หนุ่มหน้าใสกุมหัวใจนายจอมโหด ? 5 - 6 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมชื่อ คิม ครับ เรียนคณะบัญชีปี 2 ครับ” ผมตอบ
“ปี 2 แล้วเหรอไม่คุ้นหน้าเลย เราเฟียร์คณะคหกรรม ส่วนนี่ชื่อพี่วิน คณะบริหาร”
“ครับ” ผมก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“ตอนนี้ผมขอตัวก่อนล่ะกันนะครับ กำลังรีบ” ผมวิ่งปรี่เลยครับผมทนสายตาของใครอีกคนไม่ไหวจริงๆ สายตาที่เหมือนจะกระชากหัวผมหลุดไปได้ดื้อๆ
Lesson 5
( Show Part )
วันนี้เปิดมหาลัยวันแรกผมจึงต้องมาเช้ากว่าปกติเพื่อรวมตัวเพื่อนๆนั้นแหละครับและก็คุยกันถามสารทุกข์สุขดิบกันไป ผมนั่งคุยไปได้สักพักนึงไอ้วินกับเฟียร์ก็เดินเข้ามาแต่ว่าชักไม่ดีแล้วสิ เหมือนมันทะเลาะกันเลย
“เป็นอะไรเนี่ยพี่วิน อย่าเป็นคนไม่มีเหตุผลได้มั้ย” เฟียร์พูดเสียงค่อนข้างดัง
“ก็เห็นทำความรู้จักกันนึกว่าชอบ” ไอ้วินก็ตอบกลับไปครับ
“....ใช่ผมชอบ ชอบมากด้วยจะจีบให้ติดให้ได้” มาแล้วสายตาพิฆาตผมกลืนน้ำลายเอื้อกเลยครับ
“เฮ้ย ไม่เอาๆ ไม่ให้ชอบ เฟียร์รักพี่ได้คนเดียว” พูดจบมันก็เดินเข้าไปกอดเฟียร์
“เห้ยๆ กระดานพลิกเว้ย ฮ่าๆ” ไอ้ส้มพูดครับแล้วเราก็หัวเราะกัน การกระทำเมื่อครู่ของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของทุกคนในบริเวณนั้น
“มึงมีเรื่องอะไรกันวะ” ผมถามไอ้วินเมื่อตอนนี้มันมานั่งข้างๆผม
“ก็แม่งเมื่อกี้อ่ะดิ กำลังรีบมาที่นี่ดันไปชนกับเด็กปีสองเข้าให้ เฟียร์แม่งก็แนะนำตัวพร้อมบอกชื่อเสียงเรียงนามซะละเอียด” ไอ้วินมันก็บ่นของมันไปครับมันไม่รู้หรือไงว่ามันมีเมียเป็นแม่พระและมารร้ายในคนเดียวกัน
“ชนใครวะ ผู้ชายใช่ไหม มึงถึงอารมณ์ไม่ดีอยู่เนี่ย”
“เอออ่ะดิ แม่งชื่อ-เอี้ย-อะไรไม่รู้ ตัวเล็กๆสูงกว่าเฟียร์นิดเดียวเอง” มันพูดแบบไม่ค่อยใส่ใจ
“น่ารักป่ะวะ” ผมถามแหย่มัน
“ก็น่ารักดี แต่สู้ศรีภรรยากูไม่ได้หรอก” อันนี่คงจริง คงหาผู้ชายที่น่ารักมาประชันกับเฟียร์คงจะหายากน่าดู
“เย็นนี้ ปาร์ตี้เปล่า” ผมถามมันครับ
“เอาดิบ้านกูหรือผับพี่โก้วะ”
“แล้วแต่มึงละกัน กูได้หมด”
“เออว่าแต่ ไอ้คนที่มันมาอยู่บ้านมึงตอนนี้เป็นไงบ้างวะ” มันถามผม
“ก็ยังเรื่อยๆกูบีบแม่งทุกทางแล้วยังไม่ไปเลย มีอยู่วันนึงกูแกล้งมันจนสลบอยู่หน้าห้องกูอ่ะ สุดท้ายกูก็ต้องแบกมันเข้าไปในห้องมัน” ผมพูดด้วยเสียงเซงๆ
“เอางี้ดีไหมวะไอ้โชว์ ไปปาร์ตี้บ้านมึงดีกว่า และอาหารทุกอย่างให้มันทำเองแล้วมึงก็ให้มันคอยดูแลทุกคน ไม่เหนื่อยตายก็ให้รู้ไป” ไอ้วินแนะนำผมครับ
“เออว่ะ เข้าท่าดีนี่หว่า” ผมคิดได้ดังนั้นก็หันไปหาเพื่อนๆ
“เย็นนี้ปาร์ตี้บ้านกู ใครไม่ไปกูจะเตะแม่งเลย” ผมหันไปชวนแต่เป็นแกมบังคับครับ
“กูคนนึงที่ไม่” ไอ้แสบพูดแล้วยืนขึ้น
“ไม่ไปหรอวะ” แป้งถามครับ
“ไม่ปฏิเสธต่างหากไอ้ควาย ได้แดกข้าวฟรี เหล้าฟรี คนอย่างกูรึจะพลาด” พวกเราหัวเราะกันร่วนเลยครับ
“ไอ้-เอี้ย- กวนตีนดีแท้” แป้งบ่นนิดหน่อยครับ
( Kim Part )
วันแรกยังไม่มีการเรียนอะไรครับ แต่จะมีรุ่นพี่บางคนเท่านั้นที่อยู่ที่หอประชุมซึ่งรวมนิสิตใหม่ทุกคนทุกชั้นปีที่พึ่งเข้ามารับรู้ถึงกฎระเบียบของทางมหาลัยครับ เมื่อเสร็จเค้าก็ปล่อยให้กลับบ้านครับ ผมกำลังเดินริมฟุตบาทก็มีเสียงคนเรียกผม
“ไอ้คิม” ผมหันไปตามเสียงก็พบกับคุณโชว์
“ครับ” ผมตอบซึ่งตอนนี้คุณโชว์อยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“มึงเอารายการนี่ไป ทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนทุ่มนึง และนี้เงินซื้อของ” ผมอ่านกระดาษที่อยู่ภายในมือซึ่งมันก็มีอาหารอยู่เกือบยี่สิบชนิด เหล้า เบียร์ อีก พร้อมตังอีกหมื่นนึง
“เอาไปเลี้ยงใครเหรอครับ เยอะจัง”
“จะบ่นทำไม กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู กูสั่งมึงทำมึงก็ทำไปไม่ต้องเสือกถามกูไปละ” พูดจบคุณโชว์ก็เดินจากไป ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือตอนนี้เกือบบ่ายโมง คงทันแหละ ผมเลยรีบขึ้นแท็กซี่ไปตลาด ซื้อของที่ต้องใช้กลับมาถึงบ้านก็ประมาณบ่ายสามแล้ว ผมเลยต้องรีบตารีตาเหลือทำทุกอย่างให้ทันภายในสามชั่วโมง
....สามชั่วโมงผ่านไป....ทุกอย่างเรียบร้อยอย่างฉิวเฉียด เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้าเลยครับ
( Show Part )
ตอนนี้เรากำลังนั่งรถมุ่งหน้าไปที่บ้านผมครับ วันนี้ผมครับฟอร์จูเนอร์ ของแม่ไปเพราะเพื่อนผมเจ็ดคนบวกแฟนเพื่อนอีกหนึ่งคนครับเป็นเก้าคนที่อยู่บนรถตอนนี้
“ไอ้โชว์กูอยากเห็นเด็กใหม่บ้านมึงว่ะ” ไอ้วินพูดครับ
“ทำไมวะ มึงอยากเจอมันทำไม”
“กูอยากเห็นหน้ามันนี่หว่า คนที่มาอยู่ที่บ้านมึงน่ะ แล้วมันร้ายหรือเปล่าวะ”
“กูไม่รู้ว่ะ แต่กูเกลียดขี้หน้าแม่งชิบเป้ง” ผมบ่นให้พวกมันฟัง
“แล้วทำไมวันนี้ไปปาร์ตี้บ้านมึงวะ กับข้าว เหล้า เบียร์ มึงสั่งมาจากไหน” ส้มมันถามครับ
“ทำเอง” ผมตอบมัน
“ผมรู้ละ ชวนมากันเกือบยี่สิบเนี่ย เพื่อให้คนที่บ้านทำอาหารที่เยอะๆให้ทันเวลาก่อนเริ่มงานสินะ” เฟียร์พูด
ขึ้นครับ
“ไม่ต้องไปอะไรนักหรอกเฟียร์ ที่บ้านมันก็มีแม่บ้านนะ” ไอ้วินเถียงครับ
“ไม่หรอกพี่อย่าลืมสิ พี่โชว์สั่งแม่บ้านไปเที่ยวหนึ่งเดือน” เฟียร์หันไปพูดกับวิน
“มองได้เฉียบแหลมมาก น้องเฟียร์ น่ารักแล้วยังฉลาดอีกนะ”
“ทะลึ่งนะมึงไอ้สัดของกู!” ไอ้วินแยกเขี้ยวใส่ผมครับ พวกเราก็หัวเราะกันจนถึงบ้านผม
“ถึงสักที” ไอ้ส้มพูดแล้วรีบเดินลงรถไปเลยครับ แล้วก็มีรถตามเรามาติดๆอีกสองคันก็พวกไอ้โอ้กับเพื่อนมันแหละครับ
ผมรวมกันอยู่หน้าบ้านแล้วพาพวกมันเข้าไปพร้อมกัน ครับ แต่ละคนก็ตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าไอ้กาฝากใน
บ้านผม
“ไอ้-เอี้ย-คิม อยู่ไหนกูกลับมาแล้ว” ผมตะโกนเรียกมัน
“ถ้ากูเห็นหน้ามันนะ กูจะขอด่ามันสักหน่อยเถอะ ทำเพื่อนกูหัวเสียได้” ตอนนี้ไอ้ส้มเริ่มขึ้นครับ คนอื่นๆก็เริ่มเออ ออตามกันไป ผมเห็นก็ดีใจที่พวกมันยังเดือดร้อนแทนผมยกเว้นคนเดียวครับ เฟียร์ นั้นแหละ คนนี้นี่จะต้องมีเหตุผลและไม่เชื่อคนง่ายฉลาดเป็นกรดจริงๆครับ
“ขอโทษครับ พอดีจัดอาหารอยู่ทุกอย่างพร้อมแล้วครับคุณโชว์” มาแต่เสียงครับตัวอยู่ไหน
“เอาตัวออกมาให้เห็นหน่อยสิ เจ้าของบ้านเค้าตะโกนเรียกเนี่ย” ส้มเริ่มแผดเสียงครับ
“ขะ...ขอโทษครับ” มันวิ่งออกมาแล้วครับ
“คิม” เฟียร์เรียกชื่อมัน
“เฟียร์” คิมก็เรียกชื่อมัน
“นายอยู่ที่นี่เหรอ” เฟียร์ถามครับ
“อื้ม ใช่เราอยู่ที่นี่อ่ะแหละ” มันตอบแล้วยิ้ม
“เอ่อ รู้จักกันหรือไง” ผมถามไอ้คิม
“ก็ไอ้คนที่วิ่งชนกูเมื่อเช้าไง” แต่ไอ้วินตอบแทนผมมองหน้าเฟียร์กับมันสลับกันจะว่าไป มันก็สูสีเฟียร์เหมือนกันนะเนี่ย แต่คิมหน้าไม่หวานมากเหมือนเฟียร์
“เชิญทุกคนไปที่สวนหลังบ้านดีกว่านะครับ ทุกอย่างพร้อมแล้ว” คิมหันไปพูดกับทุกคน แล้วพวกเราก็เดินตามมันไปครับ เมื่อผมเห็นสถานที่จัดงานก็ต้องอึ้ง นี่มันทำได้ขนาดนี้เลยหรอ
“คิม ทำเองคนเดียวเหรอ” เฟียร์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อื้ม คิมทำเองแหละไม่สวยหรอกก็เวลามันมีนิดเดียวนี่นา”
“สวยแล้ว ขนาดนี้สุดยอดเลย” เฟียร์พูดแล้วยิ้ม
“มึงจะยืนอีกนานมั้ย ไปยกอาหารออกมาได้แล้ว” ผมพูดกับมัน มันก็จ๋อยนิดหน่อยแล้วเดินเข้าไปในครัว
“เดี๋ยวเฟียร์ไปช่วยนะคิม”
“ไม่ต้อง!” ผมเบรกเฟียร์ไว้ครับ
“ทำไมพี่โชว์ คิมมันก็ท่าทางนิสัยดี ไม่เห็นเป็นอย่างที่พี่บอกคนอื่นเลยนิ”
“ทำไม! เจอกันครั้งสองครั้งปกป้องกันขนาดนี้ ยังไงเฟียร์ก็ห้ามไปช่วยมันเข้าใจไหม!” ไอ้วินพูดใส่เฟียร์ครับ เฟียร์หันมามองพวกผมซึ่งนั่นทำให้ผมเสียงสันหลังวาบเลยครับ
“ก็ถ้าคิดว่าห้ามได้...ก็ลองดู”
Lesson 6
( Kim Part )
ผมกำลังเร่งตัวเองเดินมาในครัวเพื่อยกอาหารออกไปให้คุณโชว์และเพื่อนๆ ของเค้า ผมมาถึงห้องครัวได้แปปเดียวก็มีเสียงใสๆดังมาจากข้างหลังผม
“คิม เดี๋ยวเฟียร์ ช่วยเอง” เฟียร์พูดแล้วยิ้มให้ผม
“ไม่เป็นไรเฟียร์ เดี๋ยวคิมยกออกไปเอง เฟียร์ไปรอข้างนอกเถอะ” ผมบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เอาน่า เดี๋ยวเฟียร์ช่วยนิดเดียวเอง”
“อย่าเลยนะ เฟียร์ให้คิมทำเถอะ” ผมพูดแล้วคว้ามือของเฟียร์ออกจากจานอาหาร
“ทำอะไรกันน่ะ!” ผมหันไปตามเสียงก็เห็นพี่วินหรือเปล่าไม่แน่ใจ
“เปล่า พี่วินมีอะไร” เฟียร์ถามกลับไป
“แล้วทำไมต้องจับมือกันด้วย” พี่วินพูดอย่างโมโหแล้วเหมือนจะเข้ามาหาผม
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะพี่วิน มันไม่มีอะไรทั้งนั่น แล้วถ้าขืนพี่วินยังงี่เง่าแบบนี้อีก...อย่าหาว่าเฟียร์ไม่เตือน” คำพูดของเฟียร์ทำให้ผมรู้สึกกลัวเพราะมันดูโหดอยู่ลึกๆ
“หึ้ย” จากนั้นพี่วินก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย
“ยกอาหารไปกันเถอะ” เฟียร์หันมาพูดกับผม
“เอ่อ...อื้ม” ผมพูดอะไรไม่ถูกก็เลยตอบๆไป
“เฟียร์กับพี่วินเป็นอะไรกันเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ถ้าบอกแล้วจะเชื่อหรือเปล่าล่ะ”
“อื้ม ต้องเชื่อสิ”
“เฟียร์กับพี่วิน เป็นแฟนกัน ไม่ซิต้องบอกว่าสามีภรรยา”
“...” คำตอบของเฟียร์ทำให้ผมใบ้กิน
“อะไรไม่เชื่อเหรอ” เฟียร์ถามผมแล้วยิ้มๆ
“เชื่อน่ะเชื่อ ถึงว่าทำไมแค่คิมจับมือเฟียร์ถึงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ”
“พี่วินก็เป็นงี้แหละ ขี้หึงไม่เข้าท่า” พูดจบผมกับเฟียร์ก็ยกอาหารออกมาที่งานทันที
“ทุกคนอาหารมาแล้ว...เฮ้ย รีบกินเหล้ากันทำไมเนี่ย ยังไม่ได้กินอะไรลองท้องเลย” เฟียร์ก็บ่นๆปนด่าไป
แหละครับ ระหว่างที่ผมกำลังจัดจานอาหารอยู่นั้นก็มีแรงกระชากจากด้านหลัง
“อ๊ะ....ผลั้ว” ผมตกใจแต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อ
“คะ...คุณโชว์ต่อยผมทำไม” ผมถามเสียงสั่นๆ
“พี่โชว์ทำอะไรน่ะ!” เฟียร์เตรียมจะเข้ามาหาผมแต่ถูกพี่วินดึงไว้
“ปล่อย! พี่วิน ปล่อยเดี๋ยวนี้!” เฟียร์ขัดขืน แต่พี่วินก้มไปกระซิบอะไรซักอย่าง เฟียร์ก็ยืนนิ่งๆแล้วหันมามองผม
“มึงทำอะไรไว้ล่ะ!” คุณโชว์พูดตะคอกใส่ผม ตอนนี้ผมกลัวมาก กลัวคุณโชว์มากจริงๆ
“ผะ...ผมเปล่า” ผมตอบเสียงสั่นมากอย่างเห็นได้ชัด
“เปล่าเหรอ....เปล่าเหรอ! ผลั้ว.....ผลั้ว” คุณโชว์กระหน่ำหมัดใส่ผมอีกสองที
“โอ้ย   คุณโชว์ผมเจ็บ” ผมพูดไปน้ำตาคลอแล้วครับตอนนี้
“มึงทำให้ไอ้วินกับเฟียร์ผิดใจกัน แค่เนี่ยเหตุผลพอไหม!” คุณโชว์ตะคอกผม
“ผะ...ผม...ปะ...เปล่า...ทะ” ผมพูดตะกุกตะกัก
ซ่า!
ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ไปทั่วใบหน้าแล้วแสบแผลที่ปาก ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกและไม่กล้าพูดอะไรด้วยเมื่อ คุณโชว์ จ้องผมด้วยสายตาที่น่ากลัวมากๆ
“พอได้แล้ว หยุดเลยนะพี่โชว์” เฟียร์สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่วินแล้ววิ่งมาหาผม
“เป็นไงบ้างคิมไหวไหม” เฟียร์เข้ามาประคองผมแต่
“ฟึ่บ.....ไม่ต้องไปช่วยมันโดนแค่เนี่ยไม่ตายหรอก น้อยไปด้วยซ้ำ” คุณโชว์พูดเสียงดังพร้อมกับกระชากเฟียร์ออกห่างจากตัวผม
“ผม...ขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดเสียงสั่นเครือเพราะยังกลัวอยู่ไม่กล้ามองหน้าคุณโชว์ ผมไม่เคยกลัวผู้ชายคนไหนมากขนาดนี้มาก่อน โหดร้าย รุนแรง และ ป่าเถื่อนที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ผมเป็นผู้อาศัย ผมวิ่งขึ้นมาบนห้องขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำและระบายความอัดอั้นที่มีทั้งหมด
“ฮึก....แม่ครับ...คิมคิดถึงแม่จัง”
( Show Part )
“ฮึ...คงสนุกมากจนพอใจแล้วมั้ง” เฟียร์พูดขึ้นหลังจากที่ผมทำร้ายคนในบ้านของตัวเองจนวิ่งหนีเข้าบ้านไป
“ยังไม่พอหรอก นี่ยังไม่ได้ครึ่งที่พี่จะทำ” ผมพูดสวนกลับ
“งั้นเหรอ....สักวันแล้วพี่จะรู้สึก” เฟียร์พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปเลยครับ
“เฟียร์ เดี๋ยวๆ รอพี่ด้วย....เฮ้ยกูกลับละนะ” ไอ้วินหันหน้ามาบอกผม
“เออ โชคดีเว้ย” ผมอวยพรให้มันเพราะท่าทางมันจะต้องง้อเฟียร์อีกนานแน่นอน
“เฮ้ย งั้นพวกกูกลับก่อนนะ แม่งไม่สนุกและ” พวกเพื่อนเวรมันบ่นแล้วก็ทยอยกลับกันครับ ผมจึงต้องไปส่งพวกมันทั้งหมดนั้นแหละครับเพราะมีแค่พวกไอ้โอ้ที่เอารถมาแต่พวกเพื่อนผมมันมารถผมนิ
ผมกลับมาถึงบ้านก็เกือบๆเช้าสรุปคือเมื่อคืนพวกเราไปต่อกันที่ผับประจำครับ แต่เฟียร์กับไอ้วินไม่ได้ไปด้วย ผมเดินเข้ามาในบ้านก็พบว่าที่ๆจัดงานสะอาดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว สงสัยไอ้เวรนั้นมันลงมาจัดการแล้ว ก็ดี...
รู้หน้าที่ตัวเองดี
ผมขึ้นห้องตัวเองไปอาบน้ำและกำลังจะนอนโชคดีที่วันนี้มีเรียนบ่าย เมื่อผมหัวถึงหมอนปุ๊บ ก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที
( Kim Part )
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่างก็ไม่เจอใครแล้ว สงสัยกลับไปแล้วก็ดีผมจะได้จัดการสถานที่ให้สะอาดเหมือนเดิม ผมมองนาฬิกา นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมลงมือทำความสะอาดทั้งหมดเสร็จก็ตอนเกือบตีหนึ่ง ผมจึงขึ้นมานอนที่ห้องเพราะพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า วันนี้ผมเหนื่อยชะมัดและรู้สึกเจ็บปากมากๆด้วย
ผมตื่นขึ้นมาก็หกโมงครึ่งแล้ว ผมจึงยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เจ็ดโมง ผมก็เดินไปหน้าหมู่บ้านเพื่อหาแท็กซี่ไปมหาลัย ผมมาถึงมหาลัยเกือบแปดโมง ก็เลยไปนั่งรอเวลาที่หน้าคณะ
“คิม” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“อ้าวเฟียร์ มาเช้าจังมีเรียนเช้าเหรอ” ผมหันไปถาม
“อื้อ...ว่าแต่ปากนายอ่ะเจ็บไหม” เฟียร์ถามผมครับสีหน้าดูเศร้ามาก
“ไม่เท่าไรหรอก หนักกว่านี้เราก็เจอมาแล้ว” ผมตอบแล้วยิ้มเพื่อบ่งบอกว่าผมไม่เป็นไร
“ทำไมคิมต้องไปยอมพี่โชว์ด้วยล่ะ มีมือมีเท้าเหมือนกันทำไมไม่สู้ล่ะ คิมน่ะนิ่งเกินไปจนทำให้พี่โชว์น่ะ
ได้ใจนะ แล้วพี่โชว์ก็จะคอยหาเรื่องคิมไปตลอดคอยดูสิ” เฟียร์ด้วยสีหน้าบึ้งตึงสุดๆครับตอนนี้
“เฟียร์ เราเป็นแค่คนที่มาอาศัยอยู่ในบ้านของคุณโชว์เค้าสั่งเราทำอะไรเราก็ต้องทำ เพราะนั่นไม่ใช่บ้านเราที่คิดอยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ” ผมพูดแล้วพลันนึกถึงบ้านก็คิดถึงบ้านของผมขึ้นมาซะดื้อๆ...
เฮ้อ ผมนั่งคุยกับเฟียร์ไปเรื่อยๆจนถึงเวลาที่พวกเราต้องเข้าเรียน
“เข้าเรียนเถอะ ได้เวลาแล้ว” เฟียร์บอกผมครับ
“นั้นสิ เราเรียนตึกนี้แหละ แต่เฟียร์เรียนตึกไหนเหรอ”
“เราเรียนตึกคหกรรมน่ะ เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวกันนะ” เฟียร์ชวนผมแล้วก็ยิ้ม ผมก็ต้องตะลึงไปกับรอยยิ้มนั้น....น่ารักมากอ่ะ รอยยิ้มที่มีแต่ความสดใสไม่แปลกใจเลยที่คุมพี่วินอยู่ได้
“อื้อ..เอาสิ  ไว้ตอนเที่ยงเจอกันนะ” ผมตอบแล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนทันที
ผมนั่งเรียนไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเครียดเพราะผมตั้งใจมากไปหรือเปล่าไม่รู้ จนเลิกเรียนเที่ยงตรงพอดีผมก็มุ่งหน้าไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคณะผมเท่าไร
“คิม ๆ ทางนี้” เฟียร์ตะโกนเรียกผม ผมโบกมือให้เพื่อบ่งบอกว่ารู้แล้ว แล้วเดินตรงไปหา
“กินไรดีอ่ะ” ผมถามเฟียร์เมื่ออยู่ในระยะที่คุยกันได้เป็นปกติแล้ว
“เราทำกับข้าวมากินเองน่ะคิมกินกับเราก็ได้เราทำอร่อยนะ” เฟียร์พูดและผมก็ค้นพบเอกลักษณ์ประจำตัวของเฟียร์คือ...รอยยิ้มครับคนอะไรยิ้มได้ทั้งวัน
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเฟียร์ไม่อิ่ม เราไปซื้อกินเองดีกว่า อยากกินสุกี้รอเราแปปนึงนะ” ผมพูดจบก็วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะแล้วก็เดินไปซื้อสุกี้กลับมากินกับเฟียร์ผมนั่งกินไปได้สักพักก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาที่ผม

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

acolyte

ขออ่านต่อละครับบบ

imanaji

ขอบคุณครับผม

balllove23

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

ddevan

ขอบคุณครับผม

harain15

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Ifoot-ballZ

สงสัยต้องมีฉากหึง หึหึหึ ขอบคุนคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

mr.narin

ขอบคุณครับ

mr.narin

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

kiwwy

ขอบคุณค่ะ ทำไมต้องโหดกะพี่คิมนะ เด๋วให้พี่เฟียร์จัดเลย

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

thae33001

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind010

ขอบคุณครับ