สัญญาทาส 1

Auto2022

สัญญาทาส
ตอนที่ 1

ตอนนี้ผมเพิ่งจบ ปวส.  แต่เรียกว่ากว่าจะจบได้นิ  ก็เกือบตายเอาเหมือนกัน เพราะอายุผม 23 ปี แล้ว ไม่ใช่ 20 ปีก็ผมดันจับได้ใบแดง ต้องไปเป็นทหาร สองปี เรียนก็ยังไม่จบ เพราะค้างคาเทอม ก็เอาเงินเดือนทหารนี่แหละมาจ่าย ตอนนี้ผมเลยได้ทำงานในบริษัทบัญชีเล็กๆ แห่งหนึ่ง ก็ผู้พันในค่ายอีกนั่นแหละที่ฝากให้ บอกเป็นบริษัทของเมียนายพล เงินเดือนที่ได้หมื่นถ้วน (แม่นโคตรน้อยเลย) ไอ้ตอนยังไม่ผ่านโปรเนี่ยก็เงินเดือนแปดพันเอง ก็ผมยังไม่มีประสบการณ์ทำงาน เลยทนทำไปก่อน เพราะถ้าหาเองก็คงจะไม่ได้ ลองหาเองแล้ว ก็เกรดตกๆ ซ่อมๆ จบมาได้ก็บุญแล้ว 555

บริษัทที่ผมทำงานเนี่ย มีลูกน้องทำงานทั้งหมดรวมทั้งเจ้านายผมด้วยก็ 10 คนเอง ที่สำคัญ ใช้งานผมหนักยังกะวัวอย่างกะควาย ทำทุกอย่าง กระทั้งล้างรถ หรือบางทีผมเองต้องนั่งรอนอนรออยู่ที่ออฟฟิศ เพื่อจะรอลูกค้าเอาเอกสารมาส่ง กลับบ้านกลับห้องตีสองตีสามก็มี (บ้างทีผมไม่กลับแม่งมันเลย อาบน้ำมันที่ออฟฟิศเลย) นี่ตอนนี้ผมเอง ก็พยายามมองหางานที่อื่นอยู่ ถ้าไม่ติดเรื่องเงินค้ำประกัน ผมคงไม่ทนทำงานที่นี่หรอก เฮ้อออ

ผมก็เหมือนผู้ชาย ปกติโดยทั่วไปนั่นแหละที่ชอบผู้หญิงสาวๆ ตัวเล็กๆ เอวบางร่างน้อย ปากนิดจมูกหน่อย ยิ่งผิวขาวๆ ผมยาวๆ ยิ่งชอบ ผมก็เน้นไปที่ความขาว น่ารักก่อนเลย (สไตล์ญี่ปุ่น) ถ้าเป็นผู้หญิงผิวคล้ำ และรูปร่างอ้วนขึ้นมาหน่อยเนี่ย ผมไม่เคยสนใจเลย แต่เรื่องหญิงเนี่ย ตั้งแต่ออกทหาร มาทำงาน ผมไม่มีโอกาสกับเค้าเลย เพราะผมต้องมาทำงานงกๆ ให้กับเจ้านาย จนผมไม่มีเวลาไปใช้ชีวิตอย่างที่วัยรุ่นทั่วไป อย่างที่ผมควรจะได้ใช้ แถมที่ทำงาน ก็ไม่มีใครที่เจริญหูเจริญตาเลยซักกะคน เพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ก็หน้าตางั้นๆ หรือไม่ก็อายุเข้าวัยกลางคนทั้งนั้นเลย เฮ้ออออ ช่างเป็นชีวิตพนักงานออฟฟิศ ที่แสนน่าเบื่อ (โคตรน่าเบื่อ)

