หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 13 - 14 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“คิม เป็นอะไร คิม” ผมถามอีกคนเบาๆ
“หนะ...หนาว” ผมมองคิมที่นอนตัวสั่นๆผมจึงดึงอีกคนเข้ามากอดทันที คิมมันคงไม่รู้ตัวมันเอาหน้าซบอกผมทันทีตอนนี้ผมใจเต้นแรงมาก ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันวะผมนอนมองหน้าคิมอย่างไม่มีเบื่อยิ่งมอง
ยิ่งเพลิน
“ฟอด” ผมแอบหอมแก้มมัน แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวแล้วก็มองอยู่อย่างนั้นนานมากจนเผลอหลับไปตอนไหน

ก็ไม่รู้
Lesson 13
( Kim Part )
ผมสลึมสลือตื่นขึ้นมาหันไปมองนาฬิกาก่อนอันดับแรก ขณะนี้เวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว ว่าแต่ทำไมวันนี้อุ่นจัง
ผมหันหน้าไปอีกทางก็เจอกับ...
“คุณโชว์!” ผมตกใจเมื่อเห็นคุณโชว์นอนกอดผมอยู่
“…” เหมือนคุณโชว์จะยังไม่ตื่น
“คุณโชว์ครับ” ผมเรียก
“อื้อ อะไร” คุณโชว์ตอบเสียงงัวเงียมาก
“ปล่อยผมก่อนนะครับ ผมจะไปทำกับข้าว”
“นอนต่อนี่แหละ ฉันยังไม่ตื่น”
“แต่ว่า...” ผมพูดยังไม่จบเลยคุณโชว์ก็จับหัวผมลงมาซบลงที่อกทันที ตอนนี้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรงผิดปกติ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“เอี๊ยด   คิมข้าวตะ..” เฟียร์ชะงักทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“เฮ้ยๆ เช้าแล้วตื่นๆ” พี่วินเดินตามเข้ามาแล้วก็ชะงักไปเหมือนกันเมื่อเห็นภาพเดียวกันกับเฟียร์
“คุณโชว์ลุกเร็วครับ เฟียร์กับพี่วินเข้ามาแล้ว” ผมบอกคุณโชว์ คุณโชว์ก็ปล่อยตัวผมแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ไงตื่นเช้าจังนะมึงน่ะ เมื่อคืนก็ท่าทางจะหนัก แรงเหลือเหรอ” คุณโชว์พูดออกมาทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อน
เลยครับ อายแทนเฟียร์เมื่อหันไปมองเฟียร์ อาการก็ไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไรครับ ม้วนเลย
“ก็กูบอกมึงแล้วไงว่าฝึกจนชิน” พี่วินพูด
“เพี๊ยะ! ไอ้บ้า” เฟียร์ตีแขนพี่วินแล้วก็ด่านิดหน่อย
“ว่าแต่กู มึงก็ไม่ธรรมดานะ นอนกอดกันกลมเชียว” เอ่อ จะพูดทำไมครับพี่วิน ผมเลยอายเลยครับตอนนี้
“เสือก! เมื่อคืนคิมมันบ่นหนาวกูไม่รู้จะทำไงเฉยๆหรอก” อ๋อ อย่างนี้นี่เอง
“คิมอาจจะหนาวกาย แต่ถ้ามึงฟอร์มมากๆ มึงได้หนาวใจแน่ๆ ฮ่าๆ” พี่วินพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปพร้อมกับคุณโชว์ที่วิ่งไล่ตาม เหมือนผมมองเด็กสามขวบไล่จับกันเลย
“อ่ะนี่กินข้าวต้มนะ” เฟียร์ยื่นชามข้าวต้มมาให้ผม
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ตัวยังร้อนอยู่หรือเปล่า”
“ไม่แล้วแหละ เราว่าเราหายแล้วนะ” ผมบอกเพราะตอนนี้ไม่มึนหัว ตัวไม่ร้อนเลย
“อืมจริงด้วย ตัวไม่ร้อนแล้ว วันนี้เรามีเรียนบ่าย คิมล่ะมีเรียนไหมวันนี้อ่ะ”
“บ่ายเหมือนกัน” ผมตอบ
“งั้นเดี๋ยวไปพร้อมกันหมดนี่แหละ เพราะมีเรียนบ่ายกันทุกคน”
“อื้ม ได้สิ” ผมตอบส่งๆไปงั้นแหละแต่เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า ผมกินข้าวต้มต่อจนหมดแล้วกินยาเป็นมื้อสุดท้าย แล้วผมก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
“ไปได้แล้วมั้ง นี่ก็จะเที่ยงแล้วค่อยไปหาไรกินที่มหาลัย” พี่วินพูดขึ้น
“อื้มๆ งั้นเดี๋ยวเฟียร์ไปกับพี่วินก่อนนะ คิมรีบตามมาล่ะ” เฟียร์บอกผม
“อื้ม แล้วจะตามไปนะ” ผมตอบแล้วยิ้มส่งให้ เมื่อรถของพี่วินออกจากบ้านไปผมก็เตรียมเดินออกจากบ้าน
“จะไปไหน” คุณโชว์ถามผม
“ไปมหาลัยครับ” ผมตอบ
“แล้วไปจะยังไง”
“แท็กซี่ครับ...ผมไปก่อนละกันนะครับเดี๋ยวเข้าเรียนสาย” ผมเดินออกมาถึงหน้าปากซอยมองหาแท็กซี่ แต่แล้วรถฟอร์จูเนอร์ก็พุ่งมาจอดริมฟุตบาตร คุ้นๆเว้ยรถ สักพักกระจกก็เลื่อนลง
“ขึ้นรถ” คุณโชว์นี่เอง
“เอ่อ…” ผมตอบไม่ถูกจะไปหรือไม่ไปดี
“เร็วๆดิ!” คุณโชว์แทบจะตะโกนใส่ผม
“ครับๆ” ผมรีบเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งในรถทันที ตลอดระยะเวลาทางจากบ้านถึงมหาลัยไม่มีใครปริปากพูดอะไรสักคำผมก็มองแต่นอกรถ ไม่กล้าหันไปสบตากับคุณโชว์ ผมกลัว กลัวใจตัวเองที่มันกำลังหวั่นไหวไปกับผู้ชายคนนี้
ผมคิดอะไรเรื่อยๆไปจนถึงมหาลัยแหละครับ ผมลงจากรถแล้วตรงไปหาเฟียร์ทันที ตอนนี้ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูก ผมสับสนไปหมด คุณโชว์...ผม คุณโชว์กอดผม โอ้ย แล้วคิดทำไมเนี่ยไอ้บ้าคิม
“ไง คิมหายดีแล้วเหรอ” พี่ส้มถามครับ
“ก็ดีแล้วอ่ะครับ มาเรียนได้ตามปกติ” ผมตอบแล้วยิ้มให้ แล้วผมก็นั่งลงที่ริมๆเพราะไม่อยากไปนั่งตรงกลางโต๊ะ พี่ส้มเป็นคนที่เม้าส์เก่งมากๆ คุยมันทุกเรื่องแล้วพี่แกก็พูดไม่หยุดด้วย ระหว่างที่ผมฟังเค้าคุยกันเพลินๆก็มีเสียงดังมาจากข้างๆผม
“เอ่อ  นายชื่ออะไรเหรอ” ผมหันไปตามเสียงก็เจอกับผู้ชายหน้าตาดีคนนึงผิวขาว แต่ถ้าเทียบกับพวกในกลุ่มที่ผมนั่งอยู่แล้วดูธรรมดาไปเลยแฮะ กลุ่มนี้นี่หน้าตาดีทุกคนเลยจริงๆ
“เราชื่อคิม แล้วนายล่ะ” ผมถามกลับตามมารยาทนะครับ
“เราชื่อ เต้ นะเรียนเศรษฐศาสตร์” เค้าตอบผม ผมก็ยิ้มกลับไป
“เราเรียน...”
“บัญชีและการเงินธุรกิจ” ผมยังไม่ทันตอบเลยอ่า
“เอ่อ นายรู้ได้ไงอ่ะ” ผมถาม
“เราอยากรู้จักนายก็ต้องรู้เรื่องของนายบ้างสิ” พูดจบเต้ก็ยิ้มให้ผม แต่ผมไม่ได้โง่นะ นี่เต้กำลังจีบผมอยู่ใช่
ไหมเนี่ย
“เราขอเบอร์คิมหน่อยสิ”
“เอ่อ  จะเอาไปทำอะไรเหรอ” ผมตอบเลี่ยงๆ
“อยากได้ไว้นะ เผื่อมีอะไรจะให้ช่วย” มาแบบนี้แล้วผมทำไงอ่ะจะให้ไปดีไหม แต่คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง
“08X-XXXXXXX” ผมบอกเบอร์ของตัวเองไปสักพักเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“นั้นเบอร์เรานะ เราไปละแล้วเจอกัน” เต้พูดจบก็เดินจากไป
“เว้ย ๆ เสน่ห์แรงนี่หว่าคิม มีคนมาจีบด้วย” พี่ส้มพูดครับ ผมเลยยิ้มแหยๆกลับไป
“คงไม่ใช่หรอกพี่ แค่อยากเป็นเพื่อนน่ะ” ผมบอกกับทุกคนแบบนั้น
“อย่าให้หลุดนะ มีมาให้เลือกแล้วเลือกไปเลย” พี่วินพูดกับผม
“ปึง! กูมีธุระ” คุณโชว์พูดเสียงดุดันมากแล้วก็เดินจากไป เป็นไรหว่า
“อ้าวมึงไม่เรียนเหรอ”
“กูไม่เรียนละ” พูดจบคุณโชว์ก็เดินออกไปเป็นอะไรไปน่ะ อยู่ดีดีก็อารมณ์เสียแปลกคนจริงๆ คุณโชว์ไปได้
ไม่นานพวกผมก็ลุกไปเรียนกันเพราะได้เวลาพอดี
Lesson 14
( Show Part )
ผมลุกออกมาจากโรงอาหารด้วยอารมณ์ที่สามารถฆ่าคนได้ ผมรู้สึกหงุดหงิดมากๆ ไม่รู้ทำไมผมมีอาการบ้าๆนี้ก็ตอนที่เห็นไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเข้ามาคุยกับไอ้คิม แต่แค่นั้นไม่เท่าไร ไอ้-เอี้ย-นั่นมันขอเบอร์ไอ้คิม ไอ้คิมก็ให้
ผมกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่เลยต้องลุกเดินหนีมานี่แหละ ผมเดินๆอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“เออ ว่าไง” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“มึงเป็น-เอี้ย-อะไร” ไอ้วินถามผม
“เปล่า กูไม่ได้เป็นไรแค่เซ็งๆ”
“มึงแน่ใจเหรอ หึงเมียอ่ะดิ”
“เมีย-เอี้ย-อะไร!” ผมตะคอกใส่โทรศัพท์ทันควัน มึงก็รู้ดีเกินไอ้วิน
“อื้ม เย็นนี้ไปร้านพี่โก้กับกูด้วยล่ะแค่สองคนนะ”
“เออ กูกำลังกลุ้มเหมือนกัน”
เย็นวันนั้นผมกับไอ้วินก็มานั่งที่ร้านของพี่โก้แค่สองคนโดยไม่บอกใครเพราะเหมือนไอ้วินมันคงจะคุยอะไรกับผม และถ้าผมเดาไม่ผิดละก็ ต้องคุยเรื่องไอ้คิมแน่นอน
“เอ้าชนแก้วดิ” วินพูดบอกผม
“อืม” ผมขานแล้วดื่มต่อ ตั้งแต่มาถึงผมก็กระดกเหล้ายังกับน้ำเปล่า
“มึงเครียดอะไรของมึง แดกยังกับเททิ้ง”
“ไม่รู้เว้ย กูหงุดหงิดบอกไม่ถูก”
“หึหึ เรื่องคิมใช่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่เว้ย” ผมตวาดมัน
“ไอ้ปากแข็ง กูเคยบอกมึงแล้วนะถ้ามัวแต่ฟอร์มหมามันจะคาบไปแดก” มันพูดถึงขนาดนี้แล้วผมคงต้องสารภาพบอกมันสินะ
“กูไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้ใจตัวเอง กูไม่ชอบเวลาเห็นมันคุยกับผู้ชายคนอื่น กูหงุดหงิด ลึกๆกูก็แอบเป็นห่วงมัน กูยังงงตัวเองเลยว่ากูเป็นอะไร” ผมระบายบอกมันทั้งหมดเลยครับความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ
“หึ” มันพูดในลำคอแค่นั้น
“อะไร”
“มึงรู้ไหม อาการที่มึงเป็นอยู่นะ ก็เหมือนกับตอนที่กูชอบเฟียร์ใหม่ๆแต่ไม่รู้ตัวเองนั้นแหละ”
“…” เอ่อ พูดไม่ออก ผมเนี่ยนะชอบไอ้คิม
“อะไรวะ พูดไม่ออกเลยเหรอแค่นี้ ยอมรับความจริงสิวะ” มันพูดแล้วหัวเราะ
“กูไม่ขำ...ไม่หรอกกูอาจจะแค่คิดเรื่องมันมากไปหน่อยเท่านั้นเองเดี๋ยวพอกูหาอะไรทำได้คงไม่ต้องคิดมาก หรืออย่างมากกูอาจะแค่หลงมันก็ได้” ผมปฏิเสธความรู้สึกตัวเองทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
“เอาเถอะมึง ท่ามากระวังจะอดแดก ฮ่าๆ” ชิ ไอ้วินหัวเราะหาพ่อมึงหรอ แต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมสร่างเลยครับ เลยแยกกันที่ร้านเลยไอ้วินก็ไม่เมาเท่าไรเพราะมันไม่ค่อยได้กิน มีแต่ผมนั่งกระดกเป็นบ้านเป็นหลัง
( Kim Part )
“คิมไปสยามกันไหม” เฟียร์ถามขึ้น ตอนนี้ผมอยู่ห้องนั่งเล่นแหละครับ
“ไปทำไรอ่ะ” ผมถาม
“ว่าจะไปดูของน่ะ ไปช่วยเลือกหน่อยสิ”
“อื้ม ไปก็ไปสิแล้วบอกพี่วินหรือยัง” ผมถามเฟียร์
“บอกไว้แล้ว พี่โชว์ก็จะไปด้วย”
“เหรอ อืมๆ” ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วว่าใครจะไปบ้าง
ตอนนี้เราก็ก้าวเท้าเข้ามาในสยามแล้วครับ ผู้คนพลุกพล่านเยอะแยะไปหมด ผมไม่ชอบมาในเมืองก็เพราะ
อย่างนี้แหละ มันดูวุ่นวาย ผมสังเกตได้ว่ามีสายตาของผู้หญิงและผู้ชายหลายคนจ้องคุณโชว์กับพี่วินยังกับ
จะกลืนกิน ส่วนผมกับเฟียร์ทำไมมีแต่ผู้ชายมองหว้า ไม่มีผู้หญิงมองเลย
“ก่อนซื้อของไปกินไอติมกันเฟียร์อยากกิน” เฟียร์ชวนพวกเรา
“อื้มอยากกินก็ไปดิป่ะ” พี่วินพูดจบเฟียร์ก็จูงมือผมเดินนำลิ่วพร้อมกับหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
ตอนนี้เรานั่งกินไอติมกันอยู่ ผมนั่งกินไปได้สักพักนึงก็มีคนมาสะกิดที่หลังผม ผมหันไปตามแรงสะกิดก็เจอกับคนที่สะกิดผม.......เต้นั้นเอง
“อ้าวเต้ มาทำอะไรเหรอ” ผมถามตามมารยาท
“มาซื้อของน่ะ ว่าแต่คิมล่ะมาทำอะไรเหรอ”
“เรามาเลือกของเป็นเพื่อนๆน่ะ” ผมตอบไป ตอนนี้ในวงไอติมผมเงียบแล้วฟังบทสนทนาของผมกับเต้อยู่ครับ
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวคิมไปช่วยเราดูของหน่อยได้ไหมอ่ะ” เอ่อ แล้วหน้าที่อะไรของผมเนี่ย
“เอ่อ...ก็ได้” พูดจบผมก็ลุกขึ้น
“เฟียร์จะไปดูของอะไรโทรหาเรานะเดี๋ยวตามไป” ผมบอกทิ้งท้ายไว้แล้วเดินตามเต้ไป เต้พาผมมาดูอะไรก็ไม่รู้เสื้อผ้า ของสารพัดอย่างแต่ผมดูออกว่าเต้ กำลังจะจีบผมอยู่ ผมไม่ได้โง่เขลาเบาปัญญาขนาดจะดูไม่ออก แถมมีการจะซื้อเสื้อคู่ให้อีก แต่ผมก็ปฏิเสธไป
( Show Part )
หงุดหงิดผมอยากกลับบ้านจริงๆตอนนี้ทำไมไอ้คิมยอมไปกับไอ้-เอี้ย-เต้นั่นง่ายจังไปสนิทสนมกันตอนไหนวะ
“เป็นอะไรหน้าเครียดเชียวมึง”
“เปล่า” ผมตอบเสียงแข็ง
“เปล่า-เอี้ย-อะไร เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย สงสัยหึงเมียละสิ”
“อย่ากวนตีนกูขอร้อง เดี๋ยวมึงจะเจ็บตัว”
“พี่วินรักเฟียร์ชอบเฟียร์ก็บอกมาสิ มัวแต่เก็บไว้คนเดียวระวังจะไม่ได้อะไรเลย” โถไอ้เฟียร์กูไม่รู้เลยว่ามึงน่ะ พูดเหน็บกู
“อย่างงี้แหละเฟียร์ พี่มันพวกฟอร์มจัด เดี๋ยวฟอร์มมากๆเดี๋ยวพี่ก็อดได้เฟียร์เองแหละ” ไอ้วินก็นะตามน้ำไหล
ไปนู้น
“พอๆ พวกมึงทั้งคู่แหละ พอเลยก่อนที่กูจะหมดความอดทน” ผมพูดเสียงแข็งตอนนี้โมโหมากๆ ไม่ได้โมโหมันสองคน แต่โมโหไอ้คิม
“อะไรพี่โชว์ เฟียร์พูดกับพี่วิน ร้อนตัวทำไม” เฟียร์หันมาพูดกับผมแล้วยิ้มๆ
“เออๆ กูน่ะมันกินปูนร้อนท้อง กูกลับบ้านก่อนล่ะ” พูดจบผมก็ลุกกลับบ้านทันที
( Kim Part )
ตอนนี้ผมแยกกับเต้เรียบร้อยแล้วครับประจวบเหมาะที่เฟียร์โทรตามไปดูของพอดี เฟียร์พาผมไปช่วยเลือกเสื้อผ้า ผมเลยได้ติดไม้ติดมือมาเหมือนกัน ส่วนคุณโชว์ก็กลับไปตั้งแต่กินไอติมเสร็จแล้ว แล้วเค้ามาทำไมวะมาแค่นี้แล้วกลับ
“อ่านี่ก็เย็นแล้ว ผมกลับก่อนดีกว่านะครับ” ผมบอกสองคนนั้น
“เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่าไหม” พี่วินพูดเสนอขึ้น
“ไม่ต้องหรอกพี่เกรงใจ นั่งแท็กซี่แหละถึงเหมือนกัน”
“อ่ะแล้วแต่ กลับดีๆล่ะ”
“ครับ ไว้เจอกันครับ” ผมบอกลาแล้วเดินมาขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านทันที เมื่อมาถึงบ้านก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว
ผมเลยเดินขึ้นมาที่ห้องเพื่อเอาของมาเก็บ แต่เมื่อเข้ามาถึงในห้องก็ต้องตกใจ
“เง้อ คุณโชว์เข้ามาทำอะไรในห้องผมครับ” ผมถามคุณโชว์
“นี่มันบ้านกู แล้วไงล่ะวันนี้สนุกมากไหมล่ะมีผู้ชายมาชวนไปเลือกของด้วยนิ” คุณโชว์พูดถามผมแต่สายตาดุดันเหลือเกิน
“เอ่อ..มันไม่มีอะไรสักหน่อยก็แค่เพื่อนกัน” ผมตอบคุณโชว์
“เหรอแค่เพื่อนก็ดี บอกให้มันรู้ด้วยว่ามันไม่มีสิทธิ์ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม”
“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับผมเหมือนกัน” ผมตอบด้วยอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นตอนนี้ไม่รู้ทำไม อยู่ๆก็ของขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
“ทำไม มึงกับไอ้-เอี้ย-เต้นั่นเป็นอะไรกันแน่ เป็นเพื่อน เป็นแฟน หรือว่าเป็นผัวล่ะ” ปรี๊ด ผมเหมือนถูกเหยียบหน้ากลางสี่แยกนี่ดูถูกผมมากไปแล้ว
“ปล่อยผม ผมเจ็บนะ!” แขนผมทั้งสองข้างถูกใครอีกคนจับไว้แน่นตอนนี้เค้าเหมือนคนบ้าที่ขาดสติ
“ไม่! จนกว่าจะตอบคำถามกูมา”
“จะเป็นอะไรก็ช่าง แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรที่มาบังคับผม คุณนั้นแหละเป็นอะไรกับผมกันแน่ แค่เพื่อนได้เป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้” ผมว่าไปอย่างเหลืออดเมื่อถูกบังคับมากๆ ตอนนี้คุณโชว์กัดฟันแน่น แล้วก้มมาประกบปากผมทันที
“อื้อ อ่อย” ผมบอกคุณโชว์
“…” คุณโชว์เงียบแล้วระดมจูบผมไปทั่วหน้า แต่ผมพยายามหลบแล้วกระทืบเท้าไปหนึ่งทีแล้วผลักคุณโชว์ออกไป
“โอ้ย” เสียงคุณโชว์ร้องลั่นเมื่อโดนผมกระทืบเท้า
“คุณโชว์อย่ามาลุ่มล่ามกับผมนะ ผมไม่ยอมให้คุณทำแบบนั้นกับผมอีกแน่ๆ” ผมบอกไปทั้งที่ตัวสั่น
“หึ ฤทธิ์มากนักรึไง งั้นเจอนี้” พูดจบคุณโชว์ก็พุ่งเข้ามาล็อกคอผม
“แค่กๆ ปล่อยผมนะ อื้อ” ผมรู้สึกมีผ้าอะไรมาปิดจมูกแต่ผมกลั้นหายใจไว้ แต่ไม่นานก็ต้องหลุดหายใจออกมาเพราะความเหนื่อย ผมรู้สึกตัวเองชา ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ ร่างกายผมโอนเอนไปตามการกระทำของคุณโชว์อย่างว่าง่าย ผมรับรู้ทุกอย่างรู้สึกตัวแต่ไม่สามารถบังคับร่างกายได้ตามต้องการ
“หึหึ หมดฤทธิ์แล้วสินะ เรามาสานต่อกันดีกว่า”

acolyte

มาอ่านต่อครับ สนุกมากๆๆเลย

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

เริ่มจะรักน้องคิมแล้วล่ะสิ ขอบคุนคับ

peemakung

ขอบคุณมากกกกกกก

mr.narin

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

doltae

ขอบคุณครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