OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
....ความผิดของเขาน่ะหรือ..ข่มขู่แม่...ทำร้ายน้อง...ทำร้ายผม...สารพัด...แต่มันถูกแล้วเหรอ?...ที่ผมทำแบบนั้น...
ถูกแล้วเหรอที่ผมตัดสินใจยุติความทรมารของตัวเองด้วยการปลิดชีพคนๆหนึ่ง..ถูกแล้วเหรอที่ผมทำลงไป..ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...ที่แม้เขาจะดีเลวแค่ไหน...ชีวิต..ก็ยังเป็นชีวิต...ผมมีสิทธ์อะไรในการตัดสินวิญญาณของชายคนนั้น...
...แม้ผมจะหาข้ออ้างมาบอกอย่างไร..ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...ก็ยังเป็นความจริง..ความจริงที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ความจริงที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่...ผมฆ่าคนตาย...ฆ่าคนๆหนึ่งตาย...ผมทำผิด...ผมมันเลว..คนเลวจึงต้องมารับโทษของตัวเอง...
...เพราะฉะนั้น...คนเลวจึงไม่มีสิทธิเรียกร้องความสงสารหรือเห็นใจใดๆทั้งนั้น...
.....น้ำตาร้อนไหลจากปลายหางตารินลงแก้มอย่างเงียบงันทำให้ผมหลุดจากภวังค์..เนื้อตัวของผมสั่นระริก...สั่นสะท้านจากความหวาดหวั่นข้างในจิตใจ มีหรือจะไม่กลัวไม่หวั่น..มีหรือจะไม่เสียใจ..ไม่เสียใจภายหลังที่ทุกสิ่งกลายมาเป็นแบบนี้..
...ผมไม่ได้อยากเป็นคนเลว...ที่ทำลายชีวิตของคนอื่น..
....ผมไม่อยากเป็นสัตว์นรกที่ฆ่าคนแล้วยังออกปากพูดได้หน้าตาเฉย...
...ผมไม่อยากเป็น...ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...
ปึง !
   “..เห้ย !ไอ้นี่มันมานั่งงอก่องอิงอะไรตรงนี้เนี่ย..” เสียงตะโกนมาพร้อมกับฝ่าเท้าแตะลูกกรงใกล้หูทำเอาผมที่ยังผวาลูกเตะไม่หายสะดุ้งเฮือกเงยหน้าเปื้อนน้ำหูน้ำตาของตัวเองมาสบใบหน้าคร้ามครั่นของผู้ชายคนหนึ่ง..เขาตัดผมสั้นเกรียนหน้าตาดุๆ จ้องหน้าผมในระยะประชิดผ่านลูกกรงกั้น..ทำเอาผมกลืนน้ำลายเอื้อก..
   “..ไม่เคยเห็นหน้า มึงมาใหม่เรอะ ! ” ผู้ชายคนนั้นยังตะโกนถามผมที่ขยับตัวออกห่างไปอีกหลายวา
    “...คะ...ครับ....”ผมพยักหน้ารัวเร็ว มือปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ
    “...พี่โตๆ...มีเด็กใหม่มาว่ะ..ยังละอ่อนอยู่เลย..หน้าตาหวานชะมัด ! ”  พี่คนนั้นตะโกน ทำเอาผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาตัวเองเงยหน้ามามองเจ้าของชื่อใหม่ นัยน์ตาที่ยังคงพรูพร่าด้วยหยดน้ำตาที่ไม่รู้ไหลออกมาทำไมนักหนา
สบกับดวงตาสีดำสนิทที่สงบนิ่ง ใบหน้าที่มองตรงมาดูหล่อเหลาบาดตา..จมูกโด่งสัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันทำให้ดูน่าเกรงขามด้วยคิ้วเข้มๆที่พาดเฉียงผ่านบนใบหน้าขาวที่ผิวเป็นสีคล้ำน้อยๆแบบคนสุขภาพดี ผู้ชายคนนั้นมองหน้าผม...มองนิ่งๆก่อนจะไหวไหล่..
