เสือจิ่ง ตอน เสือหงอย (แนวโจรดิบเถื่อน) 8

NOOFONG

หลังจากหยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่แล้วดื่มน้ำกันคนละอึก เสือจิ่งกับภูผาก็ออกเดินทางต่อ โดยไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นอีก


ความเงียบที่ตามมาไม่ใช่เพราะเหนื่อย…แต่มันคือระยะห่างที่จงใจ


ภูผาเดินนำหน้า ไม่เดินเคียงข้าง ไม่หันมาสบตา


เสือจิ่งที่เดินตามหลัง เงียบเช่นกัน...แต่ภายในกลับโคตรไม่สงบ


ไอ้นี่มันเป็นอะไรของมันวะ เงียบเป็นเป่าสาก


เมื่อเช้ายังป้อนมันเผาให้กูอยู่เลย นี่อะไร อยู่ดี ๆ เงียบเฉย แถมเดินเร็วไม่รอกูอีก


พอเริ่มใกล้หมู่บ้านเข้าไปทุกที ความคุ้นตาก็เริ่มกลับมา เสียงหมาเห่า เสียงฝีเท้าม้า และกลิ่นควันไฟจากเตาหุงข้าวลอยมาแตะปลายจมูก


ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าเขตหมู่บ้าน เสียงโห่ร้องกับเสียงฝีเท้าวิ่งดังขึ้นจากทุกทิศ ลูกน้องของเสือจิ่งนับสิบกรูกันเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและดีใจ


“ลูกพี่!!”


“หายไปไหนมา!! พวกฉันตามหาพี่ทั้งวันทั้งคืน!!”


เสียงโหวกเหวกปนกันไปหมด มีทั้งคนที่แทบจะร้องไห้ และคนที่รีบเข้ามาประคองแขนเขาอย่างห่วงใย


เสือจิ่งนิ่งอยู่กลางวงนั้น เหลือบมองผ่านไหล่ของพวกลูกน้องออกไปทางข้างหลัง แต่ไม่เห็นภูผาแล้ว


เขาเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ...เจออีกฝ่ายยืนอยู่ไกล ๆ นอกกลุ่มคน


ภูผายืนอยู่เงียบ ๆ ใต้เงาไม้ ไม่พูดอะไร ไม่แสดงสีหน้า ไม่สบตากับใครทั้งนั้น


เขายืนอยู่ในที่ของเขา เหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน


จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปเงียบ ๆ มุ่งหน้ากลับบ้านตัวเองอย่างคนที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก


พอภูผากลับถึงบ้าน พ่อครูซึ่งเป็นพ่อแท้ ๆ ของเขาก็กำลังนั่งเตรียมยาอยู่หน้าชานบ้าน เงยหน้าขึ้นมามองเพียงแวบเดียวแล้วถามเสียงเรียบ


“หายหัวไปไหนมา”


ภูผาไม่ตอบ เขาเดินไปวางของเงียบ ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เหมือนไม่ได้ยินคำถาม


พ่อครูไม่ว่าอะไรอีก แค่ถอนหายใจยาว ๆ แล้วพูดเหมือนไม่ได้คาดหวังคำตอบ


“เออ…ถามไปก็เท่านั้น มึงมันก็เป็นแบบนี้แหละ ตั้งแต่เล็กจนโต”










หลายวันผ่านไป เสือจิ่งกับภูผาก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย


ไม่ใช่เพราะหมู่บ้านใหญ่จนเดินสวนกันไม่เจอ แต่เพราะภูผามัน "หายหัวไปเลยจริง ๆ"


มันเงียบจนผิดปกติ และนั่นแหละ...ที่น่ารำคาญฉิบหาย


เสือจิ่งนั่งพิงเสากระท่อมในที่พักของตัวเอง มือถือมีดเล็ก ๆ เอาไว้เฉาะอะไรเล่นไปเรื่อย แต่ใจกลับไม่จดจ่อกับอะไรเลย


เขาหลุดเหม่อบ่อยขึ้น เงียบกว่าปกติ และหงุดหงิดง่ายเป็นพิเศษ จนลูกน้องเริ่มไม่กล้าเข้าใกล้


มึงจะเงียบไปถึงเมื่อไรวะ ไอ้เวร


หรือว่าคิดมากกับที่กูพูดวันนั้น?


