|
บทที่ 2: ไฟกับน้ำแข็ง หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่วันแรกที่คุณครูพายุก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ชื่อเสียงของเขาขจรขจายไปทั่วราวกับพายุสมชื่อ ไม่ใช่แค่ในหมู่นักเรียนเท่านั้น แต่บรรดาคุณครูด้วยกันเองก็ให้ความสนใจและชื่นชมในตัวครูพายุไม่น้อย ด้วยความเป็นกันเองแต่แฝงด้วยความเด็ดขาดในการสอน ผนวกกับหน้าตาอันหล่อเหล่าพร้อมบุคลิกที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้หลายคนรู้สึกสบายใจที่จะเข้าหาและขอคำปรึกษา ไม่เว้นแม้แต่คุณครูจากหมวดวิชาอื่นๆ ในบรรดาคุณครูทั้งหลาย มีอยู่คนนึงที่ดูจะให้ความสนใจครูพายุเป็นพิเศษ นั่นคือ ครูแดน ครูหนุ่มหมวดวิชาชีววิทยา ด้วยในวัยไล่เลี่ยกัน ครูแดนเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาด บุคลิกดูอ่อนโยนและนุ่มนวล จนบางครั้งก็ยากจะระบุเพศสภาพที่ชัดเจนได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีใครเคยเห็นพิรุธใดๆ ที่บ่งชี้ว่าเขามีรสนิยมแบบไหน สำหรับครูแดนแล้ว ทันทีที่สายตาของเขาปะทะเข้ากับครูพายุในวันแรกที่มาทำงาน หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ รูปร่างสูงกำยำ ใบหน้าคมเข้ม และแววตาที่จริงจังแต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นบางอย่างของครูพายุ ทำให้ครูแดนรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าหาอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ "นี่แหละสเปกในฝัน!" เสียงกรีดร้องในใจของครูแดนดังอื้ออึง แต่ภายนอกเขาก็ยังคงเก็บมาดคุณครูผู้ใจดีของนักเรียนไว้ได้อย่างแนบเนียน ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ครูแดนพยายามหาจังหวะที่จะเข้าหาและทำความรู้จักกับครูพายุอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด แต่ดูเหมือนว่าครูพายุจะจมอยู่แต่กับการเตรียมการสอน ทำให้โอกาสยังไม่เป็นใจนัก ช่วงพักกลางวันของวันจันทร์ที่สดใจ ครูพายุกำลังเดินออกจากห้องพักครูพร้อมกับกองสมุดสุขศึกษาที่สูงเกือบจะบังหน้า แผ่นหลังกว้างของเขาเข้ากับกระเป๋ากีฬาที่ดูคุ้นตา ครูแดนที่กำลังจะเดินเข้าห้องพักครูสวนทางมาพอดี โอกาสมาถึงแล้ว! "ครูพายุครับ!" ครูแดนเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มสดใส "กำลังจะไปไหนครับเนี่ย สมุดเยอะเชียว" พายุหันมาตามเสียง ใบหน้าคมเข้มมีรอยยิ้มเล็กๆ ด้วยความที่เขาเป็นคนเข้ากับคนง่าย แมนๆ สบายๆ ชิลๆ อยู่แล้วกับผู้ชายด้วยกัน ทำให้ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย "อ๋อ ครูแดน สวัสดีครับ กำลังจะเอาสมุดไปเก็บที่ห้องหมวดสุขศึกษาครับ แล้วก็มีสอนช่วงบ่ายต่อครับ" "เยอะขนาดนี้ ให้ผมช่วยถือไหมครับ?" ครูแดนเสนอตัวอย่างกระตือรือร้น "ทางเดียวกันพอดีเลย ผมก็จะไปห้องปฏิบัติการชีวะ" พายุลังเลเล็กน้อย แต่ก็เห็นแก่ไมตรี "ขอบคุณมากครับครูแดน งั้นรบกวนหน่อยนะครับ" เขาแบ่งสมุดครึ่งหนึ่งให้กับครูแดน ในขณะที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปตามระเบียงโรงเรียน ครูแดนก็ถือโอกาสชวนคุย "ครูพายุเพิ่งย้ายมาใหม่ คงยังไม่คุ้นเคยกับโรงเรียนเท่าไหร่ใช่ไหมครับ? มีอะไรให้ผมช่วยแนะนำได้เลยนะครับ" ขณะที่พูดคุย ดวงตาของครูแดนก็แอบลอบสำรวจเรือนร่างของครูพายุอย่างแนบเนียน ไม่ว่าจะเป็นช่วงอกที่ผายออกอย่างสมส่วนจากการออกกำลังกาย ไปจนถึงต้นขาที่ดูแข็งแรงยามก้าวเดิน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บริเวณเป้ากางเกงที่ดูฟิตแน่นจนน่าอึดอัด ผู้ชายอะไรสามารถทำให้ชุดทำงานธรรมดาดูดีน่าดึงดูดได้ขนาดนี้ ทำให้ครูพายุซึ่งไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้ ไม่ทันสังเกตถึงสายตาที่กำลังจับจ้องอย่างพินิจพิจารณา "ครับผม ขอบคุณมากครับ" พายุตอบพลางยิ้ม "ผมก็ยังปรับตัวอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกดีครับที่ทุกคนให้การต้อนรับดีมาก" "แน่นอนครับ! ครูพายุทั้งเก่ง ทั้งดูดีขนาดนี้ ใครๆ ก็อยากทำความรู้จักด้วยทั้งนั้นแหละครับ" ครูแดนพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม ปล่อยมุขเล็กๆ น้อยๆ พอให้บรรยากาศผ่อนคลาย "โดยเฉพาะอย่างยิ่ง... กลุ่มนักเรียน LGBTQ+ นี่เห็นพูดถึงครูพายุบ่อยมากเลยนะครับ" ครูแดนแอบอมยิ้มในใจ "ดูเหมือนจะเป็นที่ชื่นชอบของน้องๆ กลุ่มนี้เป็นพิเศษเลยนะครับ" พายุหัวเราะเบาๆ "ผมก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันครับว่ามาสอนโรงเรียนชายล้วน แต่ก็ชอบนะครับ เด็กผู้ชายตรงไปตรงมาดี" เขาไม่เคยคิดแยกแยะว่าใครเป็นชายแท้ ไม่แท้ เพราะสำหรับพายุแล้ว ทุกคนก็คือเพื่อนร่วมงานและลูกศิษย์เหมือนกันหมด แม้จริงๆเขานั่นแยกไม่ค่อยออกก็ตาม ครูแดนพยักหน้าเห็นด้วย "จริงครับ... ว่าแต่ครูพายุสนใจจะไปทานข้าวเย็นกับผมไหมครับ? ผมเจอร้านอาหารอร่อยๆ แถวนี้เยอะเลย" ครูแดนรวบรวมความกล้าชวนออกไปตรงๆ พายุครุ่นคิดเล็กน้อย "อืม... ผมมีเตรียมการสอนสำหรับพรุ่งนี้เช้าหนะครับ แต่พรุ่งนี้ช่วงบ่ายอาจจะพอว่าง ถ้าอย่างนั้น... ถ้าครูแดนไม่รังเกียจ ผมขอเลี้ยงกาแฟเป็นการตอบแทนเรื่องสมุดวันนี้ดีไหมครับ?" แววตาของครูแดนเป็นประกาย "จริงเหรอครับ! ได้เลยครับครูพายุ ผมยินดีมากๆ ครับ!" เขาแทบจะกระโดดดีใจ แต่ก็ยังเก็บอาการไว้ได้ “งั้นเดี๋ยวผมไลน์หาเวลานัดอีกทีนะครับ" ทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องหมวดสุขศึกษา พายุรับสมุดคืนจากครูแดน "ขอบคุณอีกครั้งนะครับครูแดน" "ไม่เป็นไรเลยครับ ยินดีเสมอครับครูพายุ" ครูแดนยิ้มกว้างโบกมือลา ขณะที่พายุกำลังเปิดประตูห้องหมวดเข้าไป ครูแดนก็เดินฮัมเพลงเบาๆ ไปยังห้องปฏิบัติการชีวะด้วยหัวใจที่พองโต "ภารกิจแรก... สำเร็จ!" ครูแดนคิดในใจอย่างร่าเริง เขากำลังจะได้ใกล้ชิดกับ "ครูพายุ" ในแบบที่เขาหวังไว้
, m4 I; ~4 C9 y+ p/ A
$ D N$ J# i4 A( P8 s! R$ ]) n
. F& v1 ?: X/ L& f% P1 b
