พี่ปราบครับ! มาให้จับฟัดซะดีๆ ตอนที่ 6

NOOFONG

'เอ้าไอ้นี่... จะกินข้าวคลุกน้ำตาซะแล้ว'


ปราบแอบขำในใจกับภาพดราม่าตรงหน้า นึกว่าดูนางเอกละครหลังข่าว... แต่พอเห็นน้ำตาที่ไหลพรากแบบเงียบเชียบ ไร้เสียงโวยวาย เขาก็เริ่มใจกระตุก... ไม่คิดว่าไอ้เด็กยักษ์ตัวโตขนาดนี้ บทจะร้องไห้เสียใจขึ้นมา จะร้องได้เงียบกริบและดูน่าสงสารจับใจขนาดนี้


จากที่กะว่าจะดุต่ออีกสักหน่อย ปราบก็เริ่มชักจะไม่มั่นใจซะแล้วว่าควรจะทำยังไงต่อดี


มองดูเด็กโข่งนั่งกินข้าวคลุกน้ำตาเงียบๆ ปราบก็พอจะเดาทางออก... อาการน้อยใจหนักขนาดนี้ สงสัยเจ้าตัวคงคิดเตลิดไปไกลแน่ๆ ว่าเขาไม่พอใจ รังเกียจ หรือถึงขั้นเกลียดขี้หน้าไปแล้วที่ไปทำรุ่มร่ามใส่ในห้องน้ำเมื่อกี้


ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาในอก... ปราบวางช้อนในมือลงทันที เขาไม่อยากปล่อยให้ความเข้าใจผิดนี้กัดกินใจเด็กมันนาน เดี๋ยวจะพาลเสียความรู้สึกกันไปใหญ่


ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะไปหยุดอยู่ข้างๆ เก้าอี้ของเลโอ ก่อนจะตัดสินใจดึงศีรษะทุยที่เอาแต่ก้มงุดนั่นเข้ามากอดแนบกับหน้าท้องแกร่งของตัวเอง มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ อย่างปลอบโยน


"ร้องไห้ทำไมฮึ... ไอ้เด็กโง่" ปราบถามเสียงนุ่มลงกว่าเดิมหลายระดับ "ใครบอกว่ากูเกลียดมึง... คิดเองเออเองทั้งนั้น"


สัมผัสอบอุ่นที่คาดไม่ถึงทำเอาทำนบน้ำตาที่เลโอพยายามกลั้นไว้พังทลายลงทันที...


"ฮึก... โฮฮฮฮ!!"


เลโอปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ช้อนส้อมร่วงหลุดจากมือดัง เคร้ง! สองแขนรีบตวาดกอดเอวสอบของปราบแน่น ซุกหน้าลงกับหน้าท้องอุ่นๆ แล้วร้องไห้จนตัวโยน ไหล่กว้างสั่นสะท้านไปตามแรงสะอื้นเหมือนเด็กน้อยที่ขวัญเสีย


"ผม... ฮึก... ผมนึกว่าพี่รำคาญ... นึกว่าพี่เกลียดผมแล้ว... ที่ผมหื่นกามใส่พี่... ฮือออ" เลโอพูดไปสะอื้นไปฟังแทบไม่ได้ศัพท์


"โอ๋ๆ ... ไม่ร้องนะเว้ย เงียบๆ"


ปราบโยกตัวไปมาเบาๆ เหมือนกล่อมเด็ก มือก็ลูบหัวลูบหลังไม่หยุด "กูไม่ได้เกลียด... ไม่เคยคิดจะเกลียดเลย แค่จะบอกว่าให้เพลาๆ ลงหน่อย กูคนแก่แล้ว ตามแรงมึงไม่ทัน... ขืนเล่นจัดหนักทุกรอบแบบนั้น กูได้ตายคาอกมึงพอดี เข้าใจมั้ย?"


ปราบก้มลงกดจูบที่กลุ่มผมชื้นเหงื่อเบาๆ "เลิกคิดมากได้แล้ว... ถ้าเกลียด จะยอมให้กอดอยู่แบบนี้เหรอ"


"ผมขอโทษ... ฮึก... ผมจะไม่ดื้อแล้ว... ฮึก... จะไม่ทำให้พี่โกรธ..."


เลโอพร่ำเพ้อคำขอโทษปนเสียงสะอื้นฮักๆ หน้าหล่อๆ ที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตายังซุกไซ้ไปมากับหน้าท้องของปราบไม่ยอมห่าง จนเสื้อยืดชื้นแฉะเป็นวง


"เออๆ รู้แล้ว... พอได้แล้วน่า" ปราบตบหลังคนน้องเบาๆ "โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว ยังจะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็กอนุบาลไปได้ ไม่อายเจ้าแรมโบ้มันหรือไง"


เลโอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ จมูกแดงก่ำ ช้อนตามองอ้อนๆ "งั้น... พี่จูบปลอบผมหน่อยได้มั้ย... นะครับ"


เจอสายตาลูกหมาบาดเจ็บเข้าไป ปราบก็ใจอ่อนยวบ... เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะประคองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมา แล้วค่อยๆ โน้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากลงบนปากนุ่มหยุ่นของเลโออย่างแผ่วเบา... ไม่ใช่จูบที่ดูดดื่มรุนแรงเหมือนเมื่อคืน แต่เป็นจูบที่อ่อนโยน นุ่มนวล เพื่อยืนยันว่ายกโทษให้แล้ว