ก็แค่พูดตรง ๆ ตามความจริง กูผิดตรงไหน


...แต่ก็ไม่ได้อยากให้มึงหายไปขนาดนี้เหมือนกัน


อยู่ ๆ ก็ลุกพรวดขึ้นมา เดินปึงปังออกจากที่พัก มุ่งหน้าไปทางบ้านของพ่อครู ใช่...พ่อของไอ้ภูผานั่นแหละ


ในหัวก็คิดวนไปมาอยู่แบบนั้น จนต้องหา "ข้ออ้าง" สักอย่าง


พอเดินไปถึงหน้าบ้านไม้บนเนิน เสือจิ่งก็มองซ้ายมองขวา ก่อนจะเคาะเสาไม้เบา ๆ


“พ่อครูอยู่มั้ยจ่ะ”


เสียงขยับตัวจากในบ้านดังขึ้นไม่ช้า พ่อครูเดินออกมาช้า ๆ ก่อนจะยืนพิงประตู แล้วมองลงมา


“มีอะไรหรือเอ็ง”


เสือจิ่งยกมือแตะแขนตัวเองเบา ๆ “ฉันจะมาขอให้พ่อครูช่วยเป่าแผลให้หน่อยจ่ะ มันยังเจ็บ ๆ อยู่”


พ่อครูหรี่ตาลงนิดหนึ่ง ไม่พูดอะไรสักพัก ก่อนจะพยักหน้าแล้วผายมือเชื้อเชิญ


“เอ็งก็ขึ้นมาเถอะ ข้าจะเป่าให้”


เสือจิ่งย่อตัวก้าวขึ้นเรือนไปนั่งเรียบร้อย ยื่นแขนออกไปอย่างว่าง่าย แต่ในใจ…เหลือบตามองไปรอบบ้าน


ห้องข้างในปิดเงียบ ไม่มีเสียง ไม่มีเงา ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของไอ้คนที่เขาอยากเจอ


พ่อครูนั่งลงตรงหน้า หยิบผงสมุนไพรบางอย่างขึ้นมาจากกระปุกแล้วพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเป่าเปลือกไม้ลงบนแผล


ขณะที่กำลังเป่าอยู่นั้น เขาก็พูดขึ้นเสียงนิ่ง


“มันไม่อยู่หรอก ออกไปตั้งแต่เช้า”


เสือจิ่งชะงักนิด ๆ แต่พยายามรักษาน้ำเสียงไว้ให้เรียบ “ฉันไม่ได้ถามจ่ะ”


พ่อครูหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ


“ก็เอ็งไม่ได้ถามหรอก...แต่สายตาเอ็งมันถามแล้ว ข้าแค่ตอบล่วงหน้าเท่านั้นเอง”


เสือจิ่งเงียบ ปลายนิ้วกำผ้าเช็ดมือแน่นขึ้นนิดหน่อย


พ่อครูเป่าลมเบา ๆ ลงบนแผลเสร็จ ก็วางมือกลับเข้าตัก แล้วพูดเหมือนคุยเล่น แต่ฟังแล้วจิ่งใจไม่ค่อยจะดี


“ตั้งแต่สองวันก่อนที่กลับมานั่นแหละ มันก็ไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลย ไบ้แดกไปแล้วมั้ง...”


เสือจิ่งเงยหน้าขึ้นนิด ๆ แววตาฉายแววแปลกใจ


“เช้าก็รีบออกไป บอกใครก็ไม่บอก ข้าวปลาก็แทบไม่แตะ กลับมาอีกทีก็ค่ำมืดดึกดื่น ไม่รู้มันไปทำอะไรของมันเหมือนกัน”


มือที่กำชายเสื้อของเสือจิ่งกระตุกเบา ๆ หัวใจเหมือนจะหลุดจังหวะอยู่ชั่วครู่


“มันออกไปตั้งแต่เช้าเลยเหรอจ่ะ…”


พ่อครูพยักหน้า “อือ ทุกวัน…ไม่พลาดเลยสักวัน”


เสือจิ่งไม่พูดอะไรต่อ แต่สายตาก้มลงต่ำ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเนียน ๆ เหมือนไม่อยากให้พ่อครูเห็นสีหน้าที่เริ่มคุมไม่อยู่


ออกไปแต่เช้า…กลับค่ำ...ทุกวัน...


แปลว่ามันมีอะไรแน่ ๆ


ไม่ใช่ว่า...


เงียบไปพักใหญ่ เสือจิ่งก็เริ่มด่าในใจแบบปนเจ็บ


ไม่ใช่ว่ามันแอบไปเจอสาวที่ไหนหรอกนะ


หรือมีผู้หญิงที่มันแวะเวียนไปหาทุกวัน


เออ...ก็แน่ล่ะ ใครจะมาเสียเวลากับโจรอย่างกู


แถมยังเป็นผู้ชายอีก ใครจะไปอยากได้


มันก็คงแค่อยากลองของแปลกเท่านั้นแหละ


ใช่...แน่นอนอยู่แล้ว


เขายิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด สายตาเริ่มขุ่นขึ้นทีละน้อย ทั้งที่ภายนอกยังคงเงียบอยู่เหมือนไม่มีอะไร


พ่อครูปรายตามองแล้วก็หัวเราะแผ่ว ๆ


“เอ็งจะนั่งหน้านิ่งขนาดนั้นทำไม ข้ายังไม่ทันว่าอะไรเลยนะ”






…


เสียงจิ้งหรีดเริ่มดังเป็นระลอก กลบเงียบของบ่ายคล้อยที่กำลังกลายเป็นเย็น


ใต้ถุนบ้านไม้ของเสือจิ่ง มีกลิ่นเหล้าข้าวหมักจาง ๆ โชยมาพร้อมเสียงกระซิบพร่ำเพ้อที่ไม่มีใครฟัง


จิ่งนั่งพิงเสาหน้าเตาไฟเก่า กระบอกเหล้าข้างตัวเกือบหมดไปแล้วครึ่ง เขาเงยหน้าพิงไม้ หลับตา ปากพึมพำเสียงแหบ ๆ


“ไอ้เวร…มึงจะเงียบไปถึงเมื่อไรวะ…หายหัวไปก็ไม่บอก…นึกว่ากูไม่สนรึไง”


เสียงเขาไม่ได้ดังพอให้ใครได้ยิน แต่ก็เต็มไปด้วยความขุ่นมัวปนเปรี้ยวใจ


“กูไม่คิดถึงมึงหรอกนะเว้ย…มึงไม่ต้องมาทำหน้าดีใส่…แค่…แค่แบบ…”


เขากลืนคำพูดไม่ทัน แค่ยกเหล้าขึ้นกระดกอีกอึก


ความขมไหลลงคอได้ไม่ทันใจเท่าความขมในใจ


ออกไปแต่เช้า กลับค่ำทุกวัน…


มันจะไปไหนกันนักหนา


หรือว่า...มันจะไปเจอสาวที่ไหน


เออ ก็ดี...ไปเลยสิ ไปอยู่กับใครที่พูดดี ๆ ใส่มึง ไม่ปากหมาใส่เหมือนกู


เขาหัวเราะแห้ง ๆ กับตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดหลังลงกับพื้นอย่างคนที่หมดแรงทั้งจากความเมาและความคิดในใจ


แต่ทันใดนั้นเอง…


“มันจะกลับหัวค่ำนั่นแหละ”


คำพูดของพ่อครูจากเมื่อกลางวันแวบขึ้นมาในหัว


เขาลืมตาขึ้นทันที เหมือนอะไรบางอย่างชัดขึ้นอย่างฉับพลัน


“…กูจะไปถามให้รู้เรื่องเลยดีกว่า”


เขาพึมพำกับตัวเอง ลุกขึ้นยืนไม่ค่อยมั่นคงนัก ปัดฝุ่นจากกางเกงแบบลวก ๆ ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังบ้านของพ่อครูอีกครั้ง


เสือจิ่งเดินเซ ๆ ไปถึงบ้านพ่อครู แต่ภูผายังไม่กลับมา เสือจิ่งพิงเสาหน้าบ้าน ถอนหายใจเฮือกแรงเหมือนจะระบายอะไรที่อัดแน่นในอก แต่ก็ยังไม่ยอมกลับ


“แม่งเอ๊ย…”


เขาทิ้งตัวนั่งลงบนขอบไม้ตรงบันไดเรือนอย่างหมดแรง เอนหัวพิงเสา แหงนหน้าขึ้นมองฟ้า


“มึงจะกลับเมื่อไหร่วะ…มึงไปทำเหี้ยอะไรของมึง…”


เสียงพึมพำนั้นไม่มีใครได้ยิน นอกจากตัวเขาเองกับยุงที่เริ่มบินวนอยู่ใกล้ ๆ


อากาศเย็น ๆ ของค่ำบนเขาคลอเคลียกับกลิ่นเหล้าที่คลุ้งออกจากตัวเสือจิ่ง ผสมกับความเหนื่อยล้าจากอารมณ์ที่โหมหนักทั้งวัน


แล้วสติของเขาก็ค่อย ๆ หายไป


สุดท้ายก็หลับเป็นเพื่อนยุง


เสียงฝีเท้าบดดินดังแผ่วจากไกล ๆ


จนกระทั่งชายร่างสูงเดินมาถึงใต้บันไดบ้าน เขาชะงักเท้า


“…เสือ?”


