หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 59 - 60 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นอนซะนะ ตื่นมาจะได้หายปวดหัว” พี่โชว์ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ผมแล้วเอนตัวเองนอนลงข้างๆผมเรื่องราวบางอย่างที่พี่โชว์ปิดผมไว้มันคืออะไร...ผมต้องรู้ให้ได้
Lesson 59
( Kim Part )
“นี่ พี่โชว์อย่ามานอนเบียดผมได้ไหมเนี่ย มันอึดอัดนะรู้ไหม” จากวันนั้นหลายวันผ่านไปผมก็ไม่ค่อยนึกถึงเรื่องเก่าๆอีก ยิ่งพยายามฝืนฝอยหาตะเข็บมากเท่าไหร่ ร่างกายของผมก็ทรุดลงไปมากเท่านั้น สู้อยู่กับปัจจุบันซะจะดีกว่า
“ก็พี่อยากกอดคิมนี่ ผิดด้วยเหรอ พี่รักของพี่นี่นา” มาอีกแล้วคำหวานๆที่คอยหยอดให้ผมทุกทีที่มีโอกาส
ตอนแรกๆก็อายจนทำอะไรต่อไม่ได้ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นชินไปซะแล้ว แถมยังน่าหมันไส้อีกต่างหาก
“ไม่ผิดหรอกพี่ แต่ผมอึดอัดเข้าใจไหมคำว่าอึดอัดน่ะ”
“ถ้าไม่อยากให้พี่กอดให้อึดอัดก็ทำแบบนี้...ฟึ่บ” พี่โชว์กระชากผมขึ้นไปอยู่บนตัวพี่โชว์อย่างรวดเร็ว ผมกำลังงง เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากรู้สึกตัวอีกทีหน้าผมกับพี่โชว์ก็ห่างกันไม่ถึงคืบแล้ว เรียกเลือดจากหน้าผมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ไอ้พี่โชว์บ้า!”
หลังจากคืนนั้นผ่านไปแบบค่อนข้างจะวุ่นวายเล็กน้อย ก็จบลงด้วยที่ว่าพี่โชว์ต้องลงไปนอนพื้น ตอนแรกผมอ่ะเป็นคนหนีลงไปนอนที่พื้นโดยให้เหตุว่าขืนนอนข้างบนด้วยมีหวังไม่ได้นอนแน่ๆ พี่โชว์ก็พยายามพูดให้ผมขึ้นไปนอนข้างบนด้วยกันแต่ผมก็ไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมต้องไม่เสียเอกราชให้ใครง่ายๆ สุดท้ายพี่โชว์ก็ยอมลงมานอนข้างล่างเอง พี่เค้าบอกว่ากลัวผมปวดหลัง ก็สบายผมไปครับ อิอิ
“หนูคิมอยากทานอะไรคะเช้านี้” ป้าน้อยครับ ท่าทางแกนิสัยดีเลยทีเดียว คอยดูแลเอาใจใส่ผมตลอดขาดเหลืออะไรก็หามาให้
“มีอะไรบ้างเหรอครับ”
“เช้านี้ป้าทำข้าวต้มไว้ในครัวน่ะค่ะ แต่ถ้าหนูคิมอยากทานอะไรเพิ่มก็บอกป้านะคะ เดี๋ยวป้าไปทำให้”
“ไม่เป็นไรครับป้า ผมทานเท่าที่มีนั่นแหละ” จริงๆแล้วป้าแกทำอะไร ผมก็กินหมดอ่ะแหละผมไม่ค่อยเรื่องมากน่ะครับ
“ป้าน้อยคะ คุณเฟียร์กับคุณวินมารอคุณคิมกับคุณโชว์ที่ห้องรับแขกน่ะค่ะ...อ้าว คุณคิมค่ะคือ...”
“ผมได้ยินแล้วแหละ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ” พูดจบผมก็เดินออกไปที่ห้องรับแขกทันที
“มาแต่เช้าเลยนะครับ”
“แหม่ นึกว่ายังไม่ตื่น ตื่นเช้าเหมือนกันนะเนี่ย” พี่วินบอกผม
“วันนี้ว่าจะมาฝากท้องด้วยนะเนี่ย” เฟียร์พูดต่อ
“ได้เลย ป้าน้อยทำข้าวต้มไว้ในครัวแหนะ ไปกินกันเลยดีกว่า” ไม่ต้องสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับสองคนนี้หรอกครับ ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้านนี้ผมก็สนิทกับทั้งสองคนนี้มากขึ้นพอสมควร โดยเฉพาะเฟียร์ครับ รวมถึงเพื่อนๆของพี่โชว์ที่คอยแวะเวียนมาหาผมแทบไม่ขาดสาย พวกพี่เค้าคงอยากให้คุ้นเคยมั้ง
“คิม ไอ้โชว์ล่ะ” พี่วินถามเมื่อมาถึงห้องครัวแล้วไม่เห็นพี่โชว์
“อ่อ อาบน้ำอยู่ข้างบนน่ะพี่”
“ทำไม มึงคิดถึงกูหรือไง” เสียงของคนที่พึ่งพูดถึงดังเข้ามาในห้องครัว
“เฮ้ย!” พี่วินร้องเสียงดัง
“อะไรมึง โหวกเหวกโวยวายบ้านคนอื่นเค้าเนี่ย” เอ่อ พี่โชว์ไม่ได้ส่องกระจกลงมาแน่เลยอ่าๆ แต่จะว่าไป
มันก็.....นะ
“มึงไปทำอะไรมาวะ” พี่วินถาม
“อาบน้ำ”
“ไม่ใช่”
“เอ้า...กูไปตายมามั้งชิบหาย” แล้วพี่จะกวนตีนเค้าเพื่อ?
“คิกๆ คิกๆ” ผมกับเฟียร์มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะกัน
“กูหมายถึงรอยแดงบนหน้ามึงน่ะไปทำอะไรมา” เหอะๆ ฝีมือผมเองครับ ยกมือตอบอย่างภาคภูมิใจ
“อืม...โดนแมวน้อยพยศว่ะ” นั้นๆ พูดแล้วจะเหล่ตามาทำไม ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปซะ
“เหรอ สงสัยจะโดนหนักนะมึงอ่ะ ตรงคอก็มีรอยข่วน หือ...SM เหรอพวกมึงอ่ะ”
“พี่วิน....ทะลึ่ง” เฟียร์พูดขัดพี่วินครับ สมน้ำหน้าพูดจาอะไรลามกจกเปตรเหลือเกิน
“แหม่ นิดหน่อยน่า แล้วทำไมคิมต้องทำมันขนาดนี้ด้วยเนี่ย” พี่วินถามผมอย่างอารมณ์ดี ผมว่าเค้าคงมีความผิดปกติทางจิตนิดๆนะ ชอบเห็นเพื่อนตัวเองเจ็บตัว ขนาดพี่วินโดนเฟียร์ซัดพี่โชว์ยังเชียร์ เฮ้วๆ อย่างกับ
ดูบอลโลก
“ก็เพื่อนพี่มันเป็นผีหื่นน่ะสิ”
“โถ ก็ยอมๆมันหน่อย มันกินไม่เยอะหรอก...สองสามทีเดี๋ยวก็อิ่ม”
“พี่วินบ้า คิดว่าผมจะยอมเสียเอกราชให้ใครง่ายๆหรอ” ผมพูดอย่างดัง
“ทำอย่างกับไม่เคยนะน่ะ”
“ก็ไม่เคยอ่ะสิ พี่อย่ามาพูดอะไรซี้ซั๊วนะ” เมื่อพูดจบทุกคนก็นิ่งแล้วมองหน้ากัน แล้วก็หันมามองผมเป้นตาเดียว
“ก๊าก ฮ่าๆ” พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะเสมือนว่ามิสเตอร์บีนมายืนเล่นมายากลให้พวกเค้าดู(เกี่ยวอะไรวะ)
“โอเคๆ พี่ไม่ว่าแล้ว ไม่เคยก็ไม่เคย....กินข้าวกันเถอะจะได้ไปทำอย่างอื่น” จากนั้นพวกเราก็นั่งกินไปคุยไปเหมือนพวกไร้มารยาทเลยอ่ะ...แต่ไม่เป็นไร คนกันเองทั้งนั้น
“พรุ่งนี้ว่างไหม...จะชวนพวกมึงไปดูหนัง” พี่วินบอกพี่โชว์.....ตอนนี้เราก็อพยบมาอยู่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิมแล้วครับหลังจากกินข้าวแล้วก็ของหวานนิดหน่อย
“ก็ว่างนะ...แต่กูไม่ได้เข้าบริษัทนานแล้วนะเนี่ย”
“คุณคิมคะมีคนมาขอพบค่ะ” นวลหลานป้าน้อยมากระซิบบอกผมข้างๆ
“โอเค เดี๋ยวผมออกไปครับ…เดี๋ยวผมมาแปปนึงนะพี่” พูดจบผมก็ลุกออกมาแล้วเดินตามนวลออกไปจนถึงหน้าบ้านก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่.......ใครวะ
“เอ่อ คุณครับ” ผมส่งเสียงเรียก
“คิม...ฟึ่บ” พูดจบผู้ชายคนนั้นก็วิ่งเข้ามากอดผมทันทีครับ อะไรวะ งง ไม่เข้าใจ เค้าเป็นใคร
“หายหน้าหายตาไปเลย คิดถึงมากนะเนี่ยไม่ติดต่อกันเลย น่าน้อยใจจัง”
“เอ่อ...คุณคือ” ผมทำหน้างงใส่แม่งเลย ก็ไม่รู้จักนี่หว่า แต่จะว่าไปเค้าก็หล่อหน้าตาดีนะเนี่ย นี่แปลว่าสี่ปีที่หายไปผมแม่งดึงดูดมาแต่ตัวผู้สินะเนี่ย
“อะไร จำเต้ไม่ได้เหรอ” เมื่อผู้ชายคนนั้นถามผม ก็มีเสียงตอบไปทันที
“จำไม่ได้หรอก”
“อ้าว เฟียร์เป็นยังไงบ้าง คิดไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่”
“แหม เราก็มาออกบ่อย...คิมจำเต้ไม่ได้หรอก” แล้วนายเต้นั่นก็ทำหน้างงๆแล้วแสดงออกทางสีหน้าว่าทำไม
“ทำไมล่ะ” นั้นไงว่าแล้วว่าต้องสงสัย
“คือ...เรา”
“ความจำเสื่อม!” ไม่ใช่เสียงผมนี่.....
Lesson 60
Kim Part
“ความจำเสื่อม!” นายเต้อะไรนั่นแหกปากอย่างตกใจ
“เออ” พี่โชว์ตอบ
“ทำไมถึงเสื่อม แล้วเสื่อมได้ยังไง ใครทำอะไรคิม” เอ่อ คือว่าผมกำลังงงกับท่าทางของคนตรงหน้านี้เหลือเกิน อะไรของมันวะมาถึงก็เอะอะโวยวาย ฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว
“เรื่องมันยาว...ว่าแต่มึงอ่ะ......มาทำไมที่นี่”
“แหม พี่ก็...หวงบ้านหรือไง ก็แค่อยากมาทักทายอดีตว่าที่ที่เกือบจะได้เป็นแฟนแค่นั้นเอง”
“…” ปรี๊ด หน้าร้อนเลยกู นี่ผมก็มีทุกอย่างเหมือนกับผู้ชายทั่วไปนะ แต่ทำไมแม่งมีแต่ตัวผู้มารุมตอมวะเนี่ย
“ไอ้สัด พูดแบบนี้ไม่อยากกลับออกไปใช่ไหมวะ!”
“เอาน่าๆพี่ ผมล้อเล่นนิดเดียวทำไมเป็นว่ะ...ก็แค่คิดถึงเฉยๆไม่เจอกันนานเลยอยากมาหา แต่ผมไม่รู้ว่าจะแจ็คพ็อตตอนแฟนพี่ป่วยพอดี” แฟนพี่โชว์...กูหรือป่าววะ
“เออ มาหาได้กูไม่ได้ว่า แต่ถ้าเสือกทะลึ่งมารุ่มร่ามล่ะก็...” พี่โชว์เอามือปาดคอตัวเองแล้วก็มองไปทางเต้
แต่ทางเต้ก็ตีมึนกลับ
“พี่จะผ่าลูกกระเดือกเหรอพี่ เป็นอะไรอ่ะ” สิ้งเสียงเต้เท่านั้นแหละ วิ่งกรวดกันเป็นเด็กสามขวบเลยครับ
“อะไรของเค้า” ผมบ่นไปพรางๆ
“เอาเถอะ ถ้าเป็นแต่ก่อนคิมคงไม่แปลกใจเท่าไรหรอก เข้าบ้านกันดีกว่า” พูดจบผมก็เดินตามเฟียร์เข้าบ้านไปในห้องนั่งเล่น
“หือ พี่วิน ว่าแล้วหายไปไหน...มัวแต่นั่งเล่นเกม โตจนเป็นควายแล้วนะ เล่นอยู่นั่นแหละ” เฟียร์บ่นยาวเป็น
หางว่าวเลยครับ
“ก็แหม คลายเครียดนิดเดียวเอง...แล้วไอ้โชว์มันฮึดบ้าอะไรของมันออกกำลังกายแต่หัววันเลย แถมยังมีใครอีกคนวิ่งซ้อมร้องเพลงอีก” เหอะๆ พูดเปรียบเทียบซะเนอะพี่วิน
หลังจากวันนั้นผ่านไปประมาณอาทิตย์กว่าพี่โชว์ก็วางแพลนว่าจะไปเชียงใหม่ ผมก็เลยถามว่าไปทำไม เค้าบอกว่าเค้าอยากเที่ยว แถมผมยังต้องไปกับเค้าด้วยไฟต์บังคับอ่ะ
“คิมจัดกระเป๋าเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว เหลือของใช้อีกนิดหน่อย” ก็พวกน้ำหอม โรลออน อะไรพวกนี้แหละครับ
“จะจัดให้ก็ไม่เอา ไม่งั้นป่านเนี่ยเสร็จไปแล้ว” พี่โชว์บ่น...จะบ่นทำไมวะของๆใคร ใครเค้าก็อยากจัดเองทั้งนั้นแหละเผื่อเวลาจะเอานั่นเอานี่มันจะได้รู้ว่าอยู่ตรงไหน
“ผมไม่รีบ...ไปพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ” ก็นะ...นี่มันยังสามทุ่มอยู่เลยทำยังกับว่าจะไปเดี๋ยวนี้
“ก็รีบๆเก็บสิ พอเสร็จแล้วเราจะได้มา.....กันไงครับ”
“ฟึ่บ...ไอ้บ้า ไอ้ทะลึ่ง ไอ้ลามก อย่าคิดว่าผมจะยอมพี่นะ” ผมดีดตัวลุกอย่างว่องไว ไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูเรียบร้อยแล้วครับ พร้อมออกเสมอ หุหุ ให้ตายผมก็ไม่ยอมเสียประตูหลังให้ใครแน่นอน เสียเชิงชายหมด!
“เป็นอะไร” พี่โชว์มองผมแล้วทำหน้างงๆ
“ก็แล้วที่พูดอ่ะหมายความว่าไง”
“พี่หมายความว่าจะได้นอน แต่เมื่อกี้ที่เว้นช่วงเพราะกลืนน้ำลายพอดี”
เพล้ง
หน้าแตกเลยไหมล่ะกูรีบลุกซะอย่างเร็วเลย สรุปคืนนั้นพี่โชว์ก็ล้อผมทั้งคืนเลย หาว่าผมคิดอะไรลามก ชิ ก็หน้าตาพี่มันหื่นนี่หว่า ใครจะไปรู้วันดีคืนดีลุกขึ้นมาเสียบประตูหลังผมก็หมดกันน่ะสิ เถียงกันไปเถียงกันมาทั้งคืนจนผมต้องยอมแพ้แล้วหนีหลับก่อน
“คิมตื่นได้แล้ว”
“…” เสียงอะไร ใครเรียกแต่เช้าเนี่ย
“คิม เช้าแล้วนะ”
“ฮ้าว...อื้อ”
“ฟอด”
“เฮ้ย...โครม!” ผมตกใจถีบคนตกเตียงไปเรียบร้อยแล้วครับ
“โอ้ย เอาอีกแล้วนะคิม” พี่โชว์โอดครวญ
“ก็พี่อยากลามกเองทำไม ผมช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอกนะ” ผมก็บอกกลับ
“ก็ทำทุกเช้ายังไม่ชินอีกหรือไง”
“ไม่ชิน!” ผมตอบแทบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ถึงให้ตายยังไงก็ไม่ชิน!
“เดี๋ยวก็ชินเองแหละ ไปอาบน้ำไป” แหนะ หน้าด้านใส่แล้วยังไล่เราไปอาบน้ำอีก คนอะไรวะ
“พี่รีบเหรอ พึ่งเจ็ดโมงครึ่งเอง”
“กว่าจะออกจากบ้าน กว่าจะแวะนั่นแวะนี่ กว่าจะ....” โอ้ย พูดทำไมให้มันยาวเหยียดวะ
“โอเค พอแล้วพี่ ผมยอมไปอาบก็ได้” แม่งบ่นเป็นตาแก่ล้านปีเลยเว้ย
ผมอาบน้ำแต่งตัวก็กินเวลาไปสักพักพอเสร็จก็ลงมากินข้าวข้างล่างซึ่งพี่โชว์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่ เอ๊ะ! ทำไม
พี่วินกับเฟียร์ถึงมาแต่เช้าเลยล่ะ เค้ามีอะไรกันหรือเปล่าหว่า
“อ้าว เฟียร์ พี่วิน มาแต่เช้าเลยนะ” ผมทักทายตามปกติ
“ขืนมาช้ากว่านี้ไอ้โชว์กินหัวพี่ตาย” พี่วินพูด
“ก็มึงแม่งช้ากว่าจะนั่นจะนี่อีก” พี่โชว์พูดต่อ
“อะไรมึง มาเสือกรู้ดี ช้า-เอี้ย-อะไรล่ะก็กู...” พี่วินกำลังจะพูดก็โดนเฟียร์พูดขัดขึ้นซะก่อน
“พอแล้ว ทำไมไม่รู้จักโตกันซะบ้าง โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว” ผมว่านับวันเฟียร์เริ่มเหมือนแม่พี่วินนะ
ไม่เหมือนเมียแล้วแหละ
“หมาเลียไม่ถึง แต่พี่เลียถึงนะ ลึกด้วย” >///< เวรกรรม กูล่ะอายแทน
“…”
“อ้าวๆ งานเข้าแล้วพ่อคนเลียลึก ฮ่าๆ” พี่โชว์นั่งหัวเราะพี่วินครับ เพราะความจังไรของพี่วินเฟียร์เลยดูโหดๆผิดวิสัยครับ
“ขำมากไหมพี่โชว์” น้ำเสียง-เอี้ย-มใช้ได้ ตอนนี้ผมก็ขอปลีกวิเวกตัวใครตัวมันก็แล้วกันนะ
“ขอโทษครับ” พี่โชว์พูดจบก็เริ่มลงมือกินข้าว
“รีบกินได้รีบไป เชียงใหม่ไม่ใช่ใกล้ๆ”
“ฮึ พี่วินกับเฟียร์ไปด้วยเหรอ” ผมถามกลางวงเลยครับ
“อื้อ ทำไมเหรอ?” เฟียร์ถามผม
“เปล่าหรอก ดีเหมือนกันเราจะได้มีเพื่อน”
“ทำอย่างกับว่าเราไม่ไปแล้วเหงางั้นแหละ” จะว่าไป ถ้าพี่วินกับเฟียร์ไม่ไปตลอดทางผมก็ต้องนั่งตีกับพี่โชว์แน่เลย เรื่องตีรวนกวนอารมณ์นี่ยกโล่ทองคำให้เค้าไปเลยครับ
“มันก็ไม่เชิงหรอก แต่ถ้าเฟียร์ไปเราจะได้ไม่ต้องไปตีกับหมาไง” ขอกัดหน่อยเถอะ เห็นกินข้าวทำหน้ากรุ้มกริ่มแล้วหมันไส้!
“อ้าว พี่เกี่ยวไรด้วยอ่ะ” พี่โชว์เตรียมเถียงครับแต่...
“กินข้าวไป” เฟียร์ดักไว้ก่อนพี่โชว์เลยอดเถียงผมเลยครับ รอบนี้ผมชนะครับ อิอิ

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

Gosol_222

ขอบคุณคราฟ

harain15

ขอบคุณครับ

acolyte

คิมจะหายความจำเสื่อมไหมนี่

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ อย่าไปนึกถึงเลยพี่คิม มันเป็นความทรงจำไม่โหดร้ายมาก

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

balllove23

ขอบคุณครับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราห

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกก