มนตราทาสบำเรอ.... 5 - 6 ....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รติกรใจเต้นตึกๆ ถึงจะไม่ค่อยใจว่าเธอพูดอะไรกันแน่แต่มันฟังดูแล้วไม่ใช่เรื่องดีเลย นี่คงไม่....?
ราตู ซารีฟาน่า ดีดนิ้วเป๊าะ!สั่งนางกำนัลทั้งหลาย

“สั่งสอนมันสิ”
“เสด็จแม่?”
ตอนที่ 5  ช๊อค
“หยุดนะ ห้ามใครทำอะไรทั้งนั้น” เลแวนซ์ยกมือขวางทางสาวๆทั้งหลายไว้ รติกรยืนอยู่ข้างหลังรู้สึกใจชื้น
อยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีอยู่คนหนึ่งล่ะที่ยังพอมีน้ำใจจะช่วยปกป้องเขาบ้าง สาวๆหันไปมองเจ้านายของตนเอง
“จัดการมันซะ เกิดอะไรขึ้น ฉันรับผิดชอบเอง”
“เสด็จแม่!” เด็กหนุ่มเรียกเสียงกร้าวไม่พอใจอย่างยิ่ง สาวๆไม่สนใจเขาอีกแล้ว ในเมื่อได้คำสั่งมาพวกเธอก็ต้องทำตาม ร่างผอมบางแต่แข็งแรงผ่านร่างสูงไปอย่างรวดเร็ว รติกรถอยกรูไม่รู้จะรับมือยังไงดี สาวอาหรับนางแรกเงื้อมือตบมาแต่ไกล เขายกแขนขึ้นกันแต่สองมือก็ไม่อาจปกป้องตัวเองจากหลายๆมือกระหน่ำตบลงมา
พร้อมๆกัน
“โอ้ย หยุดนะ” แม้พยายามกันเต็มที่แล้ว แต่ก็โดนรุมตบหัว ตบไหล่ ก่อนจะถูกมือดีจิกผมจนหน้าหงายล้มลงกับพื้นพรม สองมือถูกจับยึดเอาไว้ ร่างผอมบางอ้อนแอ้นคล่อมบนตัวเขา ที่นี่ล่ะ....โดนฝ่ามือเข้าเต็มหน้า
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! สามทีซ้อนจนชาไปทั้งหน้าซีกซ้าย
“นี่แน่ะ!สำนึกไว้ซะ” ยังไม่พอแม่คนนี้อุตส่าห์มีแก่ใจเปลี่ยนมือมาตบหน้าซีกขวาอีกสามทีซ้อนเหมือนจะให้เสมอภาคกัน รติกรทั้งตกใจ ทั้งมึนตึบ ไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อไปแล้ว
“เสด็จแม่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“นี่ไม่ใช่เรื่องของเรา ออกไปซะ”
“โอ้ย...” รติกรร้องลั่นตอนโดนจิกผมแรงจนเจ็บหนังหัวไปหมด ไม่รู้ว่าหลุดไปเยอะขนาดไหน แต่นั้นทำให้โกรธสุดๆแล้ว เห็นคนอย่างเขาเป็นตัวอะไรนึกจะตบสั่งสอนก็ทำได้ง่ายๆเรอะ เขายันเท้ากับพื้นยกเอวขึ้นดันแม่มือตบบนตัวเด้งข้ามหัวไป
“กูโมโหแล้วนะเว้ย  !”
เด็กหนุ่มโมโหจนไม่สนแล้วจะเป็นผู้หญิงยิงเรือหรืออะไรก็ตาม พวกหล่อนเล่นงานเขาก่อนเพราะงั้นจะหาว่าเขารังแกไม่ได้อยู่แล้ว ร่างเล็กสะบัดมือหลุดมาได้ก็พลั่กสองสาวซะกระเด็นออกไป
“ว้าย...”
“หลีกไป” เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาได้ กลับเจอฝ่าเท้าถีบเข้ามาเต็มท้องจนเซถลาไปชนโต๊ะวางของติดผนัง โครม!
“อูย..” ก้นกบเขาโดนกระแทกเต็มๆ แต่ไม่มีเวลาโอดครวญนัก
“จะหนีไปไหน!” สาวๆเข้ามาตบตีเขาไม่เลิก
“หยุดเสียทีได้ไหม” รติกรพลั่กสาวๆออกไปก่อนตบคนหนึ่งล้มคว่ำ
“ว้าย...”
เขากำลังจะคิดว่าจะไปหลบในห้องไหนดี อีก 3-4 คนถลาเข้ามาพร้อมกัน ทั้งตบ ทั้งจิก ทั้งข่วน กระชากเสื้ออุตลุดไปหมด
“นี่แน่ะ นี่ๆ”
“โอ้ย! ไปให้พ้นเว้ย...” ร่างเล็กรวบสาวๆ เหวี่ยงทิ้งสุดแรง ร่างบอบบางถลาชนข้าวของในห้องระเนระนาด เหลือสาวนางสุดท้ายที่เงื้อมือมาแต่ไกล
“หยุดได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” เลแวนซ์ตะโกนลั่น เธอถึงได้หยุด
“ไม่ต้องหยุด จัดการมันเดี๋ยวนี้” ราตู ซารีฟาน่าสั่ง นางกำนัลหันกลับมาเจอฝ่าเท้าถีบสวนเข้าที่ยอกอก โครม....