ตัดมาที่ช่วงพักกลางวันของเด็กๆ เสียงจอแจของโรงอาหารโรงเรียนชายล้วนดังระงมไปด้วยบทสนทนาและเสียงกระทบของภาชนะ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ครูพายุยังคงเป็นหัวข้อสนทนายอดนิยม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลุคที่ดูดี การสอนที่น่าสนใจ หรือแม้แต่การรับมือกับเด็กแสบอย่างวินนี่ในสัปดาห์ก่อน แต่ในมุมหนึ่งของโรงอาหาร วินนี่ กลับไม่ได้สนใจบทสนทนาของใครอื่น เขากำลังนั่งยิ้มอยู่คนเดียว ใบหน้าหล่อใสฉายแววเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกายวาววับราวกับกำลังคิดแผนการบางอย่างที่น่าสนุกสุดๆ เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอเป็นระยะ จนแชมป์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะทนไม่ไหว "เฮ้ย ไอวิน!" แชมป์ยื่นมือไปแตะหน้าผากเพื่อนเบาๆ พลางทำหน้ากังวล "มึงเป็นไรวะ? ป่วยรึเปล่า? นั่งหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้าเลย" วินนี่ปัดมือแชมป์ออกเบาๆ ยังคงรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า แม้ว่าวินนี่จะเป็นคนที่ไม่เคยยอมใคร และพร้อมจะโต้เถียงกับทุกคน แต่กับแชมป์ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา วินนี่ไม่เคยขึ้นเสียงหรือใช้คำพูดที่รุนแรงใส่เลยแม้แต่ครั้งเดียว เขามักจะใจเย็นกับแชมป์เสมอ "ป่วยอะไรของมึงวะไอ้เต้าหู้" วินนี่พูดอย่างอารมณ์ดี "กูกำลังคิดแผนการอยู่ต่างหาก" "แผนการอะไรของมึงอีกวะ?" แชมป์เลิกคิ้วอย่างระแวง เพราะรู้ดีว่าแผนของวินนี่ไม่เคยธรรมดา "อย่าบอกนะว่าเกี่ยวกับครูพายุอีกแล้ว?" วินนี่ยิ้มกว้างเผยฟันขาวเรียงสวย "ก็แน่นอนน่ะสิ" เขาลูบคางอย่างใช้ความคิด "ครูพายุเป็นครูสุขศึกษาคนใหม่ที่น่าสนใจโคตรๆ เลยไม่ใช่เหรอ? กูต้องจัดบทเรียนพิเศษให้ครูเขาซะหน่อยแล้ว บทเรียนที่จะทำให้ครูเขาจำวินนี่คนนี้ได้ไม่ลืม แต่ก็ต้องอายจนหน้าแดงต่อหน้าชั้นเรียนด้วยไง! กึ่งแกล้งกึ่งหยอกให้พอหอมปากหอมคอ พอกระตุกหัวใจครูให้เต้นแรงเล่นๆ!" แชมป์ถอนหายใจ "บทเรียนอะไรของมึงอีก?" "ก็บทเรียนที่ครูจะต้องไม่ลืมไงล่ะ" วินนี่ตอบอย่างกระตือรือร้น "ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา กูไม่ได้นั่งเหม่อลอยไปวันๆ นะเว้ย กูเก็บข้อมูลมาอย่างละเอียดเลยล่ะ" แชมป์ถอนหายใจ "เก็บข้อมูลอะไรของมึง?" "ก็ข้อมูลครูพายุน่ะสิ!" วินนี่ตอบอย่างกระตือรือร้น "ครูพายุเป็นคนชอบกินกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ชอบออกกำลังกายตอนเช้าก่อนมาโรงเรียน ชอบเดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆ อาคารก่อนเข้าสอน ที่สำคัญ... ครูพายุไม่เคยพกโทรศัพท์มือถือเข้าห้องเรียนเลย!" วินนี่เน้นย้ำประโยคสุดท้าย ราวกับว่านี่คือคีย์สำคัญของแผนการ แชมป์ทำหน้างง "แล้วไงวะ?" วินนี่ถึงกับอยากจะเขกหัวเพื่อน แต่ก็อดใจไว้ "ก็แล้วไงล่ะ! มันแปลว่าครูไม่ติดมือถือไง! นั่นแหละคือช่องโหว่ของครูเขา! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ครูจะไม่มีทางติดต่อใครได้ทันที แถมยังต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่กูจัดเตรียมไว้ตรงๆ! นี่เป็นโอกาสทองเลยนะเว้ยไอ้เต้าหู้ ที่เราจะจัดฉากให้ครูเขาอายเล่นๆ ซะหน่อย... กึ่งแกล้งกึ่งหยอก แต่ก็ทำให้ครูเขาจำเราได้ไง!" แชมป์ยังคงไม่เข้าใจถ่องแท้ถึงความซับซ้อนในความคิดของวินนี่ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ เพราะรู้ดีว่าเมื่อวินนี่อยู่ในโหมด "คิดแผน" เขาจะจมดิ่งอยู่กับโลกของตัวเอง และต่อให้ถามไปก็คงไม่ได้คำตอบที่กระจ่างเท่าไหร่ วินนี่มองนาฬิกาข้อมือ สายตาเป็นประกายอย่างพอใจ เวลากำลังเดินไปตามแผนที่เขาวางไว้เป๊ะๆ สัปดาห์นี้เขาไม่ได้แค่แอบสังเกตครูพายุเท่านั้น แต่ยังศึกษาตารางสอนและกิจวัตรประจำวันของครูอย่างละเอียดด้วย รู้ว่าใน วันจันทร์ ครูพายุจะมีคาบสอนสุขศึกษาที่ห้องของเขานั่นเอง
v8 e7 w( [- k& v. R
บรรยากาศในห้องเรียนวิชาสุขศึกษาเป็นไปอย่างคึกคัก ครูพายุ กำลังอธิบายเรื่องการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายในวัยรุ่นชาย เสียงของเขาหนักแน่น ชัดเจน และน่าฟัง ทำให้เด็กๆ ส่วนใหญ่ตั้งใจฟัง แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจฟังเพียงอย่างเดียว วินนี่ นั่งอยู่แถวหน้าสุด มุมปากมีรอยยิ้มซุกซน ดวงตาจับจ้องไปที่ครูพายุอย่างไม่วางตา แผนการของเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว "เอาล่ะครับนักเรียน" ครูพายุพูดขึ้น "มีใครมีคำถามเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกายในวัยรุ่นไหมครับ? ไม่ต้องอายนะครับ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ สามารถปรึกษาครูได้เลย" ทันทีที่ครูพายุพูดจบ มือเรียวของวินนี่ก็ยกขึ้นสูงเป็นคนแรก "อ่า... วินนี่ มีอะไรเหรอ?" ครูพายุเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาจำนักเรียนคนนี้ได้ดีจากเรื่องราวในสัปดาห์ก่อน วินนี่ยืนขึ้นช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววไร้เดียงสาอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ในดวงตากลับมีประกายแอบซุกซนและท้าทายเล็กๆ น้อยๆ ที่แฝงอยู่จนครูพายุรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องอย่างประหลาด "คือผมมีคำถามครับครูพายุ" วินนี่เริ่มด้วยน้ำเสียงสุภาพ "ที่ครูสอนเรื่องการเปลี่ยนแปลงของร่างกายวัยรุ่นชายเนี่ย... ผมสงสัยว่า 'ขนาดของการพัฒนา' มันแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหนครับครู? คือบางคนก็ดูโตเร็ว บางคนก็ดูไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงเลยครับ... พวกเราสงสัยกันมากเลยครับครู ว่าปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้ 'ของพวกเรา' มีพัฒนาการที่แตกต่างกันออกไป?" วินนี่เน้นคำว่า 'ขนาดของการพัฒนา' และ 'ของพวกเรา' อย่างจงใจ สายตาจงใจกวาดมองไปที่เป้ากางเกงของครูพายุอย่างรวดเร็วก่อนจะกลับมาสบตาครูอีกครั้ง ทั้งห้องเงียบกริบชั่วขณะ ก่อนที่เสียงกระซิบกระซาบและเสียงหัวเราะคิกคักจะดังขึ้นเบาๆ เพราะคำถามกำกวมที่วินนี่ตั้งใจให้เป็นสองแง่สองง่าม แชมป์ที่นั่งข้างๆ ถึงกับหน้าเหวอ ทำท่าจะเอาสมุดมาตีเพื่อน ครูพายุชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่วินนี่ เขาจับได้ถึงความตั้งใจแฝงในคำถามนั้นได้ทันที แต่ด้วยความเป็นครูและบุคลิกที่สุขุม เขาพยายามรักษาสีหน้าให้ปกติที่สุด "อ่า... คำถามที่ดีครับวินนี่" ครูพายุพูดช้าๆ น้ำเสียงยังคงราบเรียบ "การพัฒนาของร่างกายในวัยรุ่นนั้นมีความแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคลครับ ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ไม่ว่าจะเป็นพันธุกรรม โภชนาการ การออกกำลังกาย และฮอร์โมนในร่างกายครับ บางคนอาจจะพัฒนาเร็ว บางคนอาจจะช้ากว่าปกติเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็จะพัฒนาไปในทิศทางที่เหมาะสมกับแต่ละคนครับ" ครูพายุตอบคำถามด้วยหลักวิชาการอย่างรัดกุม ไม่เปิดช่องให้วินนี่เล่นต่อได้มากนัก "แล้วครูพายุล่ะครับ?" วินนี่ไม่ยอมแพ้ เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวราวกับต้องการคำตอบที่เจาะจงมากขึ้น "ครูเองก็เป็นผู้ชาย แล้วก็ดูแข็งแรงมากๆ เลย พวกเราอยากรู้ว่า... ตอนวัยรุ่น ครูมีวิธีดูแลตัวเองยังไงให้มีพัฒนาการที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ครับ? แบบว่า... มีเคล็ดลับพิเศษอะไรไหมครับที่ครูอยากจะแบ่งปันให้พวกเราได้โตมาเป็นผู้ชาย 'สมบูรณ์แบบ' เหมือนครูบ้าง?" วินนี่ยกมุมปากยิ้มกวนๆ แอบเหลือบมองไปที่ช่วงอกและไหล่กว้างของครูพายุอย่างจงใจ คำถามนี้ทำให้เด็กนักเรียนชายในห้องหลายคนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นอีกครั้ง "ใช่ครับครู! ครูพายุหุ่นดีมากเลย!" "อยากรู้เคล็ดลับครับครู!" เป็นการเพิ่มแรงกดดันให้ครูพายุอย่างเป็นธรรมชาติ ครูพายุคลี่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก แต่ดวงตาของเขายังคงนิ่งและลึกซึ้ง "ครูไม่ได้มีเคล็ดลับอะไรพิเศษหรอกครับวินนี่ แค่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ พักผ่อนให้เพียงพอ และทานอาหารที่มีประโยชน์เท่านั้นเองครับ" เขาตอบอย่างใจเย็น ไม่หลงกลที่จะเปิดเผยรายละเอียดส่วนตัวมากเกินไป "โห... ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับครู?" วินนี่ยังคงไม่ยอมแพ้ เขาลองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของครูพายุ เพื่อดูปฏิกิริยา "แล้วครูไม่เคยมีช่วงที่แบบ... อยากจะ 'โชว์' ความสมบูรณ์แบบของร่างกายตัวเองให้ใครๆ เห็นบ้างเลยเหรอครับ? แบบว่า... ให้กำลังใจพวกเราด้วยการสาธิตอะไรบางอย่างที่แสดงถึงความแข็งแรงของครูอย่างเต็มที่น่ะครับ?" คราวนี้ ครูพายุไม่ได้ตอบทันที เขามองวินนี่ด้วยสายตาที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น แววตาของเขาไม่ได้โกรธ แต่ก็ไม่ได้ใจดีเหมือนเดิม มันเหมือนมีบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นภายในใจของเขา ใบหน้าคมเข้มยังคงนิ่ง แต่มีเส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นมาเล็กน้อยอย่างสังเกตเห็นได้ยาก "ครูคิดว่าเราควรจะกลับเข้าสู่บทเรียนนะครับวินนี่" ครูพายุพูดเสียงเรียบ แต่คำพูดนั้นเป็นคำสั่งที่หนักแน่น ชัดเจน และไม่อาจโต้แย้งได้อีกต่อไป วินนี่รู้ตัวว่าเขาได้ผลักดันครูพายุมาถึงขีดจำกัดแล้ว เขายิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ "ครับครู" เขารับคำอย่างว่าง่าย พร้อมกับผละตัวออกไปอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่จะนั่งลง เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน "แต่ผมยังรอนะครับครู... วันไหนที่ครูอยากจะ 'โชว์' เคล็ดลับแบบเต็มๆผมจะเป็นคนแรกที่ตั้งใจดูเลยครับ" คำพูดนั้นทำให้ครูพายุชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบตวัดกลับมามองวินนี่ด้วยประกายที่เข้มข้นขึ้น วินนี่ไม่ได้รอคำตอบ เขารีบเดินกลับไปที่นั่งของตัวเองอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ครูพายุยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังของวินนี่ที่เดินกลับไปนั่ง ครูพายุถอนหายใจออกมาเบาๆ พยายามรวบรวมสมาธิกับการสอนที่เหลือ แต่วินนี่ก็รู้ดีว่าคำพูดและการกระทำของเขาในวันนี้ได้ทิ้งบางอย่างไว้ในใจของครูพายุแล้ว "ฮึ่ม... ครูพายุ! บทเรียนของผมเพิ่งจะเริ่มต้นเองนะครับ!" วินนี่คิดในใจอย่างสนุกสนานยิ่งกว่าเดิม รอยยิ้มซุกซนไม่หายไปจากใบหน้าเขาเลยตลอดคาบเรียนสุขศึกษาที่เหลือ ขออภัยอีกครั้งครับ! ผมเข้าใจแล้วว่าส่วนท้ายนั้นยังไม่ตรงตามที่คุณต้องการ ผมจะลบประโยคนั้นออกและตัดจบฉากให้กระชับและทิ้งความรู้สึกค้างคาไว้ครับ # t' ^ |$ @+ m+ i7 n8 C
+ j4 F# ]! t" L0 y9 r
0 n6 v# ^+ w. E1 @# x
เช้าวันอังคารที่สดใส ณ โรงยิมของโรงเรียน กลิ่นยางสังเคราะห์ปะปนกับเหงื่อไคลจางๆ ลอยอวลในอากาศ แสงแดดยามเช้าลอดผ่านช่องหน้าต่างสูงกระทบพื้นไม้ขัดมันส่องประกาย ในขณะที่นักเรียนชายวัยกำลังโตต่างวิ่งวอร์มร่างกายไปมาอย่างคึกคัก ครูพายุ ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีเข้มเข้ารูปที่รัดแน่นจนเผยกล้ามเนื้ออกเป็นลอนและกางเกงวอร์มขายาวสีเทาเข้มที่เข้ารูปเน้นช่วงขาที่แข็งแกร่ง ยืนอยู่กลางสนาม ดวงตาคมกริบกวาดมองนักเรียนแต่ละคนอย่างพิถีพิถัน ทุกท่วงท่าที่เขาขยับตัวเผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อผ้าอย่างชัดเจน โดยเฉพาะช่วงบั้นท้ายที่กระชับรับกับกางเกงวอร์มที่ดูจะฟิตพอดีตัว นั่นยิ่งขับเน้นให้รูปร่างของเขาดูน่ามองยิ่งขึ้นราวกับเป็นประติมากรรมมีชีวิต วินนี่ ไม่ได้สนใจการวอร์มร่างกายของตัวเองมากนัก สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่ครูพายุตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างหิวกระหาย รอยยิ้มซุกซนร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากอย่างควบคุมไม่ได้ หลังจากการวิ่งวอร์มอัพและยืดเหยียดกล้ามเนื้อตามปกติ ครูพายุเริ่มแบ่งกลุ่มนักเรียนเพื่อฝึกทักษะบาสเกตบอลพื้นฐาน วันนี้เป็นคิวของการฝึก การเข้าทำใต้แป้นและการรีบาวด์ ครูพายุยืนอยู่ใกล้แป้นบาส เพื่อสาธิตและคอยจับจังหวะการรับส่งลูก วินนี่ไม่รอช้า รีบขยับตัวไปอยู่ในกลุ่มที่อยู่ใกล้กับครูพายุมากที่สุด เขารู้ดีว่าโอกาสกำลังจะมาถึง "เอาล่ะนักเรียน! ท่ารีบาวด์สำคัญมากในการทำคะแนนนะ! ต้องพุ่งเข้าหาลูกให้เร็วที่สุด และต้องกระโดดให้สูง!" ครูพายุอธิบายเสียงหนักแน่น พร้อมกับสาธิตท่าทางการกระโดดรีบาวด์ เขาพุ่งตัวเข้าหาแป้นบาสเกตบอลจำลอง กระโดดขึ้นสูง แขนเหยียดสุดเพื่อคว้าลูกที่เพื่อนโยนขึ้นไป ในจังหวะที่ครูพายุกระโดดลงมาจากท่ารีบาวด์อย่างรวดเร็วและลงสู่พื้นด้วยเท้าที่มั่นคง วินนี่ที่จงใจยืนอยู่ใกล้เกินไป ก็แกล้งทำเป็นวิ่งตัดหน้าครูพายุอย่างกะทันหัน "ระวังครับครู!" วินนี่ร้องเสียงหลง พร้อมกับแกล้งทำเป็นสะดุดลม พุ่งเซเข้าหาครูพายุอย่างรวดเร็ว ครูพายุที่เพิ่งลงจากท่ากระโดดรีบาวด์มาหมาดๆ มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาเอี้ยวตัวหลบเล็กน้อย แต่ด้วยความกะทันหันและต้องการจะกันไม่ให้วินนี่ล้ม แขนข้างหนึ่งของครูพายุกางออกเพื่อปัดและกันร่างของวินนี่เอาไว้ไม่ให้ชนเข้าเต็มๆ แต่การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วนั้น ทำให้เสื้อยืดแขนสั้นของเขาถูกดึงรั้งขึ้นสูง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอนสวยงามที่กระชับราวกับหินสลัก วินนี่ฉวยโอกาสในเสี้ยววินาทีนั้น เขาแกล้งทำเป็นทรงตัวไม่อยู่ ทำให้ร่างที่พุ่งเข้ามาเบียดเสียดกับส่วนหน้าของครูพายุอย่างจัง เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ผิวเผิน แต่ก็มากพอที่จะทำให้วินนี่สัมผัสได้ ผ่านเนื้อผ้ากางเกงวอร์มที่เข้ารูปนั้น วินนี่รู้สึกได้ถึงความใหญ่โตของ 'ส่วนหน้า' ที่อยู่ตรงเป้ากางเกงของครูพายุ มันไม่ได้แข็งตัว แต่มัน 'ขยับ' เล็กน้อยจากแรงปะทะและการเคลื่อนที่ของครูพายุ และด้วยขนาดที่น่าจะใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทย ทำให้รูปทรงนั้นปรากฏชัดเจนจนวินนี่ต้องกลืนน้ำลายลงคอ ครูพายุผงะไปเล็กน้อย แววตาคมกริบเหลือบลงมองวินนี่ที่กำลังทำหน้าตื่นตระหนก แต่ในดวงตาของครูพายุมีประกายความสงสัยฉายชัดเจน มันไม่ใช่แค่ความประหลาดใจ แต่เป็นความตึงเครียดบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน "โอ๊ย! ขอโทษครับครู! ผมไม่ได้ตั้งใจชนเลยครับ! ผมมันซุ่มซ่ามเอง!" วินนี่รีบถอยห่างออกมาเล็กน้อย ทำท่าทางสำนึกผิดสุดๆ แต่มุมปากแอบยิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาไม่วายเหลือบมองไปที่เป้ากางเกงของครูพายุอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ราวกับจะเก็บภาพนั้นไว้ในใจให้นานที่สุด ครูพายุพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมอารมณ์ ใบหน้าคมเข้มของเขายังคงนิ่ง แต่ก็สังเกตเห็นเส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบอะไรทันที แต่ดวงตาคมกริบนั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของวินนี่อย่างไม่กะพริบ ราวกับกำลังอ่านเกมที่วินนี่กำลังเล่นอยู่ "ครูพายุครับ... ผมว่าครูฟิตมากเลยนะครับ! ขนาดเมื่อกี้ผมชนไปเต็มๆ ครูยังไม่เป็นอะไรเลย! กล้ามเนื้อครูนี่แน่นไปทั้งตัวเลยนะครับ! โดยเฉพาะตรงนั้น..." วินนี่เอ่ยเสียงแผ่วลงในประโยคสุดท้าย และจงใจมองลงไปที่เป้ากางเกงของครูพายุอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาสบตาด้วยรอยยิ้มที่ยียวนที่สุด "ครูพายุครับ... มีเพื่อนๆ หลายคนก็อยากรู้เคล็ดลับการฟิตหุ่นของครูนะครับ! บางที... ครูอาจจะต้องโชว์ท่าสาธิตอะไรบางอย่างที่มัน 