“..ร้องไห้เป็นไอ้ใจเสาะ...” คำประณามนั้นทำเอาผมชะงักแล้วปาดน้ำตามองมาแบบเคืองๆ ใบหน้าเริ่มบูดขึ้น..เออ...ร้องไห้แล้วไง..คนเค้าเพิ่งมาแถมโดนรุมสกรัมสารพัด...จะให้ยิ้มแล้วหัวเราะเป็นคนบ้ามั้ย?..ใครจะอดทนทรหดแบบ
คุณพี่ที่อยู่มานานแล้วล่ะเฟ้ย..
   “..เห้ย...ไอ้นี่...จ้องหน้าพี่โตอยู่ได้..มึงมาใหม่..มารู้จักขาใหญ่ของแดนสิบสองซะโว้ย !..” เสียงตะโกนนั้นทำเอาผมชะงักกึกขมวดคิ้วแล้วหยีตาฝ่าแสงแดดยามเย็นไปยัง
‘ขาใหญ่ ‘ ที่ยืนจ้องหน้าตัวเองอยู่อย่างหวาดหวั่น.......แล้วผมจะเจออะไรบ้างเนี่ย !.....
Imprison 3: ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง
    “...มึงชื่ออะไร..? ” เสียงถามจากไอ้คุณพี่ท่าทางขี้โวยวายไม่น้อยดังมาจนขี้หูผมแทบเต้นเบรกแดนซ์ ผมถูกนำตัวออกมาจากห้องขัง (ซึ่งผมก็ไมรู้เลยว่าออกมาได้ยังไง..มันล็อกอยู่ไม่ใช่เรอะ ! ) และลากให้มายืนจ้องตาไอ้คุณพี่โตอยู่นี่..
         “..เนม..ครับ...” ผมบอกงึมงำก้มหน้านิ่ง ก่อนจะรู้สึกเจ็บหนังหัวแปล๊บจนต้องนิ่วหน้าเงยหน้าขึ้นมาตามแรงดึง
ไม่น้อยนั่นจนหน้าหงาย..อ้าก. ใครมาดึงผมตู !
    “..ผมนี่....”ไอ้คุณพี่โตหน้านิ่วว่าเรียบๆ แต่แรงดึงกระชากหนังหัวผมไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย กระชากเอาๆจนหนังหัวผมจะหลุดแล้วน่ะเนี่ย อยากหัวล้านก็ไปดึงผมตัวเองสิ มาดึงผมชาวบ้านเขาทำม้าย
    พลันนิ้วมือหยาบกร้านของชายคนหนึ่งก็ลูบเส้นผมที่ต้นคอผมเบาๆแล้วเลยมาลูบต้นคอ ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
   “..นุ้ม ~นุ่ม เนอะลูกพี่...” ไอ้คุณพี่โวยมันว่าพลางทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยอีก..หยึย..น่าขนลุกชะมัด..
   “...ใครให้มึงจับ...ไอ้ทิน...”คุณพี่โตว่าพลางทำหน้า`ตัวเงินตัวทอง`มจนไอ้พี่ทินต้องลดมือลงแล้วยิ่มเหยๆทันควัน เอ่อ...ผมก็นึกขอบคุณอยู่หรอกที่บอกให้ไอ้คุณพี่โวยเลิกลูบหัวผม แต่จะดีกว่ามั้ย?ถ้าพี่จะเลิกจิกหนังหัวผมเล่นเป็นนางร้ายละครหลังข่าวซักที..
“..ผู้คุมเขาไม่ตัดรึไง?...”ไอ้คุณพี่โตว่าขณะที่ผมส่ายหน้าพรืด (เจ็บว้อย)
  “..พรุ่งนี้อ่ะครับ..ผู้คุมเขาบอก...”
“อือ..” ไอ้คุณพี่โตรับพลางปล่อยมืออกจากหนังหัวผม(ซักที)ก่อนจะพูดออกมาเรียบๆ
  “..ไปไหนก็ไป...”
“...?....” ใบหน้าผมเต็มไปด้วยความงวยงง...อ่า...เรียกผมมาเพื่อจิกหนังหัวแล้วถามเรื่องแค่นี้อ่าน่ะ...
