บอกแล้วไงว่ากูไม่ใช่ไอ้ไทม์ (เด็กวิศวะXสถาปัตย์)

NOOFONG

เช้าตรู่วันที่แสนขี้เกียจ ผมอยากจะบิดขี้เกียจแล้วกลิ้งไปมาบนเตียงต่อแทบตาย แต่เสียงนาฬิกาปลุกของ 'ไอ้ไทม์' ก็ดังรัวยิกๆ จน 'ไอ้ไนท์' อย่างผมต้องจำใจลุกขึ้นมานั่งเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะใช้ตีนสะกิดให้มันตื่นไปปิดเสียง


"ไอ้สัสไทม์ มึงจะตั้งปลุกถี่เหี้ยไรนักหนา แล้วเสือกไม่ตื่นเอง ลำบากกูต้องตื่นก่อนตลอด!" ผมบ่นอุบ แต่พอเห็นสภาพมันที่ตายสนิทไม่มีวี่แววจะฟื้น ผมเลยถอนหายใจ เดินไปคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแปรงฟันตามกิจวัตรเดิมๆ ที่ทำอยู่ทุกวัน


เห็นแบบนี้จริงๆ ผมกับไอ้ไทม์เป็นพี่น้องกันนะครับ อายุห่างกันไม่ถึงปี เรียกว่าแม่มีเราแบบหัวปีท้ายปีนั่นแหละ ผมเป็นพี่ ส่วนมันเป็นน้อง... แต่ฝันไปเถอะว่ามันจะเคารพหรือเรียกผมว่าพี่ มันเห็นผมเป็นเพื่อนเล่นซะมากกว่า


ด้วยความที่อายุแทบจะคลานตามกันมา หน้าตาเราเลยคล้ายกันเปี๊ยบ มองไกลๆ นึกว่าคนเดียวกันจนคนทักผิดทักถูกไปทั่ว


ผมยืนมองหน้าตัวเองในกระจกขณะแปรงฟัน พลางนึกถึงเรื่องที่เพิ่งบ่นไปเมื่อกี้ คือถ้าจับผมกับมันมายืนทำหน้านิ่งๆ ใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน ทรงผมเหมือนกัน รับรองว่าร้อยทั้งร้อยทายไม่ถูกหรอกว่าใครเป็นใคร โครงหน้าคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง คือแม่ให้มาบล็อกเดียวกันเป๊ะๆ แต่สิ่งที่ทำให้คนแยกเราออกได้ง่ายที่สุดก็คือแววตา... กับสันดานนี่แหละ


ซ่า...


ผมวักน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น สะบัดหัวไล่ความง่วง ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำ


ภาพที่เห็นคือไอ้ไทม์ยังคงนอนคว่ำหน้าท่าเดิม เพิ่มเติมคือหมอนข้างที่ก่ายไปกองอยู่ที่ปลายตีน เสียงนาฬิกาปลุกรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้กำลังแผดเสียงร้องขอชีวิตอยู่บนหัวนอนมัน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินไปปิดเสียงที่น่ารำคาญนั่น แล้วใช้เท้าถีบเข้าที่ก้นมันเน้นๆ หนึ่งที


"ไทม์ ตื่น! จะแปดโมงแล้ว วันนี้มึงมีคลาสเช้าไม่ใช่รึไง"


"อือออ... แป๊บนึง..." เสียงอู้อี้ดังลอดหมอนออกมา ฟังไม่ได้ศัพท์


"แป๊บพ่อมึงสิ ลุก! กูจะแต่งตัวแล้ว อย่าให้กูต้องถีบอีกรอบนะ" ผมขู่เสียงเข้ม


ได้ผล... ร่างสูงโปร่งที่นอนขดอยู่ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมานั่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิงชี้ฟูไปคนละทิศละทาง ตาปรือๆ ของมันมองผมตาขวางเหมือนเด็กโดนขัดใจ ก่อนจะเกาพุงแกรกๆ แล้วเดินโซซัดโซเซสวนผมเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้ผมยืนส่ายหน้าให้กับความซกมกของมัน


ระหว่างที่รอไอ้มารผจญอาบน้ำ ผมก็จัดการแต่งตัว หน้าที่ของไนท์คือความเนี้ยบ เสื้อนักศึกษาต้องรีดเรียบกริบ ชายเสื้อต้องยัดใส่กางเกงให้เรียบร้อย เข็มขัดต้องตรงตามระเบียบ ผมเผ้าต้องเซ็ตให้เปิดหน้าผากดูสะอาดสะอ้าน นี่แหละสไตล์ผม


ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ไทม์เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอว หยดน้ำเกาะพราวตามกล้ามท้องจางๆ ที่มันภูมิใจนักหนา (ซึ่งกูก็มีเถอะ) มันเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเสื้อนักศึกษาที่ยับยู่ยี่ขึ้นมาสะบัดๆ แล้วสวมมันเข้าไปดื้อๆ โดยไม่ติดกระดุมสองเม็ดบน ชายเสื้อข้างหนึ่งหลุดลุ่ยอยู่นอกกางเกง


"มึงจะไปเป็นนักเลงหรือไปเรียนวะไอ้สัส แต่งตัวให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้รึไง" ผมอดไม่ได้ที่จะแขวะ


"เรื่องของกูน่าพี่ชาย... แบบนี้แหละเท่ สาวกรี๊ด" มันหันมายักคิ้วกวนตีนใส่ผมทีนึง พลางเสยผมที่ยังเปียกหมาดๆ ขึ้นไปแบบลวกๆ ไม่มีการเซ็ตทรงอะไรทั้งนั้น แต่น่าหมั่นไส้ตรงที่ไอ้ลุคเซอร์ๆ ดิบๆ แบบนี้แหละที่ดันทำให้มันดูดีจนน่าหงุดหงิด