ยิ่งเจ้านายผมนะคุณเอ๊ยยยย ทั้งแก่ ทั้งดำ ตัวหนาอีกต่างหาก ตัวเธอน้ำหนักเท่าไหร่น่ะผมไม่รู้หรอก (อาจถึงร้อยกิโลก็ได้) เธอสูงพอๆ กับผมเลยล่ะ ไอ้ผมเนี่ยก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ นะครับ สูงตั้งร้อยแปดสิบเซนติเมตร แต่น้ำหนักเนี่ย ผมว่าเธอน่าจะมากกว่าผม เพราะเธอตัวหนา แถมบุคลิกก็ดุมากด้วย เรียกว่า ใครคุยกะเธอนะครับ ตัวแทบจะหดลงไป เหลือเท่าแมลงวันเลยล่ะ อ้อ ลืมบอกไป เจ้านายผมชื่อ "แยม" ทุกๆ คนในบริษัทก็เรียกเธอว่า "คุณแยม" กัน พอผมมาอยู่ก็ต้องเรียกตาม

ถึงตอนนี้ ผมก็ทำงานกับบริษัทคุณแยมได้ประมาณปีเศษๆ ก่อนหน้านั้นผมเอง ก็หาโอกาสสมัครงานที่อื่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ผมได้งานกับบริษัทข้างๆ กันนี่แหละ (อยู่ในตึกเดียวกัน) เขาให้เงินเดือนผมมากกว่าที่นี้ คือได้หมื่นห้าเท่าปริญญาตรี โอวว...พระเจ้า แถมผมยังไม่ต้องมานั่งทำงาน จนดึกดื่นแบบนี้ เขาตกลงรับผมเข้าทำงานเรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยจัดการเคลียร์งาน กับบริษัทคุณแยม ผมเขียนจดหมายลาออก ไปว่างไว้ที่โต๊ะทำงานเธอ แล้วผมก็นั่งฝันหวาน ถึงชีวิตพนักงานออฟฟิต จริงๆ เสียที  ที่มีเวลาให้กับชีวิตวัยรุ่น อย่างเต็มที่ เงินเดือนหมื่นห้า ทำสักสามสี่เดือนก็จะได้ออกมอเตอร์ไซค์ใหม่ อยากได้ xmax มานานแล้ว

แต่เรื่องมันไม่ง่ายดาย อย่างที่ผมคิดเอาไว้น่ะสิ ปรากฏว่า พอคุณแยมได้ใบลาออกของผม ถึงเวลาเลิกงานก็เรียกผมให้เข้าไปคุยในห้อง "เฮ้ออออ จะเอาอะไรกันอีกเนี่ย.....กูจะไปแล้ว อีหมีควาย" ผมคิดในใจ

คุณแยม : "นายพัน...เธอลาออกเนี่ยเธอได้งานใหม่แล้วเหรอ" เธอมองลอดแว่นถามผม
ผม : "ครับ...ดะ...ได้งานใหม่แล้วครับ"

คุณแย้มถอนหายใจ แล้วเอนหลังพิงกับเก้าอี้ แล้วทำท่าทางอย่างเหนื่อยหน่าย (ผมละหมั่นใส้จริงๆ ) ผมรู้ว่าถ้าผมออกไปนี่ เธอเดือดร้อนแน่ เพราะว่าต้องหาคนวิ่งรับส่งเอกสาร  ไม่ใช่ง่ายๆ พนักงานที่เหลือเป็นผู้หญิงทั้งหมด

คุณแยม : "งั้นเอางี้ ชั้นจะขึ้นให้เงินเดือน เพิ่มเป็นสองหมื่น โอเคมั้ย? ชั้นว่าที่โน่น เค้าให้เธอเต็มที่ก็หมื่นห้า"
จะเอาเงินสองหมื่นมาล่อนักเลงคนอย่างผม ไม่มีทาง ดูถูกกูเกินไปแล้ว
ผม : "ม่ายย เอาล่ะครับคุณแยม...ที่ผมออกไม่ใช่เพราะเรื่องเงินอย่างเดียวหรอก ผมอยากทำงานในหน้าที่อย่างเดียว ไม่ใช่ใช้งานผมสารพัด จนดึกดื่นอย่างที่คุณแยมใช้ผม"
คุณแยมแสยะยิ้มที่มุมปาก ผมนึกเอาดิ ว่ามาเลย วันนี้กูจะเถียงมึงให้ดู

