มนตราทาสบำเรอ.... 1 - 2 .....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

ตอนที่ 1
ค.ศ  2105
ลาสเวกัส  โรงแรมคิงพาราไดร์
ร้อน.... ไม่ใช่แอร์ในห้องไม่ทำงานหรอก แต่เป็นที่บรรยากาศต่างหากที่กดดันจนทำให้รู้สึกอึดอัดเหงื่อกาฬ
จากไหนไม่รู้ซึมออกมาไม่จักหยุดผ้าเช็ดหน้าในมือเช็ดแล้วเช็ดอีก ทั้งใบหน้า ลำคอ จนมันชื้นทั้งผืน หนุ่มใหญ่วัย 50 ซุกมันกลับเข้าในกระเป๋า พยายามตั้งสติให้ดี เขามองกองชิปที่อยู่ตรงหน้า สลับกับไพ่ที่อยู่ในมือไปมาโอกาสสุดท้ายแล้ว...จะเสี่ยงหรือจะหมอบดีนะ
“มิสเตอร์ วิลสัน”
วสันต์ ชินะศรนนท์ เงยหน้ามองคู่แข่ง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลผู้นั่งอยู่เบื้องหลังกองชิปที่มากมายกว่าเขาสองเท่า ดวงตาสีฟ้าจ้องมองอย่างเย็นชาราวกับกำลังมองมดแมลงไร้ค่าสักตัว
“เวลาเป็นสิ่งที่มีค่านะ คุณตัดสินใจได้หรือ”
วสันต์มองไพ่ในมืออีกครั้ง เขามีคู่ 3 กับคู่แจ๊ก
“ได้....ผมสู้”
“ฮะฮะ....จะสู้หรือ” อีกฝ่ายหัวเราะร่วน สาวผมทองที่ยืนรายล้อมก็หัวเราะเสริมฟังเหมือนการเย้ยหยันรดหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะขยี้ซิการ์ในมือเสีย
“สู้ก็สู้ แต่....คุณมีเงินเหลือไม่ถึงครึ่งของผมเลย  แล้วจะเอาอะไรสู้”
หนุ่มใหญ่หน้าเสีย มองมาที่กองชิปของตัวเองแล้ว ก็เหงื่อซึมจนต้องหยิบผ้ามาเช็ดหน้าอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน มหาเศรษฐีเจ้าของคาสิโนถึง 6 แห่ง ทั้งทรัพย์สิน ทั้งอิทธิพลล้นฟ้า
“กิจการของคุณทั้งหมดเป็นของผมแล้ว” พูดจบ เอกสารปึกหนึ่งก็โยนลงมาตรงหน้าทันที
“เดี๋ยวก่อน  เดี๋ยว....ผมยังมีอีกอย่าง”
“แน่ใจหรือ ผมคิดว่าผมได้มาหมดแล้วนะ ของๆคุณน่ะ”
“ผมมีอีกอย่างหนึ่ง” ใบหน้าที่มั่นใจทำให้คิ้วเข้มขมวดอย่างสนใจ
“แน่ใจหรือว่าของที่คุณว่ามีค่าพอที่จะทำให้คุณได้ทุกอย่างคืน....เพราะถ้าตานี้คุณแพ้.....คุณต้องจ่ายเพิ่มด้วย” นิ้วได้รูปดีดเป๊าะ! บอดี้การด์คนหนึ่งวางกล่องไม้ลงตรงหน้าและเปิดฝาออกให้ดู เป็นปืนลูกโม่ด้ามเงินประดับด้วยมุก ของชั้นดีนี้ทำให้วสันต์ใจหายวาบ เขาจะต้อง....
“ว่าไง”
ทางหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้ ก็ต้องสูญทุกอย่างและต้องกลับไปติดคุกที่เมืองไทย คดีความที่ถูกฟ้องร้องถ้าแพ้
ก็ต้องติดคุกร่วมพันกว่าปี ไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ หรือทางที่สอง เสี่ยงครั้งสุดท้าย ถึงจะมีโอกาส 1ต่อ 100  ก็เถอะ
เขาก็อยากจะลองเสี่ยง เพราะยังไงตายที่นี่มันก็ดีกว่าไปเน่าตายในคุกแหละ  
“ได้....ตกลง”
วอชิงตัน.ดีซี
“พันยูโร ราคาพิเศษ DNAของคุณมีราคาโอกาสเดียวเท่านั้น ใครสนใจเข้ามาได้เลย พันยูโร” นักเรียนมหาลัยร้างผอมกระร่องชูป้ายตะโกนเสียงดังไปทั่วทางเดินในอาคาร ท่ามกลางฝูงคนเดินพล่านราวกับรังมด
“โย่ ดู้ท..” หนุ่มผิวดำปราดมาขวางหน้า “มาใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลยสนใจขายเซลล์หรือเปล่า ตอนนี้ราคาดีมากเลยนะ”
“ไม่ ฉันไม่สนใจ” ร่างในชุดเสื้อหนาวหนาสวมฮู้ทปกปิดใบหน้าเดินเลี่ยงไปทางอื่น
“ไม่เอาน่า....สมัยนี้ใครไม่ขายเซลล์ก็เชยแหลกนะ ได้ราคาดีด้วย รับประกันโดยรัฐบาลอเมริกัน ถูกกฎหมายแน่นอน”
