หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 7 - 8 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เราทำกับข้าวมากินเองน่ะคิมกินกับเราก็ได้เราทำอร่อยนะ” เฟียร์พูดและผมก็ค้นพบเอกลักษณ์ประจำตัวของเฟียร์คือ...รอยยิ้มครับคนอะไรยิ้มได้ทั้งวัน
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเฟียร์ไม่อิ่ม เราไปซื้อกินเองดีกว่า อยากกินสุกี้รอเราแปปนึงนะ” ผมพูดจบก็วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วก็เดินไปซื้อสุกี้กลับมากินกับเฟียร์ผมนั่งกินไปได้สักพักก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาที่ผม
Lesson 7
( Kim Part )
เมื่อผมหันมองดูรอบๆก็ไปสบตากับกลุ่มของคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากกลุ่มของคุณโชว์ ผมรีบหันหน้าหนีและก้มหน้ากินข้าวต่อ ผมแอบเหลือบมองหน้าเฟียร์ก็พบว่าเฟียร์ไม่สนใจสายตาของใครเลย
“ไม่ต้องไปกลัวหรอก มองได้มองไป” เหอๆ รู้อยู่แก่ใจนี่หว่า
“อะ อื้ม” ผมตอบตะกุกตะกัก เพราะคาดว่าผมจะต้องเจออะไรที่ไม่ดีสักอย่างแน่ และระหว่างที่ผมคิดไปต่างๆนานา ก็กัดปากตัวเองแถมโดนแผลด้วย
“เอาะ...ซี้ด” ผมเอามือกุมปากเพราะเจ็บมาก
“เฮ้ย เป็นอะไรเปล่าคิมไหนเอามือออกดิ” เฟียร์ดึงมือผมออก
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร โอ้ย” ยิ่งพูดก็ยิ่งสะเทือนเจ็บไปหมดทั้งปาก
“โหย เลือดออกด้วยอ่ะ” เฟียร์พูดและพิจารณาแผลผม
“เดี๋ยวก็หายแล้วแหละ ไม่เป็นไรหรอก” ผมฝืนพูดแล้วยิ้มทั้งๆที่เจ็บจะตาย
“เฟียร์!” เสียงตะโกนจากหัวโต๊ะ ผมหันไปมองก็เป็นพี่วินนี่เอง
“ทำไมไม่ไปนั่งที่โต๊ะประจำ” พี่วินถามซึ่งดูแล้ว อารมณ์คงฆ่าคนตายได้
“…”
“พี่ถามได้ยินไหม” พี่วินเริ่มเสียงดังขึ้น อารมณ์ร้อนจังวะ พอกันกับคุณโชว์เลย ไม่สงสัยว่าแล้วเป็นเพื่อนกันได้ยังไง
“ได้ยิน” สีหน้าเฟียร์เปลี่ยนทันที สายตาที่มีแต่ความเยือกเย็นและว่างเปล่า ผมไม่กล้าสบตาเฟียร์เลย ขนลุกครับ
“ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ!” อันนี้ตะโกนครับ ลั่นเลยคนเลยเริ่มหันมามองแล้ว
“จำเป็นต้องตอบเหรอ” เฟียร์หันไปพูดใส่พี่วิน ด้วยเสียงที่เย็นบาดลึกถึงขั้วหัวใจมากๆ ผมว่าท่าทางเฟียร์จะน่ากลัวมากกว่าที่คิดเยอะ!
“ใช่ จำเป็น! เพราะเฟียร์เป็นแฟนพี่!” ตอนนี้พี่วินหน้าเริ่มแดงด้วยความโกรธ ผมว่าอีกไม่นานมันต้องประทุแน่ๆ
