หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 61 - 62 ? ( ตอนจบ)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าว พี่เกี่ยวไรด้วยอ่ะ” พี่โชว์เตรียมเถียงครับแต่...
“กินข้าวไป” เฟียร์ดักไว้ก่อนพี่โชว์เลยอดเถียงผมเลยครับ รอบนี้ผมชนะครับ อิอิ
Lesson 61
(Kim Part)
“คิม...คิมตื่นได้แล้วไปกินข้าวกัน”
“อือ” ผมตอบรับเสียงงัวเงียเพราะถูกปลุกให้ตื่น ผมขยี้ตาตัวเองแล้วก็มองรอบๆ ทิวทัศน์ต้นไม้เยอะจังเลยแฮะ
“ที่ไหนเนี่ย” ผมถามออกไป เพราะผมไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ก็ตลอดการเดินทางผมหลับอย่างเดียว ฮ่าๆ นี่สินะ
ที่เค้าเรียกว่าอยู่อย่างราชา ไปไหนก็มีคนพาไป อยากได้อะไรก็แค่บอกเดี๋ยวมันก็ลอยมาอยู่ตรงหน้า
“ลำปางแล้ว คิมลงมาก่อนเร็ว ป่านนี้ไอ้วินกับเฟียร์รอนานแย่แล้ว” ผมก็พยักหน้าแล้วก็ค่อยๆก้าวขาเดินลง
จากรถ โดยมีพี่โชว์คอยพยุงผมอยู่เพราะผมพึ่งตื่นเลยยังเดินเซๆอยู่
“กูนึกว่าตามไปปลุกกันในฝันแล้ว” พี่วินแซวทันทีที่ผมกับพี่โชว์เดินมาถึงโต๊ะ
“เสือก!” สั้นๆง่ายๆได้ใจความครับ
“แล้วพวกมึงสั่งอะไรไปบ้างแล้วเนี่ย” พี่โชว์ถามต่อพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่ง
“เสือก! รอแดกอย่างเดียวก็พอ” แบบนี้เค้าเรียกว่าทีใครทีมันหรือเปล่า...นั่งไปได้สักพักอาหารก็ค่อยๆ
ทยอยมาแล้วครับ แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้นเลยเมื่อพนักงานตักข้าวปุ๊บผมก็จ้วงเลยครับ หิวๆ
“ค่อยๆก็ได้คิมเดี๋ยวติดคอหรอก” พี่โชว์หันมาบอกผม
“ก็หิวอ่ะ” ตอบแค่นั้นแหละ แล้วก็กลับมาสนใจกับอาหารตรงหน้าต่อ กินกันไปเพลินๆจนหมด ตบท้ายด้วยของหวานเรียบร้อยก็ได้เวลาเดินทางต่อแล้วครับ
“อื้ม อิ่มจังเลย ง่วงอีกแล้วอ่ะ” ผมพูดขึ้นหลังจากขึ้นรถแล้ว ผมก็เตรียมตีตั๋วนอนต่อทันทีครับ ก็นะผมเป็น
ราชานี่ อิอิ
“นิ่งเป็นหลับขยับเป็นแดก เลี้ยงง่ายๆจริงๆหยั่งกับลูกหมา”
“อ้าวพี่วิน พูดแบบนี้ก็สวยสิ”
“พี่หล่อครับ คิมหมาน้อย” หลอกด่าผมหรอ ฟ้องพี่โชว์ดีกว่า
“พี่โชว์ พี่วินว่าคิมอ่ะ” ผมทำเสียงโคตรแรดใส่พี่โชว์
“แล้วจริงหรือเปล่าล่ะครับ หมาน้อย” ไอ้บ้า!
“เออ ไม่สนใจแม่งแล้ว” พูดจบผมก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงทันที จะไม่คุยด้วยทั้งคู่เลยคอยดู
“คิม กินขนมป่าว” เสียงเฟียร์ถามผม
“เอาเลยเฟียร์ เราอยากนอน” ผมพูดจบไอ้บ้าสองตัวข้างหน้ามันก็หัวเราะผม แค้น! แค้น! แค้น!  หลังจากนั้น
สักพักผมก็เริ่มเคลิ้มแล้วหลับไปในที่สุด
“ตรงไหนวะ....แยกนี้เหรอวะ.....ไอ้ควายเอ้ยมึงโง่จังวะ กูบอกว่าแยกหน้าอีกแยกนึงไง...ไอ้สัดมึงอ่ะบอกทาง
ไม่รู้เรื่อง...โอ้ยวันนี้จะถึงไหมเนี่ย” เสียงคนคุยกันเอะอ่ะดังลั่นรถไปหมดจนผมต้องตื่นขึ้นมาเพราะไม่สามรถทนความรำคาญได้อีกต่อไป
“…” ผมลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆก็รู้เลยว่าอยู่ใจกลางเมืองแน่นอน ด้วยสภาพรถที่แออัดเต็มถนนไปหมดแถมผู้คนก็พลุกพร่านเต็มเมือง
“อึ้ย ตื่นเลยขอโทษทีนะคิม” เฟียร์บอกผม ผมก็พยักหน้ารับส่งๆไปเพราะกำลังเบลอๆอยู่ สติยังไม่เต็มร้อย
ดีครับ
“จะไปไหนกันเหรอ” ผมถามต่อ
“ว่าจะไปร้านเสื้อผ้าน่ะ พี่อยากซื้อเสื้อผ้ากันใหม่หน่อย” พี่โชว์ตอบ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วก็นั่งฟังเค้าบอกทางกันต่อไปจนกระทั่งเจอกับร้านเสื้อผ้าร้านใหญ่ร้านนึง ดูท่าทางจะไฮโซน่าดูเพราะดูจากขนาดร้านที่ใหญ่โตแถมการจัดร้านยังออกแนวผู้ดีอีกต่างหาก
“เห็นไหม ถ้ามึงฟังกูดีๆก็ถึงนานแล้ว”
“โถ่ มึงช่างกล้านะไอ้สัดวิน พูด-เอี้ย-อะไรวกไปวนมา ควายเอ้ยมึงไปเรียนภาษาไทยของเด็ก ป.1 ใหม่นู้น”
เฮ้อ กัดกันตลอดทางมันเวรกรรมอะไรของผมเนี่ยที่จะต้องมานั่งฟังหมา ฟัง-เอี้ย- ฟังควาย ด่ากันเนี่ย!!!
“เลิกกัดกันได้แล้วน่า ลงไปสักทีเถอะ” ผมพูดจบก็ลงจากรถ ยืดเส้นยืดสายนิดหน่อยแล้วก็เดินเข้าไปในร้าน
แต่พอถึงหน้าร้านผมกับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้ามาในหัว ผมมองป้ายหน้าร้านทั้งชื่อ รูปทรง ทำไมมันคุ้นแบบนี้นะ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคิม” เฟียร์ถามผม
“เปล่าๆ ไม่เป็นไร เราแค่รู้สึกแปลกๆน่ะ”
“ยังไงเหรอ” เฟียร์ก็ยังถามผมต่อ
“เปล่าหรอก เราแค่รู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่น่ะ เอ้อ แล้วสองคนนั้นล่ะ”
“เห็นว่าจะไปซื้อน้ำมาให้น่ะ เรารีบเข้าไปดูเสื้อผ้ากันก่อนเถอะ” ผมก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับเฟียร์
พอก้าวขาเข้าไปในร้านก็มีคนในร้านวิ่งปรี่เข้ามาหาผม ผมก็ตกใจสิเพราะว่ายังไม่ได้ตั้งตัว
“รัน รันไปไหนมาพี่เป็นห่วงนะรู้ไหม ไม่ส่งข่าวส่งคราวมาบ้างเลย!” อะไรวะ กูงงไม่รู้เรื่องอยู่ดีๆก็วิ่งมารัดผมซะแน่นเลย
“โอ้ย” ผมเจ็บจี๊ดอยู่ในหัวอย่างรุนแรง ทำไมถึงเป็นฉับพลันแบบนี้หล่ะ มีภาพของผมที่กำลังคุยกับใครก็ไม่รู้ในร้านนี้ลอยเข้ามาในหัวแถมผมยังคุยอยู่กับคนที่วิ่งเข้ามากอดผมด้วย
“ไม่ไหว! ไม่ไหวแล้ว” ผมรู้สึกภาพมันซ้อนกันมาเรื่อยๆ จนผมไม่สามารถรับได้ จนกระทั่งผมไม่รู้สึกตัวในที่สุด
( Show Part )
“ไอ้โชว์คิมเป็นไรไม่รู้ไปที่ร้านเร็ว!” ไอ้วินหันมาบอกผมหลังจากที่วางโทรศัพท์ ผมก็รีบวิ่งไปที่ร้านเสื้อผ้านั้นอย่างรวดเร็ว
“คิมเป็นอะไร!” หมดสติไปแล้วพี่
“เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมรันถึงเป็นแบบนี้ พวกคุณเป็นญาติรันเหรอ”
“ใช่ครับ ตอนนี้รันกำลังป่วยอยู่คงต้องขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบผมก็อุ้มน้องออกมาจากร้านพร้อมกับเฟียร์กับไอ้วินที่วิ่งตามออกมาอย่างว่องไว
“มึงขับเลยไอ้วิน” พอผมบอกไอ้วินก็โดดขึ้นเกาะพวงมาลัยทันที และรถของพวกเราก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วแสง (เวอร์ไปนิด)
“คนไข้เป็นอะไรมาคะ” พยาบาลรีบเข้ามาถามอาการกับผมทันที
“หมดสติครับ มีอาการเกี่ยวกับความจำเสื่อมด้วยครับ” พอผมบอกอาการไป พยาบาลก็ประสานงานกับบุรุษพยาบาลแล้วก็หมออย่างชำนาญ
“เดี๋ยวเชิญญาติรอข้างนอกนะคะ” จากนั้นพยาบาล หมอ ก็หายไปข้างในนานพอสมควร พวกผมก็รอกันนิ่งๆไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำเดียวจนกระทั่งหมออกมา
“คุณหมอครับ เป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากครับ แค่ใช้ความคิดมากไปจนร่างกายรับไม่ไหวยังไง ก็รอให้คนไข้ฟื้นตัวก่อนแล้วค่อยพากลับบ้านละกันนะครับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับกล่าวขอบคุณหมอ
“กูคิดผิดหรือเปล่าที่ทำแบบนี้” ผมถามไอ้วิน
“เฮ้ย มึงเชื่อกูเถอะ....ว่าสิ่งที่มึงทำน่ะดีที่สุดแล้วในตอนนี้” กูจะขอเชื่อมึงละกัน ไอ้วิน!
Lesson 62
( Kim Part )
“คิมลูก ไปอยู่กับน้ามลสักพักนะลูก” แม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้บอกผม
“ทำไมล่ะครับแม่ คิมอยากอยู่ดูแลแม่นะ คิมไม่ไปได้ไหม” แม่ผมน่ะกำลังป่วยหนัก ผมไม่อยากทิ้งแม่ไว้
คนเดียว เพราะญาติเราก็ไม่เหลือใครแล้ว
“แต่แม่ไม่สบายใจเลย แม่อยากให้คิมไปอยู่กับน้ามล กลับไปเรียนต่อแล้วพอคิดถึงแม่ก็มาหาแม่ได้ไงลูก”
“แต่ว่า...”
“คิมไม่อยากให้แม่สบายใจเหรอลูก” เมื่อแม่พูดมาแบบนี้ผมก็ต้องทำตามใจแม่สิครับ เผื่อว่าถ้าแม่สบายใจขึ้นแม่อาจจะหายเร็วขึ้นก็ได้
หลังจากนั้นความทรงจำของคิมก็ค่อยไหลเข้ามาเรื่อยๆทั้งๆที่เจ้าตัวยังนอนไม่ได้สติ โดยมี โชว์ วิน และ เฟียร์ คอยดูอยู่อย่างไม่ห่างวันแล้ววันเล่าแต่ว่าคิมก็ยังไม่รู้สึกตัว
( Show Part )
ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดจริงๆที่ทำแบบนั้นตามคำพูดของไอ้วิน เพราะจนป่านนี้แล้วน้องยังไม่รู้สึกตัวเลย
เฮ้อ เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาสักทีนะ เพราะมึงจริงๆเลยไอ้-เอี้ย-วิน
“เฮ้ย วันนี้เป็นยังไงบ้างวะมึง” ไอ้วินกับเฟียร์ก็มาแต่เช้าเหมือนเคยครับ ตั้งแต่ที่น้องหมดสติไปผมก็พักอยู่ที่เชียงใหม่เลยครับ ส่วนไอ้วินกับเฟียร์ก็ไปพักที่บ้านพักตากอากาศในเชียงใหม่ของมันเอง ผมบอกให้นอนนี่เลยมันก็ไม่ฟัง คอยเทียวไปเทียวมาเช้าเย็นมาสองสามวันแล้ว
