ผีในโรงพยาบาล

guy009

“เสียงจากความเงียบ… ที่หอผู้ป่วยระยะสุดท้าย”

เวลาพูดถึง “ผี” หลายคนคงนึกถึงภาพในหนังสยองขวัญ วิญญาณที่ล่องลอยในความมืด ร่างซีดเผือด เสียงกระซิบที่ไม่มีที่มา… แต่สำหรับบางคน ผีก็ไม่ใช่แค่เรื่องเล่า แต่คือ “ประสบการณ์ตรง” ที่ไม่มีวันลืม

ผมเข้าทำงานในโรงพยาบาลตั้งแต่อายุ 17 ปี ทำหน้าที่ดูแลคนไข้ทั่วไป แต่ภายหลังได้ย้ายมาประจำอยู่ที่ “หอผู้ป่วยระยะสุดท้าย” ซึ่งก็ตามชื่อเลยครับ คนไข้ที่นี่มักเป็นผู้ป่วยที่หมดหนทางรักษาแล้ว เหลือเพียงแค่รอวันสุดท้ายของชีวิต

การเห็นคนตายแทบทุกวันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมไปเสียแล้ว… หรือผม “เคยคิดว่า” มันเป็นแค่เรื่องธรรมดา…

คืนเวรดึกที่ไม่เหมือนเดิม

คืนนั้นผมเข้าเวรดึก เริ่มงานตั้งแต่สี่ทุ่ม ทุกอย่างดูปกติดี คนไข้หลับสนิท ห้องทั้งตึกเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ผมนั่งเขียนรายงานข้างนอกกับเพื่อนอีกคน ไฟในห้องสลัว ๆ มีเพียงเสียงแอร์ที่พัดเบา ๆ เป็นจังหวะ

จู่ ๆ เวลาราวตีหนึ่ง เทปซีดีที่ตั้งอยู่บนเครื่องเล่นริมห้อง เปิดเพลงขึ้นมาเอง โดยที่ไม่มีใครไปแตะมันเลย

เสียงบทสวดมนต์เบา ๆ แว่วออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเครื่องถูกปิดสนิท

ผมกับเพื่อนหันมามองหน้ากัน สีหน้าซีดเผือด ทุกคนในเวรตอนนั้นได้ยินพร้อมกันหมด ต่างคนต่างนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปปิด เรานั่งรวมกันอยู่ตรงนั้น ไม่พูดไม่จา…ได้แต่ภาวนาให้ผ่านไป

เช้าตรู่… เสียงจากร่างที่ไม่มีลมหายใจ

เวลาตีสี่ มีเคสเสียชีวิตครับ เป็นคุณลุงวัยประมาณ 70 ปี โรคมะเร็งระยะสุดท้าย ผมกับเพื่อนรับหน้าที่ดูแลร่างท่านตามขั้นตอน เตรียมเช็ดตัว ทำความสะอาดก่อนส่งร่างไปห้องเย็น

ผมเข้าไปในม่านคนเดียว ส่วนเพื่อนจัดของอยู่ข้างนอก

ขณะที่กำลังเช็ดตัวอยู่นั้น… อยู่ดี ๆ เตียงก็ปรับหัวขึ้นเอง

ทั้งที่ผมไม่ได้แตะ รีโมตก็วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ได้อยู่ใกล้มือผมเลย

ผมหยุดมือทันที ใจเต้นรัว แต่นึกในใจว่าอาจเป็นแค่เตียงเสีย เลยพยายามตั้งสติ แล้วเตรียมจะเช็ดตัวต่อ

แต่ทันใดนั้นเอง… ร่างของคนไข้ที่เสียชีวิตไปแล้วกลับ “ยกขาขึ้นช้า ๆ”

มันช้าเหมือนคนที่พยายามขยับ… แม้จะไม่มีลมหายใจแล้วก็ตาม

ตอนนั้น ผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ไม่สนว่าเอ็นกระตุก ไม่สนว่าเป็นกลไกของร่างกายหรืออะไรทั้งสิ้น…

ผมตะโกนเรียกเพื่อน แล้ววิ่งพรวดออกมาจากม่านแบบไม่เหลียวหลัง

ทำบุญ… ให้คน หรือให้ใคร?

หลังเลิกเวรเช้า ผมไม่กลับบ้าน ผมตรงไปวัด ทำบุญ กรวดน้ำ… ทั้งให้ลุงที่เสียชีวิต และเผื่อไว้… “ให้ใครบางคน” ที่อาจจะกำลังมองดูผมจากมุมมืดที่ไหนสักแห่ง

นี่คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมในคืนหนึ่งของเวรดึกในหอผู้ป่วยระยะสุดท้าย

บางที… คนที่เราคิดว่า “จากไปแล้ว” อาจยังไม่ไปไหนเลยก็ได้…