“ว้าย...”  ร่างบางกระเด็นลงมาหมอบแทบเท้าเจ้านาย
“แก....กล้าลงมือกับคนของฉันเรอะ” พระชายาสุลต่านแห่งซีเรียชี้นิ้วใส่ก่อนตรงเข้ามาหาตบหน้าเด็กหนุ่มเสียงดังลั่นห้อง ผัวะ! ใบหน้าหงายไปตามแรงตบ สีขาวปรากฏสีแดงผาดเลือดเป็นรอยนิ้วชัด รติกรกำหมัดขึ้นมาด้วยความเหลืออด
“เนย.....อย่า” เลแวนซ์เตือน ไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหนก็แตะต้องผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ฮะฮะ...” ราตู ซารีฟาน่าหัวเราะเยาะเย้ย เธอตบเขาอีกฉาดหนึ่งด้วยเรี่ยวแรงที่หนักขึ้นกว่าเดิม
“นี่บทเรียนให้แกจำเอาไว้.....รู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง เจ้าเศษมนุษย์”
ปี้ด...เสียงเตือนเมื่อน้ำในอ่างจากุกชี่ถึงระดับที่พอเหมาะ รติกรหันมายิ้มแยกเขี้ยวใส่
“ท่าทางท่านจะเป็นคนใจร้อนนะ ไปแช่น้ำเย็นๆหน่อยน่าจะดีนะ”
สตรีผู้สูงศักดิ์เลิกคิ้วสงสัยนิดหน่อย พริบตาเดียวหนุ่มร่างเล็กกว่าก้มลงรวบยกเธอขึ้นพาดบ่า
“ว้าย....”
“เนย...” เลแวนซ์ตะโกน
“ว้าย...อย่านะ” เธอร้องเสียงหลง เมื่อร่วงลงไปอ่างจากกุกชี่ ตูม...น้ำกระจายออกมานอกห้อง ร่างเล็กกระโจนลงไปพร้อมๆกัน เขาพาเธอจมลงใต้น้ำ อยู่อึดใจแล้วปล่อยให้ขึ้นมาหายใจเอง
“ฮ๊า....ฮ๊า....ช่วยด้วย แก...”
เขาหันไปเจอช่องฝังที่พื้นข้างๆอ่างมีสารพัดขวดอัดแน่นในนั้น เลยคว้าออกมาขวดหนึ่งบีบละเลงใส่หัวเธอ
ซะหมดขวดเลย
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อาบน้ำสระผมเลยเป็นไง”
“ราตู....ปล่อยเธอนะ ว้าย!” สาวๆนางกำนัลเข้ามาช่วย แต่เจอแชมพูบีบใส่หน้า เด็กหนุ่มกระชากแขนล้มลงมาในอ่าง บีบครีมทุกอย่างที่มีใส่พวกหล่อนแล้วกดปุ่มพ่นฟองฟอดเสียเต็มอ่าง
“เป็นไงล่ะ หา? ชอบไหม”
“ว้าย...อย่า” ราตู ซารีฟาน่าร้องลั่น เมื่อโดนหนีบคอไว้กับรักแร้ มืออีกข้างก็ขยี้ผมเธอแรงยังกะซักผ้า ซวบ! ซวบ! ซวบ! ฟองแชมพูเต็มหน้าเต็มตาไปหมด เธอดิ้นรนไม่ออกเพราะมันลื่นไปหมด ในอ่างมีแต่สาวๆร้องวี้ดว้ายกระตู้ฮู้ พยายามจะขึ้นจากอ่างก็ลื่นล้มทุลักทุเล ส่วนรติกรก็จับคนโน้น คนนี้ลากลงน้ำ จับขยี้ผมแรงๆ
เล่นงานทุกคนให้สะใจ
“เนย...พอได้แล้ว เนย!”  เลแวนซ์ตะโกนบอกยังไงในห้องก็ไม่ฟัง แถมเขายังต้องถอยออกมาเรื่อยด้วย เพราะน้ำที่ล้นอ่างพาเอาฟองฟอดสูงท่วมหัวออกมาด้วย เมื่อไม่ได้ผล เขาต้องไปตามคนอื่นๆมาช่วยพาสาวๆออกมาได้ ราตู ซารีฟาน่าถูกอุ้มออกมาในสภาพเปียกปอน ฟองแชมพูเต็มหัว เต็มตัว นางกำนัลรีบจ้ำตามเจ้านายไปโดยมีฟองสบู่ลอยคว้างตามหลังเป็นพรวน คาริคได้ยินข่าวก็รีบมาดู พอเห็นสภาพพระชายาก็ได้แต่มองตาปริบๆ
“ท่านจารีฟ...เกิดอะไรขึ้น?”
“อย่าเพิ่งถาม” เขาปิดประตูโครม ยืนค้างคาประตูอยู่อย่างนั้น หึ! อุ้งมือใหญ่ปิดปากตัวเองเกือบไม่ทัน
หึหึ...
หึหึหึ.....
รติกรยืนมองอยู่ข้างหลัง เห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ที่ประตูอย่างนั้น ไหล่กว้างสั่นน้อยๆทำให้อารมณ์คึกสะใจที่ได้ล้างแค้นเมื่อครู่มลายหายไปหมด แย่แล้ว....เขาทำเรื่องแย่ๆไปแล้ว ต่อให้อีกฝ่ายจะร้ายกาจขนาดไหน แต่ก็เป็นแม่ของเลแวนซ์  ถึงจะ....ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน พวกเขาก็คงดีต่อกันมากถึงได้เสียใจ จนร้องไห้ออกมา
อย่างนี้  แย่แล้ว.....แย่แล้ว.....
ร่างเล็กยืนบิดชายเสื้อไปมาด้วยความอึดอัดใจ เขาจะทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเกินไปหรือเปล่านะ? ถ้าเกิดโกรธขึ้นมา.....จะทำอะไรเขาหรือเปล่าเนี่ย
“เลแวนซ์”
ร่างสูงกว่ายืดตัวตรง ผ่อนลมหายใจสบายๆก่อนหันกลับมามองร่างที่เปียกบอน ฟองแชมพูเต็มหัวจรดปลายเท้าโผล่มาแต่หน้ากับตาโตๆ  ริมฝีปากได้รูปขบเม้มแน่นเหมือนสะกดกลั้นยิ้มสุดกำลัง
“ขอโทษ...ผม....ผม...ทำเกินไปหน่อย” เขาว่าเสียงอ่อยสำนึกผิด
เลแวนซ์หันไปมองทางอื่นพลางกระแอมกับมือตัวเอง
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“แต่พวกนั้นก็ทำเกินกว่าเหตุเหมือนกันนะ คุณก็เห็นนี่......”
“ฮะฮะฮ่า...” เขากลั้นไม่อยู่ถึงกับหัวเราะลั่นออกมาจนตัวงอต้องเท้าแขนกับผนังห้องไว้ รติกรมองตา
ปริบๆ นี่.... ไม่ได้ร้องไห้หรอกเหรอ? เขายืนมองปล่อยให้อีกฝ่ายหัวร่องอหายจนพอใจ ก่อนหันมาชี้นิ้วใส่
ทั้งที่มีน้ำตาซึม
“ห้ามทำแบบนั้นอีก เข้าใจไหม”
“เข้าใจ...” ถ้าแม่พวกนั้นไม่มาอีกนะ เขานึกในใจ ตอนนี้ไม่เห็นวี่แววโกรธหรือไม่พอใจจากเลแวนซ์เลย อย่างนี้คงไม่การลงโทษแล้วมั่ง เขาอาจคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็โล่งอกขึ้นเยอะ เขาเงยหน้าขึ้นพบว่า
ร่างสูงมองมาด้วยสายตาที่แปลกมากจนเดาไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไร ก่อนร่างสูงจะก้าวเข้ามาใกล้ นิ้วได้รูปเชยคางเล็กขึ้น ริมฝีปากได้รูปแนบลงมาเร็วจนไม่ระวังตัวเลย  
รติกรตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ในหัวมีคำถามแวบขึ้นมาว่า ‘ทำไม’และมันก็หายไปทันทีเมื่อถูกจู่โจมด้วยแรงบดเคล้าที่ดุดัน จาบจ้วง เลแวนซ์บดเรียวปากเขาจนต้องเผยอปากออกยอมให้ลิ้นอุ่นเข้ามาสัมผัส ทันใดนั้นเหมือนมีคลื่นทะเลเคลื่อนเข้ามาปะทะเขาอย่างแรง จนสะท้านหวิวไปทั้งตัว
“อืม.....อืม” เขาร้องท้วงแต่คำสุดท้ายเสียงเบาจนเกือบจะเหมือนเสียงคราง จูบนี้หวานเร้าอารมณ์เสียจนขาสั่นไปหมด ริมฝีปากนั้นขบเม้มปากเขายั่วเย้าให้ดื่มด่ำกับความต้องการที่ถาโถมมาแรง มันรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็ถวิลหาอย่างบอกไม่ถูก รติกรยับยั้งตัวเองไม่ให้จูบตอบไม่ได้ ยิ่งสัมผัสกันมากเท่าไร จูบนี้ก็ยิ่งหวานแทบจะละลาย
ได้เลย
จนริมฝีปากนุ่มผละจากไปแล้ว เขาถึงพบว่าตัวเองเข่าอ่อนลงไปนั่งแปะกับพื้น โดยมีปลายนิ้วแข็งแรงไล้ริมฝีปากล่างเขาเบาๆทิ้งท้าย ทำเอาวาบหวิวไปหมด ดวงตาสีดำค่อยๆเหลือบมองผู้ชายที่ยืนค้ำหัวอยู่ เขามียิ้มที่พอใจพราวเต็มหน้า
“ว่าแล้ว...ว่าเธอจะทำให้ฉันสนุก.....ค่ำนี้รอทานอาหารด้วยกันนะ” เลแวนซ์บอกก่อนออกไปอย่างเงียบๆ รติกรนั่งอยู่ท่านั้นนานกว่าจะจัดระเบียบความคิดของตัวเองได้ เมื่อกี้.....เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! ใครบอกฉันทีสิ
