มีสิทธิ์ไหม...ที่จะรักใครสักคน (29) ตอยจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
"นู้นไง เดินมานู้นแล้ว"ไอ้ฟิล์มพยักหน้าไปด้านหลังผม  ซึ่งพอหันกลับไปดูก็ไม่ใช่ใครไอ้กัสนี่เอง
"เออ...แล้ว ใคร...เป็นเจ้าสาววะ"  กลัวคำตอบที่ซู้ดดด
"หุหุ ก็เมิงไงครับไอ้เพื่อนรัก"
" file:///C:/Users/WINDOW~1.PPT/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image001.gif"
หลังจากที่ไอ้ฟิล์มประกาศออกไป เสียงหัวเราะก็หลุดออกมาจากทุกคนดังครื่น  เนี่ยพวกเมิงรวมหัวกันแกล้งกรูใช่ไหมเนี่ย ผมค่อยมองหน้าไล่ไปทีละคน  ป้าไอ้กัสรีบปฏิเสธ  
"ป้าไม่เกี่ยวนะ"
"พ่อก็ไม่เกี่ยวเหมือนกันนะ ถ้าจะโกรธ นู้นไปโกรธเจ้าฟิล์มนู้น"  พ่อไอ้แป๋มเริ่มโบ้ย
"อ้าว ไหงเป็นงั้นละครับ ก็ช่วยกันคิดนิหน่า"
ตอนนี้ไอ้กัสก็เดินมาตอนไหนไม่รู้  มาหยุดที่ตรงหน้าผมแล้ว  เล่นเอาผมเขิน
"รักนะ"  คำพูดแรกที่หลุดออกมาจากปากไอ้กัส
"รักไหม?"  คำพูดที่สองก็ตามออกมา
หน้าตาของมันเล่นเอาผมเคลิ้มเกือบจะหลุดออกไปแร้ว  แต่นึกขึ้นได้ว่าคนตรึมเลยนิหว่า  ก็เลยหันไปดูผู้ที่พยายามจะเป็นสักขีพยาน  คนกลุ่มนั้นก็คงจะรู้สึกตัวว่าจ้องมองพวกผมอยู่ ก็เลยรีบทำเป็นหันไปคนละทิศละทาง ไอ้ฟิล์มแทบจะหันกลับไปแทะกรอบรูปเลยทีเดียว หลังรู้ว่าถูกจับได้ว่าแอบมอง
เล่นตัวซะหน่อย  คือคำแรกที่คิดได้ครับ  ผมเลยตัดสินใจวิ่งออกจากบ้านทันที แต่วิ่งช้า ๆๆ กะว่าให้มันตามมาทัน หุหุ จะวิ่งไปตามถนนก็กลัวหลงทาง ก็เลยวิ่งลงไปที่ชายหาด  บรรยากาศเหมาะกับการง้ออย่างยิ่งครับ หุหุ
“บิว ๆๆ รอเดี๋ยวก่อน” ชิส์ ทำอะไรอะ ไม่เคยคิด และทีเนี้ยจะมาง้อ เห็นเราเป็นอะไร
“บิวคร้าบบบบ กัสขอโทษคร้าบบบบ”  ทำเสียงยานเป็นเด็กปัญญาอ่อนเชียว
“ทุกคนรู้กันหมดเลยเหรอ”  อดใจไม่ไหว ต้องหันไปถามมัน
“ก็ประมาณนั้นอะ”  ไอ้กัสพูดออกมาไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ก็น่าไหมละ ตัวเองเป็นฝ่ายผิดนิ
“อืม...งั้นบิวก็โง่อยู่คนเดียว”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”  ไม่ต้องมาอ้อนเลย
“แล้วที่ผ่านมาไปไหนมาหละ”
“ก็ไปเคลียร์เรื่องของเราไง” พูดจบก็เอื่อมมือมากุมมือทั้งสองข้างของผมไว้  ดูจากสายตามันแล้ว คงไม่ใช่เป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนที่ผ่านมา
“กัสอำเราปล่าว”
“นี่บิวยังไม่เชื่อใจกัสอีกหรอ...กัสยอมรับนะว่าที่ผ่านมามันอาจจะทำให้บิวเชื่อใจเราได้ยาก แต่ครั้งนี้ขอโอกาสกัสอีกครั้ง อีกครั้งเดียวเท่านั้น กัสสัญญาว่าจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้บิวมั่นใจและเชื่อใจกัส”
“แต่กัสต้องเข้าใจนะ ว่าความมั่นใจ ความเชื่อใจที่บิวมีให้กัสนะ มันอาจจะไม่เต็มร้อยเหมือนเดิมแล้วนะ” ไม่ต้องมาทำหน้าสลดเลย ก็เพราะใครหละ
“ไม่เป็นไรคับ เวลาที่กัสมีให้บิวต่อจากนี้ จะช่วยเติมเต็มทุกอย่างเอง”
“บิว”
“หือ อะไร”
“จูบหน่อยได้ไหม”
“ไอ้บ้า” ไม่ต้องมาทำหน้าหื่นเลย  ไม่รู้ว่ามันไม่อายคนอื่นหรือไงไม่รู้
“น่านะ”  ก่อนที่ผมจะพูดอะไร ไอ้กัสก็ค่อย ๆ ยื่นหน้าบรรจงจรดริมฝีปากที่หน้าผากผม พร้อมกับจรดหน้าผากของเราทั้งคู่เข้าด้วยกัน
“กัสรักบิวนะ”  รอยยิ้มของกัส ทำให้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  ความเชื่อใจ ความไว้ใจ หรือความรัก มันไม่ต้องเอ่ยขึ้นด้วยคำพูดก็ได้ เพียงแค่มองตา ผมก็รับรู้ได้แล้ว
“ฮิ้ว” เสียงโห่ดังลั่นจากในบ้าน ทำให้ผมสองคนสะดุ้งและหันกลับไปดู ก็เห็นไอ้ฟิล์มต้นเสียง ทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาหลอก ส่วนคนอื่น ๆก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“ไอ้บ้า”  ผมด่ากลับไปครับ แหม ก็คนมันเขินนิ
“คุณป้าคับ เดี๋ยวผมกับบิวมานะคับ จะไปหาซื้อของกินสำหรับเย็นนี้ซะหน่อย”  ไอ้กัสตะโกนกลับไปบอกป้ามัน ก่อนจะวิ่งเข้าไปไปหยิบกุญแจรถ และวิ่งออกมาด้วยความไวแสง เพื่อขับไปในตลาด
“นี่ซื้อเหล้ามาด้วยนะเว้ย จะได้ฉลองกัน 555” เสียงไอ้ฟิล์มตะโกนออกมาจากบ้านดังโหวกเหวกดังลั่น
“บิว เดี๋ยวบิวช่วยลิสต์รายการหน่อยนะว่าเราจะกินอะไรบ้าง” กัสหันมาบอกผม
“ได้เลยคับผม”  ผมยิ้มรับอย่างทะเล้นๆๆ แหม ก็คนมันมีความสุขนิคับ
พอถึงตลาด เราก็หาที่จอดรถข้างทางและเดินลงไปเลือกซื้อของ ผมซื้อครับ แต่ไอ้กัสถือ หุหุ ไม่ค่อยเอาเปรียบกันเท่าไหร่
แต่ระหว่างผมกำลังหยิบเงินเพื่อที่จะซื้อไก่ทอดอยู่นั้น จู่ๆๆ ก็มีมือจากไหนไม่ทราบ ผลักเข้าที่อกผมเต็มแรง ก่อนที่จะกระชากกระเป๋าเงิน
ผมไป  ด้วยความตกใจ ผมก็ร้องให้ไอ้กัสช่วย พอไอ้กัสมันเห็นมันก็วิ่งตามจิ๊กโก๋หนุ่มรายนั้นไป ดูจากท่าทางแล้วคงจะติดยาแน่ๆ  ก็ตัวมันผอมโทรมซะขนาดนั้น แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอย่าตามมันไปเลย ก็ไม่ทันแล้ว  ไอ้กัสวิ่งตามไปแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าพวกที่เรามันอยู่มีกี่คน ผมเลยต้องวิ่งตามมันไป
“คุณป้าครับ ฝากตามตำรวจด้วยนะครับ” ผมบอกคุณป้าขายไก่ทอด ก่อนจะวิ่งตามไป หวังว่าคงตามทัน เพราะเห็นหลังอยู่หลัดๆๆ  พอเลี้ยวไปถึงมุมอาคารพาณิชย์ร้างแห่งหนึ่ง ก็เจอไอ้กัส ประจันหน้ากับพวกมันอีกสองคน  
คิดว่าเบาะๆๆ เรื่องชกต่อยไอ้กัสไม่แพ้ใครแน่ และผมคิดว่าไอ้กัสมันก็คงคิดเหมือนผม มันก็เลยพุ่งเข้าใส่ ส่วนผมไม่ถนัดก็ได้แต่ตะโกนโหวกเหวกว่าตำรวจมาๆๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เชื่อกันเลย จากตอนนี้ดูเหมือนว่าไอ้กัสจะได้เปรียบอยู่ ในระหว่างที่คลุกวงในนั้น จู่ๆๆ ไอ้กัส
ก็ล้มลง พอไอ้กัสล้มลงทำให้ผมได้เห็นว่าในมือพวกมันนั้นมีมีดเปื้อนเลือดอยู่ด้วย  ตอนนี้ผมไม่สนใจพวกมันแล้ว เลยปรี่เข้าไปดูไอ้กัสด้วยความเป็นห่วง ส่วนพวกมันก็คงจะตกใจเหมือนกัน ก็เลยทิ้งมิดและวิ่งหายไปคนละทาง
“กัสๆๆ อย่าเป็นอะไรนะ กัส ๆๆๆ ช่วยด้วย  ๆๆๆ ใครก้ได้ช่วยด้วยๆๆ” ผมพยายามปลุกไอ้กัสพร้อมกับตะโกนเรียกให้คนอื่นช่วย แต่ดูเหมือนจะไร้ผล เพราะตรงนั้นมันเปลี่ยวเหลือเกิน
“ บิว ๆ กัสเจ็บ” เสียงของกัส ฟังแล้วแทบขาดใจ เพราะน้ำเสียงที่ขาดเป็นช่วงๆ ดูเหมือนว่ามันคงจะเจ็บมาก
