ตะเกียงพิเศษ ??? 61-62

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ตอนนี้ไอ้พี่โทนี่ยืนติดไอ้พี่ต้า ไอ้พี่ชัดไอ้พี่กาน  ไอ้พี่บอมย์ไอ้พี่เทค ไอ้พี่หน่องไอ้พี่โต๋แต่พ่วงกูติดด้วยไอ้หล่อเทพมันจับข้อมือกู ไม่ปล่อยให้สลับที่เหมือนคนอื่นไอ้พี่พรตโดนไอ้พี่รันล๊อคคอให้ถ่าย  ตกลง
มึงอริหรือมึงยังไงกันนิ.......?   
Part  61
ฉุกเฉินอีกแล้ว.
ตอนนี้พวกกูอยู่อัศจรรย์สีแดง  หลังจากแยกจากถ่ายรูปกันแล้ว กู..ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่บอมย์ ก็ไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดที่ห้องชมรมสี คืนเสื้อผ้าเสร็จก็เปลี่ยนชุดไพรเวท  ที่เตรียมมาไอ้หล่อเท่ห์ด้วยแว่นกันแดดดิออร์ สวมเสื้อสี
หมวกสี กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ รองเท้าคอนเวิร์ดสีหม่น ไอ้พี่บอมย์กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าคอนเวิร์ดสีดำ
เสื้อสี หมวกสี แว่นกัดแดดเวอร์ชาเช่ พวกแม่งแต่ละตัวหล่อสาดจนสาวเหลียว เดินด้วยกันกูเลยโดนกลบ
รัศมีหมด   กูใส่ยีนส์เดฟสีดำ เสื้อสี หมวกสี รองเท้าขาวสลับลายดำ แว่นกันแดดแบลอย (แผงลอย) 199.-  กูก็หล่อจนหนุ่ม ๆ เหลียวตรึม  หึ..หึ..หึ..เป็นไง?..หนักไหมกู  สาวไม่เหลียว แต่ดันโดนหนุ่มมองเป็นพรวน รุ่นพี่ม.6 เข้ามาทักอีก  
“น้อง ๆ พี่ว่าน้องไม่เหมาะเป็นทอมเลยนะ...สวยน่ารักขนาดนี้..เสียดายหากเป็นทอม...หัวใจพวกพี่สลายหมด”  จบข่าวเหตุการณ์นี้..ตอนกูรอไอ้สองหนุ่ม เดินไปซื้อเครปกับน้ำ ทำให้ไอ้ตะเกียงผจญชะตากรรมอันน่าสังเวช มาถึงอัศจรรย์พวกกูเข้าไปนั่งข้างกองเชียร์..พวกพี่บอยเอาโต๊ะมากางไว้   มีกระติกใส่น้ำแดงใบใหญ่
เบ่อเริ่ม..ตั้งกลางโต๊ะ หลอดดูดก้านยาวแช่ไม่ต่ำกว่าสิบหลอด สงสัยไว้บริการรวม พอพวกกูเดินเข้าไปแกเรียกนั่งทันที  
“อ้าวเห้ย!..มา..มา..พวกมึง เอ้าน้ำ..เอากันรึเปล่า?”  แกเลื่อนกระติกส่งให้ไอ้พี่โต๋มันทันที
“ไม่ดีกว่า รอไอ้บอมย์วิ่งก่อน แล้วมึงอย่าบอกซัดไปแล้ว มึงลงด้วยไม่ใช่นิ”  มันถามไอ้พี่บอยกลับ  ทำไมกิน
น้ำแดงแล้วเกี่ยวอะไรกับวิ่งด้วยว่ะ?  กูสงสัยล่ะ
“นิดหน่อยน๊า..ไม่ไรมาก กูไหวแค่จิบ ๆ เอาแรง”  ไอ้พี่บอยมันตอบ กูเลยถามแม่งมันแหล่ะ
“ทำไม?..น้ำแดงมันเป็นยังไงนักกีฬาถึงกินไม่ได้”  พวกแม่งมองหน้ากู อมยิ้มกันได้อีก  ก่อนไอ้พี่บอมย์มัน
จะเลื่อนกระติกมาตรงหน้ากู พร้อมกับบอกว่า
“อยากรู้ ลองจิบดูดิ”  ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ จัดการคว้าหลอดกำลังจะเอาเข้าปากดูด  
“ไม่ได้..อย่าตะเกียง..มันใส่เหล้า..ไม่รู้อะไรเลยเด็ก” ไอ้พี่โต๋มันดึงเอากระติกกลับไป ห้ามกูกินเสร็จ  ส่ายหน้าใส่กูอีก..กูผิดซะงั้น..มึงไม่เฉลยกูก็พิสูจน์ดิ วุ้ย!..ทำยังกะกูเด็กโครตซะงั้น   เด็กแล้วไม...เดี๋ยวปัดโบกเลยนิ
“ที่ห้าม..เพราะห่วง..ยังทำหน้าใส่อีก..รู้นะว่าด่าอยู่”  แน่ะ!..เสือกเดาถูกอีก.ชิ
“555!...มึงนี้..ห่วงอะไรนักว่ะ!..เชี้ยโต๋...ให้น้องมันลองบ้างไรบ้างไม่เสียหายหรอก..หวงสัดเลยมึง”
ไอ้พี่บอยหัวเราะพูดขึ้นมา มันมองตอบไอ้พี่บอยตาขวาง ก่อนจะต่อปากต่อคำ  ลีดที่เต้นหน้ากองเชียร์ก็เข้ามาพัก ริต้าตรงรี่มาหาไอ้หล่อเทพทันที