สัมผัสอบอุ่นทำให้เลโอเริ่มสงบลง... เขาค่อยๆ ผละออกมา ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำหูน้ำตาและขี้มูกป้อยๆ สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เลย ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนผิวขาวจัด พอร้องไห้หนักเข้าหน่อย ขอบตา จมูก แก้ม เลยแดงเถือกไปหมดเหมือนคนแพ้อากาศ ดูน่าสงสารปนตลกพิลึก


"ดูสภาพ..." ปราบส่ายหัว ยิ้มขำ "หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเขาจะนึกว่ากูรังแกเด็ก รังแกเยาวชน... อายเขาตายห่า"


"ฟืดดด!!"


ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เลโอก็สูดน้ำมูกเสียงดังลั่น ฟืด! เข้าไปทีเดียว แล้วฮึบกลั้นเสียงสะอื้นหยุดกึกทันทีตามที่ปราบสั่งเป๊ะๆ นั่งหลังตรงตาแป๋วเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกปิดสวิตช์


"ฮะๆๆ ..."


ปราบถึงกับหลุดขำออกมาจนไหล่สั่น อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวฟูๆ นั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ...บทจะดื้อก็ดื้อตาใส แต่บทจะเชื่อฟังขึ้นมา ก็ว่าง่ายซะจนน่าเอ็นดูจริงๆ ไอ้เด็กคนนี้...


พอมื้อเช้าจบลงและจัดการล้างจานชามเรียบร้อย ปราบก็เดินไปหยิบกล่องเครื่องมือช่างสีน้ำเงินใบเก่งออกมาเตรียมตัวไปจัดการก๊อกน้ำที่บ้านป้าสมศรี


"ผมไปด้วย!"


เสียงแจ๋วแว๋วดังขึ้นทันที เลโอกระโดดมายืนขนาบข้าง ทำตาเป็นประกาย "ให้ผมไปช่วยนะครับพี่... ผมสัญญาว่าจะไม่ดื้อ"


ปราบหันมามองไอ้เด็กตัวสูงที่ทำท่ากระตือรือร้นเกินเหตุแล้วก็ถอนหายใจ "แค่เปลี่ยนก๊อกน้ำอันเดียว กูทำคนเดียวได้น่า... มึงนอนพักอยู่บ้านเถอะ เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนไม่ใช่หรือไง"


"ไม่เอาครับ... อยู่คนเดียวมันเหงา" เลโอส่ายหน้าดิก รีบแย่งกล่องเครื่องมือหนักอึ้งจากมือปราบไปถือไว้เองหน้าตาเฉย "อีกอย่าง... พี่เจ็บเอวอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ให้ผมช่วยถือของหนักๆ น่ะดีแล้ว พี่จะได้ไม่ต้องก้มๆ เงยๆ มากไง"


พูดจบก็ส่งยิ้มรู้ทันมาให้ ทำเอาปราบเถียงไม่ออก ได้แต่กระแอมแก้เก้อ "เออๆ ... อยากไปก็ไป แต่ห้ามไปพูดจาลามกจกเปรตต่อหน้าป้าเขานะเว้ย เข้าใจมั้ย"


"รับทราบครับผม! จะเป็นเด็กดี เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้เลยครับ"


ทันทีที่เดินเข้ามารั้วบ้านป้าสมศรี "นุ่น" ลูกสาวคนสวยประจำซอยที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็รีบวางสายยางแล้วปรี่เข้ามาทักทายทันที ด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ


"อ้าว... พี่ปราบ มาซ่อมก๊อกให้แม่เหรอจ๊ะ" นุ่นส่งยิ้มหวานหยดมาให้


ปราบพยักหน้ารับยิ้มๆ ตามประสาคนคุ้นเคย "เออนุ่น... เห็นป้าแกบอกน้ำพุ่งกระจาย พี่เลยรีบมาดูให้น่ะ"


แต่ทว่า... บทสนทนาของนุ่นกับปราบดูเหมือนจะถูกตัดจบลงแค่นั้น เมื่อสายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งผิวขาวโอโม่ที่เดินถือกล่องเครื่องมือตามหลังปราบมาติดๆ


ความหล่อเหล่าระดับพรีเมียมของเลโอที่ดูโดดเด่นสะดุดตา แม้จะใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา ทำเอานุ่นถึงกับตาค้าง แก้มขึ้นสีระเรื่อทันที เธอรีบหันกลับมาถามปราบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป... ดูตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที


"พี่ปราบจ๊ะ..." นุ่นกระซิบถามพลางส่งสายตาหวานเชื่อมไปทางเลโอ "นั่นใครน่ะคะ... งานดีม๊ากกกก ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย"


ปราบหันไปมองเลโอที่ยืนยิ้มมุมปาก (แบบการค้า) อยู่ด้านหลัง แล้วก็หันกลับมาตอบนุ่นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตัดบท


"อ๋อ... เด็กข้างบ้านน่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่ถึงเดือน... เห็นว่าว่างๆ เลยตามมาด้วย”


พอได้ยินคำว่า "เด็กข้างบ้าน" ออกจากปากพี่ปราบ แถมน้ำเสียงยังดูห่างเหินแบบนั้น เลโอก็แอบหมั่นไส้ตงิดๆ ... อุตส่าห์นอนกอดกันกลมมาทั้งคืน เช้านี้กลายเป็นคนอื่นคนไกลซะงั้น


'ได้... อยากให้เป็นแค่เด็กข้างบ้านใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวจัดให้'


เลโอกระตุกยิ้มมุมปาก นึกสนุกอยากแกล้งคนแก่ขี้เก๊กให้สติหลุดเล่น... เขาเปลี่ยนโหมดจากเด็กหงอยเมื่อกี้ เป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์มาดนักธุรกิจทันที


"สวัสดีครับ... ผมชื่อเลโอนะครับ"


เลโอหันไปส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้นุ่น พร้อมกับขยับตัวเข้าไปคุยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มชวนฝัน "พี่นุ่นใช่ไหมครับ...พี่ปราบพูดถึงบ่อยๆ ตัวจริงน่ารักกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีกนะครับเนี่ย จัดสวนเก่งจัง ดอกไม้สวยๆ ทั้งนั้นเลย"


เจอรอยยิ้มพิฆาตบวกคารมปากหวานเข้าไป นุ่นถึงกับไปไม่เป็น หน้าแดงแปร๊ด บิดตัวเขินม้วนต้วน "อุ๊ย... บ้าจริง พูดจาปากหวานจังเลยค่ะน้องเลโอ... พี่ก็แค่ปลูกเล่นๆ เองจ้ะ"


"ไม่เล่นหรอกครับ สวยระดับมืออาชีพเลย... ว่างๆ สอนผมบ้างสิครับ ผมเพิ่งย้ายมา ยังไม่ค่อยรู้จักใครเลย" เลโอหยอดต่อไม่ยั้ง สายตาแพรวพราว


เคร้ง!


เสียงประแจเลื่อนในมือปราบถูกกระแทกลงกับพื้นปูนอย่างแรง ทำเอาทั้งนุ่นและเลโอสะดุ้งโหยง


"เลโอ!"


ปราบตะโกนเรียกเสียงเข้ม ใบหน้าคมเข้มที่เคยยิ้มแย้มทักทายชาวบ้าน ตอนนี้บึ้งตึงลงอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ตาดุๆ มองขวางใส่เลโอแบบไม่ปิดบังความหงุดหงิด


"จะยืนคุยอีกนานมั้ย... ไหนบอกจะมาช่วยเป็นลูกมือ หรือจะมาแค่ยืนจีบสาว?" ปราบถามเสียงห้วนจัด บรรยากาศรอบตัวเริ่มมาคุ


"มาช่วยสิครับพี่..." เลโอตอบหน้าซื่อ (แต่แววตาพราวระยับ) "ผมก็แค่ทำความรู้จักเพื่อนบ้านไว้ไงครับ ตามมารยาทที่ดี"


"ไม่ต้องมารยาทดีตอนนี้!" ปราบสวนกลับทันควัน หน้าตึงเปรี๊ยะ "รีบส่งเทปพันเกลียวมา เร็วๆ! อย่าชักช้า!"


นุ่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นเริ่มสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตบางอย่างจากพี่ชายข้างบ้านที่แสนดี ก็เริ่มหน้าเจื่อน รีบขอตัว "เอ่อ... งั้นเดี๋ยวนุ่นไปเอาน้ำเย็นมาให้กินนะจ๊ะ ตามสบายเลยจ้ะ" แล้วก็รีบชิ่งหนีเข้าบ้านไป


พอลับหลังนุ่น ปราบก็หันมาแยกเขี้ยวใส่เลโอทันที "ระริกระรี้เชียวนะมึง... ทีหลังถ้าจะมาแล้วมาทำตัวแบบนี้ นอนอยู่บ้านไปเลยไป รำคาญลูกตา!"


เลโอเห็นอาการหึงออกนอกหน้าของคนแก่แล้วก็กลั้นขำแทบแย่... โธ่เอ๊ย พ่อคุณ ทำเป็นเข้ม ที่แท้ก็หวงก้างนี่เอง


หลังจากโดนดุแก้เขินไปชุดใหญ่ เลโอก็สงบปากสงบคำลง หันมาทำหน้าที่ลูกมือที่ดีคอยหยิบจับส่งเครื่องมือให้พี่ช่างใหญ่ตามคำสั่ง


"ประแจเลื่อน..." ปราบแบมือขอดุๆ "นี่ครับ..." เลโอรีบวางใส่มืออย่างรู้งาน


ปราบรับไปไขน็อตด้วยความทะมัดทะแมง แต่ในใจยังคงคุกรุ่นไปด้วยความหงุดหงิดเรื่องที่เลโอไปโปรยเสน่ห์ใส่ลูกสาวป้าข้างบ้าน สมาธิที่เคยนิ่งสงบเลยกระเจิดกระเจิงไปหมด มัวแต่พะวงหน้าพะวงหลัง คิดแต่จะรีบซ่อมให้เสร็จๆ จะได้รีบพาไอ้เด็กตัวดีกลับไปขังไว้ในบ้าน


ด้วยความรีบร้อนบวกกับอารมณ์ขุ่นมัว ทำให้ปราบลืมกฎเหล็กข้อสำคัญที่สุดของการซ่อมประปาไปเสียสนิท... การปิดวาล์วน้ำหลัก


"เอ้า... จะออกแล้ว..." ปราบออกแรงบิดเกลียวก๊อกตัวเก่าอย่างแรง


กริ๊ก!


ทันทีที่เกลียวสุดท้ายหลุดออก... หายนะก็บังเกิด!


ซู่!!!!


แรงดันน้ำมหาศาลที่อัดอั้นอยู่ในท่อ พุ่งทะลักออกมาดั่งเขื่อนแตก สายน้ำเย็นเฉียบพุ่งเข้าใส่หน้าอกของปราบอย่างจังจนเขาหน้าหงาย


"เฮ้ย!!! เชี่ย!!!" ปราบตะโกนลั่น ยกมือขึ้นป้องหน้าแทบไม่ทัน


"พี่ปราบ! วาล์ว! ลืมปิดวาล์ว!" เลโอร้องเสียงหลง จะพุ่งเข้าไปช่วย แต่ก็โดนหางเลขไปด้วย สายน้ำที่กระจายออกรอบทิศทางพรมใส่จนเปียกโชกไปทั้งตัวในชั่วพริบตา


กว่าปราบจะตั้งสติได้แล้วพุ่งไปหมุนปิดวาล์วน้ำที่อยู่ใต้ซิงค์ ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสภาพลูกหมาตกน้ำกันไปเป็นที่เรียบร้อย


น้ำนองเต็มพื้นครัว ส่วนเสื้อยืดที่ใส่อยู่ก็เปียกชุ่มจนแนบเนื้อ... เสื้อยืดเก่าๆ ของปราบที่บางอยู่แล้ว พอโดนน้ำก็แนบไปกับลำตัวโชว์มัดกล้ามหน้าท้องชัดเจน ส่วนเสื้อสีขาวของเลโอก็แทบจะโปร่งใส มองเห็นผิวขาวอมชมพูทะลุปรุโปร่ง


ปราบยืนหอบหายใจ ปาดน้ำออกจากหน้า เสยผมที่เปียกลู่ขึ้นไปด้านหลัง หันมามองสภาพตัวเองสลับกับเลโอแล้วก็ได้แต่ยืนนิ่ง... พูดไม่ออก


"เปียกหมดเลย..." เลโอก้มลงมองเสื้อตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยๆ ให้ปราบ "สงสัยงานนี้... ได้ถอดเสื้อโชว์สาวสมใจพี่นุ่นแน่ๆ เลยครับ"


"จิ๊!"


ปราบจิ๊ปากอย่างขัดใจเสียงดังลั่น เมื่อเห็นสภาพเปียกปอนของเลโอ... เสื้อยืดสีขาวบางจ๋อยที่แนบเนื้อจนเห็นหัวนมสีชมพูรำไร กับผิวขาวๆ ที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะโดนน้ำเย็นจัด มันทำให้ความหงุดหงิดปนหวงพุ่งปรี๊ดขึ้นมา


แทนที่จะพูดดีๆ ว่าเป็นห่วง กลัวจะไม่สบาย หรือกลัวใครมาเห็นของดีเข้า... ความปากหนักบวกกับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นเรื่องเมื่อกี้ ทำให้ปราบโพล่งออกไปเสียงดุจัด


"กลับบ้านไปเลยไป! ยืนบื้ออยู่ได้... เปียกมะลอกมะแลกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมตายห่ากันพอดี!"


ปราบสะบัดมือไล่เหมือนไล่หมูไล่หมา "เกะกะลูกตาจริง... รีบๆ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ไป๊!"


คำพูดที่เจตนาดีแต่ประสงค์ร้ายทางความรู้สึก กระแทกใจคนฟังเข้าอย่างจัง... เลโอที่ใจบางเป็นทุนเดิมจากการโดนลดสถานะเป็นแค่ 'เด็กข้างบ้าน' แถมเมื่อเช้าก็เพิ่งโดนดุจนร้องไห้มาหมาดๆ พอมาเจอไล่ซ้ำด้วยน้ำเสียงรำคาญแบบนี้ ความน้อยใจก็ตีตื้นขึ้นมาจนจุกอก


เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ไม่เถียง ไม่เล่นมุก และไม่ส่งสายตาอ้อนวอนเหมือนทุกครั้ง


"ครับ..."


เลโอรับคำสั้นๆ เสียงเรียบกริบจนน่าใจหาย ก่อนจะหันหลังกลับทันที เดินดุ่มๆ ออกจากบ้านป้าสมศรีไปโดย ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าปราบอีกเลย


แผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปดูเย็นชาและห่างเหินผิดปกติ ทิ้งให้ปราบยืนค้างอยู่กับที่... มือที่ยื่นออกไปทำท่าไล่ค่อยๆ ตกลงข้างลำตัว


"เฮ้ย..."


ปราบพึมพำเบาๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ผิดคาด... ปกติไอ้เด็กนี่ต้องตื๊อ ต้องกวนตีน หรือไม่ก็ทำหน้าอ้อนขอความเห็นใจสิ แต่นี่เดินหนีไปดื้อๆ แบบไม่แยแสกันเลย


ความรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ เริ่มกัดกินใจช่างปราบเข้าให้แล้ว... ปากพาซวยอีกแล้วมั้ยล่ะไอ้ปราบ


หลังจากจัดการเปลี่ยนก๊อกน้ำและช่วยซ่อมท่อประปาที่บ้านป้าสมศรีจนเสร็จเรียบร้อย ปราบก็เก็บเครื่องมือเดินกลับเข้าบ้านตัวเองด้วยสภาพที่เสื้อผ้าเริ่มแห้งหมาดๆ


"โฮ่ง! โฮ่ง!"


เจ้าแรมโบ้กระโดดโลดเต้นมารับหน้าทันทีที่เห็นเจ้านายกลับมา หางส่ายดิกๆ จนตัวโยน


"เออๆ รู้แล้ว... หิวล่ะสิเอ็ง"


ปราบลูบหัวมันเบาๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ บ้านโดยอัตโนมัติ...แต่ไม่เห็นว่าไอ้ตัวแสบจะมารออยู่ที่บ้าน


"สงสัยกลับไปอาบน้ำที่บ้านมันมั้ง..." ปราบพึมพำปลอบใจตัวเอง ก่อนจะแยกตัวไปจัดการธุระส่วนตัวและหาข้าวให้หมา


ทว่า... เวลาล่วงเลยผ่านไปจนตะวันเริ่มตกดิน ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมม่วง ก็ยังไร้วี่แววของเลโอ


ปราบเริ่มนั่งไม่ติดที่ เดินวนไปวนมาในครัว ชะเง้อมองผ่านหน้าต่างไปที่บ้านข้างๆ บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดที่กดทับไว้เริ่มตีตื้นขึ้นมา


"หรือกูจะพูดแรงไปวะ..."


เขานึกย้อนไปถึงประโยคที่ไล่ตะเพิดอีกฝ่ายเหมือนหมูเหมือนหมาแถมยังทำหน้าดุใส่... เด็กมันเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ แถมยังขี้น้อยใจเป็นทุนเดิม ดูจากที่ร้องไห้เมื่อเช้า พอโดนไล่แบบนั้นคงจะเตลิดเปิดเปิงคิดว่าเขาเกลียดจริงๆ เข้าแล้วมั้ง


"เฮ้อ... ปากพาซวยแท้ๆ มึง"


ปราบสบถด่าตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเข้าครัว ลงมือเจียวไข่และผัดผักบุ้งไฟแดงง่ายๆ จัดใส่ปิ่นโตเถาเดิม กะว่าจะเอาไปง้อ... เอ้ย เอาไปส่งเป็น 'ส่วย' ไถ่โทษตามประสาคนปากหนักที่ไม่กล้าพูดขอโทษตรงๆ


ปราบหิ้วปิ่นโตเดินมาหยุดที่หน้าบ้านของเลโอ บรรยากาศเงียบสงัดจนผิดปกติ ไฟในบ้านมืดสนิททั้งที่ฟ้ามืดแล้ว


"เลโอ!" ปราบตะโกนเรียกจากรั้วหน้าบ้าน


เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับ หรือแม้แต่เงาคนเดินมาเปิดไฟ


"หลับหรือเปล่าวะ... หรือไม่อยู่?"


ปราบพึมพำกับตัวเอง คิ้วเข้มขมวดมุ่น ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู... นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้ว ปกติไอ้เด็กนี่ไม่ค่อยรู้จักใครที่ไหน ไม่น่าจะออกไปเที่ยวเตร่จนดึกดื่นป่านนี้


ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นในใจทีละน้อย ปราบตัดสินใจวางปิ่นโตลงบนม้าหินอ่อนหน้าบ้าน แล้วทิ้งตัวลงนั่งรอ... กะว่าเดี๋ยวอีกสักพักเจ้าของบ้านก็คงกลับมา


เวลาผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า... จากหนึ่งทุ่ม กลายเป็นสามทุ่ม... สี่ทุ่ม...


ยุงเริ่มบินมาตอมกัดจนปราบต้องคอยตบ แต่เขาก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาคอยมองไปที่ปากซอยสลับกับมองปิ่นโตข้าวที่เย็นชืดไปหมดแล้ว


"ไปไหนของมันวะเนี่ย..."


ความหงุดหงิดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกระวนกระวายใจ... เลโอเพิ่งกลับมาไทยได้ไม่นาน ทางก็ยังจำไม่ค่อยแม่น ขับรถก็ใจร้อน จะไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหนหรือเปล่า หรือไปมีเรื่องมีราวกับใครเข้า


ยิ่งคิด ปราบก็ยิ่งโทษตัวเอง...ที่เมื่อตอนกลางวันเผลอใจร้อน พูดจารุนแรงไปหน่อย มันคงเสียใจน่าดู


หารู้ไม่ว่า... ในขณะที่ปราบกำลังนั่งตบยุงรอด้วยความเป็นห่วงแทบบ้า...