“เฟียร์จะนั่งกับคิม...พี่มีอะไรอีกไหม” เฟียร์พูด
“เอ่อ...เฟียร์เราไม่เป็นไรหรอก เฟียร์ไปนั่งที่ประจำเถอะนะ” ผมพูดเพราะเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังจะแย่ลงไปอีก
“ไม่เป็นไร เฟียร์จะไปกับคิมนี่แหละ เบื่อพวกงี่เง่า สมองเรียบเป็นทางลาดยาง” เฟียร์พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วดึงมือให้ผมเดินตามไป
“เดี๋ยวๆ เฟียร์จะดีเหรอเดินหนีพี่เค้ามาแบบนั้นน่ะ”  ตอนนี้ผมเดินออกมาพ้นโรงอาหารแล้วครับแต่พอหันกลับไปก็เห็นพวกพี่วินทั้งหมดรวมถึงคุณโชว์วิ่งตามออกมาด้วย
“เฟียร์ หยุดเถอะยังไงพี่เค้าตามมาอยู่ดี คุยกับพี่เค้าให้รู้เรื่องดีกว่านะ” ผมพูดหว่านล้อม
“…” แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ และสิ่งต่อมาที่ผมได้รับคือแรงฉุดกระชากจากอีกมือนึง
“โอ้ย” ผมรู้สึกเจ็บข้อมืออีกข้าง กลายเป็นว่าตอนนี้มือนึงเฟียร์ อีกมือนึงคุณโชว์!
“มึงจะพาแฟนเพื่อนกูไปไหน” คุณโชว์ถามผมแววตาดุดันมากๆ
“เฟียร์ลากคิมมาเอง พี่โชว์มีปัญหาอะไร”
“มีนี่มันคนบ้านพี่ มันไปไหนกับใครพี่มีสิทธิ์รู้” คุณโชว์พูดสวน
“ฮึ คิมเป็นคนอาศัยในบ้านพี่ไม่ได้เป็นคนใช้” เฟียร์ก็สวนทันควัน
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” คุณโชว์ก็พูดต่อ
“เฟียร์เราว่าเฟียร์เคลียร์กับพี่วินเถอะนะ ถือว่าเราขอ เราไม่อยากรู้สึกว่าเป็นตัวที่ทำให้คนอื่นผิดใจกัน” ผมพูดแทรกขึ้นทันทีที่คุณโชว์พูดจบ เฟียร์มองหน้าผม ผมก็พยักหน้าให้ประมาณว่า ขอร้องล่ะไปเคลียร์ไม่งั้นผมเจ็บตัวแน่ เฟียร์ก็พยักหน้ารับแล้วไปคุยกับพี่วิน
“ฮึ” คุณโชว์สะบัดมือออกจากข้อมือผมซึ่งตอนนี้มันปวดมากพอๆกับเจ็บปากเลย ผมมองดูแขนตัวเองก็พบว่าเป็นห้อเลือดไปแล้ว เฮ้อ เจ็บตัวอีกแล้ว
ระหว่างที่ผมรอเฟียร์กับพี่วินคุยกันก็มีปากเสียงกันเป็นช่วงๆ ด่ากันบ้าง พอใกล้ๆจะดีกันก็หาเรื่องมาทะเลาะ
กันใหม่ ตอนนี้พวกเพื่อนคุณโชว์ก็อยู่กันครบยืนคุยกันห่างออกไปส่วนผมก็ต้องยืนคนเดียว เพราะผมไม่มีเพื่อน ผมยืนเหม่อมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยพอผมเงยหน้าก็เห็นมีอะไรบางอย่างตกลงมาตรงที่เฟียร์กับพี่วินคุยกัน
“เฮ้ย ระวัง ระวัง!” ด้วยสัญชาตญาณของผม ผมก็วิ่งไปผลักสองคนนั้นจนกระเด็นออกจากที่ตรงนั้น
“โป้ก” มีอะไรบางอย่างแข็งๆหล่นใส่ไหล่ผม จนทำให้ผมล้มลงไปนั่งกับพื้นรู้สึกเจ็บไหล่มากๆ
“คิม คิมเป็นอะไรไหม” เฟียร์วิ่งเข้ามาหาผม
“เอ่อ....ไม่เป็นไร...โอะ” พอจะยันตัวขึ้นก็เจ็บแปลบๆที่ไหล่ ผมหันไปมองวัตถุที่ตกลงมา มันคือชามตราไก่ครับ แล้วใครเค้าพิเล่นพิเลนทำตกลงมาได้
“ขอเปิดไหล่ดูหน่อยนะ” เฟียร์พูด ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ตอนนี้ทุกคนมายืนล้อมวงดูผมครับ
“อึ้ย  มันเริ่มเขียวแล้วอ่ะ” ผมหันไปมองไหล่ตัวเองมันเริ่มเขียวจริงๆครับเนื่องจากผมเป็นคนขาว และผมก็ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้วิ่งเข้ามาหา
“ขอโทษครับ คือผมทำชามตกลงมาโดน คุณเป็นไงบ้างครับ” ผู้ชายคนนั้นท่าทางหน้าตื่นๆ เพราะไม่รู้ว่าคนโดนจะเป็นยังไงบ้าง
“มึงทำ-เอี้ย-อะไรของมึงชามมันถึงตกลงมาได้ มึงปาชามเล่นกันหรือไงไอ้สัด!” พี่วินเตรียมพุ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วครับ ท่าทางพึ่งจะปี 1 นี่เราก็ยืนอยู่ตึกวิทยาศาสตร์
“พี่วินอย่าไปทำเค้า คิมไม่เป็นไร” ผมบอกพี่วินเพราะไม่งั้นไอ้เด็กคนนี้ตายคามือพวกนี้แน่ๆ
“หึ้ย” พี่วินปล่อยน้องคนนั้นไป พอหลุดไปได้ก็จ้ำอ้าวเลยครับสงสัยจะกลัว
“ลุกไหวไหมคิม” เฟียร์ถามผมครับ
“อื้อ” พอผมจะลุกก็ต้องล้มลงไปอีกรอบมันปวดมาก ปวดจริงๆ
“พี่วินอุ้มคิมหน่อย” เฟียร์หันไปบอกพี่วินเมื่อเห็นท่าทางผมไม่ไหวแล้ว
“เอ่อ...จะดีเหรอเฟียร์” พี่วินถามเพื่อความแน่ใจ
“จะรอให้มันม่วงก่อนแล้วค่อยอุ้มหรือไง!” เฟียร์พูดเสียงดังพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปที่ไหล่พี่วิน
“เห้ย ไม่ต้องเฟียร์นั่งพักสักแปปคงจะดีขึ้นเองแหละ” ผมหันไปพูดแล้วพยายามปั้นหน้ายิ้มให้เนียนที่สุดเพื่อปกปิดอาการเจ็บปวด
“เง้อ” ผมอุทานเมื่ออยู่ๆรู้สึกว่าตัวลอยขึ้น
“ไอ้วินมึงขับรถกูไปดิ กุญแจในกระเป๋ากางเกง” พี่วินก็เดินมาเอากุญแจแล้วไปเปิดรถให้ แต่ผมสิงง คุณโชว์อุ้มผมมาซะงั้น แล้วเฟียร์ก็เดินไล่หลังตามมา
“เอ่อ..คุณโชว์ผมไม่เป็นไรครับ วางผมลงเถอะ” ผมบอกคุณโชว์
“อย่าพูดมากที่ช่วยเนี่ยเพราะมึงช่วยไอ้วินกับเฟียร์ไว้เฉยๆหรอก กูถึงช่วยมึง” พูดจบคุณโชว์ก็วางผมลงเบาะอย่างนิ่มนวล
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอก็ให้เอ็กซเรย์เพราะกลัวว่ากระดูกจะร้าวตอนนี้สีเนื้อผมเริ่มออกม่วงๆแล้วครับ
กว้างซะด้วยผมเห็นแล้วจะเป็นลม ทำไมมันดูน่ากลัวจังเลย ผมเริ่มคลายอาการปวดไปนิดหน่อยเพราะหมอฉีดยาแก้ปวดให้
“เอ่อ...ขอบใจคิมนะ ที่ช่วยพี่กับเฟียร์นะ” พี่วินพูดกับผมแล้วก้มๆหน้าครับ ท่าทางจะไม่เคยขอบคุณใคร
“ไม่เป็นไรครับพี่วิน เรื่องแค่นี้เอง” ผมตอบพี่วิน
“ไม่ใช่เรื่องแค่นี้หรอก เรื่องใหญ่เลยแหละ ดูสิม่วงหมดแล้วอ่ะ” เฟียร์บอกผม
“มันไม่ตายหรอกแค่นี่อ่ะ” คุณโชว์พูดขึ้นครับ ทำให้ผมต้องเงียบลง
“กลับบ้านกันเถอะว่ะ” พวกเราก็ออกจากโรงพยาบาลกันครับ เมื่อผมกลับมาถึงบ้านผมก็ขึ้นห้องไปนอนทันทีรับรู้สึกเหนื่อยและอ่อนเพลียมากๆ มีแต่เรื่องทั้งวันเลย เมื่อหัวผมถึงหมอนไม่นอน ก็หลุดเข้าไปอีกโลกนึง
แล้วครับ
Lesson 8
( Show Part )
“เห็นไหม เพราะพี่วินคนเดียวคิมเลยเจ็บตัวเลย”
“อ้าว ทำไมเฟียร์โทษพี่คนเดียวล่ะ เฟียร์เองก็มีส่วนเหมือนกันแหละ”
“ถ้าพี่ไม่งี่เง่า เรื่องมันจะเกิดไหม”
“เฟียร์พูดแบบนี้ไม่ถูกนะ”
“โอ้ย พวกคุณท่านทั้งหลายหยุดสักทีเถอะ กูจะอ้วกเป็นคำด่าพวกมึงแล้ว” เสียงส้มพูดห้ามปรามคนในโทรศัพท์ที่ทะเลาะกันยังไม่จบไม่สิ้นสักที ตอนนี้ผมกำลังประชุมสายกันครับ ครบทุกองค์นั้นแหละ
“แล้วพวกมึงเป็นบ้าอะไร อยู่บ้านเดียวกันเสือกคุยกันคนละเครื่อง” ไอ้ต้นพูดว่าไอ้วินกับเฟียร์ครับ
“กูนอนหน้าห้อง แม่งคนมันใจดำ” ไอ้วินบ่นขึ้นอีกแล้ว
“คนมันงี่เง่า” เฟียร์ก็สวนกลับทันควัน
“พอเถอะ กูขอร้อง” ส้มพูดขึ้นอีกครั้งครับ
“เออนี่ แล้วคิมเป็นไงบ้างวะ” แป้งพูดขึ้น ซึ่งทำให้ทุกคนเงียบรอฟังคำตอบจากผม
“ไม่รู้ว่ะ มาถึงบ้านมันก็เข้าห้องไปเลย” ผมตอบพวกมัน
“กูว่าคิมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่มึงพูดเลยนะ ออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ”ไอ้ฟ้าพูดขึ้น
“ก็ว่านะ กูเห็นมึงทำไรมัน น้องมันก็ไม่เคยตอบโต้อะไรมึงเลย” ไอ้ส้มเสริม
“แถมยังช่วยเฟียร์กับ-เอี้ย-วินอีกต่างหาก” อันนี้ไอ้เกียร์พูดครับ
“ไม่รู้เว้ย ยังไงกูก็ไม่ชอบมัน” ผมพูดใส่โทรศัพท์
“มึงระวังไว้เถอะ อย่าไปตกหลุมรักคิมมันละกัน เพราะแม่งหน้าตาก็น่ารักดีถึงจะสู้เฟียร์ไม่ได้ก็เถอะ” ไอ้วิน
พูดครับ
“อ้าวๆ มึงข้างไหนแน่เนี่ยไอ้วิน ไอ้เพื่อนทรยศ” ผมทำเสียงงอลใส่มัน
“พี่โชว์ไปดูคิมหน่อยสิ เป็นไงบ้าง” เฟียร์บอกผม
“โอ้ย ไม่เอาขี้เกลียดไป” ผมตอบทันควัน
“ไปหน่อยน่านะ นิดเดียวเฟียร์เป็นห่วงคิม”
“เออ กูว่ามึงไปดูน้องมันหน่อยก็ดีนะมึง ยังไงน้องมันก็เคยช่วยเพื่อนเราจนตัวเองเจ็บตัวน่ะ” อันนี้ไอ้ฟ้าพูดครับ
“เฮ้อ  เออๆ แม่งวุ่นวายจริงๆเลยว่ะ” พูดจบผมก็ลุกเดินไปยังห้องของไอ้คิม ผมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลย เพราะนี้มันบ้านผม
“ฮัลโหล เออ มันหลับไปแล้วแหละ” ผมบอกทุกคนในสายที่เงียบรอคำตอบจากผม
“เออๆ มึงก็ดูๆมันหน่อยละกัน เผื่อมีอะไร”
“อะไรนักหนาวะเนี่ย” ผมบ่นอย่างเซงๆ
พวกมันก็เซ้าซี้จนผมต้องยอมนั้นแหละครับ ผมกลับมาอาบน้ำที่ห้องแล้วจะไปดูมันอีกรอบและเมื่อผมก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
“ซึก...ซิก...ซิก...ฮือ” ผมมองไปที่ร่างของเจ้าของเสียงที่นอนอยู่บนเตียง
“เฮ้ย มึงเป็นไร”
“…”
“เฮ้ย” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเมื่ออีกคนไม่ยอมตอบ เขย่าตัวเรียกก็แล้วแต่เหมือนคนไม่รู้เรื่อง
“แม่ แม่ แม่!  คิมขอโทษ ฮือ” อะไรวะคิมขอโทษอะไรของมัน งง เว้ย
“คิม คิม คิม” ผมเรียกเสียงเบาๆ เพราะท่าทางจะคงแค่เพ้อๆ
“แม่คิมหนาวจังเลย...ฮึก...แม่กอดคิมหน่อยนะ” พูดไปก็สะอื้นไป ชักสงสารแล้ว
“เอาไงดีวะ” ผมครุ่นคิดสักพักก็ดึงตัวอีกคนเข้ามากอดไว้ เลยทำให้ผมเห็นไหล่ที่ตอนนี้มันม่วงจนน่าสยอง
“เฮ้ย แม่งคงเจ็บน่าดู” ผมบ่นกับตัวเองคนเดียว   พักต่อมาคนในอ้อมกอดก็สงบลงผมนอนมองหน้ามันก็เห็นว่ามันก็....น่ารักดี   แถมตัวหอมด้วย  ผิวขาวเนียนไปทั้งตัว
“เฮ้อ” ผมรู้สึกตัวเองเริ่มฟุ้งซ่าน ผมจึงลุกกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง
( Kim Part )
ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าพร้อมกับอาการปวดไหล่ที่ไม่ปวดมากมองนาฬิกา เจ็ดโมงแล้ว ผมจะลุกไปอาบน้ำแต่ก็ลุกไม่ไหว เจ็บไหล่มากพอขยับตัว ผมจึงตัดสินใจว่า จะขาดเรียนไปก่อน 1 วัน ผมตั้งหลักสักพักก็พยุงร่างกายตัวเองเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกินแต่ยังไม่ทันออกจากห้องก็มีคนเข้ามาในห้องผมก่อนแล้ว
“คิมเป็นไงบ้าง” หน้าใสๆลอยเข้ามาในห้องผมแล้ว
“ก็ปวดไหล่นิดหน่อยน่ะ มาแต่เช้าเลยนะ” ผมบอกเฟียร์
“วันนี้เฟียร์จะมาอยู่เป็นเพื่อนคิมทั้งวันเลยนะ”
“ฮื่อ  อย่าเลยเดี๋ยวมีปัญหากับพี่วินอีกนะ” ผมบอกบ่ายเบี่ยงไม่อยากมีปัญหาภายหลัง
“ก็พี่วินเนี่ยบอกให้มาเฝ้า ขับรถมาส่งเองด้วย” ผมอึ้งสิครับไม่คิดว่าพี่วินจะให้เฟียร์มาเฝ้าผม
“แล้วเฟียร์ไม่มีเรียนเหรอ” ผมถามอีกครั้ง
“เอ่อ...ก็มีอ่ะ แต่ไม่ไป เดี๋ยวคิมเหงา”
“เฮ้ย อย่าทำอะไรเพื่อเราเลยมาหาแต่เช้าก็ดีใจแล้ว ไปเรียนเถอะ” ผมบอกเฟียร์
“เออน่า ไปนอนไปเดี๋ยวไปทำไรมาให้กิน” ผมก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วไปนอนลงที่เตียงต่อ นอนเล่นไปได้สักพักเฟียร์ก็ขึ้นมาพร้อมชามข้าวต้มทะเล  หอมฉุยน่ากินมากเลยครับ ยิ่งตอนมองลงไปในชามนี่....อื้อหือ สมกับที่เรียน คหกรรม
“ไม่กล้ากินอ่ะ จัดสวยเชียว” ผมบอกเฟียร์
“เอาน่า จะจัดเมื่อไรก็จัดได้ กินๆเข้าไปเถอะ” ผมรับข้าวต้มมากินเอง ตอนแรกเฟียร์ไม่ยอมจะป้อนผมให้ได้แต่ผมก็เซ้าซี้จนได้กินเอง
“อ่ะนี่ยา” เฟียร์ยื่นเม็ดยามาให้ผม
“อื้มขอบใจนะ” ผมรับยามากินแล้วนอน ส่วนเฟียร์ก็ดูทีวีมั่ง โทรศัพท์มั่ง หลับแข่งกับผมมั่ง
เราอยู่กันอย่างนี้มาสามวันครับซึ่งวันที่สามผมก็หายดีแล้ว เกือบปกติแล้วครับ เฟียร์บอกว่าเย็นนี้ทุกคนจะมาปาร์ตี้ที่บ้านอีกแล้ว แต่คราวนี้เฟียร์จะเป็นคนเข้าครัวเองให้ผมเป็นลูกมือ มันก็คงต้องอย่างนั้นแหละครับ เฟียร์เรียนคหกรรมมานิ
“ไงเป็นไงบ้างคิม” พี่คนผู้หญิงคนนึงพูดถามผม ตอนนี้พวกคุณโชว์มาแล้วครับ
“เอ่อ ก็ดีขึ้นครับ” ผมตอบไปแบบงงๆ ว่ามาถามทำไม
“พี่ชื่อส้มนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้แล้วทุกคนก็แนะนำตัวกันทีละคนจนครบทุกคน
เมื่อแนะนำเสร็จผมก็ขอตัวไปช่วยเฟียร์ในครัว และตอนนี้ทุกคนก็กำลังสนุกกันกับปาร์ตี้ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งดูเพราะผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ผมดื่มแล้วจะมึนหัวเอาง่ายๆ เลยเลี่ยงดีกว่า
“ไม่กินหน่อยเหรอครับน้องคิม” พี่ฟ้าหันมาถามผม หน้านี่แดงเถือกมาเลยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงซัดไปหลาย
ขวดแล้ว
“เอ่อ ผมไม่ดื่มน่ะครับ” ผมตอบเบี่ยงๆ
“อ้อ โอเคงั้นก็ไปอยู่กับเฟียร์สิ รายนั้นก็ไม่กิน” ผมหันไปหาเฟียร์ก็จริงครับ เฟียร์ไม่แตะเหล้าเลยสักหยดเดียว  แต่ผมก็เลือกที่จะนั่งคนเดียวตรงนี้เพราะไม่อยากไปขัดความสนุกของใครเข้าน่ะครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

acolyte

มาอ่านต่อละ

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบ

ddevan

ขอบคุณครับผม

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

พี่วิน มาจัดการไอ้คิมทีซิ๊

peemakung

ขอบคุณครับ

mr.narin

ขอบคุณมากๆครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ สุ้เข้านะพี่คิม พี่เฟียร์อญุ่ข้างๆ ไม่ต้องกลัว หนูเอาใจช่วย

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kikkapkao

ขอบคุณครับ