บ้านไม้เก่าตั้งตระหง่านอยู่ปลายซอยรกร้าง สภาพเหมือนถูกทิ้งไว้ให้ลืมเลือน ฝุ่นจับทุกซอกมุม ราวกับรอใครสักคนกลับมาปลุกให้ตื่น
เจมส์จอดรถแล้วก้าวลงมายืนมอง ความเงียบของย่านนี้แตกต่างจากเมืองใหญ่ที่เขาเพิ่งจากมา มีเพียงเสียงจักจั่นแผ่วแทรกในความวังเวง
เขามาอยู่เพราะอยากหนีความวุ่นวาย งานที่กรุงเทพฯ เหนื่อยล้าเกินไป และบ้านหลังนี้คือมรดกจากญาติผู้ล่วงลับ
คืนแรกในบ้าน เจมส์เปิดไฟเพียงดวงเดียวก่อนขึ้นไปชั้นสอง เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดทำเอาขนลุกโดยไร้เหตุผล เขาหัวเราะกับตัวเองว่า
“คิดมากไป” แต่พอปิดไฟนอน ก็กลับรู้สึกเหมือนมีใครยืนมองอยู่ตรงปลายเตียง
...
เช้าถัดมา เขาเดินสำรวจบริเวณรอบบ้าน สวนที่รกทึบเต็มไปด้วยเถาวัลย์ และตรงศาลาไม้เล็ก ๆ
เจมส์กลับสะดุ้ง มีชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวซีด ดวงตาคมที่มองมาเหมือนสะกดให้หัวใจหยุดเต้น
“นายมาอยู่บ้านนี้เหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงความเศร้า
เจมส์พยักหน้าช้า ๆ “ใช่ครับ... ผมชื่อเจมส์ แล้วคุณ?”
“ทอย” ริมฝีปากบางยกยิ้ม แต่รอยยิ้มช่างแปลก ราวกับไม่ได้มาจากคนที่ยังมีลมหายใจ
( h- @; D" F& \! D8 Kหลายคืนถัดมา เจมส์เริ่มฝันซ้ำ ๆ ว่ามีมือเย็นเฉียบลูบผ่านแขน แผ่วเบาเหมือนควันไหลผ่านผิวกาย
ฝันนั้นชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเพียงจินตนาการ และทุกครั้งที่สะดุ้งตื่น เขามักได้กลิ่นหอมแผ่วบาง เหมือนกลิ่นดอกไม้กลางคืน
คืนหนึ่ง ขณะเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก เงาสะท้อนบนกระจกหน้าต่างเผยร่างชายหนุ่มที่ไม่ควรอยู่ตรงนั้น
ทอย ยืนอยู่ด้านหลังเขา ทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู
“คุณเข้ามาได้ยังไง” เจมส์ถามเสียงสั่น
ทอยเพียงก้าวเข้ามาใกล้ จนเจมส์ได้ยินเสียงลมหายใจแผ่ว แม้เย็นเยียบ แต่กลับทำให้หัวใจเต้นแรง
“เพราะผูกพัน... บ้านหลังนี้ไม่ปล่อยฉันไปไหน”
เจมส์ไม่รู้ว่าความกลัวกับแรงดึงดูดอันใดมากกว่า แต่เมื่อริมฝีปากซีดของทอยกดลงบนริมฝีปากเขา ( w9 O( X" C7 D
สัมผัสนั้นทั้งเย็นชืด ทั้งหวานร้อนราวกับไฟที่ซ่อนอยู่ใต้เถ้าถ่าน
จูบนั้นลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนเจมส์หลับตา ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองแทนคำถามที่ค้างคา
ริมฝีปากที่เย็นเฉียบบดเบียดลงมา ราวกับจะชิงลมหายใจ เจมส์หอบถี่ พยายามผลักแต่กลับไร้เรี่ยวแรง
มือของทอยสอดรอบต้นคอ ลูบช้า ๆ ลงมาตามแผ่นหลัง เส้นขนลุกเกรียวด้วยความรู้สึกที่สับสน
“คุณ... ไม่ใช่คนใช่ไหม” เจมส์ถามเสียงสั่น เมื่อริมฝีปากผละออก
ดวงตาคู่นั้นมืดลึกเหมือนบ่อน้ำไร้ก้น “ฉันตายไปนานแล้ว แต่ยังอยู่ที่นี่”
หัวใจเจมส์เต้นกระหน่ำ ความกลัวกับความปรารถนาปะทะกันในอก แต่เมื่อทอยโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง
ความลังเลทั้งหมดกลับละลายหายไป เหลือเพียงแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้าน
มือของทอยเลื่อนต่ำลงไปปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด เสียงผ้าถูกดึงออกในห้องเงียบงันชวนให้สติพร่าเลือน
ผิวกายที่เปลือยเปล่ารับสัมผัสเย็นยะเยือกของวิญญาณ ราวกับไฟและน้ำแข็งกำลังต่อสู้บนร่างเดียวกัน
