++ สองคนบนทางรัก ++ # 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ต้องการอะไร ทำแบบนี้หมายความว่าไงตลกเหรอที่ได้ดูถูกคนอื่น”
“คิดมากทำไมวะก็แค่ล้อเล่น ท่าทางนายไม่ใช่คนขี้แยนี่หว่า”
“ไม่ได้โวยวาย แค่ไม่เข้าใจ มีอะไรพูดกันตรงๆเลยดีกว่า”
“จะให้พูดอะไร ก็บอกว่าแค่ล้อเล่น ไม่คิดว่านายจะโกรธขนาดนี้”
“ไม่ชอบคนล้อเล่น”

“เออๆๆ ต่อไปไม่ทำก็ได้ พอใจหรือยัง” ศิระเงียบเริ่มลังเลว่าจะเชื่อในคำพูดของพฤกษ์หรือเลือกที่จะเดินหนี ต่างกับพฤกษ์ เมื่อเห็นศิระเงียบ เด็กหนุ่มจึงรุกต่อ เพื่อดึงอารมณ์แปรปรวนของเจ้าตัวกลับมาให้ได้
“นี่ถ้านายโกรธฉันเพราะเรื่องแค่นี้ ฉันจะรู้สึกผิดไปจนตายเลยนะ คนเราเพิ่งเริ่มคบกัน มันก็ต้องมีลองใจกันหน่อย ฉันนัดเมษามาก็แค่ลองใจนายเท่านั้น แต่นายเป็นแบบนี้ก็ดีนะ ฉันจะได้รู้ไงว่านายแคร์ฉันจริง ฉันเองก็กลัวนายหลอกเหมือนกันนี่”
“ฉันไม่เคยหลอกใคร”
“แค่ลมปากใครจะเชื่อ”
“งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อนายอ่ะดิ”
“ไปกันใหญ่ เฮ้อ พูดไปก็เหมือนจะทะเลาะกันเปล่าๆ เอาเป็นว่าถ้านายไม่อยากนั่งอยู่ในร้านเพราะอึดอัด ก็รอฉันแถวนี้ก็ได้ ฉันนัดเมษามาแล้ว นายคงไม่อยากเห็นแฟนนายเป็นคนนิสัยแย่ๆหรอกนะ ที่หลอกใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือทดสอบจิตใจแฟนตัวเอง ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ เชื่อฉันเถอะว่านายเป็นคนแรกที่ฉันคิดอะไรด้วย” ศิระถอนหายใจ พยักหน้ารับช้าๆ ไม่มีเหตุผลที่พฤกษ์จะตามมาง้อเขานี่ ถ้าพฤกษ์ไม่ได้คิดอะไรกับเขา คนอย่างพฤกษ์คงไม่มาเสียเวลาให้กับอะไรที่เจ้าตัวไม่ใส่ใจหรอก
“รอผมนะ สัญญาจะรีบมาหาให้เร็วที่สุด เอาโทรศัพท์นี้ไปจะได้ตามตัวเจอ” พฤกษ์แกล้งพูดเอาใจแถมยังลงทุนควักมือถือตัวเองยื่นให้เพื่อล่อเหยื่อไม่ให้หลุดจากบ่วง ได้ผล ศิระยอมยิ้มบางๆให้เขารับของที่เขายื่นให้อย่างว่าง่าย ก่อนที่เขาจะแยกตัวออกมา คนแรกที่ฉันคิดอะไรด้วย ศิระนายฟังไม่ผิดหรอก ฉันคิดอะไรกะนายจริงๆคิดจะสั่งสอนไงไก่อ่อนชะมัดให้ตายสิ
พฤกษ์กลับมาหาเมษา ขอโทษขอโพยเสร็จ ก็ชวนทานอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ โดยเลี่ยงที่จะพูดถึงศิระ เส้นทางแห่งรักจอมปลอมที่เขาสร้างขึ้นครั้งนี้ เขาคิดว่าเขามีสิทธิคนเดียวที่จะปั่นหัวศิระเล่นมันเป็นเส้นทางรักของเขาสองคนเท่านั้น
“ไปดูหนังต่อกันมั๊ยพฤกษ์”เมษาเอ่ยชวนคนที่เดินคู่กันออกมาจากร้านอาหาร โอกาสแบบนี้หายาก ต้องเอาให้คุ้มหน่อยล่ะ
“ช่วงนี้ไม่มีหนังน่าดูเท่าไหร่นะเมษา” พฤกษ์บอกปัด เมษาชวนเขานั่งแช่อยู่ในร้านร่วมสามชั่วโมง แล้วนี่ยังจะชวนเขาไปดูหนังอีก อย่างน้อยๆเวลาที่เขาต้องอยู่กับคนๆนี้ก็ต้องต่อยอดไปไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมงอีกแน่ๆ
“ไม่น่าดูหรือดูมาหมดแล้วครับ” เมษาดักทางทีไปกับไอ้กับนั่นไปได้ ทีกับเขามาปฏิเสธ มันต้องคุยกันหน่อยล่ะ
“ไม่หรอกครับ วันนี้เราอยู่ด้วยกันนานแล้ว เอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ”
“เพิ่งรู้นะครับ ว่าคุณจับเวลาตอนที่อยู่กับคนอื่นด้วย” พฤกษ์นิ่งคิดเมื่อโดนเบรกอีกรอบ นั่นสินะ ไม่ว่าจะกับใครที่เขาได้อยู่ได้พูดคุยด้วยเขาก็มักที่จะอึดอัดมองนาฬิกาแทบจะทุกครั้งถ้ามันนานเกินกว่าชั่วโมง แต่กับคนๆหนึ่งเขาแทบจะไม่มองเข็มนาฬิกาเลยซักนาทีที่ได้อยู่ด้วย ป่านนี้จะรอเขาอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“นะครับพฤกษ์ ดูหนังกับผมซักเรื่อง ไหนๆก็มีโอกาสแบบนี้แล้ว ไม่สงสารผมเหรอ” เมษา ใช้วาจาเข้าอ้อนถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ
“มันมีรอบที่เร็วที่สุดหรือเปล่าล่ะครับ ผมไม่อยากกลับบ้านดึก” พฤกษ์ เออออตามในที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงว่าตัวเองกำลังนึกถึงคนที่รออยู่ ในเมื่อเขาจะแกล้งนายนั่น เขาก็ต้องแกล้งให้จนถึงที่สุดสิ คนแบบนั้นง้อง่ายจะตาย ขนาดเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่นึกว่าจะกู่ไม่กลับเขาก็ยังเอาอยู่ขอปั่นหัวอีกซักทีเถอะน่า
#10
ศิระเริ่มออกอาการเนือยๆกับการนั่งจิ้มเกมส์ที่เล่นมาหลายชั่วโมง โทรศัพท์ของพฤกษ์ที่ให้ไว้ แม้จะมีคนโทรเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่เจ้าของเครื่องซักคน เขาเริ่มเบื่อๆและถามตัวเองว่าตัวเองกำลังทำอะไร และรออะไรอยู่ ยิ่งผ่านไปนานหลายชั่วโมงหัวใจก็ยิ่งว้าเหว่อย่างประหลาด หรือว่าพฤกษ์จะหลอกเขา ถ้าหลอกแล้วทิ้งโทรศัพท์ไว้ให้ทำไม การกระทำแบบนี้ใช่ว่าคนที่รู้จักกันทั่วไปที่ไหนเขาจะทำกัน เขาต้องใจเย็นและเข้าใจในความรักครั้งนี้สิ มันเป็นรักครั้งแรกที่เขาโดดลงมาหาความหมายแล้วนี่
พฤกษ์ ทนรอให้สองชั่วโมงที่หนังฉายจบลงไปแทบไม่ไหวเมื่อตลอดเวลาเมษาพยายามซุกไซร้ใกล้ชิดเขา จนเขาเกรงว่าจะมีใครมาเห็นแล้วฉายไฟส่องประจาน มันน่าโมโหอยู่น้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ ทันทีที่ไฟมืด ร่างกายเขาก็โดนลวนลามแทบจะทุกส่วน นี่ถ้าเมษาทำได้มากกว่านี้ นายนี่ก็คงจะทำไปแล้วแน่ๆ
“โกรธผมเหรอพฤกษ์” เมษาถามเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของคนที่เขาถือโอกาสใกล้ชิดในที่ ที่คนๆนี้ไม่มีโอกาสเดินหนีไปไหน ช่วยไม่ได้ อยากให้เขาเลือกที่นั่งเองดีนัก
“เปล่าครับ” พฤกษ์ตอบแบบไม่มองหน้าคนถาม ศิระต่างกับคนๆนี้อย่างสุดขั้ว รายนั้นกว่าจะจับมือได้ก็เล่นเอานึกรำคาญ หวงตัวจนน่าหมั่นไส้ แต่นี่อะไร ถ้าไม่ติดว่าที่นี่คือโรงหนังเขาไม่เสร็จไปแล้วเหรอ
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ หนังไม่สนุกเหรอ”
“ทำนองนั้นแหละครับ หนังมันน่าเบื่อ ผมว่าเราแยกกันตรงนี้เลยนะครับ คุณเอารถมาใช่มั๊ย กลับบ้านดีๆนะครับ” พูดจบพฤกษ์ก็ไม่รอให้คนยืนอึ้งโต้ตอบอะไรกลับมา เมษาได้แต่มองตามหลังคนเดินหนีอย่างขัดใจ จะรีบไปไหนนักหนา.
