|
ตอนต่อ — เงาแห่งห้องชิมรัตติกาล พวกพนักงานตัวใหญ่สี่คนเปิดห้องกระจกเข้ามา ใบหน้าพวกเขาไร้แววเหมือนหุ่นยนต์ที่ได้รับคำสั่งตายตัว กานต์พยายามถอยจนชิดผนังกระจก แต่แขนที่แข็งแรงเหล่านั้นคว้าเขาไว้ได้ก่อน “ปล่อย!” กานต์ดิ้นสุดแรง แต่กำลังของเขาเทียบกับชายทั้งสี่ไม่ได้เลย กุญแจล็อกเหล็กเย็นเยียบถูกคล้องเข้าที่ข้อมือและข้อเท้า เขาถูกดึงขึ้นจากพื้นอย่างไม่มีโอกาสต่อต้าน พวกพนักงานยกตัวเขาเหมือนเป็นเพียง “สิ่งของ” ที่ต้องขนส่งตามคำสั่ง โต๊ะโลหะขนาดใหญ่กลางห้องชิมส่องแสงสะท้อนแหลมคมจากไฟเหนือศีรษะ
กานต์ถูกวางลงอย่างไร้ความปรานี หัวใจเต้นรัวจนเหมือนจะทะลุออกจากอก เสียงฝีเท้ากลุ่มคนรวยดังใกล้เข้ามา
กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยอบอวลในอากาศ
ทุกสายตาจับจ้องเขา—แต่ไม่ใช่ในฐานะมนุษย์ ชายในชุดสูทสีแดงกระซิบเบา ๆ
“ตัวอย่างใหม่งดงามทีเดียว… ผิวดี รูปร่างสมส่วน เหมาะสำหรับหลายเมนู” คำว่า “เมนู” ทำให้เลือดในกายเขาเย็นเฉียบ กานต์ถูกพนักงานคนหนึ่งกระชากคอเสื้อจนผ้าฉีกเป็นริ้วเผยให้เห็นลำตัวที่เขาแทบไม่ทันปกปิด เขาหายใจหอบด้วยความอับอายและหวาดกลัว ขณะที่คนรวยเหล่านั้นก้มมองราวกับนักชิมกำลังพิจารณาวัตถุดิบราคาแพง “ผมว่าเหมาะกับคอร์สพิเศษของค่ำคืนนี้นะ” หญิงใส่เครื่องเพชรพูด น้ำเสียงรื่นเริงราวกับกำลังเลือกไวน์ กานต์กัดฟันแน่น
ไม่… เขาจะไม่ยอมตายที่นี่ ขณะที่ทุกคนกำลังสนทนาอย่างเพลิดเพลิน
กานต์เริ่มสังเกตเห็นบางอย่าง—
โซ่มัดข้อเท้าข้างหนึ่ง “ไม่ได้ล็อกสนิท” ช่องว่างเล็ก ๆ นั่น… อาจเป็นโอกาสเดียวของเขา เขากลืนน้ำลาย
สูดหายใจลึก
แล้วคิดเพียงอย่างเดียว— ต้องหนี… ก่อนจะถูกตัดสินเป็นเมนูจานถัดไป เสียงหนึ่งจากกลุ่มคนรวยดังขึ้นทันที
“เดี๋ยว—โซ่ข้างนั้นยังไม่ล็อก” พนักงานร่างใหญ่เดินเข้ามาอย่างเงียบกริบ เขาคุกเข่าลงตรงข้อเท้าของกานต์ มือที่เย็นจนเหมือนโลหะจับโซ่กระชากขึ้น แล้ว “คลิก” เดียวก็ดังสะท้อนทั่วห้อง โอกาสหนี…หายไปในพริบตา กานต์เม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก แต่เขาทำได้เพียงนิ่ง หญิงคนหนึ่งในกลุ่มลูกค้าเดินเข้ามาใกล้ เธอสวมชุดราตรีสีดำสนิท ดวงตาคมกริบจ้องกานต์เหมือนกำลังพิจารณาเครื่องเซรามิคราคาแพง เธอไม่ได้สัมผัสเขาตรง ๆ แต่เลื่อนนิ้วผ่านอากาศเหนือร่างกายเขาอย่างเชื่องช้า เหมือนกำลังวาดเส้นรอบ “ทรัพย์สิน” ที่เธอกำลังจะซื้อ “รูปร่างดี… สมบูรณ์แบบ,” เธอพูดเบา ๆ ราวกับชื่นชมงานศิลปะ
ไม่ใช่ “มนุษย์” คนรวยคนอื่น ๆ เริ่มขยับเข้ามาล้อมรอบโต๊ะ
เหมือนนักประมูลกำลังส่องดูของล้ำค่าที่ต้องการครอบครอง ชายแก่คนหนึ่งพูดขึ้น
“ผมเสนอให้เขาไปอยู่ในเมนูคอร์สเย็น ชิ้นเนื้อสดใหม่ต้องใช้เทคนิคเฉพาะ” อีกคนค้านทันที
“ไม่ ๆ ผมว่ารูปร่างแบบนี้เหมาะกับคอร์สย่างไฟต่ำ รสชาติจะเข้มขึ้นตามกล้ามเนื้อ” เสียงสนทนาของพวกเขาดังปะปนกัน—
คำว่า อบช้า, ซอสพิเศษ, คอร์สลับ, เชฟประจำตระกูล—
ทุกถ้อยคำคือมีดที่กรีดลงบนจิตใจของกานต์ทีละแผล พวกเขากำลัง “เลือกว่าเขาจะถูกทำเป็นอะไร” กานต์สูดลมหายใจแรง ๆ พยายามไม่ให้แสดงความกลัวออกไป
แต่ข้อมือที่ถูกล่ามสั่นจนแทบชัดเจน ผู้จัดการร้านก้าวเข้ามาตรงกลางวง
เขาตบมือสองครั้งเบา ๆ เพื่อเรียกความสนใจของแขกชั้นสูง “สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี—กรุณาเสนอเมนูของท่านได้เต็มที่ แต่สุดท้าย…”
เขาหันมามองกานต์ด้วยรอยยิ้มเย็นเฉียบ
“…เชฟใหญ่จะเป็นผู้ตัดสินว่า ‘วัตถุดิบชั้นหนึ่ง’ รายนี้เหมาะกับเมนูใดที่สุด” คำว่า วัตถุดิบ ทำให้กานต์รู้สึกเหมือนความเป็นคนถูกขูดออกจากตัว เขาไม่เหลืออะไรนอกจากลมหายใจ
และความหวังริบหรี่ว่าอาจมีสักทาง…
ที่เขาจะหลุดออกจากฝันร้ายนี้ได้ แต่เมื่อประตูด้านหลังเปิดออก
และเสียงก้าวเดินของ “เชฟใหญ่” ค่อย ๆ ดังเข้ามาใกล้
กานต์รู้ทันทีว่า—
ความเลวร้ายที่สุด… เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์