ผมกับหลาน ตอนที่ 3 - โก๊ะแวะมาช่วงสั้นๆ (ความเสียวระดับ 0)

clipboard164

ผ่านมาเดือนกว่า ๆ แล้ว หลังจากวันที่รถทัวร์พาโก๊ะกลับกรุงเทพฯ
ทุกเย็นวันศุกร์กับวันอาทิตย์ ผมจะนั่งรอใต้ถุนบ้านเหมือนกันเป๊ะ
ถือโทรศัพท์เครื่องเก่าของพ่อ นิ้วกดเบอร์ที่ท่องได้ขึ้นใจ
ตู้ต… ตู้ต… ตู้ต…
“พี่ปาล์มมมมมม!!”
เสียงใส ๆ ดังลั่นทุกครั้ง ผมต้องยกเครื่องออกห่างหูหน่อยเหมือนเคย
“สบายดีป่ะ ไอ้ตัวเล็ก”
“ดีมากกก! วันนี้โก๊ะได้คะแนนคณิต 100 เต็มอีกแล้ว!”
มันจะเล่าไม่หยุดปากเลย เล่าเรื่องเพื่อนแกล้งกัน เล่าเรื่องครูให้การบ้านเยอะ เล่าเรื่องที่ได้เป็นตัวแทนโรงเรียนวิ่งผลัด
ผมฟังไปยิ้มไป บางทีก็แกล้งแหย่
“วิ่งผลัดเหรอ แล้วได้ที่เท่าไหร่”
“ที่สามครับ… แต่โก๊ะวิ่งไม้สุดท้ายนะ ถ้าไม้ก่อนหน้าไม่ทำไม้หลุด โก๊ะพาแซงได้แน่!”
ผมหัวเราะ “เออ ๆ เชื่อๆ”
บางทีมันก็เงียบไปนิดนึง แล้วกระซิบเบา ๆ
“พี่ปาล์ม… โก๊ะคิดถึงพี่มากเลย”
ผมก็กระซิบกลับ “พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงจนนอนไม่หลับเลย”
“จริงป่ะครับ?”
“จริงสิ ”
มันหัวเราะคิกคัก “เดี๋ยวกลับไป โก๊ะจะเอาเสื้อตัวที่ใส่นอนไปด้วย!”
แล้วเราก็คุยกันต่ออีกเป็นชั่วโมง จนแม่โก๊ะตะโกนข้างหลังว่า “โก๊ะ! ไปอาบน้ำได้แล้ว!” มันถึงร้องงอแง
“เดี๋ยวโก๊ะต้องไปแล้วนะครับ…”
“อืม ไปอาบน้ำเถอะ ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีครับพี่ปาล์ม… โก๊ะรักพี่ปาล์มที่สุดในโลกเลย”
“พี่ก็รักเหมือนกัน ไอ้ตัวเล็ก”
ทุกครั้งที่วางสาย ผมจะนั่งนิ่ง ๆ ฟังเสียงนาฬิกาไม้เก่าอยู่ตรงนั้นสักพัก
จนกระทั่งวันพฤหัสฯ ก่อนวันศุกร์เย็นนั้น
ผมโทรไปตามปกติ แต่คราวนี้เป็นพี่สาว (แม่ของโก๊ะ) รับสายก่อน
“ปาล์มเหรอ? เดี๋ยวนะ พี่จะไปทำธุระต่างจังหวัดพอดี เลยพาโก๊ะไปด้วย จะได้แวะไปหาที่บ้านด้วยเลย วันศุกร์เย็นถึงนะ”
ผมแทบกระโดด
“จริงเหรอครับ! เยี่ยมเลย!”
พี่สาวหัวเราะ “ใช่ ๆ แล้วพี่จะกลับวันอาทิตย์เย็นนะ”
“ได้สิครับ! ผมรอเลย!”
พอโก๊ะมาแย่งโทรศัพท์ มันตะโกนลั่น
“พี่ปาล์มมม! เสาร์อาทิตย์นี้เจอกันแน่นอนนะครับ!”
ผมยิ้มจนแก้มปวด “พี่รออยู่แล้ว”
มันกระซิบเบา ๆ ก่อนวางสาย
“คราวนี้ โก๊ะจะเล่นบาสให้ชนะพี่ให้ได้เลย!”
ผมหัวเราะเบา ๆ “พี่รออยู่นะ ไอตัวแสบ”

