ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ขณะที่ผมกำลังทำหน้าที่เป็นผู้รักษาประตูให้กับทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัยในการแข่งขันฟุตบอลประเพณีที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมพยายามกระโดดปัดลูกบอลของทีมฝ่ายตรงข้าม ศรีษะของผมได้ไปโขกกับเสาประตูโกลอย่างจัง แรงกระแทกนั้นรุนแรงถึงขั้นทำให้ผมหมดสติ เข้าโรงพยาบาลนอนไม่รู้สึกตัวอยู่หลายวัน แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่ผมกำลังจะเล่าให้พวกคุณฟัง

หลังจากพักฟื้นเป็นเวลาร่วม 2 เดือน ผมก็กลับมาซ้อมฟุตบอลกับเพื่อนๆในทีมได้เหมือนเดิม เพียงแต่บางครั้งยังคงมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงอยู่บ้าง ถ้าจะให้อธิบายคงมีลักษณะคล้ายๆกับคนเป็นโรคไมเกรนอะไรประมาณนั้นแหละมั้ง

“โอ๊ย!!!” ผมร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด อาการปวดหัวของผมกำเริบอีกแล้ว ผมนั่งกัดฟันกุมขมับ ข่มใจระงับความเจ็บปวดแบบเงียบๆอยู่สักพักบนม้านั่งภายในห้องล็อกเกอร์ที่เหลือคนอยู่ไม่มากแล้ว เพราะทุกคนต่างก็ทะยอยกันแยกย้ายกลับบ้านไปหลังจากซ้อมเสร็จ

“เฮ้ย! ไอ้เอก มึงเป็นไรมากป่าววะ” เสียงตะโกนถามที่ดังออกมาจากห้องอาบน้ำ เป็นเสียงของไอ้ซันเพื่อนสนิทของผมเอง ซันรีบปิดน้ำแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาเช็คสภาพผมที่ยังคงนั่งกุมหัวด้วยความเจ็บปวดอย่างเป็นห่วงเป็นใย ท่อนบนที่เปลือยเปล่าของซันแสดงให้เห็นถึงร่างกายที่กำยำล่ำสัน รูปร่างของซันช่างสมส่วนไปซะทุกอย่าง ความเจ็บปวดไม่ได้ช่วยทำให้ความต้องการทางเพศของผมลดลงเลย ผมพยายามหลบสายตาเพื่อเลี่ยงที่จะไม่มองมัน

“กูไม่เป็นไรมากหรอก ขอบใจนะมึง รีบๆไปแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวกูก็จะกลับแล้ว” ผมตอบไปส่งๆเพื่อตัดปัญหา

“ให้กูไปส่งที่บ้านมั้ย วันนี้กูขับรถมา” ซันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างห่วงใย

“มะ..ไม่เป็นไร กูกลับเองได้ ขอบใจนะมึง” ผมตอบ พร้อมกับพยายามจะลุกเดินออกไปให้พ้นจากตรงนั้น แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับทรงตัวไม่อยู่เพราะยังมีอาการมึนๆอยู่เล็กน้อย ซันเข้ามาประคองร่างผมไว้ก่อนจะทรุดลงไปนั่งอีกครั้ง ในอ้อมกอดนั้น ร่างกายอันอบอุ่นของซันมันแทบจะเป็นร่างเดียวกันกับผมอยู่แล้ว กลิ่นสบู่ที่ติดตัวของซันยิ่งทำให้ผมเกิดอารมณ์อย่างมาก

“ไงล่ะมึง ทำเป็นเก่ง กูบอกแล้วว่าเดี๋ยวกูไปส่ง รอกูแต่งตัวแป๊บเดียวเอง ไหนขอกูดูหน่อยเด๊ะ เป็นไรมากป่าว” ซันเอามือมาสัมผัสหน้าผากของผมเบาๆ ผมพยายามหลบสายตา ดิ้นขัดขืน เพราะไม่อยากให้มันจับได้ว่าผมมีอาการ แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ซันก็ยิ่งพยายามดึงตัวผมเข้าไปใกล้มากเท่านั้น ราวกับจะแกล้งกัน

“หยุด ซัน กูบอกให้มึงหยุด” ผมหลับหูหลับตายกมือขึ้นมาปัดป้องไปมาเพื่อไม่ให้ซันเข้ามาใกล้ผมมากไปกว่านี้

“ไม่ กูไม่หยุด ไหนขอกูดูหน่อยดี๊” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ไอ้ซันยังคงดื้อและแกล้งผมต่อไป

“กูบอกให้หยุดไงซัน มึงหยุดเดี๋ยวนี้ ... หยุด !!!” พอสิ้นเสียงทุกอย่างก็เงียบลง ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ทุกอย่างรอบตัวผมหยุดเคลื่อนไหว ราวกับว่าเวลาช่วงนั้นได้ถูกหยุดเอาไว้ ไอ้ซันที่ยังเล่นซนเมื่อสักครู่ หยุดนิ่งตัวแข็งค้างอยู่ท่าเดิมไม่ต่างอะไรกับรูปปั้น ผมรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้ค้นพบว่าตัวเองมีพลังพิเศษแบบนี้ ร่างของซันที่นิ่งงันอยู่ตรงหน้าทำให้ใจของผมเต้นดังและรัวยิ่งกว่ากลองสะบัดชัย นี่มันคือโอกาสเดียวที่ผมจะได้สัมผัสร่างนี้ให้หนำใจ โอกาสเดียวที่ผมสามารถจะทำอะไรก็ได้กับผู้ชายตรงหน้าที่ผมแอบชอบมานานแสนนาน ผมจะไม่ยอมให้โอกาสดีๆแบบนี้หลุดมือไปอย่างแน่นอน

ผมเดินเข้าไปประชิดตัวซัน ใช้มือทั้งสองข้างลูบไล้ไปบนเรือนร่างที่น่าปรารถนานั้นอย่างช้าๆ ซบลงไปบนหน้าอกที่กว้างใหญ่ สูดดมกลิ่นกายของซันให้ลึกสุดลมหายใจ ริมฝีปากของผมค่อยๆสัมผัสลงบนริมฝีปากของซันเบาๆ บรรจงจูบอย่างดูดดื่ม แล้วผมก็ใช้นิ้วสะกิดผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มท่อนล่างของซันให้หลุดออกไป .....

“เฮ้ย!!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย” ซันร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างของตัวเองยืนเปลือยเปล่า ผ้าขนหนูหล่นลงมากองอยู่ที่พื้น ซันก้มเก็บผ้าขนหนูแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาได้เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ค้นพบถึงพลังพิเศษของตัวเอง ซึ่งคาดว่าน่าจะเกิดจากอุบัติเหตุจากการแข่งขันฟุตบอลในครั้งนั้น แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะสามารถควบคุมพลังพิเศษนี้ได้อย่างไร แล้วมันจะเกิดขึ้นมาในตอนไหนบ้าง

..........

ฝากติดตาม Facebook ด้วยนะครับ
www.facebook.com/freezemodeling

..........