Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.10 โครงการปันน้ำใจ-งานบ้าน

insomniac

Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.10 โครงการปันน้ำใจ-งานบ้าน


/10/


เสียงไมโครโฟนไมค์ลอยหอนเบา ๆ กลางห้องประชุมใหญ่ชั้นสิบ ที่พนักงานทั้งบริษัทกำลังนั่งเรียงกันแน่นไปจนสุดผนังกระจกบานใหญ่ ห้องสว่างด้วยไฟดาวน์ไลท์สีขาวสะอาด กับป้ายไวนิลแผ่นใหญ่ข้างเวทีที่พิมพ์หัวข้อ “โครงการ SPIRIT VOLUNTEER – ปันน้ำใจให้เพื่อนร่วมงาน” ตัวอักษรหนาสีฟ้าอมเขียวตัดกับโลโก้บริษัท


โต๊ะแถวหน้ามีแต่ป้ายม่วงนั่งเรียงกันเรียบร้อย ใครมาก่อนนั่งไขว่ห้าง ใครมาทีหลังโบกมือถือเตรียมถ่ายรูปช็อตเปิดตัว บนเวทียืนเด่นคือหัวหน้า HR เสื้อเชิ้ตสีอ่อนพับแขนถึงศอก ยิ้มกว้างจับไมค์ด้วยท่าทีราวกับกำลังจะประกาศข่าวดีที่ทุกคนรอคอย


เสียงปรบมือประปรายดังขึ้น เมื่อหัวหน้า HR เคลียร์เสียงก่อนพูดประโยคแรก “สวัสดีค่ะ ทุกคน วันนี้ถือเป็นวันสำคัญนะคะ ที่เราจะเปิดตัว Spirit Volunteer อย่างเป็นทางการ!”


เสียงปรบมือรอบสอง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ ของกลุ่มป้ายม่วงที่หันมองหน้ากันอย่างรู้กันอยู่แล้วว่ามันคืออะไร — แต่ที่นั่งท้ายสุดตรงมุมริมประตู พีทนั่งอยู่ในกลุ่มป้ายแดง แผ่นหลังชื้นเหงื่อทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ สายตาเขาจ้องโลโก้โครงการบนเวทีแน่นิ่ง


หัวหน้า HR ยังคงพูดเสียงใส “เป้าหมายของเรา คือการสร้างวัฒนธรรม แบ่งน้ำใจ คนเก่งของบริษัทจะมีสิทธิ์จองน้อง ๆ ฝ่าย Support ป้ายแดงไปช่วยงานที่บ้านได้ ตามความสมัครใจนะคะ! เพื่อสร้าง Engagement ความอบอุ่น ความผูกพัน และลดระยะห่างระหว่าง Talent กับ Support ของเรา!”


คำว่า ตามความสมัครใจ กระแทกเข้าอกพีทราวกับมีคนตะโกนใส่หู เขายกมือลูบต้นขาใต้โต๊ะ ฝ่ามือสัมผัสสายป้ายชื่อสีแดงที่ห้อยอยู่กลางอก — แถบสีที่ไม่มีสิทธิ์ขัดอะไรได้จริงเลยแม้แต่น้อย


เสียงหัวหน้า HR ยังปลุกบรรยากาศต่อ “ส่วนใครที่ร่วมโครงการ ครบเกณฑ์จะได้รับชั่วโมง Volunteer ในแฟ้มบุคลากร ช่วยเสริมโปรไฟล์ Spirit ยอดเยี่ยม เห็นมั้ยคะ ดีต่อทุกคนจริง ๆ!”


เสียงหัวเราะ เสียงตบมือของแถวป้ายม่วงดังย้ำไปทั่วห้อง เสียงใครบางคนกระซิบหัวเราะ “จิตอาสาสิทธิ์พิเศษ ฮ่า ๆ” พีทได้ยินแว่ว ๆ จากแถวสอง แต่เขาแสร้งทำเป็นก้มหน้ากดปากกาในมือ กดซ้ำจนสันนิ้วขาวซีด


หัวหน้า HR ยกมือเป็นเชิงปิดท้าย “ทุกคนพร้อมนะคะ ออฟฟิศของเราจะอบอุ่นขึ้นอีกหลายเท่า ใครอยากใกล้ชิดน้อง Support มากขึ้น รีบจองคิวได้เลยค่ะ!”