“ทำอะไรอยู่วะ ทำไมไม่รับสาย โทรหลายรอบแล้วนะมึง” พฤกษ์เผลอสบถออกมาเมื่อรู้สึกหงุดหงิดที่โทรติดต่อคนที่เขาให้รอไม่ได้ เด็กหนุ่มรู้ว่าตัวเองหายไปนาน แต่อะไรบางอย่างทำให้เขามั่นใจว่าศิระต้องรอเขาอยู่แน่ๆ ด้านศิระ ก็กำลังครื้นเครงกับเพื่อนใหม่ที่เขามาทำความรู้จักระหว่างที่นั่งเล่นเกมส์อยู่คนเดียว เขาฆ่าเวลารอพฤกษ์ไปด้วยการสนทนาพื้นๆของคนที่เพิ่งรู้จักกัน แลกกับการได้ความรู้และกลโกงในการเล่นเกมส์ต่างๆที่ไม่เคยรู้
“โทรศัพท์มา ไม่รับเหรอ” เด็กหนุ่มข้างตัวเตือนคนที่กำลังสนุกกับการใช้กลโกงในการเล่นเกมส์ให้หยุดหันมาสนใจอุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กที่สั่นตัวเองส่งเสียงเรียกให้คนสนใจอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“อ้าวรับไม่ทันอีก” ศิระบ่นเมื่อสายโดนตัดทิ้งไปก่อนที่เขาจะกดรับ
“โห ตั้งสิบ missed call แน่ะ แฟนนายโทรตามหรือป่าวว่ะ” ศิระมองหน้าคนอุทานที่มองหน้าจอโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่ มันแสดงผลชัดเจนว่ามีสิบสายที่โทรเข้ามาแล้วเขาไม่ได้รับ พฤกษ์หรือเปล่า ?
“เจอกันวันหลังนะ ต้องไปแล้วว่ะ ขอบใจที่มาคุยเป็นเพื่อน” ศิระตบไหล่คนที่พยักหน้าให้ก่อนจะรีบเดินออกไปทางที่เขาแยกตัวจากพฤกษ์มา สองขาหยุดชะงักเมื่อเห็นพฤกษ์เดินเนือยๆมาด้วยหน้าตาหงุดหงิด
“พฤกษ์” เด็กหนุ่มร้องเรียก ทำให้คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะเดินดุ่มๆเข้ามาหา
“ทำอะไรอยู่ โทรหา ทำไมไม่รับ” พฤกษ์โวยใส่ทันทีเมื่อเดินมาถึงคนที่เขานึกโกรธขึ้นมา
“ก็ไม่ได้ยิน เสียงเกมส์มันดัง” ศิระอธิบาย ที่จริงนายนี่หายไปร่วมหกชั่วโมง เขามีสิทธิโวยวายแต่ทำไมกลับกลายว่าตัวเองมาโนเล่นงานซะเอง
“เล่นเกมส์ เกมส์อะไร มันสนุกจนลืมนึกถึงฉันเลยหรือไง” ศิระกำลังจะอ้าปากเถียงว่าคนที่ยืนว่าเขาปาวๆๆก็ลืมเขาไปเหมือนกัน แต่ยังไม่ทันขยับลิ้นหนึ่งเสียงก็ตะโกนเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“ศิระ นายลืมของแน่ะ” สองคนที่ยืนเผชิญหน้ากันหันไปมองต้นเสียงอย่างไม่ได้นัดหมาย พฤกษ์ยิ้มหยันนึกเข้าใจได้เองว่าอะไรเป็นอะไร `คุณ`ละอ่อนนี่เองที่ทำให้นายนี่ปล่อยให้เขาโทรหาเป็นสิบๆเที่ยว
“ขอบใจ นายเอาไปเถอะ ที่จริงมันก็ของนายแหละ ฉันไม่ได้เล่นชนะคนเดียวซะหน่อย” ศิระบอกคนที่เดินมายื่นของให้ มันเป็นรางวัลจากการเล่นชนะเกมส์เมื่อครู่
“งั้นก็ไม่กวนแล้ว ไปล่ะ แล้วเจอกัน” คนที่เข้ามาผิดที่ผิดเวลาถอยฉากออกไปอย่างรู้ตัวเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าไม่พอใจของคนตรงหน้าศิระ
“ไปรู้จักกันตอนไหน” พฤกษ์ถามเมื่อลับหลังเด็กหนุ่มที่เข้ามาเมื่อครู่
“ที่ตู้เกมส์” ศิระตอบ นึกไม่ออกว่าพฤกษ์ไม่พอใจเรื่องอะไร ทั้งๆที่เขาเองควรเป็นฝ่ายถามมากกว่าว่าอยู่ล้างจานให้ร้านอาหารนั่นหรือยังไงถึงเพิ่งออกมาเอาป่านนี้
“ดีนี่ ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมแฟนตัวเอง” พฤกษ์ประชด มันไม่ใช่การประชดเล่นๆ แต่เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาหงุดหงิดที่เห็นศิระเป็นมิตรกับคนเมื่อครู่
“ฉันไม่ได้ลืมนะ ก็บอกแล้วไงว่าเสียงเกมส์มันดัง เลยไม่ได้ยิน”
“ไม่ได้ยินหรือไม่สนใจกันแน่ มัวแต่คุยอะไรกันล่ะ”
“อย่าหาเรื่องกันหน่อยเลยน่า ทีนายล่ะ ไหนบอกจะรีบมาไง นี่มันผ่านไปกี่ชั่วโมง ใครกันแน่ที่ลืมกัน”
“นายไม่มีสิทธิมาย้อนฉันนะศิระ จำเอาไว้”
“ทำไม นายเป็นเทวดาหรือไง ถึงย้อนไม่ได้”
“อย่างน้อยฉันก็เป็นคนรักนาย หรือไม่จริง” ศิระอึ้ง จะปฏิเสธก็ไม่กล้า ในเมื่อสิ่งที่พฤกษ์พูด มันเป็นสิ่งที่ตัวเองกำลังต้องการ
“โอเคๆ ฉันขอโทษ พอใจหรือยัง” เด็กหนุ่มยอมเอ่ยในที่สุด ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ พฤกษ์รับมาถือไว้ในมือ รู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อคนที่ควรจะขอโทษน่าจะเป็นเขา แต่ศิระกลับยอมเป็นเป็นคนเอ่ยซะเอง
“แล้วนี่ กินข้าวบ้างหรือยังหรือมัวแต่เล่นเกมส์” พฤกษ์เอ่ยถาม เป็นครั้งแรกที่เขาถามออกมาจากใจจริงๆไม่ใช่แกล้งถามอย่างที่ผ่านๆมา
“ช่างเถอะ ฉันว่าฉันกลับดีกว่า”ศิระบอกปัด พฤกษ์ก็แค่อาจจะนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่เขาคงย้อนกลับมาเอาก็แค่นั้น เขาคงไม่มีค่าพอที่จะให้นายนี่ย้อนกลับมาด้วยใจ ดูเอาเถอะมาถึงก็ชักสีหน้าเหมือนเขาทำอะไรผิดนักหนา
“โกรธฉันเหรอ” ศิระมองหน้าคนถาม ถ้าเป็นเมื่อก่อน นายนี่อาจโดนสวนกลับไปแล้ว แต่ตอนนี้ ทำแบบนั้นไปก็เท่านั้น ศิระจึงใช้ความนิ่งสยบอารมณ์ พฤกษ์กับเขาที่มาที่ไปมันต่างกัน มันก็ไม่แปลกถ้าพฤกษ์จะรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าเขาและคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกเสมอ แค่ได้เดินคู่กันมันก็บุญแค่ไหนแล้วสำหรับเขา
“ฉันมีสิทธิโกรธนายด้วยเหรอ”
“ทำไมพูดแบบนี้ อารมณ์คนเรามันก็มีเท่ากันทุกคนนะ ถ้าเมื่อกี้ฉันพูดแรงไปหรือทำอะไรขัดใจ ฉันก็ขอโทษ”
“คิดดูอีกที ช่องว่างระหว่างเรามันก็เยอะจนเติมยังไงมันก็เติมไม่เต็ม แค่นี้เราสองคนก็จะไปกันไม่รอดอยู่แล้ว ฉันจะไม่โกรธนายเลยนะพฤกษ์ถ้าตอนนี้นายจะบอกฉันว่านายไม่อยากที่จะเสียเวลากับฉันอีก เราคงเป็นเส้นขนานกันแล้วล่ะ คิดว่าต่างคนต่างเดินมันจะดีกว่าหรือเปล่า บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไรอยู่ มันตลกเกินกว่าที่จะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง” ศิระระบายในสิ่งที่ตัวเองแอบคิดตอนนั่งอยู่คนเดียว เขาคิดว่ายังไงรักของเขาครั้งนี้มันคงเป็นไปไม่ได้ด้วยเหตุผลร้อยแปดที่เขาไม่อยากคิดก็ต้องคิด แวบแรกที่คิดจะลองอดทนดูแต่เมื่อยิ่งคิดเขาก็ยิ่งเจอทางตัน ตัดใจตอนนี้น่าจะยังไม่สาย