“ก็ยังเหมือนเดิมว่ะ ยังไม่รู้สึกตัว ลุงหมอก็บอกว่าอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่แค่ยังไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเอง”
ผมร่ายยาวให้มันสองคนฟัง
“เออ ก็ดีแล้ว ดีกว่ายังไม่พ้นขีดอันตราย” ไอ้วินบอกจบก็เปิดทีวีดูเหมือนมันเป็นเจ้าของบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้ถืออะไรหรอกเพราะยังไงผมกับมันก็เพื่อนกัน ส่วนเฟียร์ก็ปลีกตัวขึ้นไปดูอาการของคิม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เฮ้ย”
“อะไรมึง” ไอ้วินหันหน้ามาถามผม
“กูถามไรหน่อยดิ”
“ว่ามา”
“มึงกับเฟียร์เป็นยังไงบ้างวะ” ผมอยากรู้ว่ามันคบกันมาค่อนข้างนานเหมือนกัน มันจะยังรักกันดีเหมือนเดิมมั้ย
“ถาม-เอี้ย-อะไรของมึงเนี่ย” โง่อีกแล้วเพื่อนกู - -
“ความสัมพันธ์ของมึงสองคน” เมื่อผมบอกไป มันก็เงียบไป
“…” นานไปแล้วนะมึง
“เงียบทำไมวะ”
“มึงถามกูแบบเนี่ย มึงเห็นกูรักเมียกูน้อยลงเหรอวะ” เอ่อ โดนเลยดอกนึง จะว่าไปท่าทีของมันก็เป็นปกติยังหวานกันเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่เวอร์เหมือนตอนแรกๆที่มันอยู่กับเฟียร์ใหม่ๆ
“เปล่า...กูก็แค่ สงสัย ว่ามึงสองคนก็อยู่กันมานานพอสมควร ใจมึงสองคนจะยังรักกันอยู่มั้ย เฟียร์จะเบื่อมึงมั้ย
กูยอมรับตรงๆเลยว่ากูกลัว...กลัวว่าวันนึงถ้าคิมจำเรื่องที่กูทำไว้กับมันได้เมื่อไหร่ คิมคงจะจากกูไปตอนนั้นแหละ กูคอยแต่โทษตัวเองที่ใจร้อนไม่ยอมฟังอะไรเลย ทำให้กูต้องทำร้ายคนที่กูรัก ต้องทำให้ความรักของกูพังทลายลง” ผมพูดไปพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างไม่อาย
“ไม่เบื่อหรอกครับ” เสียงของเฟียร์ดังมาจากทางประตู ผมจึงรีบปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
“ไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่วันผ่านพ้นไป เฟียร์ก็ไม่เบื่อพี่วินหรอก” เฟียร์พูดพร้อมกับเข้าไปคลอเคลียไอ้วิน เห็นแล้วน่าหมันไส้!
“แล้วถ้าพี่เกิดเบื่อเฟียร์ล่ะ” ไอ้วินพูดต่อ
“หมับ...เฟียร์จะเฉือนเก็บไว้ดูเล่น” เฟียร์คว้าจับน้องชายไอ้วินอย่างแรง ไอ้วินถึงกับตัวงอเลยครับ คงจุกไม่น้อยเลยจริงๆ
“ยอมแล้วคร้าบ ไม่เบื่อหรอกพี่หลอกเล่นนนนนนนน” เฟียร์ก็ยอมปล่อยมือครับ
“ฟอด…..รักน่าแบบนี้จะเบื่อได้ยังไง” กูคงโดนพวกมึงตัดออกจากโลกไปแล้วอ่ะนะ
“ตึง...ตึง...ตึง...ตึง” เสียงดังมาจากข้างบน เสียงเหมือนคนเดิน พวกผมสามคนก็เงียบลงทันที....เสียงมันใกล้มาเรื่อยๆจนกระทั่ง
“เฮือก” เสียงหายใจแรงเหมือนคนตกใจผมหันไปก็เจอกับร่างที่ผมรอให้เค้าฟื้นคืนมานาน กำลังมีสีหน้า
ซี้ดเผือด ก็ก็ลุกขึ้นเป็นอัตโนมัติแล้วเข้าไปหาคิมอย่างเร็ว
“คิม คิม! ฟื้นแล้ว” ผมเข้าไปกอดคิมไว้อย่างแน่นเสมือนกลัวว่าคิมจะหายไป แต่ทำไมน้องตัวสั่นๆแบบนี้เนี่ย
