ตะเกียงพิเศษ ??? 63-64

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
มองตามันไม่เห็นความผิดปกติว่ามันจะโกหก..สายตามันจริงใจโคตรเหมือนในลูกกะตามันกำลังบอกรักกูซะงั้นกูรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแหล่ะ...เลยไอ้แต่พยักหน้าให้มันไป...ยังกะคำพูดมันมีมนต์วิเศษทั้งที่มันยังไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟังแค่มันเดินเข้ามาพูดแค่นี้ ก็ทำให้กูหมดข้อกังขา ยกความหนักอึ้งที่มีมาแต่เมื่อวานหายไปหมด
เอาล่ะ!...ตอนนี้กูเต็มร้อยที่จะคว้าเหรียญทองมาให้สีแดง....สู้โว้ย!............
Part  63
จ้าวเหรียญทอง.
ไอ้พี่นกพากูมารายงานตัวกับคณะกรรมการ ชื่อกูลงแทนไอ้พี่แม็กส่งก่อนสิบโมงแล้ว  รายการนี้ชิงรายการสุดท้ายของรอบเช้า แข่งเสร็จคงเที่ยงพอดี เป็นกีฬาพื้นบ้านต่อ ก่อนที่ฟุตบอลคู่ชิงที่สาม..จะเริ่มเตะบ่ายโมง
สีแดงเจอสีส้ม ต่อด้วยคู่ชิงที่หนึ่งสีเหลืองกับสีเขียว หลังจากนั้นคณะกรรมการจะประกาศผลขบวนพาเหรด  กองเชียร์และลีด  สุดท้ายประกาศถ้วยรวมกีฬา  พร้อมทำพิธีปิดเป็นอันเสร็จสิ้น สำหรับกีฬาที่เตรียมกันมาร่วม 1 เดือนเต็ม ๆ พวกกูถูกเรียกเตรียมตัวในลู่วิ่ง   คู่แข่งแต่ละคนจัดมาฆ่ากันชัด ๆ  
สีแดง..ไอ้ตะเกียงอยู่ลู่สี่  สี่น้ำเงิน..ไอ้พี่กานลู่สาม  สี่เหลืองไอ้พี่โทนี่ลู่ห้า  ตกลงพวกกูวัดกันเองว่างั้น  สีอื่นกูไม่รู้จักและไม่หวั่นด้วย  มีแต่ไอ้สองหนุ่ม ที่ขนาบกูทั้งซ้ายทั้งขวาไม่ใช่ย่อย  คงวางหนีไอ้พี่รันกะไอ้พี่บอมย์มาลงรุ่นนี้ชัวร์ กะหวังกินกันแน่ แต่สองหนุ่มไม่รู้ว่ากูจะโผล่ในลู่ด้วย หันมามองหน้ากูงง ๆ  ตามรายชื่อแล้วต้องเป็นไอ้พี่แม็ก  พอกลายเป็นกูพวกมันย่อมแปลกใจ  กูเลยยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มพิฆาตไปให้ซะ หน้าแดงทั้งคู่  ไอ้พี่กานชักแหม่ง ๆ กับสายตาพี่แกที่มองกูมาแหล่ะ...   
“ตะเกียงทำไมมาลงวิ่ง ก่อนหน้าไม่เห็นมีรายชื่อเลยนี่”  ไอ้พี่กานถามกู
“ตอบไงดี..เอาเป็นว่าฉุกเฉินนะพี่ ลงแทนเค้า”  กูตอบมันแหล่ะ
“วิ่งไหวเปล่าเนี๊ยะ..ตัวนิดเดียว รอบสนามบอลเลยนะ  แน่ใจไม่เป็นลมไปก่อนล่ะ”  ปากไอ้พี่โทนี่  ขอบคุณสำหรับความห่วงใย  เก็บไว้ห่วงตัวเองเถ่อะ..เดี๋ยวเจอกัน  ในใจเถียงมันไป  ปากกับบอกอีกอย่าง
“ไหวครับ..ซำบายมาก..ไม่ต้องห่วงเต็มที่เลยพี่”  กูตอบแล้วเราทั้งหมดก็เข้าประจำที่ย่อนั่งก้มหัวทำสมาธิ
“เข้าที่...ระวัง!...ปัง!.”  สตาร์ทออกตัวเต็มเหนี่ยว วิ่งระยะกลางไม่จำเป็นต้องออมแรง เพราะต้องรีบกวดหนีคู่ต่อสู้..จะได้มีจังหวะตั้งหลักแรงปลาย  กูสับขาโกยอ้าว  ไม่เหลียวมองใคร ตามองไปข้างหน้า จากหางตาพอรู้ว่าพวกมันเกาะติดกูไม่มีใครทิ้งห่าง จนสองร้อยเมตรผ่านไปเข้าสามร้อยเมตร  ไอ้พี่กานสปี๊ดนำขึ้นไปช่วงตัว ไอ้พี่โทนี่ตามติด กูหล่นลงมาอันดับสาม กูดึงลมหายใจรวบสมาธิร้อยเมตรสุดท้าย  ทุกอัศจรรย์ต่างยืนลุ้นตัวโก่ง..ตะโกนเชียร์กันลั่นดังทั่วทั้งสนาม  อาจเพราะเป็นรายการสุดท้ายแล้ว กูสับเท้าใส่เสต็ปลานนาคาดเชือก  ดึงลมช่องท้องฮึดพุ่งไปข้างหน้าสับขาแซงพวกมัน สามสิบเมตรสุดท้าย กระชากเข้าเส้นชัยได้ในที่สุด  กองเชียร์ตะโกนลั่นอื้ออึงไปหมด  ไอ้พี่โต๋วิ่งมารวบกอดกูไว้แรงส่งกูหมดลง..คงกลัวเข่ากูอ่อนล้มลงไป   แต่แล้วตากู
เริ่มพร่า..หายใจไม่ทัน...แดดจ้ากลางกบาลค่อย ๆมืดลง ๆ..ก่อนจะดับวูบพร้อมสติกูดับหายด้วยเลย!...........