คุณแยม : "เฮ้อออ เด็กๆ สมัยนี้ห่วงแต่เล่น ไม่รู้จักทุ่มเทให้กับการทำงาน"
ผม : "ชีวิตผม ผมเลือกได้น่ะคุณแยม" ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์บ้าง ก็ผมจะออกแล้วนี่ ผมจะกลัวเธอไปอีกทำไม สวนแม่งไปเลย

คุณแยม : "งั้น....ถ้าชั้นถอนประกันตัวเธอ จากศาล ก็คงไม่เป็นไรสินะ" เธอยิ้ม

ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เวรละ ใช่ผมมีคดีขับรถชนคนโดยประมาท ยังอยู่ในชั้นศาล ถ้าถอนประกัน ผมต้องถูกจับกลับไปสู้คดีในคุกแน่ๆ เหงื่อกาฬผมแตกพลั่กทั้งๆ ที่ห้องทำงานของคุณแยม ก็เปิดแอร์ซะเย็นฉ่ำ ผมลืมไป เพราะทางโจทย์ตัดสินใจสู้ในชั้นอุทธรณ์ หนังสือฯเพิ่งมาถึง เธอโยนให้ผมอ่าน

คุณแยม : "ไม่ใช่เท่านั้นนะพัน...ตอนที่เกิดเรื่อง เธอก็แอบเอารถบริษัทขับไปรับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ พันว่าพี่ไม่รู้เหรอ"
ผม "คุณแยมมมม!!!" ผมถลึงตาตวาดใส่
คุณแยม : "อ๊ะๆ ๆ ๆ อย่าน่าพัน คุยกันดีๆ ที่นี่พี่ติดกล้องวงจรปิดไว้ด้วยนะ พี่ถึงบอกไง ว่าพี่รู้ว่าพันทำอะไรเวลาอยู่บริษัทคนเดียว พันอยากเห็นภาพมั้ย??"

ผมหน้าชาด้วยความอาย ความจริงคือผมก็ชอบใช้คอมพิวเตอร์ และอินเตอร์เน็ตของบริษัทดูคลิปโป๊ แล้วก็ชักว่าวไปด้วยในที่ทำงานนี่แหละ ตอนอยู่รอเอกสารลูกค้า

คุณแยม : "พี่ว่าพันกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนก็ได้ แต่พี่บอกเราแล้วว่าพี่จะขึ้นเงินเดือนให้เป็นสองหมื่น พี่ขึ้นให้เราจริงๆ หวังว่าเดือนหน้าพี่จะมีโอกาสได้จ่ายเงินเดือนให้พันนะ แต่ถ้าพี่ไม่เห็นหน้าพรุ่งนี้ พี่ถอนประกันนายจริงๆ"

อีหมีควาย อีห่าลากระยำ ผมนั่งด่าอีแยมในใจ ทำไมมึงเลวแบบนี้ มึงคิดจะให้กูเป็นขี้ข้ามันไปตลอดรึไง แต่ผมไม่มีทางเลือกอื่น เพราะไม่มีเงินหรือหลักทรัพย์ใช้ประกันตัว นอกจากเดินออกจากห้องทำงาน ของอีหมีควายนั้นอย่างผู้แพ้ ใช่ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำงานกับมันต่อไป...จากนี้คงต้องเก็บเงินให้ได้ เพื่อประกันตัวเอง "กูไม่น่าซ่าเลย"

หลังจากวันนั้น แน่นอนว่าผมต้องโทรไปยกเลิกกับบริษัทใหม่ ผมก็ต้องจำใจทำงานกับอีแยมเหมือนเดิม แต่มาครั้งนี้ ความรู้สึกดีๆ หายไปหมด ตอนนี้ผมคิดอยู่แค่อย่างเดียวว่า ผมเกลียดที่นี่ ผมเกลียดอีแยม มันจะเอาอะไรกับผมนักหนา มันหาคนใหม่ไม่ได้เลยรึไง ถึงได้มารั้งตัวผมด้วยวิธีนี้ (แต่จริงเขามีบุญคุณกับผม แต่ผมไม่คิดไง) ผมทำงานไปตามปกติ อีกหนึ่งอาทิตย์ถัดมา มันก็เรียกผมไปพบอีกครั้ง

