โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว ( 57-58 )

tanya

มาต่อกันเลยนะครับ 2 ตอน
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)   
ตอนที่ 57   การกระทำสำคัญกว่าสัญญา
“ไม่เป็นไร กูไม่ได้ว่าอะไรมึงซะหน่อย แล้วแผลอย่าโดนน้ำละเดี๋ยวหายช้า แล้วไงถ้าเป็นไรมากค่อยไปหาหมอ”
“ขอบใจนะ”
“ไปรอบนห้องก่อนไป เดี๋ยวทำอะไรเสร็จแล้วเดี๋ยวตามขึ้นไป”
“ไม่เป็นไรนั่งรอตรงนี้แหละ ขึ้นพร้อมกัน แล้วอาบน้ำให้ด้วย”ได้ทีเลยนะมึง
“อาบเองเหอะ”
“จะอาบเองได้ไง เดี๋ยวแผลโดนน้ำ”
“เออ ๆ อาบให้ก็ได้ว่ะ” ทำไงได้ละครับก็คงต้องอาบให้มัน
“ตุลย์ กูรักมึงนะ” มันพูดเสียงดัง
“เบาๆ ดิว่ะ เดี๋ยวแม่ได้ยิน”
“ได้ยินก็ดีดิจะได้สู่ขอเลย ดีมั้ย” มันพูดยิ้มกวนๆน่ารักชะมัด
“ไม่ดีอ่ะ ใครอยากแต่งงานกับมึง” ผมก็พูดไปเล่นๆ
“ใช่สิกูมันผู้ชายหนิ มึงไม่คิดจะจริงจังอะไรกะกูอยู่แล้ว” แต่มันน้อยใจจริง โชว์กูอยากให้ใครๆ ได้มามองเห็นมุมนี้ของมึงจังจากไอ้กร่างที่เคยเห็น ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อย ที่ขี้อ้อนและขี้น้อยใจ เฮออ(สรุปมึงเต็มป่าวว่ะ 55 กูได้คนบ้าเป็นแฟนโว้ยยยย)
“โชว์ ซีเรียสหรอมึง” ผมก็ยังพูดเล่นๆ ไปไม่อยากให้มันคิดมาก
“ตุลย์ มึงจะทิ้งกูไหม อนาคตมึงจะไปแต่งงานกับผู้หญิงใช่ไหม” โอ้ย เครียดเข้าไปใหญ่
“ไอ้โชว์ มึงฟัง มึงเป็นคนทำให้กูต้องมามีชีวิตแบบนี้ มีแฟนเป็นผู้ชายแบบนี้ แล้วก็ทำให้กูรักแบบนี้ กูจะทิ้งมึงได้อย่างไร เลิกคิดมากเหอะ หน้าแก่นะมึง” ผมคงรักมันไปอย่างนี้แหละครับ ไม่รู้จะทิ้งมันไปได้ไง เสือกรักผู้ชายแถมเป็นเมียมันอีกต่างหาก พูดแล้วเซ็ง ชีวิตชายชาตรีของกูย่อยยับเพราะความรักพิเรนๆของมึง
“กูสัญญากูจะดูแลมึงให้ดีที่สุด” มันพูดเสียงหนักแน่น
“กูไม่ชอบคำสัญญาว่ะ แค่มึงทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน” การกระทำย่อมสำคัญกว่าคำสัญญาครับ ผมคิดอย่างนี้จริงๆ
“เออ งั้นจะเสร็จได้ยัง จะได้ไปกระทำกัน” ก็กลายเป็นคนทะลึ่งคนเดิม วันๆไม่คิดเรื่องอื่น
“ เออ จะเสร็จแล้ว เดี๋ยววันนี้จะไปนอนกับแม่” ผมแกล้งมัน
“ได้ไงล่ะ”
“ได้สิแม่กู กูคิดถึงแม่กูกูจะไปนอนกอดแม่กู”
“งั้นกูไปนอนกอดด้วย”
“ไม่ต้องเลย นอนคนเดียวในห้องกูไปเลยยกให้”
“ตุลย์มึงจะทิ้งกูหรอ” มันทำหน้าเศร้า เสียงอ้อนๆ
“แค่จะไปนอนกับแม่นี่นะ”
“เออ จะไปนอนไหนก็ไป” มันลุกจะเดินหนี ผมคว้ามือมันไว้ เสียหลักล้มลงทั้งคู่เลยครับ ตอนนี้มันทับตัวผมอยู่ สองตาประสานกัน (คิดภาพในละครไทยตามนะครับ ตอนพระเอกกับนางเอกล้มทับกัน 55)
“เจ็บมั้ย” มันถามผม
“ไม่อ่ะ แต่หนักมากกว่า” ก็มันทับตัวผมอยู่นี่ครับ
“อุ๊บ” มันประกบปากผม เราสองคนจูบกัน สักพักผมก็ดันมันออก นึกขึ้นได้ว่าอยู่ในครัว มันก็ลุกแล้วดึงมือผมขึ้นมา
“เจ็บแผลป่าว”
“ไม่อ่า เจ็บใจที่เธอจะไปนอนกับคนอื่น” ไอ้โชว์มึงบ้าไปแล้ว
“คนอื่นที่ไหน แม่กูนะ”
“เอางี้ตัดปัญหา เพราะเถียงกันไปกันมาก็ไม่มีใครยอมใครหรอก” มันพูดขึ้น
“ยังไง” ผมสงสัยว่ามันจะเอายังไง
“ให้แม่มึงนอนไป แล้วมึงก็มานอนกับกูที่ห้อง ให้กูได้กอดมึงเหมือนทุกคืน แค่นี้จบปัญหาป่ะ”
“เออ จบ เฮ้ย มึงจะบ้าหรอมันยุติธรรมตรงไหนว่ะ”
“เออเลิกพูดได้แล้ว ล้างเร็วๆ ง่วงนอนแล้ว อยากอาบน้ำด้วย ทำไรช้าตลอด” เอ๊ะมีบ่น เดี๋ยวกูตีหัวด้วยจาน
“เงียบปากแล้วอยู่เฉยๆ ไปป่ะ รำคาญ” ชักยั้วครับ มาเร่ง สาสส
“เมียจ๋า ผัวขอโทษ”
“ใครเมียมึง”
“หรือมึงจะให้พิสูจน์ในครัว” มันทำท่าลุกจะมาหาผม
“อย่าๆ ไม่เล่นแล้ว เลิกเล่นได้แล้ว เสร็จแล้ว”
“ป่ะ ขึ้นห้องกัน ไปทำอะไรประสาผัวเมีย”
“โชว์กูเกลียดคำว่าเมียจากปากของมึงว่ะ” มันทำให้ผมนึกย้อนถึงวันที่มันยัดเยียดคำว่าเมียให้กับผม
“ตุลย์ กูขอโทษ” มันพูดเสียงสำนึกผิด มันคงรู้ว่าผมคิดยังไง
“ไม่เป็นไร”
“ต่อไปจะไม่เรียกแล้วนะครับ ขอโทษ” มันพูดพร้อมจับมือผม จูงขึ้นข้างบน
“ขอบคุณนะ” ผมพูดออกไป ไม่รู้หรอกครับว่าขอบคุณเรื่องอะไร แต่มันอยากพูด อยากพูดกับคนๆ นี้ ตอนนี้
“ตุลย์ รักมึง” มันแอบจุ๊บแก้งผมไปทีนึง เขิลๆๆๆ (ทำเป็นเขิน มากกว่าจุ๊บก็ทำมาแล้ว 55)
“รักเหมือนกัน จะอาบน้ำเลยป่ะ”
“อาบให้ด้วยนะ”
“อาบอย่างเดียวนะ”
“อืม สัญญา”
“กูบอกแล้ว การกระทำสำคัญกว่าสัญญา”
“อืม ไว้คอยมาทำกันในห้อง ห้องน้ำบ้านมึงเล็กจะตาย ไม่ถนัดด้วย แถมต้องระวังแผลเปียกอีกต่างหาก” ก็นิสัยทะลึงเหมือนเดิม กูก็หลงดีใจ (แค่ก็ดีบนเตียงสบายดี อิอิ)
“ป่ะ” อยู่ดีดีมันก็แก้ผ้าต่อหน้าผม แบบเปลือยเลยอะครับ
“มึงอายเป็นป่าวว่ะ”
“กับมึงกูจำเป็นต้องอายด้วยหรอ”
“ไม่อายกูก็อายผีบ้านผีเรือนกูบ้าง”
“เฮ้ย มีผีด้วยหรอ” มันรีบวิ่งมาเกาะผม คือมันกลัวผีมากครับ
“มีดิ”
“งั้นมึงอยู่กับกูตลอดเลย”
“ได้ แต่ช่วยเขยิบไอ้นั้นมึงออกไปจากตูดกูก่อน”  เพราะไอ้นั้นมันจิ้มตูดผมอยู่ นี้ขนาดมึงกลัวผีนะ
“อิอิ ป่ะไปอาบน้ำกัน” มันขำๆ แล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันเอว ผมก็ไปอาบน้ำให้มันครับ อ้อนนู้นอ้อนนี้ ขนาดแค่เป็นแผลเล็กๆที่เท้านะ ถ้าแผลใหญ่กูจะเป็นไงเนี้ยะ เดี๋ยวถูตรงนั้น เดี๋ยวล้างตรงนี้ โอ้ยเอาเป็นว่าสะอาดทุกซอกทุกมุมอ่ะ สรุปเท้าเจ็บ หรอแขนขาดว่ะ
“อ่ะเสร็จแล้ว ออกไปรอกูก่อน กูจะอาบของกู”
“ไม่เอา มึงก็อาบไปดิกูรอ”
