บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.14 อาหารเช้าของปีศาจ

Porschekub

บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.14 อาหารเช้าของปีศาจ

คำเตือนเนื้อหา: สำหรับผู้อ่านอายุ 20 ปีขึ้นไป มีเนื้อหาที่ซับซ้อนด้านจิตใจ การบงการ การยอมจำนนโดยสมัครใจ และการแสดงออกในที่สาธารณะ

เวลาประมาณตีสี่... ภายในห้องนอนใหญ่ที่บัดนี้ไม่ต่างอะไรกับสนามรบแห่งกามารมณ์ กลิ่นคาวของน้ำรักที่แห้งกรัง กลิ่นฉุนของปัสสาวะ และกลิ่นหอมหวานของกลีบกุหลาบที่ถูกบดขยี้คละคลุ้งกันจนน่าเวียนหัว ยายแป๊ดนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ร่างท้วมของหล่อนขยับเล็กน้อยพร้อมส่งเสียงกรนเบาๆ อย่างมีความสุขในฐานะผู้ชนะอย่างสมบูรณ์

แต่ข้างๆ กันนั้น... วิคเตอร์นอนลืมตาโพลงจ้องมองความมืด เปลือกตาหนักอึ้งราวกับมีเหล็กถ่วง แต่ใต้ผ้าห่ม ความต้องการที่ถูกปฏิเสธและอัดอั้นกลับร้อนรุ่มจนแทบระเบิดออกมา เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจที่กระหน่ำร้องหาการปลดปล่อย การปลดปล่อยที่ได้รับจากยายแป๊ดไม่ใช่ของเขา... มันคือชัยชนะของนาง มันคือการแสดงที่ถูกกำกับบทมาอย่างดี เขาต้องการการปลดปล่อยในรูปแบบของเขาเอง... การปลดปล่อยที่ซึ่งเขาเป็นผู้ควบคุมเกม เป็นผู้เขียนบท และเป็นนักแสดงนำแต่เพียงผู้เดียว

วิคเตอร์สบถออกมาเบาๆ เสียงลอดไรฟัน "น่าสมเพช... คิดว่าการแสดงเมื่อคืนคือกรงขัง แต่กูต่างหากคือคนคุมเกม"

เขาค่อยๆ พลิกตัวลงจากเตียงอย่างเงียบกริบราวกับนักล่า ทุกการเคลื่อนไหวถูกคำนวณมาเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้เกิดเสียงแม้แต่น้อย ฝ่าเท้าของเขาสัมผัสกับพื้นพรมหนานุ่มอย่างแผ่วเบา เขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางชาร์จอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้วแอบย่องเข้าไปในห้องน้ำหินอ่อนที่เย็นยะเยือก ล็อกประตูลงอย่างแผ่วเบา เสียง "คลิก" ของลูกบิดดังขึ้นในความเงียบ แต่ก็เบาเกินกว่าจะปลุกหญิงชราจากการหลับใหลได้

แสงสลัวจากหน้าจอมือถือส่องให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ปราศจากแววตาของทาสผู้หวาดหวั่น มีเพียงความมุ่งมั่นที่เยือกเย็น เขากดเบอร์โทรที่คุ้นเคย...

"ลุงสมชาย... ผมเอง..." เขาเอ่ยด้วยเสียงที่กระซิบและแหบพร่า "...แผนสำหรับเช้ามืดวันนี้เหมือนเดิมครับ... แต่ตอนนี้ผมอยาก 'แวะทานอาหารเช้า' ก่อนไปซ้อม"

ปลายสายเงียบไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สงบและคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้เป็นอย่างดี "ได้ครับคุณวิคเตอร์ อีก 20 นาที ผมจะไปรอที่หน้าประตูหลังนะครับ"

วิคเตอร์กดตัดสาย เขาวางโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อน ก่อนจะหันไปสบตากับภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก... ชายหนุ่มผู้เพิ่งผ่านสมรภูมิมาหมาดๆ เขาย่องเข้าไปในห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ เลือกชุดที่ต้องการอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูแล้วย่องออกจากคฤหาสน์ไปโดยไม่ให้ยายแป๊ดรู้สึกตัว

รถยนต์คันหรูจอดรออยู่ในเงามืด เมื่อวิคเตอร์ขึ้นมานั่งที่เบาะหลัง ลุงสมชายก็ค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากบริเวณคฤหาสน์อย่างเงียบเชียบ

รถวิ่งไปได้สักพัก วิคเตอร์ก็เอนหลังพิงเบาะ ถอนหายใจยาว

"ลุงอาจจะคิดว่าผมเป็นเหยื่อ... คิดว่าพวกผู้หญิงแก่ๆ พวกนั้นเป็นคนเริ่มเกม" วิคเตอร์พูดขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงของเขาเย็นชาและว่างเปล่า "ความจริงคือ... ผมเป็นคนเริ่มกับป้านวลเอง"

ลุงสมชายเหลือบมองกระจกหลัง ไม่ได้แสดงความแปลกใจ "ผมพอจะเดาได้ครับ"

วิคเตอร์ยิ้มบางๆ แววตาของเขาฉายแววดำมืด "ผมเคยเล่าให้หมอกันต์ฟังหมดแล้ว... ตอนก่อนที่อีแก่นี่จะเข้ามาในบ้านเสียอีก" เขาเล่าเรื่องราวในอดีต... จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง "ตอนนั้นผมเครียดกับการซ้อม... รู้สึกว่างเปล่า... คืนหนึ่งผมเห็นป้านวลแอบมองผมตอนซ้อมในสระที่บ้าน... สายตาของแก... มันไม่ใช่สายตาชื่นชมแบบแฟนคลับ มัน... ดิบกว่านั้น" เขาหัวเราะในลำคอ "ผมเลยลองดู... ผมเรียกแกเข้ามาในห้อง บอกให้แกนั่งดู... แล้วผมก็เริ่ม... ผมไม่ได้แตะตัวแกเลยนะลุง... ผมแค่ขอให้แกอมควยให้ผม... ขณะที่ผมนั่งมองสายตาของแกที่จ้องมองร่างกายผม"

"มันสุดยอดมาก... ความรู้สึกที่ได้เป็น 'ของสวยงาม' ในสายตาคนที่ต่ำต้อย... มันคืออำนาจที่แท้จริง" เขาพูดต่อ น้ำเสียงของเขาล่องลอยราวกับกำลังย้อนกลับไปในอดีต "มันคือการเปลี่ยนความสมบูรณ์แบบที่น่าเบื่อหน่ายให้กลายเป็นเครื่องบูชา... มันทำให้ทุกอย่างมีความหมาย" เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ แววตาเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้น "แต่หลังๆ... แกเริ่มเยอะ... มีอยู่ครั้งหนึ่ง... แกพยายามจะใช้นิ้วกับตูดผม" เขาหัวเราะแห้งๆ "ตอนนั้นผมบอกว่ามันเยอะไป... แต่เอาจริงๆ นะลุง... แม่งโคตรน่าตื่นเต้นเลย... แต่ก็น่าสมเพชฉิบหาย" เขาส่ายหัวเบาๆ "หลังจากนั้นแกก็เริ่มหึงหวง... คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของผมจริงๆ พยายามจะเข้ามาจัดการชีวิตผม... มันน่ารำคาญ"

ลุงสมชายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ "ผมเลยต้องจัดการให้ครับ... ผมสร้างเรื่องว่าป้านวลขโมยของเล็กๆ น้อยๆ ในบ้าน แล้วรายงานคุณพิมชนกไป... ท่านเชื่อสนิทใจ แล้วก็ไล่ป้านวลออกทันที"

วิคเตอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ "แม่ก็เป็นซะอย่างนี้... เขาไม่เคยอยากรู้ความจริงหรอกลุง... เขาแค่อยากให้ผมได้เหรียญทอง... เพื่อชดเชยปมที่หย่ากับพ่อ... เพื่อพิสูจน์ว่าเขาเลี้ยงลูกได้ดี... เขาคิดว่าแค่หาคนมา 'ดูแล' ให้ผมมีสมาธิก็พอแล้ว... ไม่เคยรู้เลยว่า 'การดูแล' ของพวกเรามันเป็นยังไง"

"แล้ววันนี้..." วิคเตอร์เอนตัวมาข้างหน้า แววตาของเขาลุกวาว "...ผมก็อยาก 'โชว์' อีกว่ะลุง... อยู่กับอีแป๊ดมาสองสามเดือน ผมโคตรเงี่ยนเลย... แต่มันไม่ใช่เงี่ยนแบบนั้น... มันอยากให้คนอื่นเห็น... เห็นร่างกายของผม"

ลุงสมชายไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับรู้แล้วขับรถไปเรื่อยๆ ตามท้องถนนของกรุงเทพฯ ยามเช้ามืด แสงไฟนีออนสาดส่องเข้ามาในรถเป็นระยะๆ วิคเตอร์มองผ่านกระจกรถออกไป... เห็นพนักงานกวาดถนน... คนขับแท็กซี่... ทุกสายตาที่อาจจะมองมาที่รถคันนี้ ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจเต้นแรง

รถวิ่งไปเรื่อยๆ จนมาถึงสี่แยกแห่งหนึ่งใต้สะพานลอยที่ค่อนข้างเปลี่ยว ที่นั่น... ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ มีร่างของหญิงสาวใหญ่ห้าคนนั่งจับกลุ่มกันอยู่ สภาพของพวกหล่อนบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการทำงานมาอย่างหนักหน่วงตลอดทั้งคืน

"จอดตรงนั้นแหละลุง" วิคเตอร์สั่ง

ลุงสมชายจอดรถในมุมที่มืดที่สุด ก่อนจะลดกระจกลงแล้วกวักมือเรียกหญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเข้ามาคุย

"เท่าไหร่ล่ะลุง?" หญิงคนนั้นถามเสียงยานคาง

"เจ้านายฉันเขาอารมณ์ศิลปินหน่อยนะเจ๊... เขาไม่ได้อยากเอา แต่อยากให้พวกเจ๊ช่วย 'วิจารณ์ผลงาน' ให้หน่อย... มีค่าเสียเวลาให้ห้าพัน ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นั่งดูสวยๆ"

หญิงทั้งห้าคนมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองลุงสมชายที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยสายตาดูแคลน "อะไรของลุงเนี่ย!" หญิงที่ดูมีอายุที่สุดพูดขึ้นเสียงห้วน "ให้พวกฉันดูหนังสดลุงแก่ๆ เนี่ยนะให้ตั้งห้าพัน? บ้าเปล่า! ใครจะไปอยากดู... เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว จะกลับบ้านนอน!"

วิคเตอร์ที่นั่งฟังอยู่เบาะหลังยิ้มมุมปาก เขาเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไป...

ร่างสูงสง่าของเขาอยู่ในชุดที่ดูแปลกประหลาดที่สุด... เขาสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปตัวเดียวที่เผยให้เห็นทุกสัดส่วนอย่างชัดเจน กับรองเท้ากีฬาแบรนด์ดัง บนศีรษะสวมหมวกแก๊ปสีดำปิดบังใบหน้าครึ่งบน และที่สำคัญ... เขาใส่หน้ากากอนามัยสีดำปิดบังใบหน้าครึ่งล่างไว้

เขาเดินตรงเข้าไปหากลุ่มหญิงขายบริการทั้งห้าคนด้วยท่วงท่าของนายแบบบนรันเวย์

"ไม่สนจริงๆ เหรอครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ลอดผ่านหน้ากากออกมา

หญิงทั้งห้าคนมองร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขาด้วยสายตาที่ตะลึงงัน... แต่ก็ยังคงมีท่าทีอิดออด

วิคเตอร์หัวเราะในลำคอเบาๆ... ก่อนจะค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวสายหน้ากากอนามัย... แล้วดึงมันออก

วินาทีที่ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของ "วิคเตอร์" สามีแห่งชาติ ปรากฏขึ้นอย่างเต็มตาภายใต้แสงไฟสลัว... หญิงขายบริการทั้งห้าคนก็อ้าปากค้าง... ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ มีเพียงเสียงลมหายใจที่ติดขัดของหญิงทั้งห้าและเสียงเครื่องยนต์ของรถบรรทุกที่วิ่งผ่านไปไกลๆ

"พ่อมึงเอ๊ย... หล่อฉิบหาย" หญิงที่ดูมีอายุที่สุดในกลุ่มพึมพำออกมาเป็นคนแรก เสียงแหบพร่าของหล่อนสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ "หล่อกว่าในทีวีอีกร้อยเท่า..."

วิคเตอร์ไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่ยิ้ม... รอยยิ้มของคุณชายผู้สุภาพอ่อนโยนที่พวกหล่อนเคยเห็นในทีวี

'แฟนผม... เขาบอกว่าร่างกายของผมน่าเกลียด' เขาพูดพลางเหลือบมองรอยแดงจางๆ บนตัว 'ผมแค่อยากรู้... ว่าในสายตาคนอื่น... มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ?'

เขาไม่รอคำตอบ แต่กลับหันหลังแล้วเดินนำไปยังท้ายรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ในตรอกนั้น ตัวรถที่ใหญ่โตบดบังสายตาจากถนนใหญ่ได้อย่างพอดิบพอดี มันคือเวทีการแสดงชั่วคราวที่เสี่ยงและน่าตื่นเต้นที่สุด

หญิงทั้งห้าคนมองหน้ากันอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็เดินตามเขาไปเหมือนต้องมนต์สะกด พวกหล่อนคือกลุ่มหญิงชราที่กาลเวลาได้ขโมยความงามไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงร่องรอยของชีวิตที่ตรากตรำ หญิงคนแรก ผอมเกร็งจนเห็นกระดูกไหปลาร้า แต่กลับมีหน้าอกขนาดใหญ่ที่หย่อนคล้อยจนน่าประหลาดซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดเก่าๆ คนที่สอง ใบหน้าเหี่ยวย่นราวกับลูกแอปเปิ้ลแห้ง ฟันหลอจนเป็นช่องโหว่ แต่เต้านมกลับอวบอิ่มจนล้นออกมาจากคอเสื้อที่กว้างเกินไป คนที่สามและสี่ก็ไม่ต่างกัน ร่างกายที่ผุพังไปตามวัยกลับถูกถ่วงดุลด้วยหน้าอกที่ใหญ่เกินตัวอย่างผิดธรรมชาติ ส่วนคนสุดท้าย... หญิงที่ดูมีอายุที่สุด... มีรอยสักรูปผีเสื้อที่สีซีดจางอยู่เหนือเต้านมขนาดมหึมาที่ยานจนเกือบจะถึงหน้าท้อง

ที่ท้ายรถซึ่งบดบังสายตาจากถนนใหญ่ กลิ่นไก่ทอดค้างคืนจากร้านข้างๆ ลอยปะทะจมูกผสมกับกลิ่นท่อระบายน้ำและกลิ่นฝุ่นชื้นๆ มีเพียงแสงไฟสีส้มจางๆ จากเสาไฟที่กระพริบอยู่ไกลๆ ส่องลอดเข้ามา... มันคือเวทีที่สมบูรณ์แบบที่สุด วิคเตอร์หันกลับมาเผชิญหน้ากับพวกหล่อนที่ยังยืนอออยู่ห่างๆ ด้วยท่าทีไม่แน่ใจ... ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ดึงกางเกงว่ายน้ำสีดำรัดรูปของเขาลงอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าอย่างเต็มภาคภูมิ

เขาไม่ได้ขอให้พวกหล่อนสัมผัส... แต่เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "ดูผม"

เขาเริ่มการแสดง... แต่เขาไม่ได้รีบร้อน เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ปล่อยให้สายตาที่หิวกระหายของหญิงชราทั้งห้าสำรวจร่างกายของเขาอย่างเต็มที่ ก่อนที่มือของเขาจะเริ่มเคลื่อนไหว... ปลายนิ้วเรียวยาวไล้ไปตามสันกรามที่คมคาย... ลากผ่านลำคอระหงที่เส้นเลือดเต้นตุบๆ... ก่อนจะมาหยุดที่แผงอกกว้าง เขาเกร็งกล้ามเนื้ออกเบาๆ ทำให้มันขยับเป็นลอนคลื่นใต้แสงไฟสลัว เสียงสูดลมหายใจอย่างแรงหลุดออกมาจากหญิงคนหนึ่งในกลุ่มผู้ชม

สายตาของเขาจดจ้องไปที่หญิงทั้งห้าคนนั้นตลอดเวลา เขาไม่ได้มีความสุขจากการสัมผัสร่างกายตัวเอง... แต่เขากำลังเสพสุขจากการมองเห็นความปรารถนาในแววตาของพวกหล่อนที่กำลังจ้องมองร่างกายของเขาอย่างหิวกระหายและไม่ปิดบัง เสียงหัวเราะเยาะหยันได้เงียบหายไปแล้ว... ถูกแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจที่ติดขัดและแววตาที่ลุกวาวราวกับสัตว์ป่า

มือของเขาค่อยๆ เลื่อนต่ำลง... ผ่านกล้ามท้องหกลอนที่แข็งแกร่งราวกับแผ่นเกราะ... ไปยังต้นขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก เขาบีบเคล้นมันเบาๆ แสดงให้เห็นถึงพลังที่ซ่อนอยู่ภายใน หญิงขายบริการคนหนึ่งเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของพวกหล่อนเบิกกว้าง ตาลุกวาว สะท้อนภาพร่างกายอันสมบูรณ์แบบของเขาอย่างชัดเจน

ความรู้สึกเสียวแล่นพล่านไปทั่วร่างของวิคเตอร์ มันไม่ใช่ความเสียวซ่านจากการสัมผัส... แต่เป็นความเสียวซ่านจากการถูกจ้องมอง... การได้เป็นศูนย์กลางของความปรารถนาอันดิบเถื่อน... มันคืออำนาจที่หอมหวานที่สุด

และแล้ว... มือของเขาก็เคลื่อนมาถึงจุดหมายสุดท้าย... เขากอบกุมความเป็นชายที่แข็งขืนเต็มที่ของตัวเองไว้ในมือ แต่ยังไม่ขยับ เขาหันมาถามพวกหล่อนด้วยรอยยิ้มใสซื่อ แต่แววตากลับเย็นชา 'ยายแป๊ด... คนที่ดูแลผม... เขาบอกว่าของแบบนี้น่ารังเกียจ... พวกป้าว่าจริงไหมครับ?'

หญิงคนหนึ่งกลืนน้ำลายดังเอื๊อก "ใหญ่... ใหญ่มากจ้ะพ่อคุณ"

"แล้ว... ชอบอะไรในตัวผมที่สุดครับ?" เขาถามต่อ พลางเริ่มขยับมืออย่างเชื่องช้า... เสียงครางต่ำหลุดจากลำคอของเขา "อืมมม... สุดยอด..." แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่เงยขึ้นสบตาพวกหล่อนกลับยังคงเรียบเฉยและเย็นชา

"ชอบ... ชอบกล้ามอก... แล้วก็... ตรงนั้นแหละจ้ะ" หญิงอีกคนตอบเสียงสั่น

หญิงที่ดูมีอายุที่สุดในกลุ่มค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาของหล่อนออกมา "ป้า... ขอลองจับหน่อยได้ไหมจ๊ะ?"

วิคเตอร์ยิ้มอย่างเอ็นดู "จับได้นะครับ... แต่ถนอมหน่อยนะ"

มือที่หยาบกร้านและเหี่ยวย่นสัมผัสลงบนผิวขาวเนียนของเขาอย่างแผ่วเบา แต่แล้วหญิงอีกคนกลับทรุดตัวลงคุกเข่า เตรียมจะใช้ปาก...
"เอ่อ... ไม่ดีกว่าครับป้า" วิคเตอร์ชักตัวหลบทันที น้ำเสียงของเขากลับมาสุภาพและรักษาระยะห่าง "ผมค่อนข้างอนามัยน่ะครับ" เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะถามคำถามที่แทงใจดำ "พวกป้า... เคย 'อยาก' ดูใครจริงๆ บ้างไหมครับ... ไม่ใช่เพราะเป็นงานน่ะ"

หญิงทั้งห้าคนนิ่งเงียบไป...