"เออ เรื่องของมึง เร็วๆ กูหิวข้าวแล้ว"


ผมคว้ากุญแจรถกับกระเป๋า เดินนำออกไปรอที่หน้าประตู โดยมีไอ้ตัวดีคว้ากระเป๋าเป้ใบเก่งเดินตามหลังมาติดๆ ผิวปากอย่างอารมณ์ดีเหมือนเมื่อกี้ไม่เคยขี้เกียจมาก่อน นี่แหละครับ... ชีวิตยามเช้าของผมกับไอ้แฝดคนละฝาอย่างไอ้ไทม์ วุ่นวายฉิบหาย


ผมกับมันเรียนกันคนละคณะเลย ดูจากสภาพไอ้เด็กเซอร์อย่างมันก็คงเดาไม่ยากว่าหนีไม่พ้นวิศวะ เห็นมันชอบพกประแจเลื่อนเหน็บเอวไว้ตลอด ทำทรงเท่โชว์สาวไปวันๆ


ตัดภาพมาที่เด็กเรียบร้อยหน้าตาดีอย่างผม แน่นอนว่าต้องมาสายงานออกแบบอย่างสถาปัตย์อยู่แล้ว


เราเดินมาที่ลานจอดรถใต้หอพัก ผมปลดล็อกรถเก๋งคันเก่ง ลูกรักที่ผมดูแลประคบประหงมอย่างดี ผิดกับไอ้คนที่กำลังเปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับ ที่พอมันหย่อนตูดลงนั่งปุ๊บ ความเป็นระเบียบของรถผมก็ดูจะสั่นคลอนทันที กระเป๋าเป้ใบเขื่องถูกโยนไปไว้เบาะหลังอย่างไม่ใยดี ส่วนไอ้ประแจเลื่อนที่เหน็บเอวเมื่อกี้ มันก็ถอดออกมาวางแหมะไว้ตรงคอนโซลกลางหน้าตาเฉย


"เก็บให้มันดีๆ หน่อยดิวะ เดี๋ยวเบรคแล้วร่วงมาโดนเกียร์รถกูเป็นรอยอีก" ผมบ่นพลางสตาร์ทรถ


"บ่นเป็นคนแก่ไปได้... เอาน่า เดี๋ยวถึงคณะก็เอาลงแล้ว" มันตอบปัดๆ พลางปรับเบาะเอนนอน แล้วควักโทรศัพท์ขึ้นมาไถเกมเล่นอย่างสบายใจเฉิบ ไม่มีความทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด


ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัย


พอเลี้ยวรถเข้าเขตคณะวิศวะ บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันตาเห็น แถวนี้เต็มไปด้วยผู้ชายหน้าตาเถื่อนๆ ใส่เสื้อช็อปเปื้อนฝุ่นเปื้อนน้ำมันกันให้พรึ่บ พอผมจอดรถเทียบหน้าตึก ไอ้ไทม์ก็คว้าประแจคู่ใจกับกระเป๋าเป้ เปิดประตูรถลงไป


"แต๊งกิ้ว... เย็นนี้ถ้าเลิกไวเดี๋ยวกูทักไป" มันบอกแค่นั้นแล้วก็ปิดประตูปัง!


ผมมองตามหลังมันที่เดินอาดๆ เข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนเถื่อนๆ ของมัน ท่าเดินล้วงกระเป๋า ทำทรงเก๋าเจอกับสาวๆ ที่เดินผ่านแล้วเหลียวหลังมองมันกันเกรียว... เฮ้อ เชื่อเขาเลย


พอส่งไอ้น้องชายตัวดีเสร็จ ผมก็ขับรถเลยมาอีกโซนเพื่อมาที่คณะสถาปัตย์ของตัวเอง ที่นี่บรรยากาศต่างกันลิบลับ ผู้คนดูมีสไตล์ การแต่งตัวจัดจ้านแต่มักจะมาพร้อมกับขอบตาดำคล้ำจากการปั่นงานโต้รุ่ง ผมหาที่จอดรถจนได้ ก่อนจะคว้ากระเป๋าอุปกรณ์เขียนแบบใบโตลงจากรถ


ผมเดินแบกกระเป๋าอุปกรณ์ใบโตกับกระเป๋าเป้ใบเก่งขึ้นตึกคณะ เสียงทักทายจากเพื่อนร่วมชะตากรรมดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ ส่วนใหญ่สภาพแต่ละคนดูไม่ต่างจากซอมบี้ที่เพิ่งฟื้นคืนชีพเท่าไหร่ โดยเฉพาะพวกปีแก่ๆ ที่นั่งสิงสถิตอยู่ตามใต้ถุนคณะ งานโมเดลวางเกลื่อนกลาด แก้วกาแฟกองพะเนินเทินทึก


"ไงมึง เช้านี้หน้าใสมาเชียวนะ ไอ้คุณชาย" เสียงแซวคุ้นหูจาก 'เต้' เพื่อนสนิทในกลุ่มผมดังขึ้น มันนั่งควงดินสอดราฟท์เล่นอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึก สภาพหัวยุ่งเหยิงเหมือนรังนก เสื้อยืดเปื้อนสีอะคริลิก


"ก็กูได้นอน ไม่เหมือนมึงนี่ สภาพดูไม่ได้เลยนะสัส ปั่นโปรเจกต์ยันเช้าล่ะสิ" ผมวางของลงแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม


"เออดิ อาจารย์แม่สั่งแก้แบบกะทันหัน กูแทบจะจุดธูปแช่งแกอยู่แล้วเนี่ย" เต้บ่นกระปอดกระแปด พลางหาววอดใหญ่ "ว่าแต่เมื่อกี้กูเห็นรถมึงแว้บๆ ไปส่งน้องชายสุดที่รักมาเหรอวะ?"