"ตอนนี้ชั้นหาฟรีแลนซ์ มาทำหน้าที่รับส่งเอกสารแทนเธอได้แล้ว"
คุณแยมนั่งเซ็นต์เอกสาร พลางคุยกับผมโดยไม่มองหน้า ผมแม้แต่น้อย
ผมยิ้มขึ้นมา ใช่มันทำให้ผมเบาแรงไปได้อีกเยอะ...คิดดูดีๆ ถ้าผมไม่ต้องทำงานส่วนนี้ไปได้ ผมมีเวลาไปจีบสาวแล้ว  ผมดีใจมาก จนผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขอบคุณเธอ

ผม : "ขอบคุณครับพี่แยม"
ผมยิ้มขอบคุณเธอเป็นการใหญ่ ลืมไปหมดแล้วว่าก่อนหน้านี้ ผมด่าเธอไว้ในใจยังไงบ้าง
คุณแยม : "แต่พันต้องมาทำหน้าที่เลขาของพี่แทน"
เธอวางปากกาแล้วบอกผม ความดีใจของผม หายวับไปกับตาทันที มันอะไรกันเนี่ย นั่นแปลว่า เวลาที่อีนี่ไปติดต่องานข้างนอก ผมก็ต้องเดินตามตูดใหญ่ๆ ของมันไปด้วย แล้วนั่นมันแปลว่า ถึงจะหักเอางานรับส่งเอกสารออกไป ผมก็ต้องมีภาระคือทำหน้าที่เลขาให้มันด้วย ฉิบหายล่ะ มันไม่ได้ขึ้นเงินเดือนให้ผมฟรีๆ จริงๆ ด้วย มันใช้งานผมหนักกว่าเดิมซะอีก คือผมไม่อยากอยู่ใกล้ชิดมัน

ผม : "นี่...พี่แยม ผมไม่ใช่ทาสของพี่นะ พี่ชี้นิ้วให้ผมทำโน่นทำนี่ พี่เคยถามผมซักคำมั้ย ว่าผมอยากทำรึเปล่า"
ผมตวาดจนลืมตัว
คุณแยม : "ถ้าเธอไม่พอใจเธอลาออกก็ได้...แต่พี่จะโทรไปศาลเดียวนี้  เธออยากให้ทำอย่างนั้นมั้ยล่ะ?"
พี่แยมพูดเรียบๆ ผมลืมบอกไปเธอเป็นทนายความด้วย

.....ผมคิดถึงภาพตัวเองอยู่ในคุก เพราะไม่มีใคร สามารถหาหลักทรัพย์มาประกันผมได้ ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วส่ายหน้าไปมา แล้วพูดเบาๆ อย่างคนพ่ายแพ้ว่า
"ก็แล้วแต่พี่ครับ..."

พี่แยมหัวเราะคิกคัก อย่างคนมีชัยชนะ (ผมโคตรเกียด) แล้วหลังจากนั้น ผมก็มีหน้าที่ใหม่ คือเป็นเลขาประจำตัวของพี่แยม เธอมักจะเอาผมไปด้วยทุกครั้ง ที่ต้องไปติดต่องานข้างนอก แถมไม่ใช่เท่านั้น เรื่องทุกเรื่องของบริษัท ประดังประเดเข้ามาหาผมคนเดียว เรียกได้ว่างานผมหนักกว่าเดิมมากกว่ามาก แต่ท้ายที่สุดเมื่อวันเงินเดือนออก ผมเห็นข้อความแจ้งเงินโอนเข้าบัญชี สองหมื่นห้าพันบาทโอววว แม่งโอนผิดเปล่าว่ะ ไหนว่าสองหมื่น ผมก็รู้สึกดีกับพี่แยมขึ้นมาทันที ผมรอดูท่าทีว่า เงินที่เกินมาอีกห้าพัน จะท้วงคืนไหม พอไม่เรียกคืน ผมรีบเอาไปจ่ายค่าบัตรเครดิตทันที และเอาเข้าจริงๆ เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายนัก ถึงเธอจะบีบบังคับให้ผม ทำงานกับเธอ แต่เธอก็ไม่ได้เอาเปรียบผม ซะทีเดียว และหลังจากที่ผมทำงานกับพี่แยมอย่างใกล้ชิด ทำให้ผมมีความรู้สึกดีในตัวพี่แยมมากกว่าเมื่อก่อน คือเธอทำงานเก่ง ผมจะอาศัยจุดนี้แหละเรียนรู้งานจากเธอ ผมเป็นคนคิดบวกเสมอ