“โต๋ขา..ริต้าหิวน้ำจังเลย ขอน้ำกินหน่อยสิค่ะ”  พูดไม่รอมันได้อนุญาต คว้าหมับหยิบกระติกใส่หลอดดูด...
ส่งเข้าปากดูดทันที  ไม่มีใครทันได้ทักท้วงเธอเลย
“พรวด...แค่กๆ!”  สำลักพุ่งพรวดออกปากแทบไม่ทัน ดีไม่พ่นใส่หัวไอ้พี่บอมย์มันไม่เช่นนั้นชุดหล่อหมดกัน
ทีนี้...
“อ้าย!...น้ำอะไรนี่”  เธอร้องเสียงสูง..ก่อนจะถามขึ้น หลังจากหายสำลักเสร็จ
“กำลังจะห้าม  แต่บอกไม่ทัน..สี่คูณร้อยนะ..ถ้าจะกินไปเอาในลังใหม่ดีกว่า กระติกนี้ของผู้ชายเค้า”  
ไอ้พี่บอยมันบอก..อะไรของมันสี่คูณร้อย กูไม่เข้าใจ..เก็บความสงสัยไว้ ไหนบอกน้ำแดงผสมเหล้าไง ริต้าหน้าบึ้งสะบัดก้นเดินออกไปที่ลังแป๊ปซี่ตามที่บอก คงหาน้ำกลวกปาก ก่อนจะออกไปเต้นลีดนำเชียร์ต่อ  สามหนุ่มมองหน้ากันยิ้ม ๆ กูล่ะงงกะพวกมึงกันจริง...
“มันคืออะไรสี่คูณร้อยพี่บอย”  กูถือโอกาสถามแม่งขึ้นมาล่ะ
“อ๋อ!..ก็เหล้า โซดา เอ็มร้อย น้ำแดง แรงอย่าบอกใคร 555!” หัวเราะตบท้ายชอบอกชอบใจซะงั้น  กูได้แต่ยักหน้าเข้าใจมั้งไม่เข้าใจมั้ง สูตรผสมมั่วพวกมึงอะดิ..เรียกชื่อซะพาคิดเชียว..สี่คูณร้อย..ชิ
เสียงกองเชียร์ด้านหน้า  เริ่มส่งเสียงเชียร์กันกระหึ่ม เมื่อนักกีฬาเริ่มแข่งวิ่งกันแล้วไฮไลท์คือ 100  เมตร 200  เมตร และ  400  เมตรชาย ที่น่าจับตามอง  เพราะรายการแรก ไอ้พี่บอยลงให้สีกู รายการที่สอง..
ไอ้พี่บอมย์ลง  ส่วนรายการที่สามไอ้พี่แม็กลงแข่ง  คนหลังเป็นนักกีฬาวิ่งของโรงเรียน  ตำแหน่งจ้าวลมกรดนะ สองปีซ้อน..อดีตกวาดสามเหรียญทองไม่มีใครสู้มันได้   แล้วพี่นกเพื่อนไอ้พี่บอยสต๊าฟดูแลนักกีฬาวิ่ง..
พรวดพราดเข้ามาหน้าตาตื่น
“บอย..-เอี้ย-แล้วมึง ไอ้แม็กมันลงวิ่ง 400  ไม่ได้แล้วว่ะ!.”  พวกกูฟังมันพูดงง ๆ
“ทำไมมีอะไรว่ะ?.”  ไอ้พี่บอยถามกลับทันที   
“แม่ง..รถล้มเมื่อกี้นี้เอง เสือกหน้าใหญ่ส่งหญิง ตอนนี้ทำแผลอยู่ห้องพยาบาล หัวเข่าแตกข้อเท้าบวม มึงว่ามันวิ่งไหวไหมล่ะ”  ไอ้พี่นกสาธยายให้ฟังถึงอาการไอ้พี่แม็ก ตายห่า..ไหนว่ามันลงแข่งตั้งสามรายการ  
“แล้วมันเหลือแข่งกี่รายการเนี๊ยะ?..”  ไอ้พี่บอยถามขึ้น พวกกูนั่งฟังเงียบ ๆ
“เหลือรายการเดียว  400 เมตรอ่ะ สองรายการแรกมันคว้าเหรียญทองหมดแล้ว สู้มันแม่งไม่ได้สักคน  
ทั้ง 800  เมตร กับ 4x 400    พวกมันชนะกวาดเหรียญทองให้สีเราแล้วว่ะ  เหรียญรวมเราอยู่ที่สองเป็นรอง
สีเหลือง สี่น้ำเงินตามมาที่สาม”  ไอ้พี่บอยพยักหน้า  กูพึ่งรู้ผลยอดรวมก็ตอนนี้เอง  สรุปตามสีไอ้พี่รันมัน   
“แล้วคนอื่น ๆ ล่ะวิ่งแทนมันไม่ได้หรือไง”  ไอ้พี่โต๋ มันถามขึ้น
“อัดเต็มแล้วว่ะ..แทรกไม่ได้เลย แต่ละคนลงสามรายการแล้วนะโว้ย  มึงอย่าลืม..พวกนี้ต้องลงฟุตบอลชิงที่สามบ่ายโมงอีก นักวิ่งเราส่วนใหญ่ก็นักฟุตบอลทั้งนั้น นี่เหลือลุ้น 4 x 200 เมตรชาย  ที่ต้องแข่งอีก..เราเต็งเหมือนกัน เพราะชุดนี้คือชุดที่คว้าแชมป์ 4 x 400  เมื่อเช้า ขาดไอ้แม็ก..แต่เดิมมันก็ไม่ลงรายนี้อยู่แล้ว เพราะมันโชว์เดียว 400 เมตรชาย  ให้ไอ้ชาติลงไม้สามแทนมัน คิดว่าไม่น่าพลาด ไอ้ชาติก็ตัวเร็วเหมือนกัน สิบเอ็ดโมงต้องรวมตัวแล้วด้วย”  
“ตกลงตอนนี้มึงมีปัญหารายการไหนกันแน่ว่ะ กูฟังแล้วชักงง.” ไอ้พี่บอมย์ มันถามขึ้นมา  
“ก็รายการไอ้แม็ก 400  เมตร..มึงลงไม่ได้หรอกบอมย์ ชื่อมึงลง 200 เมตรไปแล้ว”  ไอ้พี่นกมันบอก
“ห่า!..ใครบอกกูจะลง กูเต็มเหมือนกัน ทั้งบาส ทั้งตะกร้อจะลงห่าไรได้อีกว่ะ!  แล้วมึงล่ะบอย  มึงลงไม่ได้รึไง ตกลงมึงลงกี่รายการ”  ไอ้พี่บอมย์มันหันมาถามไอ้พี่บอยทันที
“-เอี้ย-!..กูเต็มเหมือนกันสัด..กูลงบอล ลงวิ่ง 100 เมตร ลงปิงปอง คว้าเหรียญทองให้สีแล้วด้วย  มึงจะเอาไรกะกูอีกว่ะ”  อ่าห่ะ!..เพิ่งรู้ไอ้พี่บอยมันคว้าเหรียญทองปิงปองชายเดี่ยวซะงั้น  ใช่ย่อยนะเนี๊ยะ
“แล้วเอาไงดีว่ะ!..โต๋มึงว่าไง”  ไอ้พี่บอมย์ หันไปถามไอ้หล่อ ที่นิ่งฟังเงียบ ๆ
“ไม่รู้ว่ะ!..เค้าให้แจ้งเปลี่ยนรายชื่อก่อนแข่งเมื่อไหร่ว่ะ?” เสือกตอบไม่รู้ ก่อนจะหันไปถามไอ้พี่นกเรื่องกำหนดเวลาแจ้งเปลี่ยนชื่อซะงั้น
“แข่ง 11.30 น.  ก็ไม่เกิน 10.30 น. อย่างน้อยล่วงหน้าก่อน 1 ชั่วโมง”   
“ตอนนี้กี่โมงแล้วมึง?”  ไอ้พี่บอยถามไอ้พี่นกมัน
“เก้าโมงครึ่ง พวกมึงเตรียมตัวได้แล้ว สิบโมงคิวมึงนะเว้ยไอ้บอย ต่อก็ของไอ้บอมย์ แล้วสลับ 4x200 เมตร
ถึงจะรายการไอ้แม็ก ที่มีปัญหาเนี๊ยะแหล่ะ..รายการสุดท้ายเลยล่ะมึง”  
พวกมันหันมองหน้ากันเลิกลั่ก ไม่มีใครคิดไรออก ก่อนจะพร้อมใจกันหันมามองกูเป็นตาเดียว
“เห้ย!..ไร..มองไรกัน นี่อย่าบอกนะ...”  กูส่ายหน้าพรืด..ทันที  
“น๊า..นะ..ตะเกียง ช่วยสีเราอีกรายการดิ น่ะ..ถือว่าพี่ขอร้อง ทำเพื่อส่วนรวมหน่อย” เวร...ออกลูกอ้อนขอร้องกูซะเสียงอ่อนเลยมึง ไอ้พี่บอย
“นั่นสิตะเกียง..ลงได้ไม่ใช่หรือเรา...ตะเกียงยังเหลือสิทธิ์อีกครั้งนี่”  ไอ้พี่บอมย์
“ไหนบอกให้ช่วยแค่ที่ตกลงกันไง”  กูทวงสัญญาพวกแม่งล่ะ..จำไม่ได้ดิ ว่าพวกมึงรับปากกูว่าไง
“แต่นี้มันฉุกเฉิน..ไม่ได้ต้องการผิดคำพูดสักหน่อย  ใจร้ายจัง..สวยแต่ใจร้ายว่ะ!.” อ้าว!...ไอ้พี่บอย   มอมซะงั้นปากมึง  
“ถึงลงให้ ก็ไม่มีชุดแข่งอยู่ดี รองเท้าด้วยไม่ได้เตรียมไรมาสักอย่าง”  กูหาเรื่องแถปฏิเสธไปก่อนล่ะ
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง..พี่จัดการเอง ชุดสำรองยังเหลือ ไซร้เอสยังมีอยู่อีกตั้งสองชุด..พวกมีแต่ตัวใหญ่ ๆ ทั้งนั้น เลยเหลือชุดเล็กพอดี ส่วนรองเท้าเดี๋ยวพี่ยืมให้ ใส่เบอร์ไรบอกมา”  
ไอ้พี่นกกุลีกุจอเจ้ากี้เจ้าการจัดหาให้ทันที กูยังไม่ได้บอกจะลงให้สักหน่อยหันไปมองหน้าไอ้คุณชาย  ประมาณจะให้มันช่วยกูหน่อย ไม่รอดแล้วกู
“อืม..ลงสิตะเกียง..พี่รู้ว่าตะเกียงเก่ง เคยวิ่งคว้าแชมป์ระยะกลางมาแล้วไม่ใช่หรือ  ตะเกียงน่าจะทำได้นะ
พี่ว่า”  พระเจ้า!...กรรม..มึงเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า กูต้องการสื่อให้ช่วย ทฤษฎีไหนที่บอกว่าคนที่รักเรา..
มักเข้าใจความหมายในดวงตาเราดี แสดงว่าที่บอกรักกูโกหกทั้งเพ กูให้ช่วยปฏิเสธ ไม่ได้ให้มาร่วมขอร้องให้แข่ง..จนปัญญา ไอ้บร้าๆ.......
“เฮ่อ!..เอาก็เอา แพ้มาอย่าหัวเราะเยาะแล้วกัน”  พวกหันไปยิ้มให้กันซะงั้น..ภูมิใจดิ  รวมหัวกันมัดมือชกกูได้เนี๊ยะ!..........
