เสือจิ่ง ตอน เสือผู้หิวโหย (แนวโจรดิบเถื่อน) 3

NOOFONG

บ้านพ่อครูตั้งอยู่เชิงเขา เงียบสงบกว่าชุมโจรหลายเท่า


วันนี้เสือจิ่งจำใจต้องโผล่มา ไม่ใช่เพราะอยากเจอใครหน้าไหน แต่เพราะอีกไม่กี่วันเขาจะนำลูกน้องลงไปปล้นเส้นทางใหญ่ จำเป็นต้องให้พ่อครูทำพิธีขอฤกษ์เอาชัยให้


แต่ทันทีที่เดินเข้ามาในลานบ้าน สายตาก็ปะทะกับร่างสูงที่กำลังตักน้ำจากโอ่งอยู่พอดี


“…” สายตาทั้งคู่ตวัดมาชนกัน ไฟลุกพรึ่บขึ้นทันที


“กูเตือนมึงแล้วใช่มั้ย…ว่าอย่าโผล่หน้ามาให้กูเห็น” เสือจิ่งกัดฟัน พูดผ่านไรฟันแน่น ๆ


ภูผาเช็ดมือช้า ๆ ยกคิ้วนิดเดียว “แล้วนี่ใครเดินเข้ามาเอง ไม่ใช่กูสักหน่อย”


“เอ็งสองคน! นี่มันบ้านข้านะ ไม่ใช่ลานประลอง! จะฟัดกันก็ไปฟัดข้างนอก!”


เสือจิ่งชะงัก ถอนหายใจฮึดฮัด กัดฟันก้มหัวต่ำ “ครับ…พ่อครู”


ถึงจะอยากอัดหน้าไอ้ลูกครูแค่ไหน แต่ต่อหน้าพ่อครู…เขาทำไม่ได้จริง ๆ


หลังเสร็จพิธีขอฤกษ์เอาชัย เสือจิ่งตั้งใจจะรีบเผ่นกลับ แต่ฟ้าดันไม่เข้าข้าง เพราะพอเดินออกไปถึงลานอีกที ภูผาก็ยืนกอดอกพิงเสา มองตามมาเหมือนรออยู่แล้ว


“ไอ้สัส มึงมองกูทำไม” เสือจิ่งขมวดคิ้วตวัดเสียง


ภูผายกคิ้วเล็กน้อย “เมื่อคืนไปกอดผู้หญิงมาอีกล่ะสิ”


“เกี่ยวห่าอะไรกับมึง!” เสือจิ่งพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อ ตั้งใจจะอัดเต็มแรง แต่ยังไม่ทันได้ง้างหมัด ร่างสูงกลับเป็นฝ่ายดึงแขนเขากลับมา


ริมฝีปากหยักบดลงมาหนักแน่น เสือจิ่งเบิกตากว้างทันที กัดฟันพยายามจะหันหน้าหนี


“อื้อ! ไอ้…สัส! ปล่อยกูนะเว้ย!”


แขนใหญ่ทั้งผลักทั้งทุบอกภูผาไปมา แต่กลับเหมือนตีหิน ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกดแน่นกว่าเดิม


ภูผาไม่พูดสักคำ แค่จูบลึกลงไปเรื่อย ๆ มือหนากอบไหล่เสือจิ่งแน่นจนร่างโยกตาม


เสียงคำรามต่ำ ๆ ของเสือจิ่งหลุดออกมาพร้อมลมหายใจแรง ๆ


“อึก…ไอ้เวรเอ๊ย!”


แต่พอจูบยิ่งนาน ร่างกายที่คิดจะขัดขืนกลับเริ่มสั่นพร่า ลมหายใจร้อนขึ้นเรื่อย ๆ


สายตาคมที่เคยวาวด้วยโทสะ เริ่มพร่าด้วยความรุ่มร้อนอย่างไม่รู้ตัว


ริมฝีปากที่ตั้งใจเม้มแน่นเพื่อไม่ให้แทรกเข้ามา สุดท้ายก็เผลอเผยอรับแรงกดนั้นเอง


ภูผายกคิ้วเล็กน้อยในจังหวะที่สัมผัสได้ว่าคู่ต่อสู้เปลี่ยนท่าที จากผลักกลายเป็นกำเสื้อเขาไว้แน่นแทน


แล้วทันที…เสือจิ่งก็ตอบกลับ จูบแรง ๆ อย่างไม่ยอมแพ้


ลิ้นที่ตอนแรกพยายามหลบกลับซัดใส่ราวกับศึกชิงชัย


เสียงหอบกระชั้นของทั้งคู่ยังดังปะปนกัน ริมฝีปากเพิ่งแยกออกไม่นาน เสือจิ่งกำเสื้อภูผาแน่นเหมือนยังไม่แน่ใจว่าควรผลักหรือควรดึง


แต่ไม่ทันได้คิด เสียงตะโกนก็ดังลั่นจากรั้วบ้าน


“ลูกพี่! อยู่แถวนี้รึเปล่า!”


เสือจิ่งชะงักทันที ดวงตาเบิกกว้าง รีบผลักอกภูผาจนเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง


“เชี่ย! ไอ้พวกบ้านี่เลือกเวลามาโผล่ชิบหาย!”


ภูผายังไม่พูดอะไร แค่ยืนกอดอก ยิ้มมุมปากเหมือนคนดูหนังตลก


เสือจิ่งหอบแรง รีบเช็ดปากตัวเองลวก ๆ แล้วแค่นเสียงใส่


“อย่ามาทำหน้ากวนตีนแบบนั้นนะเว้ย…ถ้ามันรู้ขึ้นมาว่ากู…แม่งจะฆ่ามึงจริง ๆ!”


ภูผาหัวเราะเบา ๆ แววตานิ่งเฉียบแต่เต็มไปด้วยความสะใจ


“หึ…แต่เมื่อกี้มึงก็จูบตอบกูเต็ม ๆ นะ”


“หุบปาก!” เสือจิ่งขึ้นเสียงทันที ก่อนหันหลังเดินฉับ ๆ ไปทางรั้วบ้าน ตะโกนตอบลูกน้องกลับไป


“กูอยู่นี่โว้ย! เดี๋ยวกูออกไป!”


เหลือเพียงภูผาที่ยืนพิงเสาอยู่เงียบ ๆ รอยยิ้มยังไม่หายไปไหน ดวงตาเต็มไปด้วยแววเหมือนนักล่าที่ได้เห็นเหยื่อดิ้นไม่หลุดจากกับดักที่ขึงไว้


เสือจิ่งเดินออกมาจากลานบ้านพ่อครู สีหน้ายังแดงซ่านแต่รีบข่มไว้ให้ดูเป็นปกติ


ลูกน้องสามสี่คนยืนรออยู่ตรงทางเดิน ไอ้ชาติโบกมือใหญ่ “อ้าว! ลูกพี่! อยู่ในบ้านพ่อครูนี่เอง ฉันตามหาแทบตาย”


เสือจิ่งสูดลมหายใจแรง ๆ พยายามทำเสียงปกติ “เออ ๆ …พวกมึงจะเอาอะไรนักหนา กูอยู่ตรงไหนมันก็เรื่องของกูป่ะวะ”


ลูกน้องอีกคนหัวเราะหึ ๆ “ก็หิวกันแล้วนี่หว่า เลยจะมาชวนลูกพี่ไปหาอะไรกินด้วยกัน”


เสือจิ่งพยักหน้าห้วน ๆ พยายามเก็บอาการที่หัวใจยังเต้นโครมไม่หยุด “เออ ๆ …พวกมึงอยากแดกอะไรก็ไปหาแดกเอง เดี๋ยวมาคิดตังค์กับกูทีหลัง”


พูดไปก็แอบเม้มปากแน่น ในอกยังเร่าร้อนเหมือนเพิ่งโดนไฟลวก แต่สีหน้าที่หันไปหาลูกน้องยังต้องทำเป็นเข้มเหมือนเสือที่ไม่เคยสะทกสะท้านอะไร


ไอ้ชาติหรี่ตามองเหมือนจับได้ว่าลูกพี่มีพิรุธ แต่พอเสือจิ่งจ้องกลับ เจ้าก็หัวเราะกลบเกลื่อน “ฮ่า ๆ ๆ งั้นคืนนี้จัดหนักเลยดีมั้ยลูกพี่ ฉันอยากกินเหล้ามาหลายวันแล้ว”


เสือจิ่งแค่นยิ้มที่มุมปาก “อีกสองสามวันเราจะออกปล้น…แต่คืนนี้กูจะเลี้ยงเหล้าเคล้านารีให้พวกมึงเอง!”


ลูกน้องเฮกันลั่น เสียงดังสนั่นไปทั้งป่า


“จริงดิ! สุดยอดเลยลูกพี่!”


“ฮ่า ๆ ๆ คืนนี้ฉันจะเมาหัวทิ่มเลย!”





ภายในเรือนเก่า กลิ่นธูปควันขาวลอยเอื่อย เงียบสงบต่างจากข้างนอกที่เอะอะวุ่นวาย


พ่อครูนั่งขัดสมาธิอยู่บนเสื่อเก่า ๆ ดวงตาแก่ชราจ้องลูกชายที่ยืนพิงเสาเงียบ ๆ


“ภูผา…” เสียงแหบแห้งแต่หนักแน่นเอ่ยขึ้น “เมื่อไหร่เอ็งจะมาเรียนวิชากับข้าสักทีวะ ถึงวัยแล้วนะโว้ยย”


ภูผาเหลือบตาขึ้น มองสบสายตาพ่อครูชั่วครู่ก่อนหลบไปทางอื่น “พ่อเฒ่า…ฉันยังไม่พร้อม”


“ไม่พร้อมตรงไหนกัน เอ็งก็โตเป็นหนุ่มแล้ว” พ่อครูขมวดคิ้ว “วิชานี่ไม่ใช่อะไรที่อยากเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ ต้องมีวินัย ต้องตั้งใจ ข้าจะสอนให้แต่ต้องอยู่ในศีลในธรรม ห้ามมัวเมา ห้ามปล่อยกิเลสครอบงำ”


คำว่า ศีลในธรรม ทำให้ภูผาชะงักไปเสี้ยววินาที ใบหน้าที่ปกตินิ่งเรียบกระตุกนิดหนึ่ง


ในหัวแวบขึ้นมาเป็นภาพร่างใหญ่นอนครางสะท้านอยู่ใต้ร่างเขา…ความร้อนที่ยังไม่จางในอกนั้น ไม่ใช่อะไรที่เรียกว่าศีลธรรมเลยสักนิด


เขาสูดหายใจลึก แล้วเอ่ยเสียงทุ้มหนักแน่น “ฉันยังมีเรื่องที่อยากทำอยู่…ถ้าต้องมาฝึกกับพ่อเฒ่าตอนนี้ ฉันคงไม่ตั้งใจได้เต็มที่”


พ่อครูถอนหายใจแรง “เฮ้อ…ไอ้ลูกคนนี้ เอ็งมันหัวแข็งนัก รู้มั้ยว่าปล่อยเวลาไป มันจะช้า…ช้าเกินกว่าที่จะฝึกทัน”


พ่อครูยังมองลูกชายด้วยแววตาหนักใจ แต่ภูผากลับยกยิ้มกวน ๆ เอียงคอพูดลอย ๆ


“ว่าแต่…ว่านเสน่ห์ที่เก็บไว้ในหีบเก่านั่นน่ะ ใช้ได้ดีทีเดียวนะจ้ะ”


พ่อครูขมวดคิ้ว “ว่านเสน่ห์?”


ภูผาหัวเราะหึ ๆ ยักไหล่หน้าตาย “ก็…ฉันแอบหยิบไปลองเองนิดหน่อย ผลมันดีจนทำเอาฉันอยากมีเมียเลยล่ะ ฮ่า ๆ”


“ไอ้เด็กเวร!!!” พ่อครูคว้ากระโถนดินเผาที่วางอยู่ข้างตัวหมายจะฟาดหัวลูกชาย แต่ภูผารู้ทัน รีบหัวเราะลั่นแล้วหมุนตัววิ่งแจ้นออกจากเรือนทันที


เสียงหัวเราะยังดังลั่นลงไปถึงลานบ้าน ขณะที่พ่อเฒ่าตะโกนด่าตามหลัง


“ข้าจะสอนเรื่องดี ๆ ให้ เอ็งก็ไม่เอา! มัวแต่คิดเรื่องกามอยู่นั่นแหละ!”



คนทั้งชุมโจร รวมถึงพ่อครู…ต่างก็เห็นภูผาเป็นเด็กหนุ่มเงียบ ๆ


เช้าตื่นมาก็ตักน้ำ กวาดลานบ้าน เงียบเป็นเป่าสาก ใครถามอะไรก็แค่ “อือ” “อืม” แล้วก็เดินหนีไปอีกทาง


จนเสือจิ่งแอบหมั่นไส้อยู่บ่อยๆ


แต่ความจริงแล้ว…มันไม่ใช่แบบนั้นเลย


ไม่ใช่ว่าเขาไม่เอาถ่าน…ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจวิชา แต่เพราะสิ่งที่เขาเลือกเรียน มันไม่ใช่วิชาที่พ่อครูปลื้มสักเท่าไหร่










กลางคืนบนเชิงเขาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสือจิ่งนำขบวนลูกน้องลงมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่พวกโจรมักจะมาใช้เงินกินเที่ยว


แสงตะเกียงแขวนเรียงรายสองข้างถนน ดนตรีบรรเลงจากซอ กลองเล็กดังแว่ว ๆ ผสมกับเสียงหัวเราะของพวกหญิงสาวที่ยืนโบกมือเรียกลูกค้า


“เฮ้ย! ลูกพี่มาแล้วโว้ย!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นทันทีที่เห็นเสือจิ่งก้าวเข้ามา คนทั้งร้านเหล้าหันขวับ มองหัวหน้าโจรผู้เกรียงไกรที่มาพร้อมลูกน้องเกือบสิบคน


เสือจิ่งหัวเราะหึ ๆ แผ่ราศีเต็มที่ “เออ! วันนี้กูเลี้ยงเอง ใครอยากแดกอยากกอดก็เอาให้เต็มที่!”


“เฮ!!” ลูกน้องตะโกนลั่นเหมือนเด็ก ๆ ได้ขนม แจกันเหล้าแทบไม่พอ


ไอ้ชาติรีบกระโดดขึ้นโต๊ะก่อนใคร หยิบขวดเหล้าสาดใส่ปากตัวเองแล้วร้องเพลงโจรเพี้ยน ๆ จนชาวบ้านฮากันทั้งร้าน


“ฮ่า ๆ ๆ ไอ้ชาติ! มึงร้องเพลงหรือไล่ผีวะนั่น!” เสือจิ่งหัวเราะจนตบโต๊ะดังปัง


หญิงสาวหลายคนพากันเข้ามาล้อมโต๊ะ พวกโจรแย่งกันกอด จับแขนจับขา เสียงหัวเราะคิกคักดังไปทั่ว


สองสามสาวแทรกเข้ามาหาเสือจิ่งโดยตรง รินเหล้าให้พร้อมเสียงออดอ้อน


“พี่เสือ…วันนี้จะเลือกใครดีล่ะคะ”


“พี่เสือ ขอกอดหน่อยสิ~”


“พี่เสือ วันนี้ฉันอยากให้พี่กอดฉันแรง ๆ จัง”


เสือจิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ยกจอกเหล้าขึ้นซดรวดเดียว ใบหน้าคมเริ่มแดงจากทั้งเหล้า


เขาวางจอกลงดัง ปัง ก่อนยกยิ้มมุมปากกวน ๆ


“เลือกใครดีเหรอ? ฮึ! ก็มาพร้อมกันทั้งหมดนี่แหละ”


เสียงเฮฮากรี๊ดกร๊าดดังลั่นจนร้านแทบแตก


สาว ๆ หัวเราะคิกคัก โผเข้ามาซุกตัวข้าง ๆ พร้อมกันสามสี่คน


“พี่เสือนี่มันร้ายจริง ๆ!”


“ฮ่า ๆ ๆ ใจป๋าสุด ๆ เลยพี่เสือ!”


ลูกน้องก็หัวเราะกันเสียงดัง ไอ้ชาติถึงกับตบโต๊ะตะโกน “ลูกพี่แม่งตัวพ่อของจริง!”


เสียงดนตรีในหมู่บ้านยังดังลั่นไปทั่ว โต๊ะเหล้าเต็มไปด้วยขวดเปล่า สาว ๆ เอนกายแนบข้างหัวหน้าโจรผู้เกรียงไกร


เสือจิ่งยกจอกซดจนหยดสุดท้าย ก่อนหัวเราะหึ ๆ ดวงตาแดงก่ำจากเหล้า


“เอ้า! ไปหาที่เงียบ ๆ กันดีกว่า พี่จะพาน้อง ๆ ขึ้นสวรรค์เอง”


เสียงกรี๊ดกร๊าดดังระงม สาว ๆ โผเข้าหา พากันดึงเสือจิ่งให้ลุกขึ้นเดินเข้าห้องด้านหลังร้าน


ไอ้ชาติแอบทำหน้าทะเล้นตะโกนตาม “ลูกพี่โคตรเถื่อน! จัดไปให้พวกกูอิจฉาเลยนะ ฮ่า ๆ”


ประตูห้องไม้ถูกปิดลง ทิ้งเสียงเฮฮาไว้ข้างนอก


ด้านในมีแค่แสงตะเกียงสลัว ๆ กับร่างสาว ๆ ที่ค่อย ๆ ล้อมเข้าหา


“พี่เสือ…คืนนี้อย่าใจร้ายกับพวกฉันนักนะ”


“ใช่ค่ะพี่เสือ~ ฉันจะทำให้พี่ลืมไม่ลงเลย”


มือบาง ๆ เริ่มลูบแผ่นอกเปลือย เสียงหัวเราะแผ่วหวานกระซิบข้างหู แต่เสือจิ่งกลับนิ่งไปชั่วครู่


ดวงตาที่เคยลุกวาวด้วยแรงเหล้า…กลับพร่ามัวขึ้นอย่างบอกไม่ถูก


ในหัว…ไม่ใช่ภาพสาวตรงหน้า


แต่เป็น ดวงตาคมของภูผา


เป็นริมฝีปากที่กดทับลงมาอย่างเอาแต่ใจ


มือใหญ่ที่กำลังจะกอดร่างสาว…หยุดกลางคัน


เสือจิ่งกัดฟันแน่น หายใจแรงเหมือนคนข่มโทสะ แต่ยิ่งพยายามไล่ภาพนั้นออกไป มันกลับยิ่งชัดเจน


“เชี่ย…” เขาสบถต่ำ ๆ ตวัดแขนออกแรงสะบัดจนสาว ๆ ผงะ


“พี่เสือ…เป็นอะไรไปคะ?”


“ใช่ค่ะ ทำไมถึง…”


“ออกไป!” เสือจิ่งคำรามเสียงต่ำ ใบหน้าแดงก่ำไม่รู้เพราะเหล้าหรือความอาย


“กูบอกให้ออกไปให้หมด! กูอยากอยู่คนเดียว!”


สาว ๆ มองหน้ากันอย่างตกใจ ก่อนจะพากันถอยออกไปเงียบ ๆ ทิ้งหัวหน้าโจรใหญ่นั่งหอบอยู่กลางห้องเพียงลำพัง


เสือจิ่งกุมหน้าผากแน่น ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความหงุดหงิด


“เป็นเหี้ยอะไรของกูวะ…ผู้หญิงตรงหน้าก็มี แต่ดันอยากได้ไอ้เด็กนั่นแทน…”


เสียงขวดเหล้ากระทบพื้น ก๊อง!


หัวหน้าโจรผู้ไม่มีใครกล้าแตะ กลับนั่งหัวเสียเหมือนหมาที่หาทางปลดปล่อยไม่ได้


เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะหึ ๆ อย่างขื่น ๆ


“หรือว่ากูมันเสียคนจริง ๆ แล้ววะ”


หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ความร้อนยังคุกรุ่นตรงหว่างขา ร่างกายยังไม่ยอมสงบง่าย ๆ


และทันทีที่พยายามห้ามไม่ให้คิด…ภาพของ “ภูผา” ก็ผุดขึ้นมาเอง


ดวงตาคม ๆ ที่มองสบตอนกดร่างเขา


ริมฝีปากที่บดลงมาโดยไม่ถามสักคำ


เสียงหอบกระชั้นตอนกระแทกใส่เขาไม่หยุด


เสือจิ่งกัดฟันแน่น กำหมัดทุบพื้นไม้ดัง ตุบ


แต่ยิ่งทุบ…ไฟข้างในก็ยิ่งลุกโชน


“เชี่ย…กูจะนึกถึงมันทำไมอีกวะ”


แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อใจเขาเอง


เสือจิ่งขบกรามจนสันกรามขึ้นชัด หายใจแรงกว่าเดิม


ในหัวเขาเริ่มเผลอคิด ตอนนั้นไอ้ภูผามันทำยังไงกันนะ…


ร่างกายใหญ่โตสั่นสะท้านไม่หยุด ความร้อนแล่นพล่านลงไปกองตรงเป้ากางเกง


เขากัดฟันแน่น กำลำแข็งที่ปวดตึบอยู่ในมือตัวเอง รูดรั้งแรง ๆ ขึ้นลงเหมือนจะระบายทุกอย่างที่ค้างคาออกมา


“แม่ง…ไม่พอ…ไม่พอวะ” เขาสบถเสียงต่ำ ดวงตาแดงก่ำ


เสือจิ่งหอบแรง หัวโขกเสื่อดัง ตุบ มือยังกำลำรูดขึ้นลงจนกล้ามแขนเป็นสัน


แต่ความอึดอัดข้างในกลับไม่ลดลงเลยสักนิด มีแต่ยิ่งทวีคูณ


ภาพในหัวชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ภูผากระแทกสะโพกใส่เขา เสียงตับ ๆ ก้องหู เหงื่อหยดลงมาที่แผ่นหลัง


“เร็วอีก…แรงอีก…!” คำพูดที่เขาเคยหลุดปากในคืนนั้น หวนกลับมาตอกย้ำ


“เชี่ย…” เสือจิ่งกัดฟัน ก่อนจะตัดสินใจ มืออีกข้างเลื่อนต่ำลงไป สอดเข้าใต้สะโพกตัวเอง


ปลายนิ้วหนาแตะเข้าที่ช่องทางด้านหลังที่ยังตึงแน่น


แค่สัมผัสเบา ๆ ร่างทั้งร่างก็สะท้าน หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด


“ไอ้เหี้ย…นี่กู…” เขาพึมพำ เสียงแหบพร่า แต่กลับกดนิ้วเข้าไปทีละน้อย


ความคับแน่นที่บีบรัดนิ้วทำเอาเสือจิ่งกัดฟันแน่น หัวทิ่มลงกับหมอน


นิ้วขยับเข้าออกช้า ๆ เสียงหอบดังขึ้นทุกจังหวะ


มืออีกข้างยังรูดรั้งลำแข็งไม่หยุด พร้อมกับภาพในหัวที่เต็มไปด้วยภูผา


ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ใช่สาว ๆ ที่หัวเราะออดอ้อนเมื่อครู่ แต่เป็นไอ้เด็กเงียบที่เขาเกลียดหน้ามาตลอด


“อึก…เชี่ยเอ๊ย…ทำไมต้องเป็นมึง…”


ยิ่งสอดลึก ยิ่งเร่งแรง น้ำเสียงครางต่ำ ๆ หลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่


ทั้งร่างโยกตามแรงนิ้วที่เสียบเข้ามาเองกับมือ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ ไม่เหมือนตอนที่อีกฝ่ายกระแทกเข้ามาจริง ๆ


ในหัวมีแต่ภาพภูผากดร่างเขาลงกับพื้น กระแทกไม่หยุด จนเขาต้องร้องขอ


“เอาแรง ๆ อีก…!”


เสียงคำขอนั้นยังดังก้องอยู่ในหู


เสือจิ่งขยับแรงขึ้น จนเสียงหอบกระแทกออกมาเป็นจังหวะ


ร่างกายใหญ่โตเหงื่อชุ่มทั้งตัว สายตาพร่ามัวเหมือนคนกำลังถูกเผาในไฟสวาท


แต่แม้จะเร่งแรงแค่ไหน เขากลับรู้สึกเหมือนยังขาดอะไรไป…


สุดท้าย ร่างใหญ่ก็ชะงัก ปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง หยาดขาวกระเซ็นเปรอะหน้าท้อง


เสียงครางต่ำหลุดออกมาจนห้องไม้สะท้าน


แต่แทนที่จะโล่ง ร่างทั้งร่างกลับยิ่งเกร็ง


เสือจิ่งทิ้งตัวลงนอนหอบบนเสื่อ มองเพดานไม้พร่า ๆ น้ำเหงื่อไหลผ่านขมับ


“แม่งเอ๊ย…” เขาสบถเสียงต่ำ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด


“ต่อให้ช่วยตัวเอง…ก็ยังไม่เหมือนมึงอยู่ดี…”




--------------------------------------
ช่วงนี้เขียนคลายเครียด เลยอยากเขียนเรื่องตลกๆ ฮาๆ บ้าง
หวังว่าจะถูกใจนะครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

เลโกชิ

เป็นกำลังใจให้  มีผลงานมาให้อ่านอีกครับ

audiwoods

ไิ้อ้เสือรับแล้ว ติดใจ

GuN009

อา เสือจิ่ง เปลี่ยนไป
สนุกนะครับ รอติดตามตอนต่อๆไป
ขอบคุณนะครับ