“เลิกคิด และก็เลิกพูดแบบนี้นะศิระ” พฤกษ์เอ่ยห้าม รู้สึกใจกระตุกอย่างประหลาด ละอายที่ศิระจะถอยออกจากชีวิตเขาเพราะความไม่เท่ากันของวิถีสังคม ที่ผ่านมามีแต่คนวิ่งเข้าหาเขา น้อยคนที่จะคิดแบบนี้ เขาคงจะผิดอย่างไม่น่าให้อภัยถ้าไปตอกย้ำรอยแผลที่ศิระสร้างให้ตัวเอง เขาน่าจะทำให้ศิระรู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับคนอื่น ที่ผ่านมาเขาใจดำคิดทำร้ายคนๆนี้ได้ยังไงนะ
“ปะ เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน เลิกคิดที่จะไปจากชีวิตฉันได้เลย ฉันไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้น”พูดจบ มือที่ว่างของพฤกษ์ก็เอื้อมไปกุมมือคนที่กำลังหวาดระแวง เขาบีบมือนั้นเบาๆเหมือนย้ำให้เจ้าตัวเลิกหวาดกลัว…………
พฤกษ์นั่งมองคนที่กำลังจัดการกับชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ศิระนิ่งเงียบมาตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกันกับเขา ถ้าเขาไม่ถามว่าเจ้าตัวจะกินอะไร เขาคงต้องขับรถรอบเมืองอย่างไม่มีจุดหมายเป็นแน่ เขาไม่กล้าที่จะปล่อยให้ศิระแยกจากเขาไปในสภาพแบบนี้ เขากลัวในสิ่งที่ศิระพูดตั้งแต่ตอนก่อนจะออกมา เขาคงเริ่มแคร์คนๆนี้แล้วสินะ
“มองอะไร” ศิระเอ่ยถามเมื่อจัดการกับอาหารโปรดเรียบร้อย เขาเลือกร้านที่เป็นรถเข็นริมถนนเมื่อพฤกษ์ถามว่าเขาจะกินอะไร เขาไม่ได้ขอร้องให้พฤกษ์นั่งเป็นเพื่อนและก็ไม่ต้องการด้วยซ้ำ เพราะเชื่อว่าพฤกษ์คงปล่อยเขาลงคนเดียว แน่ล่ะ ร้านแบบนี้มันเหมาะกับนายนั่นซะเมื่อไหร่ แต่แล้วเด็กหนุ่มก็แปลกใจเมื่อพฤกษ์ขับรถวนหาที่จอดและก็ตามเขามาแต่ก็ไม่ยอมสั่งอะไร เป็นเขาที่ต้องสั่งน้ำเปล่าๆมาให้ แต่ก็ใช่ว่าพฤกษ์จะแตะ มันมาสภาพยังไงตอนนี้มันก็อยู่แบบเดิมถ้าไม่นับน้ำแข็งที่ละลายจนหมด
“อิ่มแล้วเหรอ” พฤกษ์ไม่ตอบคำถามแต่กลับถามกลับศิระจึงพยักหน้ารับแต่ท่าทีสีหน้าก็ยังนิ่งเฉยจนคนถามต้องถามคำถามใหม่
“ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ”
“คิดอะไร”
“เรื่องของเราไง”
“ทำไมเหรอ มันไม่มีอะไรจะต้องคิดแล้วนี่”
“หมายความว่าไง”
“แค่นี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่านายกับฉันคงไปกันไม่รอดหรอก”

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

ไม่น่า อย่าทำศิระเลย T^T

manza555

ไม่นะ อย่าทำศิระเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณมากๆครับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