วิวาห์ป่วนซ่อนรัก[Ep.5]

NOOFONG

Ep.5 มาเที่ยวหรือมาฮันนีมูน




หลังจากที่ผมนั่งถอนหายใจไปเกือบสิบรอบติด ๆ จนเริ่มเวียนหัว ไอ้ลีโอก็เริ่มเหล่มองอย่างจับผิด ก่อนจะเอาหน้าเข้ามาใกล้แบบจงใจ


ผมเบ้ปากใส่แล้วดันหัวมันออกไปแบบไม่ต้องคิด “จะเข้ามาใกล้อะไรนักหนา รำคาญ”


แต่ก็เท่านั้นแหละ... ดันออกไปไม่ถึงสามวิ หน้ามันก็ย้อนกลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมอีกแล้ว


ผมถอนหายใจอีกรอบก่อนก้มดูข้อมูลการจองห้องพักในโทรศัพท์ เช็คอินเที่ยง ตอนนี้ต้องไปขึ้นเรือเฟอร์รี่ให้ทัน


โชคดีที่มาทันตอนเรือกำลังจะออก พอจอดใต้ท้องเรือปุ๊บ ผมก็รีบกระโดดลงแล้ววิ่งขึ้นเรือไปนั่งชั้นบน ช่วงนี้แดดกำลังดี ลมก็พัดเย็น ๆ วิวรอบตัวเต็มไปด้วยน้ำทะเลสีฟ้าใส กับเกาะที่เห็นอยู่ลิบ ๆ ราวกับภาพในโปสต์การ์ด


“ชอบทะเลหรอ” เสียงมันดังมาข้าง ๆ ก่อนจะยื่นขวดน้ำเย็น ๆ ที่เพิ่งซื้อมายื่นให้


ผมรับไว้โดยไม่คิดมาก กระดกเข้าไปหนึ่งอึก แล้วตอบสั้น ๆ “อือ มองแล้วใจมันสบายดี”


ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่ผมอยากหนีเรื่องวุ่นวาย ผมก็มักจะหนีมาทะเลนี่แหละ อยากตัดขาดจากโลกบ้างอะไรบ้าง


คนอื่นอาจจะมองว่าชีวิตผมดี ลูกคุณหนูมีเงินใช้ ชีวิตไม่มีคำว่าลำบาก แต่เรื่องหนึ่งที่ผมไม่มีสิทธิ์เลือกเลย ก็คือ “คู่ชีวิต”


ผมทอดสายตามองฟ้าที่ตัดกับเส้นขอบทะเล แล้วคิดไปถึงเรื่องในอดีต บางอย่างที่ผมอยากลืมมันให้หมด ถ้าไม่ติดว่าอยู่ดี ๆ ไอ้คนที่เคยอยู่ในความทรงจำดันโผล่มาอีกครั้ง ในร่างของผู้ชายที่หล่อจัด หุ่นโคตรดี แบบที่คนมีแฟนเป็นผู้หญิงอย่างผมยังต้องเผลอมองซ้ำ


ทุกคนในบ้านผมดันพากันเชียร์หมอนี่กันใหญ่ แถมยังขุดเอาสัญญาบ้าบออะไรไม่รู้ มาอ้างว่าผมต้องแต่งงานกับหมอนี่ เพราะมันเป็นข้อตกลงที่มีไว้ตั้งแต่ก่อนผมจะลืมตาดูโลกซะอีก


ผมเผลอถอนหายใจอีกที จ้องทะเลตรงหน้าเหมือนจะถามว่า


ถ้ากระโดดลงไปตอนนี้เลย จะมีปลาหรือปูสักตัวสงสารแล้วพาหนีไปได้มั้ย…


“คิดอะไรอยู่อ่ะ หน้าเครียดเชียว”


เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมกับมือของมันที่ยกขึ้นมา เกลี่ยผมหน้าผากผมเบา ๆ แบบไม่ขออนุญาต


ผมหันขวับไปหา พร้อมขมวดคิ้ว “อย่ามาแตะหัวกู กูไม่ได้สนิทกับมึงขนาดนั้น”


มันไม่ตอบ แต่ยิ้ม...ยิ้มแบบที่กวนประสาทโคตร ๆ


เหมือนรู้ทันทุกความคิดในหัวผมแล้วเลือกจะไม่พูด ยิ่งเห็นมันยิ้มแบบนั้น ผมนี่อยากฟาดขวดน้ำใส่หน้ามันเดี๋ยวนั้นเลย ให้รู้แล้วรู้รอด


หลังจากนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฟังเสียงลม เสียงคลื่น กระทั่งเรือเริ่มมองเห็นฝั่งของเกาะ ไม่นานผมกับลีโอก็กลับเข้ามานั่งอยู่ในรถ พอเรือเทียบท่าก็ขับออกมา ผมอ่านชื่อที่พัก ก่อนจะทำหน้าที่บอกทางให้ลีโอขับไป


“เออ เนี่ย เลี้ยวตรงนี้ ข้างหน้าอีกหน่อยก็ถึงแล้ว”


ลีโอไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วเลี้ยวตามที่บอก


ถึงที่พัก ผมเดินเข้าไปเช็กอิน ส่วนลีโอเดินตามหลังมาพร้อมกระเป๋า ไม่ต้องเอ่ยปากขอ มันก็หยิบไปจัดการให้หมด


พอเปิดประตูห้องเข้าไป ผมถึงกับอึ้งกับวิวหลักล้านตรงหน้า


ทะเลสีฟ้าครามโอบล้อมไปสุดลูกหูลูกตา ต้นมะพร้าวไหวเอนตามแรงลม ระเบียงกว้างเปิดโล่งมองเห็นเกาะไกล ๆ พร้อมอ่างอาบน้ำกลางแจ้งสุดหรูที่โคตรน่าแช่ให้หายเหนื่อย …ถ้าไม่ติดว่ามากับมันนะ


ผมเดินเข้าไปวางของ ก่อนจะหันไปบอกเสียงห้วน


“คืนนี้มึงนอนนั่น” ผมชี้ไปที่โซฟามุมห้องแบบไม่ลังเล


ลีโอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ “แม่นายจองให้เรานอนด้วยกันนะ”


“นอนเตียงเดียวกับมึงเนี่ยนะ? ฝันไปเหอะ!”


“แน่ใจ ว่าอยากนอนคนเดียว”


“เออ! แน่ใจโคตร ๆ กูไม่ชอบให้ใครมานอนข้าง ๆ โดยเฉพาะควายตัวโตอย่างมึง ถ้ามึงเป็นสาวตัวเล็กน่ากอดยังว่าไปอย่าง นี่แม่ง...แค่หายใจก็รำคาญแล้ว”


สีหน้าของลีโอดูก็รู้ว่าไม่พอใจ แต่มันก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร ผมก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว เกลียดกันไปเลยยิ่งดี จะได้ถอดใจเร็ว ๆ แล้วเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นไปเอง


ไม่รู้โว้ย!


พอผมไม่พูด มันก็ไม่พูดเหมือนกัน ทั้งห้องเลยเงียบสนิท จนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองชัดเจนเกินไป


ลีโอนั่งจัดของเงียบ ๆ ฝั่งหนึ่ง ส่วนผมก็หนีออกมานั่งรับลมตรงระเบียง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว แต่ในหัวผมกลับยุ่งเหยิงยิ่งกว่า


ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ว่ากำลังโกรธมันเรื่องอะไร ทั้งที่ปากก็บอกไปแล้วว่า ‘ไม่เป็นไร’


แต่ในใจก็ยังอดคิดถึงไม่ได้ว่า มันจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผมบ้างไหม แล้วทำไมต้องคิดด้วยวะ? ทำไมต้องเป็นห่วงความรู้สึกมันด้วยไม่รู้


ก็แค่อยากให้มันหงุดหงิด จนถอดใจ แต่พอมันไม่พูด ไม่โต้ตอบอะไรเลย อยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนคนที่เป็นฝ่ายแพ้ซะเอง


ผมนั่งกัดฟันอยู่เงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะหลุดปากออกไป


“กูหิวแล้ว… ไปหาอะไรกินกัน”


ลีโอเงยหน้ามามองผม ถึงสายตามันจะดูนิ่งกว่าปกติ แต่ปากมันก็ยิ้มเล็กๆ ให้ผม


“อืม… อยากกินอะไรล่ะ?”


“ตอนขับรถผ่านมา กูเห็นร้านบุฟเฟ่ต์หมูกระทะกุ้งเผา… ไปกินร้านนั้นแหละ”


“ได้สิ” มันตอบแค่นั้น ก่อนจะหันไปเก็บของ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว


ผมเดินลงมารอที่ชั้นล่างของที่พัก เพราะร้านที่ว่าอยู่ไม่ไกล เลยตกลงกันว่าจะเดินไป จะได้เดินดูอะไรเพลิน ๆ ไปด้วยระหว่างทาง


ตอนนี้พระอาทิตย์ยังไม่ตก บรรยากาศเลยยังสบาย ๆ ผู้คนเริ่มคึกคักขึ้น ทั้งนักท่องเที่ยวต่างชาติที่เดินปะปนกันไปตามสองข้างทาง


“ลีโอ มึงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไง สวยมั้ย นั่นสเปกกูเลยว่ะ” ผมโบ้ยปากไปทางหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินสวนมา ใส่เดรสขาวพริ้วกับรองเท้าผ้าใบ ดูน่ารักสดใสแบบที่ใครเห็นก็ต้องหันมอง


ผมถามแบบไม่คิดอะไรหรอก เคยชินที่เวลามีอะไรเข้าตาก็จะหันไปแซะกับเพื่อนผู้ชายเหมือนปกติ เพราะกูมันก็ชอบผู้หญิงไง


ลีโอหันไปมองแวบเดียว แล้วกลับมามองหน้าผม


แทนที่จะตอบอะไร มันกลับคว้าข้อมือผมกระชากเบา ๆ จนตัวเซเข้าไปใกล้


แต่นี่…มันใกล้เกินไปหน่อยมั้ย


“มองฉันแทนได้มั้ย” มันพูดเบา ๆ แต่เสียงนั้นกลับดังชัดเจนในหัว เหมือนทุกเสียงรอบข้างหายไปในพริบตา


ผมชะงัก หัวใจเหมือนหลุดจังหวะไปครู่หนึ่ง


“มึง—” ผมทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สายตาของมันยังมองมาไม่วางตา ใบหน้าห่างกันไม่กี่เซนต์ ลมหายใจอุ่น ๆ ปะทะปลายจมูกผมจนรู้สึกได้


ไม่มีรอยยิ้มแบบเมื่อกี้ ไม่มีคำแซวเหมือนทุกที มีแค่แววตานิ่ง ๆ นั่น... ที่ทำให้ใจผมสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล


ผมเบือนหน้าหนีออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วแกะมือมันออกอย่างพยายามไม่ให้ดูรุนแรง


“มึงเป็นอะไรเนี่ย ลีโอ… กูแค่แซวเล่นเฉย ๆ” เสียงผมเบาลงกว่าที่ตั้งใจไว้หน่อย


“ฉันรู้” มันตอบสั้น ๆ เหมือนไม่ได้โกรธ แต่ก็ไม่ยอมสบตาผมเหมือนเดิมอีกแล้ว


เราต่างเดินเงียบไปสักพัก ผมรู้สึกเหมือนอากาศตอนเย็นมันอึดอัดขึ้นมานิด ๆ ทั้งที่หมูกระทะกุ้งเผาก็ยังรออยู่ตรงหน้า แต่ตอนนี้... ผมกลับรู้สึกเหมือนความหิวหายไปเฉย ๆ


พอถึงร้าน ผมก็เลือกนั่งตรงมุมที่ลมพัดสบายที่สุด ขณะที่ลีโอเดินแยกไปหยิบของเงียบ ๆ ก่อนจะกลับมาพร้อมกุ้งสดเต็มจาน แล้วย่างให้ผมอย่างคล่องมือ โดยไม่ต้องเอ่ยปาก


“กูย่างเองก็ได้ มึงอยากกินอะไรก็ไปตักไป ไม่ต้องมาคอยบริการกูขนาดนี้”


“ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย” มันยักไหล่ “นายก็แค่รอกินอย่างเดียวพอ”


…ไอ้เวรนี่ ทำไมต้องมาเอาใจกันนักวะ


ผมนั่งเงียบ ปล่อยให้กลิ่นกุ้งย่างคลุ้งอยู่ในอากาศ พลางคิดเรื่องการแต่งงานวนซ้ำอยู่ในหัว กุ้งสุกพอดี ลีโอก็พลิกอย่างใจเย็น แล้วคีบใส่จานให้ผม