เสียงฮือฮาคลอไปกับเสียงกดมือถือจองสิทธิ์ — กลุ่มป้ายม่วงลุกขึ้นหัวเราะแลกเปลี่ยนคิวกันเหมือนจองโต๊ะร้านเหล้า


พีทยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม หางตาเห็นชื่อ PEET | RED TAG ขึ้นแจ้งเตือนเป็นชื่อแรกในหน้า Volunteer List ที่แผงจอโทรทัศน์ข้างเวที เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากคนไม่รู้หน้า แต่รู้แน่ว่าจะเป็น “เจ้านาย” ในวันหยุดของเขา


เสียง HR จางไป เหลือแค่เสียงหัวใจเขาที่เต้นอื้ออึงในอก พีทรู้แล้วว่าคำว่า จิตอาสา ไม่มีอยู่จริง ไม่มีใครถามเขาสักคำว่าอยากช่วยหรือเปล่า — มีแต่ชื่อเขาที่ถูกกดจอง เหมือนสั่งซื้ออะไรสักอย่าง ที่พร้อมจัดส่งถึงหน้าบ้านพร้อมเหงื่อและร่างกายที่ไม่มีวันปฏิเสธได้เลย


วันเสาร์ แปดโมงเช้า


เสียงแจ้งเตือนในมือถือพีทเด้งรัวตั้งแต่ตีห้า — ไลน์กลุ่ม SPIRIT Volunteer ที่ HR สร้างไว้ขึ้นชื่อเขาเป็นแถวใหญ่ข้างหลังคำว่า “Assigned” มีชื่อพี่ธีร์ Senior Creative ห้อยป้ายม่วงตามด้วยหัวข้อย่อย “บ้านส่วนตัว : งานจิปาถะ / 1 วันเต็ม”


พีทอ่านแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลาย บอกตัวเองซ้ำว่า ไม่ไปไม่ได้ คำว่า “ไม่ไป” สำหรับป้ายแดงแปลว่าต้องเขียนใบลา พร้อมเหตุผล “เหตุผลส่วนตัว” ที่ไม่มีใครอนุมัติ ที่แย่กว่าคือ HR จะขีดวงกลมแดงหลังชื่อเขาไว้ในไฟล์ Spirit Report ตลอดเดือน


เขาใส่เสื้อยืดสีเทาเก่า กางเกงยีนส์ ขึ้นรถไฟฟ้าตรงไปยังหมู่บ้านที่อยู่ชานเมือง — บ้านพี่ธีร์เป็นทาวน์โฮมสามชั้น หน้าประตูรั้วติดสติ๊กเกอร์โลโก้บริษัทสีม่วงแสดงถึงความภาคภูมิในที่มีต่องานที่ทำของเจ้าของบ้าน


ธีร์เปิดประตูต้อนรับพีทด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ใส่เสื้อยืดพับแขนกับกางเกงขาสั้น ดูสบายเหมือนวันหยุดธรรมดาของคนมีงานทำหนักทั้งสัปดาห์


“มาแล้วเหรอ ไอ้พีท…” เสียงเรียกธรรมดาแต่คำขึ้นต้นเหมือนสลักกรอบให้พีทรู้ว่าเขาคือ ของใคร ตลอดวันนี้


ธีร์ยื่นน้ำเปล่าให้แก้วหนึ่ง แล้วชี้กองกล่องลังเก่า ขวดไวน์วางระเกะระกะเต็มทางเดิน “เดี๋ยวเริ่มตรงนี้ก่อนนะ ยกลงไปทิ้ง แล้วก็ขัดครัวหน่อย หลายวันแล้ว ยังไม่ได้ล้างเลยว่ะ ฮ่าๆ”


พีทพยักหน้า “ครับพี่…”


มือเขาจับกล่องลังครั้งแรก ฝุ่นที่ปลิวขึ้นกับกลิ่นเหล้าจาง ๆ ทำเอาไอจุกขึ้นจมูก กล่องหนึ่งวางบนบ่า อีกมือข้างหนึ่งลากถุงขยะหนักที่มีคราบเครื่องแกงกับเศษอาหารหยดลงพื้น


