อานนท์ ! ภิกษุผู้ชื่อว่า มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญ ทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์แปด โดยอาการอย่างไรเ่ล่า ?

อานนท์ ! ภิกษุนี้ ย่อมเจริญ ทำให้มากซึ่ง

สัมมาทิฏฐิ,  ส้มมาส้งกัปปะ,  สัมมาวาจา,  สัมมากัมมันตะ,

สัมมาอาชีวะ,  สัมมาวายามะ,  สัมมาสติ,  สัมมาสมาธิ

อ้นอาศัยวิเวก  อาศัยวิราคะ  อาศัยนิโรธ  อันน้อมไปเพื่อการสลัดลง.

อานนท์ ! อย่างนี้แล ชื่อว่าภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญ ทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์แปด

อานนท์ !  ข้อนั้นเธอพึงทราบด้วยปริยายอันนี้เถิด ว่าพรหมจรรย์นี้ทั้งหมดนั้นเทียว  ได้แก่ ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ดังนี้.

อานนท์ ! จริงทีเดียว, สัตย์ทั้งหลายผู้มีความเกิดเป็นธรรมดา ได้อาศัยกัลยาณมิตรของเราแล้ว ย่อมหลุดพ้นจากการเกิด...  ผู้มีความแก่ชรา, ความเจ็บป่วย, ความตาย, ความโศก,  ความคร่ำครวญ, ความทุกข์กาย, ความทุกข์ใจ และความคับแค้นใจเป็นธรรมดา...  ครั้นได้อาศัยกัลยาณมิตรของเราแล้ว ย่อมหลุดพ้นจากความชรา, ความเจ็บป่วย, ความตาย, ความโศก, ความคร่ำครวญ, ความทุกข์กาย, ความทุกข์ใจ และความคับแค้นใจ.

อานนท์ ! ข้อนั้นเธอพึงทราบด้วยปริยายอ้นนี้เถิด คือว่าพรหมจรรย์นี้ทั้งหมดนั้นเทียว ได้แก่ ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่ิอนดี ดังนี้.

                                                                         สคา. สํ. ๑๕/๑๒๗/๓๘๓.

                                                      สคาถวรรค  สังยุตตนิกาย เล่ม ๑๕ หน้า ๑๒๗ ข้อที่ ๓๘๓.