Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.8

insomniac

Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม


/8/


ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกลางชั้นสิบหกพัดลอดขอบกระจก พีทยืนก้มหน้าดูปลายรองเท้าหนังในห้องประชุมเล็ก เสียงหัวหน้า HR กำลังแจกแจงรอบสุดท้ายเหมือนซ้อมบทให้ทุกคนจำให้แม่นว่าต้องทำยังไงถ้าตัวแทนสมาพันธ์นายจ้างเดินเข้ามาเห็นพวกเขาในสภาพที่ไม่เหมือนพนักงานบริษัททั่วไป
พีทได้ยินแค่คำสั่งวนซ้ำในหัว สะกดเหมือนบทสวด ยิ้ม โค้งตัว ทักครับ สบตา ห้ามห่อไหล่ ห้ามปิดกางเกง


เขาเลื่อนตาลงมองกางเกงในตาข่ายสีเทาที่เพิ่งสวมเมื่อครู่ ตอน HR แจกเป็นเซ็ตพิเศษบอกว่า “เป็นธีมใหม่ของบริษัทนะคะ Mesh Day ต้อนรับคณะดูงาน ให้เห็นว่าเราดูแลพนักงานยังไง”


ไฟบนเพดานสว่างวาบเมื่อหัวหน้าแผนก HR ที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นเจ้าภาพเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มตารางคิวดูงาน เธอกวาดสายตามอง Support ทั้งแถว ยิ้มเหมือนคุณครูเช็กเครื่องแบบนักเรียน


“น้องๆ พร้อมมั้ยคะ? ตัวแทนสมาพันธ์นายจ้างจะขึ้นมาดู Floor นี้ก่อน”


เสียงพนักงานรุ่นกลางคนหนึ่งตอบเบา “พร้อมครับ” ตามด้วยเสียงหัวเราะแห้ง พีทรู้สึกเหงื่อซึมหลังมือทั้งที่แอร์เย็นจัด


สมาพันธ์นายจ้างเป็นองค์กรอิสระที่จัดตั้งภายใต้ความร่วมมือของบริษัทที่เข้าร่วมเป็นสมาชิก ฉากหน้าทำหน้าที่ดูแลสภาพการจ้างงานของบริษัทสมาชิกให้เป็นไปอย่างยุติธรรมและส่งเสริมสวัสดิการที่ดีสำหรับพนักงานลูกจ้าง แต่ในฉากหลังใช้ชื่อความเป็นองค์กรอิสระเข้ามาแทรกแซงปัญหาด้านแรงงานที่เกิดขึ้น แน่นอนว่าไปในทิศทางที่เข้าข้างฝั่งนายจ้างและตัดตอนไม่ให้เรื่องถึงหน่วยราชการด้วยเหตุผลที่ว่ามีองค์กรอิสระเข้ามาเป็นคนกลางแล้ว


ทุกปีสมาพันธ์นายจ้างจะจัดคณะผู้แทนไปเยี่ยมชมดูงานการจัดการพนักงานของบริษัทสมาชิกหมุนเวียนกันไป โดยหลักแล้วหากสมาพันธ์พบปัญหาในบริษัทไหนก็จะสามารถรายงานไปยังหน่วยราชการที่เกี่ยวได้ แต่ในทางปฏิบัติการเยี่ยมชมดูงานนี้ก็เหมือนเป็นเวทีที่ให้แต่ละบริษัทอวดผลงานใส่กันว่าใครรีดประโยชน์จากพนักงานได้มากกว่ากัน


เมื่อประตูเลื่อนเปิด เสียงส้นรองเท้าหนังของคณะราชการเดินเข้ามา พีทเงยหน้าผ่านป้ายชื่อของหัวหน้า HR ไปเห็นผู้ชายในสูทสีน้ำเงินเข้มสองคน หญิงวัยกลางคนใส่สูทกระโปรงเรียบ กับชายอายุราวห้าสิบกว่าที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคณะ หูยังมีบัตรตราสมาพันธ์นายจ้างห้อยไว้ข้างอก


ภาพที่พีทเห็นเหมือนกล้องสโลว์ ผู้บริหารฝ่ายบุคคลก้าวออกมาต้อนรับ โค้งตัวเล็กน้อย ใช้น้ำเสียงรื่นหูเล่าถึง “สวัสดิการใหม่ที่เราออกแบบตามนโยบายดูแลสภาพแวดล้อมการทำงาน” มือเธอผายไปทางแถว Support ที่ยืนเรียงข้างผนังกระจก