เสียงธีร์ดังตามหลังเหมือนถามเล่น ๆ แต่แฝงเขี้ยวไว้ “เออพีท…ถอดเสื้อเลยก็ได้นะ เดี๋ยวเลอะ กล้องพี่จะได้ถ่ายคลิปให้ HR เค้าเห็นว่ามึง เต็มใจทำงานจิตอาสาจริง ฮ่าๆ”


พีทก้มหน้าปลดกระดุมเสื้อยืดด้วยมือข้างเดียว แขนกับไหล่ที่เริ่มมีรอยแดงจากหอบของโชว์ชัดใต้ไฟในบ้าน ท่อนเอวเปลือย เศษฝุ่นเกาะแนวขนหน้าท้องจนเหมือนจะชี้ว่าเขาล้างทำความสะอาดร่างกายอย่างดีแล้วก็จริง แต่เหงื่อใหม่ก็จะกลับมาแทนทันที


ธีร์ยกมือถือขึ้นถ่าย จ่อใกล้กว่าที่พีทคิด “อย่าเกร็งดิไอ้พีท ยิ้มหน่อย ถ่ายไว้แชร์ให้ทีมดู Spirit Volunteer น้องพีทเวอร์ชั่นขยันวันหยุด”


เสียงแชะของกล้องดังซ้ำกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ธีร์ปล่อยออกมาเหมือนคนพอใจในภาพ


“ทำดี เดี๋ยวพี่ให้โบนัส… เอาเป็นเก็บมีมไว้ดูก็พอ ฮ่าๆ”


พีทหายใจสั้น เขายกถุงขยะขึ้นอีกใบ กลิ่นเศษอาหารผสมกับกลิ่นสบู่ที่ยังติดตัวเขา กล้องมือถือธีร์ยังจ่อหลังเขาตอนก้มลงเช็ดพื้นครัวคราบมันเลอะมือ คราบเหนียวซึมตามแนวเอวต่ำ จนต้องยกชายกางเกงยีนส์เช็ด


พอพีทเงยหน้า — แมวอ้วนของธีร์เดินมาชนขา ก้อนขนถูเข้าข้างลำตัวเปลือยที่มีเหงื่อหยดเป็นเส้น ธีร์หัวเราะ “น้องเค้าชอบเอ็งว่ะ ไอ้พีท เฟรนด์ลี่เหมือนกันเลย”


วันเสาร์ยังไม่ทันเที่ยง แต่ไฟล์ภาพและคลิปของพีทก็ถูกโยนเข้ากรุ๊ปป้ายม่วงของบริษัทแล้ว — พร้อมคำบรรยายสั้น ๆ ใต้รูป “Red Tag Volunteer — สะอาดทุกซอก ทุกแรง”


พีทรีบทำงานบ้านชั้นล่างจนสะอาดภายในช่วงเช้า เพราะธีร์บอกตั้งแต่ต้นแล้วว่ามีงานชั้นบนรออยู่ เขาอยากให้ทุกอย่างจบในเย็นวันนี้จะได้มีเวลากลับไปพักผ่อนวันหยุดบ้าง จึงบอกธีร์ว่าจะขอขึ้นไปทำที่ชั้นสองต่อเลย


ธีร์มองพีทตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนหัวเราะหึเบา ๆ “เดี๋ยวก่อนนะ ก่อนขึ้นชั้นสอง ขอพี่ชี้แจงหน่อย”


เขาชี้นิ้วไปยังโต๊ะไม้พับเล็ก ๆ ข้างบันได มีถุงซิปล็อกใสวางอยู่ ธีร์หันกลับมามองพีทเต็มตา ยิ้มเหมือนกำลังจะพูดเรื่องเล็กน้อย


“เอางี้นะพีท — ในบ้านพี่ชั้นบนมีของมีค่าอยู่พอสมควร พวกกล้อง นาฬิกา ของสะสม พระเครื่อง หรือเครื่องประดับชิ้นเล็กๆ ก็มี… พี่ไม่คิดหรอกว่าเอ็งจะเป็นคนแบบนั้น แต่เผื่อใจไว้หน่อยจะได้สบายใจกันทุกฝ่าย”


พีทนิ่ง สายตากวาดมองโต๊ะไม้กับถุงซิปล็อก มือกำชายเสื้อยืดไว้จนยับ


ธีร์เอื้อมมือแตะไหล่พีทเบา ๆ แต่เสียงยังนิ่ง “พี่ขอให้เอ็งถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกนะ วางพับไว้ตรงนี้ ใส่ถุงไว้เลย จะได้ไม่มีอะไรซุกอยู่ เผื่อพี่ต้องเช็ค พี่ก็ไม่ต้องล้วงรื้อให้ลำบากใจ เข้าใจใช่ป่ะ”


เสียงหัวเราะเบา ๆ ตามมา “ไม่ต้องคิดมากนะ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ไว้ใจเอ็ง แต่ทำให้มันโปร่งใสทั้งหมดจะดีกว่า”


พีทได้แต่พยักหน้า ขอบคอร้อนผ่าวแต่คอแห้งจนพูดอะไรไม่ออก มือค่อย ๆ ยกชายเสื้อยืดขึ้นเหนือหัว ปล่อยให้ลมเช้าแตะหน้าท้องกับแผ่นอกเปลือย เส้นขนหน้าท้องบาง ๆ โผล่พ้นขอบกางเกงยีนส์ที่กำลังถูกปลดกระดุม รูดซิปลงช้า ๆ จนกางเกงหล่นไปกองรอบข้อเท้า


กางเกงในตัวซีดตัวเดียวที่เหลืออยู่ พีทก็กัดฟันถอดตามคำสั่ง มือเขาจัดการพับเสื้อผ้าทุกชิ้นเรียบร้อย วางลงในถุงใสซิปล็อกตรงหน้าโต๊ะตามที่ธีร์บอก
ระหว่างนั้นพีทเหลือบตาเห็นอะไรบางอย่างไหวอยู่หลังรั้วไม้เตี้ย ๆ บ้านข้าง ๆ ผ้าม่านสีครีมเปิดแง้มออกจนเห็นเงาคนชะโงกหน้ามองมาเต็มตาผ่านหน้าต่างกระจกใส — ป้าข้างบ้านที่เพิ่งรดน้ำต้นไม้หยุดมือแล้วเบิกตากว้างเหมือนเห็นของแปลก


ธีร์ทำทีไม่สนใจ แค่ตบไหล่พีทเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจ “ดีมาก Spirit เข้มแข็ง เข้าไปทำงานกันเถอะ วันนี้ของพี่รกหน่อยนะ ฮ่าๆ”
พีทสูดลมหายใจ กลืนน้ำลายลงคอ มองเสื้อผ้าที่ถูกกักอยู่ในถุงซิปล็อกใส ข้างหลังคือสายตาของป้าข้างบ้านที่ยังไม่คิดจะปิดม่าน… ข้างหน้าคือกองงานและสายตาของพี่ธีร์ที่มองว่า นี่แหละ Spirit Volunteer ที่สมบูรณ์แบบที่สุด


เสียงลมหายใจพีทกระทบผนังปูนเย็น ๆ ตรงมุมห้อง เขาย่อตัวลง มือเปลือยกำผ้าขี้ริ้วสีซีด ฟองน้ำในกะละมังเก่าลอยปริ่มน้ำแช่ขุ่น กลิ่นน้ำยาถูพื้นเจือกลิ่นฝุ่นที่เกาะตามซอกบ้านมานานจนกลายเป็นกลิ่นอับ
ร่
างกายเปลือยเปล่าของพีทยังเปียกเหงื่อ แม้ลมจากพัดลมตั้งพื้นจะส่ายหัววนใกล้ ๆ แต่ก็ไม่ช่วยให้หยดเหงื่อบนแนวหลังแห้งลงได้ กล้ามท้องตึงทุกครั้งที่เขายกมือยืดตัวถูตามขอบผนัง เส้นขนหน้าท้องเปียกเป็นเส้นบางลู่ไปตามร่องเอว


พี่ธีร์ยืนกอดอกอยู่ไม่ห่าง มือถืออีกข้างยกขึ้นถ่ายรูปมุมต่ำสลับกับหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงคำสั่งดังขึ้นเหมือนสอนงาน แต่พีทรู้ว่ามันคือ กำกับโชว์ มากกว่า


“ดี ๆ น้องพีท โก้งโค้งต่ำกว่านี้หน่อย เอ็งเช็ดซอกขอบให้มันเงาเลย พี่จะได้ถ่ายคลิปลงกรุ๊ปให้ที่บริษัทเห็นผลงาน”


พีทเม้มปาก กล้ามต้นขาตึงจนแนวขนขาด้านหลังเปียกติดกันเป็นช่อเล็ก ๆ ฝุ่นเกาะข้อศอกเปื้อนหลังมือ เขาขยับตัวถอยหลัง โก้งตัวต่ำกว่าเดิมจนก้นเชิดสูงและแบะออกกว้างกว่าเดิมเห็นร่องและรอยจีบชัดภายใต้ไฟโทนอุ่นในห้องโถงชั้นสอง


เสียงแชะมือถือดังอีกที ธีร์กดหัวเราะน้อย ๆ ก่อนยื่นแก้วน้ำเย็นให้ “พักก่อนเอ็ง จะเป็นลมมั้ยวะ? หิวน้ำไหม?”


พีทยื่นมือรับ เหงื่อไหลตามท้องแขน หยดลงขอบแก้วจนเปื้อนพื้นข้างเท้า เขายกน้ำซดจนสุดหลอดเหมือนจะช่วยชะความร้อนในอก ก่อนวางลงแล้วก้มตัวกลับไปใช้ผ้าขี้ริ้วซ้ำ


ธีร์ยืนพิงผนัง สะกิดหัวข้อสนทนาเหมือนเล่าเรื่องซุบซิบ


“เออ น้องพีท เอ็งจำได้ป่ะ ไอ้ตอนหัวหน้าตรวจ 5ส สั่งให้เอ็งเช็ดขี้เปียก… แหม วันนั้นแม่งคลิปขึ้นกรุ๊ปไวดีจริง ๆ เนอะ คนแชร์กันให้พรึ่บ ฮ่าๆ”


เสียงพีทตอบสั้น “ครับพี่…” มือยังขัดพื้นวนไปตามแนวขอบไม้
ธีร์เปลี่ยนหัวข้อทันที “นี่ ๆ ไอ้กรในแผนกไอที มันยังเซฟไฟล์จู๋เอ็งตอนยืนฉี่ไว้อยู่เลยนะเว้ย พี่เพิ่งไปเห็นในกลุ่มมีม Spirit พอดี ฮ่าๆ ขยันจริง ๆ พวกมัน”


พีทยิ้มเจื่อน มือยังเช็ดซ้ำแต่ในหัวกลับร้อนขึ้นกว่าหยาดเหงื่อบนหลัง


พอพื้นสะอาดจนเงาสะท้อนโครงตัว ธีร์ก็โยนงานใหม่ “ไป ปีนบันได เช็ดเพดานฝุ่นหน่อย พัดลมเพดานแม่งไม่ได้หมุนมาสองเดือนแล้ว”


พีทลากบันไดเหล็กพับ ก้าวขึ้นจนปลายเท้าแนบขั้นสูงสุด กล้ามเนื้อท้องเกร็งรับน้ำหนัก หยดเหงื่อไหลตามแนวขาหนีบลงมาตามโคนขาที่กางออกเล็กน้อยเพื่อทรงตัว ดุ้นเนื้อและพวงไข่ห้อยไปมาตามแรงโน้มถ่วง


ธีร์จ่อมือถืออีกรอบ “เออ โพสต์ท่าหน่อย น้องพีทหันข้างมาดิ จะได้เห็นซิกแพคขึ้นมาหน่อย แล้วก็เห็นหน้าหล่อๆ ด้วย ขายมีม Spirit ปีนแล้วก็ต้องเอาให้คุ้ม ฮ่าๆ”


พีทกัดฟันทำตาม ปลายแขนยืดไปเช็ดขอบพัดลม ใต้รักแร้เปียกจนหยดน้ำเค็มร่วงผ่านแนวซี่โครง


พอเช็ดเพดานเสร็จ ธีร์ก็พาเขาไปต่อหน้ากรองอากาศแอร์ — ชี้นิ้วให้พีทดึงกรองออกมาเอง ลมหายใจพีทสะดุดเพราะฝุ่นเกาะเป็นชั้น แต่ก็ต้องก้มตัวถอดทีละแผ่น ปลายจมูกโดนผงฝุ่นจนไอค่อกแค่ก


ธีร์หัวเราะ “ดีว่ะ เอ็งดูดฝุ่นออกเลย จะได้โชว์ว่าทำได้ทุกอย่าง Spirit เข้าแข็ง ฮ่าๆ โพสต์ท่าเดิมนะ เอียงตัวก้มหน้าเข้าไปเลย จะได้เห็นกล้ามหลังชัด ๆ พี่จะเอาไปทำมีมช่างแอร์แบบเห็นชัดๆ ว่าไม่เล็ก”


เสียงมือถือแชะรัวเหมือนเสียงกระตุกคันโยก พีทก้มลึกกว่าเดิม เส้นขนบนแนวสะโพกเปียกติดไปกับเหงื่อ หยดเกาะขอบแผ่นหลังจนเหมือนรอยสักชื้น
ก่อนพีทจะดึงกรองชิ้นสุดท้าย ธีร์ก็ยื่นขนมขบเคี้ยวซองเล็ก ๆ จ่อเข้าปากเขาเหมือนให้รางวัล “กินหน่อย น้องพีทคนขยัน Spirit Volunteer แท้จริง เอ็งนี่ล้างบ้านทั้งหลัง คุ้มจริง ๆ ว่ะ ฮ่าๆ”


เสียงหัวเราะของธีร์ยังคงเหมือนเดิม — เบา สุภาพ แต่กรีดใจพีทชัดกว่ามีดโกน
ที่เหลือคือเหงื่อ กล้ามเนื้อที่ยังขยับตามคำสั่ง และเสียงมือถือที่ยังถ่ายเขาเป็นมีม…ทุกมุมของบ้านจนวันเสาร์ที่ควรเป็นวันหยุด กลายเป็นวัน Spirit เต็มร้อยที่พีทไม่อาจหนีไปไหนได้เลย


โต๊ะกินข้าวไม้โอ๊คเล็ก ๆ กลางห้องที่พีทเพิ่งถูพื้นจนเงาวับกลายเป็นจุดพักให้เขาได้หายใจบ้างในเช้าวันเสาร์ พัดลมเพดานที่เพิ่งเช็ดฝุ่นหมาด ๆ หมุนช้า ๆ เหงื่อบนแผ่นหลังพีทยังซึมอยู่ตามแนวกระดูกสันหลัง ทั้งที่เขานั่งตัวตรงอยู่ปลายโต๊ะ มือกำขอบเก้าอี้เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือร่างกายจะหลุดตกไปกองกับพื้นแทน
ธีร์นั่งฝั่งตรงข้าม ชุดลำลองสบาย ๆ เหมือนเดิม มือถือในมือวางพาดบนขอบโต๊ะ บนนั้นหน้าจอสว่างโชว์รูป — พีทรู้ทันทีว่ามันคือรูปของตัวเอง แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นรูปพวกนี้


ภาพแรกคือเขายืนก้มหน้าเปลือยท่อนบน ร่างกายยังชื้นเหงื่อ ใต้ภาพมีคำอธิบายสั้น ๆ ว่า “5ส | ตรวจกลิ่น” — รูปจากวันนั้นในห้องประชุม รูปที่ถูกแชร์วนในกลุ่มมีมของป้ายม่วงทั้งชั้น


ธีร์ใช้นิ้วเลื่อนต่อ รูปถัดมาคือภาพในมุมสูง พีทนอนหงายบนโต๊ะประชุม ตัวกือบปลือยมีเพียงผ้าเตี่ยวกลายเป็นจานวางซูชิ มีถ้วยโชยุเล็ก ๆ วางบนสะดือ เขายังจำได้แม่นว่าตอนนั้นตัวเองเกร็งจนเหงื่อซึม แผ่นหลังแฉะจนโชยุสั่นคลอ


เสียงธีร์หัวเราะเบา ๆ เหมือนแค่ชวนคุย “ไอ้พีท…เคยเห็นตัวเองตอนนั้นยังวะ เออ พี่เอามารีรันให้ดูหน่อย จะได้ระลึก Spirit กันหน่อย ฮ่าๆ”
พีทก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับภาพตรงหน้า มือเกร็งบนตักจนเล็บจิกผิว


ธีร์วางมือถือหันหน้าจอมาใกล้กว่าเดิม “รู้สึกยังไงวะ เอ็งได้โชว์ให้ VIP ทั้งออฟฟิศเห็นหมด รู้สึก…ภูมิใจอยู่มะ?”


คำถามมันเหมือนลมเย็นแต่กรีดให้ในอกพีทร้อน เขากลืนน้ำลายแล้วตอบเสียงแผ่ว “…มันก็…ไม่รู้จะพูดไงพี่…”


ธีร์หัวเราะเบา ๆ “เอาน่า Spirit มันก็แบบนี้แหละนะ มึงทำได้ดีแล้ว พี่ก็ยังคิดว่ามึงนี่แหละโคตรเหมาะกับที่นี่”


พีทกัดฟัน เสียงในอกมันสั่นคลอนจนหลุดออกมาแบบไม่ตั้งใจ “…พี่ธีร์…พีทว่าพีทอยาก…อยากลาออกไปหาที่อื่นว่ะพี่…”


มือธีร์ที่กดมือถือหยุดนิ่ง สายตาเขามองตรงมาแต่รอยยิ้มยังไม่หายไปเสียทีเดียว ธีร์ใช้นิ้วชี้เคาะหน้าจอมือถือที่ยังโชว์ภาพพีทในท่าถูกถ่ายตอนนอนเป็นจานซูชิ


“จะไปทำอะไรล่ะน้องพีท?” เสียงเขานุ่มขึ้นอย่างประหลาด “เอ็งลองคิดดูดี ๆ… โปรไฟล์แบบเอ็งเนี่ย ใครจะรับง่าย ๆ วะ?”


พีทเงยหน้าขึ้นมองตาเขา มุมปากธีร์ยกเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เหมือนประโยคเมื่อกี้เป็นแค่คำถามเล่น


“พี่ไม่ได้ว่าเอ็งแย่นะ… แค่โลกมันแข่งกันเยอะ ทั้งเกรด ทั้งคณะ ทั้งมหาลัย ป้ายแดงอย่างมึงถ้าไม่มีเส้นสายพอจะสู้ข้างนอก มันก็ลำบากไปหมดว่ะ”


“จุดเด่นที่เอ็งมีเกินหน้าเกินตาชาวบ้านเขาจริงๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่เอ็งจะไปถอดโชว์ให้กรรมการสัมภาษณ์เขาดูได้หรอก จริงมั้ย”


ธีร์พยักหน้าไปทางดุ้นเนื้อขนาดเขื่องที่ห้อยตัวสงบนิ่งอยู่ตรงหว่างขาของพีท จากนั้นก็เปลี่ยนเสียงให้เหมือนให้คำปรึกษา พูดช้า ๆ เหมือนเอ็นดู “เอ็งอยู่ที่นี่แหละดีแล้ว สบาย มั่นคง มึงขยัน ทุกคนก็รัก ภาพพวกนี้…มันก็แค่ส่วนหนึ่งของงาน เป็นความหย่อนใจให้พวกพี่ๆ ทีมก็เห็นว่าเอ็งเต็มที่ ใครเขาจะรังเกียจ จริงมั้ย?”


พีทก้มหน้ามองเศษขนมบนจาน มือชื้นเหงื่อที่ยังไหลมาตามข้อพับนิ้ว ใต้ฝ่าเท้าลึก ๆ มันรู้สึกเหมือนเขายังยืนก้มอยู่ในวงล้อมของทีมตรวจ 5ส วันนั้น ความอับอายที่เพิ่งชะล้างออกไป กลับเกาะแน่นกว่าเดิม


เสียงธีร์หัวเราะนิด ๆ แล้วตบไหล่เบา ๆ เป็นสัญญาณให้กลับไปล้างจานต่อ “เอ้า พักพอแล้ว Spirit เข้มแข็งเนอะ ไอ้พีท…เอ็งนี่แหละ น้องพีทของพี่…”
เสียงมือถืออีกเครื่องลั่นชัตเตอร์แชะอีกที — มีมใหม่ก็พร้อมไปต่อ เหมือนที่พีทรู้ดีว่า… ทางหนีที่ชื่อ ลาออก มันไม่ได้มีไว้ให้ป้ายแดงอย่างเขาจริง ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว

nuangnut1996

อยากได้จัง

ระฆัง

อยากลองแก้ผ้าในบ้านที่มีคนใส่ชุดครบแบบนี้บ้างครับ

lekthai

ขอบคุณนะครับ

Nukinho

ขอบคุณครับ