“บอกว่าไม่สนใจ หลีกไปน่า” เขาพลั่กตัวน่ารำคาญออกไปเสียก่อนรีบจ้ำไปตามทางเดินที่พลุ่กพล่าน ออกจากอาคารเรียนได้เขาก็รีบกลับไปยังบ้านเช่าที่อยู่ไม่ไกลนัก ตลอดสองทางก็ยังเห็นป้ายโฆษณารับซื้อ DNA
อวัยวะ เกลื่อนไปหมด
ยุคสมัยนี้โลกเต็มไปด้วยสารพิษ เด็กที่เกิดหลังจาก ค.ศ 2020 จะมี  DNA ที่ บกพร่องทางพันธุกรรม คนกลุ่มนี้ถูกเรียกว่า สายเลือดเทียม ปัจจุบันเป็นพลเมืองที่มีมากที่สุดในโลก ส่วนใหญ่จะด้อยทางสติปัญญา มีปัญหาด้านอารมณ์ ร่างกายที่ไม่สมบรูณ์ หรือเป็นหมัน การขาย DNA จึงแพร่หลายขึ้นเรื่อยๆ แต่พันธุกรรมที่ปรับแต่งเพื่อสืบทอดทายาทนั้นไม่ถึงรุ่นที่ 3 ก็จะแสดงความบกพร่องขึ้นมาอีก ความไม่สมบรูณ์นั้นถูกถ่ายทอดสู่รุ่นต่อๆมาหากในสายเลือดเทียมนั้นจะมี 1ใน 10,000 ที่มีสายเลือดแท้แผงอยู่  สายเลือดที่สมบรูณ์พร้อมจะมีค่ามหาศาล เป็นที่ต้องการของมหาเศรษฐีเหล่าคนมีเงิน
โครม! สิ่งแรกที่ต้องทำเมื่อกลับเข้ามาในห้อง คือปิดล๊อคกลอนทุกชิ้น หน้าต่างทุกบาน ผ้าม่านต้องปิดทุกครั้ง ห้องน้ำและตู้เสื้อผ้าต้องสำรวจว่าไม่มีใครแอบซ่อนอยู่  ถึงจะแน่ใจว่าปลอดภัยแล้ว เสื้อผ้าเป็นอันดับต่อมาที่ต้องกำจัดออกจากตัว
เฮ่อ....  รติกร หรือเนย ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เขาเก็บเสื้อแขนยาวไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบปืนยาวมาเช็คว่ายังอยู่ดีหรือไม่ กระสุนพร้อมขึ้นลำเรียบร้อย เขาจึงวางไว้ในซอกตู้อย่างเดิม เมืองหลวงของอเมริกาใช่ว่าจะสงบสุขอย่างที่คิด ไม่มีใครไว้ใจใครได้สักคน ทุกคนต้องเอาตัวรอดให้ได้ในโลกอันโหดร้าย  เมื่อดูทุกอย่างในบ้านจนพอใจแล้ว เขาก็ชงกาแฟมานั่งทำวิทยานิพจน์ที่ค้างอยู่บนโต๊ะต่อ ข้างคอมฯมีกรอบรูปเงินแท้รูปของพ่อแม่
เด็กหนุ่มมองแวบหนึ่งแล้วมองจอคอมพิวเตอร์ต่อ  5 ปีแล้วที่พ่อแม่จากไป พ่อเป็นตัวแทนของปู่เดินทางมาเปิดสาขาบริษัทค้าสินแร่ที่วอชิงตันพร้อมแม่และเขา แต่มาอยู่ได้ไม่ถึงปี สาขาที่นี่ยังไม่ทันเป็นรูปร่างพ่อกับแม่เขาก็ถูกลูกหลงจากการปล้นแบงค์ ตายอยู่ข้างถนน ผลพิสูจน์ปรากฏว่าพวกท่านเสียชีวิตเพราะกระสุนของตำรวจ ทางการเลยชดใช้เป็นเงิน 20 ล้าน ยูเอส และกรีนการ์ดพลเมืองสหรัฐให้แก่เด็กกำพร้าอายุ 13 อย่างเขา
ซึ่งสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างสบาย แต่ปีถัดมาเกิดวิกติค่าเงินทำให้เงินยูเอสตกต่ำ ทั่วโลกหันมาใช้เงินยูโรเป็นเงินมาตรฐานของโลก ด้วยความไม่รู้ทำให้การขึ้นโรงขึ้นศาลกินเงินไปกว่าครึ่ง เงิน 20 ล้านยูเอสเหลือ
ไม่กี่พันยูโรในเวลาไม่ถึงปี เศรษฐีอนาคตไกลกลายเป็นคนเดินดินธรรมดาเช่นเดิม  รติกรอยากจะกลับบ้านแทบขาดใจ แต่ทางปู่ก็ขอให้อดทนอยู่เรียนต่อ ถ้าจบแล้วจะได้อยู่ช่วยงานลุงได้ หากป่านนี้แล้วเขายังไม่เคยเห็นหน้าลุงแวะมาเยี่ยมเลยสักครั้ง ทางบ้านของปู่ก็ไม่มีเงินช่วยเหลือ ไม่ติดต่อมาอีก จนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเป็นคนที่โลกนี้ลืมแล้วก็ได้
กริ๊ง......เสียงออดดังขัดจังหวะเสียจริง ร่างเล็กเซฟข้อมูลก่อนลุกมากดูจอมอนิเตอร์
“ครับ...”
“ที่นี่บ้านมิสเตอร์....ตะติ...กอน รึเปล่า” สำเนียงแปลกๆ ชายแปลกหน้า 2-3 คน สวมสูทผูกไท หน้าตาออกแขกๆแบบนี้
“มาผิดบ้านแล้ว” เขากดปิด หันหลังกลับมาที่โต๊ะไม่ทันไรออดก็ดังอีกครั้ง
“อะไรอีก..”
“คุณ รติกร เรามาธุระเกี่ยวกับลุงของคุณ มากับเราด้วย” คราวนี้พูดชัดเจนไม่มีติดขัด เด็กหนุ่มจ้องมองดีๆ
แล้วถึงเห็นว่าหนึ่งในนั้นสวมเครื่องแปลภาษาด้วย  ท่าทางไม่ดีแล้วสิ
“มันเรื่องอะไรกัน” เขาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อมาสวม พร้อมกับปืนยาว
“เรื่องสำคัญ ถ้าไม่มากับเรา เขาอาจต้องเดือดร้อนนะ.....คุณรติกร”
“ทำไมเขาไม่ติดต่อผมมาเองล่ะ” ว่าไปอย่างงั้นแหละเพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะจำลุงได้หรือเปล่า มันนาน
มากแล้ว ทางโน้นเงียบไปเลยท่าทีเหมือนไม่สบอารมณ์ก่อนจะพากันหายไปจากหน้าจอ  ไม่ดีแล้วสิ...
ตูม! เสียงพังประตูชั้นล่าง รติกรยกปืนขึ้นเล็งไปที่ประตูห้องตัวเอง
โครม! บานประตูแข็งๆกระเด็นหลุดออกมาทั้งบานพร้อมกับคนๆหนึ่งที่ทุ่มสุดแรง พอลุกขึ้นมาได้ก็ตาเหลือกเมื่อเห็นปืนที่เล็งมาเขา ชายในชุดสูทตาลีตาเหลือกลุกขึ้นออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
เปรี้ยง!  รติกรยิงไปโดนกรอบประตู เศษไม้กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ในห้องของเขาเองยิงคนตายก็ไม่มีความผิดหรอก
“พวกแกเป็นใคร!”
เงียบไม่มีเสียงเคลื่อนไหวเลย ร่างเล็กค่อยๆก้าวออกจากมุม ตามองที่ประตูตลอด พอก้าวได้ระยะหนึ่งก็มีมือข้างหนึ่งยื่นปืนเข้ามา เด็กหนุ่มใจหายวาบนึกว่าโดนแล้ว เขาหันปากกระบอกปืนจะยิง จู่ๆก็มีไฟฟ้าช๊อตอย่างแรง
“โอ้ย...” เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ รติกรร่วงลงไปกองกับพื้น เจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่หัวใจ กว่าทุกอย่างจะยุติลงตัวเขาก็กระตุกไม่รู้กี่ครั้ง น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจับเขามัดมือไข้วหลังรัดด้วยเชือกพลาสติก แล้วยกขึ้นพาดบ่าคนหนึ่ง
อะไรกันน่ะ? พวกนี้เป็นใคร...จะพาเขาไปไหน ปากอยากถาม มืออยากดิ้นรนแต่ร่างกายไม่ทำตามอย่างที่ใจคิดเลย คนพวกนี้ยัดเขาไว้ในรถลีมูซีน หนึ่งในนั้นแทงกระบอกสีเงินเข้าที่ต้นแขนเขา มันเจ็บแปล้บๆเหมือนมดกัด นั้นต้องเป็นเข็มเจาะเลือดแน่ๆ พวกนี้จะเอาเลือดเขาไปทำไม ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ รถแล่นมาหยุดที่แห่งหนึ่งแล้วก็หอบหิ้วเขาขึ้นเครื่องบิน 2-3 ชั่วโมงก็หิ้วเขาลงยัดใส่ในรถอีกครั้ง โอย....เมื่อยนะเว้ย
กว่าจะถึงที่หมายเด็กหนุ่มก็เริ่มมีแรงขึ้น เขายันตัวเองลุกขึ้นนั่งไม่ทันไรก็โดนลากออกจากรถอีกครั้ง คนพวกนี้หิ้วปีกเขาเหมือนตัวอะไรสักอย่างท่ามกลางสายตาของพนักงานในห้องครัวเป็นสิบๆคน ที่นี่....? ยิ่งเดินเข้าไปภายในมากเท่าไรก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาวเลยล่ะ ทั้งหมดเข้าไปอัดในลิฟต์ไม่นานก็เสียววูบ
ในท้อง ความเร็วในการเดินทางนั้นไวมาก ไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงชั้นสูงสุด
“ที่นี่ที่ไหนกัน” เด็กหนุ่มเริ่มมีแรงประคับประคองตัวเองแล้ว แต่ก็สู้แรงมือแข็งๆที่คอยจับแขนทั้งสองเขานั้นไม่ได้ ทุกคนที่มาด้วยเงียบกริบเหมือนใบ้รับประทาน ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด รติกรก็ได้พบกับห้องสุดหรูประดับประดาอลังการสุด ที่สำคัญคือมีบอดี้การ์ดมากขึ้นหลายเท่าตัว ทั้งชาย ทั้งหญิง สาวสวยผมทองยกถาดเครื่องดื่มผ่านหน้าเขาไปห้องข้างๆ
ภายในห้องรับแขกกว้างขวางปูด้วยขนสัตว์ขาวเหมือนหิมะ ชายวัยกลางคนนั่งหลังตรงสีหน้าไม่ดีนักหันมามองเขาทันที เด็กหนุ่มมองสบตาแล้วยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร
“เนย” พอถูกเรียกอย่างนี้ถึงจำได้ทันที
“ลุงมารค์”
“บอส”
ผู้เข้ามาใหม่ทำให้ต้องละความสนใจจากญาติที่ไม่ได้เห็นหน้ามาร่วม 5-6 ปีก่อน คนๆนี้เห็นครั้งแรกก็รู้แล้วว่าคนล่ะระดับกับเขา เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นแพงระยับสีเทาเงินเน้นให้ช่วงขายาวดูแข็งแกร่งสมกับความสูงที่โดดเด่นนั้น เสื้อเชิ้ตขาวพับแขนขึ้นถึงข้อศอกดูสบายๆ แต่ก็เห็นความน่ากลัวได้จากดวงตาสีเทาที่ดูเย็นชา ทั้งที่เป็นคนหน้าตาดีเอามากแท้ๆแต่เพราะมีดวงตาที่ดุดันเลยทำให้ไม่อยากเข้าใกล้เลย
“นี่น่ะหรือที่พูดถึง” เขาว่าออกมาเป็นประโยคแรก ภาษาอังกฤษสำเนียงอาหรับ ถึงตรงนี้รติกรนึกไม่ออกเลยว่าจะถามอะไรเขา
“ทำไมต้องมัด”
“เขาไม่ให้ความร่วมมือเลยครับ เลยต้องบุกเข้าไปแต่เจอยิงสวนออกมา”
“อืมไม่เลวนี่” เขาหัวเราะก่อนหันไปถามอีกคน  “ผลตรวจล่ะ”
“เพิ่งมาถึงคะ” หญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาเอาเอกสารแผ่นหนึ่งให้ดู สีหน้าเรียบเฉยเดาไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่
ไม่นานคิ้วเข้มสีน้ำตาลนั้นก็ขมวดปม เขาหันไปหญิงสาวคนเดิมอีกครั้ง
“เช็คดีหรือยัง”
“เช็คสองครั้งเลยคะ ยืนยันตามนี้”
ชายหนุ่มหันมามองรติกรเขม็ง มือยื่นเอกสารคืนให้หญิงสาว
“เอาล่ะ มิสเตอร์วิลสัน ......ผมตกลงตามที่คุณต้องการ ทุกคนเก็บข้าวของเดินทางภายใน 10 นาที” เขาเซ็นแกร๊กในเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนดีดนิ้วเป๊าะ ทุกคนลุกเก็บกวาดของอย่างรวดเร็วราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่คอยรับคำสั่งอย่างเดียว
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ” วสันต์สีหน้าระรื่นผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ เขาเปิดดูเอกสารในมือเพื่อความแน่ใจก่อนลุกขึ้นหอบเอกสารแนบกับอกราวกับเป็นของค่า เขาเดินผ่านรติกรไปโดยไม่หันมาสบตาสักนิด
“เดี๋ยว... เดี๋ยวสิ ลุงมาร์ค” นี่มันอะไรกัน เขาอยากถามแต่คนที่มีศักดิ์เป็นลุงของเขาไม่เหลียวมามองสักนิด
ร่างท้วมนั้นหายไปในลิฟต์ไม่ถึง 5 นาทีก็ถูกลากตามร่างสูงไปติดๆ เขากับหญิงสาวที่คอยตามติดทุกฝีก้าวและบอดี้การ์ดสองคนที่เอาแต่จะลากร่างเล็กไปมาอยู่ตลอดเวลา มือสองข้างถูกมัดติดไข้วหลังทำให้ทำอะไรไม่สะดวกนักนอกจากยกขายันกรอบประตูลิฟต์เอาไว้
“ปล่อยฉันนะ” เขาขัดขืนได้เพียงเท่านี้ก็โดนหิ้วจนขาลอยจากพื้นเข้าไปข้างในอย่างง่ายดาย เจ้านายของทุกคนในที่นี้แค่ปรายตามองอย่างตำหนิติเตียนกับพฤติกรรมของเขา
“พวกคุณเป็นใครกันแน่....ต้องการอะไรจากผม”
ติ๊ง.... เสียงประตูลิฟต์เลื่อนปิด ร่างสูงถึงหันกลับมามอง รติกรรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่ออยู่ใกล้ๆอย่างนี้ สายตาเย็นชาทำให้รู้สึกต่ำต้อยโดยที่ไม่ต้องลงมือทำร้ายใดๆเลย เขาอยากไปให้ไกลๆจากคนๆนี้ให้มากที่สุด
“เธอชื่ออะไร”
“เอ่อ...ระ...รติกร”
“เรียกยากไป....ฉันจะเรียกเธอว่า รีส  ส่วนฉันไมเคิล”
“คุณพูดอะไรของคุณกัน?”  ประตูลิฟต์เปิดออก ทุกคนก็คอยตามหลังชายหนุ่มที่เอาแต่ออกคำสั่งเพียงอย่างเดียว
“ให้ทางโน้นจัดเตรียมห้องพร้อมสาวใช้ 2-3 คน อย่าลืมติดต่อหมอไว้รอเลย”
“ได้คะ”
ด้านหลังของโรงแรมมีลานจอดรถพิเศษที่มีลีมูซีนรอยู่หลายคัน รติกรถูกยัดเข้ามานั่งคันเดียวชายต่างชาติแปลกหน้าที่พิลึกคนที่สุด เขามองเจ้าของรถที่นั่งไข้วห้างสบายๆ ขณะที่รถแล่นออกจากโรงแรมแล้ว
“เดี๋ยวก่อน...นี้เราจะไปไหนกัน  นี่! คุณ....พูดอะไรบ้างสิ”
“ปารีส”
“ไปไหนนะ....”
   เฮ่อ... อีกฝ่ายถอนหายใจคล้ายเบื่อหน่าย “ปารีส อีก 2 วันจะมีการประมูลครั้งใหญ่ที่สุดในโลก ฉันจะเซลล์สินค้าที่มีอยู่ให้หมดสต๊อกเลย.....รวมถึงเราด้วย”
“ห๊ะ?”
“ยังไม่เข้าใจอีกหรือ....ว่าเธอน่ะถูกขายแล้ว”
ตอนที่ 2
เคร้ง! เสียงแก้วกระทบกันเบาๆ ปลุกร่างเล็กบนที่นอนนุ่มราคาแพงตื่นจากฝันอันหอมหวาน เขานอนลืมตามองผ้าสีขาวสะอาดตาเหนือเตียง รู้สึกเหมือนยังลืมไม่เต็มตา ไม่ใช่ห้องเขานี้? แต่หอม..... กลิ่นผ้าหอมๆนี้ช่างชื่นใจจริงๆ เหมือนได้กลับไปอยู่ในบ้านที่มีแต่ความสุข ที่แม้แต่ในอากาศก็ยังรู้สึกได้ บ้าน....พ่อ.....แม่ ผมคิดถึงจัง
“ตื่นแล้วหรือคะ” เสียงแปลกหูทำให้โลกของความเป็นจริงปะทะเขาอย่างจัง รติกรยกมือเช็ดน้ำตาที่ซึมทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนลุกขึ้น สาวสวยผมสีน้ำตาลยักศกเข้ามาจัดหมอนให้เขาอิงหลังอย่างสบายโดยที่ไม่ต้องสั่ง เด็กหนุ่มทำได้แค่แลตามอง
“ดิฉันชื่อซาแมนต้า จะดูแลทุกๆเรื่องให้คุณ ต้องการอาหารเบาๆสักหน่อยไหมคะ”
เขาไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดนอกจากมองไปรอบๆตัว ห้องที่เขาอยู่นั้นเป็นห้องพักที่หรูทีเดียว พื้นพรมชั้นดี ได้กลิ่นใหม่เอี่ยมคลุ้มไปทั่ว นี่คงฆ่าเชื้อทำความสะอาอย่างดีแน่ นั้นก็เพื่อ..... รอยแดงที่ข้อมือทั้งสองข้างเป็นหลักฐานได้ดีว่า พวกมันทำอะไรกับเขา
“ปล่อยนะ พวกแกจะทำอะไร?” รติกรดิ้นรนจากมือที่คอยแต่จับยึดและลากจูงตั้งแต่ขึ้นยันลงจากเครื่องบิน
พวกเขามาถึงชานกรุงปารีสจนได้ ทันที่ที่เครื่องจอดสนิทเขาก็ถูกลากลงมามีคนรออยู่แล้วพร้อมเตียงเข็น
พวกมันจับเขากดลงบนเตียงรัดด้วยสายหนังทั้งตัวจนดิ้นไม่ออก สายหนังรัดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียง มันน่า
โมโหนัก พวกมันไม่ใช่คนแล้ว มาทำกับเขาเหมือนเป็นสิ่งของได้ยังไงกัน  
“พอล”
“ไมเคิล” หนุ่มใหญ่สองคนเห็นหน้าก็กางแขนโอบกอดกันอย่างสนิทสนม
“เป็นไงบ้างงานที่นั้น”
“เยี่ยม....ฉันเจอพวกเลือดแท้ตั้ง 2 คน เอเชียทั้งคู่เลย”
“เหรอ ฉันได้มาคนเดียว เอเชียเหมือนกัน”
“เห้อะ ฟลุ๊กล่ะสิแก” พอลหันมามองคนที่นอนบนเตียง แค่เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เขาเป็นหมอ
“ก็ฟลุ๊กน่ะสิ ได้มาแบบไม่ตั้งใจด้วย ใครจะไปคิดว่าในอเมริกาจะมีของดีแบบนี้ด้วย” ปลายนิ้วเย็นๆจับคางเล็กเขย่าเบาๆด้วยความมันเขี้ยว รติกรขยะแขยงสัมผัสนี้ที่สุดแต่จะสะบัดหน้าหนีก็ยังทำไม่ได้เลย
“เช็คดีหรือยัง”
“สองครั้ง”
“เหรอ” พอลดีดนิ้วให้คนเข็นเตียงเข้าไปในอาคารที่จอดเครื่องบิน ขณะที่ตรวจสอบใบรายงานผลอย่างละเอียด “อืม โครโมโซม 23 คู่ ยีนต์ดี เลือดดี ใช้ได้... ฉันว่าฉีด DAC ให้เขาได้เลย”
“ต้องฉีดมากแค่ไหน”
“10 เข็ม ระยะห่างเข็มล่ะ 15 วัน ครบ150 วันเมื่อไร เขาก็พร้อมที่จะตั้งท้อง”
“150 วัน นานเกินไป พรุ่งนี้ก็จะประมูลแล้ว” ไมเคิลสีหน้าเครียดขึ้นมา
“ช่วยไม่ได้ เราต้องรอหรือไม่....ก็ให้ผู้ประมูลรับผิดชอบเอาเอง”
“อย่างนี้ราคาก็เสียหมดสิ”
“ฉันว่าคนที่อยากได้เขาไม่เกี่ยงหรอกนะ” ทั้งคู่หันมามองบนเตียงด้วยสายตาที่เหมือนมองหมาแมวตัวหนึ่ง
รติกรแค้นใจที่สุด เขาเป็นคนนะ เขาเป็นคน! ตั้งท้องอะไรกัน บ้ากันไปหมดแล้ว ไอ้พวกชั่ว
“ใช่...จัดการได้เลย” ไมเคิลถอยห่างไปจากสายตา เหลือพอลที่เลิกชายเสื้อเขาขึ้นเหนือสะดือ รติกรกลัวแต่ก็โกรธด้วย คนพวกนี้มีสิทธิอะไร!!!! ลุงมาร์ค ทำกับเขาอย่างนี้ได้ยังไง ลุงไม่เคยมางานศพพ่อแม่ ไม่เคยมาให้เห็นหน้า ยังกล้าเอาเขาไปแลกกับผลประโยชน์ของตัวเอง หลานในไส้อย่างเขาไม่มีความหมายเลยไง สองมือกระตุกเกร็งไปทั้งตัวเมื่อโดนเข็มแทงเข้าที่หน้าท้อง เจ็บ!
DAC สารเร่งกระบวนการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย เรื่องนี้รติกรเคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่สนใจเพราะคิดว่าไกลตัว ตัวยาสกัดจากโฮโมนเพศหญิงที่สมบรูณ์ราคาแพงจนหาซื้อได้ยากมาก ตัวยาจะปรับสมดุลในร่างกายสามารถทำให้ผู้ชายท้องได้ เป็นที่นิยมของคู่สมรสเกย์ เลสเบี้ยน หลังๆนี้ลามไปถึงครอบครัวปกติ เมื่อฝ่ายหญิงเป็นหมันไม่มีรังไข่ ฝ่ายชายก็เป็นผู้อุ้มท้องแทนได้
รติกรดิ้นรนโกรธจนหมดสติไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนนี้ปวดหัวขึ้นมาจี้ดเลย เขามองไปรอบๆถึงเห็นกล้องติดอยู่
ที่มุมห้อง คงมีคนควบคุมแน่นหนาแน่ จะทำยังไงดีนะถึงจะรอดไปจากที่นี่ได้  ขอให้ออกไปจากที่นี่ได้ก่อนเถอะ ลุงและปู่ ทุกคนในบ้าน  ชินะศรนนท์ เขาไม่ปล่อยเอาไว้แน่ จะเหยียบให้เละเลย คอยดู
“คุณรีส” ซาแมนต้าเรียก
“ผมไม่ได้ชื่อรีส” เขาตวาดใส่
“ขออภัยคะ เบื้องบนมีคำสั่งให้เรียกคุณเช่นนี้ หิวหรือยังคะ คุณไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ทานอะไรเบาๆรองท้องก่อนดีไหมคะ” หญิงสาวพยักหน้าให้กล้องเห็นไม่นานประตูห้องก็เปิดออก ผู้หญิงผมทองอีกคนเข็นรถเข้ามาพร้อมอาหารที่ได้กลิ่นหอมโชยมา ท้องเขาร้องอุธรณ์เลย หิว....แต่พอจะลุกจากเตียงกลับรู้สึกว่าพื้นโคลงเคลงไงชอบกล
“ระวังคะ” ซาแมนต้าดึงเขาเอนหลังลงเหมือนเดิม
“คุณคงจะเพลียมาก นั่งลงเถอะ ที่เหลือพวกเราจัดการเอง”
เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงเอว อีกคนยกโต๊ะเตี้ยพร้อมอาหารมาวางบนเตียงเลย นี่ยิ่งกว่าบริการโรงแรมดังเสียอีก
เอาใจเขาแบบนี้... รติกรเลิกชายเสื้อขึ้นมองท้องของตัวเองพบรอยช้ำเล็กๆเหนือสะดือเล็กน้อย  รู้สึกขนลุกขนพองยังไงชอบกล เขาโดนเข็มแรกแล้ว เหลืออีก 9 เข็ม เขาต้องหนีแล้ว ต้องหนีให้ได้ อุ๊บ!
“เป็นอะไรไปคะ”
“คลื่นไส้ เอาออกไป” เขาพลั่กโต๊ะเตี้ยออก ทั้งคู่รีบยกออกไปให้พ้นทาง ร่างเล็กลุกโซเซไปห้องน้ำอาเจียนน้ำย่อยในกระเพาะออกมา ซาแมนต้าอยู่กับเขาช่วยลูบหลังให้ตลอดเวลา ช่วงเวลาหนึ่งเขารู้สึกดีเหมือนตอนที่แม่ยังอยู่  
“เขาเป็นอะไรไป” เสียงผู้ชายแทรกเข้ามา รติกรหันไปมองเป็นพอลนั้นเอง
“เขาอาเจียนคะ แต่ไม่มีอะไรนอกจากน้ำ”
พอลดึงแขนเขาออกมานั่งบนเตียง จับจัดอุณหภูมิ ชีพจร ม่านตา ตอนนั้นเองที่มีโอกาสมองไปที่ประตูเปิดกว้างนั้น มีบอดี้การ์ดและปืนช๊อตไฟฟ้า ไมเคิลเดินแทรกเข้ามาในสายตาอีกคน
“ว่าไง”
“เขาเครียดมาก ความดันสูงทีเดียว”
“เราไม่มีเวลานะ อีกชั่วโมงหนึ่งงานประมูลจะเริ่มแล้ว ฉีดยาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา เร็ว” รติกรหันไปมองหน้าตอนนั้นเองที่ซาแมนต้าแทงกระบอกเงินเข้าที่ต้นแขนเขา เจ็บเหมือนมดกัดอีกแล้ว ผู้ชายสองคนออกไปเหลือผู้หญิงสองคนที่จัดการทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว ร่างเล็กรู้สึกมือเท้าชาน้อยๆ ตัวเบาเหมือนจะลอยได้ เขาไม่อยากใส่เสื้อผ้าหลวมๆนี้แต่ขัดขืนไม่ได้เลย ไม่นานเขาก็ถูกพามาขึ้นรถลีมูซีน ภายในมีไมเคิล พอล
และคนอื่นๆอีก 2 คน อายุมากกว่าเขานิดหน่อย ทุกคนเงียบเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง นี่คงโดนยาเหมือนกันแน่ๆ
เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งสำหรับรติกร โลกรอบตัวเหมือนจะหมุนเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน เสียงเอะอะอะไรน่ะ
พวกเขาจะพาไปไหน ทำไมมืดจังเลย เด็กหนุ่มเวียนหัวเขายกมือขึ้นจะนวดหัวคิ้วหน่อยเผื่อจะดีขึ้น แต่กว่าจะยกมือขึ้นมาได้ ใครคนหนึ่งก็เข้ามากระชากแขนเขาให้ลุกขึ้น อะไรกัน? แสงสว่างวาบสาดใส่หน้าเขา มันจ้าจนต้องหลับตายกมือขึ้นบังแสง
“ของประมูลชิ้นต่อไป หมายเลข MT 10117 ขอเชิญชมข้อมูลทางกายภาพได้เลยครับ” เสียงผู้ประกาศบนเวทีก้อง รติกรมองเห็นห้องที่กว้างมาก มีที่นั่งเป็นโต๊ะๆ แผ่นกระจกบนโต๊ะแสดงภาพและข้อมูลต่างๆให้ทุกคนได้ดูพร้อมอาหารเครื่องดื่ม
“เอาล่ะครับ ทุกคนคงทราบข้อมูลโดยคร่าวๆแล้ว สินค้าชิ้นนี้ อายุ 18 ปี ยังสด ใหม่ ไม่ผ่านมือผู้ใดมาก่อน สุขภาพดีมีใบรับประกันการตรวจสอบ ได้รับการฉีด DAC เข็มแรกแล้ว อีก 149 วัน ก็สามารถตั้งครรภ์ได้
เชิญชมสินค้าได้ครับ”
คนข้างหลังเข้ามากระชากเสื้อหลวมๆของเขาออก ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกตกใจมาช้ากว่าสายตามาก  มือแข็งๆจับไหล่เขาหันหลังให้ผู้อื่นได้เห็นชัดๆ ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง
“งดงามมากใช่ไหมครับ เป็นเด็กหนุ่มที่มีผิวพรรณดี น่าสัมผัสมาก ทุกท่านจะพึงพอใจในสินค้าชิ้นนี้  
ราคาเริ่มต้นที่ 10 ล้านยูโรครับ”
“11”
“12”
“13”
ราคาขึ้นพรวดๆอย่างรวดเร็ว รติกรมองไม่เห็นหน้าคนพวกนี้ถนัดนัก แต่แค่ได้ยินเสียงประมูลนี้แล้วก็คลื่นเหียนแล้ว ไม่ใช่คน....ไม่ใช่คนทั้งนั้น เขามองที่มือของตัวเอง รู้สึกได้ว่าอาการชาลดลงแล้ว หยิกปลายนิ้ว
ก็เจ็บ
“25”  ฮูว์....  เสียงหือฮาก้องไปทั่วห้อง ผู้ชมหันไปมองผู้ประมูล เสื้ออุ่นๆคลุมลงมาบนร่างเล็กพอดี
“25 แล้ว ใครให้มากกว่า 25 ไหมครับ มีไหม 25 นับหนึ่ง.......25 นับสอง”
ช่วงเวลานั้นรติกรเห็นผู้ชายที่ยืนคุมเขาอยู่กำลังติดเทปเสื้อด้านหน้าให้ เอวหนาๆนั้นมีปืนอยู่ มือไวเท่าความคิดเด็กหนุ่มคว้าหมับทันที
“เอ๊ะ”  
ผัวะ!  ด้ามปืนพาดเข้าเต็มหน้าหมอนั้น
เปรี้ยง! เปรี้ยง! รติกรยิงปืนขึ้นเพดานสองนัด
“กรี้ด...”  ทุกคนในห้องลุกฮือกระเจิงทันที เขากระโดดลงจากเวทีทั้งที่ยังรู้สึกลอยๆอยู่ อย่างเดียวที่เขาทำก็คือไปให้พ้นจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แขกเรื่อวิ่งกระเจิงชนโครมทำเอาขาอ่อนวิ่งเป๋ไม่เป็นเส้นตรง
“หยุดเขาไว้!” เสียงตะโกนไล่หลังมา ร่างเล็กวิ่งเข้าแทรกระหว่างผู้ชมไปยังประตูทางออก แต่ยังไม่ทันถึง
ด้านนอกปิดประตูขังคนข้างในไว้ แย่ล่ะสิ ทางออกอยู่ไหนกัน เขาเห็นคนหนีไปอีกด้านของห้อง ยังต้องมีทางออกทางอื่นอีกแน่
“หยุดนะ” ร่างสูงใหญ่กระโจนจะตะครุบเขาไว้ให้ได้ เขากระโดดขึ้นไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยแก้วเครื่องดื่มวิ่งข้ามโต๊ะไปราวกับกระต่ายก่อนจะถูกปัดข้อเท้า เขาเสียหลักล้มลงกระแทกโซฟายาวนิ่มๆสีแดง ก่อนกระดอนลงมาใต้โต๊ะอัดเข้ากับขาโต๊ะ ปึ่ก! ปืนหลุดมือไปเมื่อไรไม่รู้ตัวเลย แย่ล่ะสิ
“ อย่าหนีนะ” บอดี้การ์ดหลายคนเข้ามาเป็นพรวน รติกรคลานหนีไปสุดกำลัง ก่อนจะเห็นปลายเท้าที่ไข้วห้าง
อยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มวัย 20 เศษไม่ถึง 30 ผิวสีน้ำผึ้งสวย ผมสีดำยาวมัดรวบพาดไหล่ข้างหนึ่ง ตาสีเขียวใสยังกะลูกแก้วทำให้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นน่ามอง ท่ามกลางความวุ่นวายโกลาหล เขากลับนั่งนิ่งเป็นหุ่น  มือแข็งๆจับข้อเท้ารติกรได้ก็กระชากออกมาทันที
“อ๊า!” เด็กหนุ่มคว้าขาโต๊ะขืนตัวสุดกำลัง มืออีกข้างคว้าขากางเกงเขาคนนั้น
“คุณ....ช่วยผมด้วย ช่วยด้วย” เขาอ้อนวอนของความช่วยเหลือได้เพียงเท่านี้ พวกนั้นลากเขาออกมาจากใต้โต๊ะสำเร็จ มือเป็นสิบจับเขาแน่นดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะชกเข้ามาเต็มโหนกแก้ม
ผัวะ!
ร่างเล็กหมดแรงตัวทรุดลงปล่อยให้พวกนั้นหิ้วเขาเหมือนเป็นเศษผ้าเก่าๆ เลือดไหลจากจมูกลงมาแวบหนึ่งเขานึกว่าน่าจะฆ่าให้ตายเสีย จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก
“พวกนายไม่คิดจะขายแล้วหรือไร” ชายแปลกหน้าถามขึ้นมา ทุกคนถึงได้หยุด “ทำลายสินค้าอย่างนี้ ไม่คิดจะขายแล้วใช่ไหม”
“เอ่อ...”
เขากระดิกนิ้วเรียกโฆษกบนเวทีลงมาหา
“ครับ มิสเตอร์ ฮาซีส”
“การประมูลยังไม่สิ้นสุด ราคาเด็กคนนี้อยู่ที่ 25 ล้านยูโรใช่ไหม”
“เอ่อ...ครับ...ใช่”
“แต่คนของคุณทำให้สินค้าชิ้นนี้มีตำหนิเสียแล้ว” เขาชี้ให้ดูผลงานของเหล่าบอดี้การ์ด ทุกคนหน้าเสียไป
ตามๆกัน
“ผมให้แค่ 20 ล้าน จะว่ายังไง”
“คือ...” เขาลังเล เกิดเรื่องวุ่นวายอย่างนี้จะเรียกราคาเดิมก็ลำบากแล้ว สุดท้ายก็หันไปมองคนที่อยู่ห้องVIP
ชั้นบน เขาพูดกระซิบกระซาบกับข้อมือตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง
“เอ่อ...เจ้าของขอเสนอ 23 ครับ”
“20 เป็นราคาที่สมควรแล้ว เขามีตำหนิ และก่อเรื่องเช่นนี้ผมมีสิทธิ์ฟ้องกรรมการบริษัทเรียกค่าเสียหายได้นะ ฐานละเลยการควบคุมทำให้เกิดอันตรายทั้งทางร่างกายและจิตใจ”
“ครับ....ถ้าท่านว่าเช่นนั้นก็....ตามแต่ประสงค์ของท่านครับ”
“จัดการเอกสารให้เสร็จภายใน 20 นาที”
“ครับผม” ทุกคนถอยออกมารติกรมึนงงอยู่แต่ก็รู้ว่ารอดไปด่านหนึ่งแล้ว เขาถูกพาเข้ามาหลังเวทีทำความสะอาดบาดแผลก่อนถูกฉีดยาให้เข็มหนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก

tanboy

ขอบคุณมากครับ

thae33001

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

smockguard

ขอบคุณมากครับ

killerd

ขอบใจมากครับ

sugaritc

ขอบคุณครับ

dung

มีเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกแล้วขอบคุณมากๆนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

theera

ขอบคุณมากๆนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

somchoo

ขอบคุณครับ

rungrattana

สนุกมากกกกกกกกก

darkwish89

ขอบคุณครับ

maxey

ขอบคุณครับ

muzachi

ชอบมากๆเลยคราบ

1Traxex

อ่านหน่อยนะ

orcorc

เปนเรื่องที่ยางไม่เคยอ่านอ่ะ