เจมส์หอบแรง เมื่อริมฝีปากเย็นไล่จากต้นคอลงสู่แผ่นอก ทุกจุดที่ถูกแตะเหมือนถูกไฟช็อต แรงปรารถนาทำให้ร่างกายบิดเกร็งโดยไม่รู้ตัว
“ทำไม...” เจมส์ครางแผ่ว “ทั้งเย็น... ทั้งร้อนแบบนี้”
ทอยหัวเราะเบาในลำคอ เสียงนั้นเหมือนสะกด “เพราะนายยังมีชีวิต... ส่วนฉันคือความตาย เราเลยเติมเต็มกัน”
คำพูดยิ่งผลักให้ไฟในกายลุกโชน ร่างสองร่างแนบชิดจนไม่มีช่องว่าง ระหว่างที่ทอยกดจูบอีกครั้ง
เจมส์ก็ปล่อยมือโอบรัดเอวเขาแน่น เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเลือนหาย
ผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น ทิ้งไว้เพียงร่างเปลือยเปล่าในแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่าง
เสียงหอบกระเส่าก้องในห้องกว้าง ทั้งที่ไม่มีใครควรได้ยิน
ทอยครอบครองเขาอย่างแผ่วช้า แต่แน่วแน่ ทุกสัมผัสเจือความโหยหาของวิญญาณที่ติดค้าง
เขาจูบ ไล่เลีย และกดทับ เจมส์หอบครางด้วยเสียงที่ไม่เคยเผยต่อใคร ความเจ็บปนสุขเร่งเร้าเป็นจังหวะชวนให้สติพร่าเลือน
“อ๊ะ... ทอย...” เสียงเรียกหลุดออกมาเหมือนคำสวด
และเมื่อถึงจุดสูงสุด เจมส์ก็สั่นสะท้านทั้งร่าง ราวกับจิตวิญญาณถูกดึงออกไปบางส่วน แต่กลับทดแทนด้วยความสุขล้นจนล้นเอ่อ
ทอยกอดเขาไว้แน่น แววตาที่มองมาเต็มไปด้วยความเศร้าและโหยหา “นายคือคนแรก... ที่สัมผัสฉันได้”
หลายวันผ่านไป เจมส์แทบไม่ได้นอนเต็มตา ร่างกายเขายังจดจำสัมผัสครั้งนั้น ความสุขผสมความหลอนวนเวียนไม่หาย
และทุกคืนทอยก็ปรากฏขึ้นเหมือนเฝ้าตามติด
คืนหนึ่ง ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ฟ้าแลบวาบ เงาสะท้อนบนผนังทำให้บรรยากาศยิ่งน่าหวาดหวั่น
เจมส์พยายามข่มตาหลับ แต่กลับสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจรดต้นคอ
“ทอย...” เขาพึมพำ แต่ไม่ทันลืมตา ร่างก็ถูกพลิกให้นอนหงาย
ดวงตาคมคู่นั้นปรากฏชัดในความมืด ราวกับส่องแสงออกมาจากวิญญาณที่ไม่อาจสงบ “ฉันทนไม่ไหวแล้ว... ฉันอยากได้ยินเสียงนายอีกครั้ง”
เสียงต่ำพร่าของทอยทำเอาเจมส์ตัวสั่น ร่างทั้งร่างถูกกดตรึง มือเย็นซีดเลื่อนไปตามต้นแขน
ลำตัว และสะโพก ทุกสัมผัสเหมือนมีแรงที่มองไม่เห็นกดทับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เจมส์พยายามเอื้อมมือคว้า แต่กลับเหมือนโดนพันธนาการไว้ “นี่คุณ... กำลังสิงผมอยู่เหรอ”
ทอยไม่ตอบ มีเพียงรอยยิ้มเศร้าแฝงเสน่หา เขาก้มลงจูบ ลึกจนเจมส์หอบหายใจไม่ทัน
ลิ้นเย็นเฉียบไล้ไปตามโพรงปาก ขณะที่มืออีกข้างเลื่อนต่ำลง ครอบครองเขาอย่างแนบแน่น
เจมส์เผลอครางออกมา เสียงนั้นหลอมรวมกับเสียงฝนกระแทกหลังคา ทุกจังหวะที่ทอยเร่งเร้า
ร่างกายเจมส์ก็ยิ่งตอบสนองรุนแรง ความสุขพุ่งพล่านจนขอบตาพร่า
“อย่าต้านเลย...” เสียงกระซิบแผ่วชิดหู คล้ายสะกด “ปล่อยให้ฉันเป็นเจ้าของนายสักคืน”
เจมส์หลับตา ปล่อยให้สติถูกกลืนไปกับแรงปรารถนา ร่างกายถูกขยับตามจังหวะกดดัน ทั้งเจ็บ ทั้งสุข ทั้งหลอน
ราวกับอยู่กึ่งกลางระหว่างโลกมนุษย์กับปรโลก
เสียงครางสลับเสียงฝน เสียงเตียงสั่นสะท้านไปกับแรงกระแทกช้า ๆ แต่ลึกซึ้ง จนเจมส์ไม่อาจกลั้นเสียงตัวเองได้อีก
สุดท้าย เมื่อความเร่าร้อนพุ่งถึงขีดสุด ร่างกายเจมส์ก็สั่นสะท้านเหมือนถูกดึงวิญญาณออกอีกครั้ง
เขาทรุดหอบหนัก ท่ามกลางแขนแกร่งที่กอดรัดแน่น
ทอยมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน “ทุกครั้งที่เราเป็นหนึ่งเดียวกัน ฉันยิ่งผูกติดกับนาย...
แต่ก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะฉันไม่มีวันเป็นเหมือนนาย”
คำพูดนั้นทำให้เจมส์หนาวสะท้านไปทั้งใจ ความสุขที่เพิ่งผ่านไปแฝงด้วยเงาหลอนอันน่าหวาดหวั่น
/ z" R6 `8 l4 W3 |2 [
คืนต่อมา บ้านทั้งหลังเหมือนถูกปกคลุมด้วยความเงียบผิดปกติ ไม่มีแม้แต่เสียงจักจั่นที่เคยดัง
เจมส์เดินไปตามทางเดินไม้ชั้นสอง ความรู้สึกหนักอึ้งกดทับในอกตั้งแต่ก้าวแรก
เขารู้... ทอยกำลังจะจากไป
ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตซีดปรากฏอยู่ริมหน้าต่าง แสงจันทร์ลอดผ่าน ทำให้ใบหน้านั้นดูงดงามปนเศร้า
ดวงตาคู่นั้นมองมาเหมือนอยากจดจำทุกรายละเอียดของเจมส์
“ฉันอยู่ที่นี่มานานเกินไปแล้ว” ทอยเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาลัย “คืนที่ได้เจอนาย...
มันเหมือนฉันกลับมามีชีวิต แต่ยิ่งอยู่นาน ฉันก็ยิ่งรู้ว่าฉันแค่ทำให้นายเจ็บ”
เจมส์ส่ายหน้า ก้าวเข้าไปใกล้ กุมมือซีดที่ไม่มีความอุ่นไว้แน่น “ไม่ใช่เจ็บ... คุณทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังมีหัวใจ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากทอย ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมา จูบครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา มันอ่อนโยน ลึกซึ้ง
และเต็มไปด้วยความอาลัยที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย
เจมส์หลับตา ปล่อยให้ริมฝีปากนั้นทาบทับ ปล่อยให้มือเลื่อนกอดรัดจนแนบชิด
ร่างกายสองร่างบดเบียดราวกับจะจารึกความทรงจำครั้งสุดท้ายไว้ในเนื้อหนัง
เสียงหอบและเสียงครางก้องกังวานในความเงียบ ทุกสัมผัสรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนเจมส์แทบขาดใจ
มันไม่ใช่แค่กายสอดประสาน แต่เหมือนจิตวิญญาณกำลังหลอมรวมกัน
เขาร้องเรียกชื่อทอยครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายสั่นสะท้านจนหมดแรง
และในวินาทีที่ถึงจุดสูงสุด ทอยก็กอดเขาไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม... ก่อนจะเริ่มเลือนหายไป
“อย่าลืมฉัน...” เสียงกระซิบเบาลงเรื่อย ๆ
เจมส์พยายามไขว่คว้า แต่ในอ้อมกอดกลับว่างเปล่า ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจาง ๆ และหยดน้ำตาที่ร่วงบนหมอน
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนสาดเข้ามาในห้อง เจมส์ยังคงนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง
มองออกไปในสวนรกร้างที่เงียบสงบ เขาแตะที่อกซ้ายตัวเอง ยังคงรู้สึกถึงแรงกอดและจูบสุดท้าย
แม้ทอยจะหายไป แต่ในความเงียบงัน เขากลับมั่นใจ ว่าวิญญาณนั้นยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ บ้านหลังนี้
เฝ้าดูและผูกพันกับเขาเสมอ
เจมส์หลับตาลงอีกครั้ง และได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาในลมหายใจ
“ฉันยังอยู่ตรงนี้... เสมอ
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์