พี่แยมเองใช้งานผม หนักข้อขึ้นกว่าเก่า แล้วคราวนี้ก็ไม่ได้เป็นแค่งานของบริษัทเท่านั้น เธอยังใช้ผมกับเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย เช่น ใช้ผมไปซื้อผ้าอนามัยให้เธอบ้าง ใช้ผมไปเอาเสื้อผ้าที่ร้านซักรีดให้กับเธอบ้าง ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ซึ่งเรื่องพวกนี้ผมเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรนัก แต่เรื่องเวลาที่รองเท้าหนังสีดำมันๆ ของเธอเปื้อนนี่สิ เธอมักจะหวุดหงิดจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เธอจะไปที่หลบมุมแล้วใช้ผมลงไปคุกเข่าเช็ดรองเท้าให้เธอเลย แรกๆ ผมก็กระอักกระอ่วนใจอยู่หรอก (ก็อายคนที่มองเข้ามา) แต่มาพักหลังๆ ผมก็สามารถทำให้เธอ ได้โดยที่ผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว ทั้งๆ ที่มีคนอื่นเห็นเหมือนเดิม

เรื่องเวลาส่วนตัวผมเนี่ย ไม่ต้องพูดถึง มันไม่มีอีกแล้ว พี่แยมแทบจะเป็นอะไรที่ผมต้องติดสอยห้อยตาม ตลอดเวลา แล้วเธอก็ชอบใช้งานผม ในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับงานมากขึ้น เช่น ใช้ให้ผมบีบนวดขาให้เธอ (เธอใส่กางเกงขายาว) ในเวลาที่ทุกคนกลับบ้านเหลือแค่ผมกับเธอในออฟฟิต และมาจนถึงวันหนึ่ง วันที่มันเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอดกาล

วันนั้นกลับมาจาก ที่พี่แยมไปขึ้นศาลฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายกับลูกค้าที่เบี้ยวหนี้บริษัท ผมในฐานะพยานก็ต้องไปให้ปากคำในศาลด้วย วันนั้นเรากลับถึงออฟฟิต แล้วรีบกลับไปเคลียร์งานกันจนถึงเวลา 4 ทุ่ม วันนั้นดูเหมือนพี่แยม จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะว่าท่าทางเธอจะชนะคดี และทางคู่ความเสนอการยอมความ และจ่ายค่าเสียหายรวมดอกเบี้ยให้ พอเคลียร์งานเสร็จ พี่แยมก็เรียกผมให้ไปบีบขาให้แกเหมือนทุกครั้ง พี่แยมนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ (วันนี้เธอใส่กระโปรง) เธอยื่นขาให้ผมบีบนวดไปซักพัก อยู่ๆ พี่แยมก็ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาพาดไว้ที่บ่าของผม (เธอคงจลืมว่าไม่ได้ใส่กางเกงขายาวเหมือนครั้งก่อนๆ ) ที่นั่งยองๆ นวดให้พี่แยม

"พัน นวดต้นขาด้านในด้วยสิ"
ผมพยักหน้ารับ แต่คราวนี้ผมมองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้าพี่แยมชัดเจน เธอใส่ชั้นในลายลูกไม้สีแดง ที่เธอเคยใช้ผมไปรับจากร้านซักรีด ผมเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้าพี่แยม แล้วมือไม้ผมสั่นไปหมด ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าการเห็นแค่ร่มผ้าของพี่แยม แล้วมันจะทำให้ผมตื่นเต้นได้ขนาดนี้ ผมตั้งใจนวดให้กับพี่แยมอย่างสุดฝีมือ เธอสั่งให้ผมเลื่อนตัวเข้ามา จนหน้าผมอยู่ห่างจากใต้ร่มผ้าเธอแค่ฟุตหนึ่งเท่านั้น ผมนวดต้นขาที่ที่อวบอัดของพี่แยม อย่างแผ่วเบา แต่ตาผมนี่สิ จ้องดูกางเกงในลูกไม้สีแดงใต้กระโปรงพี่แยมซะเขม็ง

คุณแยม : "จ้องอะไรน่ะ" เธอคงนึกขึ้นได้
ผม : "ปะ เปล่าครับ" ผมรีบหลบตา
คุณแยม : "ฮึๆ พันแอบดูกางเกงในพี่ไม่ใช่เหรอ"
ผม : "เอ่อ ผมไม่ตั้งใจครับ มันเห็นเองผมขอโทษ"
คุณแยม : "ชั้นถามว่านายแอบดูกางเกงใน...ชั้นใช่มั้ย ตอบมาให้ตรงคำถามสิ หรือคิดว่าชั้นให้ท่านาย" (เวลาเธอโกรธจะใช้คำว่าชั้น)
ผม : "คะ...ครับ ผมแอบดูครับ ผมขอโทษ"
คุณแยม : "เรานี่ก็ยังเด็กอยู่เลยนะ...แล้วเห็นของพี่แล้วรู้สึกไงบ้างล่ะ" อารมณ์เธอเริ่มเบาลง
ผม : "เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลยนะครับ"
คุณแยม : "ทำไม...ออ...มันไม่ขาวเหมือนที่เธอชอบหรือไง
ผม : "ไม่ใช่แบบนั้นครับ พี่ก็ดูดีครับ"
คุณแยม : "พี่ไม่เชื่อหรอก ต้องจัดการเธอ รู้ความลับของพี่แล้ว
ผมงง อะไรคือความลับ หรือความลับที่เธอใส่กางเกงในสีแดงไปว่าความ
แต่เรื่องนี้ผมรู้ตั้งแต่ไปรับผ้าให้เธอแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอจะใส่ไปว่าความ เออ มันก็เป็นความลับจริงๆ ผมคิดเพลิน แล้วถึงกับสะดุ้งเมื่อขาอีกข้างหนึ่งของพี่แยม ก็มาเขี่ยที่เป้ากางเกงผม ที่ตอนนี้มันแข็งปั๋ง แข็งมาจนมีเยี่ยวเหนียวเหนอะเลอะจนมันเปียกทั้งกางเกงในอีกด้วย
"นี่ไง ไหนบอกว่าไม่คิด ตาเห็นเอง โกหกพี่นี่"

ผมพูดอะไรไม่ออก มาจนถึงตอนนี้ผมไม่รู้แล้ว ว่าพี่แยมจะเล่นอะไรกับผมซึ่งเป็นแค่ลูกจ้างปกติซะแล้ว แต่พอผมถูกพี่แยมทำแบบนี้แล้ว ผมยิ่งตื่นเต้น จากที่ไม่เคยคิดอะไรกับเธอ เพราะไม่ใช่สเป็ค ผมลองพิจารณาถึงเธอจะตัวใหญ่ แต่ไม่ถึงกับอ้วน ผิวไม่ขาวแต่ก็เนียน ไม่มีขน ขาใหญ่แต่ยาว น่าจะพาดบ่าพอดี ที่สำคัญคือนมใหญ่ตูดใหญ่ หรือว่าผมจะชอบแบบนี้
ยิ่งตอนนี้กลิ่นจากใต้ร่มผ้า ของพี่แยมกระทบจมูกผม ผมยิ่งตื่นเต้นขึ้นอีก พี่แยมให้เท้ากดบี้ กับเป้ากางเกงผมไปได้พักนึง เธอก็สั่งผมว่า

"พัน ยืนขึ้นซิ"
ผมลุกขึ้นยืนตามที่เธอสั่ง
"ถอดกางเกงออกเดี๋ยวนี้"
ฮะ..อะไรนะ ผมงงๆ แต่ก็ไม่ปฏิเสธเธอ
ผมถอดกางเกงออก กางเกงสแลกผมหลุดลงไปกองกับพื้น ขณะที่ผมกำลังจะถอดกางเกงใน พี่แยมก็แหวใส่ผมว่า
"ใครให้เธอถอดกางเกงใน ทำตามที่ชั้นสั่งสิ ชั้นยังโกรธอยู่นะ  "
เท่านั้นแหละครับ ผมรีบยืนตรงนิ่งทันที พี่แยมยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่เห็นเป้ากางเกงในสีขาวที่ตุงแน่น เพราะลำควยที่โป่งพองของผมอัดแน่นอยู่ในนั้น แถมหัวควยผมยังโผล่พ้นขอบกางเกงในอีกด้วยซ้ำ น้ำเยี่ยวเหนียวฉ่ำแฉะที่ปลายหัวถอกฉ่ำเยิ้มไปหมด พี่แยมสั่งให้ผมเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆ แก แล้วเธอก็เอาถุงมือหนังมาใส่ แล้วกุมกำหมับเข้าที่เป้ากางเกงที่เปียกแฉะ และตุงแน่นของผม

ผม : "อ๊ะหหห์ อาห์ พะพี่แยมครับ อูยยยยยยยย"
คุณแยม :"อะไร เป็นอะไร เจ็บเหรอ? ไหนชอบผู้หญิงขาวๆ ผอมๆ นิ"
เธอถามพลางขยำ บีบลำควยที่โป่งพองอย่างมันส์มือ เธอบีบแรงซะจนผมเห็นข้อมือพี่แยม เกร็งบีบควยผมแน่น

ผม : "ไม่ใช่อย่างงั้น คะ..ครับ...จะเจ็บครับพี่ อูยย"
คุณแยม : "ช่วยไม่ได้นี่ เธออยากมาเงี่ยนพี่เองทำไม"
เธอพูดพลางบิดควยผมไปมา
คุณแยม : "แต่ปากบอกว่าเจ็บ แต่ของเธอมันแข็งสู้มือพี่ใหญ่เชียวนะ"
เธอเหลือบตาขึ้นมามองหน้าผมพลางบีบไข่ทั้งสองข้างผมแรงๆ

ผม : "อ๊ะห์ๆ ๆ ๆ ๆ พะพี่แยม ซี้ดสสสส ขอโทษครับพี่ โอ๊ยๆ ๆ ๆ พี่ซี้ดสสสสส"

ผมเห็นพี่แยมเลียริมฝีปากตัวเองอย่างสะใจ (แต่เซ็กซี่ดีนะ หรือเธอยากอมควยผม) เธอบีบที่หัวควยผม ที่มันโผล่พ้นขอบกางเกงใน เธอยิ้มกริ่ม อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน หรือนี้คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ แต่ตอนนี้คงจะด้วยเพราะสนุกสนาน กับการทรมารผม

คุณแยม : "พี่ขอโทษ แต่ของเรามันแข็งปั๋งสู้มือพี่ตำตาแบบนี้เนี่ยนะ ดูซิเนี่ย ยิ่งพี่ทำโทษเท่าไหร่ มันก็ยิ่งแข็งสู้มือพี่ พันนี่ดื้อกับพี่แล้วนะเนี่ย"
ผม : "อาาาาห์ อูยยยย ซี้ดสสสสส ขอโทษครับพี่ ผมผิดไปแล้ว ซี้ดสสสส อูยยย พี่แยมกรุณาทำโทษผมหน่อยนะครับ อูยยยยย"
ผมแปลกใจมาก ไม่รู้ว่าผมพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง ใช่ผมเคยดูหนังแนวbsmd แต่ตอนนี้ผมอยากให้พี่แยมบีบควยผม อยากให้พี่แยมบีบแรงๆ ยิ่งแรงยิ่งดี ยิ่งผมพูดไปอย่างนั้น ตอนนี้ควยผมออกมานอกกางเกงในทั้งลำ มืออีกข้างของพี่แยม ก็มาวางนาบไว้ที่หัวควยผมแล้วถูไปถูมาแรงๆ เวลาถุงมือหนังถูกับเนื้อ โคตรเสียว ส่วนอีกข้างของพี่แยมก็ทั้งบีบทั้งบี้ลำควยผม เท่านั้นแหละ ทำนบผมแตกทันที น้ำควยผมทะลักล้นออกมาเยอะจนผมเองยังตกใจ คงเป็นเพราะผมทำงานมาตลอดจนไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้ ควยผมฉีดน้ำอสุจิกลิ่นคาวคลุ้งใส่อุ้งถุงมือพี่แยม มันเลอะทั้งมือพี่แยม ทั้งกางเกงในของผม

คุณแยม : "เฮอะ....เสร็จจนได้....น้ำออกมาเยอะขนาดนี้เลย ท่าทางจะตื่นเต้นมากนะเธอน่ะ"
ผม : "อาาาาาห์ ครับพี่ ผมขอโทษพี่ครับ"
คุณแยม : "ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอก" พี่แยมพูดพลางเอามือบีบเฟ้นควยที่อ่อนตัวของผมไปมา น้ำควยผมที่เลอะมือเธอ ก็เลอะติดกางเกงในผมจนมันเปียกเหนียวหมดเกือบทั้งกางเกง

คุณแยม : "เอ้า ดึกแล้ว เรากลับบ้านซะ"
ผม : "แล้วพี่แยมจะทำงานต่อเหรอครับ ให้ผมอยู่ช่วยพี่นะครับ"
คุณแยม : "ชั้นบอกให้เธอกลับ ไม่เข้าใจรึไง" เธอพูดเสียงเขียว
ผม : "คะ..ครับพี่"
คุณแยม : "กางเกงในน่ะ ถอดทิ้งไว้ที่นี่ เลอะขนาดนั้นเดี๋ยวมันหมักหมม สกปรกจะตาย"
ผม : "ครับพี่แยม" ผมรับคำพลางจะเดินเข้าไปห้องน้ำ
พี่แยม : "ชั้นบอกให้เธอถอดไว้ที่นี่....ทำตามที่ชั้นบอกสิ"
ผม : "คะ...ครับพี่"
ผมรีบถอดกางเกงในออกต่อหน้าแก แล้ววางกางเกงในไว้ที่พื้น สวมกางเกงสแลกให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไปอย่างจำยอม ตลอดเวลาที่ผมขับรถกลับห้อง ผมเองคิดถึงพี่แยมตลอดเวลา คิดถึงรูปร่างที่ทั้งสูงทั้งหนาของเธอ คิดถึงภาพของร่องนมพี่แยมใต้เสื้อสูทตอนที่พี่เธอบีบควยผม พอถึงห้อง อาบน้ำเสร็จแล้ว ผมยังคิดถึงพี่แยมอยู่ ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาพี่แยม ผมกะว่าเธอน่าจะยังไม่ถึงบ้านด้วยซ้ำ เสียงสัญญาณรอสายมันดังนานมาก ผมไม่รู้ว่าพี่แยมจะรับสายผมรึเปล่า จนกระทั่งปลายสายรับ

คุณแยม : "มีอะไรเหรอ...พัน"
ผม : "พี่กลับบ้านรึยังครับ"
คุณแยม : "กำลังกลับ"
ผม : "ผมห่วงพี่จังเลยครับ"
คุณแยม : "น้อยๆ หน่อยพัน พี่ไม่ใช่เด็กๆ ให้เรามาห่วงพี่นะ"
ผม : "คะ..ครับ"

คุณแยม : "แต่เราจะนอนแล้วใช้มั้ยดี...ต่อไปนี้ก่อนพันนอน ต้องโทรมาบอกพี่ก่อนรู้มั้ย"

ผมได้ยินเธอพูดอย่างนั้นแล้วผมดีใจมาก ผมละล่ำละลักบอกว่า
ผม :  "คะ ครับพี่ ผมจะโทรหาพี่ก่อนนอนทุกคืนครับ"
คุณแยม : "ดี เอ้า นอนได้แล้ว"

แค่นี้เองเหรอ  ผมคาดหวังว่าผมจะได้พูดคุยกับพี่แยมให้มากกว่านี้ มันไม่มีการพลอดรักรำพันอะไรเลยเหรอ พี่แยมก็ยังเป็นพี่แยมเหมือนเดิ มที่เย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง ผมเองไม่เข้าใจเธอจริงๆ แต่ผมก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ นอกจากต้องยอมวางสายและนอนหลับเอาแรงวันพรุ่งนี้

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ดีงาม

trd241

ขอบคุณ