ๋วขนาดนี้กูคงเชื่อหรอกนะ
“เปิดประตู”กูพูดและทุบประตูมันอีกที
“กูนอนแล้วค่อยคุยพรุ่งนี้”
“ไม่ กูจะคุยวันนี้ มึงเปิดซิ เปิดเดี๋ยวนี้เลย”กูเริ่มพูดเสียงดังพร้อมกับทุบประตูให้ดังมากขึ้นด้วย แต่ไอ้โรมยังเงียบไม่คิดที่จะเดินมาเปิดประตูให้ กูเลยตัดสินใจเดินลงมาหยิบกุญแจที่ข้างตู้เย็นเอาขึ้นมาไขห้องมันเองทันที
“เฮ้ย!”ตกใจตาโตเหมือนผีที่อยู่ดีๆก็เห็นกูมานอนนอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงมัน กูเงยหน้ายักคิ้วใส่มันกวนๆแล้วหันมาสนใจเล่นเกมส์ในแลปทอปมันต่อ
“เข้ามาไม กูบอกว่านอนแล้วไม่รู้เรื่องรึไง”มันถาม
“มึงนั่นแหละไม่รู้เรื่อง นอนบ้านมึงซิ เพิ่งจะอาบน้ำ”กูพูด ไอ้โรมเลยเอาอะไรก็ไม่รู้เขวี้ยงใส่หัวกู
“แล้วตกลงมึงมีอะไร เข้ามาในห้องกูทำไมครับ”มันถาม
“ก็เบื่อ ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่มีไรทำ เซ็ง”กูพูด
“คุยโทรศัพท์ไง”มันพูด กูหันไปมองหน้ามันทันทีและมันก็ทำหน้าเหมือนอึ้งที่หลุดปากพูดออกมา เพราะทั้งกูและมันก็รู้ว่าคุยโทรศัพท์ในที่นี้คือคุยกับใคร กูชักหน้านิ่งลุกขึ้นนั่งทันที แค่คิดก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะกลับห้องหรือยัง หรือจะไปที่ไหนกันต่อหรือเปล่า แล้วคืนนี้พวกมันสองคนจะอยู่ด้วยกันไหม
แล้วถ้าอยู่ด้วยกันมันจะทำอะไรกันหรือเปล่า อ๊ากกก,,กูไม่ชอบเลยให้ตายเหอะ!
“………………”คิดอยู่ดีๆน้ำตากูก็ร่วงแหมะลงมาที่มือ ทำเอากูรีบยกมือขึ้นเช็ดทันที ไม่อยากร้องไห้เพราะ
ไม่คิดว่าจะต้องมาร้องไห้กับเรื่องของไอ้มี่กับผู้หญิงที่ไหนของมันอีก
“ขี้ร้องสัด”เสียงไอ้โรม กูเงยหน้ามองแบบเคืองๆ
“……………….”กูเงียบเพราะพูดไม่ได้ กูกลัวกูพูดแล้วจะร้องไห้ออกมาเลยได้แต่นั่งทำหน้าคาดโทษมันไว้
“อยากรู้ก็ถาม ไม่ใช่มานั่งคิดมากบ้าบอคนเดียวแบบนี้”ไอ้โรมพูด น้ำเสียงมันไม่ได้ติดเล่นเหมือนก่อนหน้านี้แต่ก็ยังมีกลิ่นอายของความกวนตีนอยู่เหมือนเดิม
“จะให้กูถามไรล่ะ”
“มึงอยากรู้อะไรล่ะ อยากรู้อันไหนก็ถามอันนั้นแหละ ยากตรงไหน”ดูมันพูด กวนตีนตลอดอ่ะแม่ง ถึงว่าเหอะทำไมไอ้จ๊ะถึงได้น้อยใจมันวันละหลายๆรอบ เพราะชอบพูดจายียวนกวนตีนแบบนี้นี่เอง
“ไม่เอา”กูพูดเพราะนึกงอนไอ้มี่ขึ้นมาอย่างขีดสุด
“ทำไมไม่เอา”มันถามกลับทันที
“ไม่อยากรู้”
“มึงจะโกหกกูทำไมเนี่ย หน้ามึงนี่ไม่อยากรู้มาก แค่คิดก็ร้องไห้แบบนี้เนี่ยนะ”มันพูดน้ำเสียงเริ่มฟังดูเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมานิดๆละ
“ไม่ได้ร้องหนิ น้ำตามันไหลเองเว้ย”กูเถียงคำเดิม
“โรลลี่มึงอยากโดนกูถีบก่อนนอนไหม ถ้าไม่อยากรู้จริงๆก็ไม่ต้องมานั่งทำหน้าซังกะตายให้กูเห็น รำคาญ
ไม่อยากดู”มันพูดเสียงนี่ทั้งโมโหและปนสงสารกูไปในตัว
“อึก…”ควายโรลลี่…นี่มองร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้กูร้องแบบตั้งใจร้อง เพราะกูเสียใจที่โดนไอ้โรมว่า
