แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DinDin123 เมื่อ 2019-4-24 16:21
คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่ไม้ยังไม่ตื่นผมได้แต่นั่งเฝ้าภวนาตลอดเวลา ผมอยู่ที่นี่ตลอดสองวัน ส่วนก่อเกิดกับทรงกลดไปทำงานตอนแรกทรงกลดจะมาเฝ้าเพราะไม่ไว้ใจผม แต่สุดท้ายก่อเกิดก็เกลี้ยกล่อมเพราะจำเป็นต้องหาเงินมาดูแลไม้ ขอบคุณที่ก่อเกิดไว้ใจ ให้โอกาสผมตอนนี้เลยมีแต่ผมเท่านั้นที่อยู่กับไม้ ผมนอนหลับข้างเตียงมือยังกุมมือไม้ตลอดเวลา หวังว่าพรุ่งนี้ไม้จะตื่นขึ้นมา สองคืนที่ผ่านมาผมแทบนอนไม่หลับเพราะกลัวว่าไม้เป็นอะไรไป ยิ่งเห็นสายที่ห้อยยาว และสายที่ต่อกับท้องของไม้ผมก็ยิ่งเจ็บปวด ไม่อยากเห็นไม้อยู่ในสภาพแบบนี้เลย เช้าวันใหม่ค่อย ๆมาเยือน แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้ผมค่อย ๆลืมตามองใบหน้าของไม้ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะสดใสขึ้นนิดหน่อย ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวใส่เสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกมา “ไม้!!” ใช่ครับพวกคุณเดาไม่ผิด ไม้ฟื้นแล้ว!!! ผมเห็นไม้ลืมตาอยู่บนเตียง สภาพดูสับสนไปหมดในที่สุดไม้ก็ฟื้นกลับมาแล้ว กลับมาหาผมแล้ว ผมรีบเข้าไปหาเอามือมากอบกุมไว้พยายามไม่สัมผัสหน้าแรงมาก เพราะกลัวไม้จะเจ็บ บาดแผลยังคงมีอยู่ ยังไม่เจือจางไป “อย่าเพิ่งขยับนะเดี๋ยวฉันเรียกหมอมาตรวจให้” ผมรีบบอกเจ้าตัวก่อนจะโทรหาพยาบาลบอกว่าไม้ฟื้นแล้วไม้มองหน้าผม ดูสับสนและหวาดกลัวผมในเวลาเดียวกัน ผมพยายามเข้าไปใกล้แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามออกห่าง แต่เพราะสายโยงรยางค์จึงไม่สามารถขยับตัวได้ผมเข้าใจดีว่าทำไมไม้ถึงได้ส่งสายตามาแบบนี้ ผมมองอย่างเจ็บปวดและรู้สึกผิด “ไม้ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะไม่ทำอะไร ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว” ผมพูดพร้อมกับจุมพิตที่ฝ่ามือเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังพยายามเอามือออก แต่ผมไม่ยอม ผมยังกุมมืออยู่แบบนั้นจนหมอมาตรวจอาการ หมอบอกว่ารอให้อาการดีขึ้นกว่านี้แล้วจะถอดสายออกให้พอไม้รู้ว่าตัวเองท้องก็เบิกตากว้าง ตกใจ แต่ไม่พูดอะไรพอหมอเดินออกไปผมก็หันกลับมาหาไม้ ความทรมานความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นทวีเมื่อเห็นน้ำตาของไม้ค่อย ๆ ไหลออกมา “ไม้ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันมันแย่” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนและรู้สึกผิดอย่างเต็มหน่วย ให้ไม้เห็นใจถึงแม้จะรู้ว่าไม้ยังไม่สามารถขยับปากพูดออกมาได้ก็ตามผมเลื่อนมือไปหวังจะเช็ดน้ำตาให้ แต่ไม้ก็เบือนหน้าไปอีกฝั่งหนึ่งเสียงดังที่ขั้วหัวใจ ราวกับจะฉีกขาดทีละน้อย ผมยอมรับ และไม่แปลกใจ “ไม้ฉันขอโทษ ฉันรักเธอจริง ๆ นะ ไม่ได้โกหก ฉันรักเธอจริง ๆ” ผมพูดบอกรักจากใจจริงผมไม่เคยอ่อนข้อให้ใครมาก่อน ไม่เคยลงให้ใครเท่านี้ แต่พอเป็นเขาผมกลับยอมทำโดยไม่มีข้อแม้ ไม้หลับตาลงทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ ผมรู้ว่าเขาคงไม่อยากจะฟังที่ผมพูดเท่าไหร่ผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่กอบกุมมือร่างบางไว้ จนไม้หลับสนิท ผมค่อย ๆเอามือเช็ดคราบน้ำตาออกก่อนจะก้มลงจูบที่ศีรษะอย่างแผ่วเบา ผมควรจะทำยังไงดีผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน จะทำยังไงให้ไม้พูดกลับผมอีกครั้ง จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ หลังจากที่ผมตื่นมาทุกอย่างก็สับสนไปหมดภาพตรงหน้าที่ควรจะเป็นห้องของคุณอากลับเป็นแสงไฟและสายน้ำเกลือสิ่งแรกที่ผมนึกออกคือ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมแปบเดียวก็ได้ยินเสียงคุณอาเรียกชื่อผมและมากุมมือผม ทำให้ผมตกใจ และขวัญผวาดูท่าผมจะกลายเป็นโรคกลัวคุณอาไปโดยปริยาย คุณอาสารภาพกับผมว่ารู้เรื่องทุกอย่างแล้วขอโทษผม ผมอาจจะรู้สึกดีใจเล็กน้อย แต่มันก็ไม่เท่ากับสิ่งที่ผมโดนสิ่งที่บั่นทอนความเป็นตัวตนและทำลายศักดิ์ศรีผมจนไม่เหลืออะไรทั้งสิ้นสิ่งที่คุณอาเคยพูด “ของเล่น” คำ ๆ นั้นกลับวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดภาพเหล่านั้นผมยังจำได้ไม่ลืม สิ่งนั้นก็ยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆจนอยากจะร้องไห้ แต่อีกหนึ่งสิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ ผมท้องผมไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยว่าผมท้องได้ บางทีเพราะเด็กในท้องผมทำให้คุณอาบอกรักผมก็เป็นได้ และพอผมคลอดลูก คุณอาก็จะรับเลี้ยงลูกไว้เองคุณอาไม่ได้รักผมจริง ๆ เห็นผมเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น ผมไม่คุยกับคุณอาเลยถึงแม้จะบอกรัก จะบอกขอโทษ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว คุณอาไม่ได้รักผมจริงคุณอาก็แค่เห็นมันเป็นเกม ใช้ผมเป็นเครื่องมือ เพื่อล้างแค้นเท่านั้น ผมตัดสินใจนอนหลับอยู่อย่างนั้นมือที่ถูกกุมพยายามจะดึงออก แต่ผมไม่ค่อยมีแรงเลย ก็เลยปล่อยไปอย่างนั้น เวลาผ่านไปผมตื่นขึ้นมาเจอกับพ่อแม่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา คุณอายังคงนอนข้างเตียงผมอย่างนั้นพอพวกท่านเห็นผมก็ดีใจและรีบตรงดิ่งมาหาผม “ไม้!! ลูกเป็นไงบ้าง!” เสียงแม่ผมถามอย่างเป็นห่วงยิ่งเห็นน้ำตาพวกท่านผมก็ยิ่งร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาเรื่อย ๆ คิดถึงสุดหัวใจ อ้อมกอดที่ผมห่างหายเป็นเวลานานรอยยิ้ม คำปลอบโยนที่ผมไม่เคยได้รับจากใคร คนที่อยู่เคียงข้างผมตลอดเวลาระยะเวลาที่ผมไกลห่างจากพ่อแม่ ทำให้ผมรู้สึกโดดเดี่ยวตลอดเวลา “พ่อแม่” ผมเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาพยายามแกะมือออกจากคุณอา ซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมแต่โดยดีแม่จับมือผมมาทาบที่แก้มของท่าน น้ำตาไหลริน “ไม่เป็นไรแล้วพ่อกับแม่อยู่นี่แล้ว” ผมอยากจะกอดพวกท่านเหลือเกินแต่สภาพตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้ “ผมขอโทษ” “ไม่ต้องขอโทษอะไรแค่ลูกปลอดภัยก็พอแล้ว ที่เหลือปล่อยให้พ่อกับแม่จัดการเอง” ยิ่งพ่อพูดแบบนี้ผมก็ยิ่งร้องไห้ ผมทำให้พวกท่านผิดหวัง ผมท้องกับคนที่เกลียดครอบครัวและคนที่ทำลายศักดิ์ศรีผมไม่เหลือซาก ผมคุยกับพ่อแม่ตลอดคุณอายังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน ช่วงเวลาที่ผมไม่เห็นหน้าพวกท่าน พอมาวันนี้กลับรู้สึกไม่เพียงพอและเจ็บปวดที่ทำให้พวกท่านต้องมาเห็นผมในสภาพนี้แม่ผมเล่าให้ฟังเรื่องที่ผมสามารถท้องได้ จริง ๆ แล้วพวกท่านรู้มาตลอดแต่เพียงไม่ได้เล่า หรือบอกความจริงให้ผมฟัง เพราะผมเป็นผู้ชายไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้ พอได้ยินอย่างนั้นยิ่งทำให้ผมหดหู่มากยิ่งขึ้น “ผมขอโทษครับที่สร้างภาระ ผมจะเอาเด็กออก” “ฉันไม่อนุญาต!!” ทันใดนั้นคุณอาก็ตะโกนออกมาทำให้ผมไม่กล้าหันไปมอง มีเพียงพ่อกับแม่ผมเท่านั้น นั่นสิครับถ้าผมท้อง ผมก็จะได้อับอายขายขี้หน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งพ่อทั้งแม่เองก็ต้องรับภาระเลี้ยงดูลูกของผม “ฉันเป็นพ่อเด็กฉันไม่ยอมให้เธอทำแท้งลูกของเรา ฉันจะดูแลเธอและลูกเอง ฉันสัญญาฉันจะไม่ทำให้เธอร้องไห้อีก” คุณอาพูดกระวนกระวายน้ำเสียงแข็งเปลี่ยนเป็นอ่อน อ้อนวอน ร้องขอ แล้วผมมีสิทธิ์จะพูด จะปฏิเสธอะไรได้ในเมื่อผมเป็นได้แค่ทาสที่เขาทำร้ายผมจนต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ผมตัดสินใจคุยกับพ่อแม่ไม่แม้แต่จะหันไปมองคุณอา ผมเหลือบมองเห็นแววตาเจ็บปวด แต่เขาจะเจ็บปวดทำไมในเมื่อทุกอย่างมันก็ตรงตามที่เขาต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ ทั้งวันผมคุยกับพ่อแม่ถามสารทุกข์สุขดิบ พวกท่านไม่เอ่ยถามถึงเวลาที่ผมอยู่ที่คฤหาสน์เลยผมใช้เวลานอนพักผ่อน ดูโทรทัศน์ คุณอาพยายามพูดคุยกับผมตลอดเวลา บอกขอโทษถามว่าอยากจะทำอะไร อยากดูอะไร ไม่อยากจะเห็นผมอยู่ในสภาพนี้อีกผมไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างที่คุณอาถาม พยายามชักชวนผมไม่สนใจและตัดสินใจพักร่างกายหลับลงไปจะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงนั้นอีกเสียงที่ทำร้าย ทำลายความไว้ใจ เชื่อใจ หลอกใช้ความรู้สึกดูถูกเหยียดหยามผมมาตลอดเวลา โชคดีที่ผมฟื้นตัวเร็ว เจ้าสายยางนั่นก็เลยโดนถอดออกไปปริยายแต่สิ่งหนึ่งที่แปลกใหม่คืออาการแพ้ท้องของผมเหมือนตอนนี้ที่ผมเข้าห้องน้ำมาอาเจียน คุณอาเองก็พยุงพาผมมาด้วย คอยลูบหลังผมหลังจากนั้นก็พามาที่เตียง “กินน้ำก่อน” คุณอายื่นน้ำมาให้ผมผมก็รับมาดื่มปกติ “หลังจากออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านกันนะ” บ้าน บ้านเหรอ สำหรับเขาคือบ้านแต่สำหรับผม มันไม่ใช่บ้าน มันคือที่ ที่ผมเจ็บปวดและที่ผมไม่อยากจะกลับไปมากที่สุด แต่ผมมีทางเลือกอะไรได้บ้างก็รู้กันอยู่ว่าเขาโหดเหี้ยมแค่ไหน แล้วผมมีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรได้บ้าง “แล้วผมมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอครับ” ความเงียบเข้ามาแทนที่ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ในเมื่อผมไม่สิทธิ์ที่จะเลือก ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ ผมก็ทำได้แค่นั้น ผมขอนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอดีกว่าเตรียมตัวเตรียมใจ ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรผมอีก บางทีเขาอาจจะลงมือหลังจากที่ผมคลอดลูกแล้วก็ได้ “ฉัน... ฉันขอโทษแต่ฉันไม่อยากให้เธอห่างจากฉัน ฉันรักเธอ” “หยุดพูดคำนั้นเถอะครับคุณไม่เคยมีหัวใจอยู่แล้ว” “นั่นสินะฉันมันเป็นคนไม่มีหัวใจอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ นอนเถอะ” คุณอาพูดเสร็จก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ผมก่อนจะเข้ามาจุมพิตที่หน้าผากแต่ผมพยายามหลบทำให้คุณอาชะงักและถอยห่าง มองมาทางผมอย่างเจ็บปวดเหมือนพยายามข่มใจเอาไว้ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟา น่าแปลก ตั้งแต่วันนั้นแทนที่เขาจะอยู่ห่างผม ไม่ก็เงียบไปเลย แต่กลับยังคอยเอาอกเอาใจผม คอยดูแลอย่างดีไม่บ่นสักคำ ผมก็ไม่คุยกับเขาเลย ไม่มีแม้แต่เสียงผมไม่อยากจะคุยอะไรกับคนอย่างเขาทั้งนั้น แม้ว่าเขาจะคอยหาซื้อของกินที่ผมชอบที่คนท้องชอบมาให้ผมเยอะแยะ ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร ถามว่ากิน พยายามแล้วครับแต่อดใจไม่ไหวจริง ๆ คุณอานี่ถึงกับแอบขำ แต่พอผมจ้องตาขวางเขาก็รีบทำท่าปกติดูเหมือนเขาจะเกรงผมนิด ๆ นะ จนเวลาล่วงเลยไปคุณหมอก็ให้ผมออกจากโรงพยาบาลได้พรุ่งนี้แล้ว พ่อกับแม่ผมก็ดีใจใหญ่ ถึงจะดีใจแต่สุดท้าย มันก็น่าใจหาย วันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เจอพ่อแม่ “พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะลูกดูแลตัวเองดี ๆ นะ” “ผมไม่อยากกลับ” ผมพูดตามความจริงผมไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้นอีก “พ่อรู้ แต่ถ้าลูกไปอยู่กับก้องภพเขาจะดูแล... “แต่...” “เธอยังเป็นลูกหนี้ฉันอยู่ ฉันจะดูแลเธออย่างดีที่สุดฉันสัญญา” ผมรู้ว่าพ่อกับแม่หมายถึงอะไรถ้าผมไปอยู่กับคุณอา คุณอาจะดูแลผมได้ดีกว่า แต่ผมก็ไม่อยากจะอยู่กับคุณอาทุกอย่างที่ผมโดนกระทำ มันฝังใจตลอด เขาเห็นผมเป็นแค่ของเล่นในขณะที่ผมรักเขาข้างเดียว โดนเขาหลอกใช้ จนหมดความเชื่อใจ ถ้าเกิดผมคลอดลูกมาแล้วลูกของผมล่ะ เขาก็จะพรากลูกกับผมออกเพื่อแลกกับอิสรภาพหรือเปล่าผมไม่เคยไว้ใจเขาเลย การที่เขาทำดีด้วย เพราะว่าผมมีลูก ตอนนี้ผมเกลียดเขาไปแล้วและผมเองก็ไม่อยากจะอยู่กับคนที่ผมเกลียดด้วยเช่นกัน แต่ในตอนนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ผมก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี
มาต่อแล้วนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ติชมได้เสมอนะครับ
ปล. How to ใสเพลงจากยูทูป ลงในนี้ ช่วยบอกทีครับ
| 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-24 16:09:04
บุ๊คมาร์ก
แชร์
Twitter
แชร์
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2019-4-24 16:37:37
โพสต์ 2019-4-24 17:34:59
เอาน่ะลองดูอีกครั้ง แต่ เอาคืนบาง