อีกด้านหนึ่งในผับหรูใจกลางเมือง เลโอกำลังนั่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า ท่ามกลางเสียงเพลงดังกระหึ่มและกลุ่มเพื่อนในคลาสเรียนที่ตื๊อให้เขาออกมาเจอตั้งนานแล้ว แต่เขาปฏิเสธมาตลอด


แต่วันนี้... พอโดนไล่ตะเพิดออกมาแบบไร้เยื่อใย ความน้อยใจมันจุกอกจนทนอยู่บ้านคนเดียวไม่ไหว สุดท้ายเลยตัดสินใจตอบรับคำชวนเพื่อน


ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นราวสองชั่วโมง... ณ ผับหรูใจกลางเมือง


เสียงเพลง EDM จังหวะหนักหน่วงดังกระหึ่ม แสงไฟเลเซอร์สาดส่องไปทั่วบริเวณ ผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะดนตรีอย่างสนุกสนาน แต่ดูเหมือนบรรยากาศเหล่านั้นจะเข้าไม่ถึงตัวเลโอเลยสักนิด


เขานั่งจมปุ๊กอยู่ที่มุมโซฟาในโซน VIP แก้ววิสกี้ในมือถูกยกขึ้นดื่มราวกับน้ำเปล่า ใบหน้าหล่อเหลาที่ปกติจะเปื้อนยิ้ม ตอนนี้กลับเรียบเฉยและดูเย็นชา นัยน์ตาคู่สวยเหม่อลอยมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย


"เฮ้ยเลโอ! มาชนแก้วหน่อยเว้ย! นั่งซึมเป็นหมาหงอยไปได้ สาวๆ โต๊ะนู้นมองมึงตาเยิ้มแล้วนะนั่น" เพื่อนในกลุ่มสะกิดเรียก พร้อมชี้ชวนให้ดูสาวสวยและหนุ่มหน้าตาดีโต๊ะข้างๆ ที่ส่งสายตาเชื้อเชิญมาให้


เลโอเพียงแค่ปรายตามองผ่านๆ แล้วยกแก้วขึ้นจิบ ไม่มีความกระตือรือร้นจะสานต่อความสัมพันธ์ใดๆ


ไม่นานนัก ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง รูปร่างสันทัด แต่งตัวดี เดินถือแก้วเข้ามาหาด้วยความมั่นใจ "โทษนะครับ... มาคนเดียวเหรอครับ?" ผู้มาเยือนเอ่ยทักเสียงนุ่ม ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ "เห็นนั่งเงียบๆ ... ออกไปเต้นด้วยกันมั้ยครับ? หรือจะให้ผมเลี้ยงเครื่องดื่มสักแก้วดี?"


เลโอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตา อีกฝ่ายดูดีมากทีเดียวในสายตาคนทั่วไป ทั้งการแต่งตัวและหน้าตา... แต่แปลก ที่ในสายตาของเลโอตอนนี้ กลับมองไม่เห็นความน่าสนใจอะไรเลย


ภาพซ้อนทับของลุงข้างบ้านหน้าเข้มๆ ผิวสีแทน ตัวหนาๆ ใส่เสื้อยืดคอย้วยๆ ลอยเข้ามาในหัว... คนที่ปากหมาแต่ใจดี คนที่ชอบทำหน้าดุแต่ก็คอยดูแลเขาตลอด


เทียบกันแล้ว... คนตรงหน้าจืดชืดไปถนัดตา


"ขอโทษครับ..." เลโอตอบกลับเสียงเรียบ แววตาว่างเปล่า "ผมไม่สะดวก... พอดีผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"


"อ่า..." อีกฝ่ายหน้าเจื่อนไปทันทีเมื่อโดนปฏิเสธตรงๆ แบบไร้เยื่อใย "งั้น... ขอโทษที่รบกวนครับ"


พอลับหลังคนคนนั้น เลโอก็ถอนหายใจยาว วางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะกระแทกดัง ปึก!


"หมดอารมณ์ว่ะ..."


เลโอพึมพำกับตัวเอง ยิ่งดื่ม ยิ่งเมา ยิ่งคิดถึงหน้าดุๆ ของพี่ปราบ... ป่านนี้จะทำอะไรอยู่ จะกินข้าวหรือยัง หรือจะนอนหลับสบายใจเฉิบโดยไม่สนใจเลยว่าเขาหายหัวไปไหน


"กูขอกลับก่อนนะพวกมึง... ไม่ไหวว่ะ ปวดหัว"


เลโอหันไปบอกเพื่อนๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเซๆ คว้ากระเป๋าตังค์และโทรศัพท์ เดินฝ่าฝูงชนออกมาเรียกรถแท็กซี่หน้าผับทันที โดยไม่สนใจเสียงทัดทานของเพื่อนฝูง...


เพราะนาทีนี้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการ... คือกลับไปเห็นหน้าไอ้คนใจร้ายที่บ้านข้างๆ นั่นต่างหาก


แสงไฟหน้ารถแท็กซี่สาดกระทบรั้วบ้านก่อนจะดับลง เลโอจ่ายเงินแล้วพาตัวเองลงมาจากรถด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก โลกทั้งใบดูเหมือนจะโคลงเคลงไปมาเพราะฤทธิ์ของวิสกี้ราคาแพงที่ซัดเข้าไปหลายแก้ว


"เฮ้อ... มืดตึ๊ดตื๋อเลยแฮะ"


เลโอพึมพำกับตัวเอง พยายามเพ่งสายตาฝ่าความมืดเข้าไปในบริเวณบ้าน กะว่าจะไขกุญแจรั้วแล้วรีบมุดหัวเข้านอนให้ลืมความน้อยใจที่ยังคุกรุ่น


แต่ทว่า... สายตาที่พร่ามัวกลับสะดุดเข้ากับเงาตะคุ่มของใครบางคนที่นั่งนิ่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน


แวบแรกเลโอสะดุ้งโหยง คิดว่าเป็นโจร หรือไม่ก็ผีหลอก... แต่พอเพ่งมองดีๆ ภายใต้แสงไฟสลัวจากถนน รูปร่างหนาบึกบึน ท่านั่งกอดอกที่ดูคุ้นตา และกลิ่นบุหรี่จางๆ ที่ลอยมาตามลม...


"พี่ปราบ..."


ชื่อของคนใจร้ายหลุดออกมาจากปากเบาหวิว


ทันทีที่สมองประมวลผลได้ว่าคนตรงหน้าคือใคร หัวใจที่เต้นแรงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่แล้ว ก็ยิ่งสูบฉีดรุนแรงขึ้นไปอีกเป็นทวีคูณ จนแทบจะทะลุออกมานอกอก... ความรู้สึกน้อยใจ ดีใจ และสับสน ตีกันมั่วไปหมด


ร่างสูงใหญ่ของปราบที่นั่งรอจนยุงกัดขาลายพร้อย ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเจ้าของบ้านกลับมา ปราบก้าวเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมเข้มภายใต้แสงเงาดูเคร่งเครียดและอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด


"ไปไหนมา..."


เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม... ไม่ใช่เสียงตะคอกดุๆ เหมือนเมื่อตอนกลางวัน แต่มันเจือไปด้วยความโล่งอกและความเป็นห่วงที่ปิดไม่มิด


เลโอยืนตัวแข็งทื่อ ขาแข้งที่อ่อนแรงอยู่แล้วแทบจะทรงตัวไม่อยู่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองหนีหน้าไปทั้งวัน


"พี่... มาทำอะไรตรงนี้" เลโอถามกลับเสียงอู้อี้ พยายามประคองสติไม่ให้ล้มพับไปต่อหน้า


"มารอมึงไง!" ปราบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินเข้ามาประชิดตัวจนได้กลิ่นเหล้าหึ่ง "โทรศัพท์ก็ไม่รับ ไลน์ก็ไม่อ่าน... รู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!"


แทนที่จะดีใจจนเนื้อเต้นเหมือนทุกทีที่เห็นหน้า เลโอกลับกัดริมฝีปากแน่น ข่มความรู้สึกโหยหาเอาไว้ แล้วงัดสกิลการแสดงระดับฮอลลีวูดออกมาใช้


เขาปั้นหน้านิ่ง ทำสายตาเย็นชาว่างเปล่ามองผ่านไหล่ปราบไปเหมือนอากาศธาตุ ก่อนจะเอ่ยปากไล่ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบจนน่าใจหาย


"ถ้าพี่จะมาพูดจาแบบนี้... พี่ก็กลับไปเถอะครับ"


เลโอพูดพลางแสร้งทำเป็นเซนิดๆ ให้ดูสมบทบาทคนเมา ขยับตัวเบี่ยงหลบมือของปราบที่ทำท่าจะเอื้อมมาประคอง "ผมไม่มีอารมณ์มาเถียงกับพี่หรอก... เหนื่อย อีกอย่างผมก็เมามากด้วย อยากนอน"


คำตัดพ้อที่ไร้เยื่อใยทำเอาปราบชะงักกึก มือที่ยื่นค้างไว้ตกลงข้างตัวเหมือนคนหมดแรง... เขาไม่เคยเจอเลโอโหมดนี้มาก่อน ปกติจะงอนก็งอนตุ๊บป่องประเดี๋ยวประด๋าว แต่นี่เล่นไล่กันดื้อๆ แถมยังทำท่ารังเกียจไม่อยากให้แตะตัวอีก


"เลโอ..." ปราบเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาจุกที่คอหอย "กูไม่ได้จะมาเถียง... กูแค่..."


"ช่างเถอะครับ"


เลโอตัดบทอย่างไม่ไยดี หันหลังให้ปราบแล้วเดินโซเซไปไขกุญแจรั้วบ้านด้วยมือที่สั่นเทา (จากความเมาบวกกับการแสดง) "พี่กลับไปเถอะ... พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน หรือไม่ก็ไม่ต้องคุยกันเลยก็ได้ ถ้าพี่รำคาญผมนัก"


วินาทีที่เลโอหันหลังเตรียมจะก้าวเท้าหนีเข้าบ้านไป... ความอดทนของปราบก็สิ้นสุดลง


"เดี๋ยวก่อน!"


มือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนเสื้อของเลโอแล้วกระชากกลับมาเต็มแรง จนร่างสูงโปร่งเซถลาเข้ามาปะทะอกแกร่ง ก่อนที่ปราบจะใช้มืออีกข้างล็อกท้ายทอยของเด็กหนุ่มไว้แน่น แล้วโน้มหน้าลงไป บดขยี้ ริมฝีปากลงบนปากนุ่มนั่นทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ประท้วง


"อื้อ!!"


เลโอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา... สัมผัสดุดันที่โหยหาและรสขมปร่าของแอลกอฮอล์ที่ยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น ก็ทำลายกำแพงความน้อยใจที่เลโอสร้างขึ้นพังทลายลงจนหมดสิ้น


ปราบสอดลิ้นหนาเข้าไปกวาดต้อนความขมหวานในโพรงปากอย่างบ้าคลั่ง รสชาติของวิสกี้ผสมกับรสจูบที่ดุดันทำให้สติของทั้งคู่กระเจิดกระเจิง


เลโอไม่คิดจะเล่นตัวหรือผลักไสอีกต่อไป... สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอแกร่ง รั้งให้ปราบก้มลงมาแนบชิดยิ่งขึ้น จูบตอบกลับไปอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน


ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนเซถลาเข้าไปในตัวบ้าน ปราบใช้เท้าถีบประตูให้ปิดลงดัง ปัง! ก่อนจะดันร่างของเลโอให้ถอยหลังไปเรื่อยๆ จนสะดุดขาโซฟา


ตุบ!


ร่างของเลโอหงายหลังล้มตึงลงบนโซฟาตัวยาว โดยมีปราบตามลงมาคร่อมทับทันทีราวกับสัตว์ป่าตะครุบเหยื่อ


ท่ามกลางความมืดสลัวที่มีเพียงแสงไฟจากถนนส่องลอดเข้ามา ทั้งสองคนต่างนัวเนียแลกจูบกันอย่างมูมมาม เสียงจูบ จ๊วบจ๊าบ ดังระงมแข่งกับเสียงลมหายใจหอบกระเส่า มือไม้ปัดป่ายลูบไล้ไปทั่วร่างกายของกันและกันด้วยความหิวกระหาย ราวกับคนอดอยากที่ไม่ได้สัมผัสกันมานานแรมปี ทั้งที่เพิ่งห่างกันไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง


หลังจากถอนริมฝีปากออก เลโอก็มองหน้าปราบด้วยสายตาตัดพ้อ น้ำตาที่แห้งไปแล้วรื้นขึ้นมาคลอเบ้าอีกครั้งด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และความน้อยใจที่ยังค้างคา


"พี่ปราบ... พี่ใจร้ายมากเลยนะครับ" เลโอพูดเสียงสั่นเครือเหมือนเด็กขี้แยที่กำลังจะร้องไห้


ปราบได้ยินแบบนั้นก็ใจอ่อนยวบ... เขาไม่พูดแก้ตัวอะไร แต่ใช้มือหนากดศีรษะทุยของเลโอให้จมลงมาซุกที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง กอดปลอบโยนแนบแน่นเพื่อให้ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงของเขา


"เออ... กูขอโทษนะ"


ปราบกระซิบเสียงนุ่ม จูบซับที่กลุ่มผมชื้นเหงื่อ "ที่กูพูดไปแบบนั้น... เพราะ กูแค่หวง... เข้าใจมั้ย? กูไม่อยากให้ใครมามองมึง ไม่อยากให้มึงไปยิ้มให้ใคร... กูอยากเก็บมึงไว้ดูคนเดียวไม่ได้หรือไง"


คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาและแฝงความเอาแต่ใจแบบคนขี้หวง ทำเอาเลโอใจเต้นตึกตัก... ความน้อยใจมลายหายไปเกือบหมด เหลือเพียงความโหยหาที่พุ่งพล่าน


ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ถูไถไปกับแผงอกกว้าง สูดดมกลิ่นกายชายฉกรรจ์ที่คุ้นเคย ก่อนจะมือซนจะเลิกชายเสื้อยืดคอย้วยของปราบขึ้น เผยให้เห็นยอดอกสีเข้มที่กำลังชูชันล่อตาล่อใจ


เลโอไม่รอช้า อ้าปากงับยอดอกนั้นทันที ดูดดึงเสียงดัง จ๊วบ จ๊วบ อย่างตะกละตะกลามเหมือนเด็กทารกที่หิวนมแม่ สลับกับใช้ลิ้นรัวเลียหยอกเย้าจนเสื้อเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย


"อื้มมม... ซี๊ดดด..."


ปราบครางต่ำในลำคอด้วยความเสียวซ่าน แต่ก็ไม่ได้ผลักไส กลับใช้มือลูบหัวเลโอเบาๆ ด้วยความเอ็นดูระคนสงสาร


"เป็นไง... หิวก็กินเยอะๆ"


ปราบพูดอนุญาตเสียงพร่า ก่อนจะแอ่นอกขึ้นรับสัมผัส ป้อนยอดอกตัวเองเข้าปากเด็กโข่งให้ลึกขึ้น "กินให้พอใจเลย... กูให้มึงคนเดียว"






----------------------------------
ฝากติดตามต่อหน่อยนะครับ
คอมเม้นเป็นกำลังใจได้นะ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

reawreaw

สนุกมากครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ

sunsetblvd

ขอบคุณครับ

bo69dy

ขอบคุนครเบ