“เออแม่ง! มึงจะร้องไห้ทำไมเนี่ย ก็กูบอกแล้วไงว่าให้ถาม อยากรู้อะไรก็ถาม มึงมานั่งคิดเองเออเองแบบนี้คงรู้เรื่องหรอกนะ ให้ตายเหอะ นิสัยแบบนี้มันแพร่เชื้อระหว่างเพื่อนต่อเพื่อนด้วยหรอวะ”มันพูดบ่นน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อกี้เยอะ
“จะให้กูถามอะไรล่ะ ก็ในเมื่อกูเห็นตากับแล้วอ่ะ ว่ามันไปกับคนอื่น…เป็นผู้หญิง สวยด้วย”กูพูด
“มึงก็เลยคิดว่ามันมีคนอื่น เออดีจริงๆ สมแล้วที่พวกมึงเป็นเพื่อนกัน กูจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงกับผู้ชายที่เดินจูงมือควงแขนกันบางคู่มันยังไม่ใช่แฟนกันเลย”ไอ้โรมพูดบอก
“แล้วไง นั่นมันบางคู่ ไม่ใช่ทุกคู่หนิ”กูยังไม่ยอมแพ้
“ยังเถียงขึ้นมาอีกนะมึง มีปากทำไมไม่ถาม ทีเรื่องคนอื่นล่ะเร็ว เรื่องของตัวเองให้มันเร็วเหมือนคนอื่นบ้าง”มันพูดพร้อมกับจิ้มหน้าผากกูอย่างแรงจนหน้าหงาย
“อะไรเล่า กูน้องมึงนะ มึงต้องเข้าข้างกูซิ มึงจะไปเข้าข้างมันทำไม”กูลุกขึ้นนั่งแล้วผลักไหล่มันคืนแต่ไม่แรงเท่ามันเมื่อกี้ ขืนทำแรงกูโดนมันถีบกลับมาแน่นอน
“กูไม่ได้เข้าข้างใคร แต่กูจะพูดให้นึกถึงหลักความเป็นจริง เพราะบางครั้งไอ้การที่เราชอบคิดเองเออเองโดยที่ไม่ถามไถ่ให้รู้เรื่อง สำหรับกูถือเป็นการฆ่าตัวเอง”
“ฆ่าตัวเองยังไง”กูถาม
“ก็คิดเองเพื่อที่จะเอามาบั่นทอนใจตัวเอง ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ได้มีอะไรเลย โง่ สำหรับกูคือคนโง่!”มันพูดแล้วเอาตบหน้าผากกูแรงๆสามทีแบบที่กูไม่ทันตั้งตัวจนกูหงายหลังลงไปนอนอีกรอบ
“กูไม่ได้โง่!”กูพลิกเอาหน้าลงบี้กับหมอนแล้วตะโกนเถียงขึ้นมา กูไม่ได้โง่จริงๆนะ แต่กูแค่ไม่อยากถามเอง แล้วยังไงหละ กูไม่ผิดซะหน่อยที่จะโกรธและคิดมากถ้าเห็นแฟนตัวเองไปเดินคุยกระหนุงกระหนิงกับใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จัก
“พี่โรลเป็นอะไรอ่ะ”ไอ้เนมถาม วันนี้กูเบื่อและเซ็งจากเรื่องเมื่อวาน หลังจากสอบเสร็จกูเลยชวนพวกไอ้จ๊ะ
ไอ้เนมมานั่งกินเค้กแก้เบื่อ
“เปล่า”กูตอบแล้วใช้ส้อมจิ้มหน้าเค้กช็อกโกแลตจนตอนนี้หน้าเค้กกูเละไม่น่ากินแล้ว
“อาการหนักวะกูว่า”เสียงไอ้นุ กูหันไปมองหน้าทันที เห็นหน้ามันแล้วหมั่นไส้เพราะช่วงนี้ไอ้พี่เบสติดไอ้นุแจเลยเรียกว่าหวงสุด เหตุเพราะอาทิตย์ที่แล้วไอ้นุเสือกฮอตมีเกย์น้อยๆที่เพิ่งเริ่มแตกนอโทรเข้ามาจีบแบบไม่ขาดสายจนมันเองก็ยังตกใจว่าพวกเกย์น้อยทั้งหลายเอาเบอร์มันมาได้ยังไง แต่คงเป็นโอกาสดีของมันเพราะพี่เบสแม่งหวงใช่ย่อยถึงขั้นแลกโทรศัพท์กันใช้เลยทีเดียว
“เงียบปากไป”กูพูด
“เฮียมีชู้หรอ”ไอ้แชมป์พูดอีก กูลุกขึ้นเอาเค้กเละๆของกูยัดใส่ปากมันทันที
“หึหึ”ไอ้เหี้ยจ๊ะมึงจะหัวเราะเจ้าเล่ห์เพื่อ และด้วยสันดารกูจะหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัวถ้าคนรอบข้างทำตัวเหมือนสะใจที่กูเป็นบ้า
“พี่โรลเป็นไรอ่ะ”ไอ้เนมเข้ามากอดแขนกูแล้วยื่นหน้าอันจิ้มลิ่มของมันเข้ามาจนเกือบชิด นี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นแฟนพี่เสือนะกูจับมันจูบปากหอมแก้มไปนานละ
