OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 115

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          "....ควักหัวใจกูออกไปดีไหม...เรื่องมันจะได้จบๆเสียที..."
วิทย์หัวเราะขื่น อ้อมแขนที่กอดรัดร่างของเมฆไว้สั่นไหวแข้งขาอ่อนล้าท้อแท้ราวกับคนหมดแรง...ไร้ทางไป ไม่มีทางออก ทุกอย่างมืดทึบ...มืดไปหมด...
     เมฆหัวเราะรับกับคำพูดนั้นอย่างเยาะหยัน...เขาเงยหน้ามองฟ้าถามตัวเองว่าจะต้องทุกข์ทรมารอีกนานเท่าไหร่...
นานแค่ไหนความเจ็บปวดนี้ถึงจะบรรเทา..ไม่มีทางออกสำหรับตัวเขา ไม่มี...รักกันย์ก็ทำไม่ลงจะรักวิทย์ แต่วิทย์กลับไม่ได้รักแค่เขาคนเดียว รักไปก็ปวดร้าวอยู่ข้างๆกันไปก็มีแต่ระแวงและหวาดหวั่นราวกับถูกหนามตำใจ..
อ้อมกอดที่ไร้เรี่ยวแรงจากผู้ชายที่เขารักเป็นดั่งคำตอบที่แสนสิ้นหวัง...ไม่มีทางออก ไม่มีทางไป..มีแค่ต้องตัด...
ต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่างไว้เท่านี้เพียงแค่นั้น......แต่ยิ่งตัด....มันกลับยิ่งปวดร้าวและทรมารจนแทบไม่อยากจะหายใจ..
   มองท้องฟ้าที่แสงแดดเริ่มเจิดจ้า..ดวงตะวันที่เริ่มแผดแสงร้อนแรงมากระทบดวงตา ช่างร้อน...ร้อนจนมองไม่เห็นอะไร นอกจากน้ำตาที่หลั่งรินมาเป็นทาง
  "....ถ้าเราจบกัน...มันจะมีความสุขกว่าเหรอ? "...ผ่านไปเนิ่นนาน...เมฆจึงเอ่ยปากถามออกมาแผ่วเบา เขาแว่วเสียงลมหายใจสั่นไหวจากชายที่กอดเขาไว้ แล้วซุกหน้าลงกับหัวไหล่ราวกับคนสิ้นแรง..
         " ไม่รู้สิ...." วิทย์ค่อยๆเงยหน้ามาอีกครั้ง...สบมองดวงตาที่ยังคงเอ่อนองด้วยน้ำตาอย่างรวดร้าว เขาเอื้อมมือเช็ด...เช็ดแล้วเช็ดอีก...แต่มันก็ยังไม่จางหาย...
         " กูไม่อยากให้เราไม่รักกัน...กูไม่อยากไปที่ไหนไกลๆตัวพี่...."เมฆสะอื้นไห้ออกมาจนตัวสั่นอย่างน่าสงสาร "
แต่อยู่กับพี่แล้วกูก็ต้องระแวง ก็ต้องแอบคิดอีกว่าพี่แม่งจะรักพี่กันย์ไปถึงไหน..ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ว่ะ...กูเกลียดพวกมึงจริงๆ"
         "...เกลียดกูไปเลยถ้ามึงมีความสุข..เมฆ...เกลียดกูไปเถอะ.."วิทย์ยิ้มขื่นกับคำพูดนั้นของคนรัก " เกลียดกูซะ...มึงจะได้ไม่เจ็บอีก"
         " กูเกลียดมึงไม่ลง......`ตัวเงินตัวทอง`....."  เมฆหัวเราะปนสะอื้นออกมาอย่างอ่อนแรง...พยายามสุดหายใจลึกและระงับอารมณ์ให้มีสติ...เพื่อจะหยุดความเจ็บปวดในใจให้ทุเลาลงบ้าง..
          "...แล้วมึงจะเลิกรักกูได้ยังไง ถ้าเกลียดกูไม่ลง..." วิทย์ถามออกไปด้วยสีหน้ากึ่งขัน..หากแฝงความเจ็บปวด
          "...มึงก็เกลียดพี่กันย์แทนสิ...แล้วมารักกู ...." พูด...ทางออกที่เห็นแก่ตัวที่สุดไปแล้วเมฆก็หัวเราะขื่น ด้วยเขารู้...
ว่ามันไม่เป็นจริง แต่แปลกที่ผู้ชายที่กอดเขาไว้หัวเราะออกมาเบาๆ...แล้วยิ้มมุมปากเศร้าๆ
           " กูเกลียดมันมานานแล้ว...ไม่รู้เหรอ.."
           " แต่มึงก็ยังรัก...." เมฆฉีกยิ้ม...ยิ้มที่บิดเบี้ยวและขื่นขม เพื่อเผชิญกับความจริง...ที่ไม่อาจจะปฏิเสธ..
           " กูขอโทษ....." วิทย์ยิ้มเศร้า...ก้มมองหน้าคนที่เขารัก....รักมากมายอีกคนหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วผละอ้อมกอดที่มีของตนไปอย่างเชื่องข้า.....เพราะ ไม่มีสิทธิจะกอดมันไว้อีกแล้ว...คนเห็นแก่ตัว...คน...ที่ไร้ยางงอายอย่างเขา ไม่มีสิทธิจะฉุดรั้ง หรือกอดใครไว้อีก..
      จะหมุนตัวลุกออกไป..แต่แรงฉุดที่ด้านหลังกลับทำให้ร่างทั้งร่างชะงักงัน และนิ่ง...เมื่อคนที่อยู่ด้านหลังเอ่ยคำหนึ่งออกมา..
           "อย่าไปนะ...." เมฆส่ายหน้า สะอื้นไห้ ยามที่กอดร่างของวิทย์ไว้เแน่น...ไม่ยอมให้มันเดินออกไป...
แค่มันลุกหนี แค่อ้อมกอดห่างออกไปหัวใจก็กระตุกวูบ ปวดร้าวแทบบ้า..แล้วเขาจะอยู่โดยไม่มีมันได้อย่างไร
เมฆสะอื้นสั่น...รู้ซึ้ง ว่าคนที่ยอมรักตลอดมาและไม่ยอมตัดใจ คนที่เขาเคยค่อนขอดว่าโง่ แท้จริงแล้วรู้สึกเช่นไร
ต่อให้...ต้องเจ็บปวดยอกแสยงอยู่ในใจ ต่อให้ต้องร้องไห้..สิ้นหวัง แต่ก็ทิ้งมันไปไม่ได้ ทิ้งความรักนี้ไปไม่ได้...
        " มึงจะเจ็บ...เจ็บอีกรู้ไหม..." วิทย์เอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าคนที่เกาะหลังเขาไว้แน่น แววตารวดร้าว หม่นเเสง..
       "...ขอแค่รักกูมากกว่า....ก็พอแล้ว..."
       "เมฆ..." วิทย์ชะงัก หมุนตัวกลับมา มองหน้าคนพูดอย่างลังเล...และตกใจไม่น้อย..
       "...นะ....รักกูนะ...รักกูมากกว่าพี่กันย์นะ...แล้วจะให้กูทำอะไร กูก็ยอม...."คำขอ...ทั้งเว้าวอนทั้งร่ำไห้นั้นสะท้อนใจจนวิทย์ต้องเบิกตากว้าง...เขาจ้องมองใบหน้าคนพูดที่ร้องไห้จนจมูกและดวงตาแดงก่ำ...
       " ทั้งๆที่กูพยายามตัดใจไปแล้ว..." เขากอดมันไว้...กอดมันไว้แน่น...ให้แน่นที่สุดด้วยความรักทั้งหมดที่มี..ปากก็พ้อ ส่งเสียงหัวเราะปนสะอื้นสั่น..พยายามตัดใจ...ด้วยรู้ว่าตนเองที่เป็นแบบนี้ มันดีไม่พอสำหรับความรักที่เมฆมีให้
...แต่มันก็ยังไม่ไปไหน มันก็ยังคงยอมจะอยู่ตรงนี้.. ยังยอมยืนอยู่ตรงหน้า.