“สัส กูจะได้รีบๆ จะได้ไม่ต้องมาระวังน้ำกระเด็นโดนแผลมึง”
“ไม่เอา กลัวผี”
“ผีเผอที่ไหนเล่า กูอยู่มาจะยี่สิบปี ไม่เจอสักตัว”
“อาบไปเถอหน่า รอนี่แหละ”
“เออ ตามใจมึง” ผมก็อาบไป ต้องมาคอยระวังน้ำโดนแผลมันอีก วุ่นวายจริงๆ ไอ้เด็กโข่ง นี้กูมีแฟนหรือกูมีลูกน้อยว่ะ แป็บเดียวก็เสร็จ ผมขี้เกียจอาบน้ำ เพราะมันจ้องเหลือเกิน มันเขิลๆ อิอิ
“เสร็จละ” ก็มาแต่งตัวที่ห้องครับ
“ตุลย์ไม่ต้องใส่หรอกขี้เกียจถอด นอนเลยดีกว่า” มันเดินไปลงกลอน พร้อมปิดไฟแล้ว ผลักผมลงบนที่นอนแล้วคร่อมผมไว้
“โชว์เล่นไรของมึงเนี้ยะ”
“ไม่ได้เล่น ตุลย์กูรักมึงนะ” มันประกบปากผม มือก็ลูบคล้ำผมไปทั้งตัว มันบี้ที่หัวนมผมให้มันชูชันขึ้นมา ไม่ต่างอะไรกับเบื้องล่างของผมและมันที่เสียดสีกันอย่างร้อนผ่าว ลิ้นสองลิ้นสอดประสานกันเกลียวกลม เป็นหนึ่งเดียว (อยากใช้ภาษาสละสลวยบ้าง 55)
“ตุลย์มึงรักกูแค่ไหน” ปากผมเป็นอิสระจากปลายลิ้นที่มันพันธนาการ
“มากทั้งตัว มึงจะทำอะไรกับกูก็เชิญ” คำพูดอันเชื้อเชิญออกจากปากผม เหมือนยิ่งจุดเชื้อไฟอันร้อนรุ่มให้ทั้งผมและมัน
“งั้นกูจะกินมึงทั้งตัว” ปลายลิ้นอันเร้าร้อนลากผ่านที่ซอกคอผม ยอดอก เล็กไล้ไปทั่งร่างกายผม ร่างกายผมตอบสนองได้เป็นอย่างดี มือใหญ่ลูบเบื้องล่างของผม ความสุขพร้อมความเสียวพลุ่งพล่านไปทั่วตัวผม ปากหนาบรรจงครอบลงบนเล็กๆที่พองขยายรับเต็มที่ ปลายลิ้นฉกไปในรูแห่งความเสียว นิ้วน้อยบรรจงสอดเข้าไปจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม จากความเจ็บเป็นความเสียวเข้ามาแทนที่   
“โชว์ ไม่ไหวแล้ว เอาเข้ามาสักทีเหอะ” เหมือนราดน้ำมันไปในกองไฟ แก่นกายอันร้อนผ่าวถูกสอดเข้ามาในร่างกายผม
“ซีดดด” เสียงเล็กรอดออกมาด้วยความเสียวสาน สองเสียงสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว เพลงรักดำเนินไปในคำคืนอันแสนสุข
“โชว์กูไม่ไหวแล้ว”
“พร้อมกันนะ” ของเหลวขุ่นไหลพุ่งในร่างกายผม พร้อมกับของผมที่เปะไปทั่วหน้าท้องผมและมัน
“อ่า รักมึงนะ” มันก้มกระซิบที่หูผม
“รักมึงเหมือนกัน” ผมตอบไปจากจิตใต้สำนึก (เป็นไงภาษาพอใช้ได้ม่ะ 555) สรุปผมก็ต้องไปอาบน้ำอีกรอบ
“มึงไม่ต้องเดี๋ยวกูเอาผ้ามาเช็ดให้ ลำบาก” ขี้เกียจระวังแผลเปียกน้ำครับ ผมก็ออกไปอาบน้ำ แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้มัน
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร”
“รักมากนะรู้ป่าว” มันบอก
“ไม่รู้”
“เมื่อกี้ยังไม่พอหรอ”
“รู้ครับพี่โชว์”
“ดีมากอยากให้เรียกแบบนี้ทุกวันจัง”
“ฝัน” ผมโยนกางเกงไปให้มันใส่แล้วผมก็ใส่เสื้อผ้า กว่าจะได้นอน เกือบตีหนึ่ง มันก็นอนกอดผมเหมือนทุกคืน
“ตื่นแล้วหรอลูก” ผมลงมาช่วยแม่ตั้งร้าน ไม่ได้ปลุกไอ้โชว์หรอกครับ ให้มันนอนไปเหอะ
“แม่พระมายังอ่ะ ตุลย์อยากใสบาตร” ผมถามแม่ รู้สึกอยากทำบุญกับแม่
“ยังเลย ตักข้าวสิ เดี๋ยวแม่ตักแกงให้” ผมก็เอาขันมาตักข้าว
“แม่ทำบุญด้วยกันนะ”
ช้าวันนั้นผมก็ทำบุญ แล้วก็ช่วยแม่ตั้งร้านครับ นานแล้วที่ผมไม่ได้ตื่นเช้ามาช่วยแม่แบบนี้ มีความสุขจัง รักแม่มากนะครับ
ตอนที่ 58  ที่แห่งความทรงจำ
“อ้าวโชว์ ตื่นแล้วหรอลูก” แม่ผมทัก มันเดินหน้ามุ้ยมาหาผม
“ทำไมไม่ปลุกอ่ะ”
“ก็เห็นนอนสบาย เลยไม่อยากปลุก หิวยัง” ผมถามมันแล้วมองที่แผลมัน
“เฮ้ย!! โชว์ แผลมึง” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ
“โชว์ ไปโดนอะไรมาลูก” แม่ผมก็ตกใจ เท้ามันบวมเป่ง มีเลือดซึมๆ ออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ เมื่อคืนโดนแก้วบาด ไม่เจ็บหรอกตุลย์” มันยังทำปากเก่งเหมือนเดิม
“ตุลย์ทำไมไม่พาโชว์ไปหาหมอล่ะ” แม่ดุผม
“โชว์ไปหาหมอกันเถอะ” ผมเลยชวนมันไปหาหมอ เพื่อไปให้ดูแผล
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมึงล้างแผลให้กูพอ” เก่งนะมึงไอ้กร่าง อย่ามาทำสำออยกับกูละกัน
“ไปเหอะ ขับรถไหวใช่ป่ะ” มันคงยังพอขับได้เพราะมันเป็นแผลเท้าซ้าย
“อืมไปก็ได้” กว่าจะไปได้นะมึง
“แม่เดี๋ยวตุลย์พาโชว์ไปหาหมอก่อนนะ”
“อืมจ๊ะ ขับรถดีดีนะลูก”
“ครับแม่” โชว์บอกแม่ผม
“ใครทำแผลให้ก็ไม่รู้” มันว่าผมหลังจากขับรถออกมา
“นี่มึงกำลังจะว่ากูใช่ไหม”
“ป่าว อย่าร้อนตัวดิ”
“แล้วมึงพูดทำไมว่าใครทำแผลให้ก็ไม่รู้”
“อยากพูด”
“สัสส” ผมชักโมโหครับ ขี้เกียจเถียงเลยนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึง
“ลงดิ” มันบอกเพราะผมนิ่ง
“ลงไปเหอะ เดี๋ยวรอตรงนี้แหละ”
“จะลงไม่ลง มึงเป็นคนทำให้กูเป็นแบบนี้นะ” จี๊ดสิครับ โมโหมากครับ เปิดประตูลงแล้วปิดเสียงดัง แล้วเดินนำเข้าไปในคลินิก ไม่รอคนเจ็บหรอกครับ ขอให้แมร่งโดนตัดขา
“ตุลย์” มันเรียกผมแต่ผมไม่สนใจ ผมเดินจะออกไปหาอะไรกิน ขี้เกียจอยู่กับมัน
“โอ้ย” เสียงมันร้องผมเลยหันไปดู แล้วรีบวิ่งไปประคองมัน เพราะมันไปสะดุดขาเก้าอี้ปูนที่หน้าคลินิก
“โชว์ เป็นไร จะตามมาทำไม ไปหาหมอเลย”
“ก็มึงจะหนีกูไปไหนละ พากูมาแล้วจะทิ้งกูนี่นะ” มันทำเสียงเศร้า เจือความเจ็บที่แผล เห็นน้ำตามันซึมๆ เล็กน้อย คงเจ็บแผล
“งั้นเข้าไป เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อน” รู้สึกผิดเล็กๆ ทำให้มันเจ็บอีกรอบ เข้าไปหมอก็บอกว่าแผลอักเสบ ก็ให้ยามาแล้ว สั่งว่าอย่าเดินมาก แล้วก็อย่าให้แผลโดนน้ำ