"อย่าเรียกว่าน้องชายสุดที่รัก ขนลุก... เรียกว่าไปส่งภาระจะถูกกว่า" ผมทำหน้าเหม็นเบื่อ "แม่งกว่าจะปลุกให้ตื่นได้ กูแทบจะต้องจุดประทัดไล่"


"ฮ่าๆๆ เอาน่า พวกมึงมันคู่กัดกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่หว่า แต่กูว่าไอ้ไทม์มันก็ดูรักมึงดีนะ"


"รักตีนกูน่ะสิไม่ว่า..." ผมส่ายหน้า


ถึงปากจะบ่นไปงั้น แต่ในใจลึกๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกครับว่าผมห่วงมัน ยิ่งมันมาเรียนคณะที่ผู้ชายเถื่อนๆ เยอะแบบนั้น แถมชอบทำตัวห่ามๆ อีก กลัววันดีคืนดีจะไปมีเรื่องมีราวกับใครเขาเข้า ถึงหน้าตามันจะดูเอาเรื่อง แต่จริงๆ ไทม์มันไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ออกแนวปากดีขี้โวยวายมากกว่า ถ้าไม่มีผมคอยเบรกหรือคอยดูอยู่ห่างๆ ป่านนี้คงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มไปหลายรอบแล้ว


"เออ ไนท์ เย็นนี้พวกพี่ปีสี่เขานัดเลี้ยงสายรหัสร้านเหล้าหลังมอ มึงไปป่ะ?" เต้เปลี่ยนเรื่องถาม


"ไปดิ สายรหัสกูทั้งที ไม่ไปเดี๋ยวโดนด่าตายห่า" ผมตอบรับทันที การสังสรรค์ถือเป็นเรื่องปกติของเด็กสถาปัตย์อยู่แล้ว เครียดจากงานก็ต้องไปปลดปล่อยกันหน่อย


"งั้นดีเลย ชวนไอ้ไทม์ไปด้วยสิ น้องรหัสมันก็น่าจะกลุ่มเดียวกับพวกเรานี่แหละ เห็นคุยๆ กันอยู่ว่าอยากเห็นแฝดคนละฝาของมึงตัวเป็นๆ สักที"


ผมชะงักไปนิดนึง ใจหนึ่งก็ไม่อยากพาตัวป่วนไปให้เสียบรรยากาศ แต่อีกใจก็คิดว่า... เออ ให้มันไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะเลิกทำตัวเป็นเด็กติดเกมได้บ้างสักคืน


"เดี๋ยวกูลองถามมันดูแล้วกัน แต่ไม่รับปากนะว่ามันจะยอมเสด็จมา"


หลังจากนั่งน้ำลายฝอยกับไอ้เต้พอได้อัพเดตข่าวสารประจำวัน ชีวิตนักศึกษาสถาปัตย์ของผมก็เข้าสู่ลูปนรกแตกตามปกติครับ นั่งฟังเลกเชอร์ ยืนขาแข็งพรีเซนต์งาน แล้วก็โดนอาจารย์สับเละจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง กว่าจะลากสังขารออกมาจากตึกคณะได้ ฟ้าก็มืดตึ๊ดตื๋อแล้ว


ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เกือบหกโมงครึ่ง... นึกขึ้นได้เรื่องที่รับปากไอ้เต้ไว้ ผมเลยกดโทรหาไอ้ตัวดีทันที


"ฮัลโหล... ว่าไงพี่ชาย คิดถึงน้องเหรอจ๊ะ" เสียงกวนตีนลอยมาก่อนตัวตามสูตร


"คิดถึงตีนกูนี่... เย็นนี้ว่างมั้ย สายรหัสกูเขานัดเลี้ยงร้านเหล้าหลังมอ มึงจะไปมั้ย?" ผมถามเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อม


ปลายสายเงียบไปอึดใจนึง เหมือนกำลังเล่นตัว "อืมมม... ขี้เกียจว่ะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย..."


"ของฟรีนะเว้ย พี่ปีสี่เลี้ยงไม่อั้น" ผมงัดไม้ตายออกมาใช้


"โอเค ดีล! เจอกันที่ไหนว่ามาเลยพี่ชาย ของฟรีไทม์สู้ตาย!" น้ำเสียงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนทันที ความงกเข้าเส้นเลือดจริงๆ


"รอหน้าคณะมึงนั่นแหละ เดี๋ยววนไปรับ"


ผมวางสายแล้วส่ายหน้าให้กับความไวไฟของมัน ก่อนจะสตาร์ทรถขับวนไปรับท่านชายที่หน้าตึกวิศวะ


พอไปถึงก็เห็นมันยืนพิงเสาคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนหน้าเถื่อนของมัน พอเห็นรถผมจอดเทียบ มันก็โบกมือลาเพื่อนแล้วเดินขึ้นรถมา สภาพ... ดูไม่จืด เสื้อช็อปสีกรมท่าเปื้อนคราบน้ำมันเป็นดวงๆ มอมแมมกว่าเมื่อเช้าอีก ผมเผ้าที่ไม่ได้เซ็ตก็เริ่มกระเซอะกระเซิงหนักกว่าเดิม


"มึงจะไปทั้งสภาพนี้เนี่ยนะ?" ผมทักทันทีที่มันปิดประตูรถปัง


"ทำไมวะ เท่ดีออก ชุดทำมาหากินเลยนะเว้ย สาวสถาปัตย์น่าจะชอบของแปลก ดิบๆ เถื่อนๆ" มันยักคิ้วมั่นหน้า พลางปัดฝุ่นที่แขนเสื้อ


"แปลกพ่อง... สภาพมึงเหมือนเพิ่งไปฟัดกับท่อไอเสียมามากกว่า" ผมบ่นอุบ แต่ก็ขี้เกียจไล่มันกลับไปอาบน้ำใหม่ เดี๋ยวจะเสียเวลา ขับรถมุ่งหน้าไปร้านเหล้าหลังมอเลยดีกว่า


บรรยากาศร้านเหล้าช่วงหัวค่ำเริ่มคึกคัก เสียงดนตรีสดคลอเบาๆ ผมเดินนำไอ้ไทม์เข้าไปในร้าน กวาดตามองหาโต๊ะยาวที่พวกไอ้เต้จองไว้ พอเห็นกลุ่มคนหน้าตาคุ้นเคยโบกมือเรียกหยอยๆ ผมก็เดินเข้าไปหา โดยมีไอ้เด็กช่างกลเดินล้วงกระเป๋าทำทรงเก๋าตามตูดมาติดๆ


"เฮ้ย! มาแล้วเว้ยพระเอกของเรา... แล้วนั่น..." พี่ 'บอม' พี่รหัสปี 4 ของผมตะโกนทัก ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งในชุดช็อปวิศวะที่เดินตามหลังผมมา


"นี่ไงพี่ น้องชายผม... ไอ้ไทม์" ผมแนะนำ


ไทม์ยกมือไหว้รุ่นพี่รอบวงด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะนอบน้อม แต่แววตานี่พราวระยับ "สวัสดีครับพี่ๆ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ... แล้วก็ฝากท้องด้วยนะครับคืนนี้ ได้ข่าวว่าป๋าเลี้ยง"


เรียกเสียงฮาครืนทั้งโต๊ะ ดูเหมือนความกะล่อนหน้าเป็นของมันจะเข้ากับพวกพี่ๆ สายสถาปัตย์ขี้เมาพวกนี้ได้ดีกว่าที่คิดแฮะ... ผมได้แต่หวังว่าคืนนี้มันจะไม่เมาจนผมต้องหิ้วปีกกลับหรอกนะ


พอกรึ่มๆ ได้ที่ สันดานดิบไอ้ไทม์มันก็เริ่มออกลายอย่างที่ว่าครับ จากที่นั่งเหนียมๆ ยกมือไหว้รุ่นพี่ตอนแรก ตอนนี้คือสยายปีกร่ายรำเต็มที่ ปากคอมันแพรวพราว ชนแก้วกับพี่คนนั้นทีคนนี้ที ยิ่งพวกพี่ผู้หญิงนี่ดูจะเอ็นดูความกะล่อนของมันเป็นพิเศษ หัวเราะคิกคักกันใหญ่


ส่วนผม... สารภาพตามตรงว่าสติสตางค์ก็เริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วเหมือนกัน ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอๆ โลกเริ่มหมุนติ้วๆ เสียงเพลงกับเสียงคุยกันมันอื้ออึงไปหมด ผมก็นั่งโยกหัวจิบเหล้าไปเพลินๆ ไม่ได้สนใจไอ้น้องชายตัวดีมากนัก คิดในใจว่าโตๆ กันแล้ว มันคงดูแลตัวเองได้แหละมั้ง คงไม่ไปก่อเรื่องอะไรหรอก... มั้งนะ


แต่แล้วสัญชาตญาณความเป็นพี่ (หรือความซวยสังหรณ์ใจก็ไม่รู้) มันก็กระตุกวูบ


ผมสะบัดหัวไล่ความมึน พยายามเพ่งสายตาฝ่าความมืดสลัวและแสงไฟวิบวับไปที่เก้าอี้ข้างๆ


ว่างเปล่า...


"อ้าว... ไอ้เชี่ยไทม์หายหัวไปไหนวะ?" ผมพึมพำกับตัวเอง พยายามกวาดตามองไปรอบวงเหล้า ก็ไม่เห็นหัวมัน


"เฮ้ยพี่บอม! เห็นไอ้ไทม์ป่ะ?" ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงถามพี่รหัสที่กำลังเต้นเมามันอยู่


พี่บอมหันมาหน้าแดงก่ำ ส่ายหัวดิก "ไม่รู้ว่ะ! เมื่อกี้ยังเห็นชนแก้วกับน้องแพรปีสองอยู่เลย สงสัยไปเข้าห้องน้ำมั้ง!"


ผมขมวดคิ้ว... ไปห้องน้ำเหรอ? แต่นี่มันก็นานผิดปกติแล้วนะ หรือมันจะเมาพับคาโถส้วมไปแล้ว? ด้วยความเป็นห่วง (บวกกลัวมันจะไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้) ผมเลยจำใจลากสังขารที่เริ่มเซนิดๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะ แหวกฝูงชนที่กำลังเต้นยั้วเยี้ยเดินมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำหลังร้าน


แต่พอไปถึงหน้าห้องน้ำ กลับไม่เจอแม้แต่เงาของมัน...


เอาล่ะสิ... ความสร่างเมาเริ่มกลับมานิดนึงแล้ว ไอ้ห่านี่มันหายไปไหนของมันวะ?


