หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 49 - 50 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เกิดเป็นคนต้องสู้นะพี่ไอ้เรื่องตามหาคิมน่ะจะอีกสิบปีก็ยังไม่สาย...แต่ตอนนี้พี่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จเสร็จสิ้นไปก่อนแล้วสักวันนึงพี่จะได้เจอคิมแน่นอน” ไอ้โชว์ก็พยักหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไปเฮ้อ ทำยังไงได้ยังไงก็เอาใจช่วยละกันนะไอ้เพื่อนยาก
Lesson 49
( Show Part )
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านผมก็หมกตัวเองอยู่แต่ในห้อง แต่ใจของผมน่ะมันไปทั่วประเทศไทยแล้วเพราะอยากเจอหน้าใครอีกคนจนใจแทบขาด...หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ออกตามหาล่ะ ก็เพราะแม่ไม่ให้ผมออกจากบ้านน่ะสิ สั่งลูกน้องกักบริเวณผมไว้ห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด อยากได้อะไรให้บอกลูกน้อง ผมก็ไม่อยากขัดแม่ก็ปล่อยเลยตามเลย
“แอ๊ด....เป็นไงมึง” ไอ้วินเดินเข้ามาในห้องผมครับ
“…”
“ถามไม่ตอบน่ะมึง จะตายห่าแล้วไง” มันด่าผมเชิงหยอกคงอยากให้ผมด่ากลับเหมือนเคย แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จริงๆ
“ก็คง เร็วๆนี้แหละ” ผมหันไปมองหน้ามันแว๊บนึงแล้วก็หันกลับมามองเพดานห้องต่อ
“เฮ้อ มึงสู้หน่อยสิวะ พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วนะเว้ยมึงอ่ะเตรียมตัวอะไรหรือยัง”
“พรุ่งนี้จะเปิดแล้วหรอ” ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องล่ะ
“ควายเอ้ย ถ้าสาวๆที่มหาลัยรู้ว่ามึงโทรมขนาดนี้คงร้องไห้กันยกใหญ่”
“เออ ช่างคนอื่นเถอะ” ผมไม่สนใจหรอก จะไปสนทำไม ขนาดคนที่ผมสนใจเค้ายังทิ้งผมได้ลงคอ....
“เดี๋ยวคืนนี้กูมานอนเป็นเพื่อน” เรื่องของมึงเถอะ
แล้วคืนนั้นไอ้วินมันก็มานอนบ้านผมจริงๆครับ มันบอกว่ากลัวผมจะเหงา จะกลัวผมเหงาทำไม ผมเลยจุดนั้นมาแล้ว มันเป็นความรู้สึกว่างเปล่าที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
“ไอ้โชว์ มึงหลับยัง” ไอ้วินมันโผล่หน้ามาอีกฝั่งนึงครับ เพราะผมนอนหันหน้าคนละทิศกับที่มันนอนอยู่
“อือ ยังไม่นอน มึงมีอะไร”
“มึงคิดถึงคิมบ้างไหมวะ” มึงถามโง่ไปเปล่าวะ
“มึงเห็นกูเป็นยังไงล่ะ” ผมถามมันกลับ
“เออ กูรู้ แต่กูอยากได้ยินจากปากมึงเท่านั้นแหละ” มันพูดจบก็ขยับตัวไปนอนตามเดิม
“แล้วมึงมาเนี่ย เฟียร์อยู่กับใคร” ผมลืมถามมันครับ ก็ปกติมันสองคนแทบจะไม่ห่างกันเลยถ้าไม่จำเป็น
“เมียกูเป็นเด็กสามขวบหรือไง ถึงห่างกับกูไม่ได้” เออ กวนตีนกูเข้าไปแม่งจะมานอนเป็นเพื่อนหรือว่ามานอนหาตีนประทับหน้ามันวะ
“กูคุยกับเฟียร์แล้ว พวกกูทุกคนเป็นห่วงมึงนะเว้ย” มันพูดขึ้นมาเฉยๆ หลังจากที่ผมไม่โต้ตอบกับมัน
“…” แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“ไอ้วิน”
“เออ ว่าไง”
“ทำไมคิมต้องทิ้งกูไปด้วยวะ” ผมถามมัน
“…”
“กูมีอะไรไม่ดีเหรอวะ กูทั้งคอยเอาใจใส่เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลากูพร้อมจะปกป้องมัน แต่ทำไม...ทำไมมันถึงยังทิ้งกู” และในที่สุดน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมก็ไหลรินอย่างไม่ขาดสาย เจ็บจนชาไปหมดทั้งตัวทั้งใจ
“มันไม่ใช่อย่างงั้นมึง คิมมันคงมีเหตุผลของมัน”
“ทำไมวะ ไอ้จารีต-เอี้ย-อะไรนั้นมันเป็นข้อบังคับและกำหนดหรอว่าผู้ชายคู่กับผู้หญิง หรือว่าเพราะสังคมตีกรอบมาให้มันเป็นแบบนั้น กูไม่สนใจหรอก ก็กูรักของกูใครจะมาทำอะไรกูได้” ความเสียใจ น้อยใจ พลั่งพลูออกมาเป็นคำพูดทั้งหมด ผมอึดอัดมากที่ไประบายกับใครไม่ได้
“น้องมันคงอยากให้มึงมีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนผู้ชายทั่วไปมั้ง”
“ครอบครัวกูต้องมีมันถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์....ครอบครัวกู ชีวิตกูพังพินาศไปตั้งแต่วันที่มันทิ้งกูแล้ว” ผมร้องหนักกว่าเดิมครับแต่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้
“มึงไม่ต้องกลั้นไว้หรอก ปล่อยให้มันไหลออกมาให้หมด แล้วพรุ่งนี้มึงค่อยลุกขึ้นสู้ใหม่” พูดจบมันก็เข้ามากอดผมครับ ไม่ได้กอดแบบคนรักแต่กอดกันแบบเพื่อนคนนึงที่คอยเป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา ผมซึ้งจริงๆครับมันไม่เคยทิ้งผมเลยสักครั้งเดียว มันเป็นเพื่อนที่หาใครมาแทนไม่ได้แล้วครับ
“ขอบใจมึงมากเว้ย” ผมหันไปกอดกับมันแล้วนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป
( Win Part )
6 เดือนผ่านไป หลังจากที่เปิดเทอมในมหาลัยก็ไม่มีวี่แววของคิมเลยครับ แม่ไอ้โชว์ต้องไปทำเรื่องดรอปเรียนของคิมไว้ก่อน ซึ่งบ้านไอ้โชว์เดี๋ยวนี้ก็เหมือนบ้านผีสิงครับ มีแต่ความอึมครึมไม่สดใสเอาซะเลย อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมกำลังจะเข้าไปในบ้าน
“แม่สวัสดีครับ” ผมกับเฟียร์ไหว้แม่ไอ้โชว์เมื่อเห็นหน้าท่าน
“มาก็ดีแล้วลูกช่วยแม่หน่อยเถอะ แม่จนปัญญาแล้วจริงๆช่วงหลังๆมา โชว์กินแต่เหล้าไม่ยอมทำอะไรเลย ข้าวก็กินแทบนับคำได้เลยแม่ไม่ไหวแล้วลูก ฮึก..ฮือ” แม่ไอ้โชว์โฮแตกเลยครับ เห็นแล้วสงสารแทน
“เดี๋ยวผมไปดูมันเองครับแม่” พูดจบผมก็มุ่งหน้าไปหามันที่ห้องเลยครับ
“ก๊อกๆ”
“บอกว่าไม่ให้รบกวนไง จะไปไหนก็ไป!” เสียงมันตะโกนออกมา
“ก๊อกๆ”
“กูบอกว่าไปให้พ้นไง!”
“เพล้ง!” มันคงปาขวดอะไรสักอย่างมากระทบประตูจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องมันเลยครับ เมื่อประตูเปิดออกกลิ่นของเหล้าก็โชยคละคลุ้งไปหมด
“หือ พี่วินเฟียร์จะอ้วก” เฟียร์เอามือปิดจมูกเลยครับ หน้าตากูเครียดทันตาเลยครับแต่มันก็ฉุนจริงๆเหม็นห้อง
ไปหมด
“ใคร กูถามว่าใครกล้าดียังไงถึงเข้ามา” มันเริ่มโวยวายอีกแล้วครับ
“กูเอง...ทำไมเดี๋ยวนี้มึงหวงเนื้อหวงตัวหรือไงวะ”
“อ้าว กูนึกว่าใครมึงมีธุระอะไร” มันถามผมเสียงแข็ง
“ก็เปล่า กูก็แค่จะมาดูหมากำลังเมา”
“เหอะๆ จะมาสนใจกูทำไม กูไม่มีค่าหรอก” มันพูดแบบสมเพชกับชีวิตของตัวเอง
“มีค่าสิวะ อย่างน้อยก็มีพวกกูที่หวังดีกับมึงโดยเฉพาะคิ...”
“เพล้ง.....มึงอย่าพูดชื่อมันให้กูได้ยินอีก” มันปาแก้วที่ถืออยู่อัดกับกำแพงครับ
“…”
“คนใจดำแบบนั้นกูลืมไปนานแล้ว”
“มึงมั่นใจเหรอ” ผมถามมันครับ ผมไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่ามันจะลืมคนที่ทำให้มันบ้าบอขนาดนี้ได้
“ถ้ากูเจอมันอีกครั้งกูรับรอง...มันไม่ตายดีแน่!” มันพูดจบแล้วก็หันไปสนใจกินเหล้าต่อพวกผมก็จนปัญญาครับ ทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่บอกให้แม่ทำใจเดี๋ยวมันก็เลิกบ้าไปเอง
Lesson 50
( Kim Part )
หลังจากที่ผมออกจากบ้านหลังนั้นเวลามันก็ล่วงเลยผ่านมาแล้วถึงสามปีผมหนีขึ้นมาอยู่ทางเหนือของประเทศไทย โดยจังหวัดที่ว่านี่ค่อนข้างเจริญมากๆเลยครับชาวต่างชาติก็เยอะ....เชียงใหม่ครับ คือสถานที่ที่ผมเลือกจะมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ โดยที่ทำงานเป็นลูกจ้างเงินเดือนก็พอประคองอยู่ได้เหลือเก็บนิดหน่อยครับ
“รัน เดี๋ยวช่วยดูลูกค้าฝั่งนู้นให้พี่หน่อยนะ”
“ได้ครับพี่สิงห์” พี่สิงห์ก็คือเจ้าของร้านเสื้อผ้าที่ผมมาทำงานด้วยครับ โดยที่ผมเป็นพนักงานต้อนรับและคอยดูแลลูกค้า ซึ่งพี่สิงห์เปิดร้านนี้กับพี่ทอยซึ่งพี่ทอยก็เป็นภรรยาของพี่สิงห์
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ผมเดินเข้าไปถามชายคนนึงซึ่งรูปร่างกำยำสูงใหญ่มากๆ แต่เค้าใส่แว่นดำ ซึ่งเค้าก็หันมามองผมแว๊บนึงแล้วก็เดินออกไป
“แปลกคนแฮะ” ผมงงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เอ๊ะใจคงมาดูเฉยๆมั้ง
“รัน ลูกค้าล่ะ” พี่สิงห์ถามผม
“ไม่รู้สิพี่ พอผมเข้าไปถามเค้าก็เดินออกไปเลย”
“เหรอ เออช่างเค้าเถอะ...เดี๋ยวช่วงบ่ายรันคงต้องอยู่ร้านกับเจแค่สองคนอ่ะนะ เดี๋ยวพี่กับพี่ทอยจะไปเอาแบบ
ชุดจากลูกค้าหน่อย”
“ได้ครับพี่ สบายมาก” ผมตอบรับคำและยิ้มให้...ร้านพี่สิงห์ไม่ธรรมดานะครับถึงจะเป็นร้านเสื้อผ้าก็จริงแต่ไม่ใช่แบบตลาดนัดนะ เป็นร้านแบบหรูหราเลยทีเดียว ดังนั้นคนที่จะเข้าร้านพี่สิงห์ได้ต้องมีเงินมากมายเลยทีเดียวเพราะเสื้อผ้าที่นี่ตัวนึงไม่ต่ำกว่าสามพันบาทครับ ขนาดผมทำงานมาได้สองปีกว่าๆยังหนาวๆร้อนๆเลยเวลาหยิบจับเสื้อผ้า เพราะราคาของมันแพงหูฉีกทีเดียว เงินเดือนแค่หมื่นสองอย่างผมไม่มีปัญญาซื้อใส่หรอกครับ เสียดายตังด้วย
“รัน กินอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวเราจะไปซื้อข้าวแล้ว” เจถามผม เจก็คือพนักงานอีกคนที่อยู่คู่กับผมซึ่งเจจะตัวสูงใหญ่มากๆ ต่างกับผมลิบลับครับ
“เอาคะน้าหมูกรอบแล้วกัน เดี๋ยวเราหยิบตังให้นะ” พูดจบผมก็วิ่งไปหลังร้านเพื่อเอาตังให้เจ
“ฝากด้วยนะ”
“อ่าฮะ แปปเดียวเท่านั้นแหละ สิบห้านาทีรับรองได้กินชัวร์” แล้วเจก็เดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ส่วนตอนนี้ผมก็เดินตรวจดูร้านๆรอบๆเพื่อเช็คความเรียบร้อยและความเป็นระเบียบของร้าน เพราะมีลูกค้าบางคนหยิบเสื้อผ้ามาแล้วก็วางระเกะระกะ ผมกับเจก็ต้องคอยตามเก็บเพื่อให้มันอยู่ในที่ของมัน
“รัน กินข้าวกับพี่ไหม” พี่สิงห์ถาม
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวผมเฝ้าหน้าร้านให้”
“เฮ้ย มากินด้วยกันเลยดิไม่ต้องเฝ้าหรอกเดี๋ยวพี่จะยกเข้ามากินในนี้”
“มันจะเหม็นแอร์นะพี่” ผมบอกพี่สิงห์เพราะร้านพี่แกเปิดแอร์ตลอดเวลาถ้าเอาอาหารเข้ามากินล่ะก็กลิ่นหึ่งแน่ๆ
“ช่างสิวะ พี่ร้อนนี่หว่าร้านก็ร้านพี่เพราะฉะนั้นไม่สน!!” พี่สิงห์ทำหน้ากวนๆแล้วก็ยกอาหารเข้ามานั่งกินหลังเคาร์เตอร์ ผมก็ยืนหัวเราะกับท่าทีของแก
“ไม่กินกับพี่จริงเหรอ” พี่สิงห์เงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่นั่งสวาปรามอย่างเอร็ดอร่อย
“ผมรอข้าวจากเจอยู่น่ะพี่”
“อ่ะๆ ตามใจ” แล้วพี่สิงห์ก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ ดูๆแล้วพี่สิงห์เนี่ยก็เป็นคนที่น่าอิจฉาจริงๆครับ หน้าตาที่ขาวแบบตี๋ๆ หน้าก็เด็กกว่าอายุ แถมยังรักครอบครัวยิ่งกว่าอะไรซะอีก พี่แกเป็นคนเก่งมากๆครับ สร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยตัวเองจนเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากๆในเชียงใหม่ ลูกสาวของแกก็หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู พาลให้ผมนึกถึงใครอีกคน...ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ พี่จะลืมคนเห็นแก่ตัวอย่างผมรึยัง พี่จะเกลียดผมไหม แล้วถ้าสักวันนึงเราเจอกันมันจะเป็นยังไง......แต่ไม่มีวันซะหรอก ผมกับเค้าต้องไม่เจอกันอีก
“กลับมาแล้วครับ”
“ไหนบอกสิบห้านาที นี่มันเลยมายี่สิบสองนาทีแล้วนะ” ผมแกล้งบ่นๆครับ
“ขอโทษคร้าบ ก็คนมันเยอะนี่นา” เจว่า แล้วก็ยื่นถุงข้าวมาให้ผม
“อ้าว ว่าแล้วกลิ่นอะไร พี่สิงห์แม่งเหม็นสปาร์เก็ตตี้ว่ะ” เริ่มแล้วครับศึกพี่น้องต่างสายเลือด เจกับพี่สิงห์เป็นลูกพ่อเดียวกันครับ แต่ว่าทั้งคู่เคยอยู่บ้านเดียวกันเลยรักกันแบบพี่น้องคลานตามกันมา
“เดี๋ยวกูเตะปากเลยไอ้น้องเวร ก็กูร้อนกูนี่” พี่สิงห์เถียง
“ร้อนก็เปิดพัดลมสิหลังร้านน่ะ ในนี่มันเหม็นคิดไม่เป็นหรือไงครับพี่” เจก็ยังไม่หยุดกวนพี่สิงห์ครับ
“แดกตีนกูนี่ จะได้แดกข้าวอร่อยๆ” พูดจบพี่สิงห์ก็ลุกไล่กวดเจทั่วร้านเลยครับ ส่วนผมก็เลี่ยงมานั่งกินข้าวอยู่หลังร้าน บางทีมันก็สนุกดีนะครับนั่งมองคนอายุ 22 กับ 28 ไล่ตีกันยังกับเด็กสองขวบทะเลาะกัน
หลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยพี่ทอยก็เข้ามารับพี่สิงห์ที่ร้านพร้อมกับลูกสาวของแกเพื่อที่จะไปทำธุระกันต่อซึ่งก่อนไปพี่แกก็รำพึงรำพันธ์อยู่นั้นเองว่า ไหวไหม จะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า สารพัดปัญหาที่แกจะหยิบอ้างขึ้นมา จนบางครั้งเจก็ตะเพิดไล้พี่ชายตัวเองด้วยความรำคาญ
“ลูกค้าไม่มีเลยเนอะ ดีจัง” อยู่เจก็พูดขึ้นครับ
“ดีตรงไหน ร้านพี่สิงห์ก็ขายไม่ออกอ่ะสิ”
“หึ จะเป็นไปได้ยังไง ร้านพี่สิงห์ขายไม่ออก รอชาติหน้าเถอะ” อือ ก็จริงเพราะถึงหน้าร้านจะเงียบแต่ทางเว็บไซต์กับออร์เดอร์ทางโทรศัพท์ก็ไม่น้อยเลยนะครับ เรียกได้ว่างานเข้าแทบจะตลอดเวลา
“แล้วรันจะไปเรียนต่อไหมอ่ะ”
“เราก็ไม่รู้นะ เราอยากเก็บเงินไปอีกสักพักแล้วค่อยเรียนต่อน่ะ” ผมบอก เจก็พยักหน้าไม่ได้ถามอะไรต่อ นั่งเล่นไอโฟนของตัวเองต่อ ผมก็นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆครับ ตลอดทั้งวันก็มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาบ้างแต่ไม่มากเท่าไรนัก จนกระทั่งเวลาหนึ่งทุ่มตรงซึ่งเป็นเวลาที่ร้านต้องปิดแล้ว
“เจล็อกหลังร้านยังอ่ะ” ผมถามในขณะที่กำลังรูดประตูหน้าร้านลงอยู่
“อือๆ ปิดหมดแล้ว” แล้วผมกับเจก็ออกมาจากร้านแล้วก็ล็อกหน้าร้านเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจของวันนี้ ผมก็โดดซ้อนท้ายรถของเจเลยครับ ผมกับเจขับกลับทางเดียวกัน เจเลยอาสาไปส่งผมตลอด
“ฮัลโหล....ครับ.....ครับ....ได้ครับ....โอเคครับแม่” จากนั้นเจก็วางสายไปแล้วหันมามองผม
“วันนี้ขอส่งแค่หน้าปากซอยนะพอดีที่บ้านมีปัญหาน่ะ”
“อือ ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่” จากนั้นเจก็ขับรถอย่างรวดเร็วจนกระทั่งรถจอดที่หน้าซอยทางเข้าห้องพักของผม ผมก็ขอบใจเจไปตามเรื่องแล้วก็เดินเข้ามาในซอย แต่เอวันนี้ซอยมันมืดแปลกๆแถมผมยังรู้สึกไม่ดีอีกด้วยเหมือนมีคนตาม....ผมหันไปดูก็พบชายชุดดำประมาณสามคนเดินตามผมมาและมันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆผมก็ออกแรงวิ่งเลยครับแต่เหมือนว่าจะช้าไปเพราะผมโดนกระชากหัวไว้แล้วก็มีรถวิ่งเข้ามา ผมถูกพวกมันเหวี่ยงผมขึ้นมาบนรถ
“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมไม่เงินหรอกครับปล่อยผมไปเถอะ” ในรถมืดมากแต่พอรู้ว่าเป็นรถตู้ถูกดัดแปลงเอาเบาะออกจนมันกว้างขวางมีเพียงเบาะสุดท้ายเท่านั้น
“…” คนในความมืดไม่ตอบอะไรผม
“ผมขอร้องล่ะ พวกคุณต้องการอะไร” ผมพยายามพูดกับพวกเค้าอีกครั้ง
“คิดว่ายังไงล่ะ คุณ-รัน-พิ-สิทธุ์!” น้ำเสียงคุ้นๆเหมือนกับว่าเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานมากๆ แต่ผมไม่เคยลืมเสียงของใคร...กันนะ
“ขอร้องปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่เคยทำอะไรให้ใครนะครับ”
“จริงเหรอครับ.....คิม”
“!!!”

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

acolyte

เป็นแรงใจช่วยนะ พี่โชว์ ขอให้เจอคิมไวๆนะ

harain15

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ หาให้เจอนะคะ หนุเอใจช่วย

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

mind010

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกกกก

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ  ชอบมากครับ เรื่องราวประมาณนี้ อิอิ

wi2

ขอบคุณครับ