กลิ่นแอมโมเนีย ติดปลายจมูก กูเลยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น  เห็นภาพมัว ๆ กระพริบตาซ้ำ ๆ สองสามครั้งเพื่อปรับให้ชัดขึ้น  จนมองเห็นหน้าไอ้พี่โต๋จ้องกูอยู่  แววตาแสดงความห่วงใยเด่นชัด กูมองเลยขึ้นไปเห็นเพดานห้อง
สีขาว  แสดงว่านี่ไม่ใช่ที่สนาม  ตัดสินใจถามมัน
“ที่ไหนครับ?”   มันไม่ตอบ..กลับส่งยิ้มหล่อมาให้ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอดดูดไว้เรียบร้อยจ่อปากกู  กูมองหน้ามัน
“ดื่มน้ำก่อนแล้วค่อยถาม”  เลยก้มดูดน้ำจากหลอดดูดช้า ๆ จนหมดแก้ว รู้สึกในน้ำผสมกลูโคสด้วย  เพราะมีรสหวานอมเปรี้ยวนิด ๆ เค็มหน่อย ๆ มันเอาแก้ววางไว้ ก่อนจะหันกลับมา เอาหลังมือเกลี่ยแก้มกูเบา ๆเพิ่งสังเกตุ กูนอนอยู่บนเตียง มันนั่งเก้าอี้..มองหน้าส่งคำถามไปให้มัน  
“ห้องพยาบาลโรงเรียน..คนเก่งของสีเป็นลมสลบหลังคว้าเหรียญทอง พี่เลยต้องอุ้มมานอนพักที่นี้”
มันบอกกู กูเริ่มลำดับเหตุการณ์ได้แล้ว..กูวิ่งเข้าที่หนึ่ง มันเข้ามากอดกูแล้วกูก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย..วูบไปซะงั้น..
คงเพราะเก็งลมช่องท้อง  กระชากเท้าตามหลักวิชาลานนาคาดเชือก  หนีเข้าเส้นชัย  ปฏิกิริยาร่างกาย..ที่ดึงเอาพลังงานสะสมมาใช้เกินขีดจำกัดในระยะกระชันชิดกอปรกับเมื่อคืนนอนน้อย..มีเรื่องให้ต้องคิด แถมยังตื่น
เช้าอีก เลยทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันถึงได้เป็นลมอย่างที่เห็น  พอเข้าใจแล้ว
“แล้วนี่..กี่โมงแล้ว กีฬาเป็นไงมั้ง”  ถามมันต่อ ไม่รู้สลบไปนานแค่ไหน
“สองโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ฟุตบอลชิงที่หนึ่งอยู่ อีกครึ่งชั่วโมงคงจบ..ที่สนามปกติ  สีเราคว้าที่สามฟุตบอลเรียบร้อยแล้ว ส่วนตะเกียงวิ่งได้ที่หนึ่ง ไอ้กานที่สอง โทนี่ที่สาม..พี่บอกพวกมันไม่ต้องห่วง..พี่อยู่ดู
ตะเกียงเอง”   กูพยักหน้าเข้าใจที่มันพูด
“ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว เรากลับไปที่สนามกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่น ๆ จะพลอยกังวล  ลุ้นเหรียญที่เหลือไม่สนุกแน่ๆ”  กูชวนมันกลับ  เพราะรู้สึกดีขึ้นแล้ว  คงหลังจากได้พักตั้งชั่วโมงกว่า ๆ
“เดี๋ยวค่อยไป..ตอนนี้ตะเกียงลุกอาบน้ำก่อนดีกว่า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พี่เตรียมไว้ให้แล้ว
จากนั้นเราค่อยไปกินข้าวกัน”  มันบอกพร้อมกับยื่นผ้าขนหนู ที่เอาใส่กระเป๋ามาตั้งกะเมื่อคืน..ติดมาใช้ที่บ้าน
ไอ้พี่บอยมัน พร้อมหยิบเสื้อ กางเกงยีนส์ ชุดที่กูใส่ออกมาวางไว้ให้เรียบร้อย