'ถึง' เนื้อถึงตัวพวกเรามากกว่านี้ก็ได้นะครับ... จะได้เห็นกันชัดๆ ว่ากล้ามเนื้อแต่ละส่วนมันทำงานยังไง!" คำพูดของวินนี่ทำให้เพื่อนนักเรียนที่อยู่รอบข้างเริ่มหัวเราะคิกคักและกระซิบกระซาบ แชมป์ถึงกับส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็อดขำในความกล้าของเพื่อนไม่ได้ ครูพายุยืนนิ่ง ดวงตาของเขากลับมาจ้องวินนี่นิ่งกว่าเดิม ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะจัดการกับเด็กคนนี้อย่างไรดี บรรยากาศรอบตัวเขาเริ่มแผ่รังสีบางอย่างออกมา ทำให้วินนี่รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้น แต่ก็ยิ่งกระตุ้นความท้าทายในตัวเขามากขึ้นไปอีกจนเลือดลมสูบฉีด "วินนี่!" ครูพายุเรียกชื่อวินนี่เสียงหนักแน่น คำพูดนั้นเป็นคำสั่งที่เด็ดขาด "กลับไปซ้อมบาสได้แล้ว! ตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้!" วินนี่รับคำอย่างว่าง่าย "คร้าบบบบ" เขาแอบยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ผละตัวออกไปอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่จะเดินจากไป เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน "แต่ผมชอบครูในชุดวอร์มแบบนี้มากกว่าชุดทำงานนะครับ... มันดู 'ถึง' กว่าเยอะเลย... หวังว่าวันหลังจะได้เห็นครู 'ถึง' กว่านี้อีกนะครับ... โดยไม่ต้องมีเสื้อผ้าขวางกั้น" วินนี่เน้นคำว่า 'ถึง' พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ทำให้ครูพายุต้องนิ่งไปอีกครั้ง และแอบแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ อย่างยั่วเย้า "ล้อเล่นนะครับครู! อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิครับ!" วินนี่รีบเสริมทันควัน ด้วยน้ำเสียงทะเล้นขัดกับสีหน้าจริงจังของครูพายุโดยสิ้นเชิง แม้ภายนอกวินนี่จะดูเหมือนกำลังกลัว แต่แววตาของเขากลับไม่มีความหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย $ }: W1 |2 S3 i% {
คำพูดนั้นทำให้ดวงตาคมกริบมองวินนี่ด้วยประกายที่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะเผาไหม้วินนี่ให้เป็นจุณ วินนี่ไม่ได้รอคำตอบ เขารีบเดินกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ครูพายุยืนนิ่งอยู่กลางโรงยิม สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังของวินนี่ที่เดินจากไป ครูพายุพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในใจ ร่างกายของเขายังคงแข็งแกร่ง แต่ดูเหมือนจะมีความร้อนบางอย่างปะทุขึ้นภายในตัวเขาเอง เหมือนไฟที่พร้อมจะละลายน้ำแข็งก้อนหนึ่งที่พยายามมาเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ 2 e1 M* ?) p7 g2 R
9 V0 q i/ x3 q% R$ H, W8 ?6 \% L! `
***จบไปแล้วกับตอนที่ 2 วินนี่ทำไมถึงชอบเล่นกับไฟนักนะ เดี๋ยวก็โดนเผาหรอก ว่าแต่ ถ้าเป็นพวกคุณจะยอมโดนไฟแบบครูพายุเผากันมั้ยครับ 
) T6 y# e. n+ U/ n% d" u# y( {; f+ D/ p# d1 q; D
$ N% ]1 X/ |+ i | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์