          " กูก็พยายาม...แต่กูทำไม่ได้นี่...จะให้ทำยังไง.."เมฆหน้าเบ้ทั้งบ่นว่าทั้งร้องไห้จนตัวสั่น..แต่มือก็ยังกำชายเสื้อ
ของวิทย์แน่น ไม่ยอมผละห่าง  ถ้ารักคนอื่นได้ก็ทำไปแล้ว..ถ้าเปลี่ยนใจได้ง่ายๆก็ทำไปแล้ว..ไม่ต่างกับที่วิทย์บอก..ว่าต้องควักหัวใจออกมาก่อน..ถึงจะเลิกรัก..เลิกหวัง..
ทั้งที่เจ็บปวดและทรมาร รู้ดีแก่ใจว่ามีคนอื่นที่มันรักเช่นกัน...แต่เมฆก็ยังคงฉีกยิ้มโง่ๆแล้วเฝ้าบอกว่าจะอยู่กับมันอย่างที่ใจต้องการจะดึงดัน จะไม่สนใจใคร ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหน ก็ไม่สนคนเอาแต่ใจ คนที่โง่งมและยอมทุ่มเทไม่สนว่าตนเองจะเจ็บเท่าไหร่....เขามันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว...
          "...เมฆ....." วิทย์ครางออกมาเบาๆ เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้ามันอีกครั้ง..ขมวดคิ้ว...หากแต่ริมฝีปากทั้งยิ้ม
ทั้งเบ้ลง..ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี...เพราะแบบนี้..กูถึงได้รักมึง...รัก แม้มึงจะเคยหักหลังกูก็ตาม..เพราะมึงเป็นแบบนี้ คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รักกูและอยากอยู่ข้างๆกูเสมอ
           "...รัก....กูให้มากกว่าพะ....."   
                  เมฆขยับปากจะเว้าวอนขอคำสัญญาเดียวที่จะทำให้เขาเลิกร้องไห้และได้ในสิ่งที่ปรารถนา..ชายหนุ่มขยับยิ้มขื่น...แต่เอ่ยไม่ทันจบประโยค มือของอีกฝ่ายก็คว้าเอวเขาไว้แล้วริมฝีปากที่สั่นระริกไหวก็ทาบทับ...กลืนประโยคต่อมาให้หายไปกับเสียงลมหายใจสั่น..
          เนิ่นนาน...จึงค่อยถอดถอดริมฝีปากออกจากกัน..เขามองหน้าวิทย์..คนที่ยิ้มออกมาบางๆ กอดเขาไว้แน่นด้วยท่าทีรักใคร่
            " กูรักมึงมากกว่ามันมาตั้งนานแล้ว...ไม่รู้เหรอ..."
                   คำกล่าวนั้นทำให้เมฆยิ้ม...ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้นสั่นไหว...รู้ รู้ว่าอีกฝ่ายก็เจ็บไม่ต่างกัน..
รู้...ว่ามันก็เข้าใจว่าเขาเจ็บปวดแต่ก็ยังยอมทน จะเดินออกไปก็เจ็บ...เจ็บร้าวกว่านี้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ จะหันหลังไปก็มีแต่น้ำตา เหว่ว้า ผิดหวัง ไม่มีใครสักคน ขออยู่ตรงนี้ ขอเป็นคนโง่อยู่ตรงนี้ ขออยู่ทั้งที่มันรักคนอื่นด้วย..ไม่ใช่มีแค่เขา..
แค่คำสัญญาที่ว่าจะรักเขาให้มากกว่า..แค่คำพูดที่ว่ารัก...มากกว่าใคร..
แค่นั้นก็มากพอที่จะเป็นสิ่งที่รักษาบาดแผลของตนให้ค่อยทุเลาลง..แม้ว่ามันจะพุพองขึ้นมาอีกในบางวันก็ตาม..
บอกแล้วว่าเขายอม...ยอมเพราะรัก...รักมากจริงๆ
