แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kantanaty เมื่อ 2023-3-7 16:32
เปา
อ๊อฟ อ๊อฟยืนอยู่ที่สวนสาธารณะข้างห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโดเปา รอมาจะ20นาทีแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเปาเลย อ๊อฟเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาเปา ''ฮัลโหล'' ''มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย'' ''รถมันติด กูจะถึงแล้ว'' ''ไอห่า แล้วตั้งนานไม่ออก'' ''ก็เกมมันยังไม่จบ'' ''เออ รีบมา กูร้อน'' ''เออๆ'' เปาวางสายไป อ๊อฟกดโทรออกไปหาอีกสายหนึ่ง ใช้เวลาสักพักปลายสายจึงตอบรับ ''ฮัลโหล'' เสียงของปิ่นที่ดูเหนื่อยล้าดังมาตามสาย ''ทำอะไรอยู่'' ''เพิ่งออกเวร นี่เพิ่งจะได้พักเนี่ย'' แม้จะเป็นวันปีใหม่แต่ปิ่นก็ต้องเข้าเวรอย่างช่วยไม่ได้ แถมดูเหมือนที่โรงพยาบาลจะขาดคนด้วยเลยต้องเข้าเวรต่อกันสองเวร ''แล้วคืนนี้จะกลับมามั้ย'' ''ไม่น่าจะกลับไปทันว่ะ'' อ๊อฟเงียบไปครู่หนึ่ง ''แต่เดี๋ยวกูจะรีบกลับไปนะ'' ''เออ กูเข้าใจ'' ''น้อยใจกูปะเนี่ย'' ''กูจะไปน้อยใจอะไร ไร้สาระ'' ถึงปากจะพุดแบบนั้นแต่อ๊อฟนั้นน้อยใจปิ่นช่วงนี้มาก ปิ่นเรียนอยู่ปี4แล้ว ทำให้มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง กลับมาทีก็เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร ''เดี๋ยวเที่ยงคืนกูโทรหา'' ''มึงจะว่างมาโทรหากูเหรอ'' ''เออ กูว่างให้มึงได้ตลอดแหละ'' อ๊อฟเริ่มยิ้มออก ''รักมึงนะอ๊อฟ'' ''เออ กลับไปทำงานไป'' อ๊อฟวางสาย ถอนหายใจออกมา ไม่อยากเก็บเรื่องนี้มาคิดมาก รถสีขาวคุ้นตาขับเข้ามาจอดตรงหน้าอ๊อฟ อ๊อฟเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ''ควย กว่าจะมา'' ''เออ โทษ อะ กูซื้อกาแฟมาให้ดูด จะได้เลิกบ่น'' เปายื่นกาแฟมาให้ อ๊อฟรับมาดูดกินช่วยให้ตาตื่นขึ้นมาบ้าง เปาขับรถมาที่ห้างสรรพสินค้า วนหาที่จอดอยู่สักพัก ทั้งคู่ลงมาจากรถ ''มาซื้ออะไรบ้างวะ'' ''ก็พวกขนมของกินนั่นแหละ ที่ห้องกูหมดแล้ว'' ''พวกมันจะมากันใช่มั้ย'' ''มาแหละ'' วันนี้เปานัดทุกคนมาฉลองปีใหม่ด้วยกัน เปารู้ดีว่าเพื่อนๆนั้นต่างก็มีคนรักที่อยากจะไปฉลองปีใหม่ด้วย เลยแค่จะแลกของขวัญแล้วนั่งกินของกินคุยเล่นกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกัน ''แล้วมึงเอาอะไรมาจับ'' อ๊อฟถาม เปาหัวเราะคิกคัก ''กูจะบอกมึงเพื่ออะไร'' ''เอ้า ถามไม่ได้หรือไง'' ''แล้วจะจับฉลากไปทำไมล่ะไอสัส'' ''เออว่ะ'' ทั้งคู่เดินซื้อขนมเครื่องดื่มรวมไปถึงของสดใช้ทำกับข้าวจนเต็มรถ เข็นมาคิดเงินที่แคชเชียร์ ''แล้วพี่ปิ่นว่างมาปะ'' อ๊อฟส่ายหน้า สีหน้าดูหมองลง ''มันไม่ว่างหรอก เข้าเวร'' ''หมอก็ยังไม่ได้เป็น แต่ต้องเข้าเวรขนาดนี้เลยเหรอวะ'' ''ก็มันช่วยไม่ได้นี่ มาสายนี้ก็ต้องแลกกับเวลาใช้ชีวิตนั่นแหละ'' ''ไม่ต้องเหงานะ'' ''ใครเหงา'' ''มึงไงไอควาย'' เปาหัวเราะ โอบไหล่อ๊อฟไว้ ''มึงดูกู กี่ปีกูก็อยู่คนเดียว แถมปีนี้เพื่อนมีผัวมีเมียกันหมดแล้วอีก'' ''มึงก็หาบ้างสิ'' เปายิ้ม ''กูก็กำลังจีบเค้าอยู่นี่ไง แต่ไม่ทันปีใหม่ว่ะ เฮ้อ'' เปาพูดติดตลก ''กูไปซื้อของแปป ลืมว่ะ'' ''อย่าบอกว่ามึงยังไม่ได้ซื้อของขวัญแล้วมาซื้อที่นี่นะ'' ''เปล๊า'' อ๊อฟตอบก่อนจะสาวเท้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว เปาขำ เอาของไปเก็บที่รถแล้วขึ้นไปนั่งรอบนรถ หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดไอจี เลื่อนดูสตอรี่ของผู้คนที่กำลังไปเที่ยวฉลองปีใหม่กับคนรัก ส่วนใหญ่แล้วเปาจะฉลองปีใหม่กับที่บ้าน แต่ปีนี้เปาไม่ได้กลับ คงต้องนอนเล่นเกมข้ามปีอยู่ห้องเหมือนอย่างเคยล่ะมั้ง มีแจ้งเตือนไลน์เด้งเข้ามา เปากดเข้าไปดู เป็นรูปภาพพร้อมคำอวยพรสวัสดีปีใหม่อย่างที่พวกคนแก่ชอบส่งกัน เปาอ่านชื่อคนที่ส่งมาแล้วก็ยิ้มกว้าง 'สวัสดีปีีใหม่เหมือนกันนะครับพี่ธีร์ แหม ใช้รูปเดียวกับที่พ่อผมใช้เลยครับ' 'เดี๋ยวนะ หมายความว่ายังไง' 'ผมล้อเล่นน่ะครับ 555' ตอนนี้เปาประกาศออกตัวไปแล้วว่าจะจีบธีร์อย่างจริงจัง แต่ด้วยช่วงอายุที่ต่างกันทำให้เวลาไม่ค่อยตรงกัน ปีใหม่ก็เหมือนกัน จะให้ชวนธีร์ไปเดินเล่นเซ็นทรัลเวิลด์แบบพวกวัยรุ่นธีร์ก็คงจะไม่ชอบ คนก็เยอะ แถมธีร์ก็น่าจะเหนื่อยเดิน 'ไหนบอกจะไปจับของขวัญกับเพื่อน' 'ออกมาซื้อของกินอยู่ครับ' 'แล้วจะเสร็จกี่โมง' เปาใจเต้นเล็กน้อย 'น่าจะบ่ายเองนี่แหละครับ ทำไมเหรอครับ' 'พี่จะไปทำบุญที่วัด อยากไปด้วยกันมั้ย' ถ้าเป็นคนอื่นมาชวนเปาไปวัดเปาคงตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ลังเล 'ไปครับ' 'จะเบื่อปะเนี่ย ไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ' 'ไม่ครับ อยากไปมากเลย ถ้าผมเสร็จแล้วผมไปหาพี่ธีร์ที่บ้านนะครับ' 'อืม ได้' อ๊อฟเปิดประตูรถขึ้นมา มองเปาที่กำลังนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ''มึงเป็นบ้่าอะไรอีกเนี่ย'' ''มีความสุข'' ''แต่กูเนี่ยกำลังทุกข์ หิวชิบหาย รีบไปไป พวกนั้นมากันแล้วมั้ง'' ''เออๆ'' เปาเก็บโทรศัพท์ สตาร์ทรถขับกลับไปที่คอนโด
ทะเล
ฉลาม เปากับอ๊อฟจอดรถเสร็จก็เดินถือของเข้ามาในคอนโด ''เปา อ๊อฟ'' ทะเลโบกมือเรียกเพื่อนทั้งสองให้เดินเข้ามาหา ''มานานยังวะ'' เปาถาม ''สักพักนี่เอง'' อ๊อฟมองไปข้างๆทะเลเหมือนหาอะไรสักอย่าง ''แล้วไอหลามอะ'' ''ฉลามกลับบ้านน่ะ พ่อกับแม่คิดถึง'' ''แล้วเลไม่ไปด้วยเหรอ'' ทะเลส่ายหน้ายิ้มๆ ''อยากให้ฉลามได้อยู่กับครอบครัวเค้าบ้างอะ เราก็คงจะกลับไปฉลองกับแม่วันนี้'' อ๊อฟพยักหน้าเข้าใจ ''มา เดี๋ยวช่วยถือ'' เปารีบห้าม ''ไม่ต้องเลย มันหนัก มึงเอาคีย์การ์ดไปเปิดประตูไป'' ''โอเค'' ทั้งสามขึ้นลิฟท์มาที่ชั้น5 ทะเลใช้คีย์การ์ดเปิดประตูให้เพื่อนทั้งสองถือถุงเข้าไป เดินตามเข้ามาแล้วปิดประตู เปากับอ๊อฟวางของไว้ที่เค้าท์เตอร์ครัว ''แล้วใครจะทำกับข้าว'' อ๊อฟถาม ''เอ้า มึงไม่ได้จะทำเหรอ'' ''หึ กูก็นึกว่ามึงจะทำ'' ทั้งคู่หันมามองทะเล ทะเลทำหน้างง ชี้ไปที่ตัวเอง ''เราทำเหรอ'' ทั้งสองพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง ทะเลรีบส่ายหน้า ''เราทำไม่อร่อยหรอก'' ''อะไรของมึง กูเห็นมึงอบคุกกี้ทำเค้กมาให้พวกกูกินทุกวันจนจะพุงปลิ้นแล้วเนี่ย'' ''ทำขนมกับทำกับข้าวมันไม่เหมือนกันสักหน่อย'' ''เอาน่า เลทำน่าจะมีโอกาสกินได้มากกว่าให้เรากับไอเปาทำนะ'' อ๊อฟตบบ่าทะเลเบาๆ ทะเลถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ ''โอเคๆ'' ''ไปเล่นเกมรอปะ'' ''เออ ไปดิ'' ''อ้าว ไม่มาช่วยกันเหรอ'' ''ยิ่งช่วยกลัวจะยิ่งเละอะดิ'' เปากับอ๊อฟเดินไปนั่งเล่นเกมที่หน้าโซฟา ทะเลเอาของสดออกมาจากถุงเปาไม่ได้บอกว่าจะให้ทำเมนูอะไร ซื้อมาทั้งเนื้อสัตว์และผัก ถึงบ้านทะเลจะเปิดเบเกอรี่และทะเลได้รับวิชาการทำขนมมาจากแม่ แต่ก็ใช่ว่าทะเลจะทำอาหารอร่อยขนาดนั้น ทะเลนึกขึ้นมาได้ก่อนจะกดวิดิโอคอลไปหาเชฟส่วนตัว ตั้งโทรศัพท์พิงผนังไว้ ปลายสายกดรับ ภาพฉลามที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนอนที่บ้านโผล่ขึ้นมา ทะเลยิ้มอย่างสดใสเหมือนอย่างเคยทำให้ฉลามยิ้มอ่อนตาม ''ว่าไง'' ''อยู่ไหนเนี่ย'' ''อยู่ห้องเปาแล้ว ฉลามอะ ทำอะไรอยู่'' ''เพิ่งถึงบ้านได้ไม่นาน อาบน้ำเสร็จว่าจะลงไปช่วยพ่อให้อาหารปลา'' ฉลามถูกที่บ้านตามตัวกลับไปฉลองกับที่บ้านเพราะเบี้ยวมาหลายรอบแล้ว บ้านของฉลามทำธุรกิจหลายอย่าง รวมไปถึงฟาร์มปลาขนาดใหญ่ด้วย ''จะทำอาหารอะ แต่ทำไม่เป็น'' ''เอ้า แล้วทำไมอ๊อฟกับเปาไม่ทำล่ะ'' ''นั่งเล่นเกมกันอยู่ทางนู้นแล้ว'' ทะเลหันไปมองเพื่อนที่นั่งเล่นเกมกันอย่างเมามันส์ ''จะทำอะไรล่ะ'' ''ยังไม่รู้เลย ฉลามช่วยแนะนำหน่อยสิ'' ''ขอดูของหน่อย'' ทะเลหยิบโทรศัพท์แพนกล้องให้ฉลามดูวัตถุดิบบนโต๊ะ ''มีเนื้อไก่ ทำกะเพรามั้ยล่ะ ง่ายดีนะ'' ''ก็ได้ งั้นเราหุงข้าวแป๊ป'' ทะเลจัดแจงหุงข้าวให้พอดีคน ก่อนจะกลับมาเอาโทรศัพท์ตั้งไว้พิงผนัง ''เปิดเตาหมุนไปทางไหนนะ'' ''ซ้าย ระวังไฟด้วย'' ทะเลทำตามที่ฉลามบอก ฉลามเองก็บอกทะเลทุกขั้นตอนอย่างละเอียด ''ใส่ใบกะเพราก่อนหรือเนื้อก่อนอะ'' ''คั่วเนื้อให้สุกก่อน ค่อยๆใส่ ระวังน้ำมันกระเด็น'' อ๊อฟเดินเข้ามาในกล้อง ''ทำอะไรอะ กะเพราหรอ'' ''ใช่'' ''แล้วทำไมมึงไม่มาช่วย'' เสียงเรียบของฉลามดังออกมาทำเอาอ๊อฟตกใจ ''เอ้า ไอหลาม มึงไม่มาวะ'' ''อยู่บ้าน'' ''แล้วของขวัญมึงอะ'' ''ฝากทะเลไป'' นอกจากกับทะเลแล้วฉลามจะเป็นคนไม่ค่อยพูด กับเพื่อนในกลุ่มเองก็เหมือนกัน ถึงจะพูดเยอะกว่าปกติแต่ก็ยังถามคำตอบคำอยู่ดี ทะเลทำอาหารง่ายๆอีกสองสามอย่าง ''ขอบคุณนะ'' ''ไม่เป็นไร'' ทะเลเอามือเท้าคางยื่นหน้าไปใกล้กล้อง ''แล้วเป็นยังไงบ้าง'' ''ก็น่าเบื่อนั่นแหละ เราอยากอยู่กับทะเลมากกว่า'' ทะเลยิ้ม ''เดี๋ยวก็กลับมาแล้วนี่นา'' ''บอกให้มาด้วยกันก็ไม่มา'' ''ก็เราอยากให้ฉลามได้อยู่กับครอบครัวบ้างไง'' ''ทะเลก็เป็นครอบครัวของเรา'' ทะเลเขินนิดหน่อย ''อะไรเนี่ย ไปแล้ว รีบไปช่วยพ่อได้แล้ว'' ''โอเคครับ รักนะครับ เจอกันนะ'' ''เจอกัน รักเหมือนกัน เดี๋ยวเที่ยงคืนโทรหานะ'' ''โอเค'' ทะเลวางสาย เรียกอ๊อฟกับเปามาช่วยจัดโต๊ะอาหาร ''คนอื่นถึงไหนกันแล้ววะ'' อ๊อฟบ่นเพราะเพื่อนคนอื่นยังไม่มาสักที ''เดี๋ยวกูโทรหาไอหมีก่อน'' อ๊อฟนั่งลงบนโซฟา กดโทรไปหาหมี เสียงเรียกเข้าและแรงสั่นของโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น หมีที่กำลังเช็ดผมอยู่รีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วกดรับเปิดลำโพง ''ฮัลโหลไออ๊อฟ ว่าไงมึง'' ''มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย'' ''กูกำลังจะออก'' ''นัด10โมง นี่จะ11โมงแล้ว'' ''เออ กำลังไป กูตื่นสาย'' ''เมื่อคืนออกไปจัดหนักที่ไหนมาอีกล่ะ'' ''กูอ่านหนังสือดึก'' ''ควาย ถ้าเป็นน้ำพูดกูยังจะเชื่อกว่านี้'' หมีหัวเราะ ''นั่นสิเนอะ แล้วน้ำไปถึงหรือยัง'' ''ยังไม่โผล่มาเลย น่าจะอ่านหนังสือดึกจริงๆนั่นแหละ'' ''เออๆ เดี๋ยวกูรีบไป'' หมีวางสายจากอ๊อฟ เดินไปแต่งตัวให้เสร็จ จัดทรงผมให้เรียบร้อย ปีใหม่ปีนี้หมียังไม่มีแพลนอะไร ถ้าเป็นแต่ก่อนก็คงจะไปผับ กินเหล้าล่าแต้มเหมือนอย่างทุกปี ตอนนี้หมีก้กลับมาโสดแล้วแต่กลับไม่มีอารมณ์จะออกเที่ยวเลย หมีหยิบถุงของขวัญ ปิดห้องลงมาข้างล่างคอนโด ขึ้นมาบนรถ วางถุงของขวัญไว้ข้างหลัง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองอย่างลังเลครู่หนึ่งก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์ที่ไม่ได้โทรมานาน สักพักปลายสายก็รับ ''ฮัลโหลหมี'' เสียงนุ่มของน้ำดังมาตามสาย ''น้ำออกหรือยัง'' ''กำลังจะไปแล้ว พอดีมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย ทำไมอะ หมีถึงแล้วเหรอ'' ''ยัง แต่กำลังจะไป'' ''อ๋อ'' หมีเงียบไปแปปนึงก่อนจะตัดสินใจถามออกไป ''ไปพร้อมกันมั้ย เดี๋ยวเราไปรับ'' ถ้าทั้งคู่จะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆ การไปรับไปส่งกันบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ''หืม หมีจะมารับเราเหรอ'' ''อืม ยังไงก็ต้องผ่านทางน้ำอยู่แล้ว'' หมีรอฟังคำตอบของน้ำ ''อืม ได้ดิ เดี๋ยวเราไปรอข้างหน้านะ'' ''โอเค เจอกันนะ'' ''เจอกัน'' น้ำวางสายไป หมีสตาร์ทรถขับออกไป น้ำจัดเสื้อยืดของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง หยิบกระเป๋าและถุงของขวัญลงมาจากห้อง ออกมายืนรอหมีที่หน้าคอนโด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำถึงยอมให้หมีมารับ แต่ถ้าปฏิเสธไปก็หมายความว่ายังใจไม่ได้น่ะสิ โทรศัพท์ของน้ำดังขึ้น น้ำเอาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเจแปนโทรไลน์มา ถึงตอนนี้จะไม่ได้ติวด้วยกันแล้วแต่เจแปนก็ยังส่งข้อความมาหาและโทรมาเสมอ น้ำเองก็ไม่ได้คิดอะไรเลยคุยๆไป พอจะแก้เหงากับการอยู่คนเดียวไปได้บ้าง เจแปนเป็นเด็กที่สดใส ร่าเริงแบบเด็กผู้ชายทั่วๆไป น้ำกดรับ ''ฮัลโหล มีอะไรเหรอ'' ''พี่น้ำ ทำไรอยู่อะ'' ''รอเพื่อนมารับ'' ''ไปไหนเหรอ'' ''ไปห้องเพื่อน แล้วเราไม่มีเรียนหรือไง'' ''วันนี้หยุดปีใหม่ไงพี่'' ''มีด้วยเหรอ'' ''มีดิ โรงเรียนผมนี่แหละ'' ''แล้วจะไปไหนล่ะปีใหม่ ไปกับเพื่อนเหรอ'' ''เพื่อนผมมันไปกับสาวพวกมันหมดละพี่ โคตรเหงาเลยผม'' น้ำขำ ''แล้วพี่น้ำล่ะ'' นั่นสิ ปกติแล้วน้ำนั้นไม่สนใจวันปีใหม่เลย จนกระทั่งตอนที่ได้คบกับหมี ทั้งคู่ก็ฉลองด้วยกันตลอด ปีนีั้น้ำไม่มีหมีแล้ว ''คงไม่ฉลองอะไรหรอก ก็อยู่ห้องนั่นแหละ'' ''เฉาตายเลยพี่ วันนี้เราต้องแฮปปี้ดิ'' ''ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะมีความสุขในวันปีใหม่น่ะ'' ''นี่ไง พี่ก็ออกมากับผม'' ''ห้ะ'' ''เดี๋ยวผมนี่แหละจะทำให้พี่มีความสุขในวันปัใหม่เอง'' ''ยังไงอะ'' ''ไม่รู้ดิ แต่แค่ผมอยู่กับพี่ผมก็มีความสุขแล้วนะ'' น้ำเขินนิดหน่อยที่โดนเด็กหยอด ''เดี๋ยวเถอะ ไม่ต้องมาหยอดเลย'' เจแปนหัวเราะชอบใจ ''ผมล้อเล่น ไปปะ เดินเล่นกัน'' น้ำคิด ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ''ก็ได้'' ''เยส!'' เจแปนน้ำเสียงดูดีใจ ''งั้นสองทุ่มผมไปรับพี่นะ'' ''เราออกจากบ้านดึกได้หรือไง'' ''ได้ดิ เดี๋ยวบอกแม่ว่าไปฉลองกับเพื่อน'' ''โกหกพ่อแม่ไม่ดีนะ'' ''อ้าวเหรอ ถ้างั้น บอกแม่ว่าไปฉลองกับพี่น้ำคนสวยได้มั้ย'' ''คนสวยอะไรล่ะ'' ''ล้อเล่นพี่ โอเคตามนั้นนะ'' น้ำอมยิ้ม ''อืม'' รถสีขาวของหมีขับมาจอดข้างหน้า ''เพื่อนพี่มาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ'' ''โอเคครับพี่น้ำคนสวย'' ''เดี๋ยวเถอะ'' เจแปนขำก่อนจะชิงตัดสายไป น้ำขึ้นมาบนรถของหมี ''ไง'' ''ว่าไงหมี'' น้ำยิ้มให้ เอาของวางไว้ที่เบาะหลัง ''กล่องใหญ่มากเลยนะเนี่ย อย่าบอกอะว่าเอาดิกชันนารีมาจับ'' ''อย่าแซวได้มั้ยล่ะ'' หมีขำ น้ำมองไปข้างล่าง มีต้นไม้ต้นเล็กๆต้นหนึ้งตั้งอยู่ในช่องใส่แก้วน้ำ ''เลี้ยงต้นไม้ด้วยเหรอ'' หมีมอง ''เอ่อ อืม'' ''แปลกจัง หมีเคยบอกว่าไม่ชอบต้นไม้นี่'' ''ก็...ช่วงนี้อยากหาอะไรใหม่ๆำอะ'' ''อ๋อ'' น้ำพยักหน้า ''เราว่าดีออกนะ มีงานอดิเรกดีๆทำ'' ''ใช่ เนอะ'' ''อื้ม'' น้ำยิ้ม มันคือต้นไม้ที่ศศินให้หมีไว้แทนต้นเก่าที่หมีทำตายไป จากนั้นมาหมีก็พกมันอยู่กับตัวตลอด เพราะมันต้นเล็กเลยพกพาได้ง่าย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดของเปา หมีถือของตัวเองและน้ำลงมา ''มา เดี๋ยวเราถือเอง'' '''ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราถือให้' ''เอ่อ โอเค ขอบคุณนะ'' หมียิ้มตอบ ทั้งคู่ขึ้นมาบนห้อง กดออด เปาเดินออกมาเปิดประตูให้ ''อ้าว มาพร้อมกันได้ไงวะ'' เปาทำหน้างง อ๊อฟเดินออกมายืนข้างๆ ''เออ ทำไมมึงมาด้วยกันวะ'' ''มาด้วยกันแล้วมันทำไมวะ แปลกเหรอ'' ''แปลก'' อ๊อฟกับเปาตอบพร้อมกัน ''โว๊ะ แปลกไรล่ะ กูผ่านทางน้ำอยู่แล้วเลยแวะรับมาด้วย แค่นั้นแหละ'' น้ำพยักหน้าเสริม ทั้งหมดกับเข้ามาในห้อง ''หวัดดีเล'' ''หวัดดีน้ำ'' ทะเลเดินมากอดน้ำ ยิ้มทักทายหมี เสียงออดห้องดังขึ้นอีกครั้ง ทะเลเดินไปเปิดประตู เหนือกับโชกุนยืนอยู่หน้าห้อง ''อ้าว พวกมึงก็มาด้วยกันเหรอ'' ''เปล่า แค่บังเอิญเจอกันข้างล่าง'' เหนือตอบเสียงเรียบ เดินเข้ามาในห้อง โชกุนชูมือสองข้างที่ถือขวดไวน์ดูหรูหราอยู่ ''เห็นว่าจะกินข้าวกัน เลยเอามาด้วย'' ''โห ของดีเลยว่ะ'' ''เย็ดเข้'' ขี้เมาทั้งสองเปาและอ๊อฟดูตื่นเต้นมาก ทะเลขำ โชกุนเอาไวน์มาวางไว้บนโต๊ะ เปิดกระเป๋าที่ถือมาด้วยแล้วหยิบแก้วไวน์ออกมา ''เดี๋ยว โชพกแก้วไวน์ไปไหนมาไหนด้วยเหรอ'' ทะเลถามอย่างงุนงง ''ใช่สิ จะรู้ได้ไงว่าต้องดื่มไวน์ตอนไหน ถ้าจะใช้ขึ้นมาจะได้มี'' โชกุนพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ เหนือนั่งลงข้างน้ำ ทั้งคู่มองหน้ากัน น้ำยิ้มให้ ''เป็นไงบ้าง'' ''ก็ดี น้ำล่ะ'' ''เราสบายดี'' เหนือยื่นมือไปจับใต้ตาของน้ำเบาๆ น้ำชะงักเล็กน้อย ''ดูดีขึ้นแล้วนะ ดีแล้วล่ะ'' ''้อ่อ อือ'' น้ำถอยตัวออก หมีมองทั้งคู่แวบหนึ่ง เหนือหันมาสบตากับหมีพอดี หมีพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย เหนือพยักหน้าตอบ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน ใช้เวลาสักพักปลายสายจึงจะรับ ''ฮัลโหลครับพี่ลมเหนือ'' เสียงยานฟังดูงัวเงียที่ดังมาตามสายนั้นน่ารักจนเหนือหลุดยิ้มออกมา ''ยังไม่ตื่นอีกเหรอตัวเล็ก'' น้ำเสียงนุ่มนวลผิดปกติของเหนือทำเอาเพื่อนในห้องต่างหันมามองด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วเหนือมักจะพูดจาเย็นชาด้วยเสียงเรียบๆอยู่เสมอ พอได้ยินเหนือทำเสียงแบบนี้จึงตกใจ ''เพิ่งตื่นเลย'' ''ไปอาบน้ำ หาอะไรทานด้วย เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับ'' ''รับไปไหนอะ'' ''อยากไปไหนล่ะ'' ''อยากไปหลายที่เลย'' เหนือขำเล็กน้อย ''ก็บอกมาละกัน เดี๋ยวพี่รีบไปนะ'' ''ครับพี่ลมเหนือ รีบมานะ'' ''ครับ'' เหนือวางสาย เงยหน้าขึ้นมาก็ต้องงุนงงกับสายตาของเพื่อนที่มองตัวเอง เหนือขมวดคิ้ว ''มองอะไรกันวะ'' ''ไปอาบน้ำ หาอะไรทานด้วยนะครับ'' ''เดี๋ยวพี่รีบไปนะ'' เปากับอ๊อฟล้อเลียนเสียงของเหนือ ทะเลกับน้ำหลุดขำ โชกุนที่กำลังเดินมาชะงักหลบหมอนที่เหนือปาใส่เปากับอ๊อฟไปอย่างหวุดหวิด นั่งลงข้างทะเล ''ปีใหม่นี้โชไปไหนเหรอ'' น้ำยื่นหน้ามาถาม ''ไม่รู้สิ คงจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวดูพลุล่ะมั้ง'' โชกุนพูดติดตลก แต่ทุกคนรู้ดีว่าถ้าโชกุนจะทำล่ะก็สามารถทำได้อย่างสบายๆ ทั้งหมดมานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหาร น้ำและทะเลจัดแจงตักข้าวให้เพื่อนๆ โชกุนรินไวน์ที่เอามาด้วยใส่แก้วให้เพื่อนๆยกเว้นทะเลที่ไม่ดื่มแอลกอฮอล ''ปีนึงนี่มันเร็วเหมือนกันเนอะ'' ''เออ แปปเดียวจะปี4กันละ'' อ๊อฟเห็นด้วยกับเปา ''เล โทรหาฉลามดิ'' ทะเลพยักหน้าก่อนจะวิดิโอคอลไปหาฉลาม ใช้เวลาไม่นานฉลามก็กดรับ ''ไงมึง ไอหนุ่มชาวเล'' อ๊อฟแซวเพื่อนที่ตอนนี้นั่งอยู่ริมทะเล ลมพัดจนผมฉลามปลิวปรกหน้า ฉลามเสยผมตัวเองขึ้น มีเสียงผู้หญิงวี๊ดว้ายดังแว่วมา ''แหม สาวกรี๊ดตรึมเลยนะมึง'' ฉลามเหลือบตาไปมองพวกผู้หญิงแถวนี้ที่กรี๊ดในความหล่อของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจนัก ทั้งกลุ่มนั่งคุยกันอย่างออกรส ยากมากที่ทั้งกลุ่มจะมารวมตัวกันได้ครบองค์แบบนี้ ทุกคนมีไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตที่ต่างกันมาก ทำให้หาจังหวะที่ว่างตรงกันได้ไม่ง่ายเลย ''มาจับของขวัญกันดีกว่า'' เปายืนขึ้น ''เออ เดี๋ยวต้องไปธุระต่อ'' เหนือบอก ยกไวน์ขึ้นจิบ ''น้องวาไม่หนีไปไหนหรอกน่า'' เหนือหยิบหมอนปาข้ามโต๊ะใส่หน้าอ๊อฟเต็มๆ ทะเลกับน้ำช่วยกันเคลียร์โต๊ะ เปากับอ๊อฟเอากล่องของขวัญของทุกคนมาวางเรียงกันบนโต๊ะ น้ำเอากระดาษมาเขียนหมายเลขแล้วฉีกม้วนใส่ลงในแก้ว บรรยากาศเหมือนตอนที่จับของขวัญปีใหม่กับเพื่อนในห้องตอนมัธยมหวนกลับมาอีกครั้ง ''ใครจับก่อนล่ะ'' น้ำถาม ''ให้ไอเปามันจับก่อนละกัน มันเป็นเจ้าของห้องนี่'' เพื่อนคนอื่นเห็นด้วยกับอ๊อฟ เปาล้วงหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งอัน ค่อยๆคลี่ออกดู ''ทะเล'' ทะเลลุกขึ้น หยิบกล่องของตัวเองส่งให้เปา กล่องของทะเลถูกห่อด้วยกระดาษลายทะเลสีฟ้า ''แกะเลยมั้ยว่ะ'' ''แกะเลยดิ'' เปาแกะของขวัญ หยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมา จี้ใสเหมือนเพชรข้างในมีดอกไม้เล็กๆอยู่ ''เราทำเองเลยนะ ใช้ดอกไม้จริงหย่อนลงในเรซิ่นด้วย'' ทะเลบอก เปาสวมมันที่คอ ''เท่มั้ยวะ'' ''เท่มาก'' ทะเลยิ้ม จับต่อจากเปา ''อ๊อฟ'' อ๊อฟเดินมาอย่างภูมิใจ ยื่นห่อเล็กห่อหนึ่งให้ ทะเลรับมา หยิบของข้างในออกมา ''ที่เปิดขวดเหรอ'' ''ใช่ ของสำคัญที่ควรมีติดตัว'' ''ไม่ใช่ว่าทุกคนเค้าขี้เมาแบบมึงนะ'' เหนือพูดอย่างปลงๆ ''ไม่เป็นไร แค่ได้เราก็ดีใจแล้ว'' ทะเลพูดยิ้มๆ ''เห็นมั้ย ทะเลชอบ'' ''เค้าไม่ได้ชอบ เค้ามีมารยาท'' ''มึงก็ช๊อตฟีลกูจังวะเหนือ'' อ๊อฟว่า จับต่อ ''ของไอเหนือว่ะ'' อ๊อฟยิ้มกวนๆให้เหนือที่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ยื่นถุงกระดาษสีส้มให้อ๊อฟ ''อะไรวะ ที่เปิดขวดมาจับได้เออเมสเนี่ยนะ'' เปาบ่น อ๊อฟตื่นเต้นดีใจมาก หยิบของข้างในออกมา ''เย็ดแม่ คุ้มแล้วว่ะ!'' มันคือนาฬิกาเรือนหลักแสน ''นี่สิวะ ค่อยสมกับเป็นคุณชายหน่อย'' ''มึงเงียบไปเลยนะไอที่เปิดขวด'' เปาด่า อ๊อฟไม่สนใจ เอานาฬิกามาใส่แล้วมองอย่างชื่นชม เหนือจับต่อ หันมามองหน้าน้ำ ''น้ำ'' น้ำยิ้ม เอากล่องของตัวเองส่งให้เหนือ เหนือรับมาเปิดออก ''ที่คั่นหนังสือจากดอกไม้แห้งน่ะ'' เหนือหยิบมันขึ้นมาดูแล้วยิ้ม ''สวยดี ขอบคุณนะ'' น้ำยิ้มตอบ จับต่อจากเหนือ ''ฉลาม'' ทะเลหยิบกล่องของฉลามมาให้น้ำ ''ไอหลามเอาไรมาวะ'' ''นั่นดิ'' เพื่อนๆต่างอยากรู้ว่าคนอย่างฉลามจะเอาอะไรมาจับ น้ำหยิบมันออกมา เป็นแก้วที่มีลวดลายของสายน้ำและปลา ''ฉลามวาดลายเองเลยนะ'' ทะเลบอก น้ำยิ้มอย่างดีใจ ''ขอบคุณนะ'' ''ชอบหรือเปล่า'' ฉลามถามผ่านโทรศัพท์ ''ชอบมาก สวยมากเลย ขอบคุณนะ'' ทะเลจับต่อแทนฉลาม ''โช'' โชกุนยื่นถุงแบรนด์เนมสีส้มให้ ''ขอบคุณ'' ฉลามบอกผ่านโทรศัพท์ ทะเลยิ้มแล้วพยักหน้า ปรายตามองกล่องของขวัญลายการ์ตูนกล่องสุดท้ายที่วางอยู่บนโต๊ะ ''แปลว่า...'' เปายิ้มกว้าง เดินไปหยิบกล่องมาอย่างร่าเริงก่อนจะยื่นให้โชกุน ''โชได้ของกูเว้ย'' เพื่อนๆทำหน้าโล่งใจที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนได้ของเปา โชกุนมองกล่องนั้นด้วยสายตาไม่ค่อยจะดีใจนัก ''ทำไมมันยับอย่างนี้ล่ะ'' ''เราก็ห่อได้แค่นี้แหละโช ของข้างในต่างหากที่สำคัญ'' ''เราต้องแกะเลยเหรอ'' ''แกะเลยดิ'' โชกุนพยักหน้าก่อนจะแกะห่อของขวัญของเปาออก มันคือเงิน5พันบาท ''เงินเนี่ยนะ'' อ๊อฟทำหน้าเหยเก ''ก็กูไม่รู้จะซื้ออะไรนี่หว่า ก็เอาเงินไปซื้อเองเลยไง'' ''ขอบคุณนะเปา'' โชกุนยิ้ม ''ยังไม่พอค่าข้าวเราวันนึงเลย'' เพื่อนๆหัวเราะกับคำพูดของโชกุน ทั้งหมดนั่งกินขนมคุยเล่นกันอีกพักใหญ่ ก่อนจะเริ่มแยกย้าย เก็บกวาดเช็ดล้าง เปาลงมาส่งเพื่อนๆข้างล่าง ''ดีใจนะเว้ยที่ปีใหม่นี้ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน'' เปาบอก อ๊อฟตบหัวเปาเบาๆ ''มาซึ้งเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย'' ''ก็จริงๆ'' ''เออ ดีใจเหมือนกัน'' อ๊อฟตบบ่าเปา ''เจอกันที่มอ'' ทุกคนแยกย้าย เปากลับขึ้นมาบนห้อง ส่งข้อความไปหาธีร์ 'เดี๋ยวผมจะไปรับแล้วนะครับ' 'อืม มาสิ' เปายิ้ม เอาสร้อยที่ได้จากทะเลมาใส่ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดี ก่อนจะลงมาข้างล่าง ขับรถออกไปหาธีร์ที่บ้าน เสียงเพลงจากแอพในโทรศัพท์ดังคลอไปทั่วบ้าน ธีร์นั่งเคลียร์งานในโน๊ตบุ๊คอย่างสบายๆ ปกติวันปีใหม่ธีร์ไม่ได้ไปไหนเป็นพิเศษอยู่แล้ว พ่อกับแม่ก็เสียไปแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มีให้ต้องกลับไปเยี่ยม อายุก็เกินกว่าที่จะออกไปเที่ยวเล่นแล้วด้วย ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง ในวันปีใหม่ธีร์จึงแค่ไปทำบุญ กินอะไรอร่อยๆ นั่งดูพลุอยู่ที่บ้านผ่านจอโทรทัศน์ ด้วยความที่ธีร์เป็นอาจารย์และเป็นนักธุรกิจที่ค่อนข้างมีหน้าตาทางสังคม ทำให้ได้รับของขวัญและกระเช้าต่างๆไม่น้อย แม่บ้านของธีร์คอยรับของที่ถูกส่งมาแล้วไปวางรวมกันบนโต๊ะในครัว วันนี้ธีร์ก็จะไปทำบุญเช่นเคย แต่ที่ต่างออกไปคือ ปีนี้ธีร์ไม่ได้ไปคนเดียวแล้ว เสียงแตรดังขึ้นหน้าบ้านดึงสติธีร์ที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกลับมา ธีร์ปิดจอโน๊ตบุ๊ค ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินออกไปหน้าบ้าน รถยนต์สีขาวคุ้นตาจอดอยู่หน้ารั้ว กระจกค่อยๆเลื่อนลง เจอกับรอยยิ้มขี้เล่นของเปาเหมือนอย่างเคย ธีร์ยิ้ม เปาลงมาเปิดประตูให้ธีร์ขึ้นรถแล้วกลับมานั่งที่ตัวเอง ''เป็นไงบ้าง ฉลองกับเพื่อนเสร็จแล้วเหรอ'' ''เสร็จแล้วครับพี่'' ''ทำไมเร็วจังล่ะ'' ''พวกนั้นมันก็มีไปฉลองกับแฟนมันต่อแหละครับ ผมเองก็ด้วย'' เปาฉีกยิ้ม ''เหรอ ไหนล่ะแฟนเรา'' ''นี่ไง'' เปาชี้ธีร์ ธีร์เลิกคิ้วยิ้มมุมปาก ''อะไร ยังจีบไม่ติดเลยสักหน่อย จะเป็นแฟนได้ไง'' เปาทำหน้ายู่ ''โห่ รู้ทันซะงั้น'' ธีร์ขำ ''บอกว่าไปจับของขวัญกัน ได้อะไรมาล่ะ'' ''นี่ไง'' เปาชี้ไปที่สร้อยตรงคอ ''เพื่อนผมทำเองเลยนะ'' ธีร์ยื่นตัวมาใกล้จนหน้าเกือบชิดกันโดยที่เปาไม่ได้ตั้งตัว ยกสร้อยที่คอของเปาขึ้นดู เชยตาขึ้นมามองหน้าเปา สายตาของทั้งคู่ประสานกันทำเอาเปาหายใจไม่ทั่วท้อง ''อืม สวยจริงๆด้วย'' ธีร์พูดยิ้มๆก่อนจะผละตัวออกไป ''ไปกันเถอะ เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน'' ธีร์หันมามองเปาที่นั่งตาค้าง ''เปา'' ''ห้ะ ครับ'' ''เหม่ออะไรเนี่ย จะไปมั้ย'' ''ไปครับไป'' เปาสตาร์ทรถ ธีร์แอบหัวเราะเบาๆ เปาขับรถโดยมีธีร์คอยบอกทางจนมาถึงวัดที่อยู่ไม่ไกลนัก ''ผมไม่เห็นรู้เลยว่าแถวนี้มีวัดด้วย'' ''แล้วเราเข้าวัดเข้าวาบ้างมั้ยล่ะ'' เปาส่ายหัว ''เข้าแต่ร้านเหล้าอะ'' ธีร์ถอนหายใจ ทั้งคู่ลงจากรถ มีครอบครัวอื่นๆมาทำบุญด้วยเช่นกัน ''พี่ๆ ดูนั่นดิ'' เปาชี้ให้ธีร์ดูหลานที่พาคุณตามาทำบุญ ''ทำไมอะ'' ''เหมือนเราเลยเนอะ'' ''เดี๋ยวเถอะ'' เปาหัวเราะชอบใจ หลบมือของธีร์ที่จะตีไหล่ได้อย่างหวุดวิด ''ว่าแล้วทำไมไม่ค่อยเข้าวัด'' ''โห่ ผมล้อเล่นนิดเดียวเองครับ'' ''ล้อเล่นบ่อยนะ'' ''เป็นคนแก่ขี้น้อยใจไปได้'' ''ยังไม่หยุดอีก กลับไปเลยไป'' ธีร์เดินหนี ''โอ๋ๆ ผมไม่เล่นแล้วๆ รอผมด้วยพี่'' เปารีบวิ่งตามธีร์เข้าไปในวัด เปามองรอบๆตัว รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงไม่รู้ เปาไม่เคยมาวัดตอนกลางวันแบบนี้เลย เอาเป็นว่าไม่เคยคิดจะมาวัดเลยดีกว่า ถ้าเรื่องผับบาร์นี่สู้ตาย แต่ถ้ามาวัดเปานอนอยู่บ้านดีกว่า ธีร์มองเปาที่ดูเก้ๆกังๆยิ่งกว่านักท่องเที่ยวก็อดยิ้มขำไม่ได้ ยื่นมือไปจับมือของเปา เปาหันขวับมามองทันที ''ไปไหว้พระกัน'' ธีร์พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ เปาใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ธีร์เดินจูงมือเปาไปตรงจุดขายธูปเทียนดอกไม้สำหรับไหว้พระ ''สองชุดครับ'' ธีร์สั่ง จ่ายเงินและรับของ ยื่นให้เปา1ชุด ''ปะ เคยไหว้พระใช่มั้ย'' ''ก็มีไปบ้างตอนเด็กๆกับที่บ้าน'' ''ตอนนี้ก็ได้มากับพี่เพิ่มไง'' เปายิ้มกว้างพยักหน้าหงึกๆ ถอดรองเท้าเดินตามธีร์เข้าไปในโบสถ์ ธีร์หาที่นั่ง ดึงให้เปานั่งลงข้างๆ จุดธูปเทียนของตัวเองแล้วมาจุดต่อให้เปา ทั้งคู่พนมมือ ''ขอพรแล้วสวดบทนี้นะ ตั้งใจล่ะ'' เปาพยักหน้า ทั้งคู่หลับตาลง เปาลืมตาขึ้นมามองหน้าธีร์ ขนาดมุมข้างยังดูดีอยู่เลย ริ้วรอยบนใบหน้าที่มาตามอายุกลับยิ่งทำให้ธีร์ดูดีขึ้นไปอีก ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีและอบอุ่น เปายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว หลับตาลงแล้วอธิษฐานบ้าง หลังจากไหว้พระเสร็จทั้งคู่ก็ออกมาข้างนอก ''ขอพรว่าอะไรเหรอ'' ธีร์หันไปถามเปา ''ขอให้พี่สุขภาพแข็งแรง'' ''เอ้า ทำไมไม่ขอให้ตัวเองล่ะ ขอให้พี่ทำไม'' ''ผมก็ขอให้ตัวเองนั่นแหละ'' ''ยังไง'' ''ก็ถ้าพี่สุขภาพแข็งแรง พี่ก็จะได้อยู่กับผมไปนานๆไง'' เปายิ้ม ธีร์รู้สึกเขินนิดหน่อย ''จะได้ทนผมได้ด้วย'' ''ห้ะ'' ธีร์ทำหน้างง ''หมายถึงบนเตียง'' ธีร์เขกหัวเปาเบาๆ ''โอ๊ย เจ็บนะพี่'' ''ในวัดในวานะ'' ธีร์ส่ายหัวก่อนจะเดินนำไป เปาหัวเราะเดินตามไปติดๆ ทั้งคู่มายืนให้อาหารปลากันอยู่ที่ริมน้ำ ''แล้วปีใหม่นี้พี่ไม่ไปไหนเลยเหรอครับ'' เปาถาม ฉีกขนมปังโยนลงให้ปลามารุมกิน ''หึ ปกติพี่ก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว'' เปาพยักหน้า ''เปาล่ะ ไปเที่ยวไหน'' ''ยังไม่รู้เลยพี่ ปกติก็ไปกินเหล้าฉลองที่ร้านนั่นแหละ คนเยอะดี ไม่เหงา'' ''อิจฉาพวกหนุ่มๆสาวๆจังเลยนะ ร่างกายพี่ไม่ไหวจะไปเต้นอะไรแบบนั้นแล้ว'' ธีร์พูดติดตลก ยิ่งธีร์อายุมากขึ้นยิ่งสุขภาพแย่ลง ต้องคอยกินยาและวิตามินบำรุงอยู่ตลอด ''งั้นคืนนี้ผมอยู่กับพี่ได้มั้ย'' ''หืม'' ''มาอยู่ข้ามปีไปกับผมมั้ย'' ธีร์หันมามองหน้าเปา ''แล้วเปาไม่ไปฉลองเหรอ อยู่กับพี่น่าเบื่อจะตาย ไม่มีอะไรให้ทำหรอก'' ''ที่ผมไปร้านเหล้า ไปที่ที่คนเยอะๆเพราะผมเหงา เพื่อนก็ไปฉลองกับแฟนบ้าง ไปฉลองกับครอบครัวบ้าง'' เปาพูดเหงาๆ ''แต่ตอนนี้ผมมีพี่แล้วไง ไม่เหงาละ'' เปายิ้มกว้าง ธีร์ยิ้มตอบ ยื่นมือไปลูบหัวของเปาเบาๆ เปาเอาหัวถูมือของธีร์เป็นเชิงอ้อน เขยิบเข้ามาใกล้แล้วเอียงเอาหัวซบไหล่ของธีร์ ''พี่ก็ไม่เหงาแล้วเหมือนกันนั่นแหละ'' ทั้งคู่กลับมาที่รถหลังจากทำอะไรๆเสร็จ ''แล้วพี่จะไปไหนต่อเหรอครับ'' ''ว่าจะกลับบ้านไปเคลียร์งานต่อล่ะมั้ง ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว'' ''งั้น...'' เปาเอามือกุมมือของธีร์ ''ไปนั่งเล่นห้องผมมั้ยครับ'' สายตาที่เปามองมานั้นอันตรายต่อใจธีร์ซะจริง ธีร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง มองหน้าเปาที่รอฟังคำตอบอย่างมีความหวัง ''ก็ได้'' เปายิ้มกว้าง ขับรถกลับไปที่คอนโดของตัวเอง โชกุนนั่งอยู่บนรถเบนซ์คันหรูบนถนนสายหลัก เพลงคลาสสิคเปิดคลอเบาๆในรถ หลังจากแยกกับเพื่อนๆแล้วก็ไม่รู้จะไปไหน โชกุนไม่มีแพลนอะไรเป็นพิเศษในวันปีใหม่ ทำแบบเดิมทุกปี ครอบครัวโชกุนเป็นครอบครัวที่มีหน้ามีตาทางสังคม จึงมักจะให้ของขวัญเพื่อเป็นการสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจ ไม่ได้ให้เพราะอยากให้หรืออะไรหรอก มีอีเมลล์มากมายส่งเข้ามาจากทั้งบริษัท นักธุรกิจ หรือแม้แต่ดารา เชิญให้โชกุนไปร่วมงานเลี้ยงปีใหม่ แน่นอนว่าใครก็อยากให้ทายาทเศรษฐีญี่ปุ่นอย่างโชกุนไปร่วมงานกันทั้งนั้น ถ้าเป็นปกติโชกุนก็คงไปงานพวกนั้นอย่างไม่คิดอะไร แต่ปีนี้กลับไม่มีอารมณ์ไปปั้นหน้ายิ้มคุยกับพวกจอมปลอมพวกนั้นซะงั้น สัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเหลือง โชกุนหยิบขวดสีแดงที่ประดับด้วยเพชรพลอยราคาแพงขึ้นมาจิบไวน์ที่อยู่ในนั้น สตาร์ทรถขับออกไปตอนสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ปกติคนเค้าฉลองปีใหม่กันยังไงนะ ครอบครัวของโชกุนก็ยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้กันและกัน พวกเพื่อนก็มีคนที่ต้องไปฉลองด้วย คงไม่วายต้องไปงานเลี้ยงแบบเดิมอีกตามเคย โชกุนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ขับกลับมาที่คอนโดหรูใจกลางเมือง ขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องของตัวเอง กดปุ่มเปิดม่านให้แสงอาทิตย์จากด้านนอกสาดส่องเข้ามา เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นผ้าคลุมกำมะหยี่สีแดงเพียงตัวเดียวห่อปกปิดเรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของโชกุนไว้ ทิ้งตัวลงบนโซฟาราคาแพง จิบไวน์ไถจอดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยบนโซเชี่ยล อยู่ๆใบหน้าของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในหัว โชกุนไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงนึกถึงหน้านั้นชึ้นมา ใบหน้าที่ดูเศร้าหมองแต่น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนลูกหมา ท่าทางเงอะงะป้ำๆเป๋อๆ ดูภายนอกเป็นคนน่าเบื่อไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทำไมโชกุนถึงได้คิดถึงบ่อยขนาดนี้ คงเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ได้ใช้งานพวกทาสล่ะมั้ง โชกุนกดโทรศัพท์ออกไปหาคนที่กำลังนึกถึงอยู่ทันที ไม่กี่วิปลายสายก็ตอบรับ ''ฮัลโหลครับพี่โช'' เสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเอฟดังมาตามสาย ''ทำอะไรอยู่'' ''ทำงานครับ'' ''หืม'' โชกุนเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ''วันนี้วันปีใหม่ไม่ใช่เหรอ'' ''ใช่ครับ ที่ร้านจะยุ่งมาก แถมถ้าทำงานวันนี้จะได้โบนัสเพิ่มด้วย'' ''แล้วไม่ไปฉลองวันปีใหม่กับเพื่อนเหรอ'' ''ผมไม่มีเพื่อนสนิทให้ไปฉลองด้วยหรอกครับ'' เอฟเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายและเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่แปลกที่จะไม่ค่อยมีเพื่อนในคณะเลย ''ครอบครัวล่ะ'' ''ไปต่างประเทศกันหมดครับ'' ''แล้วทำไมเราถึงไม่ไปด้วยล่ะ'' ''พวกเค้าคงลืมชวนผมมั้งครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกเค้าลืมผมเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ค่อยได้คุยกันด้วย'' โชกุนขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ''งั้นก็ไปเที่ยวกับพี่'' ''ห้ะ! กับพี่เหรอครับ?'' ''ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้น ไม่อยากหรือไง'' ''เปล่าครับ อยากมาก อยากมากเลย แค่ไม่คิดว่าพี่โชกุนจะชวนคนอย่างผมไปเที่ยวด้วย'' โชกุนยิ้ม ''ขอบคุณพี่ซะล่ะ'' ''ขอบคุณมากครัับ แต่ผมคงไปไม่ได้'' ''ห้ะ นี่ปฏิเสธพี่เหรอ?'' เสียงของโชกุนดูอารมณ์เสียทันที ''เปล่าๆ ไม่ใช่นะครับพี่โช ผมมีเหตุผลนะครับ'' เอฟลนลานไปหมด ''คือ ผมต้องใช้เงินจริงๆ ค่าห้องต้องจ่ายสิ้นเดือนนี้แล้ว ไหนจะค่าเทอมอีก ถ้าผมไม่ทำงานช่วงปีใหม่นี้ต้องมีเงินไม่พอจ่ายทั้งหมดแน่'' ''เรื่องแค่นั้นเอง เดี๋ยวพี่จ่ายให้'' ''ไม่ได้นะครับ พี่โชจะทำแบบนั้นได้ไง'' ''ทำไม ก็ถ้าจ่ายค่าพวกนั้นก็ตบไม่มีปัญหาอะไรนี่'' ''แต่มันเป็นค่าใช้จ่ายของผม จะให้พี่โชจ่ายได้ไงครับ'' ''ก็ถือว่าพี่ซื้อเวลาเราให้มาอยู่กับพี่วันนี้ไง'' ''แต่ว่า'' ''เงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับพี่ เท่าไหร่ก็ว่ามา'' ''ปัญหามันไม่ใช่เรื่องเงินหรอกครับ แต่ถ้าผมทิ้งร้านไปวันนี้ ที่ร้านก็จะงานหนัก หัวหน้ากับพี่ๆในที่ทำงานต้องไม่พอใจผมแน่เลยครับ ผมยังต้องทำงานที่นี่ต่อไปอะครับ'' โชกุนจึ๊ปาก พลิกตัว ถอดเสื้อคลุมออก ยกโทรศัพท์ท่ายท่อนล่างที่โป๊เปลือยส่งไปให้เอฟ ''พะ..พี่โช ส่งอะไรมาครับ'' ''มาหาพี่ที่ห้องเดี๋ยวนี้ ถ้าเป็นเด็กดีจะได้รางวัล'' ''ผมอยากไปมากเลยครับ แต่ว่า'' ''พี่ทำขนาดนี้แล้วนะ เลิกทำตัวน่ารำคาญสักทีจะได้มั้ย'' โชกุนเหลืออดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แล้วทำไมโชกุนต้องพยายามขนาดนี้ด้วยกันนะ ''เตรียมตัวซะ เดี๋ยวพี่ไปรับที่ร้าน'' ''ดะ..เดี๋ยวครับ'' โชกุนตัดสายทิ้ง ลุกขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองสบายๆแต่ยังดูหรูหรา ฉีดน้ำหอมพรมทั่วตัวจนฉุน จิบไวน์อีกอึกใหญ่ก่อนจะหยิบกระเป๋าออกมาจากห้อง ลงมาข้างล่างคอนโด ขับรถไปยังร้านอาหารที่เอฟทำงานอยู่ ใช้เวลาสักพักก็มาถึง อย่างที่เอฟว่า ร้านวันนี้แออัดไปด้วยลูกค้าที่พาครอบครัวคนรักมาทานอาหาร ร้านที่เอฟทำงานอยู่นั้นค่อนข้างมีชื่อเสียงในอินเทอร์เน็ตมาก แถมยังมีโปรช่วงปีใหม่ด้วย คนจะเยอะก็ไม่แปลก พวกผู้หญิงในร้านดูดี๊ด๊ากันใหญ่ โชกุนเดินแทรกตัวเข้าไปในร้าน แค่โชกุนเดินเข้ามาก็โดดเด่นจากคนอื่นในร้านทันที ดูรู่ว่าไม่ใช่คนฐานะบ้านๆธรรมดาๆ แต่ละอย่างที่อยู่บนตัวราคารวมกันแทบประเมินค่าไม่ได้ โชกุนชะเง้อมองจึงรู้ว่าที่พวกผู้หญิงกำลังรุมดูกันอยู่นั้นคือเอฟ เอฟเองก็เป็นวัยรุ่นหน้าตาดีคนหนึ่ง ไหนจะท่าทางเป็นมิตรและรอยยิ้มนั่นอีก น่าหงุดหงิดชะมัด ''ได้แล้วครับคุณลูกค้า'' เอฟยื่นแก้วน้ำให้ผู้หญิงสวยคนหนึ่ง ''แหม ไม่มีโปรซื้อน้ำแถมเบอร์พ่อค้าเหรอคะ'' เอฟทำอะไรไม่ถูกเวลาที่โดนจีบหรือพูดจาแบบนี้ใส่ แต่ด้วยท่าทางใสซื่อแบบนั้นนี่แหละคนถึงชอบกัน ''ขอโทษนะครับ ถ้าเสร็จธุระแล้วช่วยหลบที มีลูกค้าต่อคิวอยู่'' เสียงเรียบเย็นดังขึ้นทำให้พวกสาวๆหันไปมอง เอฟเงยหน้ามองเจ้าของเสียงแล้วก็ตกใจตาโต ผูู้ชายหน้าสวยปรายตามองพวกผู้หญิงด้วยสายตาเย็นชาดูรังเกียจ เดินแทรกตัวกลางวงมายืนหน้าเค้าท์เตอร์ ดวงตาคมกริบราวใบมีดหันมาสบตากับเอฟที่ตอนนี้ตกใจจนทำหน้าเหวอ ''กาแฟเย็น เอา 'ขมๆ' '' ''อะ..เอ่อ ได้ครับพี่โ...คุณลูกค้า'' โชกุนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาเสิร์ฟ สายตาที่มองมาดูก็รู้ว่าไม่ชอบโชกุน ''กาแฟได้แล้วค่ะ'' พนักงานคนนั้นวางแก้วลงบนโต๊ะโชกุน โชกุนมองแก้วกาแฟสลับกับหน้าพนักงาน ''ไม่รับครับ'' ''คะ?'' ''ไม่รับจากคุณ'' โชกุนชี้ไปที่เอฟหลังเค้าท์เตอร์ ''เอาคนนั้นมาเสิร์ฟ'' ''ตอนนี้เรายุ่งมาก แล้วพนักงานคนนั้นก็ติดงานอยู่'' ''ผมไม่ได้ถามว่ายุ่งหรือเปล่า เอากลับไปแล้วให้คนนั้นมาเสิร์ฟ'' ''แต่ว่า'' โชกุนหันมามองหน้าตาเขม็งดูน่ากลัว บรรยากาศที่โต๊ะนั้นมาคุจนโต๊ะข้างๆขยับหนี ''ไป'' ''ค่ะ'' พนักงานคนนั้นรับอย่างเสียไม่ได้ ถือแก้วเดินกลับไปอย่างไม่พอใจ ''พี่เอฟ'' ''อะไรเหรอข้าว'' เอฟถามพนักงานสาวรุ่นน้อง ''ไอคนนั้นมันบอกให้พี่เอาไปเสิร์ฟ'' ''อย่าเรนียกเค้าอย่างนั้นสิ นั่นลูกค้านะ'' ''ลูกค้าหัวควยแบบนี้ไม่ต้องไปแคร์หรอก'' ''ไม่เอาน่า เดี๋ยวพี่ไปเอง'' เอฟตบบ่าข้าว ถือถาดเอากาแฟไปเสิร์ฟโชกุนที่นั่งไขว่ห้างรออยู่ ''ช้า'' ''ขอโทษครับ'' โชกุนมองเอฟตั้งแต่หัวจรดเท้า ''ทำไมไม่เปลี่ยนชุด'' ''ผมทิ้งงานไปไม่ได้จริงๆครับ'' ''แม้ว่าพี่จะสั่งก็ตามเหรอ'' ''ถ้าพี่โชสั่งจริงๆผมก็จะลาออกครับ'' โชกุนเลิกคิ้ว ''แน่ใจเหรอ'' ''ครับ ถ้าเป็นพี่ล่ะก็ผมทำได้ทุกอย่าง'' เอฟนั่งคุกเข่าลงข้างโต๊ะ สายตาที่มองมาเหมือนลูกหมาที่กำลังอ้อนเจ้านาย ''แต่ผมขอร้องพี่ได้มั้ยครับ ขอผมทำงานก่อน ถ้าเสร็จแล้วพี่จะให้ผมทำอะไร ผมยอมทุกอย่างเลยครับ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว นะครับ'' โชกุนจึ๊ปากอย่างรำคาญ หันหน้าหลบสายตาของเอฟ ''จะไปไหนก็ไป'' ''พี่โช'' ''จะทำงานไม่ใช่เหรอ ก็ไปทำซะสิ เกะกะลูกตา ไป'' ''ครับ จะรีบกลับมานะครับ'' เอฟก้มหัวให้โชกุนหลายทีก่อนจะวิ่งออกไปด้วยใบหน้าหงอย โชกุนถอนหายใจ ยกกาแฟขึ้นมาจิบ มองเอฟที่วิ่งแจ้นทำงานอย่างลนลานเพราะลูกค้าแน่นร้าน โชกุนก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก โชกุนนั่งมองเอฟทำงานเป็นเวลาไม่รู้นานเท่าไหร่ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มระหว่างทำงานทำให้ลูกค้าชอบใจกันใหญ่ ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนชอบมากมายขนาดนั้น ขนาดโชกุนเองยังชอบเลย หมายถึงรอยยิ้มนั้นน่ะนะ ''ลูกค้าจะสั่งอะไรเพิ่มเติมนอกจากกาแฟแก้วเดียวมั้ยคะ'' เสียงแป๋นแหลนของพนักงานหญิงชื่อข้าวดังขึ้นทำให้โชกุนหันไปมอง ''ร้านคงไม่คัดพนักงานเลยนะครับ มารยาทถึงมีแค่นี้'' ''ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับลูกค้าที่ไม่มีมารยาทหรอกค่ะ'' ''นี่'' โชกุนยิ้ม ''แค่ลูกค้ากับพนักงาน ศักดิ์มันก็ต่างกันแล้ว คุณไปทำงานของคุณซึ่งคือการบริการลูกค้าอย่างผมซะเถอะ'' ข้าวดูไม่พอใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะหัวหน้าก็อยู่แถวนั้น ''ขนมไม่ร้อน ไปอุ่นมาให้หน่อยครับ'' ''เติมกาแฟหน่อย'' ''แก้วไม่สะอาดเลย ขอเปลี่ยนใหม่ได้มั้ยครับ'' ''ขอจานแยกหน่อยครับ'' โชกุนเรียกใช้ข้าวหลายต่อหลายครั้งติดๆกันไม่หยุด ไม่ได้จะแกล้งอะไรหรอก ก็มีปัญหาจริงๆนี่นา โชกุนไม่ผิดสักหน่อย ''พี่เอฟ หนูจะไม่ไหวแล้วนะ'' ''อะไรเหรอ'' ''ก็ไอนั่นมันแกล้งหนูอะ มันแกล้งแน่ เรื่องเยอะชิบหาย'' ''เราไปทำอะไรเค้าก่อนหรือเปล่า'' ''หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็บริการปกติ'' ''แน่ใจเหรอ'' ''แน่ใจดิ ไอนั่นอะประสาทแดก'' โชกุนมองมาที่ทั้งคู่ด้วยสายตาที่เอฟกลัว ''เค้าไปหาเรื่องใครก่อนนะถ้าไม่ไปทำอะไรเค้าก่อน'' ''พี่รู้จักมันหรือไง'' ''เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย'' ''พี่คบคนแบบนี้ไปได้ไงเนี่ย หรือเค้ารังแกพี่เอฟเหรอ'' ''เปล่า เค้าไม่เคยรั่งแกพี่เลย'' เอฟมองโชกุนที่ช่างงดงามและสง่างามในสายตาเอฟเหลือเกิน ''้เค้าช่วยพี่หลายอย่างเลยด้วยซ้ำ'' ข้าวมองเอฟที่ยิ้มอย่างเพ้อฝันอย่างงุนงง เวลาผ่านไปจนถึง4ทุ่ม พวกพนักงานช่วยกันเก็บร้าน เอฟมองไปที่โต๊ะก็ไม่เห็นโชกุนแล้ว คงจะออกไปพร้อมกับลูกค้าคนอื่นๆ เอฟเองก็มัวแต่ยุ่งกับงานจนไม่รู้ว่าโชกุนไปตอนไหน โชกุนคงจะโกรธเอฟมากเลยสินะ ''นี่ พี่เอฟ'' ข้าวเดินมาเกาะไหล่เอฟ ''ว่าไง'' ''เดี๋ยวไปไหนต่ออะ'' ''ก็กลับห้องแหละ'' ''แหม อย่าเพิ่งกลับเลย ไปฉลองปีใหม่กับข้าวดีกว่า'' ''พี่มีธุระน่ะ'' ''โห่ พี่จะปฏิเสธข้าวไปถึงไหน ชวนไปไหนก็ไม่ไปเนี่ย เล่นตัวน้า'' ''ไม่เอาน่า'' เอฟบอกปัดแต่ข้าวก็ยังตื๊อเรื่อยๆ เอฟเปลี่ยนชุดเดินออกมาจากร้านที่ปิดเสร็จแล้วพร้อมพนักงานคนอื่นๆ ''ไม่ไปจริงเหรอพี่ ไปเถอะนะ'' ''ข้าวไปเถอะ พี่เหนื่อยมาก'' ''หนูช่วยให้พี่หายเหนื่อยได้น้า'' ข้าวเอามือลูบต้นแขนของเอฟ ''อ๊ะ!'' ข้าวร้องออกมาเมื่อข้อมือถูกกระชากออกแล้วบีบอย่างแรง ข้าวมองหน้าโชกุนที่หน้าตาดูน่ากลัว ''พี่โช'' เอฟตกใจ ''อย่ามายุ่งกับของของกู'' โชกุนพูดเสียงเเข็ง สะบัดมือของข้าวอย่างแรงจนเซ คว้าปลอกคอที่เอฟแอบใส่ไว้ตลอดก่อนจะกระชากให้เดินลากตามไป โชกุนผลักเอฟขึ้นรถก่อนจะกระแทกประตูปิด ขึ้นมานั่งข้างเอฟ บนรถปกคลุมไปด้วยความเงียบ ''ผมนึกว่าพี่โชกลับไปแล้วซะอีก'' ''ก็รอเราเลิกงานอยู่ไง ช้าชิบหาย'' โชกุนดูไม่หายหงุดหงิด ''จะปล่อยให้ใครจับตัวก็ได้เลยใช่มั้ย'' ''ครับ?'' เอฟงง ''พี่ไม่ชอบให้คนมายุ่งกับของเล่นของพี่'' โชกุนหันมามองด้วยสายตาที่โกรธจัด ''ขอโทษครับ คราวหน้าผมจะระวัง'' โชกุนถอนหายใจ กำพวงมาลัยแน่นก่อนจะคลายออก ''วันนี้เหนื่อยมั้ย'' โชกุนดูเย็นลง ''ไม่เหนื่อยเท่าที่พี่นั่งรอผมหรอกครับ คงเบื่อแย่ ผมนี่แย่จริงๆเลย'' โชกุนมองด้วยหางตา หยิบขวดไวน์คู่ใจส่งให้ ''ดื่ม'' ''แต่ จะดีเหรอครับ'' เอฟมองขวดนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ โชกุนมองบน ยกขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะดึงเอฟเข้ามาประกบปากจูบ ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดกัน โชกุนส่งไวน์ในปากเข้ามาในปากเอฟ เอฟค่อยๆกลืนลงไปช้าๆ ลิ้นอุ่นของโชกุนสอดเข้ามาพัวพันดับเอฟอย่างเร่าร้อน ใบหน้าของเอฟร้อนผ่าวหายใจไม่เป็นจังหวะ โชกุนถอนปากออก ใช้ลิ้นเลียไวน์ที่ติดอยู่ตรงมุมปาก ''ใช้ได้'' เอฟยังคงนั่งอึ้ง โชกุนขำเบาๆก่อนจะขับรถออกไป ทั้งคู่มาที่ห้องเช่าของเอฟ ''ขอบคุณมากนะครับพี่โช'' เอฟบอก โชกุนพยักหน้า เอฟเปิดประตูลงจากรถ เดินไปไขประตู โชกุนเดินมายืนขนาบข้าง ''พี่โช ลืมอะไรเหรอครับ'' ''วันนี้ไปนอนกับพี่'' ''ห้ะ แต่'' ''เลิกพูดมากสักทีได้มั้ย ทำตามที่สั่งก็จบแล้ว'' โชกุนเสียงแข็งทำให้เอฟหงอ ''ครับพี่โช'' ทั้งคู่กลับขึ้นมาบนรถ โชกุนขับรถไปที่คอนโดของตัวเอง อย่างน้อยปีนี้ก็มีคนอยู่ด้วยแหละนะ วานั่งอยู่บนโซฟาแกว่งขาไปมา นั่งมองโทรศัพท์เป็นระยะๆเหมือนรอใครสักคนให้โทรมา จะใครล่ะก็เหนือนั่นแหละ ไปฉลองปีใหม่กับเพื่อน บอกว่าจะไปแป๊ปเดียวจะรีบมาหา แต่จนป่านนี้แล้วเหนือก็ยังไม่ติดต่อวามาเลย ทั้งๆที่น่าจะเสร็จตั้งแต่บ่ายแล้วแท้ๆ ไม่ใช่ว่าวางี่เง่าหรือหึงหวงอะไร หากแต่จะเป็นห่วงซะมากกว่า เพราะเหนือเป็นคนที่ตรงต่อเวลาและรักษาคำพูดมาก เลยกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นทำให้เหนือมาช้าหรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากโทรไปรบกวน รอให้เหนือติดต่อมาเองจะดีกว่า วาก็ทำได้แค่รอ รอนานกว่านี้หลายปีก็เคยมาแล้ว แค่นี้ชิวๆ วาเล่นเกมในโทรศัพท์จนเบื่อ เดินไปหยิบกีตาร์มานั่งจับคอร์ดเล่นเพลงไปเรื่อย ไลฟ์ไอจีคุยกับเพื่อน จนตอนนี้จะสองทุ่มแล้วแต่เหนือก็ยังไม่มา วานอนยืดตัวบนโซฟาแล้วถอนหายใจ เหนือหายไปไหนกันนะ เสียงโทรศัพท์ของวาดังขึ้นทำให้วาดีดตัวขึ้นนั่งทันที รีบคว้าโทรศัพท์มาดูพอรู้ว่าใครโทรมาก็รีบกดรับสาย ''พี่ลมเหนือ'' ''ทำอะไรอยู่'' ''ก็รอพี่ลมเหนือนั่นแหละ ไหนพี่บอกจะรีบมาหาวาไงครับ'' ''ขอโทษทีนะ พอดีพี่ติดธุระนิดหน่อยน่ะ ไม่มีเวลาโทรบอกเลย'' ''ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ลมเหนือโอเคก็ดีแล้ว วานึกว่าพี่เป็นอะไรไปซะอีก'' เหนือขำ ''ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ'' ''ไม่เป็นไรครับ'' วาเงียบไปแปปนึง ''คิดถึงครับ'' วาพูดออกไปอย่างอายๆ ''คิดถึงก็ลงมาหาสิครับ'' ''หืม พี่ลมเหนือมาถึงแล้วเหรอครับ'' ''ใช่ แต่งตัวหล่อๆล่ะ'' ''ทำไมเหรอครับ'' ''พี่จะพาไปที่ที่หนึ่งครับ'' ''ที่ไหนเหรอ'' ''เดี๋ยวก็รู้เองแหละ รีบลงมาหาพี่สิ'' ''พี่ลมเหนือจะแกล้งอะไรผมอีกปะเนี่ย'' ''พี่เคยแกล้งเราด้วยเหรอ'' ''บ่อยจะตาย'' เหนือขำ ''พี่รอนะครับ'' ''โอเคครับ เดี๋ยววารีบลงไป'' วาวางสาย ลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า หาชุดที่คิดว่าดูดดีที่สุดออกมา แต่มันก็แค่เสื้อยืดสีขาวตัวใหม่ที่ไม่เคยใส่กับกางเกงแสล็คสีน้ำตาลแค่นั้น สำหรับวาแค่นี้ก็หรูมากแล้ว วาหยิบของและกระเป๋าก่อนจะลงมาข้างล่าง เมื่อเจอกับคนที่รออยู่ก็ถึงกับต้องชะงัก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนพิงรถสีดำคันหรู สวมสูทสีดำดูเรียบหรู ทรงผมถูกเซทอย่างสวยงาม เหนือเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าก็ยิ้มให้ เดินเข้ามาหาวา ขนาดแค่ท่าทางการเดินยังดูเหมือนเจ้าชายเลย วามองเหนืออย่างไม่ละสายตา ''ขอโทษที่มาช้านะ'' เหนือเอามือจับเสื้อของวา ''น่ารักจังครับวันนี้'' วายังคงมองเหนือไม่วางตา ''วันนี้พี่หบ่อมากเลย'' ''หืม เหรอ'' เหนือขำ เอามือขยับจับสูทให้เข้าที่ วามองตัวเองสลับกับเหนือ ''ผมว่า ผมขึ้นไปเปลี่ยนชุดดีกว่า'' ''ไม่เห็นต้องเปลี่ยนเลย ชุดนี้น่ารักดีออก'' ''ผมกับพี่ยืนคู่กันแล้วเหมือนพี่เอาลูกคนใช้ไปเที่ยวด้วยเลย'' เหนือขำ จับมือวาไว้แล้วดึงเข้ามาชิดตัว ''ลูกคนใช้น่ารักขนาดนี้พี่ก็พาไปเที่ยวแหละ'' เหนือยิ้ม หอมแก้มของวาเบาๆ ''ขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา'' วาขึ้นมาบนรถของเหนือ ''พี่ยังไม่บอกผมเลยว่าเราจะไปไหนกัน'' ''บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวก็รู้เอง'' วาทำหน้ายู่เหมือนงอน ''ทำไมทำหน้ายังงั้นเล่า'' เหนือยีผมวาอย่างเอ็นดู ''ก็พี่ไม่บอกนี่นาว่าจะไปไหน'' ''ไม่บอกหรอก'' เหนือขำในลำคอ หยิบถุงใบหนึ่งมาจากเบาะหลังส่งให้วา ''อะไรเหรอครับ'' ''พอดีพี่ผ่านร้านขนมที่เราชอบด้วย เลยซื้อมาฝาก'' ''โห อยากกินอยู่พอดีเลย ขอบคุณมากนะครับ'' ตาวาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นขนมหวาน ท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ขนมของวาทำเอาเหนือหยุดยิ้มไม่ได้ เหนือสตาร์ทรถขับออกไป รถของเหนือมาจอดที่โรงแรมหรูสูงชะลูดแห่งหนึ่ง ภายนอกดูหรูหราโอ่อ่ายังกับวัง ''จองเอาไว้ที่ห้องอาหารครับ'' ''คุณลมเหนือสวัสดีครับ เชิญได้เลยครับ'' ''ขอบคุณครับ'' เหนือพาวาลงมาจากรถ ส่งกุญแจให้พนักงานขับรถไปจอดให้ ''ไปกันเถอะ'' ''ไป?'' ''ไปข้างในไง'' ''ในนี้เหรอครับ?'' ''เอ้า ก็ใช่สิ จะไปไหนล่ะเรา'' เหนือขำ จับมือของวาเดินขึ้นบันไดทางเข้า ''เดี๋ยวครับ เรามาทำอะไรกันที่นี่เหรอ'' ''มาทานข้าวน่ะ'' ''กินข้าวที่นี่เหรอครับ'' ''ใช่'' ''แต่ ราคามันไม่แพงเหรอครับ'' ''ก็ไม่นะ อีกอย่าง ที่นี่ก็เป็นโรีงแรมของพ่อพี่เอง'' ''อ๋อ'' ถึงวาจะรู้ว่าเหนือรวยแต่ก็ยังไม่ชินสักที ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินไป พวกพนักงานต่างโค้งต้อนรับทั้งคู่อย่างดี พนักงานต้อนรับที่หน้าห้องอาหารมาพาทั้งคู่ไปที่โต๊ะติดหน้าต่างที่สามารถเห็นวิวยามค่ำคืนของตัวเมืองได้อย่างชัดเจน ''คือ พี่ลมเหนือ'' ''หืม ชอบมั้ย'' ''ไอชอบก็ชอบแหละครับ แต่มันไม่เกินไปเหรอครับ'' ''เกินไปยังไงเหรอ'' ''ก็แบบ'' วามองไปรอบๆตัว ''ผมไม่เหมาะกับที่นี่เลย'' ''ทำไมไม่เหมาะ่ล่ะ'' ''ก็ดูแต่ละคนสิครับ ทั้งการแต่งตัว ฐานะ ต่างกับผมลิบลับเลย ผมไม่ควรมาที่แบบนี้ด้วยซ้ำ'' ''วายุ'' ลมเหนือจับมือของวา วาเงยหน้ามองเหนือ ''วาเหมาะกับสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกนี้เลยนะรู้มั้ย อะไรที่พี่มี พี่ก็จะให้วาทุกอย่าง'' สายตาของเหนือที่มองมาบวกกับคำพูดนั้นยิ่งทำให้วาเขินไปกันใหญ่ วาหน้าแดงไปหมดจนถึงหู ''ทานอาหารกันเถอะ'' วายิ้มแล้วพยักหน้า ''ครับ'' อาหารถูกนำออกมาทีละคอร์ท แต่ละอย่างดูน่ากินมาก วาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเหมือนกับเหนือทำให้ไม่ได้มีโอกาสกินอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่ สมัยเด็กก็มีแต่เหนื่อที่คอยเอานั่นนี่มาให้ ทั้งของใช้ต่างๆที่ราคาแพง พาไปกินขนมหรืออาหารหรูหรากับครอบครัว วากินอย่างเอร็ดอร่อย เหนือเองก็กินบ้างแต่สายตาเอาแต่มองไปที่วา ''เป็นไงบ้าง ใช้ได้มั้ย'' ''อาอ่อยมากอั๊บ'' ''กลืนก่อนค่อยพูดสิ'' เหนือขำ หยิบผ้ายื่นไปเช็ดมุมปากของวา ''วาชอบพี่ก็ดีใจ'' เหนือยิ้ม รู้สึกอิ่มแค่ได้มองวากิน แค่ได้เห็นวามีความสุขเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แพงแค่ไหนเหนือก็จ่ายได้ แล้วช่วงเวลาที่วารอค่อยที่สุดก็มาถึง ช่วงของหวานนั่นเอง ของหวานหน้าตาสวยงามถูกนำมาวางจนเต็มโต๊ะ ''โห มีแต่อันน่ากินทั้งนั้นเลย'' ''กินเยอะๆเลย'' วาหยิบนั่นนี่กินด้วยมบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เหนือแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปวาที่กำลังเคี้ยวขนมแก้มป่อง กดตั้งเป็นรูปหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าโดยไม่ให้วาเห็น ''อิ่มแปล้เลย'' วาลูบท้องตัวเองในลิฟท์จนเหนืออดขำไม่ได้ เอามือลูบหัววาก่อนจะดึงเข้ามาชิดตัว ทั้งคู่ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรม พนักงานเดินนำทั้งสองไปที่หน้าห้องหนึ่ง เหนือใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปในห้อง วาเดินไป ''โห'' ห้องขนาดใหญ่ถูกตกแต่งด้วยเฟอนิเจอร์ราคาแพง ทั้งผนังและพรมดูเรียบหรู มีอุปกรณ์ออำนวยความสะดวกครบครัน ''อันนี้เป็นห้องดีลักซ์น่ะ ไม่ค่อยได้เปิดใช้เท่าไหร่'' เหนือบอก วาเดินไปที่กระจกบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นแทบจะทั้งฝั่งเมือง เหนือเดินมายืนข้างๆ ''คืนนี้เราจะดูพลุกันที่นี่แหละ'' ''จริงเหรอครับ'' ''อืม'' ''แล้วราคา'' ''บอกแล้วไงว่านี่โรงแรมพ่อพี่'' เหนือเอามือโอบไหล่วา ก้มลงมาหอมแก้มวา วาเงยหน้ามามอง ''ทำไมพี่ดีกับผมจังครับ'' เหนือยิ้ม โน้มตัวลงมาเอาคางเกยไหล่ของวา ''เพราะวาก็ดีกับพี่ไง'' ''แต่วาไม่ได้ทำอะไรให้พี่เลยนะ ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้พี่ได้เลย มีแต่พี่ต้องคอยช่วยวาอยู่ตลอด'' ''นี่เราไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าตัวเองช่วยคนอื่นไว้มากแค่ไหน'' วาส่ายหน้าอย่างซื่อตรง เหนือขำ ประกบปากจุมพิตวาอย่างแผ่วเบา ''แค่วาเป็นวาก็มากพอแล้ว'' เวลาใกล้สองทุ่ม น้ำยืนมองตัวเองหน้ากระจก แต่งตัวแบบนี้ดูดีแล้วหรือเปล่านะ น้ำเปลี่ยนชุดไปมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความที่อ่านค้างไว้ 'เดี๋ยวจะถึงแล้วนะครับ' เจแปนกำลังจะมารับน้ำออกไปเที่ยวปีใหม่อย่างที่บอกไว้เมื่อตอนบ่าย น้ำเองก็ไม่มีแพลนอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้วเลยตอบตกลงเจแปนไป ไม่รู้ว่าจะเรียกความสัมพันธ์ตอนนี้ของน้ำและเจแปนว่ายังไงดี น้ำเคยเป็นติวเตอร์ให้กับเจแปนช่วงเวลาสั้นๆ แต่มีความสัมพันธ์เกินเลยกันไป แล้วก็ยังมีอะไรกันอยู่เรื่อยมา จะเรียกว่าคู่นอนก็ได้แหละมั้ง แต่น้ำก็ยังมองเจแปนเป็นน้องชายคนหนึ่งด้วย เจแปนมักจะชวนน้ำไปนู่นไปนี่อยู่บ่อยๆ แม้น้ำจะปฏิเสธอยู่บ่อยครั้งก็ตาม แต่การที่มีเจแปนเข้ามาในชีวิตก็ถือว่าทำให้น้ำรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง 'ถึงแล้วนะครับ รออยู่ข้างล่างนะ' เจแปนส่งข้อความมาอีกครั้ง น้ำเดินไปหน้ากระจก ทำไมถึงต้องจริงจังกับการแต่งตัวขนาดนั้น ก็แค่ออกไปเที่ยวกับน้องเฉยๆเอง น้ำลงมาข้างล่าง เจแปนนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์รออยู่ เจแปนนั้นเป็นเด็กอายุ17ที่หน้าตาดี หุ่นก็ดี ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าเด็กมันหล่อจริงๆ เจแปนเงยหน้ามามองน้ำ เช็คน้ำตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแทะโลม น้ำนั้นหน้าสวยมากแต่ก็หล่อในเวลาเดียวกัน ร่างกายสูงโปร่งใส่อะไรก็ดูดี ''วันนี้พี่สวยจัง'' เจแปนเอ่ยปากชม ''สวยเสยอะไรล่ะ เลิกชมพี่แบบนั้นสักที'' ''เอ๊า ไม่ให้ชมคนสวยว่าสวยแล้วจะให้ชมว่าอะไรอะครับ'' เจแปนทำหน้ากวน ''พี่ไปละ'' ''เดี๋ยวๆๆ ผมล้อเล่นพี่'' เจแปนขำ ดึงน้ำไว้ ''ปะ ขึ้นรถ'' น้ำขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายเจแปน เจแปนเอาหมวกอีกใบยื่นให้น้ำใส่ ก่อนจะขับรถออกไป น้ำจับเอวของเจแปนอย่างไม่คิดอะไร แต่เจแปนนั้นยิ้มไม่หุบกับสัมผัสของมือน้ำที่หน้าท้อง ''ไปฉลองกับเพื่อนมาเป็นไงบ้างพี่'' ''ก็ดีนะ สนุกดี นานๆทีจะได้รวมกัน แล้วเราล่ะ'' ''ผมไปจับเล่นกับเพื่อน ได้น้ำยาล้างจานมาเฉย'' น้ำขำ ปกติแล้วน้ำไม่ได้เที่ยวปีใหม่ที่ไหน ถ้าไม่ไปกับครอบครัวก็จะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่นแหละ เจแปนขับรถมาจนถึงสยาม วัยรุ่นมากมายต่างมาเค้าท์ดาวน์กันที่นี่ ไม่ก็มาไหว้พระตรีขอพรซึ่งเป็นกิจกรรมยอดฮิต ''ไปไหว้พระกันมั้ยพี่'' ''อืม เอาสิ'' เจแปนขับไปที่เซ็นทรัลเวิลด์ จอดรถเปิดเบาะเอาดอกไม้ธูปเทียนออกมา ''เตรียมมาครบเลยเหรอ'' ''อืม ก็กะจะมาไหว้ขอพรสักหน่อยนี่'' เจแปนพาน้ำเดินไปที่พระตรี ผู้คนมากมายนั่งกระจายไปทั่วพื้นที่ เจแปนหาที่นั่งว่างๆ จัดเตรียมธูปเทียนดอกไม้ให้น้ำ ''รู้มั้ยว่าเค้าชอบมาขอเนื้อคู่กันที่นี่ บอกเลยว่าแม่นมาก ขอแบบไหนก็ได้แบบนั้น'' ''จริงเหรอ'' น้ำดูไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ''ลองดูก็ไม่เสียหายนี่พี่'' เจแปนยิ้ม ''ไหน สเปคพี่เป็นแบบไหนเหรอครับ'' น้ำคิดสักพัก ''แค่จริงใจกับพี่ก็พอแล้ว'' น้ำหลับตา อธิษฐานขอพรแล้วปักธูปวางดอกไม้ เจแปนมองน้ำแล้วยิ้มออกมา ''ผมจะเอาคนนี้ครับ'' เจแปนบ่นพึมพำแล้วปักธูปบ้าง ทั้งคู่มาที่สยาม มีการจัดสถานที่สำหรับถ่ายรูปมากมายอย่างสวยงาม ''พี่น้ำ ไปยืนตรงนั้นดิ'' เจแปนบอก น้ำไปยืน เจแปนเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปน้ำหลายต่อหลายรูป เดินมายืนข้างแล้วยกกล้องถ่ายรูปคู่กับน้ำ น้ำยิ้มอ่อนๆ เจแปนดูพอใจกับรูปที่ได้ โพสท์ลงสตอรี่ไอจีอวดเพื่อนๆ ''ปกติพาคนอื่นมาที่นี่ทุกปีปะเนี่ย'' น้ำแซว ''เห็นแบบนี้ถ้าไม่พิเศษจริงๆผมไม่พามาหรอกนะครับ'' เจแปนยักคิ้ว ''พี่คงโชคดีมากเลยดิถ้างั้น'' ''ผมต่างหากที่โชคดี'' เจแปนชิงขโมยหอมแก้มน้ำ น้ำตีแขนของเจแปน มองไปรอบๆที่คนมองมา ''เดี๋ยวเถอะ'' เจแปนหัวเราะชอบใจ เหลืออีกสักพักกว่าจะถึงเวลาเค้าท์ดาวน์ ''ไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ยครับ'' เจแปนถาม น้ำพยักหน้าตอบ เจแปนยื่นมือมา ''ขอจับมือได้ปะพี่'' น้ำมองแล้วยิ้ม ยื่นมือไปจับ เจแปนยิ้มกว้าง ก่อนจะพาน้ำไปหาอะไรกินฆ่าเวลา ทั้งคู่มานั่งกินไอศกรีมกันที่ร้านบนห้าง วัยรุ่นที่มากับแฟนนั่งกันเต็มร้านไปหมด ทั้งคู่เองก็ดูไม่ต่างไปจากคู่รักเลย และดูเหมือนเจแปนจะชอบแบบนั้นซะด้วย ''อ้าม'' เจแปนตักไอศกรีมป้อนน้ำ ''พี่กินเองได้น่า'' ''อย่าดื้อดิพี่'' เจแปนทำหน้ายู่ใส่ น้ำขำเบาๆก่อนจะอ้าปากยอมให้เจแปนป้อน ''แล้วเราไม่มีคนให้ไปฉลองด้วยเหรอ'' เจแปนทำหน้างง ''ก็พี่ไง'' ''ไม่ใช่ พี่หมายถึงเพื่อน แฟน อะไรแบบนั้น'' ''หึ ผมอยากมากับพี่นี่แหละ'' ''ทำไมล่ะ'' เจแปนตักไอติมเข้าปากทำท่าครุ่นคิด ''ก็แค่อยากอยู่กับพี่ แค่นั้นแหละ'' น้ำพยักหน้า ตักไอติมเข้าปากบ้าง ''แล้วพี่อะ ทำไมถึงมากับผม'' น้ำกะจะตอบว่าเพราะว่าง ''ก็อยากมาด้วย'' เจแปนยิ้มกว้าง ทำท่าเขินแบบกวนๆ โต๊ะข้างๆที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ก็พลอยเขินกันไปด้วย น้ำรู้สึกอายขึ้นมาก้มหน้าก้มตาตักไอศกรีมกิน ทั้งคู่ออกมาจากร้านหลังกินเสร็จ เจแปนพาน้ำมาหาที่นั่งรอเค้าท์ดาวน์ ''พี่น้ำ'' ''หืม'' ''พี่คิดยังไงกับผมเหรอ'' น้ำหันมามองเจแปน ''หมายความว่ายังไงเหรอ'' ''ก็แบบ พี่คิดว่าผมเป็นยังไง'' ''ดื้อ'' ''ดื้ออะไรเล่า เอาดีๆดิ'' เจแปนทำหน้างอนเหมือนเด็ก น้ำขำ ''ก็เป็นน้องที่น่ารัก สดใส ถึงจะกวนบ้างซนบ้าง แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว'' น้ำบอก ''แค่น้องเหรอ'' เจแปนมองด้วยสายตาเหมือนต้องการคำตอบอะไรบางอย่าง ''ใช่ แค่น้อง'' สีหน้าของเจแปนเปลี่ยนไปช่วงเวลาหนึ่งก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา ''ไปหาที่กันเถอะพี่'' เจแปนจับมือของน้ำดึงให้ลุกขึ้น วิ่งไปที่กลางลานของห้าง ทุกคนมารวมตัวกันแล้วเริ่มนับถอยหลัง ''5! 4! 3! 2! 1!'' สิ้นเสียงนับแทนที่ด้วยเสียงและสีจากพลุมากมายที่ถูกจุดขึ้น เจแปนดึงน้ำเข้าไปชิดตัว ''สวัสดีปีใหม่ครับพี่น้ำคนสวย'' ปล้วประกบปากจูบน้ำทันที น้ำตกใจนิดหน่อยแต่จากที่ดันอกก็เปลี่ยนเป็นคล้องคอของเจแปนแล้วจูบตอบแทน เจแปนยิ้ม จูบน้ำอย่างเนิ่นนานก่อนจะถอนปากออก ''ปีนี้ผมจะไม่ยอมเป็นแค่น้องแล้ว'' ''5! 4! 3! 2! 1!'' หมีนั่งอยู่ในรถ มองดูพลุที่ถูกจุดขึ้น แสงสีช่างสวยงามเสียจริง ปีที่แล้วเกิดเรื่องต่างๆขึ้นมากมาย ตอนนี้หมีคงจะต้องทิ้งเรื่องพวกนั้นไว้กับปีที่แล้ว แล้วเริ่มต้นใหม่ในปีนี้ อยู่ๆน้ำตาของหมีก็ไหลออกมา หมีแค่คิดว่า จริงๆตอนนี้หมีควรจะยังฉลองกับน้ำอยู่แท้ๆ แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กับมาไม่ถึงปีใหม่ หมีแค่เหงา ก็แค่เหงาแค่นั้น จะให้ทำยังไง ไม่ได้คิดว่าจะต้องมานั่งเหงาบนรถคนเดียวแบบนี้ในวันปีใหม่แบบนี้นี่ หมีควรจะเตรียมเซอไพร้ส์ หาของขวัญให้ับคนที่รักไม่ใช่เหรอ เสียงเคาะกระจกรถทำให้หมีสะดุ้ง หมีเลื่อนกระจกลงก็ตกใจนิดหน่อย ''พี่หมี?'' ใบหน้าหวานและดวงตากลมโตจับจ้องมา ทำไมศศินถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ หมีรีบปาดน้ำตาของตัวเอง ''อ้าว ศศิน มาทำอะไรเหรอ'' ''ผมสิครับต้องถาม พี่มาทำอะไรหน้าร้านพ่อผมเหรอครับ'' หมีมองไปบนป้ายร้านข้าวต้ม นั่นสิ ทำไมหมีถึงขับรถมาจอดตรงนี้กันนะ ศศินยิ้ม ''สวัสดีปีใหม่นะครับพี่หมี'' หมียิ้ม ''สวัสดีปีใหม่นะ'' ''ไหนๆก็มาแล้ว แวะกินข้าวต้มมั้ยครับ'' ''อื้ม เอาสิ'' หมีลงจากรถ เข้าไปในร้านข้าวต้มของครอบครัวศศิน ร้านนี้เป็นร้านประจำของเหล่านักศึกษาและคนในละแวกนี้เพราะเปิดดึกและอาหารรสชาติดี ''อ้าว เรานี่'' พ่อของศศินรู้สึกคุ้นหน้าของหมี หมียกมือไหว้ ''สวัสดีครับ'' ''เอาพอเศษมาเลยก็ได้ป๊า'' ''จัดไป'' พ่อของศศินเดินไปทำอาหาร ''แล้วเราไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ'' หมีถาม ศศินส่ายหน้า ''ผมไม่รู้จะไปไหนอะครับ เลยอยู่กับที่บ้านช่วยทำงานนนี่แหละ'' รอยยิ้มสดใสของศศินทำให้หมีรู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว ''มาแล้ว'' พ่อของศศินวางชามอาหารให้ทั้งคู่ ''ขอบคุณครับ'' หมีกล่าวก่อนจะใช้ช้อนตักกิน ''อร่อยมากเลยครับ'' ''ทำสุดฝีมือเลยนา'' พ่อของศศินหัวเราะ ''เออ จริงสิ เรามีของจะให้เค้าไม่ใช่เหรอ'' พ่อวางมือบนไหล่ศศิน หมีหันมามองทำให้ศศินลน ''ให้อะไรเหรอ'' ''เอ่อ คือว่า'' ''ก็ศศินเค้าเตรียมของขวัญปีใหม่ให้เรา นั่งทำอยู่ทั้งวันเลยนะ'' ''ป๊า!'' ศศินดันตัวพ่อของตัวเอง หน้าแดงไปหมดถึงใบหู น่ารักชิบหาย หมีคิดในใจ ''ก็..คือ...คือผมอะ'' ศศินพยายามหาข้อแก้ตัวแต่ก็ไม่เป็นผล ถอนหายใจออกมา ก้มหน้าก้มตาหลบเพราะเขิน ''ผมแค่อยากให้ของขวัญพี่เฉยๆ'' หมียิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวของศศินทำเอาศศินใจเต้นแรง ''ขอบคุณมากเลยครับ'' ศศินรีบลุกขึ้น ''ผมไปเอาลงมาก่อนนะ'' ศศินรีบขึ้นมาบนห้อง เดินไปที่โต๊ะซึ่งมีถุงกระดาษวางอยู่ มองไปที่สร้อยรูปพระจันทร์ของแม่ที่จากไปแล้ว ''ศินจะทำไงดีอะม๊า ป๊าอะ'' ศศินงอแง มองไปที่บอร์ดซึ่งติดรูปของหมีสมัยมัธยมเต็มไปหมด จะไม่ให้เขินขนาดนี้ได้ยังไง แค่บังเอิญมาที่ร้านก็เขินจนแทบจะทำตัวปกติไม่ได้อยู่แล้ว ฮึดสู้แล้วหยิบถุงเดินกลับลงมาที่โต๊ะ แม้แต่ตาของหมียังไม่กล้่ามองเลย ''นี่ครับ'' ''ขอบคุณนะครับ'' หมีเอามาเปิดดู มันคือกำไลข้อมือที่ทำจากไหมพรมสีน้ำตาล มีดอกไม้สีขาวเล็กประดับอยู่ หมียิ้ม เอามันขึ้นมาใส่แล้วยกมอง ''น่ารักจัง'' ''มันอาจจะไม่สวยนะครับ'' ''สวยมากเลยต่างหาก'' หมียื่นมือบีบมือของสศิน ''ขอบคุณนะครับ'' ''ไม่เป็นไรครับ'' ศศินพยักหน้ารัวๆ ศศินออกมาส่งหมีที่หน้าร้านหลังจากกินเสร็จ ผู้คนกลับกันไปหมดแล้ว รวมถึงพ่อของศศินก็ขึ้นไปนอนแล้วด้วย ศศินหันมามองหมีเป็นระยะระหว่างที่เดินไปที่รถ ''พี่หมีครับ'' ''หืม'' ''ผมไม่รู้ว่าพี่มีเรื่องเศร้าอะไร แต่วันนี้เป็นวันที่เราจะได้เริ่มต้นใหม่นะครับ ไม่ว่าจะเรื่องเศร้าอะไรผมขอให้มันผ่านไปนะครับ พี่จะต้องมีความสุขแน่นอนในปีนี้'' หมีชะงักไปนิดหน่อยเพราะจู่ๆศศินก็พูดออกมา คงจะเห็นที่หมีร้องไห้สินะ หมียิ้ม โน้มหน้าลงไปหาศศินช้าๆ ก่อนจะฝังริมฝีปากไปที่หน้าผากของศศินอย่างแผ่วเบา ''ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ'' ศศินค้างไปแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น หมีแอบขำในใจ เปิดประตูขึ้นไปบนรถ ''รีบกลับเข้าบ้านนะครับ เดี๋ยวพี่ถึงแล้วบอกนะ'' ''คะ..ครับ'' หมีขับรถออกไป ศศินจับหน้าผากตัวเอง รีบจ้ำอ้าวกลับเข้าไปในบ้าน พุ่งตรงไปที่ห้อง กระโดดดิ้นไปมาบนเตียงเพราะความเขิน ''วันนี้ขอบคุณกันมากเลยนะ'' รุ่นพี่หมอคนหนึ่งบอกกับนักศึกษาแพทย์ปี4ที่มาอยู่ช่วยเวรกันในวันปีใหม่ ปิ่นทิ้งตัวนั่งลงในห้องพัก ทั้งที่มีแพลนมากมายที่อยากทำกับอ๊อฟในวันปีใหม่แท้ๆแต่ดันมีคำขอจากอาจารย์มาซะก่อน ถ้าไม่ติดว่าได้คะแนนด้วยปิ่นคงไม่อยู่หรอก ปิ่นไม่ได้ติดต่ออ๊อฟเลยทั้งวันเพราะยุ่งมากและใช้โทรศัพท์ตอนทำงานไม่ได้ ไม่รู้ว่าอ๊อฟทำอะไรอยู่ เห็นว่าจะไปฉลองกับเพื่อนตอนบ่าย ปิ่นเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู อ๊อฟโทรมาหาปิ่นสิบกว่าสาย แต่ปิ่นปิดสั่นไว้เลยไม่ได้ยิน ปิ่นรีบกดโทรกลับไปหาอ๊อฟทันที แต่อ๊อฟกลับไม่รับสาย ปิ่นโทรย้ำอีกหลายครั้งแต่อ๊อฟก็ไม่รับ ดูเวลาตอนนี้กำลังจะตีสอง หรืออ๊อฟจะหลับไปแล้วหรือเปล่านะ ปิ่นรู้สึกผิดมาก ทั้งๆที่สัญญากับอ๊อฟไว้แล้วแท้ๆว่าจะฉลองด้วยกัน ตั้งแต่ขึ้นวอร์ดปิ่นก็แทบจะไม่มีเวลาให้อ๊อฟเลย กลับถึงห้องก็เหนื่อยรีบเข้านอน ตื่นแต่เช้ามาขึ้นวอร์ด วนลูปไปแบบนี้เรื่อยๆ มีแค่บางวันที่ได้หยุดพักผ่อนอยู่ด้วยกัน ถึงอ๊อฟจะบอกว่าเข้าใจแต่ปิ่นรู้ดีว่าอ๊อฟนั้นน้อยใจ ปิ่นรีบเปลี่ยนชุด เก็บของบอกลารุ่นพี่และอาจารย์ รีบขับรถกลับไปที่คอนโด ระหว่างทางยังคงพยายามโทรหาอ๊อฟตลอด จนกระทั่งมาถึง ปิ่นจอดรถแล้วรีบขึ้นลิฟท์ไปที่ห้อง ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป ในห้องนั้นมืดสนิท เงียบสงัดมีเพียงเสียงแอร์ให้ได้ยิน ปิ่นเปิดไฟวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ สายตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตรงโซฟา ปิ่นเดินไปเปิดถุงนั้นดูก็พบกับกล่องแหวนกล่องหนึ่ง ปิ่นเปิดออก มันเป็นแหวนเงินเรียบๆธรรมดาที่ข้างในสลักชื่อจริงของปิ่นและอ๊อฟรวมกันไว้ คงจะเป็นของขวัญปีใหม่สินะ ปิ่นยิ่งรู้สึกผิดไปกันใหญ่เพราะตัวเองไม่ได้เตรียมอะไรเลย กะว่าจะให้ชดเชยหลังปีใหม่ ''อ๊อฟ'' ปิ่นส่งเสียงเรียกแต่ไม่มีการตอบรับ ปิ่นค่อยๆเปิดประตูห้องนอน กดเปิดไฟ อ๊อฟนอนอยู่บนเตียง คงจะหลับไปแล้วจริงๆ ปิ่นขึ้นไปนอนข้างๆอ๊อฟ เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ เอาแขนก่ายจะกอดอ๊อฟแต่อ๊อฟจับเอาไว้ ''กลับมาแล้วเหรอ'' ''อืม ยังไม่นอนเหรอ'' ''หลับไปแล้ว แต่ตื่นเพราะมึงเปิดประตู'' ''ขอกอดหน่อย'' อ๊อฟดันปิ่นออกจากตัว ''กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำไป ทำงานมาทั้งวันแล้วนี่'' ''อ๊อฟ กูขอโทษ'' ปิ่นยังคงดื้อที่จะกอดอ๊อฟ ''อย่า ปิ่น'' ''กูขอโทษ'' ปิ่นปัดมืออ๊อฟออกแล้วสวมกอดอ๊อฟจากด้านหลัง อ๊อฟยังคงไม่หันมามองหน้าปิ่น ''กูจะนอนแล้ว'' ''มึงโกรธกูเหรอ'' ''กูจะไปโกรธมึงเรื่องอะไร'' ''ก็เรื่องที่กูมาไม่ทันปีใหม่ไง'' ''ไม่ได้โกรธหรอก ก็แค่น้อยใจ'' ''กูก็ขอโทษแล้วไง กูกลับมาแล้วเนี่ย'' ''อืม กูของี่เง่าหน่อยเหอะว่ะ โอเคนะ'' อ๊อฟพูดเสียงเรียบ ปิ่นรู้สึกผิดไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไง ลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนมานอนบนเตียง มองแผ่นหลังของอ๊อฟอย่างเศร้าสร้อย ได้แต่ยอมรับผิดแล้วหันหลังชนกับอ๊อฟแล้วพยายามข่มตาให้หลับ | 
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2023-3-8 10:52:29
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2023-3-8 11:20:06
เจ้าของ
โพสต์ 2023-3-8 13:55:17
โพสต์ 2023-3-9 06:09:09