เมื่อผมข้ามมิติและต้องแต่งงานกับผู้ชาย 4 คนพร้อมกัน Ch.16

NOOFONG

ในยามสายที่อากาศสดใส ลมเย็นอ่อน ๆ พัดเอากลิ่นหอมของต้นข้าวในปลายฤดูเก็บเกี่ยวมาแตะจมูก ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ แม้ว่าอากาศจะเย็นลงจากฝนที่ตกพรำตลอดคืน แต่ผมกลับรู้สึกถึงไออุ่นรอบกาย


ท่อนแขนที่โอบไว้หลวม ๆ ไม่ได้กดน้ำหนักลงมาเลยสักนิด คล้ายกับเจ้าของแขนจะกึ่งหลับกึ่งตื่น ราวกับกลัวว่าจะเผลอทำให้ผมไม่สบายตัว


ผมยังไม่ขยับในทันที แต่ปล่อยให้ตัวเองซึมซับความอบอุ่นนั้นอีกสักครู่ เฝ้ามองเส้นผมที่ตกลงบนหมอน ผิวเนียนใต้แสงอ่อน และลมหายใจสม่ำเสมอของสวามีทั้งสี่ที่นอนล้อมรอบผมไว้ราวกับผ้าห่มอีกชั้นหนึ่ง


...บางที พวกเขาอาจไม่ได้นอนทั้งคืน คงมัวแต่ผลัดเวรกันเฝ้าผมตลอด แค่คิดถึงตรงนั้น หัวใจก็อ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว


ผมค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นจากฟูก จู่ ๆ ความรู้สึกคลื่นไส้ก็แล่นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมเอามือกุมท้อง เงยหน้าหายใจลึก ๆ พยายามกดมันไว้… แล้วย่องออกจากห้อง เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเปิดประตูเรือนไปสู่อากาศเช้าเย็นสดชื่นของชนบท


กลิ่นหญ้าชื้นกับไอดินหลังฝนชัดเจนขึ้นทันทีเมื่อก้าวออกมา เสียงไก่ขันอยู่ไกล ๆ ปนเสียงวัวที่ร้องอื๊อจากคอกด้านหลังเรือน ทุ่งข้าวสีเขียวสลับทองทอดตัวไปไกลสุดตา สายลมยามเช้าพัดยอดรวงไหวเอนเหมือนท้องทะเลขนาดย่อม ฟ้าสีฟ้าหม่นยังมีหมอกจาง ๆ ลอยอยู่


ผมย่อตัวลงตรงถังไม้ วักน้ำล้างหน้าให้สดชื่น แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นจากน้ำเย็น ก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน


ผมทรุดตัวลงข้างถัง หอบหายใจถี่ มือหนึ่งยันไว้ที่ขอบไม้ อีกมือกุมหน้าท้องที่บิดเกร็งจนชา กลืนอะไรไม่ลงแม้แต่น้ำลาย แล้วในที่สุดก็อาเจียนออกมา แม้ไม่มีอะไรให้อาเจียนจริง ๆ มีเพียงเสียงแห้ง ๆ และน้ำตาที่คลอหน่วย


ช่วงนี้มันเป็นบ่อยจนอดคิดไม่ได้ว่าร่างกายกำลังเตือนอะไรบางอย่าง...ผมไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นห่วง ทั้งที่พวกเขาเองก็น่าจะได้พักบ้าง


...หรือบางที ผมก็แค่เครียดมากเกินไป จนทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนตามไปด้วย


ผมหอบแฮ่ก พิงฝาเรือนด้วยแรงที่เหลือ หน้าร้อนผ่าวจนต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ขมับ


ในหัวผมตอนนี้มีแต่คำถาม ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงต้องเป็นผม ทำไมต้องได้รับทุกอย่างจากพวกเขา ทั้งที่…ผมไม่เคยขออะไรเลย


ผมไม่ได้ทำอะไรให้สมกับความรักที่ได้รับ


กลับกัน…ผมเอาแต่รับ และรับ และรับทุกอย่างจากพวกเขา


จนบางครั้งก็เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นภาระที่พวกเขาไม่กล้าปล่อยมือ


ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบา ๆ จากพื้นดินชื้นก็ดังใกล้เข้ามา ผมรีบลุกขึ้นยืน ทำทีเป็นกำลังล้างหน้าล้างตาต่อ แม้ลมหายใจจะยังหอบเบา ๆ อยู่ก็ตาม


“ท่านตื่นแต่เช้าเลยนะ”


เสียงของไคเรนดังขึ้นข้างหลัง เป็นน้ำเสียงนิ่ง ๆ ตามแบบฉบับของเขา แต่ฟังดูนุ่มขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย...เหมือนกำลังระวัง


ผมหันไปยิ้มให้ “อากาศดี ข้าเลยอยากออกมาสูดลมสักหน่อยน่ะ”


เขาไม่ตอบในทันที แค่เดินเข้ามาใกล้ แล้วเงียบอยู่ครู่หนึ่งราวกับจะจับจังหวะลมหายใจของผม จากนั้นจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาดให้


“ใบหน้าท่านยังแดงอยู่... ล้างหน้าเย็นไปหรือเปล่า?”


“อาจจะ” ผมหัวเราะเบา ๆ ขณะรับผ้ามาเช็ดหน้าอย่างเนียน ๆ ก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่... คนอื่นยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”


“ข้ามีหน้าที่ดูแลท่านในยามเช้า” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตากลับทอดมองมาอย่างลึกซึ้ง “แต่พอเห็นว่าท่านออกมาเพียงลำพัง ข้าก็เลยตามมา”


“ท่านพาข้าไปเดินเล่นตรงนั้นหน่อยสิ” ผมพยักพเยิดไปทางแนวต้นไม้ริมทุ่ง ไคเรนไม่พูดอะไร แค่เดินเข้ามายกแขนขึ้นรออย่างรู้ใจ ผมจึงสอดมือเข้าไปในวงแขนนั้น เดินเคียงข้างเขาไปตามทางเดิน


หมอกบางยังคงลอยอ้อยอิ่งเหนือยอดหญ้า กลิ่นดินชื้นหลังฝนชัดเจนขึ้นเมื่อเราก้าวลงบนพื้นทางเดินที่ยังเปียกนิด ๆ แสงแดดอ่อน ๆ ยามสายค่อย ๆ ไล่ความหนาวเย็นออกจากผิว


“หนาวหรือไม่?” ไคเรนเอ่ยเสียงต่ำ เหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบนัก เพราะทันทีที่ถาม เขาก็เปลี่ยนจากการเดินประคองอยู่ด้านข้างมาเป็นโอบแขนรอบไหล่ผมไว้แน่น


ผมไม่ได้ตอบเช่นกัน แค่เอนหัวพิงไหล่เขาเบา ๆ แล้วหลับตาลงครู่หนึ่ง สูดลมหายใจลึก...


“…พวกท่าน...ไม่ได้นอนกันทั้งคืนเลยใช่ไหม” ผมถามเบา ๆ


ไคเรนถอนหายใจช้า ๆ “ก็หลับ ๆ ตื่น ๆ พวกข้าคุ้นชินกับมันอยู่แล้ว ต้องคอยระวัง...จะให้หลับเต็มตาได้อย่างไรกัน”


“ถ้าไม่มีข้า…พวกท่านก็คงมีชีวิตที่ดีกว่านี้” ผมหยุดเดินเล็กน้อย ยิ้มนิด ๆ อย่างฝืดเฝื่อน แล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างขื่นขม


“บางทีข้าก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วง ที่คอยให้พวกท่านมาปกป้องอยู่เรื่อย…”


เสียงฝีเท้าของไคเรนหยุดลงเช่นกัน เขายืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ไม่เร่งเร้า ไม่ขัดขึ้นในทันที จนกระทั่งเขาเอ่ยเสียงนิ่งต่ำ แต่อบอุ่นอย่างน่าประหลาด


“ไม่เลย ฝ่าบาท…”


น้ำเสียงเขานุ่มขึ้น ราวกับเลือกใช้คำด้วยความระมัดระวังที่สุด


“พวกข้าเองก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูกเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ารู้แน่คือ...ฝ่าบาทในตอนนี้ คือคนสำคัญสำหรับพวกเรา คือแสงในชีวิตที่เคยมีแต่ความมืด...หากไม่มีท่าน พวกข้าก็คงไร้ซึ่งเป้าหมายในการมีชีวิตอยู่ต่อไป”


เขาหันมามองผมตรง ๆ แววตาสงบนิ่ง แต่ลึกซึ้ง


“เพราะฉะนั้น...ได้โปรด อย่าคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงเลย”


ผมกลืนน้ำลายลงช้า ๆ หัวใจเหมือนถูกประคองไว้ในมือเขาอย่างเบามือจนน้ำตาแทบซึม


“…นี่ท่านไม่ได้กำลังปลอบใจข้าอยู่ใช่ไหม”


ผมถามเสียงค่อย เหมือนคนกลัวจะได้ยินคำตอบตรงข้ามกับสิ่งที่หวัง


ไคเรนไม่พูด เขาแค่ส่ายหน้าอย่างเงียบ ๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แนบอก


“ไม่ใช่คำปลอบใจ แต่คือความจริงที่อยากให้ท่านรู้…”


เสียงเขานิ่ง แต่นุ่มลึกอย่างที่สุด


“แค่ท่านยังอยู่ ยิ้มให้พวกเรา ไม่หันหลังให้เรา แค่นั้น…ก็เพียงพอแล้ว”


เขากระชับมือแน่นขึ้นอีกนิด “อยู่เป็นแรงใจให้เรานะ ฝ่าบาท”


ผมเงยหน้ามองเขา มองตาเขาที่นิ่งแต่เต็มไปด้วยความจริง


“ที่ผ่านมา...พวกข้าไม่เคยได้รับความรักจากท่านเลย” ไคเรนเอ่ยเสียงเบา แผ่วแต่ชัดเจน “จนบางครั้งก็เผลอคิดไปว่า...คงไม่มีวันได้สัมผัสมันอีกแล้ว”


เขาหยุดไปครู่หนึ่ง เหมือนกลั้นหายใจ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแน่วแน่


“แต่ท่านในตอนนี้...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แววตา คำพูด และความรู้สึกของท่านเปลี่ยนไปจนพวกข้ารับรู้ได้ชัดเจน”


เขาก้มมองผมที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตานิ่งสงบ ทว่าเปี่ยมด้วยความอบอุ่น


“เพราะฉะนั้น...เพื่อท่าน พวกข้าจะทำทุกอย่างที่ทำได้ จะเป็นเสาหลักที่มั่นคง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”


ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบ ๆ ซบอยู่ในอกแกร่งของเขาที่โอบไว้แน่น มืออีกข้างยังคงลูบหลังผมช้า ๆ อย่างปลอบโยน เหมือนกำลังบอกให้ผมอยู่ตรงนี้ได้โดยไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา


ลมยามเช้าพัดเบา ๆ ทำให้ชายเสื้อปลิวไหว ก่อนจะมีแสงจาง ๆ ปรากฏขึ้นกลางอากาศ


แรนทีลก้าวออกมาจากวงแหวนเวทอย่างเงียบเชียบ ราวกับรับรู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้น เขาไม่ได้เอ่ยคำใด เพียงเดินเข้ามา แล้วใช้ปลายนิ้วลูบเส้นผมอย่างเบามือเหมือนเคย เป็นการปลอบโยนโดยไม่ต้องพูดคำปลอบใจใด ๆ


ไม่นาน เอลเซียนกับเฟลด์ก็เดินกลับมาจากทางสวน พวกเขามีตะกร้าในมือคนละใบ เต็มไปด้วยผักสด ไข่ไก่ที่เพิ่งเก็บได้ และเนื้อที่คงจะเตรียมไว้สำหรับมื้อเช้า


เอลเซียนมองมาทางผมที่น้ำตายังเปียกแก้ม แล้วเหลือบไปมองไคเรนอย่างรู้ทัน


“ท่านรังแกฝ่าบาทอีกแล้วหรือ?” เขาถามเสียงเรียบ แต่แฝงความเอ็นดูไว้เต็มเปี่ยม


“หากท่านได้กินของอร่อย จะต้องอารมณ์ดีแน่นอน” เฟลด์เอ่ยสั้น ๆ พลางยกตะกร้าในมือขึ้นเล็กน้อย แล้วหันไปพยักหน้าให้พวกเราเดินเข้าครัวกัน


พวกเขาพากันเข้าครัวไม้หลังเล็กอย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่ผมนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง ครัวที่เคยว่างเปล่ากลับเต็มไปด้วยเสียงจานกระทบกัน เสียงน้ำไหล เสียงมีดสับเบา ๆ และ...เสียงทะเลาะหยอกกันตามประสาผู้ชายหลายคนอยู่รวมกัน


“อย่าหั่นอย่างนั้นสิ มันจะเละหมด” แรนทีลขมวดคิ้วขณะมองเอลเซียนหั่นหัวหอมไม่เท่ากันสักแผ่น


“ข้าไม่ได้หั่นให้ท่านกินนี่นา” เอลเซียนบ่นกลับเสียงอู้อี้ น้ำตาไหลเพราะโดนฤทธิ์หัวหอมเข้าเต็ม ๆ “ถ้าคิดว่าทำดีกว่า ก็หั่นเองเลยสิ”


แรนทีลถอนหายใจเงียบ ๆ แต่สุดท้ายก็ขยับเข้าไปแย่งเขียงไปอย่างไม่พูดมาก


ไคเรนยืนประจำอยู่หน้าเตาไฟ ท่าทางนิ่งขรึมและจริงจังไม่ต่างจากตอนประชุมในสภา พอแรนทีลเข้าไปใกล้เตา เขาก็เอ่ยทันทีโดยไม่หันมามอง


“อย่าขยับหม้อ ข้ากะเวลาไว้แล้ว”


“ก็ข้าแค่...จะเติมเกลือนิดเดียวเอง” แรนทีลพึมพำ แล้วคีบเกลือใส่ด้วยสีหน้ารำคาญเล็กน้อย


เฟลด์ไม่พูดอะไร เขาจัดผักและวัตถุดิบลงตะกร้าใหม่อย่างเป็นระเบียบ ทำความสะอาดของทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ มือไม่เคยหยุด ขณะที่หางตายังคอยมองมาทางผมเป็นระยะ โดยไม่ต้องพูดให้รู้ว่าเขาเป็นห่วง


ผมนั่งมองภาพตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมาเบา ๆ …หนึ่งคนยืนถือมีดเหมือนจะไปออกรบ อีกคนก้มกวนซุปเหมือนกำลังปรุงยาเวทอันล้ำค่า ขณะที่อีกคนคอยชี้นิ้วควบคุมเหมือนประชุมคณะรัฐมนตรี ส่วนคนสุดท้ายที่เงียบที่สุดในกลุ่มก็กำลังตั้งใจทำหน้าที่ในส่วนของตัวเอง


พวกเขาดูเหมือนทะเลาะกันอยู่ทุกนาที แต่ในทุกการขัดคำนั้นกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยและความเคยชินระหว่างกัน






(ย้อนความเมื่อคืน หลังจากที่เซย์เรนหลับ)


เสียงฟืนในเตาผิงแตกเปรี๊ยะเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวที่แทรกเข้ามาในห้องเงียบสงบ ขณะสวามีทั้งสี่ของเซย์เรนนั่งล้อมวงกันอยู่รอบโต๊ะไม้เรียบง่ายที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง


เซย์เรนหลับไปแล้ว


เอลเซียนเทน้ำชาร้อนใส่ถ้วยด้วยมือมั่นคง ก่อนจะวางกาน้ำไว้ข้าง ๆ แรนทีลที่เพิ่งถอดเสื้อคลุมออกจากบ่า พาดไว้กับพนักเก้าอี้แบบไม่เรียบร้อยนัก


เฟลด์เอนตัวพิงพนัก เก็บดาบเล่มสั้นที่พกไว้ประจำลงข้างตัว พลางทอดสายตาไปยังเตาผิงที่ลุกวาวอยู่เงียบ ๆ ส่วนไคเรนกำลังพลิกเอกสารบางอย่างในมือช้า ๆ ด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ


ไม่มีใครพูดในทันที


จนกระทั่งเอลเซียนเอ่ยขึ้นเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


“ซาร์เอลเริ่มเข้ามายุ่งกับงานของข้าแล้ว...เขาเปลี่ยนเส้นทางส่งกำลังเสบียงโดยไม่แจ้งให้ข้าทราบล่วงหน้า และออกคำสั่งกับแม่ทัพภาคใต้โดยตรง”


แรนทีลเบ้ปากทันที “เขาคิดว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิหรืออย่างไร? ข้าก็โดนเหมือนกัน เขาแก้สูตรยาชุดหนึ่งในห้องวิจัยที่ข้าทำไว้ แล้วเซ็นชื่อข้าไปกับรายงานส่งขึ้นราชสภา ทั้งที่ข้ายังไม่ได้ตรวจทาน!”


ไคเรนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ วางเอกสารในมือ ก่อนพูดเสียงนิ่งแต่ชัดถ้อย


“เขากำลังวางรากของอำนาจให้ตัวเอง...แบบค่อยเป็นค่อยไปแต่รุกคืบชัดเจน ข้าได้รับคำเชิญให้เข้าร่วมประชุมสภาใหญ่สัปดาห์หน้า แต่ไม่มีชื่อของฝ่าบาทอยู่ในรายงานวาระ”


“ตั้งใจลบหรือแค่ลืมกันแน่…” เฟลด์พูดเสียงต่ำ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ แต่มือข้างที่กำลังหยิบถ้วยน้ำชากระชับแน่นขึ้นเล็กน้อย “คนที่เขาจะมองข้ามได้ไม่มีทางเป็นฝ่าบาทแน่”


ไคเรนพยักหน้าเบา ๆ “และหากปล่อยไว้นานกว่านี้ จุดที่เราควบคุมจะถูกดึงไปทีละจุด…ข้าไม่กลัวเรื่องอำนาจหรอก แต่ข้ากลัวว่าเขาจะหาทางกันฝ่าบาทออกจากเวทีการเมืองโดยสมบูรณ์”


“ข้าคิดว่า...พวกเรากำลังโดนแยกจากเซย์เรนทีละคน”


คำพูดนั้นของเอลเซียนทำให้ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ


แรนทีลเอามือหนุนท้ายทอย แล้วกลอกตาเบา ๆ “เฮ้อ นึกว่าจะมีแต่ข้าคิดไปเอง”


เฟลด์พูดนิ่ง ๆ ไม่เปลืองคำ “ไม่ใช่แค่คิดไปเอง”


“เขาเริ่มจากตำแหน่งในกองทัพก่อน” เอลเซียนเอ่ยเสียงนิ่ง “ตอนนี้ข้าต้องกลับไปประจำการเต็มเวลา...ไม่สามารถอยู่ที่วังหลวงได้บ่อยอย่างเคยและดูเหมือนจะมีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ตามแนวชายแดน แม้ข้าจะรู้ดีว่าโดยแท้แล้ว สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่รายงานกล่าวมา แต่หากเป็นคำสั่ง ข้าก็ต้องนำทัพไปด้วยตนเอง”


“ข้าก็ได้รับคำสั่งใหม่จากราชสภา” ไคเรนเสริม “ให้เป็นผู้แทนไปเจรจาเปิดเส้นทางการค้าสายใหม่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ต้องเดินทางเข้าไปสำรวจด้วยตัวเอง พร้อมสร้างความสัมพันธ์กับชนเผ่าในเขตนั้น...ดูเผิน ๆ เหมือนเป็นภารกิจทรงเกียรติ แต่ข้ารู้ดีว่าจริง ๆ แล้ว มันก็แค่...วิธีกันข้าออกไปจากข้างกายฝ่าบาทเท่านั้นเอง”


“ส่วนข้า...” แรนทีลหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ไม่มีตำแหน่งให้ดึงไปไหนอยู่แล้ว แต่ช่วงนี้กลับมีคนมายื่นข้อเสนอแปลก ๆ ว่าพบแหล่งพลังงานเวทมนตร์ใหม่ในป่าต้องห้าม ต้องจัดตั้งหน่วยวิจัยเพื่อสำรวจและควบคุมพลังงานที่ว่า...แน่นอนว่าต้องใช้เวลาอยู่นอกวังเป็นเดือน ๆ ฟังดูน่าสนใจใช่ไหมล่ะ แต่แค่เวลา ก็บอกอยู่แล้วว่า...ต้องการให้ข้าออกห่าง”


เฟลด์ไม่ได้พูด แต่เลื่อนสายตาไปทางประตูห้องนอนอย่างแน่นิ่ง


เขารู้ดีว่าคนที่ซาร์เอลต้องการแยกออกมากที่สุด...คือเซย์เรน


“เขาทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจพวกเรา” เอลเซียนพูดต่อเบา ๆ “แต่เพราะเขารู้ว่า...ตราบใดที่พวกเราอยู่เคียงข้างฝ่าบาท ไม่มีใครสามารถควบคุมฝ่าบาทได้จริง ๆ”


“ข้าอยากลากเจ้าหนูนั่นมานั่งฟังพวกเราคุยกันซักชั่วโมง” แรนทีลบ่นงึมงำ “ให้รู้ว่าการอยู่กับฝ่าบาทไม่ใช่เรื่องของอำนาจหรือหน้าที่...แต่เป็นเรื่องของหัวใจ”


“เราไม่สามารถทำอะไรได้ตอนนี้” ไคเรนเอ่ยช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล “หากเราขัดคำสั่งหรือแสดงท่าทีต่อต้าน จะยิ่งเป็นช่องให้เขาใช้บีบฝ่าบาทได้ง่ายขึ้น”


เฟลด์หันกลับมาสบตาพวกเขา เสียงพูดของเขายังคงหนักแน่นเหมือนทุกครั้ง “แล้วเราจะทำอย่างไร? ปล่อยให้เขาแยกพวกเราออกไปทีละคนงั้นหรือ?”


เอลเซียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดออกมาเบา ๆ


“ยอมตามน้ำก่อน...อย่างน้อยเรายังสามารถรู้ทิศทางเขา และปรับตัวตามได้ เราไม่รู้ว่าทางนั้นจะเดินหมากอะไรต่อจากนี้บ้าง”


แรนทีลพยักหน้า “ใช่ การอยู่นอกกระดาน...ไม่ได้แปลว่าเราทำอะไรไม่ได้เลย บางที...เราอาจจะมองเกมได้ชัดขึ้นจากภายนอกด้วยซ้ำ”


“เราต้องเล่นเกมนี้อย่างชาญฉลาด” ไคเรนพูด “เอาแบบนี้ เราต้องทำเหมือนว่าเรากำลังมีรอยร้าวจริง ๆ ต้องให้พวกเขาเชื่อว่าเราเริ่มแตกคอกันแล้ว”


เฟลด์ขมวดคิ้วทันที “แต่นั่นจะไม่ทำให้ฝ่าบาทเสียใจหรือ?” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อเสียงเบา “ข้าได้ยินมา...แค่ตอนที่ท่านกับแรนทีลเถียงกันเบา ๆ ฝ่าบาทยังไม่ยอมให้พวกท่านเข้าพบเลย…”


คำพูดนั้นทำให้ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทุกคนต่างหันมามองหน้ากัน ราวกับคำเตือนนั้นปลุกความลังเลในใจที่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา


“ข้ารู้” ไคเรนเอ่ยเบา ๆ “แต่ถ้าเราไม่ยอมแสดง พวกนั้นก็จะไม่เชื่อ ถ้าเขาคิดจะทำให้เราผิดใจกัน เราก็แค่เล่นตามเกมเสียหน่อย จะเป็นไรไป”


เอลเซียนถอนหายใจยาว หยิบถ้วยชาขึ้นมากระดกเพียงเล็กน้อย ก่อนวางลงช้า ๆ


“ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังอดห่วงฝ่าบาทไม่ได้อยู่ดี”


เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยต่อ


“ช่วงนี้ข้าได้รับรายงานจากสาวใช้...ว่าฝ่าบาทเสวยได้น้อยลง ทรงบ่นว่าเวียนหัวบ่อย ๆ ด้วย”


“จะให้หมอหลวงเข้ามาตรวจดูดีหรือไม่?” ไคเรนเอ่ยขึ้นทันที ดวงตานิ่งแต่วูบไหว


“ข้าตรวจให้เองก็ได้” แรนทีลพูดขึ้นบ้าง น้ำเสียงนั้นจริงจัง “ข้าเชี่ยวชาญทั้งสมุนไพรและเวทรักษาอยู่แล้ว”


เอลเซียนส่ายหน้าเล็กน้อย “ฝ่าบาททรงไม่ยอมให้ทำเช่นนั้นง่าย ๆ หรอก ต่อให้รู้สึกไม่สบายแค่ไหน ก็ยังฝืน ไม่ยอมปริปาก ข้าคิดว่า...ฝ่าบาทไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วงนั่นแหละ”


“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะร่ายเวทเสริมพลังกาย และใส่ยาบำรุงในอาหารให้ฝ่าบาทเอง”


เฟลด์ที่เงียบอยู่นานก็ขยับตัวลุกขึ้น “ข้าขอตัวไปอยู่กับฝ่าบาทก่อน… เดี๋ยวจะตื่นมาแล้วไม่เจอใคร”


ไคเรนพยักหน้า “อืม ไปเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักพวกข้าจะตามเข้าไป”


เงาสีส้มของเปลวไฟเตาผิงสะท้อนในดวงตาของทุกคน


ไม่มีคำสาบาน ไม่มีเสียงตะโกน


แต่การเงียบของพวกเขา...ชัดเจนพอจะฟังเป็นคำมั่น


ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งเซย์เรน










Talk with me.


เปงเคียด


ฝากเอาใจช่วยทุกคนด้วยนะครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

เลิฟครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

GuN009

โอ้ สถานการณ์เริ่มครุกรุ่น  ลุ้นเป็นกำลังใจต่อ
สนุกมากเลย ขอบคุณนะครับ