[เรื่องสั้น][กึ่งแปล]Double Trouble ตอนที่ 3

peewang · โพสต์ 2021-1-29 19:30:26

กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด

ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
ตอนที่ 2 คลิกที่นี่
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
ตอนที่ 4 คลิกที่นี่
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่
ตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่

ตอนที่ 9 คลิกที่นี่

Double Trouble

CHAPTER 3
หลังซูซานออกไปทำงานในวันถัดมา เธอให้หมายเลขโทรศัพท์กับผมและบอกเด็กๆให้ทำตัวเรียบร้อยก่อนที่จะออกไป ผมพาเด็กๆไปเล่นมินิกอล์ฟในเมือง อยู่กับโครี่และคริสทำให้ผมเหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมคอยจินตนาการเสมอว่าผมอยากทำอะไรบ้างถ้าผมมีลูกชาย และตอนนี้ผมก็มีเด็ก 9 ขวบสองคนที่คอยมองว่าผมจะพาพวกเขาไปเล่นสนุกอะไรกันบ้าง หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแรกที่ผลออกมาแทบจะชัดเจนแล้วว่ายังไงผมก็ชนะ เพราะงั้น ในหลุมถัดมาผมจึงพัตไปแบบไม่ใส่ใจ หวังว่าจะไม่ได้คะแนนในหลุมนี้

คริสมองมาที่ผมอย่างจริงจัง ขณะที่ผมอดได้ถ้วยแล้วพูด “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกนะ ทอม”

“ทำอะไร?” ผมตอบอย่างใสซื่อ

“คุณตั้งใจทำให้พลาด มันเป็นเรื่องดีนะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำ พวกเราไม่ใช่เด็กขี้แยที่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้”

ผมควรทำความรู้จักและเข้าใจพวกเขาให้มากกว่านี้ แทนที่จะลองแกล้งโง่กับพวกเขา “ชั้นเสียใจ” ผมพูด ส่วนนึงคือความรู้สึกอายที่ทำอะไรไปแล้วถูกจับได้ แล้วก็แกล้งพวกเขาต่อ “แต่ดูเหมือนกับพวกนายคิดว่าคนที่ได้คะแนนสูงสุดจะชนะสินะ”

พวกเขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆกันขณะชูไม้กอล์ฟในมือ พยายามทำหน้าตาดุร้าย “โอเค โอเค”ผมหัวเราะ ล่าถอย “พัตนี้ไม่นับก็ได้”

หลังจากที่ผมเอาชนะพวกเขาในเกมมินิกอล์ฟแล้ว เราไปเล่นโซนอาร์เคดเกมในห้างแถวนั้น คริสกับผมเล่น “เดธ สตาร์” ขณะที่โครี่ไปเล่นพินบอล ไม่นานนักหรอกที่ผมรู้ตัวว่าคริสเคยเล่นมันมาก่อน ตามที่เห็นว่าเขาหลบหลีกเหล่าเอเลี่ยนแล้วยิงยานอวกาศที่เข้ามาได้อย่างแม่นยำ ขณะที่ผมพยายามตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต แต่ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็เหมือนกับสูญเสียสกิลการเล่นไปทันที ค่อยๆเสียแต้มไปรวมเร็วจนเหลือเท่าผม

“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” ผมบอกเขาบ้าง

เขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดที่ถูกจับได้ว่าทำอย่างเดียวกันกับที่ผมทำมาสักครู่นี้ ผมโอบแขนรอบตัวเขาก่อนจะลากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน จากนั้นเราก็เล่นต่อ เขาได้แต้มราวพันล้านแต้ม ขณะที่ผมได้ไม่กี่พันแต้ม ผมไม่จริงจังเท่าไรหรอก จริงๆนะ

จากนั้นเราก็หาเป้าหมายใหม่ โครี่แนะนำให้เราลองไปดูร้านอุปกรณ์กีฬา ขณะที่เราเดินในห้าง จู่ๆผมก็รู้สึกถึงมือน้อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านมากุมกับมือผม เมื่อมองไปด้านซ้ายผมก็เจอกับคริสที่มอบรอยยิ้มมาให้ผม ขณะที่โครี่ก็กุมมือผมไว้อีกด้าน ผมรู้สึกได้รับการเติมเต็มด้วยความรักอันอบอุ่นจากเพื่อนตั้วน้อยทั้งสอง เป็นครั้งคราวที่ผมมองเด็กๆคนอื่นที่เดินผ่านมา แต่ทันทีผมก็รู้สึกว่ามือผมได้รับความกดดันที่สองแฝดจับมือผมแน่นขึ้น เหมือนกับการย้ำเตือนว่าพวกเขายังอยู่กับผมตรงนี้

จ่ายเงินสำหรับกระทู้นี้ มี 42 ซื้อ คุณต้องจ่าย 10 Zenny เพื่อเข้าชมกระทู้นี้

บัญชี		จำสถานะนี้ไว้ในครั้งหน้า	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

peewang peewang ออฟไลน์ ลงทะเบียน 2014-5-13 ล่าสุด 2024-5-10 ค้นหาสมาชิก ประธานนักศึกษา ประธานนักศึกษา, เครดิต 9681, อัปเกรดระดับกลุ่ม 319 เครดิต โพสต์ 49 พลังน้ำใจ 9681 Zenny 7076 ออนไลน์ 1244 ชั่วโมง ส่ง PM	ไปยังโพสต์ 1^# โพสต์ 2021-1-29 19:30:26 \| ดูโพสต์ทั้งหมด \|โพสต์ใหม่ขึ้นก่อน \|โหมดอ่าน ข้อความ/รูปภาพทั้งหมดถูกโพสโดยอัตโนมัติจากสมาชิก ผู้ดูแลไม่มีส่วนรู้เห็น หากท่านพบว่าข้อความ/รูปภาพ ไม่เหมาะสมหรือสร้างความเสียหาย ท่านสามารถกดแจ้งลบได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่อยู่มุมล่างขวาของข้อความนั้นๆ หรือ อีเมล์ G4GuysTeam@yahoo.com ขอบคุณค่ะ กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด ตอนที่ 1 คลิกที่นี่ ตอนที่ 2 คลิกที่นี่ ตอนที่ 3 คลิกที่นี่ ตอนที่ 4 คลิกที่นี่ ตอนที่ 5 คลิกที่นี่ ตอนที่ 6 คลิกที่นี่ ตอนที่ 7 คลิกที่นี่ ตอนที่ 8 คลิกที่นี่ ตอนที่ 9 คลิกที่นี่ Double Trouble CHAPTER 3 หลังซูซานออกไปทำงานในวันถัดมา เธอให้หมายเลขโทรศัพท์กับผมและบอกเด็กๆให้ทำตัวเรียบร้อยก่อนที่จะออกไป ผมพาเด็กๆไปเล่นมินิกอล์ฟในเมือง อยู่กับโครี่และคริสทำให้ผมเหมือนกับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมคอยจินตนาการเสมอว่าผมอยากทำอะไรบ้างถ้าผมมีลูกชาย และตอนนี้ผมก็มีเด็ก 9 ขวบสองคนที่คอยมองว่าผมจะพาพวกเขาไปเล่นสนุกอะไรกันบ้าง หลังผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแรกที่ผลออกมาแทบจะชัดเจนแล้วว่ายังไงผมก็ชนะ เพราะงั้น ในหลุมถัดมาผมจึงพัตไปแบบไม่ใส่ใจ หวังว่าจะไม่ได้คะแนนในหลุมนี้ คริสมองมาที่ผมอย่างจริงจัง ขณะที่ผมอดได้ถ้วยแล้วพูด “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกนะ ทอม” “ทำอะไร?” ผมตอบอย่างใสซื่อ “คุณตั้งใจทำให้พลาด มันเป็นเรื่องดีนะ แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำ พวกเราไม่ใช่เด็กขี้แยที่ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้” ผมควรทำความรู้จักและเข้าใจพวกเขาให้มากกว่านี้ แทนที่จะลองแกล้งโง่กับพวกเขา “ชั้นเสียใจ” ผมพูด ส่วนนึงคือความรู้สึกอายที่ทำอะไรไปแล้วถูกจับได้ แล้วก็แกล้งพวกเขาต่อ “แต่ดูเหมือนกับพวกนายคิดว่าคนที่ได้คะแนนสูงสุดจะชนะสินะ” พวกเขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆกันขณะชูไม้กอล์ฟในมือ พยายามทำหน้าตาดุร้าย “โอเค โอเค”ผมหัวเราะ ล่าถอย “พัตนี้ไม่นับก็ได้” หลังจากที่ผมเอาชนะพวกเขาในเกมมินิกอล์ฟแล้ว เราไปเล่นโซนอาร์เคดเกมในห้างแถวนั้น คริสกับผมเล่น “เดธ สตาร์” ขณะที่โครี่ไปเล่นพินบอล ไม่นานนักหรอกที่ผมรู้ตัวว่าคริสเคยเล่นมันมาก่อน ตามที่เห็นว่าเขาหลบหลีกเหล่าเอเลี่ยนแล้วยิงยานอวกาศที่เข้ามาได้อย่างแม่นยำ ขณะที่ผมพยายามตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต แต่ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็เหมือนกับสูญเสียสกิลการเล่นไปทันที ค่อยๆเสียแต้มไปรวมเร็วจนเหลือเท่าผม “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” ผมบอกเขาบ้าง เขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิดที่ถูกจับได้ว่าทำอย่างเดียวกันกับที่ผมทำมาสักครู่นี้ ผมโอบแขนรอบตัวเขาก่อนจะลากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน จากนั้นเราก็เล่นต่อ เขาได้แต้มราวพันล้านแต้ม ขณะที่ผมได้ไม่กี่พันแต้ม ผมไม่จริงจังเท่าไรหรอก จริงๆนะ จากนั้นเราก็หาเป้าหมายใหม่ โครี่แนะนำให้เราลองไปดูร้านอุปกรณ์กีฬา ขณะที่เราเดินในห้าง จู่ๆผมก็รู้สึกถึงมือน้อยๆค่อยๆเลื่อนผ่านมากุมกับมือผม เมื่อมองไปด้านซ้ายผมก็เจอกับคริสที่มอบรอยยิ้มมาให้ผม ขณะที่โครี่ก็กุมมือผมไว้อีกด้าน ผมรู้สึกได้รับการเติมเต็มด้วยความรักอันอบอุ่นจากเพื่อนตั้วน้อยทั้งสอง เป็นครั้งคราวที่ผมมองเด็กๆคนอื่นที่เดินผ่านมา แต่ทันทีผมก็รู้สึกว่ามือผมได้รับความกดดันที่สองแฝดจับมือผมแน่นขึ้น เหมือนกับการย้ำเตือนว่าพวกเขายังอยู่กับผมตรงนี้ จ่ายเงินสำหรับกระทู้นี้ มี 42 ซื้อ คุณต้องจ่าย 10 Zenny เพื่อเข้าชมกระทู้นี้
	บุ๊คมาร์ก0 Bookmark แชร์ Twitter แชร์
	ตอบกลับ ใช้ไอเท็ม แจ้งลบโพสนี้ ดันกระทู้ ปักหมุดกระทู้ ล๊อคกระทู้ เน้นสีกระทู้