แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Peaze เมื่อ 2025-10-3 00:06
เช้าวันนี้ผมอยู่ในครัวตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ทำแกงเลียงกะทิใส่ฟักทองและวุ้นเส้นเมนูโปรดของพี่พี นอกนั้นก็ยังมีปลานิลทอด กินกับน้ำปลาพริก และตับหวาน ผมจัดอาหารทั้งหมดลงในสำรับ ส่วนหนึ่งก็แบ่งเอาไว้ให้พวกคนงานในสวน ควันยังลอยกรุ่นส่งกลิ่นเชิญชวนให้น้ำลายสอ ทุกเมนูที่ผมทำนั้นได้เรียนรู้มาจากแม่ตุ๊ แม่สามีที่รักของผมเอง นี่ถ้าแกยังอยู่ แกจะรู้สึกยังไงนะที่ผมทำทุกอย่างที่แกสอนให้กับลูกชายของแก ในฐานะ “เมีย”
หวังว่าแกจะภูมิใจ
ผมละจากในครัว ออกมาตามพี่พีไปกินข้าวเช้า เห็นสามีอันเป็นที่รักกำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดรถตู้
“มีแขกจะเช่ารถหรอพี่?” “เปล่า! วันศุกร์นี้เราจะไปทะเลกันไง พี่ก็เลยทำความสะอาดเตรียมเอาไว่” “ทะเล? ใครจะไปนะ?” “อ้าว! ยังไม่รู้หรอ?” ผมขมวดคิ้วส่ายหน้าตอบ “ไอ้ทีนจะพาพวกแฝดไปเที่ยวทะเล ก็เลยให้พี่เตรียมรถไว้” “เราจะไปด้วยหรอ?” “ก็ต้องไปสิ นินไม่อยากไปหรอ?” “ก็อยาก แต่ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” “พี่นึกว่าไอ้ทีนมันบอกนินแล้ว พวกเด็ก ๆ ตื่นเต้นกันใหญ่” “อ๋อ มิน่าล่ะ วันก่อนรบเร้าให้ผมซื้อแว่นตาดำน้ำให้” พี่พีหัวเราะ “ไงก็เถอะ มากินข้าวก่อน กำลังร้อน ๆ เลย เดี๋ยวเย็นชืดหมด”
พี่พีละจากรถตู้ เดินตรงมาแล้วโน้มตัวหอมผมอย่างทุกครั้ง พอเห็นว่ากับข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้เป็นของโปรดตัวเอง ก็ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ รีบนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว แล้วตักน้ำแกงซดอย่างคนหิวโหย
“พี่คิดมาตลอดเลยว่าแม่พี่สอนถูกคนจริง ๆ” “หืม?” “ก็…คนที่แม่พี่สอนทำกับข้าวในวันนั้น ได้มาเป็นเมียพี่ในวันนี้ไง” พี่พีกล่าวออดอ้อน เอี้ยวตัวมาโอบผม กระซิบข้างหู “แม่พี่ต้องภูมิใจในตัวนิน” “ผมก็หวังอย่างนั้น…”
หลังกินข้าวเสร็จผมก็มาช่วยพี่พีล้างรถต่อจากที่ค้างเอาไว้ จนกระทั่งช่วงสาย ๆ พี่อ่อนก็เข้ามาที่บ้านเพื่อเอากับข้าวที่ผมเตรียมเอาไว้สำหรับคนงาน พี่อ่อน ชายหนุ่มวัยสามสิบห้า ผิวคมเข้ม หน้าตาจัดว่าดีประมาณหนึ่ง แกเป็นลูกชายของป้าจันทร์ ป้าแม่บ้านที่ทำงานที่โฮมสเตย์ของพี่พีมาตั้งแต่เริ่มเปิดแรก ๆ
ถึงพี่อ่อนจะดูดีในสายตาผม แต่ไม่! ผมไม่คิดอะไรกับแกหรอก และดูเหมือนว่าแกเองก็ไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่ แม้ว่าแกจะไม่เคยแสดงออกตรง ๆ แต่ผมอ่านสายตาเวลาที่แกมองผมออก มองอย่างรังเกียจ… อาจจะเพราะว่ายังคงเกรงใจพี่พีที่เป็นเจ้านายอยู่ แกก็เลยไม่เคยยุ่มย่ามกับผม ไงก็เถอะ ตราบใดที่แกยังทำงานดี ผมก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ช่วงบ่าย ผมนั่งเคลียร์บัญชีรายรับรายจ่ายอยู่ในคาเฟ่ เวลาไปเที่ยวจะได้ไม่มีงานอะไรค้างคา แต่ยังทำไม่ทันเสร็จ พี่ทีนก็พาพวกตัวป่วนมาฝากไว้เพราะต้องพาพี่แอนไปโรงพยาบาล มีรอยคราบน้ำตาปรากฏบนแก้มของทั้งคู่ เดาว่าคงร้องตามแต่พี่ทีนไม่ให้ไปด้วย ผมต้องใช้เวลาปะเหลาะอยู่พักใหญ่กว่าทั้งสองคนจะอารมณ์ดี
ผมมองหลาน ๆ แล้วก็นึกเป็นห่วง พักหลังมานี้พี่ทีนกับพี่แอนทะเลาะกันบ่อยขึ้น พวกเด็ก ๆ ถึงขนาดเป็นคนพูดกับผมเองว่าพ่อกับแม่เสียงดังใส่กันทุกวัน ผมยังไม่มีโอกาสได้คุยกับพี่เรื่องนี้ อาจจะดูเหมือนเข้าไปก้าวก่ายครอบครัวมัน แต่ผมไม่อยากให้หลานจำภาพแย่ ๆ แบบนั้นไปจนโต
ระหว่างเคลียร์งานกับดูแลเด็ก ๆ ไปด้วย ที่คาเฟ่ก็มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการประปราย จนกระทั่งลูกค้าคนหนึ่งเปิดประตูร้านเข้ามา เด็กวัยรุ่นชายประมาณม.ปลาย สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนักเรียนสีดำ สะพายกระเป๋าใบใหญ่ เด็กคนนั้นมองหน้าผมครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่แววตาของเขาทำผมรู้สึกเศร้าลึก ๆ ในใจ
เขาละสายตาจากผม มองกวาดไปทั่วแล้วเดินช้า ๆ มาที่หน้าเคาน์เตอร์ ก้มลงดูเมนู
“อะ…เอาโกโก้เย็นแก้วนึงครับ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงประหม่า เหลือบตามองไปยังเค้กในตู้แช่ “โกโก้หวานปกตินะครับ?” “เอ่อ ครับ…” เขาตอบ ควักแบงค์ยี่สิบที่ยับยู่ยี่สองใบออกจากกระเป๋าแล้ววางบนเคาน์เตอร์ “นั่งรอที่โต๊ะก่อนเลย เดี๋ยวพี่ทำให้” ผมบอกพลางหยิบเงินนั้นใส่เครื่องแล้วยื่นใบเสร็จให้เขา เด็กหนุ่มรับเอาไว้โดยที่ยังคงหลบสายตา จากนั้นจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อรอเครื่องดื่ม
หลังทำตามออเดอร์เสร็จผมก็ยกไปเสิร์ฟให้เขา พร้อมกับเค้กมะพร้าวอีกหนึ่งชิ้น
“เอ่อ อันนี้ผมไม่ได้สั่ง!” เด็กคนนั้นรีบบอก “อันนี้พี่แถมให้” “เอ่อ…ขะ…ขอบคุณครับ” เขากล่าวอ้อมแอ้ม
มันมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้นในใจตอนที่ผมมองเขา เด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมนึกถึงตัวเองตอนเด็ก เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงตวาดแว้ดของเจ้าหลานชายคนโต
“เอามา!!” ไนซ์ ดึงตัวต่อเลโก้ออกจากมือของไนน์ และทำท่าง้างหมัดจะต่อย “ไนซ์!!” ผมส่งเสียงดุเพื้่อห้าม “ไอ้ไนน์มันเอาของไนซ์ไป!” “อันนั้นของไนน์ ของพี่ไนซ์อยู่ตรงโน้น!” น้องไนน์พูดเสียงสั่นพร้อมกับชี้ไปด้านหลังของคนเป็นพี่ ตัวต่อหุ่นทหารเจ้าปัญหานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างหลังของไนซ์จริง ๆ พอเจ้าตัวเห็นแบบนั้นก็เลยโยนตัวต่อหุ่นตำรวจคืนน้อง “ไนซ์! เมื่อกี้อาเห็นนะ ทำท่าจะต่อยไนน์หรอ? เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำแบบนั้นไม่ได้รู้มั้ย?” เจ้าไนซ์หน้ามุ่ย ไม่ยอมขอโทษ ผมเดินไปนั่งลงตรงหน้าเด็กทั้งสอง จับมือของทั้งคู่คนละข้าง “อย่าทำแบบนั้นอีกนะ รู้มั้ย? เป็นพี่น้องกัน ต้องรักกันมาก ๆ” “ขอโทษ…” เจ้าไนซ์พูดอ้อมแอ้ม น้องไนน์ไม่ได้ตอบอะไร แต่ใช้มืออีกข้างมาจับมือพี่ชายไว้
เหมือนจะจบลงด้วยดี แต่มันทำให้ผมฉุกคิดอย่างนึ่ง ว่าที่ไนซ์มีพฤติกรรมแบบนี้ เป็นเพราะเลียนแบบจากพี่ทีนมารึเปล่า? ผมคงต้องคุยกับพี่จริงจังแล้ว เพราะถ้าสองคนนั้นทะเลาะกันถึงขั้นลงไม้ลงมือให้เด็กเห็นผมก็คงเฉยไม่ได้
ผ่านไปจนถึงช่วงเย็น หลานทั้งสองสลบไสลเพราะเพิ่งกินอิ่ม แม้ตอนตื่นจะชอบตีกัน แต่พอตอนนอนทั้งคู่ชอบที่จะใช้แขนขาก่ายกันอยู่เสมอ ซึ่งเป็นภาพที่มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
ผมช่วยพี่ทีนอุ้มเด็ก ๆ กลับไปส่งที่บ้านขณะที่ทั้งสองคนยังหลับอยู่ สีหน้าพี่ดูกรุ้มกริ่มผิดปกติ ผมจึงลองถามถึงสิ่งที่กำลังสงสัย
“พี่แอนท้องหรอ?” “เฮ้ย! รู้ได้ไง?” “พี่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล แต่ท่าทางดูดีอกดีใจอะไรจนออกนอกหน้าแบบนี้” “ขนาดนั้นเลยหรอ?” “แล้วเจ้าไนซ์บอกว่าเห็นแม่อ้วกตั้งแต่เมื่อวาน ผมก็เลยคิดว่าน่าจะแพ้ท้อง” “โธ่ พี่อุตส่าห์จะเก็บไว้เซอร์ไพรส์ตอนไปเที่ยวซะหน่อย” “กี่เดือนแล้วหรอ?” “สองเดือนแล้ว” “ไงก็ยินดีด้วยนะพี่” ผมบอกพลางขยับไหล่ชนพี่อย่างเย้าแหย่ “ครั้งนี้ทุกอย่างต้องโอเคแน่” “อืม ก็หวังอย่างนั้น หมอบอกว่ายังไม่มีอะไรน่าห่วง”
หลังจากส่งหลานทั้งสองเข้านอนเสร็จแล้ว ผมก็นั่งคุยกับพี่อยู่พักนึงจนฟ้าเริ่มมืด จึงกลับบ้าน ระหว่างทางก็พบกับเด็กม.ปลายเมื่อกลางวันอีกครั้ง ท่าทางดูวิตกกังวล
“อ้าว น้อง! ยังไม่กลับหรอ? มีอะไรให้ช่วยเปล่า?” เขาดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ “เอ่อ เปล่าครับ” “แล้วนี่…อยู่แถวนี้หรอ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย” “เปล่าครับ ผมมาเที่ยว” “หรอ? พักที่นี่เหรอ?” “เอ่อ…เปล่าครับ” “อ่อ…” เรานิ่งเงียบกันทั้งคู่จนบรรยากาศเริ่มอึดอัด “งั้น ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ ” ผมกล่าวพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรและกำลังจะเดินจากไป “เอ่อ… พี่!” ผมหันหลังกลับตามเสียงเรียก เด็กหนุ่มหลบสายตาก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าผมจะขอค้างที่นี่คืนนึงต้องจ่ายค่าห้องเท่าไหร่หรอครับ?” เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ควักเงินออกมา “ผมมีแค่นี้…” เด็กคนนั้นกำเงินแล้วแบบออกให้ผมดู ราว ๆ สี่ร้อยบาท
“เดี๋ยวพี่ดูห้องว่างให้ เรื่องค่าที่พักไม่เป็นไรหรอก” “ไม่เป็นไรพี่ ผมเกรงใจ” เขารีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไร แถวนี้ก็มีแค่ที่นี่แล้วที่นายจะพักได้ ห้องเช่าที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างไปอีกสิบกิโล มืดแล้วด้วย ค้างที่นี่เถอะ” “แต่ว่าผม…” “ไม่ต้องคิดมากหรอก ปล่อยนายเดินออกไปตอนนี้พี่ก็คงคาใจไม่หาย”
เด็กหนุ่มดูลังเล แต่ก็เดินตามมาช้า ๆ ผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะระแวง หรือคิดว่าผมคาดหวังบางอย่างจากเขา ก็นะ จู่ ๆ ใครก็ไม่รู้เสนอที่พักให้ฟรี ๆ ถ้าเขาจะคิดไปในทางนั้นก็คงไม่แปลก แต่ผมไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นหรอก ไม่มีในหัวเลย เจ้าหนุ่มนี่เด็กเกินกว่าที่ผมจะรู้สึกอะไรด้วย อย่างเดียวที่ผมรู้สึกก็แค่เป็นห่วง เพราะท่าทางของเขาดูเหมือนกำลังเดือดร้อน มันคงทำให้ผมคาใจจนนอนไม่หลับแน่ ๆ ถ้าไม่ได้ช่วยเอาไว้
ระหว่างทางผมพาเขาเดินมาถึงบ้านพักหลังเล็กที่ยังว่างอยู่ ลักษณะเป็นบ้านไม้ยกพื้นกับหลังคากระเบื้องสีดำ มีห้องนอนและห้องน้ำในตัว ผมเลือกหลังที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านผมมากนัก เพื่อที่จะได้คอยช่วยเหลือหากเขาต้องการอะไร
“นี่กุญแจ น้ำกับขนมในตู้แช่กินได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ หรือถ้าอยากกินข้าวก็โทรสั่งได้เลย เดี๋ยวพี่บอกแม่บ้านเอาไว้ให้ว่าให้ลงบิลชื่อพี่” “อืม ขอบคุณนะพี่… เดี๋ยวผมหาเงินมาจ่ายคืนให้นะ” “ไม่ต้องหรอก ปกติหลังนี้ก็ไม่ค่อยมีลูกค้าพักอยู่แล้ว นายอยู่ได้ตามสบายเลย” “ผมคงไม่อยู่นานขนาดนั้นหรอก…” “เอาเบอร์พี่ไว้นะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกได้เลย” ผมกำลังจะหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ แต่พอคลำดูที่กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างก็ไม่เจอ คิดว่าคงจะลืมไว้ที่บ้านพี่ทีน “เอ่อ เหมือนพี่จะลืมมือถือไว้ ไงก็เถอะ ข้างในนั้นมีเบอร์ติดต่ออยู่ ถ้ามีปัญหาอะไรโทรมาได้” ผมบอกก่อนจะเดินออกมาเพราะไม่อยากให้เจ้าเด็กหนุ่มอึดอัด “เอ่อ…พี่นิน…ขอบคุณนะครับ”
ผมยิ้มตอบเบา ๆ พอจะนึกออกแล้วว่าทำไมผมถึงอยากช่วยเขา เด็กคนนี้ทำให้ผมนึกถึงตัวเอง ตอนที่เพิ่งจบม.6 และกำลังจะเข้ามหาลัย
ตอนนั้นผมทั้งสับสนและเคว้งคว้าง หาทางไปไม่ถูก เพราะเป็นช่วงที่ต้องเลิกกับทองเอกและทะเลาะกับพี่ทีน…
หลังจบม.6 พี่อยากให้ผมไปเรียนใกล้ ๆ เพื่อที่จะได้พักด้วยกัน เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ผมดื้อรั้นอยากเรียนอีกมหาลัยนึงที่ตัวเองสอบติด เพราะผมคิดว่า ถ้าผมยังอยู่กับพี่ ผมจะไม่มีวันโต ผมคงจะเป็นน้องชายที่เอาแต่พึ่งพาพี่ไปตลอด เพราะงั้นผมถึงเลือกที่จะออกไปใช้ชีวิตคนเดียว พอผ่านทุกอย่างมาได้ ผมก็รู้สึกขอบคุณตัวเองที่เลือกแบบนั้น
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้คงแย่เลย” เสียงหวานแว่วกล่าวพลางหัวเราะระริกระรี้ หญิงสาวสองนางหน้าตาสะสวย ส่งยิ้มแววตาหยาดเยิ้มใส่ชายหนุ่มผิวคมเข้ม ร่างกายกำยำ ชายผู้เป็นสามีอันเป็นที่รักของผม “ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีอะไรโทรเบอร์ที่อยู่ในห้องได้เลย เดี๋ยวผมส่งช่างมาช่วยดูให้” “พี่มาดูเองไม่ได้หรอคะ? ถ้าเป็นพี่ เรารู้สึกอุ่นใจกว่าน่ะค่ะ” หนึ่งในนั้นกล่าวพลางยกมือขึ้นมาลูบแขนพี่พีเบา ๆ “เอ่อ… ที่นี่เรามีช่างเฉพาะทางคอยดูแลอยู่ครับ เก่งกว่าผมเยอะ” พี่พีอึกอักตอบ
ความรู้สึกขุ่นมัวปะทุขึ้นในใจ ผมแกล้งเดินลากเท้ากับพื้นเพื่อให้เกิดเสียงดัง ทันทีที่พี่พีเห็นผมก็รีบปรี่มาหาผม ทิ้งสาว ๆ พวกนั้นยืนงงงันกันอยู่ที่เดิม
“ไปไหนมา? พี่ไปหาที่คาเฟ่ก็ไม่เจอ” “ไปส่งพวกแฝดมา” ผมตอบเสียงเรียบ สายตาเหลือบไปมองสาว ๆ พวกนั้นที่ยังคงมองตามพี่พีไม่ลดละ “ขัดจังหวะรึเปล่า?” พี่พีถอนหายใจ สอดมือเข้ามาโอบเอวผมโชว์สาว ๆ พวกนั้น ก่อนจะโน้มมาหอมที่แก้มเบา ๆ
มันก็ดีอยู่หรอกที่พี่พีกล้าแสดงความรักกับผมต่อหน้าสาว ๆ พวกนั้น เหมือนเป็นการบอกอย่างชัดเจนว่าตนมีเมียอยู่แล้ว แต่ทำไมไม่รู้จักปฏิเสธไปซะตั้งแต่แรกล่ะ? ยิ่งตอนที่พวกนั้นถึงเนื้อถึงตัว แต่พี่พียังนิ่ง ทำเอาผมอดสงสัยไม่ได้ว่าถ้าผมไม่ได้มาเจอก่อนพี่พีจะจัดการกับสถานการ์แบบนี้ยังไง?
หลังมื้อค่ำ ขณะที่ผมกำลังล้างจานอยู่ พี่พีก็ยกถ้วยชามที่เหลือมาให้ ผมจึงแกล้งแซวด้วยการทำเสียงเลียนแบบสาว ๆ พวกนั้น “ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้คงแย่เลย” พี่พีหัวเราะขบขันพลางตีตูดผมเบา ๆ อย่างหยอกล้อ
“อะไร? อย่ามาแซว” ผมเบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ “นี่คงไม่คิดว่าพี่จะชอบสาว ๆ พวกนั้นหรอกนะ” “แล้วชอบมั้ยล่ะ?” พี่พีสวมกอดจากด้านหลัง วางคางตัวเองเกยไว้บนไหล่แล้วหอมแก้มผม “ก็มีเมียอยู่แล้วทั้งคน พี่จะไปชอบคนอื่นได้ไง” “เหอะ!” “อะไร?” “เปล่า! ก็แค่เห็นพวกนั้นอ่อยพี่แล้วมันรู้สึกหมั่นไส้” “ฮ่า ๆ ใครก็อ่อยพี่ไม่ได้หรอก นอกจากเมียพี่คนเดียว” พูดจบพี่พีก็จับผมพลิกตัวแล้วอุ้มขึ้นนั่งบนซิงค์ล้างจาน ซุกหน้าตัวเองลงที่ซอกคอแล้วสูดหอมทำเอาผมเสียวสะท้าน “ไม่ต้องคิดเลยว่าพี่จะไปมองใคร ไม่มีใครทำให้พี่มีความสุขได้เท่านินอีกแล้ว” “ทำไมอ่ะ? จริง ๆ สองคนนั้นก็สวยอยู่นะ หน้าอกตู้ม ๆ เลย พี่ไม่ชอบหรอ?” “ไม่อ่ะ” “ผมถามตรง ๆ นะ พี่ยังชอบผู้หญิงอยู่มั้ย?” ผมถามสีหน้าจริงจัง “พี่ไม่ชอบใครเลย นอกจากนินคนเดียว” “แหวะ ไม่ต้องมาเลี่ยงคำถามเลย” “เอ้า! ก็จริง เมียพี่ทั้งขยัน ทั้งทำกับข้าวเก่ง เรื่องเซ็กส์ก็ไม่มีใครเทียบ พี่จะไปมองใครอีกทำไม” พูดจบพี่พีก็จับมือผมเลื่อนไปกุมท่อนลำที่แข็งเป็นหินของมัน “เห็นมั้ย? ถึงเราจะคบกันมานาน แต่นินพี่ก็ทำให้มีอารมณ์ได้ตลอดเลย” “ขนาดนั้นเลยหรอ?” “ขนาดนั้นเลยแหละ”
ผมโน้มศีรษะไปจูบพี่พีเป็นรางวัลที่พูดจาเข้าหู มือยังคงกำและรูดควยเบา ๆ ผ่านนอกกางเกงจนพี่พีครางเสียงทุ้มต่ำในลำคอ “อืมมม อืออ” เสื้อของผมหลุดลอยลงไปกองที่พื้นอย่างรวดเร็ว พี่พีใช้ปลายลิ้นชุ่มโชกละเลงเลียหน้าอกและหัวนมผมอย่างหิวกระหาย ทำเอาผมเสียวซ่านจนดีดดิ้น
ไม่ช้าเสื้อผ้าทุกชิ้นก็ถูกถอดออก แม้เราสองคนจะเปลือยเปล่าต่อหน้ากันมาเป็นพันครั้ง แต่ความรู้สึกหลงใหลในตัวของกันและกันก็ไม่เคยลดลง ผมโลมเลียหุ่นทรงของคนตรงหน้าด้วยสายตา แผงอกอบอุ่นแต่แข็งแกร่ง หน้าท้องกล้ามเนื้อเป็นลอนชัด หยดเหงื่อผุดตามตัวไล่ลงไปที่ท่อนลำขนาดกว่าแปดนิ้วที่แกว่งไกวไปมาตอนพี่พีขยับตัวเยื้องย่าง
พี่พีจับผมที่นั่งอยู่บนซิงค์กางขาออกก่อนจะแทรกตัวเข้ามาประคองตัวผม ปากของเราทั้งสองคนประกบกันอีกครั้ง พี่พีค่อย ๆ สอดนิ้วที่ชะโลมด้วยเจลหล่อลื่นเข้ามาทีละนิ้ว “อืออ อืมมม” ผมร้องครางด้วยความเสียว สองมือปัดป่ายลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังพี่พี
“อืออ พี่พี… เสียว… อือออ” จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม พี่พีค่อย ๆ ซอยนิ้วเข้าออกช้า ๆ ขณะเดียวกันก็คว้านไปมาเพื่อนวดให้รูของผมผ่อนคลายและพร้อมรับลำควยแท่งโต “พี่จะเย็ดแล้วนะ” พี่พีกระซิบ แล้วค่อย ๆ ดันหัวควยตัวเองเข้ามาช้า ๆ “อูยย ทั้งแน่นทั้งอุ่น บอกแล้วว่าเมียพี่เนี่ยที่สุดแล้ว ซี๊ดส์” “อืออ ควยผัวก็แน่นคับรูเมียไปหมดเลย อ่าห์” “อูยย จะสุดลำแล้ว อย่าเกร็งสิ รูนินมันตอดควยพี่เสียวจนจะแตกเลย” เราสองคนมองหน้ากัน แววตาหยาดเยิ้มนั้นยังคงทำผมหลงรักในทุก ๆ วัน เมื่อแท่งทวนสอดแทรกเข้ามาจนสุดลำ “อื้อ อืออ~” ผมถลากอดซบพี่พีด้วยความเสียวปริ่มจะขาดใจ
เรากอดกันอยู่ครู่หนึ่ง จนรูสวาทผมเริ่มคุ้นชินกับดุ้นเอ็นลำโต สองมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของพี่พี พลางเกร็งขมิบรูก้นเป็นจังหวะถี่ ๆ “อูยย อย่าแกล้งกันสิ!” พี่พีสอดแขนเข้ามาใต้ขาแล้วอุ้มผมตัวลอยขณะที่ควยยังคาอยู่ในรู ขยับเอวโยกเย็ดผมในท่าอุ้มแตง “อื้อ อ่าห์ อ่าห์ พี่พี…” “อ่าส์ พี่รักนินนะ รักเมียพี่คนเดียว รูเมียตอดควยผัวไม่หยุดเลย อ่าส์ อ่าส์” เสียงคำพร่ำรักเคล้ากับลมหายใจหนักหน่วง ปลุกอารมณ์ผมให้พุ่งขึ้นไปอีก เสียงเนื้อหนักหน่วงกระทบกันสนั่นห้อง พั่บ พั่บ พั่บ พี่พียืนเย็ดผมอยู่ในท่านั้นราว ๆ ห้านาทีก่อนจะถอนควยออก จากนั้นจึงจับผมพลิกให้อยู่ในท่าหมอบคลาน สองมือหนาลูบไล้สะโพกไล่เรื่อยลงมาแล้วแหวกก้นผมออก พี่พีจ่อควยแล้วเสียบเข้ามาพรวดเดียว มันเสียวจนแทบหยุดหายใจ ความรู้สึกคล้ายกับตอนที่เราดำน้ำนาน ๆ จนใกล้จะหมดลมแล้วโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อสูดอากาศ
“ฮึก!! ” “ซี๊ดดส์ ขนาดเย็ดแทบทุกวันรูเมียพี่ยังฟิตแน่นเหมือนวันแรกอยู่เลย จะไม่ให้พี่หลงได้ยังไง?” “แต่ควยพี่ใหญ่กว่าวันแรกที่เย็ดผมเยอะมากเลยนะ” “แล้วชอบมั้ย? ชอบควยใหญ่ ๆ ของผัวมั้ย?” พี่พีโน้มตัวมากระซิบข้างหูผม “ชะ…ชอบ!!” “วันนี้พี่ขอเย็ดแรง ๆ นะ” “เอาเลย วันนี้ผมก็อยากโดนพี่เย็ดแรง ๆ เหมือนกัน” ผมพูดพลางกางขาออกเล็กน้อย ก้มหน้าหมอบแนบลงกับพื้น ตั้งท่าพร้อมรับแรงกระแทกแบบเต็มสูบ พี่พีจูบที่หลังผมก่อนจะใช้สองมือประคองที่สะโพกผมแน่บแน่น แล้วก็เริ่มซอยเอวกระแทกควยใส่ผมอย่างรุนแรง แรงกระแทกกระทั้นหนักหน่วงจนตัวผมโยกคลอน แท่งทวนเสียดสีกับผนังลำไส้ร้อนระอุไปทั้งร่างกาย เสียงกระทบกึกก้องพร้อมกับเสียงครางของเราทั้งคู่ดังระงม
“อ่า! อ่าา! อ่าาห์! เสียวควยฉิบหาย! เมียจ๋า ผัวจะแตกแล้ว!! อูยย น้ำควยผัวจะแตกแล้ว!!!”
ผมโยกตัวตอบรับรสสวาทสุดเสียวที่ผู้เป็นสามีมอบให้ ในทุกจังหวะที่ลำควยของพี่พีสอดกระทุ้งเข้ามา สร้างความสุขสมจนของเหลวสีขาวขุ่นของผมพวกพุ่งออกมาโดยที่ไม่ต้องสัมผัสเลย “อ๊าาห์ พีพี ผมแตกแล้ว!! ผัวเย็ดเมียแรง ๆ เลย” ผมคำราม น้ำควยสาดกระเซ็นเป็นสายตามแรงกระแทกกระทั้น นองไปทั่วพื้น
“อ๊าา แตกแล้ว!! แตกแล้ว!!! โอ้วว” สิ้นเสียงพี่พีก็ดันลำควยเข้ามาจนสุดและค้างเอาไว้ ฉีดน้ำกามอัดเข้ามาในตัวผมจนอุ่นวาบไปทั้งลำไส้ ควยพี่พียังคงกระตุกหงึก ๆ และพ่นน้ำออกมาอีกหลายระลอก
เราทั้งคู่หอบแฮ่ก พี่พีสอดแขนเข้ามากอดผมแล้วจับผมหงายขึ้นนอนบนตัวโดยที่ควยยังคาอยู่แบบนั้น ผมขยับหัวขึ้นไปจูบพี่พีอย่างดูดดื่ม
“เห็นมั้ย? เมียพี่เด็ดขนาดนี้ จะให้พี่ไปชอบใครอื่นก็บ้าแล้ว”
ผมหัวเราะเบา ๆ โดยไม่ได้ตอบอะไร เรานอนอิงแอบกอดกันอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะพากันไปอาบน้ำอีกรอบ พอกลับออกมาเสียงมือถือก็ดังขึ้น นั่นทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อย เพราะจำได้ว่าลืมเอาไว้ที่บ้านพี่ทีน
ก่อนอื่น ขอโทษที่หายไปนาน เพราะไม่มีเวลาเลย ตอนนี้ผมทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ พอเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยแล้วภาระงานมันค่อนข้างเยอะ จนแทบไม่มีเวลาเลย
ความเครียดเกี่ยวกับงานในแต่ละวัน กับการที่ต้องรับมือกับบรรดาลูกค้าสารพัดแบบ บอกตรง ๆ ค่อนข้างหนักเอาการเลย ทำเอาผมหมดไฟ หัวสมองตัน เขียนนิยายไม่ออกไประยะนึงเลย
ยังรู้สึกขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะเวียนมาถามไถ่ถึงนิยายเรื่องนี้ในข้อความ มันรู้สึกดีจริง ๆ กับการที่ได้รู้ว่ามีคนรอนิยายของเราอยู่
จริง ๆ สำหรับเรื่องนี้ ผมมีวางแพลนเอาไว้อีกหลายตอนเลย แต่ไม่รู้ว่าจะสามารถเขียนได้จนจบตามที่ตั้งใจไว้มั้ย
ในท้ายที่สุดแล้วอย่างน้อยก็อยากจะเขียนเรื่องนี้ให้จบแบบไม่ค้างคา
ขอบคุณทุกกำลังใจครับ
ปล. หลังจากที่ห่างหายจากการเขียนมานาน ขนาดผมเองยังรู้สึกเลยยว่าสำนวนตัวเองมันไม่ลื่นไหลเหมือนแต่ก่อน แพ้แล้วแก้อีกหลายรอบมาก เพราะอยากให้งานออกมาให้ดีก่อนจะเผยแพร่ ถึงอย่างนั้น ตอนนี้ ผมก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่กลัวว่าคนอ่านจะรอนานเกินไป ก็เลยลงให้ก่อน
สำหรับตอนต่อไป อาจจะไม่ต้องรอนานเท่ากับตอนนี้ เพราะผมพิมพ์ส่วนนึงเอาไว้แล้ว (จริง ๆ ก็กะจะลงในตอนนี้แหละ แต่กลัวมันจะยาวไปแล้วต้องมานั่งแก้อีกจนไม่ได้ลงตอนใหม่ซะที ก็เลยตัดแบ่งซะเลย)
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์