“...มึงเป็นเด็กของพี่โตแล้ว..จำไว้...” ไอ้พี่ทินว่าพลางเท้าสะเอวบอกผม เมื่อคุณพี่โตเดินจากไปอย่างเท่ห์ราวกับพระเอกหนังไทย ทำหน้าพยักเพยิดก่อนเดินออกไปอีกคนผมเกาหัวแกรกงงๆ หันหลังจะเดินกลับ แต่ก็ต้องตัวชาวาบ...
   ใบหน้าของนักโทษนับร้อยยืนจ้องมองมายังตัวผม ทุกคนมายืนมองกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่สายตาที่จ้องมองมามันวาววับแปลกๆจนชวนขนลุก แล้วพอผมหันกลับไป ทุกคนกลับเดินหนีไปทำกิจกรรมอย่างอื่นต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
   “..........” ใบหน้าของผมยังคงเอ๋อแดกแหลกลาญ เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...
  “..ดีแล้วล่ะ....” เสียงของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังทำเอาผมสะดุ้งเฮือกหันขวับมามองผู้ชายที่ยืนอยู่เบื้องหลังตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอสายตาของผมสบกับรอยยิ้มของเขา กลับเกิดความรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่นสบายใจอย่างน่าประหลาด..
   “...พี่ชื่อกันย์...ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ.....” พี่คนนั้นว่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ท่าทางใจดีทำเอาผมคลายใจ..นึกดีใจที่อย่างน้อยคุกนี่ก็ยังมีคนปกติกับเค้ามั่ง..
   “ อ่ะ..ครับๆ...ผมเนมครับ....” ผมบอกชื่อตัวเองกลับอย่างรวดเร็ว มาในที่ไม่รู้จักแถมอโคจรสุดๆแบบนี้ มีคนรู้จักไว้มั่งไม่เสียหลาย
    “อืม...ได้ยินแล้วล่ะ....เนม...เด็กของโตสิน่ะ....” พี่คนนั้นว่า อ่า...ตำแหน่งนั้นมัน...
“...คือ.....ผม....”
“ ฮ่ะๆ....” ชายคนนั้นหัวเราะพลางตบหลังผมเบาๆ
“...รู้น่ะว่าลำบากใจ...แต่แบบนี้แหละดีแล้ว...จะได้ไม่ถูกแกล้ง...แต่ถึงถูกแกล้ง ก็บอกพี่ได้น่ะ....”
  “...เอ่อ...ครับๆ....” ผมรับเบาๆขณะที่พี่กันย์ก็ยิ้มออกมาอย่างอาดูร..ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้จะต้องมาอยู่ในคุก...แล้ว...เขาติดคุกคดีอะไรกันน่ะ?..อยากรู้จัง...
“..พี่....เอ่อ....”
    “...เหอะ ! ทำเป็นเก่ง....เห็นเด็กใหม่มาก็วางมาดหน้าอย่างมึงจะคุ้มครองใครเขาได้...” ผู้ชายคนหนึ่งเดินอาดๆมาทางผมและพี่กันย์พลางทำสีหน้าหงุดหงิดปนดูถูก สายตาคู่นั้นมองหน้าผมแล้วตวัดเมินทันที ก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าพี่กันย์ด้วยท่าทีไม่พอใจ..
  “...วิทย์เหรอ?...กวาดพื้นเสร็จแล้วใช่ไหมครับ?...” พี่กันย์ว่าพลางคว้าเอสมุดปากกาจากไหนไม่รู้มาจดอะไรยิกๆเล่นเอาคุณพี่วิทย์นั่นชะงักไป..ทำหน้าเสียเซลฟ์หมับก่อนจะพยักหน้ารับหงึกๆ พี่กันย์เงยหน้าออกมาจากสมุดอะไรซักอย่างแล้วยิ้มให้บางๆ

    “..คราวนี้ก็หมดแล้วน่ะครับ..ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าก่อเรื่องอีกน่ะครับ...”
   “...เออ ! พี่ที่ชื่อวิทย์รับคำพลางถอนใจเฮือก สีหน้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับพี่กันย์แต่ก็เงียบเสียแล้วสะบัดหน้าหนี...ถอนใจอีกเฮือก..เอ่อ...เป็นอะไรมากมั้ยนั่น...
    “..มองอะไร !....” คุณพี่วิทย์ตวาดใส่ผมห้วนๆ ทำเอาคนมองเพลินสะดุ้งเฮือก...
  “..ปะ...เปล่าครับ....” ผมออกปากปฏิเสธเบาๆพลางก้มหน้าลงสบและเสหลบสายตาคู่นั้นช้าๆ..คนอาไร้...หน้าตาก็ดีท่าทางก็ดี..ไหงดุชะมัด..
       หน้าตาคุณพี่วิทย์นี่ท่าจะเรียกว่าหล่อก็ไม่ใช่น่ะครับ..คือไม่ใช่ไม่หล่อน่ะ เรียกว่าหน้าตาดี..แต่ออกแนวน่ารักอ่ะครับไม่ใช่หล่อ..ดูมีสเน่ห์แบบบอกไม่ถูกนั่นล่ะครับคือคำจำกัดความของคนๆนี้ ดูน่ารักมองไม่เบื่อ ดื้อๆซนๆเหมือนเด็กๆดีแต่ไหงทำตัวน้ากลัวซะได้...
     “...น้องเขาเพิ่งมาใหม่..จะตวาดเขาทำไมล่ะครับ....” คุณพี่กันย์ว่าพลางส่งยิ้มร่าเริงมาให้ คนๆนี้ดูยังไง้ ยังไงก็ไม่เหมือนนักโทษน่ะครับ ทั้งลักษณะท่าทาง บรรยากาศรอบตัว ยังกะคนมาทำงานผิดที่ซะงั้น หน้าตาหล่อๆ ขาวๆดูสะอาดสะอ้านแบบหนุ่มตี๋ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มบางๆประดับตลอดราวกับว่าชาตินี้คงโกรธใครไม่เป็น คำพูดคำจาก็ออกจะดูดี...สรุปคือดูดีไปหมด..จนผมนึกงง..ว่าพี่เขามาผิดที่รึเปล่า?...
    “..เหอะ !....พูดไปเหอะแก..น่าเบื่อจริงๆ...” คุณพี่วิทย์สบถงึมงำพลางมองหน้าผมแบบขู่อาฆาตเล็กน้อย ร่างสูงกว่าผมพอดู(เออสิ..ผมมันเตี้ย)เดินมามองหน้าแล้วแสยะยิ้ม...
    “...กูชื่อวิทย์...แดนสิบสองจำหน้ากูไว้ล่ะ...เด็กไอ้โต...”
      ว่าแล้วพี่ท่านก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่แบบนั้น ส่วนพี่กันย์ยืนมองตามอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันมายิ้มให้..
    “...เขาก็เป็นแบบนี้แหละ...ค่อนข้างจะไว้ตัว..เป็นพวกแสดงออกไม่เก่ง..ความจริงก็ใจดีทีเดียว...” คำพูดนั้นทำเอาผมหันมามองหน้าพี่แกแบบลูกตาแทบหลุด จนคนถูกมองหัวเราะขำ
    “...พูดจริงน่ะ....อ้อ..ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้...เช่นดันแกล้งไรแบบนี้...เด็กใหม่น่ะโดนบ่อยๆ ยิ่งตัวเล็กๆน่ารักๆแบบนี้ด้วยแล้วเนี่ย..”พี่กันย์ว่าพลางลูบหัวผมด้วยอารมณ์ร่าเริง ทำยังกะผมเป็นหมาพันธ์ชิสุ..ในหัวผมมันก็ประโคมแต่คำว่า เตี้ย..ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างกับแผ่นเสียงตกร่อง...เออ...เออ....ตอกย้ำกันเข้าไป !...
    “..มีอะไรก็บอกได้จริงๆน่ะ...พอดีได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมน่ะ...เดี๋ยวจัดการให้ๆ...” ว่าพลางโบกสมุดสีเทาๆประทับตราครุฑไปมาตรงหน้าผมด้วยรอยยิ้มกว้าง..
    “...มีอะไรก็บอกน่ะ...มีอะไรก็พึ่งได้จริงๆน่ะ....”....
   “...ตัวเล็กๆแบบนี้ถ้าโดนแกล้งก็บอกน่ะ...”
...ครับ...เชื่อแล้ว..เชื่อแล้วจริงๆว่าพี่น่ะพึ่งได้...
...แล้วจะย้ำว่าผมเตี้ยไปถึงไหนกัน...
Imprison 4: ข้างหลังประตูบานนั้น
ปัง !