“เปล่า ไม่ได้เป็นไร”กูตอบพร้อมกับลูบแก้มนิ่มๆของมันเล่น พวกห่าสามตัวนี่มองหน้ากูแล้วแสยะยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เหมือนกันทั้งสาม
“งั้นกินเค้กนะ เดี๋ยวเนมป้อน”ไอ้เนมพูดแล้วตักเค้กขึ้นมาจ่อที่ปากกู กูมองหน้าพร้อมกับส่งยิ้มหื่นไปให้ก่อนจะก้มหอมแก้มมันเบาๆ อารมณ์อยากแกล้งเด็กให้อายหน้าแดงมากกว่า
“ขอบคุณครับ”กูพูดแล้วอ้าปากกินเค้กที่ไอ้เนมป้อน ไอ้เนมนี่หน้าแดงแปร๊ดแบบอายสุดๆ
“เหอะ ไอ้เหี้ย หน้าหื่นมากอ่ะสัด”ไอ้นุพูด กูยิ้มแล้วหันไปยักคิ้วกวนๆ
“เออ โคตรอ่ะนี่ถ้าเฮียมาเห็นมีหวังได้งอนมึงข้ามชาติแน่ มึงก็เหมือนกันยอมให้มันหอมให้มันลูบอยู่ได้”ไอ้แชมป์พูดว่ากูเสร็จก็หันไปว่าทางไอ้เนมต่อ กูกับไอ้เนมมองหน้ากันก่อนจะยักไหล่พร้อมกันอย่างไม่แคร์
“ก็ทำไมอ่ะ เนมชอบ”ไอ้เนมพูดแล้วบี้หน้าลงกับแขนกูแบบอ้อนๆ
“แรด”ไอ้จ๊ะพูดแต่ไอ้เนมไม่สนใจทำแลบลิ้นปริ้นตาใส่
“เออหน่า กูกับไอ้เนมมากสุดก็ได้แค่นี้แหละ พวกมึงก็รู้”กูพูดขึ้นบ้าง ไอ้เนมพยักหน้าเห็นด้วยทันที ไอ้นุ ไอ้จ๊ะ ไอ้แชมป์มองหน้าพวกกูสองคนแล้วส่ายหัวแบบเอือมๆเหมือนเหนื่อยที่จะพูด
“กูว่าจะถามนานละ ช่วงนี้เฮียหายไปไหนวะ ทำไมกูไม่ค่อยเห็นหน้าเท่าไหร่”ไอ้แชมป์หันถามระหว่างที่กำลังนั่งรอจะเข้าไปดูหนังกัน กูที่เมื่อวานเพิ่งจะได้ดูก็เข้าไปดูอีกรอบที่สองเหตุผลเพราะไม่อยากกลับบ้าน กูกลัวตัวเองฟุ้งซ่าน อยู่คนเดียวแล้วกูเป็นบ้า ชอบคิดมาก
“ไม่รู้”กูตอบ ไอ้จ๊ะหันมามองหน้าแล้วขมวดคิ้วตัวเองนิดหน่อย
“มีงี้ด้วย”ไอ้แชมป์พูดแบบไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไร อีกอย่างกูว่ามันคงรู้ว่าตอนนี้กูกำลังมีเรื่องให้คิดหลายเรื่องในสมองตัวเอง ไอ้นุกับไอ้จ๊ะก็มองหน้ากูเหมือนประมาณว่ามึงอยากบอกเมื่อไหร่มึงก็ค่อยบอกละกัน
ติ๊ด ติ๊ด
“Miss yu Daling <3”>> [MY BOYFRIEND <3]
กูอ่านข้อความเสร็จน้ำตากูก็ไหลออกมาทันที ไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งที่ควรจะดีใจแต่ทำไมกูถึงรู้สึกเสียใจ แล้วยังไงส่งมาบอกว่าคิดถึง แต่หายหน้าไปตั้งนาน จะโทรมาหาบ้างสักนิดก็ไม่มี ข้อความสั้นสักข้อความก็ไม่มี แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่อยู่กับมันหน้าโรงหนังอีก ทั้งหมดมันหมายความว่าไง คิดจะมีใหม่แล้วยัง
จะส่งข้อความมาบอกว่าคิดถึงกูอีกยังงั้นเหรอ..K!
[/hide]

“พี่โรล”ไอ้เนมเรียกกูเสียงเบาเพราะตอนนี้ในโรงหนังคนเงียบมากแต่ละคนกำลังลุ้นกับเรื่องราวในหนังอยู่ ขนาดไอ้จ๊ะที่ไม่ค่อยจะชอบเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ยังนั่งดูแบบตาไม่กระพริบเลย
“ไม่ได้เป็นไรครับ”กูพูดแล้วจับมือมันมาวางที่ขากูพร้อมกับเอนหัวไปซบไหล่มันแล้วหลับตาลงหนังจบเมื่อไหร่กูค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาละกัน

kamaji

ขอบคุนคราบ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

amuse63

ขอบคุณครับ

4_NAY

ให้ไอ้มีมีใหม่ดีไหม

Soyu

ขอบคุณนะครับ