"แล้ว... ของผม... มันต่างจากของลูกค้าคนอื่นที่พวกป้าเคยเจอไหมครับ?" เขาถามต่อ ยิ่งตอกย้ำความเหนือกว่าของตัวเอง

เขาชี้ไปที่รอยแดงจางๆ ที่คอ "รอยพวกนี้... มันทำให้ผมน่าเกลียดลงไหมครับ... หรือว่า... มันทำให้ดูน่าเย็ดยิ่งขึ้น?"

คำถามนั้นทำให้หญิงคนหนึ่งเผลอครางออกมาเบาๆ

"ถ้าตอนนี้... พวกป้าทำอะไรกับผมก็ได้... จะทำอะไรเป็นอย่างแรกครับ?" เขาถามพลางจ้องลึกเข้าไปในตาของแต่ละคน

และก่อนที่เขาจะปลดปล่อยทุกอย่างออกมา เขาก็ถามคำถามสุดท้ายด้วยรอยยิ้มที่เย้ายวนที่สุด "ดูสายตาพวกป้าสิครับ... เหมือนอยากจะกินผมเข้าไปทั้งตัวเลย... ถ้าผมแตกตอนนี้... พวกป้าจะเสียดายไหมครับ?"

เขาหันกลับไปมองพวกหล่อนอีกครั้งด้วยแววตาที่เหนือกว่า... แววตาของผู้ควบคุมเกม "เคยเจอคนหล่อๆ มาทำอะไรแบบนี้ให้ดูไหมครับ?"

เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้น... แต่ไม่ใช่จากเขา... มันมาจากกลุ่มหญิงชราที่กำลังยืนดูอยู่อย่างลุ่มหลง

วินาทีก่อนที่เขาจะถึงจุดสุดยอด... ร่างกายของเขาตึงเครียดจนสั่นสะท้าน แต่เขากลับหยุดทุกอย่างลง เขาหันไปมองหญิงชราแต่ละคนด้วยสายตาที่ลุ่มลึกและเย้ายวน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าแต่ทรงอำนาจ "ผม... กำลังจะไปแล้วนะครับ" เขาหยุดเล็กน้อย ปล่อยให้ความตึงเครียดแขวนอยู่ในอากาศ "แต่ก่อนจะไป... ผมอยากจะมอบ 'ของที่ระลึก' ให้พวกป้า... เป็นการขอบคุณที่มาเป็นผู้ชมให้ผมในวันนี้... จะเป็นเกียรติอนุญาตให้ผมใช้ 'ควย' ของผม... สัมผัสใบหน้าของพวกป้าได้ไหมครับ?"

คำถามที่ทั้งสุภาพและหยาบคายในเวลาเดียวกันนั้นทำให้หญิงชราทั้งห้าคนชะงักไป พวกหล่อนมองหน้ากันอย่างไม่แน่ใจ แต่แววตาที่หิวกระหายนั้นคือคำตอบอยู่แล้ว หญิงที่ดูมีอายุที่สุดพยักหน้าช้าๆ เป็นคนแรก

วิคเตอร์ยิ้มอย่างพึงพอใจ... เขาเดินเข้าไปหาหญิงชราแต่ละคน... แล้วใช้ท่อนควยที่แข็งขืนและร้อนผ่าวของเขา ประทับตรา ลงบนใบหน้าที่เหี่ยวย่นของพวกหล่อนเบาๆ... แปะ... แปะ... เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นในความเงียบ มันไม่ใช่การฟาด แต่คือการตีตรา... การประกาศชัยชนะที่ได้รับการ "อนุญาต" อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด ก่อนที่เขาจะหันกลับมา... แล้วปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนหมดสิ้น

หลังจากที่เขาปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนหมดสิ้น คุณชายนักว่ายน้ำยืนหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายที่เคยตึงเครียดผ่อนคลายลง ใบหน้าของปีศาจค่อยๆ เลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยแววตาที่ดูสับสนและรู้สึกผิดเล็กน้อย... แววตาของ "คุณชายวิคเตอร์" คนเดิม เขารีบดึงกางเกงว่ายน้ำขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินไปที่รถแล้วหยิบเงินสดจำนวนหนึ่งออกมา

เขายื่นเงินให้หญิงชราแต่ละคน... คนละหนึ่งพันบาท

"ขอโทษด้วยนะครับคุณป้า" เขายกมือไหว้พวกหล่อนอย่างนอบน้อม "ผม... ผมก็มีด้านมืดของตัวเองเหมือนกัน... ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนผมนะครับ"

เขายิ้มบางๆ... รอยยิ้มที่ดูจริงใจและเศร้าสร้อย "ยังไงก็... อย่าลืมเชียร์ผมด้วยนะครับ"

บนรถยนต์ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังสระว่ายน้ำ พระอาทิตย์ได้ขึ้นแล้ว บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบที่เข้าใจกัน ลุงสมชายยื่นขวดน้ำเย็นๆ กับผ้าขนหนูผืนเล็กให้เขาโดยไม่พูดอะไร

วิคเตอร์รับมาดื่มและเช็ดหน้า เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู... พบข้อความจากยายแป๊ดที่เพิ่งส่งมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

"ตื่นมาไม่เจอ... ออกไปไหนมาคะคุณชายทาส ;)"

เขายิ้มบางๆ ที่มุมปาก ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วและแนบเนียน

"ไปวิ่งตอนเช้ามาครับยาย... อยากวอร์มร่างกายให้พร้อมสำหรับซ้อมวันนี้ครับ"

ข้อความตอบกลับจากยายแป๊ดเด้งขึ้นมาทันที... พร้อมกับรูปถ่ายหน้าจอแอปพลิเคชัน GPS ที่ติดตามรถของลุงสมชาย ซึ่งจอดนิ่งอยู่ที่สี่แยกนั้นเป็นเวลานาน ตามมาด้วยข้อความว่า 'การวิ่งของคุณชายน่าสนุกนะคะ... แต่การละเมิดคำสั่งโดยไม่ได้รับอนุญาตมีโทษยังไง... จำได้ไหมคะ?'

รถจอดลงที่หน้าสระว่ายน้ำทีมชาติ วิคเตอร์ก้าวลงจากรถ เขาปรับชุดออกกำลังกายให้เข้าที่ หายใจเข้าลึกๆ... ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยความลับดำมืดจากตรอกข้างทางเมื่อครู่ได้หายไป กลายเป็น "วิคเตอร์" นักกีฬาทีมชาติผู้สุภาพและมุ่งมั่นคนเดิม เขายิ้มทักทายเพื่อนร่วมทีมที่เดินสวนมาอย่างเป็นธรรมชาติ

เขานึกถึงยายแป๊ดที่รอคอยการกลับไป "ลงโทษ" ของเขาที่บ้านในตอนเย็น... และเขาก็รู้สึกถึงอำนาจที่เหนือกว่าอย่างแท้จริง

วิคเตอร์หันกลับมาที่รถ เคาะกระจกเบาๆ ลุงสมชายลดกระจกลง "ลุงครับ... คืนนี้ผมคงโดนหนักแน่" เขายิ้มมุมปาก "แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ... ยิ่งอีแก่นั่นลงโทษผมหนักเท่าไหร่... ผมก็ยิ่งว่ายเร็วขึ้นเท่านั้น... สุดท้ายแล้ว... เราทุกคนก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ"

(จบตอนที่ 14)

Vivaboy

เมื่อไหร่ วิคเตอร์จะได้คุมเกมส์ซักที รู้สึกว่าอีแก่ จะเริ่มเยอะละ

netnet132526

ติดตามนะ

lekthai

ขอบคุณเสวดี

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Pakatidtee

ขอบคุณครับ

BOOTTUM

ขอบคุณครับ

นิโหน่ย

ขอบคุณมากๆค่ะะะ รอวิคเตอร์มาเสมอออ อยากเห็นวิคเตอร์คุมเกมส์มากกกก

phanumard

ขอบคุณครับ

Peakky

ขอบคุณครับ

Astrophille

รอติดตามตอนต่อไป เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ง
ขอบคุณมากๆนะครับ 😍

Vza

ขอบคุณคับ

KAMINKK

ขอบคุณครับ

Alikesky280

สุดยอด

Alikesky280

สุดยอดครับ

toyladygaga

ขอบคุณครับ

nutt'Za

วาสนาหัาป้ามาก หนูก็อยากเห็นพี่วิคเตอร์ โชว์ให้ดู งื้อออ

Wachirax

ตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่คับ