“กัส ไม่เป็นไรนะ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้ว โทรศัพท์ ใช่ๆๆๆๆ ต้องโทรศัพท์” พอผมหมดหวังจากการตะโกนให้คนช่วย ผมเลยต้องโทรศัพท์หาไอ้ฟิล์ม พอฟิล์มรับสายมันก็ตกใจใหญ่และรีบออกมา ส่วนผมก็ลากไอ้กัสออกมาจากมุมตึกนั่นอย่างทุลักทุเล  ตอนนี้เลือดมันออกมาเยอะมาก ท่าทางคงจะโดนจุดสำคัญเหมือนกัน
“ทำใจดีๆๆ ไว้นะ” ผมพยายามปลอบใจกัส พร้อมๆๆกับค่อย ๆ ลากไอ้กัสออกมา
“อย่าเพิ่งหลับนะ”
“บิว”
“กัสอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยนะ”
“ไม่ กัสจะพูด   กะ...กัสรักบิวนะ”  หลังสิ้นเสียงไอ้กัสก็นิ่งไป
“กัสๆ”ทุกสิ่งไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ชีวิตผมก็เหมือนกัน...ไม่มีอะไรยั่งยืน  อะไรที่เราคิดว่ามันเป็นของเรา บางทีมันก็ไม่ใช่ของเราเสมอไป
มีคนบอกว่า การยึดติดกับสิ่งใดมากเกินไป ทำให้เราเป็นทุกข์ การปล่อยวาง คือสิ่งที่ดีที่สุด
ขณะนี้ ผมกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบสุดท้าย นับได้ตอนนี้ก็ โอ้โห 3 ใบแล้วสินะ  ไม่น่าเชื่อว่าของ ๆ เราจะเยอะเหมือนกัน
กรงเจ้าปลาทองที่ว่างเปล่า...
รูปคู่ผมกับเจ้าแป๋ม ถูกห่ออย่างดี และใส่ลงกระเป๋า ห้องพักของผมตอนนี้ว่างเปล่า...ดูๆ แล้วห้องเราก็กว้างเหมือนกันนะ
"กริ๊ง กริ้ง" เสียงสายเรียกเข้า ทำให้ผมตื่นจากผวัง
"โหล มีอะไร"
"ไอ้บิว...แกอยู่ไหน เร็วๆๆ เดี่ยวตกเครื่อง"
"เออๆ เสร็จแล้ว จะออกแล้ว อยู่ไหนแล้วหละ"
"อยู่ใต้หอแกแล้ว เร็วๆๆ หน่อยนะเว้ย"
"เออ แค่นี้นะ เดี๋ยวจะลงไป  แต่แกขึ้นมาช่วยหน่อยก็ดีนะ"
"เออ ๆๆ รอแป็บ" แล้วเจ้าฟิล์มก็วางสายไป  ผมเลยเร่งมือจัดกระเป๋า เช็คพาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบิน ยาเมาเครื่อง และของใช้อื่น ๆ อีกนิดหน่อย สักพักเจ้าฟิล์มมันก็ขึ้นมา
"โห  ของเยอะมั่กๆๆๆ นี่หมดยังวะเนี่ย"  ไอ้เจ้าฟิล์มมันขึ้นมาถึงก็ปากดี
"หมดแล้ว  ก็เผื่อว่าอาจจะไม่ได้กลับมาอีก ไม่ใช่หรอ"
"อืม ก็ใช่ ไปเหอะๆๆๆ"แล้วผมกับไอ้ฟิล์มก็ช่วยกันยกกระเป๋าลงไปยังรถของเจ้าฟิล์ม และมุ่งหน้าสู่สนามบินสุวรรณภูมิทันที
หลังจากรถเคลื่อนมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ที่นั่นผมได้พบกับคนที่ผมคุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นป้ากัส พ่อของแป๋ม พี่พัด และเพื่อนคนอื่น ๆ อีกสองสามคน ทุกคนคอยช่วยเตือนผมเรื่องของต่าง ๆ ย้ำแล้วย้ำอีกไม่ให้ลืม จนถึงเวลาที่ผมจะต้องเดินเข้าเกทแล้วจริงๆๆ
"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"  นี่คือคำอวยพรของป้าไอ้กัสที่เดินเข้ามากอดผม ผมสัมผัสได้ถึงความรักและความอบอุ่นที่คุณป้ามีให้
"แล้วกรูจะตามไปนะเว้ย"  ไอ้ฟิล์มเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆๆ
"ดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ"  พี่พัด ยังไงก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเสมอครับ ผมล่ำลาทุกคนเสร็จ ก็เดินเข้าไปในเกทพร้อมกับของสองสิ่งที่อยู่ในมือ สิ่งแรกเป็นรูปถ่ายของไอ้แป๋มใบเล็ก ๆ ที่ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเอาติดตัวไปด้วย ไปอยู่ด้วยกันที่นู้น
สิ่งที่สองเป็นจดหมาย...จดหมายของคนที่ผมรักมากที่สุด และยังรักตลอดไป...
เมื่อขึ้นไปบนเครื่อง พนักงานสายการบินแห่งชาติให้การต้อนรับผมอย่างดี สักพักใหญ่ๆ เครื่องก็ค่อย ๆ ทะยานขึ้น ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ผมจะได้กลับมาเมืองไทยอีก
คงอีกนานละมั้ง...ความทรงจำหลาย ๆ เรื่องก็ผุดขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเจอกัส ไล่มาเรื่อย ๆ จนความรู้สึกต่าง ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นเป็นความรัก ถึงแม้ว่าจะมีอุปสรรคต่างๆ มากมายแต่ผมก็ผ่านมันมาได้ จนมาถึงวันนี้ วันที่ผมตัดสินใจที่จะไปใช้ชีวิตในดินแดนที่ห่างไกล
ระหว่างอยู่บนเครื่อง ผมนั่งมองรูปแป๋มอยู่ ไอ้แป๋ม ยังไงมันก็ยังเป็นไอ้แป๋มเหมือนเดิม รอยยิ้มที่ทะเล้นของมันทำให้ผมอดอมยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะได้เจอเพื่อนดี ๆ แบบนี้อีกหรือเปล่า
จากรูปแป๋ม ก็เป็นจดหมายที่ผมกำมันแน่นจนเริ่มแฉะเพราะเหงื่อ แม้ว่าผมจะได้อ่านมันมาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ทุกครั้งที่อ่าน ผมก็ยังรู้สึกตื้นตันในหัวใจทุกครั้ง และไม่เบื่อที่จะได้อ่านมันเลย
บิว...
      บิวรู้ไหม...ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้กัสมีความสุขที่สุด นั่นก็คือการที่กัสมีบิวอยู่ข้าง ๆ ไง กัสไม่รู้หรอกว่ากัสกับบิวจะรักกันไปได้นานแค่ไหน เพราะว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต แต่กัสอยากให้บิวรู้ไวนะ ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม กัสยังรักบิวเสมอนะ
อ่านมาถึงตอนนี้ น้ำตาของผมก็เริ่มปริ่ม ๆ ที่เบ้าตาอีกแล้ว แต่ผมก็พยายามกลั้นมันไว้เพื่ออ่านต่อให้จบ
       แต่ตอนนี้บิวคงรู้แล้วสินะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ต้องห่วงนะ กัสของบิวคนนี้ยังคงเข้มแข็งเสมอ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็ยังคงรักกันไม่ใช่หรอ ไม่ว่าบิวจะอยู่ที่ไหน หรือทำอะไร กัสอย่ากให้บิวรู้ไว้นะว่ากัสจะอยู่ข้าง ๆ บิวเสมอ...ตลอดไป
       พอผมอ่านมาจนหมดหน้าแรกแล้ว ผมก็เริ่มร้องไห้ออกมา ผู้โดยสารหลาย ๆ คนมากันมองด้วยความแปลกใจ ทำให้ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาและทำสีหน้าให้ปกติที่สุด
       ผมพลิกจดหมายไปอีกหน้านึง ซึ่งยังคงมีลายมือไอ้กัสเขียนไว้อีกสองสามบรรทัด
     แต่บิวรู้ไหม  ตอนนี้กัสทนรอที่จะเจอบิวไม่ไหวแล้วนะค้าบบบบ ที่รัก บิวรีบ ๆ เคลียร์เรื่องเรียนให้เสร็จไวๆๆหละ แล้วเราจะได้มาอยู่ด้วยกันที่นี่ ฮิฮิ กัสรักบิวนะคับ  แล้วจะไปรอรับที่สนามบินนะ จะจูบให้หนำใจเลย
                                  จากสุดที่รัก...ถึงรักที่สุด

        ผมเผลออมยิ้มออกมาด้วยความสุขที่มันเต็มตื้นหัวใจอีกไม่กี่ชั่วโมง ผมกับกัสก็คงจะได้เจอหน้ากันแล้วหลังจากที่กัสออกจากโรงพยาบาลและก็เคลียร์เรื่องเรียนเพื่อมาเรียนต่อในต่างประเทศตอนแรกกะว่าจะไปพร้อมกัน แต่ผมติดอยู่หนึ่งวิชา จึงทำให้ไปไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจให้ไอ้กัสมาก่อนตอนแรกมันก็กระเง้ากระงอดจะรอมาพร้อมกัน จนพร้อมทั้งปลอบทั้งขู่จนในที่สุดมันก็ยอมไปก่อนจนได้
        นี่แหละครับ บทสรุปความรักระหว่างบิวกับไอ้กัสไอ้ฟิล์ม และไอ้แป๋ม ต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป ยังไงก็ช่วยลุ้นด้วยนะครับ
        บ้ายบายครับ
                                                                       ...อวสาน...

jun2010

จบแบบเเอปปี้เลยครับหุหุ

Ifoot-ballZ

พัด(ของเรา)ไปมีเมียตอนหนายยยยยย......

pongsakron01

ขอบคุณครับ

abcdefghij

อย่้าพึ่งท้อนะ ถ้ายัง ไม่ถอย

whywhy

โคร ต อ่ะ Smile :')

soigiro

ขอบคุณครับ ^_^

manza555

ทั้งเศร้า ทั้งมีความสุข เฮ้อ  ดีใจกับบิวด้วยนะะะ

pkclub2146

ขอขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากๆนะครับ

mind19mindPSU

ขอลุ้นต่ออีกนิดนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

แต่งงานกันแล้ว???

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

p1209

ขอบคุนมากครับๆๆๆ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

doltae

ขอบคุณครับ