“คิม คิมเป็นอะไรหรือเปล่าตัวสั่นเชียว” ผมมองหน้าน้อง น้องสั่นจริงๆครับน้ำตาคลอเบ้าด้วย เห็นแล้วผมก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“คิมเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ผมกำลังงงๆเลยอุ้มน้องขึ้นแล้วก็พาขึ้นข้างบน
“ไม่ๆ ไม่เอา ไม่เข้าไปในห้องนะ ไม่เอา!” น้องต่อต้านอย่างรุนแรงที่จะให้เข้าไปในห้องที่น้องพึ่งเดินออกมา
“ทำไมล่ะครับ คิมจะได้พักไง” ผมทำท่าจะเดินต่อไปแต่
“ไม่เอา!” น้องหวีดขึ้นมาสุดเสียง ร้องไห้อย่างหนักจนผมต้องชะงัก
“โอเคครับ ไม่เอาห้องนั้นงั้นมาห้องนี้นะ” ผมพาน้องมาอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องที่เอาไว้รับรองแขกเหรื่อเวลามาค้างที่นี่ เมื่อผมเข้ามาในห้องวางน้องลงบนเตียงเปิดแอร์จัดการอะไรต่างๆเรียบร้อยแล้ว สองคนนั้นก็ตามเข้ามาในห้อง
“เสียงอะไรวะ เมื่อกี้เนี้ย ดังลงไปถึงข้างล่างเลย”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวมึงลงไปรอกูข้างล่างแปปนึงนะ” ผมบอกไอ้วินก็พยักหน้าแล้วปิดประตูห้องลง ผมก็หันมาสนใจกับคนบนเตียง
“ร้องไห้ทำไมครับ บอกทีได้หรือยัง” ผมพยายามหว่านล้อมถาม
“เปล่าครับ”
“แล้วเมื่อกี้ อาละวาดทำไมครับ ทำไมถึงไม่อยากเข้าไปในห้องนั้นล่ะ”
“…”
“…” น้องเงียบ ผมก็เงียบ จนบรรยากาศอึดอัดขึ้นมาทันตา
“ผมกลัว”
“…”
“กลัว ว่าพี่จะทำกับผมแบบนั้นอีก” ! นี่คิมจำได้แล้ว...ผมโอบน้องไว้ในอ้อมกอดหลวมๆ   
“พี่ขอโทษ...ต่อจากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“…” น้องเงียบไม่ตอบอะไรผม
“ต่อให้คิม จะไม่อยากอยู่กับพี่ต่อก็ตาม...พี่ให้อิสระกับคิมนะ”
                                                                                ...จบ...

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

harain15

ขอบคุณครับ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

acolyte

หวา จบซะแล้ว

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากค่ะ น่ารักมากเลยค่ะ จบแล้วอ่ะ
ไม่อยากให้จบเลยอ่า ยังไงก็ขอให้หายไวๆ
แล้วมีความสุขมากๆ นะคะ อิอิ ยอมไปเถอะค่ะ
พี่คิม พี่โชว์ทำเบาๆเอง อิอิ

peemakung

ขอบคุณครับ

kiwwy

จบแบบแปลกนะคะ เหมือนไม่ค่อยแฮปปี้เอนดิ้งเลย เหมือนยังไม่คืนดี
แล้วก็ไม่ได้บอกเรื่องที่น้ามลให้คบกันได้ แล้วยังไม่ได้สัญญาว่าจะรักันเลย
มันเลยแปลก เหมือนไม่ค่อยดีเลยคะ ไม่เหมือนคู่พี่เฟียร์กับพี่วินเลย
คู่นี้ขอแต่งงานเลยอ่า น่ารักมาก

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

balllove23

ขอบคุณครับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราห