คนนี้แหละใช่เลย P. 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เจมินี่ก้าวยาวๆมานั่งที่ปลายเตียงมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย
“เชื่อฉัน.... ฉันเคยโกหกนายหรือไง”
ก๋วยจั๊บเสมองไปทางอื่น ใจก็คิดว่าชายหนุ่มไม่ได้โกหกหรอกแต่มันแค่โมโหเท่านั้นเองแล้วก็ไอ้ความรู้สึกแกว่งๆในอกนี่มันคืออะไรนะ
ตั้งแต่ที่ร้านแล้ว... เขารู้สึกเหมือนโดนทิ้ง......
“นายทิ้งฉัน” ก๋วยจั๊บพึมพำ
“อะไรนะ?” เจมินี่ขยับเข้าไปใกล้เพราะได้ยินไม่ถนัด
“นายทิ้งฉัน รู้ไหมว่าฉันกลัวขนาดไหน เจ้าของร้านแทบจะจับฉันส่งตำรวจด้วยซ้ำ” ก๋วยจั๊บสูดจมูก กระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ละอองน้ำ
ในตา “ห้องนายฉันก็จำไม่ได้ ฉันไม่รู้จักใครที่นี่ พอกลับถึงห้องก็เจอหมอนั่นแล้วเขาพูดแบบนั้นจะให้เข้าใจว่ายังไงล่ะ”
เจมินี่จับมือทั้งสองข้างของก๋วยจั๊บอย่างแผ่วเบา “ฉันสัญญา จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก คราวนี้ก็หายโกรธเถอะนะ”
ก๋วยจั๊บมองหน้าชายหนุ่มนิ่งนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นายเป็นคนผิดใช่ไหม”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นนายพร้อมจะไถ่โทษหรือยัง”
“เอ๋?” เจมินี่เลิกคิ้ว ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อคนตัวเล็กลากเขาไปที่ห้องครัว แถมยังใช้ให้ทำมักกะโรนีให้กินอีก โดยให้เหตุผลว่าเพราะต้องล้างจานทำให้ใช้พลังงานไปมาก
“นี่ จำไว้นะ ถ้านายทำอะไรไม่ดีล่ะก็ นายจะต้องชดใช้โดยการทำอาหารให้ฉันกิน คอยดูฉันจะกินล้างกินผลาญ กินให้นายหมดตัวไปเลย”
“ถ้าเป็นนาย ...ฉันทำให้กินตลอดชีวิตเลยก็ได้”
เจมินี่พูดยิ้มๆพร้อมกับอาการติดคอของก๋วยจั๊บที่ร้อนถึงเจ้าของห้องต้องมาคอยลูบหลังให้ ชายหนุ่มมองเจมินี่แบบหวาดๆ เพราะบทจะพูดแปลกๆ ก็ดูเจ้าตัวจะแปลกไปจริงๆเสียด้วย เอ...หมอนี่ชักจะยังไง ๆ แล้วนะ...ว่าไหม
คนนี้แหละใช่เลย 12
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเจมินี่ชวนก๋วยจั๊บไปเยี่ยมอลิซที่โรงพยาบาล เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบซิสซี่นั่งคุยอยู่ข้างๆคนเจ็บอย่างสนุกสนาน เมื่ออลิซเห็นก๋วยจั๊บและเจมินี่ ก็เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงดีใจ
“อ้าว จั๊บ เจ็ม วันนี้ว่างเหรอ ทำไมมาเยี่ยมฉันได้ล่ะ?”
“สวัสดีครับอลิซ คุณซิสซี่ วันนี้เจ็มไม่มีงานครับ ก็เลยมาเยี่ยมได้ อลิซเป็นยังไงบ้างครับ”
“ฉันน่ะเหรอ อยุ่ดีกินดีจ๊ะ ออกไปคราวนี้คงแย่แน่ๆ ว่าแต่เธอเถอะ ได้ข่าวว่าทำงานดีมากเลยนี่ ท่านประธานก็ชมมาด้วยนะ” อลิซเอ่ยกระเซ้าทำให้ร่างโปร่งยิ้มเขินๆ
“แหะ แหะ...ผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอกครับ เจมินี่เค้าช่วยผมเยอะเลย” ก๋วยจั๊บหันไปยิ้มน้อยๆให้เจมินี่ซึ่งมองด้วยสายตาอ่อนโยน
