หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 39 - 40 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พี่โชว์จะกินกันหมดไหมเนี่ย” อาหารตรงหน้ามันเยอะมากเลยครับ ตอนสั่งลืมคิดว่ากินกันสองคน
“ต้องหมดครับ” อ้าว ไมพูดงี้ล่ะ
“แล้วถ้าไม่หมดล่ะ”
“ก็แบบต้องเจอแบบเมื่อคืนจนถึงเช้าไงครับ ”
“!!!” ร้ายกาจที่สุด
Lesson 39
วันนี้เป็นวันสอบไฟนอลวันสุดท้ายแล้วครับกว่าจะผ่านมาได้แต่ละวิชาไม่หมูเลยครับ ผมต้องจมปักอยู่กับหนังสืออยู่หลายวัน ส่วนพี่โชว์ก็ไม่ต้องพูดถึง อ่านบ้างไม่อ่านบ้างผมต้องบังคับให้อ่าน แต่พี่โชว์ก็ทำตัวเป็นเด็กเลยครับงอแงไม่ยอมอ่านเดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้ ทำให้ผมโกรธพี่โชว์ไปหลายวันจนวันนี้
“คิมเสร็จยัง จะได้ไปกันเดี๋ยวเข้าสอบสายนะ”
“…” ผมเงียบไม่พูดด้วยครับ แต่ก็เดินไปที่โรงรถ
“โถ่ คิมเมื่อไหร่จะหายโกรธพี่ล่ะ พี่ก็อ่านแล้วไงหนังสืออ่ะ” พี่โชว์เดินตามมาง้อครับ เป็นแบบนี้มาแทบตลอดช่วงสอบ แต่ผมก็ยังเงียบเอาไว้ผ่านการสอบเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน
“เฮ้อ” พี่โชว์ถอนหายใจแล้วก็เดินขึ้นรถไป ส่วนผมก็เดินขึ้นมานั่งข้างๆ พี่โชว์ก็ขับรถออกจากบ้าน...ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรครับ เงียบมาตลอดทาง พี่โชว์ขับรถ ผมก็อ่านหนังสือครับ วันนี้ผมสอบวิชาเดียวแต่พี่โชว์สอบสองวิชาถ้าผมสอบเสร็จผมก็ต้องนั่งรอพี่โชว์ก่อนน่ะสิ
“อ้าวเฟียร์ มาไมอ่ะสอบเสร็จไปแล้วนิ” คณะเฟียร์สอบเสร็จไปเมื่อวานครับ ลอยตัวเลยน่าอิจฉาเชียว
“ก็มารอพี่วินอ่ะแหละ คิมก็สอบแค่ช่วงเช้านี่”
“อื้อ เดี๋ยวสอบเสร็จแล้วจะมาหานะ” เฟียร์ก็พยักหน้า ผมก็รีบเดินมาที่คณะก่อนเพราะว่ามันใกล้จะได้เวลาสอบแล้ว ผมไม่อยากเข้าห้องสอบสายเพราะมันจะทำให้คุณดูเหมือนดารามากๆ มีแต่คนมอง
ตลอดช่วงเช้าที่ผมสอบ ค่อนข้างเครียดครับเพราะข้อสอบมันยากเหลือเกิน หรือว่าผมคิดเยอะไปก็ไม่รู้ผมนั่งทำจนเกือบเวลาหมดก็เสร็จครับหันดูรอบๆ โอ้ว แทบไม่เหลือใครแล้วครับ แต่เหลือเท่าไรก็ไม่สำคัญครับ เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนคนอื่นนอกจากกลุ่มพี่โชว์กับเฟียร์สักเท่าไหร่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
“โอ้ย จะเอาท๊อปละมั้ง ทำนานขนาดเนี่ยแกว่าไหมแอน” ผมก็ไม่ได้สนใจครับเพราะคิดว่าเค้าคงไม่ได้ด่าผม ผมก็เดินลิ่วเลยครับจะลงตึก
“หยิ่งซะด้วย พูดด้วยแล้วเดินหนีว่ะเมย์” ชักยังไงๆแล้วนะ ด่าผมหรือเปล่าเนี่ย แต่อย่าไปใส่เลยครับเค้าคงคุยกับเพื่อนเค้า ผมก็เดินไปหาเฟียร์หน้าคณะพี่วินอย่างรวดเร็ว
“เฟียร์ หิวจังไปหาข้าวกินกันเถอะ” ผมเอ่ยชวนครับ ใช้สมองไปเยอะ
“ทำมาเผื่อแล้วแหละ เมื่อกี๊พวกพี่วินก็พึ่งขึ้นตึกไปสอบต่อ แต่เรารอกินพร้อมคิมอ่ะแหละ ไปนั่งกินที่โรงอาหารละกัน” เฟียร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำผมไปที่โรงอาหาร
“เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำนะ เฟียร์หาที่นั่งรอเถอะ” ผมเดินไปซื้อน้ำมาสองแก้วแล้วก็กลับมานั่งที่ๆเฟียร์นั่งรออยู่ แต่พอเหลือบไปมองอีกฝั่งนึงก็เจอกลุ่มของเมย์นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เฟียร์ทำอะไรมากินอ่ะ” ผมถามครับ
“ก็เปิดดูสิกินได้อยู่แล้วแหละน่า เราทำซะอย่าง” เฟียร์พูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจกับความเป็นมืออาชีพของตัวเอง
“อื้ม อร่อยเหมือนเดิมเลยเฟียร์” เมื่อผมกินคำแรกก็เอ่ยปากชมเลยครับ เพราะมันอร่อยจริงๆ
“เห็นไหม อร่อยก็กินไปให้หมดเลย” เฟียร์บอกแล้วก็เริ่มกินต่อ ผมก็กินกันไปได้สักพักนึงก็มีเสียงพูดของพวกข้างๆขึ้นมาครับ
“เฮ้ย แกว่าปะว่ามันต้องได้ท๊อปแน่ๆเลย คนบ้าอะไรทำข้อสอบจนเวลาหมด”
“แหม เมย์ก็คนมันอยากเด่นอยากดัง ไม่แน่นะมันอาจจะไม่เก่งอะไรเลยก็ได้”
“ก็แค่พวกสร้างกระแส แถมน่าสมเพชอีกที่เกิดมาดันผิดเพศ”
“ฮ่าๆ” ผมมั่นใจแล้วครับว่าเค้าด่าผมแน่ๆ พอหันไปก็เจอสายตาเหยียดหยามมองมาทั้งกลุ่มเลยครับ
“คิม เราว่าแถวนี้คนเลี้ยงหมาเยอะดีนะ....ปล่อยออกมาเห่ากันระงมเชียว” เฟียร์พูดกระแทกเสียงเน้นๆไปทางพวกเมย์ครับ
“ไม่เอาน่าเฟียร์” ผมเอื้อมมือไปจับมือเฟียร์ไว้แล้วก็ส่ายหน้าปรามๆไว้ด้วย
“ตัวเสือกเยอะดีนะเนอะ...ว่าปะ” แอนด่าเฟียร์กลับ
“ก็ถ้าไม่อยากให้เสือกก็เก็บหมาไว้ในปากดีๆหน่อยสิ คนสวย....อุ้ย ขอโทษที่พูดโหก” เฟียร์ด่าแล้วก็เบะปากใส่
“อีดอก...มึงด่าใคร”
“ทำไมโง่จัง...ก็ด่ามึงไง”
“เหอะ อย่าคิดว่าเป็นเมียพี่วินแล้วฉันจะกลัว....ก็แค่พวกเอาตัวเข้าแลก ฉันไม่อยากจะไปยุ่งหรอก”
“ก็ยังดีกว่าคนบางคน ที่อยากจะเอาตัวเข้าแลกแต่ไม่มีใครกล้าเอา เพราะคนสมัยนี้เค้าแยกแยะเป็น....ว่าอะไรดี อะไรเน่า” เฟียร์พูดเสียงนิ่ง พวกเมย์ก็กรี๊ดเลยครับ
“กรี๊ดทำไม สงสัยจะร้อนเดี๋ยวเราช่วยนะ.....ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน”
“ซ่า~ กรี๊ด   อะไรเนี่ย” เต็มๆครับ เฟียร์แรงมากครับ น้ำปลาทั้งถ้วยไประเรงอยู่บนตัวพวกเมย์ในพริบตาเลยครับ
“ไปเถอะ อิ่มแล้ว...สนุกด้วย” เฟียร์ดึงผมออกมารอหน้าคณะพี่วินเหมือนเดิมครับ
“ฮึ่ย นึกแล้วโมโห อีพวกเวรนั้นจริงๆเลย” เฟียร์พูดขึ้นครับเมื่อเราทั้งสองคนนั่งลงตรงโต๊ะที่เดิม
“ไม่เอาน่าเฟียร์ เฟียร์ก็เล่นเค้าเจ็บเหมือนกันนะ”
“ก็มันด่าคิมก่อนเรายอมไม่ได้หรอก คิมเองก็เถอะหัดสู้คนซะบ้าง ถ้ามัวแต่ยอมคนอื่นก็จะโดนแบบนี้ไปเรื่อยๆ แล้วมันจะต้องหนักขึ้นๆแน่ๆ เชื่อเราสิ” ผมส่ายหน้าปฎิเสธ ก็นิสัยผมชอบที่จะไม่ทะเลาะกับใครนี่นา
“เราอยากเข้าห้องน้ำหน่อย ไปล้างซวยดีกว่า เสียลูกกระตาหมดมองเสนียดมาเมื่อกี๊..ไปกับเราไหมคิม”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเรารอตรงนี้ละกันนะ” พูดจบเฟียร์ก็พยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปในตึกเพื่อเข้าห้องน้ำ ระหว่างนั้นผมก็นั่งเล่นโทรศัพท์ครับ อิอิ สอบเสร็จแล้วเล่นได้เต็มที่
“…” อ้าว อยู่ๆก็มีคนมากระชากโทรศัพท์ผมครับพอผมเงยหน้าขึ้นไปดูผมก็ตกใจนิดนึง
“ไง แหม น่าสนุกจังนะขอเล่นด้วยคนสิ!”
“อย่าๆ เมย์!” ไม่ทันแล้วครับเมย์เขวี้ยงโทรศัพท์ผมลงพื้นจนแตกกระจาย
“เพื่อนแกด่าฉัน แกต้องรับผิดชอบ...เพี๊ยะ....เพี๊ยะ” เมย์ตบผมไม่ยั้งเลยครับ ตบจนผมเริ่มมึนแล้วครับ
“พอแล้ว...หยุดเถอะ” ผมพูดเสียงแผ่ว มันไม่ไหวจริงๆครับ โดนแบบไม่ตั้งตัวเลย
“อ่ะนี่ เผื่อหิวนะ!” แล้วเมย์ก็ราดน้ำเปล่าลงมาตั้งแต่หัวยันเท้าเลยครับ
“ฉันว่าน้ำคงไม่อร่อยหรอก น้ำแดงดีกว่า” เพื่อนเมย์ยื่นขวดน้พแดงเฮลล์บลูบอยให้เมย์ครับผมก็ตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้ หมดแรงไปหมด
“อย่าๆ” เสียงร้องของผมไม่เป็นผลเพราะเมย์เทน้ำแดงลงบนตัวผมจนเหนียวตัวไปหมดเลยครับ
“จำไว้ อย่ามาลองดีกับฉันบอกเพื่อนแกด้วย” แล้วเมย์ก็จิกหัวผมลากไปเหวี่ยงลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น
“อึก...ฮึก...ฮือ” ผมปล่อยโฮแล้วก็เดินเก็บเศษโทรศัพท์ที่แตกกระจายครับ เฮ้อ ทำไมชีวิตผมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย
“คิมทำไมเป็นนี้” เฟียร์รีบถลาเข้ามาหาตัวผม
“ฮึก...ฮือ” ผมพูดไม่ออกครับร้องไห้อย่างเดียว แล้วเสียงของคนที่ผมโหยหามากที่สุดในตอนนี้ก็ดังมากจากไกลๆครับ
“คิม!”
“พี่โชว์!...ฮือ”
Lesson 40
( Kim Part )
“คิม ใครทำคิมครับบอกพี่นะ!” พี่โชว์วิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมก็คว้าคอพี่โชว์ไว้ เพื่อหาหลักที่พึ่งก่อน
“ไม่มี...ฮึก...ไม่เป็นไรหรอก คิมอยากกลับบ้าน” ตอนนี้ปล่อยไปก่อนเถอะ ให้มันไหลไปตามธรรมชาติก่อนหลังจากนี้ค่อยว่ากัน
“ครับๆ กลับก็กลับ” พี่โชว์พยุงผมให้ลุกขึ้นแล้วก็หันไปคุยบางอย่างกับเฟียร์สักแปปเดียวแล้วก็พาผมมาขึ้นรถมุ่งหน้ากลับบ้าน
“คิมใครทำอะไรคิมบอกพี่มาเถอะ” พี่โชว์พูดขึ้นหลังจากที่เรานั่งรถออกจากมหาลัยกันมาสักพัก
“ไม่มีอะไรจริงๆพี่โชว์ คิมซุ่มซ่ามเองครับ” ผมพูดแล้วยิ้ม พี่โชว์ก็ยิ้มกลับแต่ผมดูก็รู้ว่าพี่โชว์ไม่มีทางเชื่อผมแน่นอน บางคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมไม่บอกพี่โชว์ไปซะ แค่บอกไม่กี่คำพวกเมย์อาจจะมากองตรงหน้าแทบเท้าผมเลยก็ได้ แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเราก็ควรจัดการด้วยตัวเองจริงไหมครับ....
“พี่โชว์คืนนี้ดื่มกันนะครับ....เราสองคน”
“อื้มได้สิ ไว้เดี๋ยวเราดื่มกันนะครับ” พี่โชว์ยิ้มลั๊ลลาเลยครับ แต่พี่โชว์คิมขอโทษไว้ก่อนเลยแล้วกันนะครับ
และเมื่อยามวิกาลมาเยี่ยมเยียนรอบๆบริเวณบ้านผมกับพี่โชว์กำลังดื่มแอลกอฮอล์กันอยู่ในห้องนอน โดยที่ผมไม่ค่อยดื่มเท่าไรครับหรือเรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้ดื่มเพราะผมมีบางอย่างต้องสะสาง
“คิมครับ พี่รู้สึกง่วงจังเลย” พี่โชว์พูดบอกผม ตาก็เริ่มโซเซแล้วครับ เหมือนจะไม่ไหวแล้ว
“เดี๋ยวคิมพยุงพี่โชว์ไปนอนนะครับ” ผมค่อยๆพยุงพี่โชว์มานอนบนเตียงอย่างทุลักทุเลเพราะว่าขนาดตัวของพี่โชว์ที่ใหญ่กว่าผมเกือบครึ่ง กว่าจะลากมาถึงเตียงได้ก็เอาเรื่องเหมือนกันครับ
“คิมมานอนด้วยกันสิ” พี่โชว์พูดเสียงยานๆแล้วก็ดึงผมเข้าไปกอดไว้
“เดี๋ยวๆพี่โชว์!” ตะโกนแย้งขึ้น เพราะตอนนี้มันไม่ใช่เวลานอนครับ พอเงยหน้าดูคนที่ดึงผมนอนลงตาม ปรากฏว่าเค้าหลับไปแล้วครับ
“ฤทธิ์ยาแรงดีจริงๆ แต่ขอโทษนะครับพี่โชว์...ไว้คิมจะรีบกลับมาหานะ” ผมพูดกับร่างที่ไร้สติของพี่โชว์แล้วก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของศัตรูทันทีครับ หึ คืนนี้ยังไงมันโดนผมแน่ๆคิดเหรอว่าคนอย่างผมจะอ่อนแอตลอดไป....ไม่มีวันซะหรอก!
เมื่อผมมาถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งลักษณะคือเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดเล็กๆ ผมได้รู้มาว่าเธอเช่าบ้านอยู่คนเดียวและแน่นอนตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงคืน เธอคงนอนอยู่ในบ้านแล้วแน่ๆ ผมก็กดออดเรียกเธอครับ
“ปิ๊ง..ป่อง” ผมกดซ้ำๆหลายทีจนในที่สุดเธอก็โผล่หน้าออกมาครับ
“แหม่ นึกว่าใครมาหาใครยะ”
“เอ่อ เราอยากมาคุยกับเมย์หน่อยน่ะ”
“ฉันไม่อยากเสวนากับพวกวิปริตหรอกนะ” หนอยแน่ ปากดีมากขนาดนี้เดี๋ยวมึงเจอดี!!!
“เราขอร้องล่ะเราอยาก...เคลียร์...กับเมย์จริงๆนะ เราขอเวลาแปปเดียวนะ” ผมพยายามอ้อนครับ เพียงแค่มึงเปิดประตูให้กูเข้าบ้านเมื่อไร ดวงมึงตกเมื่อนั้นแหละเพราะมันหมายถึงว่า มึงต้องเจ็บตัว!!!!
“โอ้ย น่ารำคาญจริงๆ” และแล้วหมากที่วางไว้ก็สำเร็จครับ มันเดินมาไขประตูบ้านให้ผมเข้าไปครับ
“ขอบใจนะ....แต่ว่ามึงนี่มันโง่จริงๆ เพี๊ยะ....ผลั๊วะ.....พลั่ก...พลั่ก....ตุ้บ” ผมทั้งตบทั้งต่อยทั้งกระทืบด้วยแรงแค้นครับ เพราะมันเองก็เล่นผมมาหนักใช่ย่อย
“โอ้ย ฮือ...อย่าทำฉันเลย ฉันเจ็บแล้ว” โอ้โห ทีแบบนี้กราบผมเลยครับ แต่เวลาทำผมไม่คิดสมควรแล้ว
“จำใส่สมองไว้ด้วยนะ ว่ากูเนี่ยไม่ได้อ่อนแอขนาดที่ใครคิดจะจิกก็จิกได้ อ่อ แล้วเรื่องที่กูวิปริตเนี่ย อย่างน้อยก็ยังมีผัวเป็นตัวเป็นตน ไม่เหมือนมึง...ระวังเถอะ มั่วมากๆหนอนมันจะไตร่รูเอา” พูดจบผมก็ทึ่งหัวมันไปอีกสองสามทีครับ เพื่อความสะใจ จากนั้นผมก็เดินออกจากบ้านมันด้วยความสง่างาม(หรือเปล่า) แล้วรีบไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านเลยครับ เพราะไม่อยากทิ้งให้พี่โชว์อยู่คนเดียวในห้อง
“พี่โชว์คิมขอเช็ดตัวหน่อยนะ” พอมาถึงบ้านผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองครับ....หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเพราะผมเป็นคนใส่ยานอนหลับลงไปเองกับมือ ผมไม่อยากให้พี่โชว์มารับรู้ด้านที่ไม่สวยงามเกี่ยวกับผมเท่าไหร่ ผมกลัวว่าเค้าจะรับไม่ได้แล้วทิ้งผมไป
“…” ไม่ตอบถือว่าอนุญาตแล้วกันนะ
ผมถอดเสื้อผ้าพี่โชว์ออกจนหมดไม่เว้นแม้แต่กางเกงในเพื่อที่จะได้ง่ายต่อการทำความสะอาดครับ และขณะที่ผมลูบผ้าไปทั่วร่างกายพี่โชว์นั้น พี่โชว์ก็ร้องอืออาอยู่ในลำคอนั้นแหละครับ
“ตอนหลับก็ดูไม่มีพิษมีภัยดีนะ” พูดจบผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆครับ เพราะวันนี้เสียพลังงานไปเยอะพอสมควร
( Show Part )
ผมตื่นขึ้นในตอนเช้าของอีกวันมองไปรอบๆก็เจอคนข้างๆผมนอนลืมตามองมาที่ผมอยู่ครับ ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่ารักมากๆเลยครับ ผมก็เลยยิ้มส่งเป็นการอรุณสวัสด์ตอนเช้าครับ
“พี่โชว์มึนหัวอยู่ไหม”
“นิดหน่อยครับ แต่ถ้าคิมกอดพี่พี่อาจจะหายเลยก็ได้”
“จุ๊บ!.....งั้นจูบเลยก็ได้จะได้หายไวๆ” อึ้งสิครับ คิมไม่ค่อยทำแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ดีเหมือนกันครับรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
“พี่โชว์หิวไหม” น้องถามผมครับ
“หิวข้าวอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่หิวคิมนี่สิเรื่องใหญ่เลยนะ” ผมค่อยๆเลื้อยไปหอมแถวๆซอกคอของคิมครับ แล้วก็งับคอคิมเบาๆเหมือนเป็นการหยอก
“พอเลยพี่โชว์ เมื่อคืนก็หนีคิมหลับก่อน”
“พี่ขอโทษครับ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้ว...แต่ตอนนี้ช่วยพี่ก่อนนะ น้องชายพี่อยากมุดเข้าไปหาน้องคิมแล้ว” ผมจับมือคิมให้มาลูบตรงส่วนอ่อนไหวของผมเพื่อเป็นการพิสูจน์ ว่ามันต้องการมากแค่ไหน
“พี่โชว์อ่ะ หื่นได้ตลอดเวลาเลย” น้องพูดแล้วเขินๆครับหน้าแดงมากๆเลยครับ หยั่งกับลูกมะเขือที่มันสุกมากๆจนจะระเบิด แต่ก็น่ารักดีครับ น่าฟัดดี
“ก็แล้วรักคนหื่นๆคนนี้บ้างหรือเปล่า”
“ถ้าไม่รัก....จะอยู่ด้วยถึงปานนี้เหรอ คนอะไรหื่นได้สามเวลาหลังอาหาร” น้องพูดประชดครับ แต่ผมไม่ถือครับไม่เป็นไร...เพราะเป็นเรื่องจริง
“ผิดแล้วครับ คิมลืมก่อนนอนแล้วก็ตอนตื่นนอนด้วยนะ” พูดจบผมก็ปิดปากคิมด้วยริมฝีปากผมและปล่อยให้เรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นให้มันเป็นไปตามธรรมชาติที่มันควรจะเป็น
“พี่โชว์ ลงไปกินข้าวกันเถอะ” หลังจากเสร็จกิจกรรมเมื่อครู่ น้องก็บ่นหิวผมเลยต้องพาน้องลงมาข้างล่างครับ วันนี้ผมรู้สึกน้องอ้อนๆผมยังไงก็ไม่รู้นะครับ

“ไอ้เด็กบ้า! อยู่ไหนแกออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เสียงใหญ่ๆของใครบางคนดังขึ้นกลางบ้านทำให้ผมกับคิมต้องรีบร้อนเดินไปดูแต่ระหว่างนั้นคิมบอกว่าขอไปเข้าห้องน้ำแปปนึงแล้วจะตามไปผมเดินมาก็เจอกับผู้ชายมาดธุรกิจกับผู้หญิงคนนึงซึ่งผมก็คุ้นหน้าเธออยู่เหมือนกันแต่สภาพทำไมมันถึงฟกช้ำดำเขียวมากมายขนาดนั้นน่ะ
“มีธุระอะไรครับ” ผมถามอย่างมีมารยาท
“อีตุ๊ดมันอยู่ไหน!”

acolyte

หวาๆมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก

harain15

ขอบคุณครับ

mr.narin

ขอบคุณมากมายครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากค่ะ ชอบจัง น่ารักทั้งสองคู่เลย

thae33001

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

spyhihi

สนุกมากกกกกกกกกกกก

Ikunpalmidsarap

ขอบคุณคราฟฟฟ