คู่กัดสุดขั้วในองค์กรเถื่อน (มังกรxวายุ) Ep.1

NOOFONG

บทนำ






เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มตัดกับเสียงฝนที่สาดซัดกระจก รถยนต์หุ้มเกราะสีดำทะมึนแล่นด้วยความเร็วสูง มังกร นั่งพิงเบาะด้วยสีหน้าหงุดหงิดจัด เลือดซึมจากผ้าพันแผลที่ต้นแขนข้างซ้าย


วายุเหลือบมองกระจกหลังเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันกลับมาโฟกัสที่ถนน มือขวาของเขากำลังถือโทรศัพท์แนบหู พูดคุยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาสุดขั้วกับปลายสายเรื่องเส้นทางหนี


"...เคลียร์แล้ว ตามแผนเดิม พวกมันยังตามไม่ทัน" วายุพูดจบก็กดวางสาย หันไปมองมังกรที่กำลังทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคน


"หัวหน้าไม่คิดจะจัดการกับบาดแผลที่แขนหน่อยเหรอครับ" วายุเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนแค่ทักทายเรื่องอากาศ แต่ในน้ำเสียงมีความกวนประสาทแฝงอยู่


มังกรกระชากผ้าพันแผลออกอย่างแรงจนเลือดไหลซึมออกมามากขึ้น เขาตวัดสายตาที่ดุดันราวกับพญาอินทรีมามองคนขับ


"ปากดี" มังกรตอบสั้นๆ


"แค่รายงานอาการ" วายุตอบกลับแบบไม่สะทกสะท้าน "ถ้าหัวหน้าตาย ผมจะเหนื่อยจัดงานศพ และไอ้ที่วางแผนไว้ทั้งหมดคงพังไปมากกว่าค่าจ้างที่ผมจะได้"


มังกรหัวเราะในลำคอ เป็นเสียงที่ฟังดูดิบและอันตรายมากกว่าเสียงหัวเราะปกติ


"ห่วงกูตายเพราะกลัวไม่ได้ค่าจ้าง? ใจเย็นไอ้วายุ มึงอยากรวยเร็วไปไหนวะ"


"เปล่าครับ" วายุว่าพลางหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยแคบอย่างรวดเร็ว "แค่ไม่อยากเสียเวลามาทำงานแทนคนที่บาดเจ็บจากความประมาท"


โครม! (เสียงยางรถบดกับเศษซากอะไรบางอย่างข้างทาง)


"เหี้ย! ขับรถภาษาอะไรของมึงวะไอ้แสบ!" มังกรโวยวายทันที เพราะแรงกระแทกทำให้เขาเจ็บแผล


วายุมองเขาผ่านกระจกหลัง แววตานิ่งสนิทราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร


"ภาษาเดียวกับที่หัวหน้าใช้ยิงไม่โดนหัวคนนั้นไงครับ"


มังกรถึงกับชะงัก ปากที่กำลังจะด่าต้องหุบลงไปทันที เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง พยายามควบคุมความโกรธที่พุ่งขึ้นมา


"มึง...มึงย้อนกูเหรอวะไอ้หมาบ้า!"


"เปล่าครับ ผมแค่บอกความจริงตามที่เห็นในกล้องหน้ารถเมื่อครู่" วายุพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ "ถึงเป้าหมายที่ต้องเก็บ แต่พลาดเป้าเพราะมัวแต่โมโหเลยยิงเฉียดหัวไปนั่นไงครับ"


"มึงอยากโดนกูยิงเข้าหัวมั้ย!" มังกรคำราม


"ถ้าหัวหน้ายิงผมตอนนี้ รถจะเสียการควบคุมและเราจะแหกโค้งตายคู่ เพราะถนนลื่นมากครับ" วายุตอบพลางกดเบรกเล็กน้อย "ซึ่งมันจะส่งผลให้องค์กรล่มจมทันที สรุปคือไม่คุ้มครับหัวหน้า"


มังกรกัดฟันกรอด จ้องมองแผ่นหลังของมือขวาที่กำลังขับรถอย่างสบายอารมณ์ เขารู้ดีว่าวายุพูดเรื่องจริงทุกคำ และการเถียงกับไอ้ปากร้ายตัวนี้มีแต่จะเสียอารมณ์และเสียฟอร์ม


มังกรหยิบผ้าเช็ดหน้าสีดำขึ้นมาซับเลือดที่แขนด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะพึมพำเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความแค้น:


"เดี๋ยวมึงถึงเซฟเฮาส์ มึงไม่รอดแน่ไอ้ลูกหมา...กูจะให้มึงทำแผลให้กูทั้งคืน"


ใช้เวลาไม่นานนัก รถก็แล่นมาถึงเซฟเฮาส์ลับชานเมือง มังกรขยับตัวอย่างยากลำบากที่เบาะหลัง แผลที่แขนเริ่มปวดตุบๆ เขาหันไปมองคนขับที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยและทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ


"ใจคอไม่คิดจะช่วยกูเลยเนาะ วายุ" มังกรบ่นอุบอิบ น้ำเสียงเจือความไม่พอใจอย่างชัดเจน "ไอ้คนเจ็บมันต้องคลานลงเองหรือไงวะ"


วายุชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู เขาหันมาทางมังกร ใบหน้ายังคงเรียบเฉย แต่แววตาซ่อนความขบขันไว้อย่างแนบเนียน


"อ้าว... หัวหน้าครับ" วายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพกวนๆ "ผมก็นึกว่าหัวหน้าที่ยิงพลาดเป้าเพราะโมโหจะยังเหลือพละกำลังมหาศาลพอจะยกตัวเองลงจากรถได้สบายๆ เสียอีก"


มังกรกำหมัดแน่น พยายามระงับความอยากจะต่อยปากคนตรงหน้า


"นี่มึงอยากโดนกูไล่ออกใช่ไหมวะไอ้แสบ"


"ถ้าไล่ผมออกตอนนี้ หัวหน้าคงต้องทำแผลเองนะครับ" วายุยิ้มบางๆ ในใจแต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า "แล้วเมื่อกี้ผมเช็กแล้ว ไม่มีใครในแก๊งว่างมาทำหน้าที่พยาบาลส่วนตัวให้หัวหน้าได้นะครับ มีแต่ผม"


มังกรถึงกับสบถอย่างหัวเสีย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะวายุพูดถูกทุกอย่าง


"เออ! รีบมา!"


วายุพยักหน้าเล็กน้อยอย่างผู้ชนะเงียบๆ เขาเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้มังกร และโน้มตัวเข้ามา


"เชิญครับหัวหน้า" วายุพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ แต่มือก็เริ่มประคองแขนอีกข้างของมังกรเพื่อช่วยพยุงออกไป


"เบาๆ หน่อยดิวะ!" มังกรบ่นเมื่อรู้สึกถึงแรงกดตรงแผล


"ก็เดินดีๆ สิครับหัวหน้า" วายุตอบกลับ "ถ้าเดินไม่ได้ก็บอกมาตรงๆ เดี๋ยวผมจะแบกเอง แต่ถ้าผมล้มก็โทษไม่ได้นะครับ"


"มึง... ไอ้เวร!" มังกรอยากจะด่าต่อ แต่ก็กลัววายุจะแกล้งปล่อยเขาลงพื้นจริงๆ เลยต้องกัดฟันกล้ำกลืนคำพูดไว้


เมื่อพาเข้ามาในห้องนั่งเล่นได้สำเร็จ วายุก็ปล่อยมังกรลงบนโซฟาอย่างไม่เบานักจนมังกรหน้าเหยเก


"อั้ก! มึงจงใจ!"


วายุเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางไว้บนโต๊ะอย่างสบายอารมณ์


"จงใจอะไรครับหัวหน้า"


มังกรเงยหน้ามองวายุด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดุดัน แต่เมื่อเห็นวายุกำลังเตรียมอุปกรณ์ทำแผลอย่างเงียบๆ เขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจและนั่งนิ่ง


"รีบๆ ทำ" มังกรสั่งเสียงห้วน


วายุไม่ตอบ แต่เริ่มทำความสะอาดบาดแผลด้วยแอลกอฮอล์ที่ทั้งแสบและเย็น แผลที่ถูกกระชากผ้าพันแผลออกไปก่อนหน้านั้นเลยแสบเป็นพิเศษ


"โอ๊ย! ไอ้สั..." มังกรสบถด้วยความเจ็บปวด


วายุเงยหน้าขึ้นมามองมังกรใกล้ๆ ด้วยใบหน้าที่ยังคงเรียบเฉย แต่ริมฝีปากบางเริ่มคลี่ยิ้มอย่างผู้มีชัย


"นี่แค่แอลกอฮอล์นะครับหัวหน้า ถ้าทำแผลแค่นี้ยังร้อง... ต่อไปใครจะเชื่อถือละครับ"


"มึง...!"


"เงียบครับ" วายุสั่งเสียงเรียบแต่หนักแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อต้องทำแผลให้มังกร "ถ้าไม่อยากให้ผมเย็บสดแบบไม่มียาชา"


มังกรชะงักไปทันที เขารู้ว่าวายุทำจริง และความดิบเถื่อนของวายุบางครั้งก็อันตรายกว่าของเขาเองเสียอีก...


เขาจึงทำได้เพียงนั่งกัดฟันมองวายุที่กำลังตั้งใจทำความสะอาดบาดแผลให้เขาอย่างเชี่ยวชาญ แม้ปากจะยังร้ายกาจใส่กันอยู่ตลอดเวลาก็ตาม


"เรียบร้อยครับหัวหน้า" วายุถอยออกมา "ไม่ต้องห่วงว่าแผลจะเปิด ถ้าหัวหน้าไม่ไปออกกำลังกายด้วยการต่อยมวยกับกระสอบทราย"


มังกรปรายตามองวายุอย่างไม่สบอารมณ์ "กูไม่ว่างมานั่งออกกำลังกายบ้าๆ ตอนนี้หรอก"


"ดีครับ" วายุตอบสั้นๆ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น วายุมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าจากความกวนประสาทเป็นความจริงจังทันที


"ขอตัวคุยโทรศัพท์ข้างนอกนะครับ" วายุไม่รอคำตอบ เขาเดินออกไปยังระเบียงด้านนอกที่มองเห็นวิวป่ามืดครึ้ม พร้อมทั้งกดรับสาย


มังกรนั่งพิงโซฟา มองตามแผ่นหลังของมือขวาที่กำลังคุยโทรศัพท์ผ่านกระจกบานใหญ่ ท่าทางของวายุเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากคนปากดีขี้กวน กลายเป็นผู้วางแผนที่เฉียบคมและเด็ดขาด


เสียงวายุลอดเข้ามาแผ่วเบา แต่จับใจความได้


"หัวหน้าปลอดภัยดี แค่โดนถากๆ ...ส่งคนไปตรึงกำลังทุกจุดตามแผน...จับตาดูสถานการณ์ต่อไป ห้ามพลาดแม้แต่วินาทีเดียว...มีอะไรรีบรายงานมาทันที เข้าใจนะ"


มังกรเอนตัวพิงโซฟา ชายตามองแผลที่แขนของตัวเอง


เขาเก่งกาจในเรื่องการต่อสู้ การอ่านสถานการณ์ในสนามรบ และมีพลังอำนาจในการสั่งการ แต่หากไม่มีวายุ คอยเป็นสมองที่เยือกเย็นและวางแผนอย่างรอบด้าน บางครั้งเขาก็อาจจะพลาดท่าได้ง่ายๆ เหมือนอย่างวันนี้ที่เขาถูกยิงเข้าที่แขน เพียงเพราะความหงุดหงิดที่นำมาสู่ความประมาทเล็กน้อย


วายุเป็นเหมือนกำแพงสุดท้ายของเขา เป็นทั้งโล่และดาบที่คมกริบที่สุดในองค์กร แม้จะปากร้ายเสียจนมังกรอยากจะซัดกำปั้นเข้าให้หลายครั้ง แต่เขาก็ยอมรับในความสามารถของวายุอย่างไม่มีเงื่อนไข


มังกรขยับตัวเล็กน้อยเพื่อมองวายุที่กำลังให้คำสั่งปลายสายอย่างดุดัน แววตาที่มองออกไปเต็มไปด้วยความชื่นชมและหงุดหงิดผสมปนเป


มันก็เก่งอยู่หรอก... มังกรคิดในใจ แต่ทำไมต้องปากร้ายขนาดนั้นวะ


วายุวางสาย เขากลับเข้ามาในห้อง และทันทีที่ก้าวพ้นประตู สีหน้าเย็นชาเฉียบขาดเมื่อครู่ก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มกวนๆ เล็กน้อย


"เรียบร้อยครับ" วายุก้าวเข้ามาในห้อง "ทีนี้หัวหน้าก็ไปนอนได้แล้วนะครับ"


"ห้องนอนหัวหน้าน่ะมีห้องเดียวครับ... แต่ผมได้จัดเตรียมที่นอนของผมไว้ในนั้นแล้ว"


มังกรขมวดคิ้ว "ของมึง?"


"ใช่ครับ" วายุยืนกอดอกสบายๆ "อย่างที่บอกไปเมื่อครู่ สถานการณ์ยังไม่ปลอดภัย และในฐานะบอดี้การ์ดที่ถูกจ้างมาให้คุ้มกันหัวหน้าตลอด 24 ชั่วโมง... ผมจะนอนในห้องเดียวกับหัวหน้าครับ"


มังกรถึงกับตาโตขึ้นเล็กน้อย "นี่มึงคิดจะแกล้งกูด้วยวิธีนี้เหรอวะไอ้วายุ!"


"เปล่าครับ" วายุตอบหน้าตาย ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ประตูห้องนอนขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในสุดของโถงทางเดิน


"ถ้าหัวหน้าไม่ไปนอนตอนนี้ ผมจะจัดยาเพิ่มให้หัวหน้าหนึ่งชุด...รับรองว่าจะหลับสบายจนลืมเรื่องบาดเจ็บไปเลยครับ"


มังกรกัดฟันกรอดอีกครั้ง เขารู้ดีว่าวายุไม่ได้ขู่ เขาจึงทำได้เพียงลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนด้วยท่าทางที่ดูหัวเสียที่สุดในรอบปี


วายุมองตามหลังมังกรที่เดินโซซัดโซเซไปที่ห้องนอน ก่อนจะยิ้มออกมา


ว่าง่ายแบบนี้ก็ดีหน่อย…


------------------------------------------------------
แวะมาเปิดเรื่องใหม่

nuangnut1996

สนุกมากครับ

bo69dy

ขอบคุนครับ