“ตะเกียงว่า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พอ ตะเกียงยังไม่หิว”  กูรู้สึกว่ายังตื้อ ๆไม่ยักกะหิว  เลยคิดว่าอาบน้ำเสร็จ
ก็พอ
“ตะเกียงไม่หิว ก็ต้องกินครับ เลยเที่ยงจนจะบ่ายสามอยู่แล้ว ยังไงต้องกินข้าวก่อน  พี่ยังไม่ได้กินเหมือนกัน
นั่งเฝ้านักกีฬาเป็นลมอยู่..ยังไม่ได้กินไรเลย” นั่นสิ...ลืมไปว่ามันอยู่เฝ้ากู..คงยังไม่ได้กินไรแน่ กูเลยพยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำในห้องพยาบาล  เพื่ออาบน้ำให้สดชื่น
กูกะไอ้พี่โต๋กำลังนั่งกินข้าวในโรงอาหารสองคน ช่วงนี้คนบางตามากแล้ว เหลือร้านขายอยู่สามร้าน ร้านอื่นคงเก็บของหมดแล้ว คนส่วนใหญ่ลุ้นประกาศผลในสนามที่นี้เลยไม่ค่อยมีคน ไอ้พี่โต๋บริการกูเสร็จทั้งซื้อข้าว
ซื้อน้ำ ก่อนที่เราจะนั่งกินกันเงียบ ๆมันคงหิวมากกินซะเกลี้ยงจาน  ก็น่าจะหิวอยู่หรอก หิ้วท้องรอกูจนเลยเวลามากว่าสองชั่วโมง นึก ๆ แล้วสงสารเหมือนกัน  มันไม่ทิ้งกูอย่างที่พูดจริง ๆ กูกินได้ไม่กี่คำก็อิ่ม  คงเพราะดื่มกลูโคสไปเลยไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ นั่งมองมันนิ่ง ๆ จนมันกินเสร็จเงยหน้าจากจานข้าวมามองกูนั่นแหล่ะ  ถึงได้เฉหลบตามัน  กลัวจับได้เผลอจ้องมันซะเพลิน
“ทำไมกินน้อยจังครับ”  มันถามกู คงเห็นข้าวในจานกูเหลือครึ่งจานละมั้ง
“ไม่ค่อยหิวเท่าไรครับ คงดื่มกลูโคสไปด้วย”  กูบอกมันไปตรง ๆ มันยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะดึงมือกูไปกุมไว้
บนโต๊ะ  กูเลิกลั่กมองซ้ายมองขวากลัวคนเห็น ไม่เข้าใจว่ามันกำลังจะทำอะไร  จะดึงมือกลับดันกุมไว้ซะแน่น เลยมองหน้ามันงง ๆ
“ขอโทษครับ..ที่ขอร้องให้ลงวิ่ง...พี่รู้สึกผิดมากจริง ๆ..ทำให้ตะเกียงเป็นลม ถ้าไม่เพราะพี่ขอร้องให้ลงแข่ง
คงไม่เป็นแบบนี้”  หน้าตามันสำนึกผิดมาก ๆ
“ทำไมต้องขอโทษ..ไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย ที่ตะเกียงลงก็เพื่อส่วนรวม  กลับดีใจซะอีกทำได้สำเร็จ  
ที่เป็นลมคงเพราะเมื่อคืนนอนดึกตื่นเช้า..ไหนจะวุ่นวายกับขบวนพาเหรด ผักผ่อนน้อยก็เลยเป็นลม ไม่เกี่ยว
กับใครหรอกครับ”
กูพูดให้มันรู้สึกสบายใจ ไม่ใช่ความผิดของมันนิ ทำไมต้องทำท่าสำนึกผิดซะขนาดนั้นด้วย
“ถึงไงพี่ก็มีส่วนผิดอยู่ดี รับปากจะดูแลตะเกียงให้ดี แต่กลับทำไม่ได้ ถ้าพ่อรู้คงด่าพี่เละโชคดีแค่เป็นลม..ไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นพี่คงสู้หน้าพ่อเกริกไม่ได้แน่ ๆ”  ยังพูดเรื่องความผิดของมันต่อ  คงไม่สบายใจจริง ๆ กูเลยเอามือที่ว่างไปกุมทับมือมันอีกที ก่อนจะปลอบมันไป
“อย่าคิดมากสิครับ ตะเกียงไม่ได้เป็นไรสักหน่อยเห็นม่ะ สบายดีแล้ว..แค่พี่คอยดูแล..ก็ไม่มีใครกล้าว่าพี่แล้วล่ะครับ”  กูยิ้มให้มันไป มันก็ยิ้มกลับมา แต่เป็นยิ้มแห้ง ๆไงไม่รู้  ไม่สดใสเท่าไหร่
“ตะเกียงรู้ไหม พี่ตกใจมาก..จู่ ๆ ตะเกียงล้มทรุดในอ้อมกอดพี่ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว..ใจพี่เสียแค่ไหน ภาวนาอย่างเดียวอย่าเป็นอะไร ไม่เช่นนั้นพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย” มันพูดตายังคงจ้องกูนิ่ง แวววาวมีน้ำรื้ออยู่ คงกดดันความรู้สึกไม่น้อย
“พี่ครับ..ตะเกียงขอบคุณมาก แค่ที่พี่ทำ..ก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว  เอาเป็นว่าพี่ไม่ต้องกังวลนะครับ ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว”  กูย้ำให้มันสบายใจอีกครั้ง  พร้อมกับยิ้มสดใสให้ไป เพื่อยืนยันตะหาก มันจึงมีรอยยิ้มได้..ไม่เจื่อนเหมือนตอนแรกแล้วเราสองคนก็พากันกลับมาที่สนาม  
Part  64
จ้าวเหรียญทอง 2.
กูกับไอ้พี่โต๋มาถึงสนาม เดินเข้าไปไอ้พี่บอมย์หันมาเห็นกูเข้า รีบเดินเข้ามาหาทันที มันเปลี่ยนกับมาอยู่สวมชุดหล่อของมันเหมือนเดิม
“ตะเกียงเป็นไงบ้าง..ดีขึ้นแล้วใช่ไหม กินอะไรมาหรือยัง”  ถามมาเป็นชุด..หน้าตาห่วงจริงจังไอ้พี่โต๋มันยัง
แกล้งเมิน..เดินเข้าไปหาไอ้พี่บอยที่ยืนข้างอัศจรรย์..กำลังแหกปากกับเจ็พี่กิ๊ปเรียกพวกน้อง ๆ ลงไปเข้าแถวกลางสนามกันอยู่ ชุลมุนวุ่นวายได้อีก
“เอาคำตอบไหนก่อนล่ะ ถามมาเป็นชุดไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน”  กูแหย่มันกลับ  มันเขินหน้าแดงเกาหัวแกรก ๆ หัวเราะแห่ะ ๆ ซะงั้น
“อันไหนก่อนก็ได้ พี่ตื่นเต้นไปหน่อย เลยคุมอารมณ์ไม่ทันนะ”  ตอบกูอย่างอาย ๆ มุมนี้ของมันก็น่ารักไป
อีกแบบ  กูเลยอดยิ้มขำมันไม่ได้  ก่อนจะตอบไป
“สบายดี..ไม่เป็นไรแล้วครับ แค่เป็นลม ข้าวก็กินมาแล้วเหมือนกันไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณครับพี่”  
ตอบครบทุกคำถาม มันพยักหน้าหงึกงัก หันไปเห็นศริริต้า เกาะหนึบแขนไอ้พี่โต๋มันอีกแหล่ะ  พยายามจะดึงมันเดินเข้าสนามไปด้วยกันมั้ง..ไอ้หล่อก็ไม่ขยับ เห็นดังนั้นคงต้องแสดงตัวบ้างแล้ว ปล่อยให้เกาะมาตั้งกะเมื่อวานจนเยอะไปแหล่ะ ยิ่งปล่อยยิ่งล้ำเส้น  ถึงตอนนี้จะไม่เข้าใจมันสองคนอะไรยังไงกัน แต่เมื่อบอกให้กูเชื่อใจไม่มีใครเด็ดขาด  กูขอทำหน้าที่บ้างแล้วกัน..ของ ๆ กูห้ามยุ่งโว้ย!........เดินเข้าไปหามัน ไอ้พี่บอมย์ตามกูมา
ติด ๆ ไปถึงกูเริ่มเลย
“พี่โต๋..ตะเกียงมึนหัว..ครับ”  มันหันมาทันที สะบัดแขนหลุดจากริต้า..โดยไม่รีรอ  รีบเอาหลังมือ..แตะหน้าผากกู ไอ้บร้า..กูบอกมึนหัว ไม่ได้บอกปวดหัว ฟังอะไรผิดไปป่าวเนี๊ยะ!   