ภูผาเลิกคิ้วทันทีที่เห็นร่างคุ้นตานั่งฟุบอยู่หน้าบ้านในท่าทางหมดสภาพ


เดินเข้าไปใกล้อีกนิด กลิ่นเหล้าก็โชยมาตีจมูกทันที


“แม่งเอ๊ย…มาเมาอะไรตรงนี้”


เขาก้มลงแตะไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ “เฮ้ย…เสือจิ่ง”


ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงกรนเบา ๆ กับยุงที่บินฉวัดเฉวียนอยู่เหนือหัว


ภูผาถอนหายใจ แล้วบ่นพึมพำขณะก้มลงช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นช้า ๆ


“ไม่ได้เจอกันหลายวัน…กลับมาเจอแม่งก็สภาพนี้เลยเหรอวะ”


แม้จะตัวหนัก แต่ภูผาก็อุ้มขึ้นมาไว้บนแขนได้มั่นคง


ร่างของเสือจิ่งแนบชิดมากกว่าเดิมเพราะแรงกอดตอบอัตโนมัติแบบคนละเมอ


“…อย่าไปมีใครนะเว้ย…”


เสียงครางเบา ๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากปากเมา ๆ ทำให้ภูผาชะงักนิดหนึ่ง


แววตาที่เคยเย็นชา…ค่อย ๆ อ่อนลง


เขาก้มมองคนในอ้อมแขน แล้วหลุดยิ้มบาง ๆ ที่ริมฝีปาก


ประตูห้องไม้แง้มออกด้วยเสียงเบา ๆ ก่อนที่ภูผาจะเดินเข้ามาพร้อมร่างของคนเมาที่ฟุบหลับอยู่ในอ้อมแขน


แสงตะเกียงสลัว ๆ รินความอบอุ่นจาง ๆ ไปทั่วห้อง


ภูผาวางร่างหนัก ๆ นั้นลงบนฟูกเก่าที่ปูไว้กับพื้นอย่างเบามือที่สุด


เสือจิ่งยังคงหลับสนิท แต่อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นเพราะฤทธิ์เหล้า ผิวเนื้อแดง ๆ คล้ายจะไข้


“บ้าชิบ…” ภูผาบ่นแผ่ว ๆ ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าขาวบางกับขันน้ำเล็ก ๆ จากมุมห้อง


เขาชุบน้ำแล้วบิดหมาด ๆ กลับมา ก่อนจะนั่งลงข้างฟูกช้า ๆ ลูบผ่านแผ่นอกของคนตรงหน้า


เริ่มจากซับเหงื่อที่หน้าผาก ค่อย ๆ เช็ดข้างแก้ม ลูบผ่านแนวกรามแข็ง ๆ ไปจนถึงลำคอที่เคยแผดเสียงด่าเขาอย่างดุเดือด


จังหวะนั้นเอง...


เสียงพร่ำเพ้อแผ่ว ๆ ก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเสือจิ่ง


“...มึงพูดมาว่ามึงแอบไปมีใคร...”


มือที่เช็ดตัวชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะขยับต่ออย่างนิ่ง ๆ


ภูผาไม่ได้พูดอะไร


แต่ในใจ...เหมือนโดนกระแทกเบา ๆ จากคำพูดที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว


“ไอ้ชั่ว...ไอ้คนเฮงซวย…”


คำด่ายังคงตามมาเรื่อย ๆ สลับกับเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของคนเมา


“...กูเกลียดมึง...แต่ถ้ามึงไปจริง ๆ กูก็ไม่รู้จะด่าใครอีกแล้ว”


คราวนี้มือของภูผาชะงักนานกว่าทุกที


เขามองหน้าคนที่หลับอยู่ตรงหน้าเงียบ ๆ มองนานเสียจนลมหายใจตัวเองแทบจะกลืนหายไปในอากาศ


ถ้ามึงรู้ตัวว่ามึงพูดอะไรออกมาบ้างตอนนี้นะ...


เขายิ้มมุมปากจาง ๆ แล้ววางผ้าลงข้างตัว


นิ้วมือแตะแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ ขยับปอยผมที่หล่นลงมาตรงหน้าผากให้พ้นสายตา


“ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ…”


หลังจากเฝ้านั่งเช็ดตัวให้จนแน่ใจว่าอีกฝ่ายอาการดีขึ้นแล้ว ภูผาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง


เขาไม่อยากอยู่ใกล้มากไปกว่านี้ ไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะกลัว "ใจตัวเอง"


แต่ยังไม่ทันที่มือจะแตะพื้นเพื่อยันตัวขึ้น เสือจิ่งที่นอนนิ่งอยู่ก็ขยับขึ้นมาไวราวกับสัญชาตญาณ


หมับ!


มือข้างหนึ่งคว้าแขนของภูผาไว้แน่นจนอีกฝ่ายเสียจังหวะ ล้มคร่อมลงบนฟูกโดยไม่ทันตั้งตัว


“เฮ้ย...เสือจิ่ง...เดี๋ยว—”


เสียงของภูผาขาดห้วงลงทันที


ริมฝีปากของเสือจิ่งที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ขยับขึ้นมาแนบเข้ากับปากเขาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว มีเพียงสัมผัสร้อนจัดกับลมหายใจที่ปะทะกันตรง ๆ ในระยะใกล้ที่สุด


ภูผานิ่งค้างอยู่แบบนั้น ใจเต้นระรัว


ร่างทั้งร่างเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยแรงที่มองไม่เห็น


ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบกลับ


...แต่เขารู้ตัวดีว่า ถ้าเผลอขยับแม้แต่นิดเดียว


เขาจะไม่สามารถหยุดมันได้อีก


มือของเสือจิ่งยังจับแขนเขาไว้แน่น


ตัวร้อนผ่าว ริมฝีปากแนบสนิทอย่างคนที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป


“...เสือจิ่ง…” ภูผาเอ่ยเสียงต่ำ


พยายามจะดันตัวออกเบา ๆ แต่แรงที่จับเขาไว้กลับยิ่งกระชับแน่น


“อย่าไป…”


คำพูดนั้นหลุดจากปากเสือจิ่งมาเบา ๆ เหมือนเสียงฝัน


คำเดียวสั้น ๆ แต่ทำเอาภูผาแทบทรุด


อย่าไป...


แค่คำนี้คำเดียว เขาก็อยากจะฝังตัวเองลงกับร่างตรงหน้าไม่ให้ห่างแม้แต่นิ้วเดียว


แต่เขากลับเลือกที่จะถอนหายใจยาว ๆ แล้ววางหน้าผากแนบกับต้นคอของอีกฝ่ายแทน


“มึงเมา…”


เขากระซิบเหมือนปลอบใจทั้งตัวเองและคนตรงหน้า


“มึงเมา กูจะไม่รังแกคนเมา…”


เพราะสุดท้ายแล้ว…


พอส่างเมา


พอรุ่งเช้าของอีกวัน


เขากับเสือจิ่ง…ก็ต้องกลับไปเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับกันอยู่ดี


------------------------------------
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
ชอคอมเม้นต์เป็นกำลังใจหน่อยน้าาา

nuangnut1996

สนุกมากครับ

คำปุ้ย

อุ้ยยย น่อออ   ปากไม่ตรงกะใจอย่างนี้ต้องเจิมชะแล้ว555
กลับมาต่อไวๆน้าาา ทั้งฟินทั้งใจฟูอ่านช้ำกี่รอบก่ใจฟู ๆ ขอบคุนคับ

view99

ดีๆๆๆ

lekthai

ขอขอบคุณ

romio7

เหมือนต่างคนต่างชอบ แต่กลัวความผิดหวังทั้งคู่

เลยต้องรักษาระยะห่างกัน เฮ้อ...ลุ้นต่อไป

ขอบคุณครับ

mojimaru

ขอบคุณครับ

bo69dy

ขอบคุนครับ

เลโกชิ

❤️❤️เป็นกำลังใจให้  มีผลงานมาให้อ่านอีกครับ

GuN009

อา เข้าใจเลย รักที่ต้องแอบซ่อนปิดบัง
สนุกมากเลยนะครับ  รอตามต่อๆๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ

freezz6969

ภูผา มันน้อยใจละนะ

guwin001

ขอบคุณครับ

Ton8Ton

👍👌👍👌👍👌👍