Part  62
จ้าวลมกรด.
สุดท้ายกูก็ต้องมานั่งนวดน่อง..นวดขา ให้ไอ้พี่โต๋มันบีบคลายเส้นให้อยู่เนี๊ยะ  พวกเราอยู่ในเต๊นท์ข้างกองเชียร์ กูเหยียดขาเท้าแขน..เอนหลังบนเสื่อ  ไอ้พี่โต๋มันนั่งขัดสมาธิ..เอาขากูข้างหนึ่งพาดบนตัก ก่อนจะลงน้ำมันนวดให้จนทั่ว   ข้างกูมีไอ้พี่บอมย์ ไอ้พี่บอยนั่งทาน้ำมันนวดของมันไปด้วย พวกนักกีฬาเริ่มทยอยเดินเข้ามาในเต้นท์ เกือบเกิดปัญหาขึ้นเมื่อ...
“ฮู้..ว้าว!..ขาโคตรตขาวเลยง่า...เนียนโคตร ๆ ไม่มีขนสักเส้นเลยว่ะ!.”  เอาเข้าให้ ไอ้คนพูดเป็นนักวิ่ง
รู้ที่หลังชื่อชาติ อยู่ม.5 เป็นนักบอลด้วย ไอ้พี่โต๋ตาขวางทันที ก่อนจะหยิบเสื้อขึ้นมาคลุมขากูหมับ ก็นะกางเกงวิ่งมันโครตสั้นอ่า...เป็นกางเกงบอลสีแดงขาเว้าข้าง เว้าเห็นโคนขาอ่อนเลย  เสื้อเป็นเสื้อกล้ามแดงขาวสลับขวางด้านซ้าย พอสวมตัวกูมันก็นะ  สีแดงตัดกับผิวกูทำให้มันดูขาวเว่อร์เข้าไปอีก
“..สัด...ปากดีหน่อยมึง..ก่อนจะไม่มีไว้แดกข้าว”  ไอ้พี่โต๋..มันพูดขึ้นมา..เสียงแม่งน่ากลัวสุด ๆ พาเอาในเต๊นท์หน้าเสียไปตาม ๆ กัน ไอ้คนพูดหน้าแดงก่ำ แต่ไม่กล้าต่อปากกับมัน  คงรู้แหล่ะ..ว่ามันเป็นใคร เพราะไอ้นี่มันเป็นรุ่นพี่ ไม่รู้กิตติศัพท์ไอ้พี่โต๋ก็แปลกแล้ว
“อย่าปากเปราะมากดิว่ะ!..-เอี้ย-ชาติ..เดี๋ยวก็ได้เรื่องหรอก..โทษทีว่ะโต๋..อย่าถือมันเลย...-เอี้ย-นี่นิสัยเงี๊ยะ..จริง ๆ มันไม่ได้คิดไรหรอก”  ไอ้พี่บอยออกตัวขอโทษขอโพยไอ้คุณชาย  พร้อมตำหนิไอ้พี่ชาติมันด้วย ทำให้รู้ว่า
ไอ้พี่โต๋ไม่ธรรมดา รุ่นพี่ยังเกรงมัน ไอ้พี่บอมย์ไม่มีไรมองนิ่ง ๆ เห็นว่าเคลียร์ได้ ก็หันไปสนใจนวดขามันต่อ
ไอ้พี่โต๋เล่นจ้องไอ้นั่นจนหลบออกจากเต้นท์ไปจึงก้มลงนวดน่องกูไม่พูดไม่จา
“อ่ะ!..เปลี่ยนข้าง”  พูดจบ เบี่ยงขากูออกก่อนจะยกอีกข้างมาพาดตักนวดลงน้ำมันให้ต่อ  แต่ตอนนี้กูวูบ ๆ อ่า..ก็มันเล่นเข้ามานั่งแทรกหว่างขา หันหน้ามาทางกู แทบยกขากูพาดเข่า ตัวมันขัดสมาธิอยู่หว่างขากูเนี๊ยะ แล้วกูก็เท้าแขนเอนหลังขาพาดบนตักมัน  วุ้ย!..ไม่กล้ามองหน้าแม่งหรอก หน้ากูคงแดงเถือก กูรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด
“หึ..หึ..หึ..คิดอะไรอยู่..หือ.”  มันหัวเราะในคอ  ถามขึ้นมาดื้อ ๆ
“ป่าว!..ไม่ได้คิด”  ปฏิเสธเสียงสูงเลยกู
“แน่ใจ..” มันพูดต่อ
“แน่ดิ๊..บอกไม่ได้คิด..ก็ไม่คิดดิ..จะอะไรเล่า”  กูยืนยันหนักแน่น ออกอาการเหวี่ยงมันซะ  ลมเสีย..มาคาดคั้นอะไรกะความคิดกู...ไอ้บร้า....
“ไม่คิด..แล้วไมหน้าแดงเถือกขนาดนั้น...โกหกไม่เก่งนะเรา”  นั่น..เสือกรู้อีก ตูจะบร้าตาย..เอากะมันดิ
“แล้วพี่ว่าตะเกียงคิดไร...อย่ามาอำเห่อะ”  ยังไม่ยอมหรอก อายแม่งว่ะ!..ดันเสือกจับไต๋กูได้อีกเจ็บใจชะมัด..ชิ..
“ไม่คิดก็ไม่คิด...ปากแข็งนะเรา..มีอะไรในใจบอกพี่บ้าง..ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ทุกเรื่อง...เคยพูดกันแล้วนิ..สงสัยอะไรให้ถาม” อยู่ ๆ มันก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น   สงสัยคงจับความรู้สึกบางอย่างกูได้มั้ง  ถึงได้เปรยออกมา ดีล่ะ..เมื่อพูดมาแบบนี้  กูได้ไม่ต้องเสียเวลา..จัดไป
“บางครั้งไม่จำเป็นต้องรอให้ถามหรอก...ทำอะไรไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจ..บางสิ่งบางอย่าง  ถ้าคอยแต่จะให้ถามตลอด ในขณะที่เจ้าตัวไม่ได้อยากจะบอก หรือต้องการปกปิดอะไรอยู่  มันไม่มีประโยชน์ที่ต้องถาม พอใจจะพูดจะบอกก็ไม่ต้องรอให้ถาม ถ้ามั่นใจว่าไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะก็คิดเอาเองเห่อะ แต่อย่าลืมความลับไม่มีในโลก สักวัน
ก็ต้องรู้จนได้..จะช้าจะเร็วถึงวันนั้นอาจไม่มีโอกาสไอ้พูดแล้วก็ได้”  กูพูดโดยจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ มันมองมากูก็มองตอบ  ครั้งนี้ไม่มีหลบ เอาดิ..มีอะไรจะแก้ตัวไหม กูรู้ว่ามันเข้าใจความหมายแฝง..
ที่กูใส่ในคำพูดประโยคตะกี้แน่นอน..แต่มันจะเอาไงไม่รู้ มันหยุดมือที่กำลังนวด  ก่อนจะสบตาแล้วพูดขึ้นมา
“ตะเกียงไปรู้..ไปเห็นอะไรมา ไหนลองบอกให้พี่ฟังสิ”  ถามกูแหล่ะ
“ทำไมต้องให้ตะเกียงเล่าก่อน พี่ตะหากมีอะไรจะบอกตะเกียงหรือเปล่า”  กูยังยืนยันให้มันเป็นคนพูด  
มึงนั่นแหล่ะ..มีอะไรอธิบายกับสิ่งที่ทำไปหรือไม่ ใช่จ้องแต่จะเอาเฉลย...ให้มันแฟร์ ๆ หน่อยดิพวก
“พี่ไม่รู้ว่าตะเกียงไปรู้อะไรมา ดังนั้นจึงไม่มีอะไรจะบอก ตะเกียงต้องบอกพี่สิสงสัยอะไรในตัวพี่”  
มันไม่ยอมรับ..ยืนยันให้กูไขข้อข้องใจอยู่นั่นแหล่ะ..ชักโมโหแล้วกู  
“ได้..ตกลงพี่ให้ตะเกียงเล่าใช่ไหม ขอบอกก่อนนะ..ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น ตะเกียงจะยอมเล่าให้ฟังก็ได้
แต่พี่จะไม่มีโอกาสพูดหรืออธิบายอะไรอีกเป็นอันขาด เพราะตะเกียงจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นหลังจากนี้.. ตะเกียงถือว่า ก่อนจะเล่าให้โอกาสพี่พูดแล้ว เมื่อพี่ยืนยันไม่มีอะไรจะพูด  แสดงว่าพร้อมที่จะแลกกับสิ่งที่จะเสีย นั่นคือโอกาสครั้งสุดท้าย...ตกลงพี่เอาไง   จะลองคิดดูก่อนก็ได้..ตะเกียงให้เวลาไม่เกินสามทุ่ม หากเลยเวลาที่กำหนด
ถึงตอนนั้น..ไม่ว่าพี่จะยังอยากให้ตะเกียงเล่า หรือพี่อยากจะพูดให้ตะเกียงฟัง  มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป”  กูพูดจบ..ขยับลุกเดินหนี..ออกไปกลางสนาม  ไม่อยากอยู่มองหน้าแม่งล่ะตอนนี้ ก่อนกูจะระงับโทสะไม่ไหว ยอมรับโมโหมันมาก  ทำหน้าซื่อเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดมาซะงั้น ช่างหัวแม่งเห่อะ..นึกไม่ออกก็ไม่ต้องคุยกันอีกเลยมึง.....
จากนั้น..กูกับมันก็ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อีกเลย เราต่างคนต่างสนใจเรื่องกีฬามากกว่า  ตอนนี้ประกวดกองเชียร์กับลีด ต่างยกกองไปแข่งกันที่หน้าปะรำพิธีกองอำนวยการ  แต่ละสีวนกันไป..พวกกูไปเชียร์ด้วย โดยอยู่ให้กำลังใจห่าง ๆ ริต้ายืนเด่นเป็นตัวกลางของลีดหญิงสามชายสองท่าทางมั่นใจมาก ๆ พวกน้อง ๆ ม.ต้น สีกูทำได้ไม่เลว  ทั้งเพลงบังคับและเพลงเลือกอิสระ ท่าลีดก็สวยงามพร้อมเพรียง..ดูแล้วมีลุ้น   นอกจากนั้นก็สีอื่น ๆ
โชว์ลีลาท่าทางกันเต็มเสต็ป ไม่มีใครน้อยหน้าใคร  พอมาถึงสีน้ำเงิน..นำทีมด้วยพี่อัง พี่คนาง พวกพี่กระเทียมสามหลีบขาดแต่พี่รสากับพี่คำพองที่อยู่สีเหลือง  พี่อังสวยสง่าสมกับอดีตดรัมเมเย่อมือหนึ่ง  ท่าทางบิดเอวแอ่นอกยืดไหล่หน้าเชิดดูดีมาก ๆเมื่ออยู่ในชุดลีดผ้ามันสีน้ำเงินมีระบายลูกไม้ตรงสาบเสื้อ  เข้ากับกระโปรงสั้น
สีขาว..รองเท้าบูธสีขาว ผมเกล้ามวยสูงปักดอกแคทรียาขาว  ชุดดีหรูเลิสอลังการสมราคาจริง ๆ สีกูกับสีน้ำเงิน
ดูคู่คี่สูสีที่สุดในบรรดาแต่ละสี  ฝ่ายข่าวสอดแนมบอกมาว่า ตอนนี้ถ้วยลีดสองสีนี้เท่านั้นที่แข่งกัน..ได้แต่
รับฟังมา  ความจริงเป็นยังไงไม่มีใครยืนยันได้ ต้องรอกรรมการประกาศอย่างเป็นทางการนั่นหล่ะ
หลังจากจบจากประกวดเชียร์ ก็ถึงเวลาแข่งวิ่งกันแล้ว ตอนนี้เป็นแข่งระยะสั้นจ้าวลมกรดม้วนเดียวจบ  
100 เมตรชาย ประกอบด้วยตัวเต็ง ๆ คือ
สีแดง  ไอ้พี่บอย ประธานสีกูเอง สีน้ำเงิน  ไอ้พี่เทค  ตัวแทนลงแข่ง
สีเหลือง ไอ้พี่รัน กุนซือแก๊งค์กูมั่นโคตร ลงจ้าวลมกรดเลยมัน ส่วนสีอื่น ๆไม่ไรมากกูไม่รู้จักคิดว่าสามสี่นี้น่าลุ้นที่สุด ดูใครจะเทพคว้าจ้าวลมกรด 100 เมตรมาครอง  นักกีฬาพร้อม..กรรมการสั่งเข้าที่..ระวัง! เสียง
ปืนดังขึ้น  
“ปัง!.”  พร้อมกับการออกตัวของนักกีฬา..สับขาแข่งกันเต็มที่ กองเชียร์รัวกลองสนั่น  กองเชียร์สีเหลืองกรี๊ดๆ...ดังลั่นลุกเต้นกันทั้งอัศจรรย์ ใช่แล้วครับ..ไอ้พี่รันคว้าจ้าวลมกรดมาครอง  ด้วยช่วงขาที่ชนะอย่างฉิวเฉียด
ไอ้พี่เทคสีน้ำเงิน..ไอ้พี่บอยเข้าที่สาม ดียังติดหนึ่งในสามไม่แห้วแดกไอ้พี่รันคว้าธงสีเหลืองมาโบกวิ่ง
รอบสนาม ผ่านกองเชียร์สีไหนได้รับเสียงปรบมือสนั่น  แสดงความยินดีกับฝีเท้าเทพของมัน..เท่ห์ได้อีก
กุนซือกู เห็นมันหยุดแวะสีน้ำเงิน  มียึกยักทักทายอะไรกับไอ้พี่พรต ท่าทางฟึดฟัดทำหน้าตายังกะไปโกรธใครมาเป็นชาติ  คงไม่พ้นไปยั่วเขาอีกไอ้พี่รัน กูมั่นใจว่ามันคงเยาะเย้ยไอ้พี่พรตเป็นแน่..ที่แพ้ได้ที่สอง ก่อนจะวิ่งมาถึงสีกู มันวิ่งตรงเข้าหากองเชียร์ได้รับเสียงปรบมือเสียงกรี๊ดของสาว ๆ อย่างล้นหลามก่อนจะวิ่งเยาะ ๆ มาที่พวกกูยืนอยู่ ไอ้พี่โต๋เข้าไปสวมกอดแสดงความยินดีกะมัน
“ดีใจด้วยเพื่อน..สุดยอดเลยมึง ตกลงสองเหรียญทองแล้วดิ..เมื่อวานตะกร้อ  วันนี้จ้าวลมกรดเลยนะมึง”  
ไอ้พี่โต๋มันแซว ไอ้พี่บอมย์เข้าไปกอดตบไหล่มันแสดงความยินดีด้วย
“เยี่ยมมากเพื่อนกู สมกับเป็นมึงจริงไอ้รัน”  ไอ้พี่บอมย์พูดชมมัน
“-เอี้ย-..ถือว่ากูคิดถูก..ไม่ลงวัดกับมึง ไม่งั้นไม่แน่จะได้หรือเปล่า ดีที่ไอ้เทคแพ้กูครึ่งก้าวไม่งั้นเสร็จ
มันแหล่ะ”  มันพูดถ่อมตัวซะ แต่ก็น่าคิดมันวางตัวหลบไอ้พี่บอมย์
ถ้ามันแข่งกันยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นจ้าวลมกรด ไอ้พี่บอมย์มันลง 200 เมตร..ต้องรอเชียร์ เพราะแข่งต่อจากนี้ กรรมการเรียกนักกีฬารวมแล้ว  
“เห้ย!..กูไปเตรียมตัวแข่งก่อนโว้ย!...กรรมการเรียกแล้วว่ะ!.”  ไอ้พี่บอมย์บอก พวกกูยกมือให้มันโชคดี..เต็มที่ มันแปะมือกลับ ทีละคนก่อนจะวิ่งไปยังจุดสตาร์ท
“ไม่กอดแสดงความยินดีให้พี่มั้ง..ตะเกียง” พอไอ้พี่บอมย์ไป มันก็หันมาแซวกูล่ะ...กูเลยเดินเข้าไปอ้าแขน..กำลังจะสวมกอดมันเหมือนพวกไอ้พี่โต๋ทำ ยังไม่ทันได้กอด
“พอเลยมึง..อยากกอดมานี่เลย..กูกอดเอง”  ไอ้พี่โต๋ ตัดหน้าเข้าไปกอดมันรัดซะแน่น