“เฮ่อ!..โล่งอกตัวไม่ร้อน ไหน..เป็นไง?..บอกพี่ดิ”  เห็นสายตาเป็นห่วงมันแล้ว พาลรู้สึกผิดตะหงิด ๆ  แต่เจอริต้ามองจิกตาใส่หน้ากูอยู่นั่น กลับกระตุ้นให้อยากแกล้งแม่งเข้าไปใหญ่.....
“ก็มันมึน ๆ อ่า...ไม่รู้ดิ..อยากนั่งพัก พี่พาไปหน่อยได้ไหมคร๊าบๆๆ”  กูอ้อนแม่งแหล่ะ!...ไอ้พี่บอมย์หรี่ตามองกูยิ้ม ๆคงรู้กูแกล้ง เพิ่งบอกมันไปหยก ๆว่าสบายดีไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง  ตอนนี้กลับทำอ้อนมึนหัวซะงั้น กูไม่กล้าสบตามัน..อายมากกว่า เลยหลุบตาหลบดีก่า
“ป่ะ!...พี่พาไปนั่ง..รอดีขึ้นก่อน..ค่อยว่าอีกที” ได้โอกาสเอนซบมัน..ให้มันประคองกูไปแหล่ะ!..ก่อนไปไม่ลืมหันไปยักคิ้วยั่วริต้าซะหน่อย..ชิ คุณเธอกำหมัดแน่นเม้มปากมองตามกูกะไอ้พี่โต๋  แอบเห็นไอ้พี่บอมย์ยิ้มขำกูอีก รีบหันหน้ากลับให้ไวว่อง ไม่ไหวอายโครต..ต้องแกล้งทำอะไรแบบนี้ต่อหน้ามันน่ะ...
มันพากูมานั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้..ไม่ไกลจากกองอำนวยการ  มองเข้าไปในสนามเห็นแต่ละสี วุ่นวายกับการจัดแถว  รอพิธีประกาศผลรางวัล  ต่างลุ้นกันใจจดใจจ่อ กับรางวัลขบวนพาเหรด  กองเชียร์และลีด  
ถือโอกาสถามผลกับไอ้พี่โต๋เลยดีกว่า  ไม่รู้อัพเดรดล่าสุดเป็นยังไง
“พี่ครับ..ตอนนี้คะแนนรวมเป็นไงบ้าง  พี่รู้ไหม?”
“อืม..รู้ครับ..ไอ้บอยบอกอยู่”  ส่งสัยมันคุยกัน  ช่วงที่กูคุยกะไอ้พี่บอมย์แน่
“แล้วผลเป็นไงมั้งอ่ะ”  กูถามมันไปอีกครั้ง
“สีแดงกับสีเหลืองนำมาเท่ากัน เหรียญเงินเราน้อยกว่าสองเหรียญ หากเราไม่ได้เพิ่มมันก็ไม่ได้เพิ่ม  เราแพ้เหรียญเงินอยู่ดี ตามหลังมาคือสีน้ำเงิน เหรียญทองน้อยกว่าเราสองเหรียญ หากได้อีกสองเหรียญต้องนับเหรียญเงินว่าใครจะได้ถ้วยรวม”  ฟังมันก็เข้าใจ  
แล้วพิธีกรก็ประกาศให้ทุกคนอยู่ในความสงบ  เพราะจะประกาศผลการประกวดเชียร์ลีดเดอร์กับกองเชียร์  
ถ้วยนี้ถือว่าสำคัญมากถ้วยหนึ่ง วัดถึงความพร้อมเพรียงของทีมเชียร์เลยทีเดียว  เสียงพิธีกรประกาศขึ้น พาทั้งสนามเงียบกริบรอลุ้นสีที่ได้ถ้วยเชียร์ไปครอง  โดยประกาศอันดับสามก่อน
“รางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง กองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยม ได้แก่..แท๊นแท่นแท๊น!.”  
มีการเว้นช่วงรับเสียงกลองวงโยฯ ที่บรรเลงขึ้นมา
“สีเขียว......./เฮ่!..กรี๊ด!”  หลังเสียงประกาศ กองเชียร์สีเขียวโห่ร้อง กระโดดดีใจเป็นแถว  ก่อนจะส่งตัวแทน
คือหัวหน้าลีดผู้หญิงไม่รู้จัก วิ่งออกมารับด้วยรอยยิ้มพร้อมด้วยทีมลีดอีก 7 คน ผู้ช่วยผอ. เป็นผู้มอบรางวัล  พร้อมถ่ายรูป  จากนั้นมาถึงรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง   พิธีกรประกาศต่อ สีที่เหลือลุ้นระทึก
กูพลอยตื่นเต้นไปกับพวกแม่งเหมือนกัน ใครจะได้ระหว่างสีเหลือง สีน้ำเงิน สีแดง  เห็นพวกลีดกับกลุ่มสต๊าฟ  
ยืนลุ้นหน้าแถวตัวโก่งจับมือกันแน่น
“รางวัลรองชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์อันดับหนึ่ง ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊น!..สีแดง...กรี๊ดๆ!....เห่..เห่..ๆ!.”  เสียงกองเชียร์สีแดง  โห่ร้องแสดงความดีใจ ริต้ากับลีดทั้งหมด เดินออกมารับรางวัลจากผู้ช่วยผอ.
อีกฝ่ายหนึ่ง แอบเห็นน้ำตาคลอเบ้ากันหลายคน  คงจะรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ที่ไม่ได้ที่หนึ่ง  กูหันไปสบตากับ
ไอ้พี่โต๋ที่มองอยู่ก่อนแล้ว  สีกูได้ที่สองเหรียญทองหมดสิทธิ์ไปแล้วหนึ่ง เหลือลุ้นสีเหลืองกับสีน้ำเงิน  
ถ้าเหลืองได้พวกกูอดถ้วยรวม ถ้าน้ำเงินได้ ยังมีลุ้นขบวนพาเหรดอีกเหรียญ
“รางวัลชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊น!..สีน้ำเงิน....กรี๊ด!.....ไชโยๆ”  สีน้ำเงินกระโดดเต้นกันทั้งแถว เห็นแล้วอดดีใจด้วยไม่ได้  
พี่อังกับพวกวิ่งออกมารับถ้วยทั้งน้ำตา ผอ.โรงเรียนเป็นผู้มอบรางวัลเอง พร้อมกับถ่ายรูปร่วมกันอีกหลายรูป ก่อนจะให้พี่อังพูดออกไมค์  แสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ
“กราบขอบพระคุณกรรมการและคณะอาจารย์ทุกท่าน สวัสดีค่ะเพื่อน ๆที่รักทุกคน โดยเฉพาะพวกเราสีน้ำเงิน... ‘เฮ้ๆ..เสียงตอบรับจากสีน้ำเงิน’  อยากบอกว่าพวกเราดีใจมากที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ รู้สึกหายเหนื่อยทันทีเลยค่ะ..ที่ได้รางวัลนี้มา  พวกเราซ้อมกันหนักมากกว่าจะมีวันนี้ รางวัลนี้เป็นความภาคภูมิใจของพวกเราสีน้ำเงินทุกคนค่ะ...ขอบคุณค่ะ”  
แล้วเสียงปรบมือจากนักเรียนทั้งสนาม ก็พร้อมใจกันดังขึ้นอีกครั้ง ยอมรับว่าพี่แกนอกจากสวยแล้วยังเก่ง แถมมั่นใจสุด ๆ ดูจากการพูดก็รู้  กูมองหน้าไอ้พี่โต๋..ที่กำลังมองพวกที่อังเดินกลับเข้าแถว อดถามขึ้นไม่ได้
“เป็นไงพี่ เสียดายไหม..ทั้งสวยทั้งเก่งเลยนั่น”  มันมองหน้ากูยิ้ม ๆ ก่อนจะตอบว่า
“เสียดายสิ..ทำไมจะไม่เสียดาย..นั่นสินะทั้งสวย..ทั้งเก่ง..ไม่เสียดายก็แปลกล่ะ”  ฟังมันพูดใจแป๋วทันทีเลยกู..เสือกถามเค้า  พอฟังคำตอบทำไมมันปวดหนึบที่ใจอย่างนี้ว่ะ!  
“แต่..ไม่ใช่คนโน้นนะ...พี่หมายถึงคนนี้ตะหาก....พี่คงเสียดายแย่..ถ้าต้องสูญเสียไป..พี่จะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด..หาที่ไหนคงไม่มีอีกแล้ว..ทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้”  โอ้ย!.พระเจ้า.จากที่ใจแป๋วปวดหนึบไปเมื่อกี้
มันกลับมาพองจนคับอก เอ๋..ไม่สิมันจะล้นอกอยู่แล้ว  เชื่อว่าหน้ากูตอนนี้มันคงแดงจะระเบิดแล้วแน่ ๆ ไอ้พี่บ้า..จ้องกูซะตาหวานฉ่ำ..ยิ้มยั่วให้อีกตะหากคงดีใจแกล้งกูได้สิท่า....ฝากไว้ก่อนเถอะ...อร๊ายๆ...ไม่อยากบอก..
กูอยากมุดโต๊ะจังเลย..วุ้ย!
“ลำดับต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง..การประกวดขบวนพาเหรดยอดเยี่ยม  ได้แก่.....แท๊นแท่นแท๊น!..สีน้ำเงิน...กรี๊ดๆ”  พิธีกรประกาศผลการประกวด ขบวนพาเหรดต่อเลย  และไอ้พี่พรตก็วิ่งออกมารับรางวัล ได้ไปอีกแล้วครับสำหรับสีน้ำเงิน รางวัลที่สามขบวนพาเหรด  มันชูถ้วยที่ได้สูงสุดแขน แสงแฟลซ
กดกระจาย  แม่งเท่ห์ยืนหล่อเป็นพระเอกหน้ากล้องซ่า..เสียงกรี๊ด..ดังไม่หาย ก่อนจะนำถ้วยกลับเข้าไปอวดเพื่อนในสีมันต่อ
“ต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง ของขบวนพาเหรด ได้แก่สี.....แท๊นแท่นแท๊น!...สีเหลือง...กรี๊ด...กรี๊ด..โหว่ๆ”  สีเหลืองกระโดดโลดเต้นกันทั้งทีม ไอ้พี่รันเป็นคนเดินออกมารับถ้วยเองครับ ไม่ใช่ประธาน
สีมัน คงเพราะมันเป็นคนนั่งบนขบวนรถด้วยม้าง เค้าถึงให้มันออกมารับแทน  มันชูถ้วยสูงยืนเต๊ะท่าให้พวกรุมถ่ายรูปกันเต็มหน้ากองอำนวยการ  ไม่ยอมน้อยหน้าไอ้พี่พรตเมื่อตะกี้สักนิด
“รางวัลต่อไป รางวัลชนะเลิศขบวนพาเหรดประจำปี ได้แก่สี..แท๊นแท่นแท๊น!..สีแดง...ไชโย...ไชโย..ไชโย!”
สีแดงตะโกนก้อง กระโดดโลดเต้นดีใจกันใหญ่ เจ๊พี่กิ๊ปปล่อยโฮ..กลางสนามไม่อายใคร  เห็นไอ้พี่บอยเดินเข้าไปกอดแสดงความดีใจกับมัน กูหันไปยิ้มดีใจกับไอ้พี่โต๋  ซึ่งมันก็ส่งยิ้มกว้างมาให้กูก่อนแล้วเหมือนกัน ก่อนจะมีใครออกมารับถ้วยจาก ผอ. พิธีกรประกาศขึ้นมาซะก่อน.....
“ทางคณะอาจารย์และกรรมการที่ให้เกียรติร่วมตัดสินครั้งนี้ อยากให้สีแดงส่งตัวแทนขึ้นรับถ้วยรางวัล  
เป็นคนเดียวกับที่นั่งบนเสลี่ยงเมื่อเช้านี้ ทั้งสองคนเลยครับ.”  พอสิ้นเสียงประกาศของพิธีกร..กูกับไอ้พี่โต๋
หันมองหน้ากันเหว่อไปเลยอ่ะ!กูรีบส่ายหน้าพรืด...บอกมันทันที กูไม่มีทางไปปรากฏกายตอนนี้แน่ ๆ  
อายเว้ย..เห้ย!....เมื่อเช้าถึงจะมีคนจำได้มั้งไม่ได้มั้ง ยังมีเครื่องสำอางค์อำพรางหน้ากูอยู่  แต่ตอนนี้กูเป็น
ไอ้ตะเกียงคนเดิม..จะให้เดินออกไปรับถ้วยพร้อมมันกูไม่เอาแน่ ๆ  ม่ายยป่าย...เด็ดขาด....อร๊ากๆ....ได้แค่
คิดเพราะ.....
“ตะเกียง..ตะเกียง...โตโต๋..โตโต๋.ๆ”  ใช่แล้วครับ เสียงสมาชิกสีแดงทั้งทีม
ตะโกนเรียกชื่อพวกกูให้ออกไปรับรางวัล นั่นยังไม่เท่าไหร่ สีอื่น ๆที่พอได้ยินว่าเป็นใคร  ร่วมแหกปากตะโกนเรียกให้ลั่นสนามอีกตะหาก ขืนยังไม่ออกไปอาจกลายเป็นว่าไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่ และผอ.  ที่รอมอบรางวัลอยู่ขณะนี้ ไอ้พี่โต๋มันลุกขึ้นแบมือมาตรงหน้า กูเข้าใจความหมายมันแหล่ะ..เลยส่งมือให้มันจับลุกไปพร้อมมัน
สูดหายใจเข้าเต็มปอด  กักตุนกันหน้าระเบิด แล้วมันก็จับมือกูวิ่งออกไปยังหน้าปะรำพิธี..ตรงกองอำนวยการด้วยกันพวกที่ตะโกนกันอยู่  พอเห็นกูกับมันโผล่หัววิ่งออกมาจากข้างสนาม  ต่างพากันส่งเสียงกรี๊ดดังสนั่น ...ยิ่งดังเข้าไปใหญ่เลยทีนี้
“กรี๊ด!..น่ารักโคตรอ่า...น่ารักมากค๊า...ตะเกียง..พี่โต๋..โตโต๋..ตะเกียง..วี๊ด...ฮิ้ว!.”  
หมดกันกูไม่ต้องบรรยายแล้ว ไปถึงที่..ผอ.ยืนรออยู่..พวกกูยกมือไหว้ท่าน  ท่านก็ส่งยิ้มใจดีมาให้  แต่ก่อนจะมอบรางวัล  พิธีกรดันพูดขึ้นมาซะก่อน
“อ้าว!..แน่ใจนะว่าใช่สองคนนี้ ทำไมไม่เห็นน้องคนสวยเมื่อเช้าล่ะ..”  อาจารย์และกรรมการต่างลุกขึ้นยืนมองพวกกู ก่อนจะมีหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า
“หนุ่มน้อยรูปหล่อคนนั้นนะใช่แน่ ๆค่ะ..แต่คนตัวเล็กคุ้น ๆ คลับคล้ายคลับคลาอยู่นะ เมื่อเช้านี่เป็นผู้หญิง
หน้าสวย..สวยมาก ๆนี่นา...เอ้!...หรือเป็นเธอ?”  กูได้แต่ยิ้มอาย ๆ ยอมรับว่าตอนนี้อยากมุดดินหนีมันซะตรงนี้แหล่ะ ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป
“ใช่ครับอาจารย์..ผมเองครับ”  เท่านั้นแหล่ะ..พวกอาจารย์ตลอดกรรมการที่รับเชิญมา ส่งเสียงกันขรมขึ้นมาทันที กรรมการคนที่พูดว่า..หากสนใจเข้าวงการให้บอกเค้า  ก็พูดขึ้นมาซะก่อน........
“ไม่อยากจะเชื่อเลย แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะตอนนี้มองก็สวยไม่ต่างกัน เพียงแต่เมื่อเช้า
น้องเค้าแต่งหน้าแต่งตัว เลยทำให้สวยสง่ามาดนางพญาราศรีจับด้วย  แต่ตอนนี้สวยใส..น่ารัก ดูแล้วผู้หญิงยังแพ้เลยนะนี้” พอแกพูดจบอาจารย์ต่างพยักหน้าเห็นด้วย ผอ.ถึงได้ฤกษ์มอบถ้วยให้พวกกูรับพร้อมกัน แสงแฟลชถ่ายรูปรัวกระหน่ำ กูสองคนหันหน้าเข้าสนาม  แล้วไอ้พี่โต๋ดึงกูกอดคอชูถ้วยขึ้นสูงให้สมาชิกเห็นกันชัด ๆ  
เรียกเสียงกรี๊ด...เสียงผิวปากแหลมสูง  เสียงไชโยดีใจกันสนั่นได้อีก กำลังจะกลับ พิธีกรเรียกเอาไว้ก่อน บอกให้พูดแสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลด้วย กูกับมันเลยต้องขึ้นไปยืนบนเวทีอีกครั้ง  ไอ้พี่โต๋มันเป็นคนพูด  ด้วยเสียงทุ้มนุ่มหล่อ เรียกเสียงเชียร์จากแฟนคลับตะโกนกันลั่น  เรทติ้งกระฉูดอีกรอบ
“กราบขอบคุณคณะกรรมการร่วมทั้งอาจารย์ และสวัสดีเพื่อน ๆ ที่น่ารักทุกคนด้วยครับ...(มันเว้นช่วงพักให้เสียงกรี๊ดของแฟนคลับซ่าลง ก่อนจะพูดต่อ)   ผมตัวแทนของสีแดงขอบอกว่าพวกเราดีใจมาก..ที่ได้รางวัลนี่มา รางวัลนี้เป็นของทุกคนครับ...ไชโย..ไชโย..ไชโย!..”
ปิดท้ายมันพาทุกคนไชโยแสดงความยินดีกับรางวัลที่ได้รับ หน้าตาระรื่นมีความสุขล้นหลามในขณะที่มือยังไม่ปล่อยจากการโอบกูบนเวที กูได้แต่ยิ้มหน้าแดงหูแดง ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่าไม่ต้องกลัวเป็นลมเพราะเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันอีกแล้วหรอกเปลี่ยนมากลัวความดันจะขึ้นเส้นเลือดในสมองแตกแทนดีกว่า
รู้สึกมันพุ่งขึ้นหน้าตลอดเวลาแล้วตู.......อะจ๊าก!........................

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

อะจ๊ากกกกกกก 555

kabuki

ขอบคุณครับ

xspace

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุ ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pol569567

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

โดนเต็มๆเลยนะ ตะเกียง

chokeeis

ขอบคุนครับ