|
หลอกเย็ดเพื่อนร่วมหอ 120 ตอนฟ้าเหลืองโดย Orama เช้านี้ผมเดินมาเรียนแบบไร้เรี่ยวแรง ขามันสั่น ๆ เมื่อคืนกว่าจะนอนได้โดนไอ้น้องนัดรีดไป 4 น้ำ ไม่รู้ว่าน้ำที่ 4 มันมีน้ำออกมาหรือเปล่า เมื่อเช้าอาบน้ำรู้สึกแสบปลายควยรูเยี่ยวมาก โดยเฉพาะตรงคอหยัก เหมือนมันจะฉีกขาดออกจากลำควยให้ได้ ไอ้น้องนัดตื่นไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ขนาดผมยังแสบขนาดนี้แล้วไอ้น้องนัดป่านนี้อาการเป็นไงบ้าง แต่ที่แน่ ๆ สภาพผมตอนนี้มันหวิว ๆ พร้อมที่จะล้มทั้งยืน “ต๊ะ....ไอ้เหี้ยต๊ะ.....กูเรียกตั้งนาน” พอเดินเข้าวิทลัย ผมได้ยินเหมือนมีคนเรียกแว่ว ๆ ผมนอกจากไม่มีแรงแล้วยังหูอื้อ ตาลายด้วย พอหันมาเห็นเป็นไอ้เจต “เจตหรอ................” “เป็นเหี้ยอะไรมึง..... เหมือนคนไม่มีแรง” “เวียนหัวนิดหน่อย” “มึงไปทำอะไรมา” “เมื่อคืน....เอ้อ.........กูอ่านหนังสือ...เออ.....ดึกไปหน่อย” “สภาพมึงตอนนี้ไม่หน่อยละ มึงจะขยันห่าอะไรนักหนาว๊ะ” “กูไม่ได้ขยัน หนังสือมันขยัน” เมื่อคืนเท่าที่จำได้ผมโดนไอ้น้องนัดรีดน้ำไปถึง 4 รอบ เดี๋ยวปลุก ๆ ไอ้น้องนัดมันขึ้นเองทำเอง ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น ง่วงก็ง่วง เงี่ยนก็เงี่ยน หมดแรงจนหลับ “มึงพูดเหี้ยไรนี่ กูฟังไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมมีอาการเซเหมือนจะล้ม ไอ้เจตรีบประคองซ้อนใต้แขนผมอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย..............ไม่ไหวจริงๆด้วย...กูไม่เคยเห็นมึงอยู่สภาพนี้เลย” “หาใครมาช่วยดีว๊ะ....วิท ๆ มาพอดี มึงมาช่วยกูพยุงไอ้ต๊ะหน่อย” “เฮ้ย....ไอ้ต๊ะ.......เป็นไรมากเปล่าว๊ะ” ไอ้หยกมาจากไหนไม่รู้ประชิดตัวเข้าประคองผมอย่างรวดเร็ว “อ้าว......มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่หยก” ไอ้เจตถามไอ้หยก “ตอนพี่ต๊ะจะล้มนั่นแหละ” “แล้วนี่มึงมาไงต๊ะ....ไม่เอามอไซต์มาหรอ” ไอ้วิทถามผม “มอไซต์ไรวิท” ไอ้เจตหันไปถามไอ้วิท “มอไซต์กูเอาไปฝากไอ้ต๊ะไว้เมื่อวาน พอดีพี่สาวกูให้ขับรถไปให้ กูเลยเอาไปฝากมันไว้ บอกให้มันเอามาให้ที่นี่วันนี้” “กู.......ขี่มาไม่ไหว....จอดอยู่ที่หอ” “แล้วนี่มึงมายังไง” ไอ้เจตถามด้วยความเป็นห่วง “กูค่อย ๆ เดินมา” “ทำไมไม่ขึ้นสามล้อมาว๊ะ” “กูรอตั้งนาน......ไม่มีเลยสักคัน...กูเลยค่อย ๆ เดินมา” “อวดเก่ง.....ไม่ไหวก็ไม่น่าจะมา” ไอ้หยกกระชากเสียงขึ้นอย่างอารมณ์เสีย “ไอ้เหี้ยหยก....ไอ้ต๊ะมันจะตายห่าอยู่แล้วยังจะมาว่ามันอีก..มึงนี่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา......ไป ๆ พามันไปนั่งตรงโน้นก่อน...เดี๋ยวกูไปหาอะไรมาให้กิน” ไอ้เจตกับไอ้หยกพยุงผมไปนั่งที่โรงอาหาร ไอ้วิทไปหายาดมที่ห้องพยาบาล แล้วไอ้เจตไปซื้ออะไรเย็น ๆ มาให้กิน คงเหลือแต่ไอ้หยกที่นั่งเอามือพัดไปมาตรงหน้าผม เพื่อให้ลมพัดหน้า “สภาพแบบนี้หมดไปกี่น้ำ....กับพี่แจตใช่มั้ย.......ถึงกับพยุงกันมาเลย” ไอ้หยกพูดกรอกหูผม “มึงพูดอะไร....กูกับไอ้เจตที่ไหน...มึงก็พูดไปเรื่อย” “ก็เห็นพยุงกันมา.......หรือว่ามีคนอื่นด้วยหรอ” “มึงจะบ้าหรอไอ้หยก.....ไม่มีอะไรกับใครทั้งนั้น แค่กูนอนดึกไปหน่อยเลยเพลีย….” “เออ......แต่......พี่เจตไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า .......ดูเดินคล่องแคล่ว” “กูก็บอกแล้ว........ว่าไม่มีอะไร” “แต่มันน่าสงสัย......หรือพี่ต๊ะมีอะไรกับคนอื่นอีก..หรือว่าเป็นไอ้บอย....เออใช่...ต้องเป็นไอ้บอยแน่ ๆ บอกมานะ...เมื่อคืนพาไอ้บอยไปไหน” “กูจะไปมีอะไรกับใคร....เดี๋ยวมึงเจอไอ้บอยก็ลองถามมันดูดิ” “นั่นไง......ไอ้ห่านี่ตายยาก...บอย....ไอ้บอย” “มีอะไรหยก กูเดินหามึงทั่ววิทลัย....อ้าวพี่ต๊ะเป็นไร...เหมือนคนกำลังจะตาย” “ไอ้ห่านี่........เดี๋ยวกูถีบไปโน่น” ผมเตรียมยกตีนถีบไอ้บอย “ไอ้บอยมึงเดินให้กูดูหน่อย” ไอ้หยกหันไปทางไอ้บอยทันที “เดินทำห่าไร” ไอ้บอยถามด้วยความสงสัย “กูบอกให้มึงเดินมึงก็เดินเถอะน่า....อย่าถาม..อย่าเรื่องมาก....ไอ้ห่านี่” “แล้วให้กูเดินไปไหน” “มึงจะเดินไปตายห่าที่ไหนก็ไป แล้วก็เดินกลับมาหากู” “เออ.......ตกลงมึงจะให้กูเดินไปไหน” “มึงแค่เดินไปเดินมาตรงนี้แหละ ไม่ต้องไปตายห่าที่ไหนหรอก...เดินสักสองสามรอบ” ไอ้บอยเดินไปเดินมาแบบ งงๆ โดยมีไอ้หยกคอยจับพิรุธท่าทางการเดินว่าเดินตลอดเวลา “อืม.........มันก็เดินตรงดีนี่หว่า…ไม่มีอาการเดินขัด ๆ” “55555555555555” ผมอดขำไม่ได้ว่าไอ้หยกมันคิดแผนพิสูจน์นี้ขึ้นมาได้ไง เพราะถ้าไอ้บอยโดนผมเย็ดจริงรับรองมันเดินขัด ๆ ตลอดทั้งวันแน่ๆ “ยังมีแรงหัวเราะ....ยังไม่ตายง่าย ๆ หรอก...เอานี่น้ำส้มคั้นสด ๆ จะได้สดชื่น” ไอ้เจตยื่นแก้วน้ำส้มคั้นให้ผม ผมรีบคว้าไปดื่มทันที “อึก อึก อึก” “เบา ๆ เดี๋ยวสำลักตายห่าพอดี” ไอ้หยกรีบดึงแขนไว้ “ตกลงพี่ต๊ะเป็นอะไร” ไอ้บอยถามโดยไม่เจาะจงว่าใครจะเป็นคนตอบ “พวกกูก็สงสัยว่าพี่ต๊ะเป็นอะไร” ไอ้หยกจ้องหน้าผมนิ่ง “พวกมึงจะสงสัยทำไม กูก็บอกแล้วว่านอนดึก ร่างกายมันเลยเพลีย ๆ” “มาแล้ว ๆ เยี่ยวอูฐจากห้องพยาบาล” ไอ้วิทวิ่งถือแอมโมเนียมาจากห้องพยาบาล แล้วเอามาโบกไปโบกมาตรงจมูกผม “เป็นไงบ้างนะ” ไอ้วิทถามด้วยความเป็นห่วง “อืม......ดีขึ้นแล้วละ ได้น้ำส้มจากไอ้เจตเมื่อกี้” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับได้เจต แต่ก็ไม่พ้นสายตาไอ้หยกที่คอยจับผิด “อย่าให้รู้นะ” ไอ้หยกพูดไปกัดฟันไป พร้อมกับบีบต้นแขนผมแน่น “มึงจะอะไรนักหนาไอ้หยก กูบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีซิ” ผมหันไปส่งสายตาให้ไอ้หยก “กูว่ามึงไปนอนห้องพยาบาลดีกว่ามั้ยต๊ะ...เดี๋ยวกูบอกจารย์ให้” ไอ้เจตเสนอขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง เพราดูจากอาการผมแล้วน่าจะต้องนอนพักมากกว่า “หยกว่ากินข้าวแล้วไปนอนสักชั่วโมงก็ดีเหมือนกันนะพี่ต๊ะ….หน้าพี่ต๊ะยังไม่หายซีดเลย” “เออ...จริงด้วยต๊ะ หน้ามึงซีดมากเลยนะ” ไอ้วิทสำทับอีกที “เดี๋ยวกูบอกอาจารย์ให้ ....เออ.....แล้วกูจะมาเฝ้า” ไอ้เจตเสนอตัวมาเฝ้า “ไม่ต้อง......เดี๋ยวหยกเฝ้าเอง” ไอ้หยกตวาดขึ้นมาเสียงดัง “มึงไม่เรียนหรอ” ไอ้เจตยังไม่ยอม “เรียน....เดี๋ยวให้ไอ้บอยไปเรียน ส่วนพี่เจตต้องไปเรียนเผื่อมีอะไรจะได้มาบอกพี่ต๊ะได้” “เออ........ตะ.....แต่.........” “ไม่มีแต่...เอาตามนี้” ไอ้หยกบทมันจะแข็งไอ้เจตเองก็ไม่กล้าขัดขืน ผมโดนพยุงมานอนที่ห้องพยาบาลจนได้ พยาบาลดูอาการแล้วให้ไปนอนพักที่เตียง เพื่อนในห้องต่างแวะเวียนมาดูเป็นครั้งคราว เพราะผมไม่เคยมีอาหารแบบนี้ทุกคนเลยเป็นห่วง รวมทั้งอาจารย์หลายท่านก็แวะมาสอบถามอาการ โดยมีไอ้หยกต้อนรับแขกเสียงใส ผมเผลอหลับไปนาน...ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยง ไอ้หยกหายไปไหนไม่รู้ เห็นแต่พยาบาลนั่งจดอะไรที่โต๊ะ “ตื่นแล้วหรือคะคนป่วย” “ครับ” พยาบาลเดินมาหาแล้วเอามือแตะที่หน้าผาก “ไม่มีไข้ สีหน้าดูดีขึ้น คงเพลียเพราะพักผ่อนน้อย ใกล้สอบแล้วคงอ่านหนังสือหนัก ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบายตอนสอบแล้วจะยุ่ง” “ครับ” “หาหยกหรอ...เห็นบอกว่าจะไปหาอะไรมาให้กิน หยกนอนเฝ้าทั้งวันเลยนะ” “ครับ” ผมคุยกับพยาบาลสักพักไอ้หยกก็เดินถือถุงข้าวต้มมา “ไปซื้อที่ไหนมา” ผมดูจากถุงแล้วไม่น่าจะใช่อาหารในวิทลัย “ไปซื้อข้างนอกมา เผื่อพี่ต๊ะตื่นมาหิวจะได้กิน” ผมซึ้งใจไอ้หยกอย่างมาก จ้องตามันนิ่ง “ขอบใจนะหยก” ผมพูดเบา ๆ พอได้ยินกันสองคน “พอลุกไหวมั้ย” “แค่นี้เด็ก ๆ ไปกินที่โรงอาหารดีกว่านะ พี่ดีขึ้นมากแล้ว” “เอางั้นก็ได้...มาเดี๋ยวหยกพยุง” “ไม่ต้องแล้ว...เดินได้สบายแล้ว” ร่างกายผมพอได้พักผ่อนก็กลับมาสดชื่น “ว่าแต่กินข้าวหรือยัง” ผมหันไปถามไอ้หยก “ยัง...รอกินพร้อมพี่ต๊ะ...นี่ไงหยกซื้อมา 2 ถุง” “อืม.........งั้นไปกินที่โรงอาหารกัน” ผมสองคนเดินไปที่โรงอาหาร ตอนนี้ 11.30 น. ยังไม่เที่ยง มีนักศึกษาประปราย เดี่ยวพอเที่ยงคงแน่นไปทั้งโรงอาหาร “ตรงโน้นดีกว่าพี่ต๊ะ โล่งหน่อยจะได้ไม่อึดอัด” พอนั่งได้ไอ้หยกก็ไปหายืมช้อนกับชามมาใส่ข้าวต้มกินกัน “เป็นไงบ้างต๊ะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปเป็นไอ้เจตมาตอนไหนไม่รู้ “ดีขึ้นมากแล้ว” “กูแอบไปดูมึงหลายครั้งเห็นมึงหลับสนิทเลยไม่กล้ากวน เมื่อกี้กูก็ไปห้องพยาบาลมา” “แล้วไม่เห็นบอกหยกเลยว่าไปห้องพยาบาล หยกก็อยู่ที่นั่นตลอด” ไอ้หยกพูดไปเลื่อนชามข้าวต้มมาให้ผม “กูเห็นมึงนอบฟุบหลับ..เออ..ขี้เกียดเรียก” “หลับที่ไหน...แค่คิดอะไรเพลินๆ” “เชื่อตายละมึง...หาโอกาสไม่เรียนมากกว่า” “เชอะ............” “แล้วไหนข้าวกูล่ะ” ไอ้เจตมองหาข้าวมัน เพราะบนโต๊ะมีแต่ข้าวต้มเพียง 2 ชาม “ไปหาแดกเอาเอง....ปากดีนัก” ไอ้หยกกระแทกเสียงใส่หน้าไอ้เจตเสียงดัง “มึงนี่โคตรใจร้ายกับกูมากเลยนะไอ้หยก....ทีกับไอ้ต๊ะละแสนดี เสียงอ่อน เสียงหวานเหลือเกิน....หมั่นไส้ว่ะ” “ยังจะมาปากดี...เดี๋ยวจะโดน” “ไปล่ะ ๆ” ไอ้เจตดีดตัวออกอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องเรียน ผมนั่งกินข้าวเงียบ ๆ กับไอ้หยกประมาณ 30 นาทีเสียงออดพักเที่ยงดัง นักศึกษาวิ่งกรูมาเข้าแถวเพื่อซื้ออาหาร ไอ้เจตวิ่งมานั่งลงข้าง ๆ ผม “เมื่อเช้ากูห่วงมึงแทบแย่” “ขอบใจว่ะ...แล้วครูสอนอะไรบ้าง” “กูเรียนไม่รู้เรื่องเลย สมองกูเบลอไปหมด” “เออ.....ลืมไป ปกติสมองมึงก็เบลอตลอดแล้วนี่” “ปากดีแบบนี้แสดงว่าหายแล้ว” “เอ้านี่กินซ๊ะข้าว...ซื้อไว้ให้” ไอ้หยกเลื่อนจานข้าวไปตรงหน้าไอ้เจต “น่ารักซ๊ะ” ไอ้เจตไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาบีบแก้มขาว ๆ ของไอ้หยก เล่นเอาไอ้หยกหน้าแดงเป็นลูกตำลึง “อย่าหวานกันมาก....กูเลี่ยน” ผมแกล้งสัพยอกมันทั้งสอง “หวานตรงไหน....ไอ้พี่ต๊ะบ้า” “แล้วจารย์สั่งอะไรพิเศษมั้ยเจต” “ไม่มีนะ...บอกให้แต่อ่านหนังสือเพราะใกล้สอบแล้ว วันนี้ไม่มาเรียนหลายคน” “ทำไมล่ะ” “เห็นว่าไปสอบคัดเลือกอะไรนี่แหละ” “พี่เจตเคยรู้อะไรที่มันชัด ๆ สักทีมั้ย...พูดอะไรก็ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่เคยสุด” “เออ....กูมันโง่...ใครจะเก่งสมองดีเหมือนไอ้ต๊ะล่ะ” “อย่าพาล....ไม่งั้นจะโดนดี” “.......................................” ไอ้เจตเงียบเสียงลงทันที “สรุป.........กูไม่รู้อะไรเลยว่างั้นเถอะ” “ก็กูมัวแต่ห่วงมึง...เลยไม่เป็นอันเรียน” ไอ้เจตพูดเหมือนกระซิบ ไอ้หยกจ้องหน้านิ่งเหมือนอยากรู้ว่าเราสองคนพูดอะไรกัน แต่ไอ้หยกมันก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย......แต่ช่วงบ่ายอาจารย์ไม่เข้านะ” อยู่ ๆ ไอ้เจตก็โพร่งขึ้นมา “ทำไมล่ะ” “อาจารย์พาเด็กอีกห้องไปโคราช เรื่องเรียนต่อนี่แหละ เห็นว่าได้โควต้า” “อ้าวหรอ....แล้วห้องเราไม่ได้โควต้าหรอ” “ยังไม่ได้โควต้า...แค่ไปคุยเฉย ๆ ตอนแรกว่าจะชวนมึงไป พอเห็นมึงไม่สบายเลยชวนคนอื่นไป” “แย่เลย.......” “อีกอย่างกูว่ามึงยังไม่แน่ว่าจะได้เรียนต่อหรือเปล่า กูว่าให้คนที่เขาได้เรียนต่อจริง ๆ ไปก็ดีเหมือนกัน” “อืม................” “ถึงมึงอยากเรียนต่อกูว่าสอบเข้าที่ไหนก็ได้...ไม่เหมือนพวกกู ถ้าไม่มีโควต้าคงสอบเข้ายาก” “โง่.........” “มึงว่าอะไรหยก....ใครโง่” “เปล่า...เออ....ไอ้บอย....ไอ้บอยมันโง่” “กูโง่ตรงไหนไอ้หยก” ไอ้บอยโพล่งขึ้นมาจากข้างหลัง “ไอ้ห่าบอย...มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเล่นเอากูตกใจ” “เมื่อกี้มึงว่ากูโง่หรอ” “เปล่า.........กูว่าพี่เจต” “อ้าว.............เมื่อกี้กูถามมึง มึงบอกว่าไอ้บอยโง่” “พวกมึงจะเถียงให้มันเกิดอะไรขึ้นมาว๊ะ....ไอ้หยก....มึงก็ชอบยั่วมันสองคนเหลือเกิ้น” “บ่ายไม่มีเรียนไปไหนดี...ไปหอมึงมั้ยต๊ะ” “หยกไปด้วย” “มึงมีเรียนจะไปทำห่าอะไร” “ก็ไปทำแบบที่พี่เจตคิดจะทำนั่นแหละ” “ไอ้ห่าหยก....มึงแหกตาดูสภาพไอ้ต๊ะตอนนี้ซิ.....จะเดินยังไม่มีแรงแล้วมันจะทำห่าอะไรได้” “นั่นไง.....รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” “อุบ.........................” ไอ้เจตเผลอพูดแล้วรีบเอามือปิดปากอย่างรวดเร็ว “มึงตามไอ้หยกไม่ทันหรอกเจตเอ้ย” “งั้นเดี๋ยวหยกเรียนเสร็จแล้วจะรีบไปนะ” “ไม่ต้องเลย มึงเรียนไปเลย.........แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ” “ไอ้ห่าพี่เจตนี่วอนโดนตบแล้วมั้ยล่ะ” ไอ้เจตพาผมขึ้นสามล้อกลับมาที่หอ มันพยุงผมไปนอนที่เตียง หาผ้าชุบน้ำเย็น ๆ มาเช็ดให้ ผมนอนดูมันเช็ดตรงโน้นเช็ดตรงนี้ มันยกมือผมขึ้นไปเช็ดอย่างแผ่วเบา ผมรู้สึกว่ามีน้ำหยดใส่แขน ผมเงยดูเห็นไอ้เจตน้ำตาไหลออกมา “มึงเป็นไรเจต....ร้องไห้ทำไม” “ต๊ะ........เมื่อเช้ามึงรู้มั้ยว่ากูห่วงมึงแค่ไหน” ไอ้เจตจ้องหน้าผมนิ่งแต่น้ำตามันยังไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง “กูไม่เป็นไรมาก….เห็นมั้ยดีขึ้นแล้ว” ผมนึกเสียใจที่โหมเย็ดไอ้น้องนัดจนทำให้เพื่อนเป็นห่วง ถ้ามันรู้ความจริงว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะเสียน้ำจากการเย็ดไอ้น้องนัดเมื่อคืน มันคงกระทืบผมไส้แตกแน่ ๆ “เมื่อเช้ากูไม่มีกระจิตกระใจเรียนเลย ....กูเป็นห่วงมึง” “กูขอบใจนะที่เป็นห่วงกู” “กูห่วงมึงจริง ๆ นะต๊ะ” ไอ้เจตพูดเสร็จก็ซบลงไปที่อกผม ผมสัมหัสได้ว่าหัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเอามือผมไปแนบกับแก้มมัน ผมยกมืออีกข้างลูบหัวไอ้เจตเบา ๆ “เจต........มึงเป็นเพื่อนที่มากกว่าเพื่อน กูรู้ว่ามึงห่วงกู และ....เออ.....รักกู” ไอ้เจตเงยหน้ามองผม จ้องตานิ่ง น้ำตามันยังไม่หยุดไหล “แต่.......กูให้มึงได้แค่นี้” เสียงไอ้เจตมันเบาหวิว....พูดเหมือนคนละเมอ “กูเข้าใจ....และกูก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้....แค่วันนี้มึงรักกูและกูก็รักมึงก็พอ.....ได้มั้ยเจต” “แต่....................” “ไม่มีแต่................อีกไม่กี่เดือนมึงกับกูก็ต้องแยกจากกัน วิถีชีวิตมึงกับวิถีชีวิตกูมันคนละอย่าง” ผมดึงไอ้เจตซบที่อกผมเหมือนเดิมและกอดมันนิ่ง “กูจะเก็บความทรงจำและมิตรภาพดีๆระหว่างมึงกับกู......ตลอดไป” ผมมองเพดานแล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบาเหมือนคนละเมอ ไอ้เจตนอนซบอกผมอยู่นานเป็นชั่วโมงโดยไม่ไหวตึง ผมเองก็นอนดูเพดานโดยไม่พูดอะไร | 
The World is a book and those who do not travel read only one page. #Becauseoftravelingislearning 
ค้นหาสมาชิก
Orama [img]http://www.g4guy
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