             "จากนี้...กูกับมึง ไม่มีอะไรต้องปิดกันแล้ว..." วิทย์เอ่ยออกมาช้าๆ...ขณะที่เช็ดน้ำตาเจ้าคนขี้แยที่ดูจะร้องไห้
ไม่หยุดเสียทีอย่างตั้งอกตั้งใจ..." จะทุเรศ จะงี่เง่ารักใครสองคนหรือทำตัว`ตัวเงินตัวทอง`ๆยังไงก็ช่าง..."
    วิทย์สูดหายใจลึก มองหน้าคนที่เขารักนักหนา ใบหน้าที่เขาเช็ดคราบน้ำตาจนหมดปรากฏอยู่เบื้องหน้า..แม้ดวงตาจะแดงก่ำ..แม้จมูกจะมีรอยชื้นและลมหายใจยังคงคลอเคล้ากับเสียงสะอื้น..กระทั่งสีหน้าแฝงรอยหม่นและดวงตาเสร้าสร้อย น่าสงสารนัก..
        " เรามาเริ่มกันใหม่...เถอะนะ...."
      ...ที่สุดเขาก็เข้าใจ...ว่านี่เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาทั้งคู่ทำได้...หลังจากทำร้ายกันมายาวนาน..วางเรื่องอดีตทั้งหมดลงไปแล้วเริ่มกันใหม่..ไม่ว่าจะรักใคร..ไม่ว่าจะเคยเป็นของใคร...
....วิทย์มองหน้าเมฆที่ยิ้มให้ตนอย่างล้าๆแล้วถอนหายใจแผ่วเบา...เขากอดมันไว้...กอดไว้แน่น...พร้อมกับหลับตาลงเพื่อซึมซึมกลิ่นของเส้นผมและหยดน้ำตา..พร้อมกับปฏิญาณอยู่ในใจเงียบๆ ว่าจากนี้....จะพยายามและทุ่มเทความรักทั้งหมด...มอบให้มันเพียงผู้เดียว..และจะรัก..มันมากขึ้นทุกวัน..ทุกวัน....ไม่ให้เหลือที่ไว้กับใครอีกต่อไป..
ตอนพิเศษ
Bad Guy Special  2nd Anniversary
"In the dark "
Gun part
" ผมเเกลียดชังคนที่ใช้ความรักทำร้ายคนอื่น ทว่าผมก็ทำแบบนั้นเช่นกัน"
   ..กันย์ไม่ชอบคนที่หลอกลวง..ใช้ความรักที่อีกฝ่ายมีให้มาทำร้ายคนๆนั้น..ทว่า วันหนึ่งเขาก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน..
..เพราะมัน เลวเกินกว่าจะใช้กำลังทุ่มเทเพื่อแก้แค้น..เพราะมันร้ายหัวใจของเขาจนชอกช้ำ...กันย์จึงไม่มีทางยกโทษให้มันเด็ดขาด..
     นัยน์ตาของชายหนุ่มหรี่ปรือลงยามมองท้องฟ้าที่ส่องแสงจ้า เสียงเอะอะและเสียงเรียกของผู้คุมดังอยู่บนหัว..ม่านโลหิตสีแดงรินไหลลงมาปิดบังดวงตาจนมองไม่เห็นสิ่งใด..ที่เห็นได้ มีเพียงดวงตะวันส่องแสงจ้า..ที่ส่องลงมาสาดกระทบดวงตาเท่านั้น..
สติที่เลือนพร่ายังคงไม่หลุดลอยไป แม้กันย์จะรู้ว่าตัวเขาทำได้เพียงฉีกยิ้มโง่ๆและถูกพาตัวไปนอนบนเตียงในห้องพยาบาลที่เแสนจะเคยคุ้น..
หลังตาลงช้าๆ...ไม่ได้หลับพักผ่อนนิทรา แต่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น......หลอกคนอื่นด้วยวิธีไหน...ก็ถูกย้อนรอยกลับมาด้วยวิธีนั้น
ปากบอกว่าเกลียด..รังเกียจคนที่ใช้วิธีนี้ แค่ก็เป็นตัวเขาที่ทำมันด้วยตัวเอง..และถูกยอกย้อนกลับมาเช่นกัน...
ไม่รู้มันเริ่มจากอะไร... ไม่รู้มันมาจากไหน...หรือว่า....นับจากวันนั้น....วันที่ได้รู้...ว่าคนที่ตนเองหลงรักมาตลอด..ต้องพบเจอกับอะไร
    อุบัติเหตุความผิดพลาด ชีวิตผู้คนที่ต้องตายไปด้วยความพลาดพลั้งและไม่ตั้งใจของเขา..ไม่ได้หนักหนาและทำให้หัวใจหนักอึ้งเท่ากับข่าวของน้องชาย ที่รักซึ่งถูกสั่งจำคุก โทษฐานฆาตกรรม ด้วยการวางยาที่แสนโหด`ตัวเงินตัวทอง`ม..
  จำได้ดีว่าเมื่อรู้ข่าว เขาแสยะยิ้มด้วยดวงตาวาววับ..หากใบหน้าเปื้อนน้ำตาเป็นสาย...
....ยิ้มให้กับความโง่งม ขลาดเขลา หัวเราะ....เพราะความขี้ขลาดของตัวเอง ทำให้เกิดเรื่องราวเช่นนี้...
ถ้าเพียงแต่....จะกล้ายืดอกมารับ กล้าที่จะกอดเมฆไว้แล้วปกป้อง ไม่ยอมให้เจ้าตัวต้องจากไป ถ้ากล้ายืดอกยอมรับ ถ้ากล้าจะรักษาความรักของตนไว้แทนที่จะเป็นอนาคต เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้.....แล้ว....ในวันที่น้องชายบากหน้ามาหาเขาทั้งน้ำตา...เขาก็ยังปิดปากเงียบ ไม่ถามไถ่...
   กันย์จำได้ดีว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ห่างหายกันไปพอสมควรเพราะคำสั่งของผู้ใหญ่ของสองฝ่าย ผ่านไปปีแล้วปีเล่าที่ถูกกีดกันไม่ให้พูดคุย พบเจอกันแม้เงา...วันหนึ่งเมฆก็เดินเข้ามาหาเขาทั้งน้ำตา...
ดวงตาแดงก่ำ สะอื้นไห้ ออกปากขอยาอะไรก็ได้ที่สามารถฆ่าคนตายได้ในพริบตา..
วูบหนึ่ง...เมื่อมองหน้า มองตาของคนพูด หัวใจของเขาวาบลึกด้วยแรงสังหรณ์ร้าย...แต่กันย์ก็ยังยิ้ม...ยิ้มบางๆพร้อมกับคำปฏิเสธสั้นๆ เขาไม่ออกปากถามสาเหตุ ไม่พูดถึงน้ำตานั้น นอกจากปาดเช็ดมันด้วยความห่วงหา..แต่กันย์ไม่เคยรู้...ว่ามันไม่เพียงพอ...สำหรับความทรมารของคนที่เขารัก...
.... ข่าวของน้องชายที่รักซึ่งก่อเหตุวางยาฆาตกรรมผู้เป็นลุงถูกแจ้งมาให้เขารู้...พร้อมๆกับร่างอันไร้ชีวิตของชายคนนั้นและเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นป้าของเมฆ ด่าว่ากราดด่าตัวเขาทั้งน้ำตา..
  คำพล่ามพรรณนาของเธอมีแต่ความเกลียดชังและด่าว่าความรักอันวิปริตของเขากับเมฆที่เป็นต้นเหตการเสียชีวิต
ของคนที่หล่อนรัก...และเอ่ยปากพลั้งพูดถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเมฆ...และผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นลุงคนนั้น...
หล่อนกล่าวอาฆาต กรีดร้องกล่าวร้ายว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด...
ทุกคำสาปเเช่ง ทุกเสียงก่นด่า..ทุกคำกล่าวหา เหมือนกับคว้านหลุมดำในใจให้ลึก..ลึกขึ้นทีครา..
...มันเป็นความผิดของเมฆเหรอ? ที่ต้องตกเป็นเหยื่อของคนเลวๆเช่นนี้...
มันเป็นความผิดของเมฆเหรอ? คนที่มีชื่อเป็นลุงคนจึงนั้นมาทำร้าย ขืนใจ...มันเป็นความผิดของน้องชายเขาหรือไร...
...ความโกรธเกรี้ยว  แค้นเคือง ไม่เข้าใจ สาดวัดทั่วร่าง สมองมึนชาจนแทบคิดอะไรไม่ออก เมื่อได้รู้ความลับที่ทำให้ใบหน้าของเมฆนองไปด้วยน้ำตา...สาสมแล้ว....ที่มันตาย... สาสมแล้ว...ที่มันจากโลกนี้ไปด้วยความผิดอันน่ารังเกียจนั้น
แต่เมื่อคิดแบบนั้น..ยามมองใบหน้านองน้ำตาของหญิงวัยกลางคนเบื้องหน้าและสภาพศพอันไม่น่าดูนั้น..กันย์ก็ได้ยินเสียงกระซิบในสมองดังแว่วๆ..มันเป็นเพราะตัวเขาด้วยส่วนหนึ่ง..
    ถ้าเพียงแต่ไม่ขี้ขลาด...ถ้าเพียงแต่กอดไว้...หรือเพียงแต่จะถามไถ่เรื่องราวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเมฆ ไม่ใช่แค่เช็ดน้ำตาให้และคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่น พร้อมกับปัดเรื่องนี้ออกไปจากสมอง......ถ้าเพียงแต่จะฉุกคิด...อะไรมากกว่านั้นสักนิด...   
      กันย์จำได้ดีว่าหลังจากนั้นเขาทำอะไรลงไป...ด้วยความโกรธแค้นและเคืองลึกจนขาดสติ...ไม่ถึงอาทิตย์ ตัวเขาก็ลอบเอาตัวยามีพิษในห้องเก็บรักษา...ตามไปปลิดชีวิตผู้หญิงคนนั้นให้ตายตกตามสามีของหล่อนไปติดๆ..
     หัวใจของเขาด้านชา ยามที่ก้าวเท้าไปยื่นแขนทั้งสองข้างแก่ตำรวจ..สีหน้าของเขาไม่หวั่นไหว ยามถูกไต่สวนว่าร้าย..ไม่สนใจเสียงพึมพัมก่นด่าสาปแช่งหรือเสียงนินกล่าวหาตัวเขาและน้องชายที่ก่อคดีสะเทือนขวัญเนื่องด้วยความรักอันวิปริตของตน..เขาเพียงแต่แสยะยิ้มและออกปากยอมรับข้อตัดสินทุกๆอย่างโดยไม่อุธรณ์....จะไม่เสียใจภายหลัง..
จะไม่ให้คำว่าถ้ามาขัดขวางตัวเขาอีกต่อไปแล้ว
    ทางเลือกของเขาใครจะว่าโง่งม..จะว่าโง่เง่าแค่ไหนกันย์ก็ไม่สนใจ...เพียงเพราะไม่อยากเสียใจภายหลังอีก...
อยากกลับไปดูแลและแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง..เขาคิด...เพียงเท่านั้น..เพราะเมฆเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิตอันว่างเปล่าของเขา...เพราะน้องชายที่รักเป็นเพียงแสงสว่างเดียวในชีวิตของเขา

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะึคร๊าฟ

snooperio

ติดตามๆครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ความเห็นแก่ตัว ทำให้เกิดผลเลวร้ายเช่นนี้

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

yaibua

ขอบคุณครับ

ttyyrr

ดี

lekthai

ขอบคุณ