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในสถานที่แห่งนี้ ร่างเล็กอาบน้ำแต่งตัวใหม่ด้วยเสื้อผ้าสีขาวเรียบๆในตู้ เขาเดินไปทั่วห้องพยายามหาบางอย่างทำแต่ไม่ว่าจะทำอะไร เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยาก....สถานที่นี้มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ เหมือนติดคุกชั้นดี เขามองกล้องที่อยู่ตามมุมห้องต่างๆ มีตาเยอะเกินไปทำอะไรก็คงยากแน่ รติกรเดินไปมาจนเบื่อ เขาตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไป
“มีอะไรหรือครับ” มียามเฝ้าหน้าห้องด้วย
“เอ่อ....ผม...อยากเดินออกกำลังสักหน่อย”
“งั้นไปที่โดมคริสตันจะดีที่สุดครับ เชิญ” เขาผายมือให้ไปตามมา ดีจังที่ไม่ถามอะไรมากกว่านี้ สถานที่ที่ยามพามาก็คือห้องแรกที่คาริคพามานั้นแหละ เฮ่อ...ไม่นาตื่นเต้นเลย แต่ก็ดีกว่าทนอุดอู้อยู่แต่ในห้อง สถานที่นี้มีต้นไม้นานาพันธ์ อากาศเย็นสดชื่นมาก เสียงจิ้งหรีดเรไรทำให้รู้สึกถึงชีวิตที่ยังสู้อยู่อีกมากมาย
ยามปล่อยให้เขาเดินเล่นตามลำพัง รติกรเดินชมไม้ดอกไปเรื่อยแต่สายตาก็มองระแวดระวังด้วย เขากลัวว่าไอ้บ้าซาอิทจะยังอยู่แถวๆนี่ด้วย  เดินไปเดินมาก็เห็นยอดเสาร่มชายหาดวางเรียงรายสูงเลยพุ่มไม้ข้างหน้า แถวนี้คุ้นๆนะใช่ที่เดียวกับที่เจ้าซาอิทหิ้วเขามาปล้ำหรือเปล่านะ
“อืม....พอ....พอแล้ว เอ๊ะ...” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกที่ได้ยินเสียงบุคคลอื่น
“อย่าเพิ่งบอกว่าพอสิ ฉันอยากอีกรอบนะ”
“อ๊า! อ๊า.....”
เสียงร้องแบบนี้ทำให้ใจเต้นตึกทันที เพราะวาดภาพในหัวได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น รติกรอยากจะถอยไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ แต่เท้าเจ้ากรรมดันก้าวต่อไปจนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นชัดเจน เขายกมือขึ้นปิดปากทันที
ร่างเปลือยเปล่าของชายสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันดุดันบนเตียงอาบแดด ที่เดียวกับที่เขาถูกลวนลาม ร่างแกร่งสีน้ำตาลจับข้อเท้าของอีกฝ่ายแยกกว้างในท่าที่น่าเกลียด ขณะที่สะโพกขยับอย่างดุดัน กระแทกกระทั้นจนร่าง
สีอ่อนกว่าสะเทือนเฮือกๆ
“อ๊า!” เขาครางเหมือนเจ็บปวด แต่ก็ยิ่งร้องก็ยิ่งเสือกไสแรงดุเดือดเลือดพล่าน รติกรร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าเรื่อยลงมาถึงลำคอ ถึงหัวใจและที่สุดท้ายที่ร้อนผ่าวคือต่ำกว่าท้องน้อย มัน....มันน่าเกลียด  มันน่าขยะแขยง แต่...
ร่างที่รองรับอยู่เบื้องล่างเหนี่ยวไหล่กว้างลงมาหา ปากประกบปากบดขยี้กันอย่างเมามัน และกอดคอแน่นพร้อมกรีดร้องสุดเสียง
“ฮ๊า! อ้า............”
สองร่างขยับใส่กันแรงจนเฮือกสุดท้าย ก่อนพังพาบหมดแรงทั้งคู่ ตอนนั้นเองที่ร่างสีน้ำตาลพลิกมานอนหงายถึงเห็นหน้าทั้งคู่ชัดเจน ซาอิทและ....
“รีส?” คาริคเห็นเขาเข้าแล้ว
ตอนที่ 6
รติกรวิ่งกลับมาที่ห้องของตัวเองราวกับจะหนีสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เขานั่งกอดเข่าปลอบใจตัวเองไม่ให้นึกถึงเรื่องที่เกิด แต่จะก็ห้ามไม่ได้เมื่อรู้ว่านั้นเป็นสิ่งเดียวกันที่เลแวนซ์จะทำกับเขาเพื่อให้ได้ลูก ไม่เอา! ไม่เอาๆ
“รีส”  คาริคเรียกเสียงอ่อนโยนเหมือนกลัวว่าเขาจะตกใจ ชายหนุ่มตามเขามาในสภาพที่เสื้อผ้ายุ่งเยิงกลัดกระดุมไม่เรียบร้อย ผมยาวกระเซิงหน้าผากชื้นเหงื่อเห็นได้ชัด