อลิซหันไปสบตากับซิสซี่อย่างไม่ได้นัดหมาย ซิสซี่หลิ่วตาให้เล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับเจมินี่
“เจ็มไปหากาแฟกินกันไหม ถึงมันจะไม่อร่อย แต่ก็ยังดีกว่ากินน้ำเปล่าน่ะ”
“ตกลงซิสซี่ จั๊บนายอยู่กับอลิซก่อนนะ” ก๋วยจั๊บพยักหน้ารับ
เมื่อซิสซี่และเจมินี่ออกไปแล้ว อลิซก็เอ่ยถามชายหนุ่มทันที
“ได้ข่าวว่ามีเรื่องกับรอย...เอ่อ ฉันหมายถึงลอเรนซ์น่ะ เป็นความจริงเหรอ?”
“ก็นิดหน่อยครับ เขาขัดขาผมจนล้มที่สตูดิโอถ่ายแบบ แถมผมยังเจอเขาที่ห้องของเจ็มอีก อลิซรู้จักเขาด้วยหรือครับ?”
อลิซยิ้มนิดๆ “ก็พอรู้จักน่ะ เขาเคยเป็นเมทเก่าของเจ็มมาก่อน แต่เขาก็ย้ายออกไปนานแล้วล่ะ”
“เขาก็บอกผมอย่างนั้นล่ะครับ แถมยังบอกด้วยว่าสักวันเขาจะกลับมาทวงห้องคืนด้วย”
อลิซทำตาโต “อะไรนะ! เขากล้าพูดอย่างนั้นเชียวเหรอ ไม่ต้องกลัวนะ เขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะกลับมาหรอก ไม่ต้องคิดมากนะจั๊บ”
ก๋วยจั๊บมองอลิซอย่างงงๆ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนี่หว่า แล้วไอ้ที่ว่ามีคุณสมบัติไม่พอที่จะกลับมาเนี่ย มันคืออะไรกัน หรือจริงๆมันมีอะไรตื้นลึกหนาบางมากกว่านี้ ลองถามอลิซดูดีกว่า
“เอ่อ ....อลิซครับ คือ...”
ก๋วยจั๊บเอ่ยปากจะถามแต่เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน เจมินี่กับซิสซี่ก้าวเข้าในห้อง ทำให้ชายหนุ่มตัดใจไม่ถาม
คุยอีกสักครู่ทั้งสามคนก็ขอตัวกลับเพื่อให้อลิซได้พักผ่อน ก่อนจะกลับอลิซยังหันมาย้ำกับร่างโปร่งอีกครั้ง
“ไม่ต้องคิดมากนะจั๊บ เชื่อฉัน”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างรับคำเบาๆ เมื่อออกมาแล้วเจมินี่จึงเอ่ยปากถาม
“นายคิดเรื่องอะไรรึ?”
“หืม?? ฉันนะเหรอ เปล่านี่ ถามทำไมเหรอ”
“ก็เห็นอลิซพูด”
ก๋วยจั๊บส่งยิ้มกวนๆให้ทันที “นั่นมันก็เป็นเรื่องของฉันกับคุณอลิซ นายไม่เกี่ยวสักหน่อย” ใช่สิ หมอนี่ไม่เกี่ยวสักหน่อย เอ๊ะ ไม่สิ ให้เกี่ยวหน่อยๆก็ได้
“เฮ้อ งั้นก็แย่สิ ซิสซี่อุตส่าห์บอกว่า...... ไม่เอาดีกว่า ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย” เจมินี่แกล้งถอนหายใจยาวๆแล้วหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง ด้วยความอยากรู้ก๋วยจั๊บหันขวับไปทันที
“อะไร! บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าคุณซิสซี่บอกว่าอะไร?”
“ไม่เอา นั่นมันเป็นเรื่องของฉันกับคุณซิสซี่ นายไม่เกี่ยวสักหน่อย” คำพูดที่ลอกเลียนแบบมาทุกประการทำให้ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ มือเรียวเขย่าแขนร่างสูงเบาๆ
“นายนี่ ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าขี้ใจน้อย .... บอกหน่อยน่า เอาอย่างนี้นะ ถ้านายบอกฉัน ฉันก็จะบอกนาย.....สัก....” ก๋วยจั๊บทำท่าคิด “สัก...นิดหน่อยก็ได้” แล้วก็รีบพูดต่อ “แต่นิดเดียวนะ มีข้อแม้ว่านายต้องบอกก่อนด้วย”
เจมินี่หัวเราะเบาๆ บีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว “นายนี่มันเหลือเกินจริงๆ บอกก็ได้ ฉันว่างสองวันก็เลยกะจะพานายไปเที่ยว เลยขอให้ซิสซี่ช่วยหาบ้านพักให้น่ะ พรุ่งนี้ก็ไปกันได้เลย”
ชายหนุ่มปัดมือของอีกฝ่ายออก แล้วย่นจมูกใส่ “โอ้โห ฉันพึ่งรู้นะเนี่ย ว่าจริงๆแล้ว นายก็มีน้ำใจเหมือนกัน ว่าแต่เราจะไปพรุ่งนี้จริงๆเหรอ?”
“หรือว่าไม่อยาก. ... ฉันโทรไปยกเลิกก็ได้นะ ถ้านายไม่อยากไป” เจมินี่ทำท่าจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทร แต่ร่างโปร่งพูดดักไว้เสียก่อน “นี่ ไม่ต้องมาเล่นไม้นี้เลยนะ ฉันรู้ว่านายแกล้งฉัน ว่าแต่จะพาไปเที่ยวที่ไหนเหรอ?”
“เดี๋ยวก็รู้เองน่ะแหละ”
ที่ๆเจมินี่พามาเป็นกระท่อมไม้ซุงสีเข้มขนาดใหญ่ซึ่งปลูกอยู่ท่ามกลางดงต้นสนสูงลิบลิ่ว มีดอกไม้ป่าต้นเล็กๆชูช่อบานสะพรั่งราวกับพรมดอกไม้หลากสี ถัดไปประมาณยี่สิบเมตรเป็นทะเลสาบสีเขียวคราม ลมที่พัดน้อยๆก่อให้เกิดคลื่นเล็กๆพัดเข้าหาขอบฝั่ง ก๋วยจั๊บก้าวลงจากรถ มองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ
“สวยจังเลย เจ็ม นายนี่เข้าใจเข้าใจหาที่นะเนี่ย” แล้วก็ชกกำปั้นเข้าเบาๆที่ไหล่ของอีกฝ่ายด้วยความเผลอ เจมินี่ยื้มน้อยๆ
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมอง ชายวัยประมาณสี่สิบปี รูปร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากบ้าน เดินยิ้มเข้ามาหาคนทั้งสอง
“สวัสดีครับ คุณคงเป็นมิสเตอร์วอลรีส ผมชื่อเรย์ครับเป็นคนดูแลบ้านพักหลังนี้” เรย์ยื่นมือไปจับมือกับเจมินี่พร้อมเขย่าแรงๆ “คุณตาแหลมมากครับที่เลือกมาเที่ยวที่นี่ รับรองว่าจะเป็นการท่องเที่ยวที่ลืมไม่ลงที่เดียว” ชายหนุ่มหันมาหลิ่วตาเล็กน้อยให้ก๋วยจั๊บซึ่งยืนยิ้มอยู่เงียบๆ
“ผมเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะครับ ขอให้สนุกกับการพักผ่อน ขอตัวก่อนนะครับ” เรย์เอ่ยลา ก่อนไปชายหนุ่มมอบกุญแจบ้านพักไว้ให้เจมินี่
หลังจากนั้นก๋วยจั๊บและเจมินี่ช่วยกันขนของและกระเป๋าเข้าไปในบ้านพัก ข้างในแบ่งห้องเป็นสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และมีห้องครัวเล็กๆ ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นทำจากไม้ทั้งหมด
ก๋วยจั๊บได้ยินเสียงเจมินี่เรียกจากด้านนอก เมื่อออกไปก็พบชายหนุ่มหิ้วกล่องพลาสติกสีขาวขนาดกระทัดรัดใบหนึ่ง พร้อมชักชวนให้ไปกินมื้อเที่ยงริมทะเลสาบ
ทั้งสองเดินตามทางเล็กๆจนไปถึงริมทะเลสาบซึ่งมีสะพานไม้ทอดยาวจากริมฝั่งที่คงจะสร้างเอาไว้เป็นท่าเรือ เพราะมีเรือลำเล็กผูกติดอยู่ที่หัวสะพาน เจมินี่ถอดรองเท้า ทรุดตัวลงนั่งแล้วหย่อนเท้าทั้งคู่ลงในน้ำ ร่างโปร่งเห็นดังนั้นจึงทำตามแบบเดียวกัน พร้อมรับแซนวิชที่อีกฝ่ายส่งมาให้ขึ้นมากัดคำใหญ่
“ชอบที่นี่ไหม?” เจมินี่เอ่ยถามพร้อมทั้งกัดแซนวิชคำโต
“อือ” ก๋วยจั๊บพยักหน้ารับ รีบเคี้ยวแล้วกลืนแซนวิชอย่างรวดเร็ว “ที่นี่สวยดี เงียบดี บรรยากาศเหมือนบ้านย่าฉันเลย”
เจมินี่ยืดตัวบิดขี้เกียจแล้วเอนหลังลงนอนหลับตาไปทั้งอย่างนั้น ถึงแม้จะเป็นตอนเที่ยงแต่ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาล้ำเข้ามาก็เป็นร่มเงาให้เป็นอย่างดี ก๋วยจั๊บเอนหลังตามลงไป เอ่ยขึ้นลอยๆ “เล่าเรื่องนายให้ฟังหน่อยสิ”
ร่างสูงนิ่งไปอึดใจ ก่อนน้ำเสียงเรื่อยเอื่อยจะดังขึ้น
“ เจมินี่ วอลรีส เกิด 22 มิถุนายน 1979 อายุ 26 ปี ราศีเมถุน สูง189 เซนติเมตร น้ำหนัก 78 กิโลกรัม รอบอก......” เสียงเจมินี่หยุดไป เมื่ออีกฝ่ายขัดขึ้นมาดังๆ
“พอแล้ว พอเลย นายเป็นนางงามจักรวาลหรือไงฮะ ฉันไม่ได้อยากรู้รอบอก รอบเอว อะไรของนายหรอกนะ ฉันหมายถึงเรื่องตอนเด็กๆน่ะ ไอ้ที่นายบอกมาน่ะ ฉันก็รู้”
ไม่มีเสียงตอบจากคนข้างๆ ก๋วยจั๊บผงกหัวมองคนข้างๆ แล้วลองเรียกเบาๆ
“เจ็ม ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลยนะ”
“…………….”
“เจ็ม”
“……………………”
ร่างโปร่งกระเถิบเข้าไปชิด เอ่ยกระซิบที่ข้างหู “เจมินี่ วอลรีส ถ้านายยังไม่เลิกแกล้งหลับอีกล่ะก็ ฉัน...จะ...ดีด...จมูก....ของ..นาย..ซะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ แถมใบหน้าคมยังเอียงมาทางด้านคนกระซิบกระทันหัน ทำให้ปลายจมูกโด่งสัมผัสกับพวงแก้มนวลอย่างแผ่วเบา ก๋วยจั๊บผงะ พรวดพราดลุกขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ เมื่อกี้มันเรื่องบังเอิญน่า บังเอิญ
ใช่หรือเปล่า......
คนหลับยังคงนอนอยู่เงียบๆ ร่างโปร่งถอนหายใจอยากจะด่าก็ไม่รู้จะปลุกให้ขึ้นมาฟังดีไหม ในที่สุดเจ้าตัวก็เอนหลังลงไปอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีคราม รู้สึกคิดถึงคนที่บ้านจับใจ ป่านนี้พ่อกับแม่จะทำอะไรอยู่นะ แล้วเจ้าเกี๊ยวจะเป็นไงบ้าง ไอ้ชีวาสจะแอบบุกไปทำคะแนนถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ คิดถึงตอนนี้ รอยยิ้มบางๆก็ปรากฏบนริมฝีปาก พอหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน แพขนตาหนาหรุบลง
ก๋วยจั๊บนอนหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนมาสะดุ้งตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงปลาฮุบน้ำโผงใหญ่ เมื่อหันไปมองคนข้างๆก็เห็นยังหลับสนิทดีอยู่ ร่างโปร่งยันตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ท้องฟ้าสีครามเปลี่ยนเป็นสีส้มแดง นี่นอนกันไปกี่ชั่วโมงแล้วนะ ก๋วยจั๊บมองไปบนผิวน้ำ ตอนนี้แดดไม่ร้อน น่าเล่นน้ำชะมัด คนตื่นก่อนปรายตามองไปที่เจมินี่ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะปรากฏขึ้นมา
“ย้า!”
“ตึก..ตึก...ตึก...ตึก”
“วู้ว!”
เสียงตะโกนและเสียงเท้ากระทบแผ่นไม้ ปลุกให้เจมินี่ตื่นทันควัน ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นทันได้เห็นแผ่นหลังขาวๆลอยวูบอยู่ข้างหน้าก่อนจะตกลงกระทบน้ำเสียงดังสนั่น
“ตูม!”
ผิวน้ำเรียบแตกกระจายเป็นวงกว้าง น้ำส่วนหนึ่งสาดกระเซ็นไปยังเจมินี่เต็มๆ ชายหนุ่มยกมือลูบน้ำจากใบหน้า มองคนลอยหน้าลอยตาอยู่ในน้ำอย่างเคืองๆ

“เล่นอะไร? เปียกหมด”
“อุตส่าห์ปลุกนะเนี่ย เห็นหลับเพลิน ลงมาเล่นน้ำกันเถอะน้ำเย็นดีจังเลย”
“จะไปเล่นได้ไง เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยน ” เจมินี่พูดแต่ก๋วยจั๊บจุ๊ปากส่ายหน้า
“จุ๊ จุ๊.... ใครเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเล่นกัน เสียเวลานายก็ถอดกองไว้ตรงนั้นแหละ ไม่เห็นจะยากเลย” ร่างโปร่งชี้มือไปข้างๆเจมินี่ก้มลงมองเห็นกองเสื้อผ้าถูกถอดกองไว้ตรงนั้นก็ตกใจ

abcdefghij

ยืนหมุนวนเวียนอย่างนั้นแพื่อความมันใจ

Ifoot-ballZ

ลอเรนนายมันตัวร้๊ายเสียแรงที่เคยเชียนายเรื่องอื่น หึหึ ต่อไปอย่าหวัง..

Ifoot-ballZ

ต้นฉบับโพสต์โดย ballove เมื่อ 2012-2-21 03:08
ลอเรนนายมันตัวร้๊ายเสียแรงที่เคยเชียนายเรื่องอื่น  ...

555+ ก็เรื่องอื่นมันก็มีชื่อลอเลนเหมือนกันอ่ะ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

tamia

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

4_NAY

เริ่มสวีทกันละ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม