หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 51 - 52 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คิดว่ายังไงล่ะ คุณ-รัน-พิ-สิทธุ์!”น้ำเสียงคุ้นๆเหมือนกับว่าเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานมากๆแต่ผมไม่เคยลืม เสียงของใคร...กันนะ
“ขอร้องปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่เคยทำอะไรให้ใครนะครับ”
“จริงเหรอครับ.....คิม”
“!!!”
Lesson 51
( Kim Part )
“คุณรู้...” ใช่ เค้ารู้ชื่อผมได้ยังไงกัน ในเมื่อผมปิดตายชื่อเก่าของผมไปแล้ว โดยเปลี่ยนชื่อใหม่ทั้งหมด รวมถึงปลอมแปลงนามสกุล
“คุณเป็นใครกันแน่” เมื่อผมถามออกไปไฟในรถก็สว่างขึ้นทันที และภาพของคนที่จับตัวผมมาก็ปรากฏขึ้นมา มันทำให้ผมอึ้งและทำอะไรไม่ถูก เค้าคือ...
“คะ คุณโชว์” ผมพูดเสียงแทบไม่มี นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกกันว่าอาการช็อกน่ะ
“หึ ยังจำหน้ากันได้อีกเหรอ” ผมไม่ตอบแต่หลุบตาลงต่ำลง
“จะไม่มองหน้ากันหน่อยหรือไง” พี่โชว์พูดเสียงแข็งขึ้น
“อ๊ะ!” พร้อมกับที่ผมโดนมืออันแข็งแรงกระชากหัวจนต้องเงยหน้าขึ้น
“มึงคงสนุกมากสินะ ที่ทิ้งกูแบบนี้”
“มะ...ไม่ใช่” ผมกำลังจะพูดขึ้นแต่ก็ถูกมือของพี่โชว์บีบปากไว้
“มึงอย่ามาโกหกกู...ลงทุนถึงขนาดเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล หึ แต่มึงก็หนีกูไม่พ้นหรอก!” พี่โชว์หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ซึ่งผมเห็นลางๆว่ามันเป็นผ้าสีขาวๆ และน่าจะมียาสลบโปะอยู่แน่ๆ
“อย่า อย่า! อย่าทำผมนะ” ผมพยายามตะกายหนีแต่ก็ไม่พ้นเพราะสู้แรงไม่ไหว จนกระทั่งผ้าสีขาวผืนนั้นมาปิดกลั้นทางหายใจของผม ผมพยายามกลั้นหายใจแต่ก็ไม่ไหวเผลอสูดอากาศเข้าปอด ร่างกายก็เกิดอาการชาๆ สลึมสลือและผมก็ไม่รู้สึกตัวในที่สุด
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พยายามลืมตาขึ้น...ที่นี่ที่ไหน เพดานห้องสีขาวสะอาดตา เตียงนอนขนาดคิงไซส์สีขาวที่ผมนอนอยู่แต่ว่ามันแปลกตรงที่ว่า ผมไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้เลย ผมพยายามทบทวนเรื่องราวต่างๆจนรู้สึกตัวว่าโดนจับตัวมา ผมก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่
“อั๊ก...โอ้ย”
“จะไปไหน” เสียงทรงพลังดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย
“ผมจะกลับบ้านผม พี่จับตัวผมมาทำไม”
“นี่ไงบ้าน...บ้านของเราไง หึหึ” พี่โชว์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ถ้าเป็นแต่ก่อนผมจะไม่รู้สึกกลัวเลย แต่สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อนน่ะสิ
“ผมจะกลับ” ผมแจ้งความประสงค์กับพี่โชว์อีกครั้ง
“ถ้าออกไปได้ก็ออกไปสิ” เมื่อพี่โชว์พูดจบผมก็วิ่งพุ่งไปที่ประตูทันที แต่ดูเหมือนว่าผมจะช้าไปประมาณ
สองก้าว
“ปล่อยผมนะ อย่ามายุ่งกับผม เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ผมพยายามดิ้นแรงที่สุดในชีวิต แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลบวกกับฤทธิ์ของยาสลบยังพอมีอยู่บ้าง ทำให้ผมอ่อนแรงกว่าปกติ
“ออกไปได้ก็ออกไปสิ” พี่โชว์ยังยืนยันคำเดิม
“แล้วมาจับตัวผมไว้ทำไม ผมก็ออกไปไม่ได้สิ”
“ก็เพราะว่ามึงจะไม่ได้ออกจากห้องนี้อีกไง” พูดจบพี่โชว์ก็เหวี่ยงผมขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับกระโดดตามมาแต่ผมกลิ้งหลบลงข้างเตียงอีกฝั่งนึง
“จะทำอะไร อย่ามาลุ่มล่ามกับผมนะ”
“เหอะ มีเล่นตัวด้วย คงเป็นวิธีการล่อลูกค้าแบบใหม่สินะ”
“หมายความว่ายังไง” ผมไม่เข้าใจคำพูดนั้น
“หึ หายไปตั้งสามปี”
“…”
“ไม่รู้ว่ารับแขกไปแล้วกี่คน...มังคงเน่าจนน่าสะอิดสะเอียนแล้วมั้ง” ความโกรธของผมแล่นปี๊ดขึ้นทันที ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนที่ผม....รัก
“เพี๊ยะ!....ความคิดต่ำๆแบบเนี่ย เก็บไว้คิดคนเดียวเถอะ คำพูดต่ำๆก็หลุดมาจากคนระดับรากหญ้าเท่านั้นแหละ” ผมตอกกลับอย่างเหลือทน พี่โชว์กำหมัดแน่นและพุ่งมาจับแขนผมไว้ทั้งสองข้าง
“หรือว่าไม่จริง คนอย่างมึงจะทำอะไรได้ นอกจากเป็นอีตัวเกาะคนนั้นคนนี้หรือไม่ก็เอาตัวเข้าแลกเศษเงิน
พวกนั้น”
“เพี๊ยะ!...ปล่อยกูไอ้สารเลว!” ผมตบและด่ามันไปพร้อมๆกัน ผมเกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุด!
“ฤทธิ์มากนักนะมึง เดี๋ยวกูจะทำให้ครางไม่หยุดเลย”
“ตุ๊บ....อึ๊” มันต่อยท้องผมอย่างแรง ผมจุกจนตัวงอเป็นกุ้ง มันก็ช้อนตัวผมขึ้นแล้วก็ปล่อยลงบนเตียง ผมขัดขืนอะไรไม่ได้เพราะแรงชกเมื่อกี้ทำเอาผมเสียเปรียบมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“หมดฤทธิ์แล้วสินะ เราจะได้มาสนุกกันต่อ”
“มะ ไม่เอา ปะ ปล่อยนะ” ผมพยายามกลิ้งตัวเพื่อหลบอีกครั้ง จนเลยมาตกเตียงอีกข้างนึงผมรู้สึกระบมแขนและขามากๆจากแรงกระแทกกับพื้น
“มึงนี่ไม่จบไม่สิ้นใช่ไหม!” มันพูดด้วย้ำเสียงโมโหสุดขีด เดินอ้อมมาอุ้มผมทุ้มลงบนเตียงพร้อมกับถอดเสื้อผ้าผมออกไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
“อย่า ขอร้อง” ผมพยายามพูดด้วยแรงที่มี แต่มันก็ยิ้มเยาะเย้ยผม
“กิ๊ก...กิ๊ก” เสียงล็อกกุญแจดังขึ้นพร้อมกับที่ผมรู้สึกเย็นวาบที่ข้อมือ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าแขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยโซ่ขนาดกลาง
“เรามารื้อฟื้นความหลังกันดีกว่านะ”
“มะ..อุ๊บ! อื้อ....อื้อ....ซ้วฟ” ผมพยายามร้องห้ามแต่ก็โดนจาบจ้วงริมฝีปากไปอย่างง่ายดาย มันจูบปากผม
อย่างรุนแรงจนผมได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มปากผมไปหมด
“อ๊า เฮือก...แฮ่ก แฮ่ก” ผมหอบจนตัวโยนเมื่อมันถอนจูบออกไปและหันไปเลียชิมเนื้อผมในร่างกายส่วน
อื่นแทน
“อื้อ อย่าหยุดเถอะ ผมขอร้อง” มันกำลังเลียยอดอกของผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมพยายามไม่คล้อยตามแต่ร่างกายกับใจมันดันทรยศกันเองและผมก็คล้อยตามมันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ร่างกายมึงเนี่ยมันโสมมมากขนาดไหนนะ กูสัมผัสแต่ละที่ทำไมถึงรู้สึกขยะแขยงแบบนี้” ผมถึงกับสะอึกคำนี้ ผมไม่เคยขายตัวที่ไหนและตั้งแต่วันที่ผมจากเค้ามาผมก็ไม่เคยมีสัมพันธ์สวาสกับใครอีก อาจจะเป็นเพราะว่า
ผมลืมเค้าไม่ได้มั้ง
“โสมมมาก...มากขนาดที่ว่าคนอย่างมึงก็คาดไม่ถึงว่ากูจะทำได้” ผมตอกกลับด้วยอารมณ์ล้วนๆ แต่ดูเหมือนว่าคำยุยงจะส่งผลเร็วจริงๆ ผมถูกกระชากอย่างแรง
“อื้อ อย่า....อ๊า อ๊ะ...อึก” เค้าใช้ลิ้นกับช่องทางหลังของผม จนผมเสียวซ่านไปหมด
“หึ ลีลาดีขึ้นเยอะเลยนี่” เค้าพูดจบผมก็รู้สึกถึงความคับแน่นด้านล่าง...เจ็บ เจ็บมากๆ
“โอ้ย....ฮึก...อึก ขอร้อง...เอามันออกไป...อื้อ” ผมจุกแน่นไปหมดอาจจะเป็นเพราะว่าห่างหายไปนานมันเลยทำให้ผมไม่ชินกับการถูกล่วงล้ำเข้าไปภายในร่างกาย
“มึงน่าจะชอบมันนะ”
“ผมเจ็บ...อ๊ะ...อย่า...ฮ๊ะ....อึก...ฮือ” ผมร้องไห้เพราะความเจ็บปวดกำลังรุมเล่นงานผมอย่างหนัก ผมพยายามขอร้องเค้าแต่เค้าก็ไม่สนใจ ผมร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดทั้งเจ็บใจ เจ็บกาย อยากหายไปจากโลกนี้ซะเดี๋ยวนี้....เผื่อว่าผมจะได้ไม่ต้องเจอคนใจร้ายที่ผมรักที่สุดมาทำกับผมแบบนี้
Lesson 52
( Kim Part )
เจ็บ...เจ็บจัง ทำไมรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายมากมายขนาดนี้นะ ผมลืมตาขึ้นมองไปที่ระเบียงก็เห็นแสงแดดที่ค่อนข้างแรงมากๆ คงจะสายมากแล้วสินะผมขยับตัวได้นิดเดียวก็ต้องหยุดความคิดนั้นลงทันที เพียงแค่ขยับขาจะชันเข่าขึ้นความเจ็บจี๊ดก็แล่นขึ้นมาจนผมทนไม่ไหวต้องทิ้งตัวนอนลงเหมือนเดิม
“อื้อ...ฟึ่บ” ผมพยายามอีกครั้งแต่มันก็เหมือนเดิม
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงแข็งกระด้างดังขึ้นจากดตียงอีกฟากนึง
“…” ผมหันหน้าไปมองเค้าแล้วก็เมินสายตาหนี...ไม่อยากเห็นหน้าเค้าตอนนี้
“หึ ทำหยิ่งไปเถอะแล้วมึงจะรู้สึก” ผมไม่สนใจคำพูดเห่าหอนของใครทั้งสิ้นฝืนลุกขึ้นอีกหลายครั้งแต่มัน
ก็ไม่ไหว สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้หมอบลงนอนกับเตียงเหมือนเดิมโดยไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายเลยสักชิ้นนอกจากผ้านวมผืนหนาอันใหญ่โต
“โอ้ย!...ลุกขึ้นมา” เสียงผมร้องขึ้นพร้อมกับเสียงออกคำสั่งของเค้าที่กระชากผมลุกขึ้นมา ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ด
แต่ก็ขัดขืนไม่ได้
“อย่าสำออยหน่อยเลยน่า”
“ปล่อยผม อย่ามายุ่ง” ผมบอกเสียงนิ่งหลังจากที่พูดจบผมก็ถูกเหวี่ยงถลามากับพื้น
“อึก...ตึก” ร่างผมกระแทกกับพื้นอย่างจังไม่มีแม้แต่แรงจะต้านแรงผลักของใครอีกคน
“เคล้ง!...กินเข้าไปซะ” จานข้าวถูกวางกระแทกลงตรงหน้าผม ผมนอนมองไปในจานก็ดูเหมือนว่าจะเป็น
ข้าวผัดแต่ผมก็เลือกที่จะนอนนิ่งๆเหมือนเดิม
“บอกให้แดกไง!”พี่โชว์พูดเสียงแข็งขึ้นแต่ผมก็ไม่ไหวติงเหมือนเดิม
“อยากจะลองของใช่ไหม!” พูดจบพี่โชว์ก็กระชากผมขึ้นแล้วก็ตักข้าวยัดเข้าปากผม
“แดกเข้าไปสิ” ผมเคี้ยวไม่ไหว ในปากก็มีแต่แผลเต็มไปหมด...แผลจากความรุนแรงจากเมื่อคืนนี้
“…” ผมไม่เคี้ยวข้าวแต่มองสบตากับพี่โชว์แทนแล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไมเค้าทำกับผมได้มากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่คิดว่าอย่างน้อยผมก็เคยรักเค้ามากมายเพียงใด
“…” พี่โชว์แล้วก็จ้องตาผมกลับก่อนที่จะวางช้อนลงแล้วก็ปล่อยตัวผม
“กินซะ” เสียงพี่โชว์อ่อนลงแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนผมก็นอนนิ่งๆอีกสักพักนึงก่อนจะค่อยลุกขึ้นมานั่งกินข้าวดีๆแต่กว่าจะลุกขึ้นมานั่งได้ก็เสียเวลาไปเกือบสิบนาที กินข้าวก็เกือบยี่สิบนาทีเพราะเวลาเคี้ยวข้าวมันก็สีกับผนังปากผมจนเจ็บไปหมด เลยต้องค่อยๆกินคำเล็ก
หลังจากที่เสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็นอนลงตรงนั้นแหละครับ ลุกไม่ไหวแต่ก็แอบหนาวนะเนี่ย เออ แน่สิเราไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักตัวเลยนี่หน่าแต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมขอนอนเอาแรงก่อนดีกว่าเผื่อว่าตื่นขึ้นมาไอ้อาการปวดตามเนื้อตามตัวมันจะบรรเทาลงได้บ้าง
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงโวยวายของใครบางคนที่ดังลั่นห้องไปหมด โอ้ย ผมล่ะอยากจะวีนซะจริงๆใครเนี่ยมาเสียงดังในตอนที่คนอื่นเค้ากำลังพักผ่อนแบบนี้
“ลืมตาขึ้นมาสิวะ”
“โอ้ย อะไรของพี่เนี่ย” ผมกำลังงัวเงียครับเลยเผลอหลุดคำคุ้นเคยออกไป
“ทำไมกูบอกให้แดกข้าวแล้วทำไมข้าวมันถึงยุบไปไม่ถึงครึ่งเลย” พี่โชว์พูดเสียง-เอี้ย-ม
“…” ผมกำลังงงๆอยู่ แต่พี่โชว์กำลังร้อนต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้
“ตอบสิวะ ทำไมข้าวถึงยุบไปแค่นี้!”
“ก็ผมกินไม่ไหวนิ” ผมก็บอกไปตามตรงครับ
“มึงนี่มันสำออยไม่เลิกนะ สงสัยจะอยากโดนอย่างว่าก่อนกินข้าวล่ะมั้ง” พูดจบพี่โชว์ก็อุ้มผมขึ้นบนเตียง
แล้วก็ตามมาคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
“อย่า อย่าทำแบบนั้นนะ” ผมพยายามร้องขอเพราะร่างกายผมรับไม่ไหวจริงๆ
“ทำไม หึ กลัวจะติดใจเหมือนเมื่อก่อนหรือไง” พี่โชว์พูดอย่างเยาะเย้ย
“ผมขอร้อง เมื่อคืนผมป่นปี้มากพอแล้ว แต่ตอนนี้ถือว่าผมขอเถอะนะ” ผมพยายามส่งสายตาเว้าวอนไปให้เผื่อเค้าจะเห็นใจผมบ้าง
“…”
“พี่ไม่สงสารผมบ้างเหรอ”
“…”
“…” คราวนี้ต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไรจนกระทั่ง
“อุ๊บ...เอ็บ(เจ็บ)” พี่โชว์จู่โจมจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมเจ็บปากไปหมดผมพยายามเบี่ยงหน้าหนีจนพ้น ปากผมก็ทำงานทันที
“ขอร้องพี่อย่าทำแบบนี้...ฮือ...ผมเจ็บ”
“มันสายไปแล้ว ร่างกายมึงมันยั่วยวนกูเอง....ร่างกายอันโสมมสกปรกของมึงไง” พูดจบพี่โชว์ก็ดันสิ่งแปลกปลอมบางอย่างเข้ามาทางข้างหลังผม
“อ๊ะ...อื้อ...ฮึก” ผมพูดไม่ออกเพราะของเก่ามันยังระบมไม่หายเลย
“ซี้ด”
“ฮึก...ฮือ”
“มึงจะร้องทำไม มึงชอบมันกูรู้อย่ามาเสแสร้งมันใช้กับกูไม่ได้ผลหรอก” พี่โชว์หยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่แล้วพูดกับผม
“ฮึก...ถ้าผมมันสกปรกอย่างที่พี่ว่าพี่จะมายุ่งกับผมทำไม ผมมันคนชั้นต่ำไม่ใช่เหรอ อึก...แต่พี่ก็ยังทำกับผมแบบนั้นอีก จริงๆแล้วเป็นพี่มากกว่าที่ยอมรับใจตัวเองไม่ได้เพราะพี่ยังต้องการผมอยู่” ผมพูดไปร้องไห้ไป
ส่วนพี่โชว์ก็นิ่งไปครับ
“ใช่กูยังต้องการมึงอยู่...แต่แค่ขอระบายความใคร่เท่านั้นแหละนะ” พูดจบพี่โชว์ก็จับขาผมอ้าให้กว้างขึ้นแล้วก็ขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“มึงมันสกปรกไม่คู่ควรกับคนอย่างกูหรอก”
“อ๊ะ...อ๊ะ...ฮือ...อ๊า”
“อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย มึงไม่ใช่เหรอที่ทิ้งกูไป”
“โอ้ย...ฮึก..อึก...”
“ไอ้สารเลว กูทำอะไรผิด กูทำให้มึงได้ทุกอย่างแต่มึงตอบแทนกูแบบนี้ใช่ไหมมึงรู้ไหมว่ากูทรมาน
แค่ไหน ห๊ะ!”
“อื้อ” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ผมเลิกเกร็งทุกสัดส่วนของร่างกาย ความรู้สึกตอนนี้คือเหมือนร่างกายนี้มันจะไม่ได้เป็นของผมอีกต่อไปแล้ว
“ผมอยากให้พี่รู้ว่าไม่มีวันไหนที่ผมไม่รักพี่ถึงตอนนี้พี่จะเกลียดผม ผมก็ไม่ว่าอะไรพี่แต่ขออย่างเดียว...ขอพี่อย่าลืมว่าคนๆนี้รักพี่เสมอนะ” พูดจบผมก็หลับตาลงและปล่อยให้สติของตัวเองไหลไปโดยไม่ลังเล
“คิม!”

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

acolyte

มาลุ้นต่อครับ

harain15

ขอบคุณครับ

ปวันรัต

ขอบคุณคร้าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านต่อละ อารมณ์ค้าง

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกก

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ  ชอบมากครับ เรื่องราวประมาณนี้ อิอิ