“คุณ....คงตกใจสินะ”
“แห๋งสิ.....ใครบ้างจะไม่ตกใจ” ร่างเล็กลุกไปยืนหลังโซฟา ราวกับไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ นั้นทำให้คาริคหน้าสลดรู้สึกถูกตอกย้ำว่าตัวเองน่ารังเกียจเพียงใด
“คุณ.....คุณทำอย่างนั้นกับ...กับเขา”
“ใช่...”
“ทำไมล่ะก็.....ก็ซาอิทเขา...เขาเป็นพี่น้องคุณไม่ใช่หรือ”
“เปล่า....เขาเป็นเจ้านาย ถ้าเขาต้องการ...ผมก็ต้องตอบสนอง รีส....คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นพี่น้องกับซาอิทหรือจารีฟ  ผมเป็นทาสที่ถูกซื้อมา... เหมือนคุณ”
รติกรเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ ครั้งแรกที่เห็นคาริคเขาก็เห็นได้เลยว่า ผู้ชายคนนี้ ภูมิฐาน สง่างามดูเหนือกว่า
คนอื่น แต่ตอนนี้กลับกลายว่าเขาก็ต่ำต้อยไม่แพ้กัน ความรู้สึกรังเกียจหายไปครึ่งค่อน เขาเดินเข้ามาใกล้มองด้วยความเห็นใจ นั้นทำให้คาริคมียิ้มอีกครั้ง
“คุณก็เป็นทาสหรือ”
“ใช่...ผมถูกซื้อมาตอน 9 ขวบ ทำงานที่ท้ายวังจนไต่เต้าขึ้นมายืน ณ. จุดนี้ได้ก็ต้อง.....เสียอะไรไปเยอะมากเลย” ประโยคนี้ทำเอาคนฟังเสียใจแทนและใจเสียไม่น้อย แล้วเขาล่ะ?? จะต้องเสียอะไรบ้างเพื่อให้อยู่รอด
“ซาอิท....ทำแบบนั้นกับคุณ....บ่อยหรือ”
“ก็ประจำแหละ”
“เลแวนซ์...เขาด้วยหรือเปล่า”
คาริคยิ้มปลอบใจ
“ทุกคนแหละ ....ทั้งสุลต่าน เหล่าพระชายา พระอนุชา ซาอิท สำหรับจารีฟแล้ว.....เขาไม่ค่อยเรียกหาผมเท่าไร”
รติกรตัวสั่นด้วยความรู้สึกอยากอาเจียน แต่สิ่งออกมากลับมาเป็นน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความเศร้าให้คาริค
และด้วยความหวั่นใจกับอนาคตตัวเอง เขาไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากจะต้องเป็นคนที่คอยสนองอารมณ์ให้ใครต่อใครไปทั่ว คาริคลูบหัวเขาเบาๆ
“อย่าร้อง...”
“มีอะไรกัน?” เลแวนซ์กลับมาพอดี พร้อมกับนางกำนัลที่เข็นรถเข็นอาหารตามมาข้างหลัง ดวงตาสีฟ้าใสเห็นความผิดปกติทันที สีหน้าหม่นหมองของคาริค กับน้ำตาของเนย  เขาจึงแลตามองคนสนิทเพื่อถามสาเหตุ
ชายหนุ่มหลบสายตานั้นทำให้เห็นบางอย่างบริเวณอก เขาเอื้อมมือไปดึงคอเสื้อคาริคออกกว้าง
“จารีฟ...”
“ฝีมือซาอิทอีกแล้วสิ” เขาดึงคอเสื้อปิดแล้วติดกระดุมให้ อากับกิริยาเฉยเมยเหมือนเป็นเรื่องปกตินั้นทำให้รติกรรู้สึกเดือดดาลอย่างบอกไม่ถูก
“รีสมาเห็นเข้าน่ะ”
“อืม...” เขาพยักหน้ารับรู้ คาริคก็ถอยออกไปพร้อมนางกำนัลทั้งหมด เหลือเขาสองคนตามลำพัง ฝาครอบบนถาดยกขึ้นควันหอมกรุ่นลอยคว้างยั่วน้ำลาย แต่รติกรไม่คิดจะสนใจในเวลานี้  
“หิวหรือยัง...มาทานด้วยกันสิ”
“ผมไม่หิว”
“ไม่หิวได้ไง ไม่ได้ทานมาทั้งวันแล้วนี้” เลแวนซ์ดึงมือเขาเบาๆ แต่ถูกปัดมือทิ้งไป คิ้วเข้มขมวดไม่พอใจทันที
“มันเรื่องอะไรกัน หา! ไม่พอใจเรื่องคาริคหรือไง”
“ใช่....ผมไม่พอใจเรื่องคาริค คุณเฉยเมยอย่างนี้ได้อย่างไง”
“ก็จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ เขาไม่ใช่สมบัติของฉัน แต่เธอใช่”
“แล้วไง...ต่อไปคุณจะเที่ยวยกผมให้คนอื่นๆเหมือนเขาหรือเปล่า” รติกรถาม ในสิ่งที่เขาตอบไม่ได้ เพราะในความเป็นจริงแล้ว สุลต่านคาเมน เสด็จพ่อของเขาเป็นคนซื้อรติกรมา ท่านยกให้เขาก็จริง แต่เมื่อใดที่เขาได้ทายาท ท่านอาจมีรับสั่งยกให้ซาอิทต่อไปก็ไม่แน่ ไม่มีอะไรแน่นอนในวังนี้
“คุณจะทำอย่างนั้นหรือเปล่า” ร่างเล็กถามใหม่  
“เลิกถามเสียที”
“ทำไมล่ะ!....คุณจะทำอย่างนั้นจริงๆล่ะสิ คุณจะทำ” สีหน้าผิดหวังปรากฏชัดบนใบหน้าอ่อนวัย เขาหันหลังจะเข้าไปในห้องนอน เลแวนซ์คว้าแขนกระชากกลับมา
“จะไปไหน..ห้ามเดินหนีฉันแบบนี้นะ”
“ผมจะทำ....ผมจะทำแบบนี้ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ  ไม่อยากอยู่ร่วมห้องเดียวกับคุณด้วย ปล่อยนะ อยากกินข้าวก็กินไปคนเดียวเถอะ” ร่างเล็กสะบัดมือหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ทั้งคู่ยื้อยุดกันไปมา เลแวนซ์รวบร่างเล็กมากอดไว้แน่น
“หยุดเสียทีนะ”
“คุณต่างหากที่ต้องหยุด ปล่อยผมนะ” รติกรโกรธจนไม่สนใจอะไรแล้วเขาดิ้นรนสุดแรง มือสะบัดไปข่วนปลายคางเขียวครึ้มเข้าทำให้วงแขนเหมือนปลอกเหล็กคายออกทันที เด็กหนุ่มตกใจกับผลที่เกิดขึ้น มีรอยเลือดจางๆติดที่ปลายนิ้วเลแวนซ์ ดวงตาสีฟ้าเข้มจัดด้วยความโกรธ  ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเขาได้
เพี้ยะ!
ร่างเล็กถึงเซ มือคว้าพนักพิงโซฟาไว้ไม่ให้ตัวเองร่วงไปกองกับพื้น เจ็บจัง....เจ็บยิ่งกว่าโดนแม่พวกนั้นตบหลายสิบเท่าเสียอีก เขาหันไปมองคนตบที่ไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดเลย  มีแต่โกรธเท่านั้น
“ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ร่วมห้องเหรอ ได้....ได้เลย!” ร่างสูงตรงเข้ามากระชาแขนเขาแรงลากออกมา
นอกห้อง
“เลแวนซ์...” แวบหนึ่งรติกรรู้สึกกลัวขึ้นมา จะเกิดอะไรกับเขากันนะ
ร่างสูงลากเขาไปจนสุดทางเดินเลี้ยวลงบันไดเล็กๆที่แคบลงมาชั้นแล้วชั้นจนเลี้ยวเปิดประตูออกไปถึงระเบียง สายลมแรกที่ปะทะใบหน้ามีกลิ่นแห้งแล้งชวนให้จิตใจแห้งแล้งตามไปด้วย เขาเห็นสีดำของภูเขาเบื้องหน้าตัดกับท้องฟ้ายามค่ำที่พราวไปด้วยดวงดาว ไม่ทันจะมองอะไรมากกว่านี้ มือแข็งเหวี่ยงเขาทิ้งให้กลิ้งลงบันไดมากระแทกผนังที่รอรับอยู่  โครม!
ถึงจะเป็นบันไดที่ไม่กี่ขั้น แต่ก็ทำให้เจ็บไปทั้งตัว รติกรหอบฮักด้วยความตกใจ เขายันตัวขึ้นมาเสื้อผ้าสีขาวสะอาดกลายเป็นสีฝุ่นน้ำตาลเกือบทั่วตัว เขาหันไปมองคนเหวี่ยง สีหน้านั้นโกรธจัด อะไรกัน? คนที่ควรโกรธคือเขาต่างหาก
“ไม่อยากอยู่ร่วมห้องใช่ไหม.....งั้นก็ไปอยู่ร่วมห้องกับสัตว์ก็แล้วกัน” เขาหันไปชี้นิ้วทหารยามที่เข้ามาดูสถานการณ์
“เอาไปขังในคอกม้า พรุ่งนี้เช้าให้ไปทำงานร่วมกับคนงานก่อสร้าง”
“พะยะค่ะ” ทหารสองนายหิ้วปีกเขาถูลู่ถูกังไปตามทางเดินสกปรกที่มืดเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเจน ก่อนจะพลั่กเขาซะกระเด็นลงมาคลุกฝุ่นเป็นครั้งที่สอง เจ็บชะมัดเลย....คนพวกนี้มันยังไงกันนะ ชอบทำร้ายคนอื่นจริงๆเลย เขาค่อยๆยันกายลุกขึ้น มือสัมผัสถูกฟางแห้งๆที่ปูเต็มพื้นไปหมด ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งถึงปรับ สายตาให้มองเห็นภายในคอกสัตว์ที่มีแสงน้อยมากได้
ครึ่ก...เสียงพ่นลมหายใจของม้าอยู่ไม่ไกล นี่คอกม้าหรอกหรือ รติกรเดินสำรวจไปทั่ว ส่วนใหญ่เป็นม้าทั้งม้าเล็ก ม้าใหญ่ ท้ายๆคอกมีอูฐอยู่สิบกว่าตัว เดินไปเดินมาก็ไม่รู้จะซุกตัวอยู่ซอกไหนดี เขาเหลียวมองไปรอบๆก่อนจะเหลือบไปเห็นช่องลมที่อยู่สูงเหนือขึ้นไป มันกว้างจนมองเห็นฟ้ากว้างเต็มไปด้วยดาวพร่างพราว
สวยจริงๆ....เด็กหนุ่มอยู่ในเมืองใหญ่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นดาวมากมายละลานตาเท่านี้มาก่อน พอได้เห็น
ก็รู้สึกเศร้าจนน้ำตาร่วง เขาเปิดประตูคอกเข้าไปเพื่อให้ดูชัดๆ เจ้าม้าที่นอนอยู่พงกหัวขึ้นมาส่งเสียงครืด
ในลำคอเบาๆ
“ชูว” เขาพยายามปลอบ แต่มันไม่ไว้ใจรีบลุกขึ้นขยับขาหลังไปมา โครม! มันเตะไปโดนผนังไม้สูงด้านหลังหลุดออกมาทั้งแผ่น ร่างเล็กตกใจยืนนิ่งรอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก นาทีก็แล้ว สองนาทีก็แล้ว เงียบกริบ.....นี่คงไม่มีใครได้ยินแน่ เขาค่อยๆต้อนเจ้าม้าให้ไปอีกทาง ก่อนสำรวจช่องว่าง ว้าว......
ไม่ได้ปูอิฐปิดเอาไว้ มันแค่แผ่นไม้เก่าๆวางเรียงยิงด้วยตะปูตัวสองตัวเอง อืม....หละหลวมจัง หรือคิดว่าที่นี่ไม่มีโจรมั่งถึงได้ไม่ระวังกันเลย เขาลองดึงออกอีกสักแผ่น โครม!มันหลุดออกมาได้ไม่ยากนัก ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เขาไปได้......เขาไปจากที่นี่ได้ รติกรแทรกตัวออกไปข้างนอก ลมเย็นยะเยือกพัดมาแรงรู้สึกได้ถึงเม็ดทรายที่ปะทะใบหน้า กำแพงวังไกลๆออกไปนั้นเห็นแนวต้นอินทผาลัมขึ้นหนาแน่น หลังรั้วกำแพงผุพัง ทางนั้น....น่าจะไปได้
เขาหันกลับเข้าไปในคอก ใส่อานม้า คว้าชุดคลุมของคนงานสีน้ำเงินมาสวมใส่ ทะเลทรายนั้นกลางคืนหนาว ตอนเช้าจะร้อน เขาเตรียมพร้อมก่อนออกไป ถุงหนังแกะขนาดพกพาพอใส่น้ำได้ไม่มากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย เขาดึงไม้ออกอีกหลายแผ่นกว่าจะกว้างพอให้ม้าลอดมาได้  ทันทีที่ได้ขึ้นหลังม้ารติกรก็รู้สึกได้ถึงอิสรภาพ
ใช่.....นี่คือสิ่งที่มนุษย์หน้าไหนก็ต้องการ อิสระที่จะไปไหนก็ได้โดยไม่มีพันธะ เขาควบม้าออกไปยังแนว
ต้นอินทผาลัมทันที ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่ากำแพงเก่าไม่ได้ซ่อม  
ครั้งหนึ่งมันคงเคยตั้งตระหง่าน แต่เวลาที่ผ่านไปและรากของต้นไม้ทำให้ฐานมันหักพังลงมาช่วงหนึ่ง มือเล็กดึงบังเหียนแรงด้วยความตกใจเมื่อเห็นยามสะพายปืนลุกมาจากเงามืดสองนาย แย่แล้ว
“ว่าไง...”
“ไง....” เขาดึงผ้าขึ้นปิดหน้าเหลือแต่ลูกตา
“มีงานด่วนหรือ ถึงออกไปดึกขนาดนี้”
“ชะใช่...เจ้าชายจารีฟมีรับสั่งมา”
“ให้ไปไหนล่ะ”
“เอ่อ.....” แย่ล่ะสิ เขาไม่รู้นี่นา
“อ๋อ....ที่โอเอซีสล่ะสิ ท่านล่ะชอบให้ไปบ่อยๆอยู่แล้ว” ทหารยามอีกคนว่า
“ใช่ๆ ที่โอเอซีสแหละ”
“งั้นตามสบายเลย” ทั้งคู่ผายมือให้ผ่านไปได้
“ขอบคุณ” รติกรกระตุกม้าให้ผ่านทั้งคู่ลัดเลาะแนวต้นอินทผาลัม เมื่อพ้นออกมาเขาก็ห้อสุดเหยียด ไปให้ไกล ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเป็นอิสระแล้ว
เปรี้ยง!
เฮือก! รติกรสะดุ้งเฮือก  เสียงปืน? เขาลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนซบหลังม้าหลังเนินทรายสีทอง เขาเงยหน้ามาชนจมูกเปียกๆของมัน เมื่อคืนขี่มันเตลิดออกมาไกลไม่รู้ไกลแค่ไหน เขาขี่จนม้าหมดแรงเหงื่อชุ่มแผงคอ มันส่งเสียงครืนเบาๆแล้วคุกเข่านั่งลงทำให้ไปต่อไม่ได้ เขาจึงซุกตัวนอนข้างๆมัน ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย เนื้อตัวเหนียวสกปรกไปหมด หิวมากด้วย
จริงด้วย เสียงปืนนั้น?... เขาหันไปมองรอบๆแล้วต้องสะดุ้งเฮือกเป็นครั้งที่สอง มีร่างในชุดคลุมสีดำมิดชิดเห็นแต่ดวงตาอยู่ไม่ไกลนัก คนๆนั้นกำลังจูงอูฐบนเนินทรายเหนือขึ้นไป ใครกัน?
วิ๊ว......มันหันไปเป่าปากเรียกพรรคพวก ไม่ใช่เลแวนซ์แล้ว รติกรโดดขึ้นบนหลังม้าทันที
“ไปสิ! เร็วเข้า...” เขากระทุ้งสีข้างมันแรงๆ เจ้าม้าสีน้ำตาลถึงกระโจนไปอย่างรวดเร็ว มันวิ่งลงจากเนินทรายลงไปถึงทางลาดก้นแม่น้ำที่แห้งเหือดโดยมีเสียงโห่ฮาไล่หลังมาติดๆ คนพวกนี้เป็นใครกัน? เด็กหนุ่มหันไปมองข้างหลัง กลุ่มคนนับสิบขี่ม้าไล่กวดมาใกล้แล้ว ด้านหลังมีฝูงอูฐไล่ตามมาอีกเป็นร้อย แย่แล้ว...จู่ๆก็มีเสียงดังฟิ้ว
เพี้ยะ!
“โอ้ย”
รติกรร้องลั่นอะไรบางอย่างพาดโดนแผ่นหลังเขาอย่างแรง มันตวัดรัดแขนให้แนบกับตัวก่อนกระชากเขาลอยจากหลังม้าของตัวเอง วินาทีนั้นคิดเลยว่า ตายแน่ๆ.... ร่างเล็กกระแทกพื้นกรวดแข็งๆ พลั่ก! เจ็บแล้วจุกจนร้องไม่ออกเลย ขณะที่เท้าม้านับสิบวิ่งรายล้อมรอบตัวจนบดบังแสงแดดไปหมด  
“โอ้ย” เชือกคมๆรัดรอบตัวเขาถูกดึงขึ้นแรงๆ ทำให้เจ็บเหมือนเนื้อจะขาดเขาต้องลุกตามแรงดึงอย่างช่วยไม่ได้ มีมือกระชากผ้าปกปิดใบหน้าออก
“คนต่างชาตินี้” ประโยคนี้สร้างความประหลาดใจแก่คนที่ยืนรายล้อม มีมือดีจับหน้าเขาหันไปทางโน้นที ทางนี้ทีเหมือนเป็นตุ๊กตา รติกรตัวสั่นด้วยความกลัว คนพวกนี้เป็นใครไม่รู้ ทุกคนซ่อนใบหน้าใต้ผ้าคลุมกันทรายเหลือแต่ดวงตาดุดัน คิ้วเข้มและผิวคล้ำออกดำทำให้ดูน่ากลัวกันทุกคนเลย
“พาไปหาอิซัสดีกว่า”
“นั้นสิ”
“ไม่นะ ปล่อยฉัน....โอ้ย” ร่างเล็กโดนหิ้วขึ้นพาดบนหลังม้าเหมือนเป็นกระสอบเก่าๆก็ไม่ปาน ท้องกระแทก
กับหลังม้า ยิ่งมันออกวิ่งตัวก็ยิ่งกระแทก ปึ่กๆๆๆ ยังกโดนหมัดฮุกเข้าท้องตลอดเวลาเลย นานแค่ไหนไม่รู้ เส้นทางไปมาก็ยิ่งดูไม่ออกเพราะเขาโงหัวไม่ขึ้น มองไม่เห็นอะไรนอกเท้าของม้า นานเป็นชั่วโมงกว่าม้าจะหยุดและเขาโดนหิ้วลงมา พวกมันโยนเขาลงบนพรม โครม! ถึงตอนนี้รติกรระบมไปทั้งตัว เขาเกือบจะหมดสติอยู่แล้ว
“อะไรกันล่ะเนี่ย จาร์ฟา”
“คนต่างชาติ ขี่ม้าออกมาตามลำพังเลยพามาให้นายดู”คนพูดเข้ามาแกะเชือกที่พันเขาอยู่หมอนี่ถีบเขาให้ม้วนกลิ้งเป็นเศษพรมเลยร่างเล็กหอบแฮ่กยังไม่มีแรงจะยันตัวลุกขึ้นเลยก็มีมือดีกระชากคอเสื้อเขาลุกขึ้นยืน
ชายสองคนจับแขนเขาหักไปด้านหลังพาตัวมายืนต่อหน้าชายคนหนึ่งคนที่....มีสายตาน่ากลัวจนรู้สึกขนลุก

ขนตางอนกระพริบปริบๆก่อนจะวูบหมดสติไปจริงๆ   

kamaji

ขอบคุนคราบ

killerd

ขอบใจมากครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

rungrattana

ชอบๆๆๆๆมากกกกกกกกกกกก

eieigrom

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

miracles

ขอบคุณมากคราฟฟฟฟ

miracles

ขอบคุณมากคราฟฟฟฟฟ

miracles

ขอบคุณมากครา

calo

ขอบคุนมากเลยนะคับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

team901x

ขอบคุณมากเลยคับ สนุกมาก