คราวนี้…
ผมยิ้มกว้างเพราะอีกแค่สองวัน
ไอ้ตัวเล็กจะกลับมาแล้ว


---------------------------------------------------

เย็นวันศุกร์ ฝนเพิ่งหยุดใหม่ ๆ อากาศชื้น ๆ ลมเย็นพัดผ่าน
ผมยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่ป้ายรถเมย์ตอนเกือบสองทุ่ม มือถือร่มคันเก่ารอเผื่อฝนกลับมาอีก
รถเมล์สายเก่าคันสีครีมโทรม ๆ ค่อย ๆ แล่นเข้ามา จอดเทียบหน้าบ้านตอนเกือบสองทุ่มเป๊ะ
ประตูเปิด พี่สาว (แม่โก๊ะ) ลงมาก่อน ยกมือโบกให้ ยิ้มเหนื่อย ๆ
แล้วเสียงแหลม ๆ ที่ผมรอฟังมาตลอดหนึ่งเดือนกว่า ๆ ก็ดังลั่น
“พี่ปาล์มมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!”
ยังไม่ทันที่ผมจะกางแขนเต็มที่
ไอ้ตัวเล็กในเสื้อลายสไปเดอร์แมนตัวเก่า กระเป๋าเป้สะพายข้างใบเดียว ก็พุ่งตัวออกจากรถ
วิ่งฝ่าลมเย็น ๆ มาด้วยความเร็วเต็มที่
ตึงงงง!!
มันกระโดดเกาะคอผมเต็มแรง
แรงจนผมเซถอยหลังสองสามก้าว เกือบหงายหลังจริง ๆ
ผมรีบโอบเอวมันไว้แน่น ยกตัวลอยจากพื้นหมุนหนึ่งรอบตามเคย
“เฮ้ยยย ตัวหนักขึ้นอีกแล้วนะ!”
มันหัวเราะคิกคักในอกผม หัวซุกแน่น กลิ่นสบู่เด็กฟุ้งจนผมแทบละลาย
“โก๊ะคิดถึงพี่ปาล์มมากกกกก!”
พี่สาวยืนดูอยู่ข้าง ๆ หัวเราะเบา ๆ “สองคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยเนาะ”
ผมวางโก๊ะลง มันยังเกาะแขนผมแน่นไม่ยอมปล่อย
พี่สาวยกกระเป๋าเดินเข้าบ้านก่อน ย่า (แม่ผม)เดินออกมาต้อนรับ ทุกคนกอดกัน ทักทายกันตามประเพณี
ในบ้านเปิดไฟสลัว ๆ เพราะดึกแล้ว
กินข้าวเย็นง่าย ๆ กันบนโต๊ะไม้ใต้ถุนบ้าน แกงส้ม ไข่เจียว หมูทอด
โก๊ะนั่งติดผมตลอด เล่าเรื่องโรงเรียนไม่หยุดปาก แก้มป่อง ๆ ยัดข้าวเต็มปากจนตุ่ย
พี่สาวแซว “กินช้า ๆ สิลูก เดี๋ยวติดคอ”
ผมแอบหยิกแก้มมันเบา ๆ “ตัวเล็กๆ แต่กินเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”
มันหันมาทำตาโต “ก็ต้องกินเยอะสิครับ จะได้โตไว ๆ!”
คุยกันได้ไม่นาน พี่สาวก็หาวหวอด ๆ
“พี่ง่วงแล้วล่ะ อาบน้ำนอนก่อนนะ”
ผมพาพี่ไปส่งที่ห้องรับรองที่แม่จัดไว้ให้เรียบร้อย ผ้าปูสะอาด หมอนใหม่
พอเดินกลับมา โก๊ะยืนอยู่หน้าห้องผม มือบิดชายเสื้อ
ตาแป๋ว ๆ มองผมแบบขอร้อง
“พี่ปาล์ม… คืนนี้โก๊ะขอนอนกับพี่ได้มั้ยครับ”
ผมยิ้มกว้างจนแก้มเจ็บ หยิบมือเล็ก ๆ มันมาจูงทันที
“ไม่ต้องถามหรอก มาทางนี้เลย”
มันยิ้มกว้างสุด ๆ วิ่งมากอดขาผมอีกที แล้วกระโดดขึ้นหลังให้ผมสะพายเข้าห้อง
ผมสะพายมันเข้าไป วางลงบนที่นอนเบา ๆ
มันยังใส่เสื้อลายสไปเดอร์แมนกับกางเกงขาสั้นสีเทาตัวเดิม
ผมเปิดพัดลมตั้งพื้นให้ เปิดหน้าต่างบานเกล็ดรับลมเย็น
โก๊ะนอนลง ขดตัวแนบข้างผมทันที หัวซุกอกเหมือนเคย
ตัวอุ่น ๆ นุ่ม ๆ กลิ่นสบู่เด็กฟุ้งจนผมหลับตาเอามือกอดมันไว้แน่น
มันกระซิบเบา ๆ ก่อนหลับตา
“โก๊ะดีใจมากเลย… ที่ได้กลับมาหาพี่ปาล์มอีก”
ผมจูบหน้าผากมันเบา ๆ
“พี่ก็ดีใจเหมือนกัน… ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ ไอ้ตัวเล็ก”
พัดลมหมุนช้า ๆ ลมเย็นพัดผ่าน
ผมกอดมันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยแม้แต่นิด
คืนนี้…
ผมหลับสนิทที่สุดในรอบหนึ่งเดือนกว่า ๆ
เพราะในอ้อมแขนผมมีไอ้ตัวเล็กของจริง
ไม่ใช่แค่หมอนข้างอีกต่อไป

popn

ขอบคุณครับ