ความซวยแม่งไม่ได้จบแค่การหาตัวน้องชายไม่เจอ เพราะจังหวะที่ผมกำลังเดินเนียนๆ เลี่ยงออกมาจากโซนห้องน้ำ ดันซุ่มซ่ามไปเดินชนไหล่หนึ่งในกลุ่มคนที่ยืนทำหน้าถมึงทึงกันอยู่แถวนั้นเข้าจังเบอร์


พอพวกมันหันขวับมามองหน้าผมเท่านั้นแหละ สายตาแม่งเปลี่ยนเป็นนักล่าทันที


"เจอแล้ว... ไอ้สัสไทม์ มึงจะไปไหน!"


เชี่ยแล้ว... เอ้านี่กูไนท์ ไม่ใช่ไทม์เว้ย!


อยากจะตะโกนบอกไปแบบนั้น แต่ปากมันดันแข็งกึก ไม่กล้าหลุดอะไรออกไปสักคำ สถานการณ์แม่งมาคุจนน่ากลัว กลัวว่าถ้าพูดผิดหูหรือพวกมันรู้ว่าผมไม่ใช่ไทม์ มันอาจจะโมโหร้ายกว่าเดิม หรือไม่ก็อาจจะโดนรุมยำตีนคาห้องน้ำตรงนี้แหละ


ไอ้ความมึนเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง สร่างเมาแบบไม่ต้องพึ่งกาแฟ สมองสั่งการให้หนี ผมพยายามจะเบี่ยงตัวดิ้นหนีออกมา แต่ไม่ทัน...


ปึก!


แรงกระแทกจากฝ่ามือหนักๆ ผลักอกผมจนแผ่นหลังไปชนกับกำแพงเย็นเฉียบอย่างจัง จุกจนหน้าเหยเก ก่อนที่เงาทะมึนจะทาบทับลงมา


ไอ้คนที่ดูดีที่สุดในกลุ่ม... หล่อแบบวัวตายควายล้มแต่น่ากลัวฉิบหาย มันก้าวเข้ามาประชิดตัวผม แล้วยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมายันกำแพงกั้นไว้ข้างหูผมเสียงดัง ปั้ง! ล็อกตัวผมให้อยู่ในอาณาเขตของมัน ไม่ให้หนีไปไหนได้


กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ ลอยมาแตะจมูก พร้อมกับสายตาคมกริบที่จ้องผมเขม็งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ


"คิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอวะ... หื้ม?" เสียงทุ้มต่ำรอดไรฟันออกมา ฟังแล้วขนลุกซู่ไปทั้งตัว


ซวย... ซวยเชี่ยๆ แล้วไอ้ไนท์!


ในเมื่อสถานการณ์มันบีบขนาดนี้ จะแก้ตัวตอนนี้ก็กลัวจะโดนกระทืบฟรีข้อหาตอแหล หรือถ้าบอกความจริงไปว่ากูคือพี่ชายของไอ้ไทม์ พวกมันก็คงไม่เชื่ออยู่ดี เผลอๆ จะหาว่ากวนตีนแล้วโดนหนักกว่าเดิม


เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน!


ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกวิญญาณนักแสดงรางวัลออสการ์สาขาตอแหลยอดเยี่ยมเข้าสิงร่าง พยายามนึกภาพบุคลิกไอ้น้องชายตัวดีเวลาทำตัวกวนตีนชาวบ้าน


ผมยกมือขึ้นเสยผมที่เซ็ตมาอย่างดีให้มันยุ่งเหยิงลงมาปรกหน้าผาก เลียนแบบลุคเซอร์ๆ ดิบๆ ของไอ้ไทม์ ปรับแววตาจากที่ตื่นตระหนกให้ดูแข็งกร้าวขึ้น เชิดคางท้าทายหน่อยๆ ทั้งที่ในใจนี่เต้นตึกตักเป็นกลองเพล


"หนี? ใครหนีวะ..." ผมดัดเสียงให้ห้าวขึ้นอีกนิด เลิกคิ้วกวนๆ ส่งไปให้ไอ้หน้าหล่อตรงหน้า "กูก็แค่เดินมาเยี่ยว มึงมีปัญหาอะไร?"


ไอ้คนตัวสูงหรี่ตามองผม นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นดูเหมือนกำลังจับผิด มันขยับหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ลมหายใจอุ่นๆ รดรินอยู่ตรงข้างแก้มทำเอาผมเผลอกลั้นหายใจ


"ปากดีเหมือนเดิมนะมึง..." มันกระตุกยิ้มมุมปากที่ดูอันตรายชิบหาย "นึกว่าจะแน่กว่านี้ซะอีก ที่แท้ก็เก่งแต่ปาก"


มันใช้มืออีกข้างเชยคางผมขึ้น บังคับให้สบตากับมันตรงๆ แรงบีบที่ปลายคางทำเอาผมเจ็บจี๊ด แต่ต้องกัดฟันข่มความเจ็บไว้ ทำหน้านิ่งเข้าสู้


"แล้วมึงจะเอายังไง ก็ว่ามา" ผมสวนกลับไป พยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น "อย่าลีลา กูรำคาญ"


คำพูดกวนตีนแบบนี้แหละสไตล์ไอ้ไทม์... หวังว่าไอ้เวรนี่จะไม่ซัดหน้าผมหงายไปซะก่อนนะที่ปากดีใส่ เพราะตอนนี้ในใจผมกำลังสวดมนต์บทแผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร (ที่ผมไม่ได้ก่อ) อยู่อย่างขะมักเขม้นเลยทีเดียว


"หึ..." มันหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำนั่นฟังดูน่าหมั่นไส้พิลึก "กูชอบนะเวลามึงพยศแบบนี้... น่าปราบดีว่ะ"


เชี่ย... ทำไมคำพูดมันฟังดูทะแม่งๆ วะ หรือไอ้ไทม์มันไปติดหนี้ชีวิตหรือไปทำอะไรแปลกๆ กับไอ้หมอนี่ไว้?


น่าปราบพ่องมึงสิ! ขนแขนผมลุกเกรียวไปยันท้ายทอย ไอ้คำพูดกำกวมแบบนี้มันคืออะไรวะ ไอ้ไทม์มันไปสร้างศัตรูแนวไหนไว้เนี่ย แนวเจ้าหนี้โหดหรือแนวโรคจิตคุกคามทางเพศวะ เริ่มแยกไม่ออกแล้ว!


"ปราบเหี้ยไร พูดไม่รู้เรื่อง" ผมสะบัดหน้าหนีมือมันอย่างแรง แล้วผลักอกมันออกไปเต็มแรงเท่าที่มี "ถอยไป! กูจะกลับ"


ผมทำท่าจะเบียดตัวแทรกหนีออกมา แต่ไวเท่าความคิด มือหนาของมันคว้าเข้าที่ข้อมือผมหมับ! แรงบีบมหาศาลเหมือนคีมเหล็กทำเอาผมร้องซี๊ดในใจ กระดูกข้อมือกูจะแตกมั้ยเนี่ย


"กูอนุญาตให้กลับตอนไหน?" มันกระชากทีเดียวตัวผมก็ปลิวกลับไปกระแทกอกแกร่งของมัน กลิ่นบุหรี่จางๆ ปะทะจมูกอีกรอบ คราวนี้ใกล้จนแทบจะสิงร่างกัน


"ปล่อย!" ผมตะคอก พยายามงัดสกิลความถ่อยที่มีอยู่น้อยนิดออกมาใช้ "มึงเป็นใครวะ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู!"


มันนิ่งไปนิดนึง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเหมือนแปลกใจ "มึงเมาจนจำผัว... เอ้ย จำเจ้าหนี้ตัวเองไม่ได้รึไง หรือแกล้งความจำเสื่อม?"


เดี๋ยว... เมื่อกี้มันจะหลุดคำว่าผัวรึเปล่าวะ? หรือหูผมฝาด? แต่ประเด็นคือ 'เจ้าหนี้' นี่แหละที่ทำผมหน้าซีด ไอ้เชี่ยไทม์ มึงไปติดเงินใครเขาไว้! แล้วดูทรงไอ้พวกนี้ไม่ใช่แก๊งทวงหนี้นอกระบบธรรมดาแน่ๆ การแต่งตัวดูดีมีสกุลขนาดนี้


"กู... กูเมา" ผมแถสีข้างถลอก "จำเหี้ยไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ปล่อยกูไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุย"


"หึ... ข้ออ้างกระจอก" มันกระตุกยิ้มเหี้ยม "ในเมื่อมึงจำไม่ได้ เดี๋ยวกูช่วยทวนความจำให้... ที่ห้องกูแล้วกัน"


เฮ้ย! ไม่ไป! ปล่อยกูนะเว้ย!"


ผมดิ้นพล่านเมื่อมันเริ่มลากผมเดินออกจากซอกตึก ไอ้พวกสมุนอีกสองสามคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลังก็เปิดทางให้อย่างรู้ตึก ผมพยายามจะขืนตัว ยื้อเท้ากับพื้นปูน แต่สู้แรงควายของมันไม่ได้เลยสักนิด เหมือนเอามดไปงัดข้อกับช้าง


"อยู่นิ่งๆ! อย่าให้กูต้องแบกมึงขึ้นบ่า เดี๋ยวจะได้อายคนทั้งร้าน" มันหันมาขู่เสียงต่ำ สายตาดุๆ นั่นทำเอาผมชะงักกึก


ฉิบหายแล้ว... สถานการณ์เลวร้ายลงทุกวินาที ผมถูกลากไปที่รถยุโรปคันหรูสีดำขลับที่จอดสตาร์ทเครื่องรออยู่ไม่ไกล ใจผมเต้นรัวเหมือนกลองศึก ตะโกนกู่ก้องร้องเรียกชื่อน้องชายตัวดีในใจ


ไอ้สัสไทม์! มึงอยู่ไหน! รีบโผล่หัวมาช่วยกูเดี๋ยวนี้ กูจะโดนอุ้มไปฆ่าหมกส้วมหรือไปทำมิดีมิร้ายแทนมึงแล้วเนี่ย!!!


ผมถูกยัดเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูอย่างหมดสภาพ ตูดกระแทกเบาะหนังราคาแพงจนจุก แต่นั่นยังเจ็บไม่เท่ากับความปวดกบาลที่แล่นจี๊ดขึ้นมา


ผมได้แต่สบถด่าไอ้แฝดนรกในใจเป็นรอบที่ร้อย ไอ้สัสไทม์! มึงไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กันแน่วะ! คือถ้าไปเหยียบตีนใคร หรือไปต่อยลูกใครตาย ผมยังพอจะเข้าใจได้ตามประสาเด็กช่างเลือดร้อน แต่นี่... 'จับทำเมีย' เนี่ยนะ?!


ขนแขนผมลุกพรึ่บอีกรอบด้วยความสยองปนงงงวย


คือผมโตมากับมัน เห็นไส้เห็นพุงกันมาตลอดยี่สิบกว่าปี รสนิยมไอ้ไทม์มันก็ชัดเจนมาตลอดว่าชอบผู้หญิง! ต้องขาวๆ หมวยๆ อึ๋มๆ สเปคมันทั้งนั้น เห็นมันตามจีบสาวคณะบริหาร คณะนิเทศฯ จนหัวกระไดไม่แห้ง ไม่เคยเห็นมันจะมีวี่แววชายตามองผู้ชายด้วยกัน หรือมีรสนิยมเบี่ยงเบนไปทางประตูหลังเลยสักนิด!


แล้วไอ้มาเฟียหน้าหล่อนี่มันโผล่มาจากหลุมไหน? หรือไอ้ไทม์มันแอบไปเปลี่ยนสายตอนไหนที่กูไม่รู้? หรือมันไปเมาแล้วเผลอไปอ่อยเขาไว้? โอ๊ยยย ยิ่งคิดยิ่งประสาทจะแดก!


ปัง!


เสียงปิดประตูฝั่งคนขับกระแทกดังสนั่น เรียกสติผมกลับมาที่ความซวยตรงหน้า ไอ้หน้าหล่อ (ที่ตอนนี้ดูเหมือนยมทูตสำหรับผม) ขึ้นมานั่งประจำที่ กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ ผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ ของมันตลบอบอวลไปทั่วรถ ทำเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง


มันหันมามองผมแวบหนึ่ง สายตานั้นไล่สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนกำลังประเมินสินค้า... หรือไม่ก็เหยื่อ


"คาดเข็มขัด..." มันสั่งเสียงเรียบ "ถ้าไม่อยากหัวทิ่ม"


ผมมือไม้สั่นรีบดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดด้วยความไวแสง ไม่ใช่เพราะกลัวหัวทิ่มหรอก แต่กลัวมันจะเอื้อมมาคาดให้แล้วฉวยโอกาสลวนลามกูอีก!


รถหรูพุ่งทะยานออกจากลานจอดรถด้วยความเร็วที่ทำเอาหลังติดเบาะ ผมนั่งตัวลีบติดประตู พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในหัวก็ประมวลผลหาทางรอดสารพัดวิธี... กระโดดลงรถตอนนี้ทันมั้ย? ไม่น่ารอด... แกล้งชักตาตั้งน้ำลายฟูมปากดีมั้ย? เดี๋ยวแม่งพาไปโรงพยาบาลแล้วความแตกอีก...


"ทำไมนั่งเงียบ?" จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมา ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด "ปกติเห็นปากเก่ง เถียงกูฉอดๆ ไม่ใช่เหรอ หรือกลัวจนหดหมดแล้ว?"


มันแสยะยิ้มที่มุมปาก... ยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าคืนนี้ผมคงไม่ได้นอนดีๆ แน่ๆ


"กู... กูเมารถ" ผมแถไปเรื่อย "อย่าชวนคุย เดี๋ยวอ้วกใส่รถมึง"


"หึ... อ้วกมาสิ" มันหัวเราะในลำคอ สายตามองตรงไปที่ถนนแต่คำพูดแม่งโคตรคุกคาม "ถ้าเลอะ... กูจะให้มึงเช็ดด้วยลิ้น"


เชี่ยยยย! ไอ้ไทม์! มึงไปรู้จักกับไอ้โรคจิตวิปริตผิดมนุษย์มนาแบบนี้ได้ยังไงวะ! กูอยากจะบ้าตายยย!!!


บรรยากาศในรถเงียบกริบจนน่าอึดอัด มีแต่เสียงเครื่องยนต์คำรามกับเสียงแอร์ที่ดังหึ่มๆ ผมนั่งตัวเกร็ง มือเย็นเฉียบกำสายเข็มขัดนิรภัยแน่น สายตาเหลือบมองเข็มไมล์ที่พุ่งขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความหวาดเสียว


ไม่ไหว... ขืนเงียบต่อไปแบบนี้ผมคงสติแตกตายก่อนโดนเชือดแน่ ต้องคุยให้รู้เรื่อง


"กู... กูไปทำอะไรให้มึง" ผมรวบรวมความกล้าถามออกไปเสียงสั่นเครือ พยายามหาเหตุผลว่าไอ้น้องเวรมันไปก่อวีรกรรมอะไรไว้


ไอ้หน้าหล่อที่ขับรถอยู่แค่นหัวเราะในลำคอ สายตายังคงจ้องถนนเขม็ง "มึงยังกล้าถามเนอะ... กูแค่มาเก็บหนี้"


"หนี้?" ผมทวนคำงงๆ "หนี้อะไรวะ กูไปยืมมึงตอนไหน"


"อย่ามาตีมึน" มันหันมาตวาดเสียงเข้มจนผมสะดุ้ง "มึงปัดโทรศัพท์กูตกจอแตกละเอียดวันก่อน จำไม่ได้รึไง! แล้วที่หนักกว่านั้น... มึงยังเสือกมายุ่งกับผู้หญิงของกูอีก!"


โป๊ะเชะ! ชัดเลย...


ผมแทบจะตบเข่าฉาด (ในใจ) นั่นไง กูว่าแล้ว! สันดานไอ้ไทม์ไม่มีผิดเพี้ยน เรื่องโทรศัพท์พังยังพอเคลียร์ได้ แต่เรื่องผู้หญิงนี่สิ งานหยาบของแท้ ไอ้เวรไทม์ มึงไปจีบเด็กเสี่ยที่ไหนมาวะเนี่ย!


พอรู้ต้นสายปลายเหตุ ผมก็รีบงัดสกิลการเจรจาแบบสุภาพชน (ที่ไอ้ไทม์ไม่มีวันทำ) ออกมาใช้ทันที


"กะ...กูขอโทษ" ผมพูดตะกุกตะกัก พยายามทำเสียงให้อ่อนลงที่สุด "กู... กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เรื่องโทรศัพท์น่ะ"


มันเงียบฟัง ผมเลยรีบเสริมต่อ "ค่าโทรศัพท์มึงเท่าไหร่ บอกมาเลย เดี๋ยวกูหามาคืนให้ มึงจะเอาค่าทำขวัญด้วยก็ได้... มึงปล่อยกูไปได้มั้ย กูไหว้ล่ะ"


พูดยังไม่ทันขาดคำ รถสปอร์ตที่พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงเมื่อกี้ก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง... จนกระทั่งจอดสนิทเทียบข้างทางที่ค่อนข้างมืดและเปลี่ยว


ผมลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก... รอดแล้วกู เงินแก้ปัญหาได้ทุกอย่างจริงๆ สินะ ถึงจะต้องเสียเงินก้อนโตชดใช้แทนไอ้น้องเวร แต่ก็คุ้มกว่าโดนกระทืบตายคาตีน


"คิดได้งั้นก็ดี..." ผมกำลังจะเอื้อมมือไปปลดล็อกประตู แต่จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ของมันก็ปลดเข็มขัดนิรภัยตัวเองออก แล้วเอี้ยวตัวข้ามคอนโซลกลางมาหาผมอย่างรวดเร็ว


"เฮ้ย! มึงจะทำระ..."


"อุ้บบ!!"


คำพูดของผมถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากร้อนจัดของมันบดขยี้ลงมาปิดปากผมสนิท…


สัมผัสรุนแรงที่บดขยี้ลงมาทำเอาสมองผมขาวโพลนไปชั่วขณะ ไม่ใช่แค่แตะปาก แต่แม่งคือการ ‘ปล้น’ จูบไปดื้อๆ ลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้ามาอย่างถือวิสาสะ กวาดต้อนความหวานในปากผมอย่างจาบจ้วง รสชาติขมปร่าของบุหรี่ผสมกับกลิ่นมินต์เย็นๆ คละคลุ้งไปทั่วโพรงปากจนผมแทบสำลัก


ผมเบิกตาโพลง ตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ มือไม้เกร็งไปหมด จะผลักก็ไม่มีแรง เหมือนโดนสูบวิญญาณออกจากร่างไปชั่วขณะ


ผ่านไปครู่ใหญ่ที่เหมือนยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์ มันถึงยอมถอนริมฝีปากออก แต่ใบหน้าคมคายยังคงคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ลมหายใจร้อนผ่าวรดรินใส่หน้าผม นัยน์ตาสีเข้มจ้องลึกเข้ามาเหมือนจะสะกดจิต


"คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ งั้นหรอ..." มันแสยะยิ้มที่มุมปาก แววตาที่มองมาวาวโรจน์น่าขนลุก "ถ้าไม่ให้บทเรียนกับมึงสักหน่อย... ว่าถ้าครั้งหน้ากล้ามาแย่งของกูอีก มึงจะโดน มากกว่านี้"


ผมอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาขาดน้ำ สติเพิ่งจะกลับเข้าร่าง รีบยกหลังมือขึ้นเช็ดปากตัวเองแรงๆ จนแสบไปหมด ความโกรธ ความอาย และความกลัวตีกันยุ่งเหยิงในอก


"ไอ้เหี้ย... มึงทำบ้าอะไรของมึงวะ! นั่นจูบแรกกูนะเว้ย!" ผมตะโกนใส่หน้ามันเสียงหลง ลืมความกลัวเมื่อกี้ไปชั่วขณะด้วยความตกใจสุดขีด


"จูบแรก?" มันเลิกคิ้วสูง ทำหน้าเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดในรอบปี "เสือผู้หญิงอย่างมึงเนี่ยนะยังมีจูบแรก? อย่ามาตอแหล... แต่ก็นะ ถ้าเป็นจูบแรกจริงๆ ก็ถือว่ากูทำบุญสงเคราะห์ให้แล้วกัน จะได้จำฝังใจ"


พูดจบมันก็หัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันกลับไปเหยียบคันเร่งกระชากรถออกตัวอีกครั้ง แรงจนหลังผมกระแทกเบาะจุกแอ๊ก


"นั่งนิ่งๆ เก็บเสียงไว้ครางทีเดียวตอนถึงห้องกูดีกว่า..."


ไอ้ชิบหายยยย! สติผมแตกกระเจิงกู่ไม่กลับแล้ว นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องสั่งสอนธรรมดาแล้วครับแบบนี้!


ไอ้ไทม์! ไอ้เวรตะไล! ไอ้แฝดนรก! มึงไปแย่งผู้หญิงของมาเฟียโรคจิตที่ไหนมาวะเนี่ยยย! แล้วทำไมกรรมต้องมาตกที่กู! กูไม่ได้ชอบผู้ชาย แล้วกูก็ไม่อยากเสียเอกราชให้ผู้ชายด้วยโว้ยยยย!!!






------------------------------------------------
ชอบก็คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Intra

ลองดูแล้วจะติดใจ

sunsetblvd

ขอบคุณมากครับ

cvnc

ดีเลยคับ

Nataka

น่าสนุกครับ

bo69dy

ขอบคุนครับ

Daydayup

สนุกมาก