      เสียงปิดประตูรถขนย้ายผู้ต้องหาดังสะเทือนในหูจนยอกมาถึงอก ร่างของหญิงวัยกลางคนค่อยๆทรุดลงตรงพื้นซีเมนต์ช้าๆ...นัยน์ตาเอ่อคลอด้วยน้ำใสๆที่รินไหลอาบแก้ม...ในอกมันปวดยอก..เจ็บจนร้าวรานไปทั้งกาย
   ..ลูก...ลูกรักของแม่ บุตรในอุทรที่อุตส่าห์เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู..เหตุไฉนต้องห่างไกลจากอกแม่ด้วยเหตุเช่นนี้...
  ภาพของบุตรชายก้มลงกราบลงบนฝ่าเท้าด้วยความรักและเทิดทูนอย่างสุดแสนยิ่งนำพาน้ำตามาให้..หากจะร้องไห้สาสมกับความเจ็บปวดในจิตใจ..คงต้องรอจนน้ำตากลายเป็นสีเลือด..
   ฝ่ามือขาวซีดเซียวยกขึ้นกุมอกที่ปวดแปลบดั่งถูกกระชากก้อนเนื้อหัวใจด้วยความรวดร้าว ก้อนสะอื้นแล่นจุกคอหอย ความทรมารอันไม่มีทางออกราวกับจะมารวมกันตรงทรวงอกที่เต้นตุบดังสะท้อนความเจ็บปวดอย่างเงียบงัน..
....กระทั่งทุกสิ่งเลือนหายไปในที่สุด...
“...แม่....” เสียงใสๆของแก้วตาอีกดวงดังแว่วเข้ามาในสติอันเลือนราง แพขนตาเปิดออกช้าๆรับภาพของเด็กสาววัยแรกรุ่นผู้มีดวงตาใสบริสุทธ์งดงาม..ที่ซุกซ่อนความเจ็บปวดไว้...
“...น้ำ...”เธออุทานในลำคอเสียงแผ่วหวิว ยกมืออันเย็นเฉียบของตนมาคว้าร่างลูกสาวกอดแนบอก กอด..รัดเด็กน้อยผู้เป็นแก้วตาด้วยหัวใจระส่ำ..รู้สึกราวกับดวงใจจะแตกสลาย...
“...ลูกแม่..ลูกแม่...” เปล่งเสียงออกมาได้เพียงนั้น หญิงวัยกลางคนก็สะอื้นในลำคอจนตัวสั่น
“...มีอะไรเหรอค่ะแม่..พี่เนมล่ะ..ไปไหน??...” น้ำเสียงอันใสบริสุทธิ์และประโยคคำถามอันซื่อตรงสะท้อนใจให้เธอรวดร้าวยิ่งกว่าตอนไหนๆ เมื่อนึกถึงบุตรชายอีกคน...ลูกรักของหล่อนทำไมกันน่ะ เหตุการ์ณถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ ครอบครัวที่ควรจะสงบและสุขสันต์เหตุใดจึงได้พบเจอเคราะห์กรรมอันหนักหนาปานนี้..
....สิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายเจ้าขา..ลูกช้างทำกรรมอันใดใหญ่หลวงไว้หรือ มันจึงได้ตามมาย้อนคืนสนอง...
...หากลูกช้างมีกรรมอันใด ก็ขอรับไว้แก่ตนเอง ..ไม่อยากให้ลูกรักต้องมาเจ็บปวดด้วยเลยแม้นสักนิด...
...แล้วเพราะสาเหตุอันใด..ผลกรรมถึงต้องไปตกอยู่กับลูกน้อยของหล่อนด้วยเล่า...?
“...แม่ขา...พี่เนม....” เสียงเรียกของแก้วตาทำให้ผู้เป็นแม่ชะงักไป..หญิงสาวลูบหัวลูกน้อย เอ่ยถามแผ่วเบา
“...แล้วใครพาแม่กลับบ้านล่ะลูก...”
“..ลุงศักด์สิทธิค่ะ..คุณลุงบอกว่าแม่ไม่สบายเป็นอะไรไปค่ะ...”เด็กสาวออกปากถามมารดาด้วยแววตาสดใส
“......” ผู้เป็นแม่ได้ฟังก็ได้แต่นึกสะท้อนสะท้านใจ..หล่อนถอนหายใจแผ่วเบาเอื้อมมืออันสั่นระริกลูบศรีษะกลมๆที่มีเส้นผมนุ่มงามปกคลุมอยู่อย่างอาดูร..
“...ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก...แม่...ไปส่งพี่เนมมา..”

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

น่าเศร้าจังเลย

manowbom

ชอบมากคราฟฟฟฟ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

loessakkk

ขอบคุนครับ

eice

ขอบคุณครับผม

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

davil008za

ขอบคุรมากๆครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

kengkeng

ขอบคุนนะคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

kenchinrama2

ขอบใจมกานะครับ

xiah01

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