“ตุลย์เค้าเดินไม่ได้อ่ะ” อ้อนครับ มันอ้อน ตัวโตเป็นควายชอบทำตัวเด็ก
“เค้าไม่ได้บอกไม่ให้เดิน เค้าบอกอย่าเดินมาก”
“ตุลย์เค้าเจ็บอ่ะ”
“แล้วไงล่ะ กูช่วยอะไรได้ แล้วนี้จะขับรถไหวป่ะ” มาร้องเจ็บๆๆ อยู่นั้นแหละ
“อืม ก็พอได้อ่ะ”
“ป่ะงั้นกลับบ้าน กูจะไปช่วยแม่ขายของ” แล้วผมกับมันก็กลับบ้านครับ
“ตุลย์พาโชว์ไปในบ้านไป เดี๋ยวร้านแม่ดูเองพี่เค้าก็ช่วย” แม่ให้ผมพาโชว์ไปในบ้าน
“อืม เดี๋ยวตุลย์ออกมาช่วยนะ”
“ไม่เป็นไร ดูแลโชว์เหอะ เค้ามาบ้านเรา”
“อืมแม่” ผมจำต้องทำตามคำสั่งแม่  ไอ้กร่างก็ยิ้มสิครับ ทำสำออย ต้องประคองมันเข้าบ้าน
“โชว์ กูว่ามันจะมากไปแล้วนะ แผลแค่นี้ทำเหมือนจะตาย” ผมพูดกับมันตอนนี้นั่งบนโซฟา อ้อนมากๆ ก็ไม่ไหวครับ
“ก็กูเจ็บมึงจะให้กูทำไง มึงไม่เต็มใจก็อย่าทำ กูอยู่คนเดียวได้” สัสเอ้ย กูผิด กูทำไรผิดไปหมด
“เออ มึงอยากทำไรก็ทำไป กูไปแระ” เบื่อที่จะง้อ เซ็งโว้ย ออกไปช่วยแม่ดีกว่า ผมรู้ว่ามันเป็นคนอารมณ์ร้อน ใครพูดอะไรไม่เข้าหูไม่ได้ ส่วนผมก็ร้อนเหมือนกัน ควรต่างคนต่างอยู่สักพักมันจะดีขึ้นเอง
“อ้าวตุลย์ แล้วนี้กินข้าวกันยัง” แม่ถาม
“ยังเลยแม่ ออกมากินนี้ไง”
“อ้าวแล้วโชว์ล่ะ”
“ไม่รู้มัน”
“อ่ะงั้นเดี๋ยวเอาข้าวไปให้เพื่อนนะลูก จะได้กินยา” แม่ผมพึ่งหนีมันมา เฮออ ผมก็ต้องเอาข้าวไปให้มัน
“อ่ะข้าวกินซะจะได้กินยา แม่ให้เอามาให้” ผมย้ำว่าผมไม่ได้เป็นคนเอามาให้เอง ผมวางไว้แล้วเดินออกไป
“เดี๋ยว” ผมหันกลับไปมองมัน
“ตุลย์ กูขอโทษ ที่เอาแต่ใจไปหน่อย อยู่กับกูเถอะนะ” อ้าวง้อเป็นด้วยหรอ ขอเล่นตัวดีกว่า อิอิ
“ไม่อ่ะจะไปช่วยแม่” ผมหันหลังอีกครั้ง คราวนี้มันมาสวมกอดด้านหลังแล้งครับ ทำให้ผมสามารถก้าวเดินไปได้
“โชว์ปล่อยก่อน อยู่ก็ได้ เดี๋ยวแม่มาเห็น” มันก็ปล่อย ผมจึงหันไปหามัน
“นะอยู่เป็นเพื่อนกูนะ”
“อืม อย่าใส่อารมณ์อีกนะ ไม่ชอบว่ะ”
“ขอโทษ” จบเรื่อง ทะเลาะวันละนิดจิตแจ่มใส
“อืม ขอโทษเหมือนกัน เดี๋ยวออกไปเอาข้าวมากินด้วย รอแป็บ” มันก็ปล่อยให้ผมไปเอาข้าวมากินกับมัน
“อร่อยม่ะ”
“อร่อยมากเลยอ่า ทุกอย่างอร่อยถ้ามื้อนั้นมีมึงนั่งกินด้วย” จะอ้วก
“กินเสร็จแล้วกินยาด้วย เจ็บมากป่าว” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“ค่อยยังชั่วแล้วแหละ” กินเสร็จผมก็เอาจานไปล้าง แล้วก็นั่งดูทีวีเป็นเพื่อนมัน มันนอนหนุนตักผม
“ไอ้หัวโตหนักชะมัด” ผมแกล้งแซวมัน
“หัวไหนที่โตละ” มึงจะทะลึ่งใช่ไหม
“หัวที่มึงหนุนกูอยู่เนี้ยะ”
“พอดีคนมันฉลาดอะสมองเลยใหญ่” จ้าพ่อคนเก่ง ผมก็นั่งลูบหัวมันไป ไล้ผมที่นิ้วและพลิ้วสวย ไม่นานมันก็หลับไป เป็นเพราะง่วง หรือฤทธิ์ยาไม่ทราบ ผมเอาหมอนให้มันหนุนแทน เพราะผมเมื่อย  โชว์กูรักมึงไปได้ไงว่ะ มึงมันคนเอาแต่ใจ มึงมันเป็นคนอารมณ์ร้อน มึงเคยทำร้ายกู แล้วทำไมทำไมกูถึงต้องรักมึงด้วย มึงมันเลว มาทำให้กูรักคนเลวๆอย่างมึง
“ตื่นได้แล้ว ไหนบอกวันนี้จะให้พาเที่ยวไง” ผมปลุกมันหลังจากที่ปล่อยให้มันนอนยาว ตอนนี้แปดโมงกว่าแล้วครับ เมื่อคืนมันบอกให้ผมพาไปเที่ยว ผมก็ตกลง  แต่นี่มันยังดันไม่ตื่น
“อืมอีกนิดนึงได้ป่ะ”
“โชว์ มึงตัวร้อน” ผมสัผัสที่หน้าผากมัน มันไม่สบายครับ
“ไม่ต้องไปเที่ยวแล้ว ไว้วันหลังค่อยไป วันนี้มึงนอนพักผ่อนไปก่อน” ผมบอกมันอย่างเป็นห่วงอยากให้มันพักผ่อนเยอะๆ
“ไม่เป็นไรกูไหว มึงรอกูแป็บกูอาบน้ำแต่งตัวแป็บเดียว”
“ไม่ต้องไปแล้ววันอื่นดีกว่า มึงยังไม่ได้กลับไม่ใช่หรอ”
“ตุลย์คือกูต้องกลับพรุ่งนี้แล้วอ่ะ” ใจผมนี้แป้วเลยครับ
“ไหนบอกมึงจะอยู่ยาวไง”
“กูต้องไปช่วยงานที่บ้าน เค้าโทรตาม”
“งั้นหรอ ก็ได้ เดี๋ยวกูรอ แล้วเดี๋ยวพามึงไปเที่ยว” ผมต้องตามใจมัน เพราะพรุ่งนี้มันต้องกลับแล้ว คิดแล้วใจหาย
“เสร็จแระไปเหอะ จะพาไปเที่ยวไหน” มันถาม อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
“ไหวแน่นะมึง กูยังไม่รู้เลยว่ากูจะพามึงไปไหน”
“ไหวดิ สบายมาก แค่มีมึงก็พอโอเคงั้นเดี๋ยวกูพาไปเอง” อ้าวไหนบอกให้กูพาเที่ยวไงว่ะ
“ไปไหนอ่า”
“ไปไหนเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“อืม จะกินข้าวร้านแม่หรือจะออกไปหากินข้างนอก” ผมถามมัน
“กินไปเลยก็ได้ขี้เกียจแวะ เดี๋ยวช้าไม่ได้เที่ยว” ผมกับมันก็กินข้าวกันไปเรียบร้อย
“แม่เดี๋ยวตุลย์มานะ” ผมลาแม่เรียบร้อย
“ขับรถดีดีกันล่ะลูก”
“แม่มึงใจดีเนอะ” มันบอกผม ตอนนี้เราขับรถออกมาได้สักพัก ทางที่มันไปคือทางออกมานอกเมือง แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะพาผมไปที่ไหน
“แม่กูเค้าก็เป็นงี้แหละ”
“ไม่เหมือนแม่กู คิดถึงกูก็ต่อเมื่อจะมีงานให้กูทำนั้นแหละ” มันพูดเสียงเนื่อยๆ
“ไม่หรอกน่า แม่มึงเค้าก็รักมึงเหมือนกันแหละ ไม่งั้นมึงไม่มีมาถึงทุกวันนี้หรอก” ผมให้กำลังใจมันไป มันก็เงียบแล้วขับรถต่อไป
“ไปไหนอ่า” ผมชักสงสัยว่ามันจะพาผมไปไหน
“อืม เดี๋ยวถึงก็รู้ ไม่พาไปฆ่าหรอกน่า”
“อืม งั้นนอนนะ ง่วงอ่ะ เมื่อเช้าตื่นแต่เช้า”
“อืมนอนไปเลย เดี๋ยวถึงแล้วปลุก” มันบอกผม พร้อมเอามือมาขยี้หัวผม กูไม่ใช่หมานะเว้ย แล้วผมก็ลงสู่หวงนิทรา
“ตุลย์ ตื่นๆๆ ถึงแล้ว” มันเขย่าปลุกผม
“อืม” ผมค่อยๆ ลืมตา แล้วผมก็ต้องผวา ภาพในความทรงจำย้อนมาอีกครั้ง ความทรงจำอันโหดร้าย ที่มันทำกับผม ที่นี้บ้านที่มันเคยพาผมมา แล้วทำในสิ่งที่เลวร้ายกับผม ผมนิ่งเงียบ
“ตุลย์ เป็นไร ลงรถสิ” ผมยังนิ่งเงียบ ภาพความเจ็บปวดพรั่งพรู เข้ามาในความคิดผม น้ำตาผมเออล้นออกมา ปริ่มที่ขอบตา
“ตุลย์มึงเป็นไร มึงร้องไห้ทำไม” มันเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมรีบปาดน้ำตาแล้วเปิดประตูลงจากรถ
“มึงพากูมาที่นี่ทำไม” ผมถามมันอย่างสงสัย พยายามไม่นึกถึงภาพวันวาน
“กูอยากอยู่กับมึงที่นี้ ที่ที่มีเราแค่สองคน”
“แต่ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วย” ผมถามมัน ทำไมภาพเก่าๆ เข้ามาตอกย้ำในความคิดผมอยู่เรื่อย เคยมั้ยกับการที่เราฝั่งใจกับที่ที่นึก จนไม่อยากกลับมา มันน่ากลัวขนาดไหน
“เพราะมันคือบ้านของเรา มันคือบ้านของมึงกับกูไงตุลย์” แล้วมันก็ชี้ไปที่ป้ายหน้าบ้านป้ายเขียนว่า
“บ้านตุลากรณ์” มันคือชื่อของผม
“โชว์ ขอบคุณ” น้ำตาผมไหล แล้วโผเข้ากอดมัน ไม่มีภาพวันวานอันเลวร้ายอีกแล้ว มีแต่ภาพวันนี้วันที่ผมกับมันมีความสุขด้วยกัน
“ตุลย์ กูรักมึงนะ”
“กูก็รักมึง”
“ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันนะ” มันพูดแล้วหอมที่หน้าผากผมอย่างอบอุ่น
“โชว์ กูขอบคุณมึงมากนะ”
“ป่ะเข้าบ้านของเรากัน” มันจูงมือผมเข้าบ้าน บ้านที่ความคิดผมเปลี่ยนไป จากบ้านที่จะไม่มีเหยียบอีก กลายเป็นบ้านที่ผมอยู่กับมันแล้วจะมีความสุข
“คืนนี้ค้างที่นี่นะ”
“ไม่ได้บอกแม่อ่า”
“บอกให้แล้ว ส่วนเสื้อผ้าก็เอามาให้แล้วอยู่ท้ายรถ”  เสร็จสรรพเชียวนะ
“จอมวางแผนนะมึง แล้วเดี๋ยวไงกูโทรบอกแม่อีกที”
“คืนนี้ก็ขึ้นบ้านใหม่ไง”
“ทะลึ่ง”
“หมายถึงปาร์ตี้ที่มีแต่เราสองคนไง ใครกันแน่ที่คิดทะลึ่ง”  มันพูดยิ้มๆๆ
“เออ ให้มันจริงเหอะ อย่ามาสะกิดกูละกัน”
“คร้าบ ไม่จริงหรอก อิอิ จะสะกิดทั้งคืนเลย” มันยิ้มอ้อนๆๆ
“ฝันไปเหอะ”
“หิวยัง กูให้ป้าแม่บ้านเค้าเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว” มาในป่าขนาดนี้ยังมีแม่บ้านอีกหรอว่ะ
“หิวแล้ว ว่าแต่มีแม่บ้านด้วยเหรอว่ะ” นี้มันบ่ายโมงกว่าแล้วนะ
“ก็ชาวบ้านแถวนี้แหละ เค้ามาคอยดูแลบ้านให้ จ้างเค้านะ นี้ก็โทรมาบอกเค้าให้เตรียมอาหารไว้ให้” เป็นคนรวยมันก็ดีงี้อะนะ มีคนทำให้ทุกอย่าง
“ป่ะไปกินข้าว จะได้ไปเที่ยวน้ำตกกัน” มันจะพาผมไปน้ำตกครับ ไม่ได้ไปเที่ยวนาน นี้ใครเป็นคนราชบุรีกันแน่เนี้ยะ กูต้องพามึงเที่ยวไม่ใช่หรอ
“อยากเล่นน้ำตกอ่า” ผมบอกมัน
“อืม ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวพาไป” เราก็กินข้าวกันครับ ก็อร่อยดี อาหารบ้านๆ
“ตุลย์ รู้ทางป่ะ” มันถามผม
“ไม่อ่า ไม่ได้มานานมากแล้ว” ผมบอกมัน
“เดี๋ยวถามๆ ไปละกัน”
“อ้าวนี่มึงไม่รู้ทางหรอ”

“เออดิ”
“แล้วมึงขับมาแล้วตั้งไกลนี่นะ ถ้าหลงจะทำไง”
“ไม่หลงหรอกน่า เดี๋ยวถามทางเค้าเอา” ยังปากเก่งอยู่ผมเริ่มนั่งไม่ติด
“แล้วจะเก่งพามาทำไมเนี้ยะ อยู่บ้านอะดีแล้ว” ผมเริ่มเซ็งครับหมดสนุกแล้ว เพราะรู้ว่ากำลังหลงทาง
“กลัวหรอ มีกูมึงกลัวอะไร แล้วที่กูพามาเนี้ยะหมาตัวไหนบอกอยากเล่นน้ำตก”
“มึงว่ากูเป็นหมาหรอ” ฉุนครับ
“ตุลย์อย่าอารมณ์เสียได้ไหม ยังไงกูก็พามึงไปได้แน่นอน” พักนี้มันมันใจเย็นกว่าผม ทำให้เราทะเลาะกันน้อยลง  แล้วมันก็พาผมมาถึงน้ำตกจนได้ ด้วยความยากลำบาก
“บอกแล้วว่าลำบากไงกูก็ทำเพื่อคนที่กูรักได้” ทำซึ้งอีกแระ
“อืม ขอบคุณนะ ขอโทษที่อารมณ์ร้อนใส่ด้วย” ผมรู้สึกผิดนิดๆๆ

Ifoot-ballZ

จะหวานกันใหญ่แระนะ อิจฉาอ่ะ

taboy

ขอบคูณมากมาย

1712

ขอบคูณมากมาย

no2000

ชอบตอนนี้มาก

snowy69

สยุกมากเลยคราฟ

mmrotic

ขอบคุณมากครับ

psuu

ขอบคุณครับ

asoda123

ขอบคุณมากครับผม

boommy

สนุกครับ ชอบมาก

Banklovebank

ขอบคุณครับ

takuza121

ขอบคุณครับผม

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

pansuwan

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุฯมากๆครับ

Nattasakko

ติดตามทุกตอนเลยนะครับ

tamia

ขอบคุณมากนะครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

red

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณมากมากคับ