เมื่อผมข้ามมิติและต้องแต่งงานกับผู้ชาย 4 คนพร้อมกัน Ch.21

NOOFONG

กริ๊งๆ...


เสียงถุงเงินกระทบกันดังแผ่วเบา ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่เดินออกไปจนลับตา ทิ้งให้เซย์เรนอยู่กับชายร่างท้วมเพียงลำพัง ความเงียบที่เข้าปกคลุมทำให้ความกลัวยิ่งกัดกินลึกลงไปในหัวใจของเขา


เซย์เรนพยายามดิ้นรนอีกครั้ง แต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ผ้าที่ปิดปากอยู่ทำให้เขาได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นชายร่างท้วมเดินเข้ามาใกล้


ชายร่างท้วมเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเซย์เรน ก่อนจะยกตะเกียงน้ำมันในมือขึ้นส่องไปที่ใบหน้าของเขาอย่างจัง แสงสว่างสาดกระทบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของเซย์เรนได้อย่างชัดเจน


“หน้าตาดี ผิวพรรณดีจริงๆ ด้วย” ชายร่างท้วมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้ม ขณะกวาดตามองร่างตรงหน้าอย่างหื่นกระหาย “ไม่แปลกใจเลยที่ได้ราคาดีขนาดนี้”


มืออวบหนาเอื้อมมาแตะใบหน้าของเซย์เรน ลูบไล้ไปตามแนวสันกราม ก่อนจะไหลลงมาที่ลำคอด้วยสัมผัสหยาบโลน เซย์เรนพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่แรงบีบที่จับคางไว้แน่นทำให้ไม่อาจขยับไปไหนได้ หัวใจเขาเต้นรัวแรงจนแทบหลุดออกจากอก ความขยะแขยงตีตื้นขึ้นมาจนแทบอาเจียน


ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก หญิงสาวสองคนเดินเข้ามาในห้องด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่เปิดเผยจนเห็นเนินอก ตามหลังด้วยหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง ใบหน้าของเธอแต่งแต้มสีสันจัดจ้าน ดวงตาดุดัน และท่าทางที่แสดงออกถึงความแข็งกร้าวและเจนจัดในชีวิต


“พามันไปทำความสะอาดได้แล้ว” ชายร่างท้วมสั่งเสียงห้วน “ทำให้มันดูดีที่สุดก่อนจะส่งไป”


เซย์เรนถูกหญิงสาวสองคนนั้นแก้มัดและลากออกไปทันที เขาเดินอย่างโซเซตามแรงฉุดไปตามทางเดินแคบๆ ที่สลัวๆ จนกระทั่งมาถึงห้องหนึ่งที่มีอ่างไม้ขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง มีควันลอยกรุ่นขึ้นมาจากน้ำอุ่น


หญิงวัยกลางคนเดินตามเข้ามาและลงมือจัดการเอง เธอใช้ผ้าขัดตัวที่หยาบกระด้างถูไปตามตัวของเซย์เรนอย่างรุนแรงจนผิวที่บอบบางขึ้นสีแดงไปหมด เธอขัดถูราวกับกำลังทำความสะอาดสิ่งของไร้ชีวิต และสั่งให้หญิงสาวอีกสองคนนำสบู่และน้ำหอมราคาแพงมาใช้กับเขา


“อ๊ะ…” เซย์เรนเผลอร้องออกมาแผ่วเบา ความแสบร้อนแล่นไปทั่วผิวจนแทบทนไม่ไหว รอยแดงที่ปรากฏบนเรือนร่างคล้ายกับเลือดซึมออกมาเป็นแนวบาง ๆ


“สำออยจริง…” หญิงวัยกลางคนเอ่ยเสียงหยัน ดวงตากวาดมองเขาด้วยแววดูถูก “บุรุษอย่างแกมีอะไรดีนักหนา ถึงได้ทำให้พวกชนชั้นสูงยอมตีราคาสูงลิบได้ขนาดนี้”






--


ผมกัดฟันแน่น ตอนที่ผิวเนื้อถูกขัดอย่างไม่ปรานี ความแสบชาลามไปทั่วทั้งตัวจนแทบกลั้นเสียงร้องไม่อยู่ แต่ผมบอกกับตัวเองว่า…มันต้องเจ็บอยู่แล้ว เจ็บแน่ ๆ ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมัวมานั่งร้อง


ผมหลับตาลง สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนอยากยึดสติไว้กับร่างกายที่สั่นสะท้านจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง


นี่มันไม่ใช่ฝัน ไม่ใช่ฉากในซีรีส์ย้อนยุคที่กดข้ามด้วยรีโมตได้ตามใจ นี่คือชีวิตจริงของผม ถ้าผมไม่ดิ้น ไม่หาทางเอาตัวรอด มันก็คือจบอยู่ตรงนี้


หัวใจของผมเต้นแรงเหมือนกลองรัว ทั้งกลัว ทั้งสับสน แต่ก็พยายามปะติดปะต่อความทรงจำที่แตกกระจัดกระจาย


ใช่…ผมถูกลักพาตัว ตอนนั้นมีใครบางคนบุกเข้ามา ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว ผมถูกปิดตา ถูกลากออกไป แล้วหลังจากนั้น…


ภาพทั้งหมดพร่าเลือนเหมือนทีวีที่สัญญาณขาด ๆ หาย ๆ มองเห็นเพียงเงา แต่จับต้นชนปลายไม่ติด


ละครหลังข่าวที่ผมเคยดู…นางเอกที่ถูกจับขายยังหาทางหนีออกมาได้เลยไม่ใช่เหรอ? เขามักจะรอโอกาสตอนที่มีคนเผลอ หรือหาอะไรมาป้องกันตัว ผมก็ต้องทำได้สิ…ผมเองก็ต้องหาทางให้ได้เหมือนกัน


หลังจากถูกอาบน้ำจนผิวแสบชาจนแทบไม่หลงเหลือความรู้สึก ร่างของผมก็ถูกลากออกมาสู่ห้องที่มีเพียงแสงไฟสลัว บรรยากาศหนักอึ้งและชวนให้ใจหดแคบลงทันทีที่ก้าวเข้าไป ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยหญิงสาวที่นั่งเรียงรวมกันอยู่เป็นกลุ่ม แต่ละคนเงียบงัน แววตาว่างเปล่า ราวกับถูกพรากทุกสิ่งไปแล้ว พวกเธอดูไม่ต่างอะไรจากคนที่ถูกเตรียมไว้เพื่อถูกส่งไปขาย


หญิงวัยกลางคนคนนั้นไม่ปล่อยให้ผมได้พักหายใจเลยแม้แต่น้อย มือของเธอทำงานคล่องแคล่ว จับผ้าผืนหนึ่งมาปกปิดเพียงช่วงล่าง ส่วนด้านบนถูกปล่อยให้เปลือยเปล่า เปิดเผยอกจนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ก่อนจะเอาสร้อยเส้นหนึ่งมาคล้องคอ สร้อยเงินเส้นยาวที่มีจี้ห้อยลงมา ทอดผ่านอกจนไปหยุดตรงกลางระหว่างยอดอก เหมือนตั้งใจให้มันกลายเป็นสิ่งเดียวที่บดบังสายตาคนอื่นจากเรือนร่างผม


ผมก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับใคร ความอับอายพุ่งพล่านขึ้นมาจนหายใจติดขัด แต่ก็ทำได้เพียงเม้มปากแน่น ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกไปมากกว่านี้


"เสร็จแล้ว" เสียงแหบห้าวของหญิงคนนั้นดังขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณที่ทำให้หญิงสาวสองคนรีบเข้ามาฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น


ไม่ทันให้ผมตั้งตัว ร่างกายก็ถูกบังคับให้ออกเดินตามแรงลาก ฝีเท้าของพวกเธอเร็วและแข็งกร้าวจนผมแทบจะล้มคว่ำอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าประตูใหญ่ที่เปิดออกสู่ความมืดด้านนอก


ผมเห็นเงาดำของรถม้าคันหนึ่งจอดรออยู่ ล้อมรอบไปด้วยคนแปลกหน้าที่ดูแข็งกระด้างเกินกว่าจะเป็นเพียงคนรับใช้ ธรรมดา ทุกฝีก้าวที่ถูกฉุดไปใกล้รถม้า หัวใจของผมก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ


มือไม้เย็นเฉียบ เหงื่อซึมออกเต็มแผ่นหลัง ขณะร่างกายถูกผลักให้ก้าวขึ้นไปนั่งข้างในรถม้าคันนั้น ประตูปิดลงทันทีที่ผมเข้าไปนั่ง เสียงเหล็กกลอนที่ถูกขัดเข้าที่ดังชัดเจน เหมือนตอกย้ำว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในกรงทองอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นกรงเหล็กจริงๆ ที่กำลังพาผมไปยังจุดหมายที่ผมไม่รู้จัก


รถม้าที่เคลื่อนที่อย่างเชื่องช้าบนถนนที่ขรุขระทำให้ร่างของผมโคลงเคลงไปมาอย่างต่อเนื่อง ผมสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิงจากความกลัวและความอับอาย ผมมองลงไปที่สร้อยเงินเส้นยาวที่ถูกคล้องคอเอาไว้ มันเป็นสิ่งเดียวที่บดบังเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของผมเอาไว้ ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก ทั้งจากความหนาวเย็นของโลหะที่สัมผัสผิว และความรู้สึกอับอายที่เกาะกินในใจ


ผมเงยหน้าขึ้นมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกหน้าต่าง ผมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากสิ่งที่พวกเขากำลังจะนำไปขาย ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความหวังและรอยยิ้ม ตอนนี้กลับมีแต่ความกลัวและความว่างเปล่า หากเอลเซียน ไคเรน แรนทีล หรือ เฟลด์ มาเห็นผมในสภาพนี้ พวกเขาจะยังจำผมได้อยู่ไหม... หรือพวกเขาจะมองผมเป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่ง


ความคิดถึงที่กัดกินหัวใจทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดกว่าความกลัวเสียอีก ความอบอุ่นที่เคยได้รับจากเอลเซียน การนอนในอ้อมกอดของไคเรนและแรนทีล หรือแม้แต่การปลอบโยนจากเฟลด์เมื่อผมรู้สึกไม่สบายใจ มันเป็นความรู้สึกที่ผมโหยหาอย่างสุดหัวใจในตอนนี้ แต่ผมรู้ดีว่าพวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าจะมาช่วยผมได้


ผมต้องหาทางหนี... ผมบอกกับตัวเอง


แต่ในขณะที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว อาการปวดหน่วงที่บริเวณท้องน้อยก็กลับมาอีกครั้ง มันเป็นความเจ็บปวดที่คุ้นเคยจากเมื่อคืนก่อน แต่รุนแรงกว่าเดิม ผมยกมือขึ้นกุมท้องตัวเองแน่น พยายามอดทนข่มกลั้นเสียงร้องที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ


นี่มันคืออะไรกันแน่...?










--


รถม้าที่สั่นคลอนหยุดลง เซย์เรนถูกลากออกมาจากความมืดมิดและส่งตัวเข้ามาในคฤหาสน์หรูหราที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟมากมาย ทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาก็ถูกชายร่างสูงที่แต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหราพุ่งเข้าหา ดวงตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความหื่นกระหายราวกับสัตว์ป่า เซย์เรนผงะถอยหลัง ก่อนจะดิ้นรนสุดแรงเกิด


“ปล่อยข้านะ! พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร!” เซย์เรนตะโกนเสียงดัง พยายามยืนหยัดในฐานะที่แท้จริงของตัวเอง “ข้าคือรัชทายาทแห่งอาณาจักรเอ็มไพร์! เมืองอาร์คีลาน่า หากพวกเจ้ารีบปล่อยข้าไป ข้าจะถือว่าไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้น”


คำพูดของเขาเหมือนลอยไปในอากาศ ชายร่างสูงหยุดชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ตามด้วยเสียงหัวเราะเยาะของกลุ่มคนรอบข้างที่ยืนมองอยู่ ราวกับเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงละครตลกที่กำลังดำเนินไป


“ฮ่าๆๆ! รัชทายาทงั้นเหรอ? ใครๆ ก็อ้างว่าเป็นรัชทายาทได้ทั้งนั้นแหละ!” ชายร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน “หน้าตาดีๆ แบบนี้ ไม่น่ามาพูดจาโอ้อวดเลยนะ”


สายตาของเซย์เรนเลื่อนไปมองที่ลำคอที่เคยมีจี้ประจำตัว และไปที่ข้อมือที่เคยมีแหวนประจำตระกูลสวมอยู่ ทุกสิ่งถูกถอดทิ้งไปแล้ว ไม่มีสิ่งใดเหลือที่จะยืนยันตัวตนของเขาได้เลย


ความสิ้นหวังไหลบ่าเข้ามาอย่างท่วมท้น ราวกับคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้ามากลืนกินทั้งร่าง เขาไม่ได้เป็นรัชทายาทอีกต่อไป แต่กลายเป็นเพียงสิ่งของชิ้นหนึ่งในมือของคนพวกนั้น


“เจ้า...” เสียงของเซย์เรนสั่นเครือ “เจ้าต้องการอะไร”


ชายร่างสูงยิ้มกว้าง “สิ่งที่ข้าต้องการน่ะเหรอ?” เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้ม “ก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ... เจ้าไงล่ะ”


ความรู้สึกหวาดกลัวที่ถาโถมเข้ามาทำให้ร่างกายของเซย์เรนเย็นเฉียบไปหมด แต่สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดก็ทำให้เขากัดฟันแน่นและรวบรวมสติทั้งหมดไว้


“แต่...ข้าไม่เห็นว่าท่านจะได้อะไรจากตัวข้าเลย” เซย์เรนพยายามเอ่ยเสียงให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ท่านต้องการเงินทองใช่ไหม? ถ้าท่านปล่อยข้าไป ข้าจะให้ท่านมากกว่าที่ใครจะให้ได้”


“ฮ่าๆๆ! เจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” ชายร่างสูงเดินเข้ามาใกล้จนเซย์เรนต้องถอยหลังจนชิดกำแพง “เงินทองน่ะ ข้ามีมากมายอยู่แล้ว แต่กับร่างกายที่งดงามของเจ้า...มันมีมูลค่ามากกว่าเงินทองที่กองอยู่ตรงหน้าข้าเสียอีก”


เซย์เรนเม้มปากแน่น หัวใจเต้นรัวจนเจ็บไปหมด ไม่ว่าเขาจะอ้างฐานะใดๆ ก็ไม่มีใครเชื่ออีกแล้ว เขาจึงตัดสินใจลองใช้วิธีอื่นดู


“แต่ท่านก็คงรู้ดีว่า...หากนำตัวข้าไป ข้าจะสร้างปัญหาให้พวกท่านมากกว่าที่คิด” เซย์เรนกล่าวเสียงหนักแน่น “ข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์ และยังมีคนที่รักข้ากำลังออกตามหาข้าอยู่ หากพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้า...พวกท่านจะต้องพบกับจุดจบที่ไม่น่าพิสมัยแน่”


ชายร่างสูงยิ้มเยาะ “อย่ามาพูดจาข่มขู่ข้าเลยเจ้าหนู...ที่นี่ห่างไกลจากอาณาจักรของเจ้าเสียเหลือเกิน ต่อให้เจ้าตะโกนจนสุดเสียงก็ไม่มีใครได้ยินหรอก” เขาค่อยๆ ยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าของเซย์เรน “และต่อให้มีใครได้ยิน...ก็ไม่มีใครอยากมายุ่งกับข้าหรอกนะ”


มือของเขาเลื่อนไปแตะที่สร้อยเงินบนลำคอของเซย์เรน “เจ้ายังเป็นแค่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในที่ที่อันตราย...ใครจะเชื่อกันล่ะว่าเจ้าคือรัชทายาท?”


ความสิ้นหวังไหลบ่าเข้ามาอีกครั้ง คำพูดของเขาเหมือนตอกย้ำว่าเซย์เรนไม่มีทางหนีพ้นแล้วจริงๆ ชายร่างสูงมองสำรวจเรือนร่างของเซย์เรนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาที่หื่นกระหายวาววับ


แม้ว่าตอนนี้เซย์เรนจะผอมลงไปบ้าง ใบหน้าก็ซีดเซียวไร้ชีวิตชีวาจากความหวาดกลัวและความอ่อนเพลีย แต่ผิวพรรณที่ขาวผ่องไร้ที่ติ เรือนผมสีดำขลับที่ยาวสยาย ดวงตาคู่สวยที่ฉายแววหวาดหวั่น และริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่น กลับยิ่งเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนใจให้เขาอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ สร้อยเงินที่คล้องคอทอดผ่านอกเปลือยเปล่า ยิ่งขับเน้นความงามที่บริสุทธิ์และน่าปรารถนาของเขาให้โดดเด่นยิ่งขึ้น


ชายอีกคนเข้ามาและช้อนตัวเซย์เรนขึ้นอุ้มทันที ร่างกายของเซย์เรนอ่อนแรงเกินกว่าจะขัดขืน เขาถูกจับอุ้มพาดบ่าเดินผ่านทางเดินยาวที่สลัวๆ ไปยังห้องหนึ่งที่มืดมิดกว่าห้องอื่นๆ ประตูถูกปิดลงทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไป


ร่างของเซย์เรนถูกวางลงอย่างแรงประหนึ่งของชิ้นหนึ่ง แสงสว่างเพียงน้อยนิดที่ลอดผ่านหน้าต่างเผยให้เห็นเงาของชายร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันน่ารังเกียจทำให้เซย์เรนกลัวจนตัวสั่น


“ไม่...ได้โปรด” เสียงของเซย์เรนสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบแก้ม “อย่าทำอะไรข้าเลย...”


เขาพยายามปัดป้องตัวเองเท่าที่ทำได้ แต่เรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็แทบจะไม่เหลือ ชายร่างสูงหัวเราะเยาะ ก่อนจะใช้กำปั้นต่อยเข้าที่ท้องของเซย์เรนอย่างแรงจนร่างของเขากระตุกเฮือกหนึ่ง


ความเจ็บปวดที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจากอาการป่วยยิ่งรุนแรงมากขึ้นไปอีกหลายเท่า ความเจ็บที่หน้าท้องร้าวลึกเข้าไปถึงข้างในจนเขาแทบจะขาดใจ เซย์เรนนอนงอตัวลงทันที เอามือกุมท้องตัวเองแน่นด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะทานทน


ในตอนนั้นเอง ความรู้สึกแปลกๆ ก็แล่นผ่านช่องทางด้านหลัง เขารู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆ บางอย่างที่กำลังซึมออกมาจากร่างกาย... ความจริงที่น่าหวาดกลัวเริ่มเด่นชัดขึ้นในหัวของเซย์เรน


เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเองตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา อาการที่เหมือนคนแพ้ท้อง ความอ่อนเพลียที่ไม่ทราบสาเหตุ และอาการปวดท้องน้อยที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขารับรู้ถึงอาการเหล่านั้นมาตลอด แต่ก็พยายามคิดไปเองว่าร่างกายแค่ไม่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่นี่


"เป็นไปไม่ได้..." เซย์เรนพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "ผู้ชายจะท้องได้ยังไง" เขามาจากอีกโลกหนึ่งที่เรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้เลย มันเหนือจินตนาการของเขามากเกินไป


แต่แล้วความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แล่นมาก็ทำให้ความสงสัยทั้งหมดหายไป 'ไม่...ไม่จริงใช่ไหม'


ชายร่างสูงที่กำลังจะเข้าประชิดตัวเขาหยุดชะงักเมื่อเห็นคราบเลือดที่ซึมออกมาจากร่างกายของเซย์เรน ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวด้วยความรังเกียจ


“ให้ตายเถอะ...นี่พวกมันส่งของมีตำหนิมาให้ข้าอย่างนั้นรึ!” ชายร่างสูงตะโกนด้วยความโมโห ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว


เซย์เรนยังคงนอนงอตัวอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดแสนสาหัสจากการถูกทำร้ายกัดกินทั้งร่างกายและจิตใจ เขารู้สึกเหมือนกำลังจะแตกสลาย แต่ก็ไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้


เขากุมท้องตัวเองแน่น ภาวนาให้ทุกสิ่งเป็นแค่ฝันร้าย อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้องเลย "เจ้าปลาน้อย...แข็งใจไว้นะ" เขากระซิบในใจอย่างแผ่วเบา


ภาพความฝันที่เขาเคยฝันถึงเมื่อนานมาแล้วหวนกลับมาในความคิด ภาพของเจ้าปลาวาฬน้อยสีขาวที่ลอยเข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ในความมืดมิดของห้วงมหาสมุทร มันเป็นความฝันที่น่ารักและแสนอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ เขาเคยสงสัยว่าทำไมถึงฝันเห็นมัน แต่ตอนนี้...ความฝันนั้นกลับชัดเจนขึ้นมาในความรู้สึกของเขา


มันไม่ใช่แค่ฝัน...แต่เป็นสัญญาณจากชีวิตน้อยๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ในตัวเขา


เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซย์เรนก็พยายามอย่างสุดกำลังที่จะมีสติอยู่ต่อ เขานอนนิ่งอยู่บนพื้นอย่างเงียบเชียบ รอคอยให้ความเจ็บปวดบรรเทาลง และภาวนาให้ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ไม่ใช่สิ่งที่จะต้องสูญเสียไปในทันที






--


ทันทีที่ข่าวการหายตัวของรัชทายาทแพร่กระจายออกไป ซาร์เอลรีบสั่งการให้ปิดข่าวทันที หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ผลลัพธ์ที่ตามมาอาจรุนแรงเกินกว่าที่เขาจะรับผิดชอบไหว และหากข่าวรั่วไหลไปถึงหูเหล่าสวามีของเซย์เรน พวกนั้นย่อมไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยเป็นแน่


“ยังไม่มีข่าวเลยเหรอ?” ซาร์เอลเอ่ยถามเสียงเย็น โดยไม่หันมามององครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง


“ยังเลยขอรับ” องครักษ์รายงานด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เราค้นหาทุกซอกทุกมุมในอาณาจักรแล้ว แต่เหมือนองค์รัชทายาทจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”


ซาร์เอลกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดการณ์ไว้เลย แผนการที่วางไว้ทั้งหมดกำลังจะล่มสลาย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะมีคนชิงลงมือตัดหน้าเขาไป


“หาต่อไป” ซาร์เอลสั่งเสียงกร้าว “พลิกแผ่นดินหาตัวรัชทายาทให้เจอ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!”


องครักษ์รีบโค้งคำนับและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ซาร์เอลอยู่ในความเงียบงันเพียงลำพัง เขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด


ขณะที่ซาร์เอลกำลังสับสนกับแผนการที่ผิดพลาดของตัวเองอยู่นั้น เฟลด์ก็ได้รับรายงานจากสายลับนอกเมืองถึงความผิดปกติที่เขาให้คนติดตามขบวนม้าของเซย์เรนไป เฟลด์สังเกตเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ของเซย์เรนออกจากคฤหาสน์ที่พักเลยตลอดทั้งวัน ความเงียบผิดปกติเช่นนี้ทำให้เฟลด์รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน


“เตรียมม้าให้ข้าเดี๋ยวนี้” เฟลด์สั่งเสียงกร้าว “ไม่ต้องมีใครตามมา ข้าจะไปที่นั่นเอง”


เขารีบควบม้าออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าสู่คฤหาสน์ที่ซาร์เอลพักอยู่ด้วยความเร็วเต็มที่ หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความกังวล ในที่สุดก็มาถึงหน้าคฤหาสน์ที่มียามเฝ้าอยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งต่างจากที่ควรจะเป็น เฟลด์ลงจากม้าในทันทีและเดินเข้าไปอย่างไม่รอช้า


“ข้าต้องการพบท่านซาร์เอล” เฟลด์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด


ซาร์เอลออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่ดูเรียบเฉย แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ


“ท่านมีธุระอะไรหรือเฟลด์” ซาร์เอลเอ่ยถามเสียงเย็น


“ข้ามาเยี่ยมรัชทายาท" เฟลด์ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ข้าต้องการให้แน่ใจว่าพระองค์ยังสบายดีอยู่”


“ท่านพี่ของข้าพักผ่อนอยู่” ซาร์เอลกล่าวปัดๆ “เขาเพิ่งจะป่วยเมื่อวานนี้และยังคงอ่อนเพลียอยู่มาก ข้าเกรงว่าจะไม่สะดวกให้ใครเข้าเยี่ยมในตอนนี้”


คำพูดของซาร์เอลยิ่งทำให้เฟลด์ไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก การที่ซาร์เอลบ่ายเบี่ยงที่จะให้เขาพบ ก็ยิ่งเป็นหลักฐานที่ทำให้ความกังวลของเขาทวีคูณขึ้น


เฟลด์พยายามที่จะก้าวผ่านซาร์เอลไป แต่ก็ถูกขวางเอาไว้โดยกลุ่มทหารที่ยืนเรียงรายอยู่ด้านหลัง ซาร์เอลเหลือบมองเฟลด์ด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด


“ข้าบอกแล้วว่าท่านพี่ไม่สะดวกให้ใครพบ...”


เฟลด์ไม่รอให้ซาร์เอลพูดจบ เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างหนักแน่นจนพื้นสั่นสะเทือน พลังเวทสีทองไหลเวียนออกมาจากร่างกายของเฟลด์อย่างรุนแรงจนทหารองครักษ์ต่างพากันผงะถอยหลัง


“ข้าจะไม่ถามอีกเป็นครั้งที่สอง ซาร์เอล” เฟลด์กล่าวเสียงต่ำ “องค์รัชทายาทหายไปไหน!”


เมื่อเห็นว่าเฟลด์เอาจริง ซาร์เอลก็รู้ดีว่าไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยอมเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฟลด์ฟัง


“เมื่อคืน...มีคนมาลักพาตัวท่านพี่ไป” ซาร์เอลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ “ข้ากำลังให้คนตามหาตัวอยู่ แต่ยังไร้ร่องรอย”


เฟลด์ชะงัก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที ความกังวลก่อนหน้านี้กลายเป็นความหวาดกลัวอย่างสุดขีด เขาไม่สนใจว่าใครจะลักพาตัวเซย์เรนไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการหาตัวเซย์เรนให้เจอโดยเร็วที่สุด


“ใคร! บอกข้ามาว่าใครทำเรื่องนี้!” เฟลด์ตะคอกด้วยความโกรธ


ซาร์เอลส่ายหน้า “ข้าไม่รู้...แต่คนที่ลักพาตัวไปไม่ใช่คนของข้า”


“แต่ท่านอยู่กับฝ่าบาทเป็นคนสุดท้าย” เฟลด์เอ่ยอย่างระแวง “ท่านต้องรู้อะไรบางอย่างแน่”


ซาร์เอลมองเฟลด์ด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะกล่าวคำพูดที่ทำให้หัวใจของเฟลด์แทบหยุดเต้น


“ถ้าเจ้าอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน...ก็ไปหาเองสิ”














Talk with me.


มาต่อให้แล้วจ้า ช่วงนี้วาดรูปเพลินไปหน่อย


หวังว่าจะยังมีคนอ่านน้าาา


รักคนอ่าน❤️

lekthai

ขอบคุณ ติดตาม

nuangnut1996

สนุกมากครับ

GuN009

โอ้ๆ เซย์เร็นกับเจ้าปลาน้อยจะเป็นยังไงนะ เฟลด์จะตามเจอที่ไหนนะ หรือใครจะเจอ
ลุ้นๆๆ รอตามอ่านต่ออย่างจดจ่อครับ
ขอบคุณครับ