ไม่พอ… มันยังนั่งแกะเปลือกให้อีก


เหลือแค่อย่างเดียว คือเคี้ยวมาป้อนให้


ผมหรี่ตามองมันอย่างหมั่นไส้


การแต่งงานของผมตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน แต่มันเกี่ยวพันถึงทั้งบ้าน ทั้งธุรกิจ ถ้าผมไม่ยอมแต่ง บ้านลีโอก็จะไม่สนับสนุนเงินลงทุน ธุรกิจครอบครัวผมก็จะขาดสภาพคล่อง และสุดท้าย... บ้านผมอาจถึงขั้นล้มละลาย


ส่วนตัวผม... ก็คงต้องใช้ชีวิตอยู่ข้างถนนจริง ๆ


แค่นึกภาพนั้น ท้องไส้ก็พลิกขึ้นมาเฉย ๆ ทั้งที่กุ้งตรงหน้าน่าจะหอมจนกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน


ผมวางตะเกียบแล้วเงยหน้ามองมันตรง ๆ


“ลีโอ กูว่าเราควรคุยกันแบบจริงจังซักที”


“อืม… จะเริ่มจากเรื่องไหนก่อนดีล่ะ?” มันถามหน้าตาเฉย แต่สายตามีแววล้อเลียนบาง ๆ ที่ชวนหงุดหงิด


ผมถอนหายใจ


“มึงรู้ใช่มั้ย ว่ากูลำบากใจ... เรื่องที่พวกผู้ใหญ่กดดันให้เราแต่งงานกัน”


“แต่ฉันไม่ลำบากใจเลยนะ” มันพูดหน้าตาเฉยเหมือนคุยเรื่องอากาศ


“ไอ้นี่...” ผมมองมันค้อน “กูไม่ได้ชอบผู้ชาย มึงดูปากกูนะ กู.ไม่.ได้.ชอบ.ผู้.ชาย โดยเฉพาะมึง”


“แน่ใจเหรอ?” มันถามพลางเอนตัวเข้ามาใกล้นิด ๆ มุมปากยกยิ้มกวน ๆ


ผมยกตะเกียบชี้หน้ามัน “อย่ากวนตีน กูจริงจังอยู่”


“โอเค ๆ จริงจังก็ได้” มันยกมือสองข้างเหมือนยอมแพ้ “ฉันเคยบอกแล้ว ว่ามันคือตัวเลือกของนาย ฉันจะไม่บังคับอะไรทั้งนั้น จะให้ฉันเป็นแค่ทางออกชั่วคราวก็ได้ ฉันยอมหมด”


ผมกำลังจะถอนหายใจโล่ง ๆ แต่เสียงมันยังไม่หยุด


“แค่ถ้าวันไหนฉันต้องการนายขึ้นมา นายห้ามปฏิเสธ”


ผมหันขวับไปมองหน้ามัน “มึงกำลังต่อรองอะไรของมึงวะ”


“เปล่าเลย” มันยิ้มอีกครั้ง “แค่บอกเงื่อนไขไว้ล่วงหน้าเฉย ๆ”


“งั้นกูขอบอกเงื่อนไขของกูบ้าง กูจะไม่มีวันรักผู้ชาย และยิ่งไม่มีวันรักมึง เข้าใจตรงกันนะ”


“โอเค” มันพยักหน้าอย่างใจเย็น “ภายในสามปี ถ้าฉันยังทำให้นายรักฉันไม่ได้ ฉันจะยอมหย่าให้ โดยที่บ้านนายยังได้ผลประโยชน์ครบ ฉันจะไม่ถอนเงิน ไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น”


ผมเลิกคิ้วมองมัน “พูดเองนะ อย่ามาเบี้ยวทีหลังล่ะ”


“ไม่เบี้ยวแน่นอน” มันพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะยิ้มมุมปาก “แต่ถ้านายดันรักฉันก่อนครบสามปีล่ะก็… ฉันก็ถือว่าเกมนี้วินทั้งสองฝ่ายแล้วกัน”


ผมเหยียดปาก


“มึงฝันไปเถอะ ก็แค่สามปีเอง สบายมาก ยังไงกูก็ไม่มีวันรักผู้ชายตัวเท่าควายอย่างมึงได้ลงคอหรอก”


แต่ไม่รู้ทำไม อยู่ดี ๆ กุ้งในจานก็เริ่มอร่อยขึ้นอย่างน่าประหลาด


----------------------------------------
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ
รักคนอ่าน

nuangnut1996

สนุกมากครับ

view99

ต่อเลย