|
นัทพยายามจะหันหลังวิ่งหนี แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว กวินที่พุ่งมาด้วยท่าทางสี่ขาอย่างรวดเร็วโถมเข้าใส่จนนัทล้มคว่ำลงกับพื้นปูน กวินไม่ได้กอดเขาด้วยความรักเหมือนเก่า แต่นักข่าวหนุ่มกลับใช้เข่ากดหลังแฟนตัวเองไว้ แล้วกระชากผมของนัทให้เชิดขึ้นเพื่อบังคับให้มองไปยัง ท่านรัฐ ที่ค่อยๆ เดินตรงมาหาอย่างใจเย็น
“ปล่อย! กวิน ปล่อยฉัน! นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!”
นัทตะโกนร้องไห้โฮ แต่กวินกลับส่งเสียงขู่คำรามรอดผ่านตะกร้อครอบปากหนัง ดวงตาของกวินวาวโรจน์ด้วยอาคมจนดูคล้ายสัตว์ป่า
“นัท... อย่ากลัวไปเลย ความจริงมันสบายมากนะ...”
ท่านรัฐเอ่ยเสียงนุ่มพลางย่อตัวลงตรงหน้านัท เขาเอื้อมมือที่ชุ่มไปด้วยน้ำมันพรายกลิ่นฉุนกึกมาลูบไล้ที่ใบหน้าของนัทเบาๆ
“ดูแฟนคุณสิ... เมื่อก่อนเขาก็ดื้อแบบนี้แหละ แต่ตอนนี้เขามีความสุขกว่าใครในโลก”
ท่านรัฐจ้องเข้าไปในดวงตาของนัท พร้อมกับเริ่มพึมพัมบทสวดมนต์ดำที่แสนเยือกเย็น
“โอม... จิตตัง ภันธะนา... สัพพะทาสา...”
นัทรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนคว้าง ความทรงจำเกี่ยวกับตัวตน ชื่อเสียง และความรักที่เคยมีต่อกวินเริ่มบิดเบี้ยวและจางหายไป ลมหายใจของเขาเริ่มติดขัด ร่างกายร้อนรุ่มราวกับถูกไฟเผาจากภายใน เขาพยายามขัดขืนแต่มือของกวินที่กดเขาไว้นั้นกลับให้ความรู้สึกที่ "คุ้นเคย" จนน่าประหลาด
“หมอบลง... แล้วเป็นเด็กดีเหมือนกวินซะ”
ท่านรัฐสั่งเสียงต่ำ ร่างกายของนัทกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง แววตาที่เคยแข็งกร้าวค่อยๆ เลื่อนลอยและหยาดเยิ้มตามกวินไปในที่สุด นัทเผลออ้าปากค้าง น้ำลายเริ่มไหลยืดออกมาขณะที่ร่างกายของเขาค่อยๆ อ่อนระทวยและทรุดลงอยู่ในท่าหมอบคลานข้างๆ กวินอย่างว่าง่าย กวินที่เห็นเพื่อนร่วมคอกคนใหม่ ก็เริ่มใช้จมูกดมฟุดฟิดไปตามลำคอของนัทราวกับจะทักทาย ท่านรัฐหัวเราะอย่างพอใจ เขาหยิบโซ่เหล็กอีกเส้นหนึ่งออกมาแล้วคล้องเข้าที่ลำคอของนัทอย่างแน่นหนา
“ดีมาก... จากนักข่าวปากดี กับแฟนหนุ่มผู้น่ารัก ตอนนี้เหลือแค่สุนัขรับใช้สองตัวที่ต้องคอยเลียเท้าให้ฉัน”
ท่านรัฐนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม แล้วเหยียดเท้าทั้งสองข้างออกมา กวินและนัทในสภาพเปลือยเปล่าและสวมปลอกคอ ต่างแย่งกันหมอบคลานเข้าไปรุมล้อมเท้าของท่านรัฐ ทั้งคู่ใช้ลิ้นเลียไล้อย่างหิวกระหายสลับกับการส่งเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ แสงเทียนในโกดังเริ่มมอดดับลง เหลือเพียงเงาของชายผู้ทรงอำนาจที่นั่งคุมสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ทั้งสองตัวที่ไม่มีวันจะได้กลับไปเป็นมนุษย์อีกต่อไป... ตลอดกาล ภายในโกดังร้างที่บัดนี้กลายเป็น "คอกสุนัข" ส่วนตัวของท่านรัฐ แสงสีแดงจากเทียนอาคมสะท้อนอาบผิวกายของกวินและนัทที่หมอบคลานอยู่บนพื้น ทั้งคู่สวมเพียงปลอกคอหนังหนาและตะกร้อครอบปากที่ถูกล็อคไว้แน่น ร่างกายของนัทสั่นเทิ้มเพราะอาคมที่เพิ่งได้รับไป ส่วนกวินนั้นดูจะ "เชี่ยวชาญ" กว่า เขาคอยใช้หัวถูไถบีบบังคับให้นัทหมอบอยู่ในท่าที่เปิดเปลือยที่สุด
"กวิน... สอนเพื่อนใหม่ของแกสิ ว่าต้องทำยังไงให้ฉันพอใจ"
ท่านรัฐสั่งพลางกระตุกโซ่ในมือ กวินขานรับด้วยเสียงครางหึมในลำคอ เขาโถมตัวเข้าใส่นัทจากด้านหลัง ท่าทางหมอบคลานของนัทถูกจัดวางให้มั่นคงด้วยแรงกดจากมือของกวินที่บีบเข้าที่สะโพกจนขึ้นรอยนิ้วมือ กวินใช้อวัยวะที่แข็งขืนด้วยแรงอาคมกระแทกกระทั้นเข้าหาแผ่นหลังของนัทอย่างดิบเถื่อน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนแบบคนรักที่เคยมีให้กัน
"อื้อ! อื้อออ!"
นัทร้องประท้วงรอดผ่านตะกร้อครอบปาก ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ตาดำลอยคว้างจนเกือบมิดเมื่อสัมผัสถึงความแข็งแกร่งที่บุกรุกเข้ามาอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดในตอนแรกถูกกระแสอาคมบิดเบือนให้กลายเป็นความเสียวซ่านที่รุนแรงจนสมองขาวโพลน ท่านรัฐลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างร่างของทั้งสองคน เขาใช้เท้าเหยียบลงบนแผ่นหลังของกวินเพื่อเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดังสะท้อนไปทั่วห้องโถง กวินยิ่งถูกเหยียบก็ยิ่งบ้าคลั่ง เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนัท ขบกัดและดูดดึงจนเกิดรอยเลือด ขณะที่ส่วนล่างก็ทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ราวกับเครื่องจักร
"อา... ดีมาก ดูพวกลูกหมาพวกนี้สิ"
ท่านรัฐรวบรวมน้ำลายแล้วถ่มลงบนรอยแยกที่กำลังเชื่อมต่อกันของทั้งคู่ น้ำลายอาคมนั้นดูดซึมเข้าสู่ผิวเนื้อ ยิ่งทำให้ทั้งกวินและนัทบิดเร่าด้วยความกระสันเกินขีดจำกัด นัทที่เคยขัดขืน ตอนนี้กลับเริ่มส่ายสะโพกรับจังหวะของกวินอย่างลืมตาย น้ำลายใสไหลทะลักออกมาจากตะกร้อครอบปากจนนองพื้น เขาหลับตาพริ้ม ยอมรับความป่าเถื่อนที่แฟนหนุ่มยัดเยียดให้ตามคำสั่งนายเหนือหัว กวินกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงเป็นจังหวะสุดท้ายก่อนจะกระตุกเกร็งจนหลังแอ่น เขาส่งเสียงครางยาวที่ฟังดูเหมือนเสียงเห่าหอนของสัตว์ร้ายขณะปลดปล่อยลาวาร้อนระอุเข้าไปในตัวนัทจนล้นปรี่ออกมาตามง่ามขา ทั้งสองร่างทรุดฮวบลงทับซ้อนกันบนพื้นปูนหยาบๆ หอบหายใจรัวเร็ว ท่านรัฐก้มลงไปปลดล็อคตะกร้อครอบปากของทั้งคู่ช้าๆ กวินรีบก้มลงเลียทำความสะอาดคราบน้ำรักที่หยดลงบนพื้นปูนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมาเลียหน้าและลำคอของนัทที่นอนหมดสภาพอยู่
"ชอบไหมนัท? นี่แหละคือหน้าที่ของแก... เป็นของเล่นให้กวิน และเป็นสุนัขให้ฉัน"
นัทไม่ได้ตอบเป็นคำพูด เขาเพียงแต่คลานไปหมอบเลียรองเท้าของท่านรัฐด้วยแววตาที่พังทลายและว่างเปล่า ยอมจำนนต่อรสสวาทและอาคมที่ผูกมัดเขาไว้กับกวินในฐานะสัตว์เลี้ยงคอกเดียวกันไปตลอดกาล
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-12-23 14:39:17
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-12-23 15:09:19
โพสต์ 2025-12-23 16:49:30
โพสต์