“-เอี้ย-โต๋..ปล่อยกูได้แล้ว...แม่งทำหวงนะมึง..กับเพื่อนก็ยังไม่เว้น..กูแค่ให้น้องเค้าแสดงความยินดีมั้ง..
ทำเป็นคิดมากเชียวมึง”   มันบ่นไอ้พี่โต๋ ทำตาปะหลับปะเหลือกไปด้วย
“อย่ามาเยอะ..เชี้ยรัน..ทำยังกะกูตามมึงไม่ทันงั้นแหล่ะ”  ไอ้พี่โต๋มันย้อน ก่อนที่มันจะมองหน้ากันนิ่ง ๆ
แล้วในที่สุด
“ห่า..ห่า..ห่า..555!..”  จู่ ๆ พวกแม่งก็บ้า หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันซะงั้น หน้าตามีความสุขจริ๊ง...ยังกะตะกี้พวกมันไม่ได้เพิ่งจะเถียงกันมา เห็นแบบนี้งงกับพวกแม่งเหมือนกันกู แต่ดีแล้วที่พวกมันมีรอยยิ้มเสียงหัวเราะให้กัน จากนั้นพวกเราสามคนก็ยืนลุ้น 200 เมตรชาย เชียร์ไอ้พี่บอมย์กันต่อ  สีแดงไอ้พี่บอมย์ สีน้ำเงิน..ไอ้พี่ชัด  
สีเหลือง..ไอ้พี่วิน สีอื่น ๆ กูไม่รู้จัก และคิดว่าน่าจับตามองก็คงแค่สามสีนี้เหมือนกัน กรรมการสั่งเข้าที่ ระวัง!......
“ปัง!..”  พุ่งตัวออกจากจุดสตาร์ท พร้อมกันเลยทั้งสามสี ไม่มีใครเสียเปรียบใครในระยะ 50 เมตร เข้าสู่ 100  เมตรแรก  ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่ชัดขึ้นมาตีคู่กัน ไอ้พี่วินตกลงไปนิดหนึ่ง  พอเหลือ 50  เมตรสุดท้าย
ไอ้พี่บอมย์ก็ขึ้นแซงเกือบช่วงตัว และเข้าเส้นชัยในที่สุด  
ไอ้พี่ชัดสีน้ำเงินได้ที่สอง ไอ้พี่วินได้ที่สาม กูกะแล้วพวกแม่งแข่งกันเองเฉพาะพวกมันนี่แหล่ะ ไอ้พี่บอมย์มันเทพจริง ๆ ยอมรับสิงห์โตดำ แต่ละคนไม่ได้มีแต่ชื่อ พวกมันมีดีกันแทบทุกคนจริง ๆ  เหยี่ยวเวหาใช่กระจอก สมกับเป็นคู่ปรับกันแล้วสำหรับแก๊งค์สองแก๊งค์นี้ ไอ้พี่บอมย์วิ่งมาเอาธงสีแดง  ได้รับเสียงกรี๊ด..เสียงปรบมือ..เสียงสาว ๆ ร้องเชียร์กันลั่นอัศจรรย์ ที่มันสามารถคว้าเหรียญทองมาให้สีแดงอีกหนึ่งเหรียญ หลังจากเมื่อวานเป็นฮีโร่บาสแล้ว  ก่อนมันจะวิ่งวนไปรอบสนามเหมือนไอ้พี่รันมันทำ มันโฉบเข้ามาแวะตรงพวกกูก่อน  
ให้พวกกูกอดแสดงความดีใจกับมัน กูเข้ากอดมันด้วยแหล่ะ คราวนี้ไอ้พี่โต๋ไม่ยักห้ามเหมือนไอ้พี่รัน  หรือเป็นเพราะมันเห็นกูสนิทกับไอ้พี่บอมย์มากระยะหลังนี้ เราสามคนมักไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
ที่สำคัญสีเดียวกันมันถึงไม่ว่าละมั้ง แล้วไอ้พี่บอมย์มันก็ผละวิ่งไปเรียกเรทติ้งตามอัศจรรย์ต่าง ๆของมันต่อ
จากนี้ขั้นด้วยวิ่ง 4 x 200  เมตรชาย ซึ่งเค้าบอกสีกูเต็งหนึ่ง  เพราะชุดนี้เมื่อเช้าคว้ามาแล้วหนึ่งทอง จาก 4 x 400 เมตร  มีไอ้พี่แม็กลงด้วย  ก่อนรถมันจะล้มจนแข่งไม่ได้  ต้องให้กูลงแทนรายการต่อจากนี้  ไอ้พี่ชาติอยู่ไม้สาม
คนที่แซวกูตอนไอ้พี่โต๋นวดขาลงแทนรายการนี้  เห็นบอกฝีเท้าจัดไม่ด้อยกว่ากันมากนัก หนำซ้ำยังเป็นนักฟุตบอลที่วิ่งเร็วมากด้วย พวกกูยืนเชียร์อยู่ข้าง ๆ ไอ้พี่รันมันแยกกลับไปสีมันแล้วไอ้พี่บอมย์วิ่งวนกลับมายืนกะพวกกู ไอ้พี่บอยกับได้พี่นกคอยจัดนักกีฬาอยู่ที่จุดสตาร์ท  นับเหรียญรวมตอนนี้ สีกูยังตามสีไอ้พี่รันอยู่หนึ่งเหรียญ ไม่ต่างกะที่รู้ตอนแรก  เพราะถึงแม้ไอ้พี่รันจะคว้ามาอีกหนึ่งทอง แต่ไอ้พี่บอมย์ก็ตีคืนมาได้..ตอนนี้ยังคงตามเท่าเดิมกรรมการปล่อยนักกีฬาออกจากจุดสตาร์ท ไม้หนึ่งกูออกตัวนำระยะห้าสิบเมตร พอไม้สองโดนสีน้ำเงินแซง ไม้สามไอ้พี่ชาติกลับขึ้นมานำอีกครั้ง ไม้สี่สีกูทำสำเร็จคว้ามาอีกหนึ่งเหรียญทองตามที่คาดหวัง
โดยสีน้ำเงินได้ที่สอง สีเขียวได้ที่สาม ตอนนี้สีแดงกับสีเหลืองผลรวมของเหรียญทองเท่ากันแล้ว ทุกคนดีใจกันสุด ๆ เราต่างเหลือลุ้นแค่ ขบวนพาเหรด 1 เหรียญ  ลีดและกองเชียร์อีก 1 เหรียญ  และวิ่งของกูรายการสุดท้าย
เพราะกีฬาพื้นบ้านไม่นับเหรียญ  คณะกรรมการให้เป็นของรางวัลแทน พวกขนมปังปี๊ปฯลฯ  ไปแบ่งกันถือว่าแข่งสนุกสนานเฮฮาซะมากกว่า จะนับเหรียญเฉพาะกีฬาสากลเท่านั้น  ฟุตบอลสีกูชิงที่สาม  สีเหลืองชิง
ที่หนึ่ง  ทราบมาสีเหลืองเต็งหนึ่ง  มีหวังอีก 1 เหรียญทอง ตอนนี้ขบวนพาเหรด  กองเชียร์และลีด  เป็นเรื่องที่
ไม่มีใครรู้ว่ากรรมการจะลงมติให้สีไหนและใครจะเป็นจ้าวเหรียญทองกันแน่  ไอ้พี่นกมันเดินเข้ามาหากู  พร้อมกับหิ้วรองเท้ามาให้ด้วย
“ตะเกียงลองใส่ดู..โอเคไหม เดี๋ยวต้องแข่งแล้วนะ เสร็จแล้วไปรายงานตัวกันเลย”  
กูหยิบมานั่งสวม โอเคใส่ได้พอดีเป็นรองเท้าสตาร์ทนักวิ่ง..ไม่มีปัญหา  ถอดเสื้อที่ใส่คลุมเสื้อกล้ามส่งให้
ไอ้พี่โต๋มัน ไอ้พี่บอยให้ยืมใส่คลุมไว้ก่อน  
“เห้ยโต๋..ตอนนี้ถ้วยรวมลุ้นสามสีว่ะ สีน้ำเงินตามเราสองเหรียญ สีเหลืองเท่ากับเรา  ตอนนี้เหลือแข่งอีก
สี่รายการ ฟุตบอลเราหมดสิทธิ์ เพราะสีเหลืองชิงกะสีเขียว ขบวนพาเหรดกับลีด เท่าที่ฟัง ๆ มา ลุ้นกันกับ
สีน้ำเงิน เหลือรายการสุดท้ายที่ตะเกียงลงวิ่งเนี๊ยะ 400 เมตร คิดว่าไงว่ะ!..เราพอมีหวังป่าวว่ะ?”  ไอ้พี่นกถาม
ไอ้พี่โต๋ คงอยากขอฟังความคิดเห็นจากมัน  กูยืนฟังพวกมันนิ่ง ๆ ไอ้หล่อมันไม่ตอบ กลับเดินมาหากูจับไหล่กูหันไปมองหน้ามันตรง ๆ ก่อนจะก้มลงมาจ้องตากูพร้อมกับพูดว่า
“ทำให้เต็มที่..ทำให้ดีที่สุด พี่รู้ว่าตะเกียงทำได้...แล้วสิ่งที่ตะเกียงต้องการฟังจากปากพี่..พี่จะเล่าให้ฟังคืนนี้ก่อนสามทุ่มแน่นอน...ขอร้องเชื่อใจพี่..ไม่ต้องกังวลหรือวิตกอะไรทั้งนั้น..
จำไว้เสมอ...พี่รักตะเกียง..ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่ตะเกียงได้” พูดจบมันยังมองหน้ากูนิ่งค้างไว้

มองตามันไม่เห็นความผิดปกติว่ามันจะโกหก..สายตามันจริงใจโคตรเหมือนในลูกกะตามันกำลังบอกรักกูซะงั้นกูรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแหล่ะ...เลยไอ้แต่พยักหน้าให้มันไป...ยังกะคำพูดมันมีมนต์วิเศษทั้งที่มันยังไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟังแค่มันเดินเข้ามาพูดแค่นี้ ก็ทำให้กูหมดข้อกังขา ยกความหนักอึ้งที่มีมาแต่เมื่อวานหายไปหมด
เอาล่ะ!...ตอนนี้กูเต็มร้อยที่จะคว้าเหรียญทองมาให้สีแดง....สู้โว้ย!............

Klong

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

phzaa

ขอบคุนครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

OneBe2

หูยยยย
หวายหยดเลยอ่ะ

kabuki

ขอบคุณครับ

xspace

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ลุ้นเต็มที่เลย

chokeeis

ขอบคุนครีบ

khunnobi

ขอบคุณครับ

4214

ขอบคุณมากจ้า