พีทกับเพื่อนป้ายแดงอีกห้าคนต้องก้าวออกมาหนึ่งก้าว โค้งพร้อมกัน เสียงทัก “สวัสดีครับ” ที่ซ้อมมาดังขึ้นพร้อมกัน แต่เสียงหัวใจเขาดังยิ่งกว่า
สายตาเจ้าหน้าที่บางคนกวาดผ่านใบหน้าพวกเขาแค่เสี้ยววินาที ก่อนหยุดตรงเป้ากางเกงในตาข่ายที่พรางสิ่งที่อยู่ภายในได้เพียงเลือนราง พีทเห็นรอยยิ้มเก้อๆ จากเจ้าหน้าที่ผู้หญิงที่เหมือนอยากหันหนี แต่ก็ยังฝืนยืนฟังหัวหน้า HR บรรยายต่อ


เสียงดิวกระซิบเบาใกล้หูพีทว่า “อย่าเกร็ง เดี๋ยวผ้าตาข่ายมันตึงกว่านี้อีก” คำพูดมันฟังเหมือนล้อเล่น แต่เขารู้ว่ามันจริง


พนักงานป้ายม่วงเดินเข้ามาเติมบรรยากาศ โค้งให้เจ้าหน้าที่แล้วหัวเราะบอก “น้องๆ พวกนี้คือ Support Hero ของเราเลยนะครับ ดูแลทุกอย่างตั้งแต่ต้อนรับไปถึง After Party” เสียงหัวเราะจางของผู้แทนตอบกลับมาเหมือนรับมุกไปงั้น
แต่พีทรู้ว่ามันไม่จางตรงไฟมือถือที่บางคนแอบกดอัดรูปต่อ แสงแฟลชเล็กๆ กระพริบตรงมุมห้องประชุม


ไฟในห้องประชุมเปิดจนสว่างสุดเมื่อหัวหน้าแผนกเชิญคณะราชการไปโซน Pantry เล็กๆ ที่ถูกจัดเป็นจุดพักดื่มกาแฟ แต่จริงๆ มันเป็นอีกจุดโชว์ Spirit
เด็กป้ายแดงถูกสั่งให้แบ่งหน้าที่ บางคนยืนก้มล้างแก้วที่ซิงค์ด้วยกางเกงในตาข่าย บางคนถือถาดขนมไปวางบนโต๊ะ พีทต้องยืนก้มตักน้ำใส่เหยือก เสียงฝักบัวเล็กจากก๊อกน้ำกระทบผิวหน้าท้องที่เปลือยจนเย็นวูบ


เสียงหัวหน้า HR ยืนอธิบายอยู่ไม่ไกล “เราอยากให้คณะดูงานเห็นจริงๆ ว่า Talent ของเราอยู่ได้เพราะ Support ของเราเหนียวแน่น ทุกคนเต็มใจ เป็นกันเอง”


เสียงหัวเราะเบาๆ จากป้ายม่วงคนหนึ่งแทรกขึ้นข้างหู “เต็มใจแค่ไหนก็…ดูจากกางเกงก็รู้แล้วมั้งครับ” คำพูดลอยเข้าหูเจ้าหน้าที่บางคนที่หันมองพีทกับดิวพร้อมกัน พีทแทบไม่กล้าขยับ เพราะแค่เงยหน้าขึ้นก็จะเห็นในตาใครบางคนจ้องตรงจุดที่เขาไม่เคยคิดว่าต้องถูกมองจากคนภายนอก


เสียงตะโกนเบาๆ จากหน้าห้อง Pantry “เชิญคณะดู Locker Room นะครับ จะพาไปดูห้องอาบน้ำ Support Zone!” ลมหายใจพีทสะดุดอีกรอบ เขากลืนน้ำลายแล้วหันไปสบตาดิวที่กำลังหัวเราะเงียบในลำคอ


ดิวกระซิบใส่หู “ไปเว้ย ลุยต่อ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ดิ เดี๋ยวผ้ามันรัดขนอีก”


พีทได้แต่กำป้ายชื่อสีแดงแน่น มันสั่นเหมือนสายไฟสั้นใต้คอ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่เคยช่วยปิดอะไรได้เลย


ขบวนดูงานเดินตามหัวหน้าแผนก HR ออกจาก Pantry พีทกับดิวเดินขนาบหลังตามเหมือนเงา ไฟบนเพดานตลอดโถง Office Floor ถูกเปิดสว่างจนเห็นผนังกระจกฝั่ง Locker Zone ชัด ใกล้กับป้ายโลหะเงาวับที่สลักคำว่า Support Washroom
เสียงส้นรองเท้าสุภาพบุรุษข้างหน้าหยุดเมื่อหัวหน้า HR ยกมือผายเข้าไปในห้องกระจก ฝั่งหนึ่งเป็น Locker เรียงกันเป็นสิบตู้ ฝั่งหนึ่งคือฝักบัวโล่งมีเพียงม่านกั้นกึ่งโปร่ง


พีทได้ยินเสียงดิวหัวเราะเบาๆ ข้างหูเหมือนเดิม


"เดี๋ยวท่านๆ เขาจะได้เห็นมึงทั้งตัวแล้วเว้ย"


มือดิวตบหลังพีทเบาๆ ก่อนตัวเองจะสาวเท้าเดินไปที่ Locker ตัวเอง ยืนแง้มบานตู้ให้ดูว่าด้านในมีอะไร
หัวหน้าแผนกยืนยิ้ม ใช้น้ำเสียงอธิบายเหมือนนำชมพิพิธภัณฑ์


"ตรงนี้คือพื้นที่ส่วนตัวของน้องๆ Support เราจัดให้ดูโปร่ง เปิดโล่ง ใครมาใครไปก็สะดวก มองเห็นได้ตลอด เพื่อความปลอดภัยและสร้างความโปร่งใส"


คำว่า โปร่งใส กลืนหายไปกับเสียงหัวเราะเบาๆ ของเจ้าหน้าที่ชายในสูทคนหนึ่งที่ก้มมองดิวกำลังถอดเสื้อเชิ้ตออกช้าๆ กล้ามเนื้อท้องชื้นเหงื่อยังสะท้อนไฟนวล เหลือแค่กางเกงในตาข่ายบางเหมือนเดิม พีทยืนกอดอกอยู่ใกล้ตู้ของตัวเอง ใจเต้นจนรู้สึกว่ามือที่กุมชายผ้าตาข่ายมันสั่นไปหมด เพราะข้างในมีเสียงหัวหน้า HR กำลังอธิบาย Mini Spirit เบื้องหลัง


"น้องๆ Support ของเรามีวิธีฝึกสร้าง Team Bonding นะคะ บางทีก็ล้าง Locker ด้วยกันเป็นพิธีเบาๆ คืนความสดชื่น เป็นธรรมเนียมว่าใครเข้ามาใหม่จะได้กลืนเป็นเนื้อเดียวกัน"


หัวหน้าคณะราชการพยักหน้า แต่สายตากวาดไปตรงกล้ามอกกับหน้าท้องพนักงานป้ายแดงที่กำลังผลัดกันถอดเสื้อ เหลือเพียงกางเกงในตาข่ายบางที่รัดสะโพก ขอบเอวบางเส้นที่แนบเนื้อจนเห็นทุกโครงร่าง


ดิวเอี้ยวตัวหันไปหยิบขันน้ำ เหมือนเล่นมุก เสียงหัวเราะลอดมุมปาก "เดี๋ยวผมล้างให้พีทหน่อยละกันครับพี่ๆ จะได้เห็น Spirit ของจริง"


มือดิวตักน้ำราดลงไหล่พีท ละอองเย็นกระทบขนแขน ขนท้อง พีทขนลุกทันที เสียงน้ำกระทบพื้นดังเป็นจังหวะที่กลืนไปกับเสียงหัวเราะของผู้แทนบางคน
พนักงานป้ายม่วงสองคนยืนดูอยู่ข้างหัวหน้า HR เห็นภาพนี้แล้วซุบซิบเบาๆ ว่า "เห็นมั้ย แบบนี้ไงที่ทำให้พวก Support ไม่กล้าลาออก แค่ Spirit ก็ผูกไว้แล้ว"


เสียงน้ำไหลรินช้าๆ ดิวหัวเราะ เอามือตบไหล่พีทอีกที "อย่าหนีดิ ก้มตัวหน่อย ให้พี่เขาดูมุมข้างหลังด้วย"


พีทไม่มีทางเลือก ก้มตามแรงดึง รู้สึกได้ทันทีว่าขอบกางเกงในตาข่ายร่นต่ำกว่าเดิมเพราะน้ำหนักน้ำและแรงดึง ด้านหลังสะโพกเปลือยจนเห็นผิวเนื้อเกินกว่าที่เขาอยากให้ใครเห็นในงานทางการแบบนี้


เสียงหัวหน้าคณะราชการหัวเราะกลบเกือบไม่มิด "โห นี่มันเป็นวัฒนธรรมใหม่ขององค์กรจริงๆ สินะ"


หัวหน้า HR รีบพยักหน้ารับทันควัน "ค่ะ เราเชื่อว่าความโปร่งใส ความใกล้ชิดจะสร้างวัฒนธรรมการทำงานที่ดีขึ้น รักษา Talent เก่งๆ ไว้ได้ด้วย"


เสียงหัวเราะเบาๆ จากข้างหลังแทรก "กับ Support ก็รักษาได้นะครับ เห็นยอมหมดตัวขนาดนี้"


ดิวหันไปโค้งให้เจ้าหน้าที่ขำๆ พลางยักคิ้วใส่พีท พีทได้แต่ยืนปล่อยน้ำรินผ่านร่องหลัง ขอบเอวย้วยต่ำจนแนบชิดโคนต้นขา ชายผ้าตาข่ายเปียกแนบแน่นจนไม่มีอะไรซ่อนอีกต่อไป


เสียงรองเท้าหนังผู้แทนสมาพันธ์ก้าวพ้นประตูโซน Locker กลับมาเจอไฟสลัวใน Lobby ตรงกลางออฟฟิศ ด้านนอกกระจกใสเห็นวิวตึกสูงตัดกับท้องฟ้าหม่น พีทยืนหายใจแรงใต้ไฟส้ม ดวงตายังพร่าเพราะน้ำอุ่นจากห้องอาบน้ำเมื่อครู่หยดซึมตามไรผม สะโพกยังเย็นเพราะขอบกางเกงในตาข่ายที่เปียกน้ำแล้วแนบเนื้อเหมือนมันจะหายไปกับผิว


หัวหน้า HR โบกมือเชิญเจ้าหน้าที่เข้ามาล้อม Lobby เหมือนเป็นโซนจัดกิจกรรม เธอชูมือขึ้นเรียกความสนใจ ใช้น้ำเสียงสวยราวพิธีกรงาน CSR


“ตรงนี้นะคะ เราจะมี Mini Ritual Performance สั้น ๆ ให้พี่ ๆ สมาพันธ์นายจ้างได้เห็นกิจกรรม Team Bonding จริงของพนักงาน Support ของเรา”


คำว่า Team Bonding กลืนไปกับเสียงหัวเราะข้างหลัง พนักงานป้ายม่วงบางคนยืนแถวหลังสวมสูทเรียบร้อยแต่มือถือในมือกดบันทึกวิดีโอไว้ทุกมุม
พีทยืนข้างดิวตรงกลาง Lobby เสียงตึกแอร์ดังสอดกับเสียงลมหายใจข้างตัว เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเปลือยกลางไฟอีกครั้ง


“กิจกรรม Spirit ของเราง่ายมากครับพี่ ๆ…คือการสร้างความไว้วางใจระหว่าง Support ด้วยกันเอง”


พูดไม่ทันขาดคำ ดิวดึงแขนพีทให้ก้าวตามขึ้นไปยืนตรงหน้า แล้วเอามือวางบนไหล่พีทเหมือนซ้อมเต้นรำ ทุกสายตาจ้องมาที่มือเขา จ้องที่หน้าท้องเปลือย จ้องที่แนวขนที่โผล่ขอบกางเกงในตาข่ายและเงานูนแนบเนื้อที่อยู่ต่ำลงมาจากนั้


เสียงหัวเราะแห้งจากฝั่งเจ้าหน้าที่ผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นแต่กลืนไปกับเสียงปรบมือแผ่ว ๆ


ดิวหันไปยิ้มกว้างใส่คณะดูงานจนดูเหมือนออกมาจากใจจริง “บางทีเราก็ต้องช่วยกัน ‘ตรวจสอบ’ กันเองด้วยครับ…ว่าทำงานเหนื่อยมั้ย สบายดีมั้ย…ร่างกายโอเคมั้ย…”


มือดิวเลื่อนไปตามจุด คอ-บ่า-ไหล่ เหมือนจะตรวจอาการ Office Syndrome จากนั้นก็กดไปตามจุดต่างๆ ตามลำตัวไล่ตั้งแต่หัวนมสองข้างลงไปถึงหน้าท้องและรูสะดือ เขาเดินอ้อมไปด้านกดช่วงล่างเบา ๆ ให้พีทแอ่นตัวในทิศทางหน้าหลังสลับกัน เหมือนท่าแสดงง่าย ๆ ที่ไม่มีอะไร แต่ไฟเพดานกลับขยายเงาขนหน้าท้อง เส้นเอ็นร่องสะดือ ขอบผ้าที่เปียกแนบเนื้อจนเห็นเงาดำลึกเข้าไปในตาข่าย


เสียงหัวเราะจากป้ายม่วงคนหนึ่งดัง “เฮ้ย อย่าดันแรงดิ เดี๋ยวของน้องมันโผล่หมด ฮ่าๆ”


ดิวหันไปหัวเราะตอบแต่เหมือนจะช้าไปหนึ่งอึดใจ “ก็ถ้าโผล่พี่จะได้เห็นว่าของจริงเราแข็งแรงแค่ไหน”


คำพูดมันเหมือนมุกตลก แต่พีทไม่ตลก มือเขากำป้ายชื่อแน่นจนสั่น ดิวล้วงมือเข้าไปในกางเกงในตาข่ายตัวบางของพีททั้งคลำทั้งล้วงไปมาเหมือนจะตรวจอาการต่อหน้าสายตาทุกคน ผิวเนื้อบางถูกมือใหญ่ของดิวเบียดจนปลิ้นออกมาตามรูตาข่ายคล้ายเกล็ดงู พีทสบตากับเจ้าหน้าที่ชายสูงวัยที่ยืนกอดแฟ้มไว้แน่น แววตานั้นบอกชัดว่าภาพนี้จะติดอยู่ในหัวเขาไปนานแค่ไหน


เสียงหัวหน้า HR เสริมเหมือนสรุป “พี่ ๆ เห็นมั้ยคะ พวกเรามีวิธีเชื่อมทีมที่เป็นธรรมชาติสุด ๆ ไม่ต้องกลัวการลาออกเลย พนักงานทุกคนอยากอยู่ด้วยกันจริง ๆ”


เสียงหัวเราะคลื่นเล็ก ๆ ของคณะดูงานกลืนกับเสียงกล้องมือถือ ทุกคนรู้ว่าภาพนี้จะไม่มีในรายงานฉบับจริง แต่จะอยู่ในไฟล์ที่ใครก็จะส่งต่อในวงปิดไปนาน


ดิวปล่อยมือจากพีท ยื่นมือโอบไหล่พีทแทนแล้วหันกลับไปทางกลุ่มเจ้าหน้าที่ โค้งตัวเหมือนจบโชว์


“ขอบคุณพี่ ๆ สมาพันธ์นายจ้างที่มาเยี่ยมนะครับ Spirit  ของพวกผมก็มีแค่นี้ครับ…ง่าย ๆ แค่ใกล้กันให้มากพอ ใครจะไปไหนก็ไปยาก”


เสียงปรบมือดังขึ้นแบบที่ไม่มีใครแน่ใจว่าควรปรบจริง ๆ ไหม บางคนยิ้มเก้อ บางคนซุบซิบเบา ๆ ว่า “นี่มันใช่ Team Bonding แน่เหรอวะ…”


ขบวนดูงานเดินตามหัวหน้า HR ไปยังประตูทางออก พีทกับเพื่อนป้ายแดงอีกสี่คนต้องก้าวออกมายืนโค้งส่งราวกับกำลังเป็น รปภ. แต่สิ่งที่พวกเขาห้อยไว้ไม่ใช่วอล์กกี้ทอล์กกี้หรือป้ายตรวจคนเข้าออก มีแค่ป้ายชื่อสีแดงบนคอ กับกางเกงในตาข่ายที่ยังเปียกจนขึ้นเงาภายใต้แสงไฟ


เสียงหัวหน้าคณะเอ่ยทิ้งท้ายเหมือนคำชมเชยแต่ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ที่แท้จริง


“เป็นวิธีดูแล Talent ที่…ไม่เหมือนใครเลยนะครับ อืม…น่าสนใจมาก”


มือเขาจับแฟ้มแน่น สายตาเหลือบลงต่ำผ่านหน้าท้องพีทเหมือนหยุดอยู่ตรงเป้าตาข่ายบางที่ยังแนบเนื้อ


ประตู Lobby เลื่อนเปิดออก ลมจากโถงลิฟต์พัดผ่านชายขาเปลือย พีทรู้สึกเหมือนขนทั้งตัวลุกซู่ น้ำเสียงหัวหน้า HR ดังก้องเป็นฉากจบสวย


“Safe Trip นะคะพี่ ๆ ไว้โอกาสหน้ามาดูเราอีกได้นะคะ Spirit ใหม่ ๆ เรามีอัปเดตตลอดค่ะ”


ดิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ พีทยังยืนโค้งมองไฟ บนเพดานที่กระพริบเหมือนตากล้องถ่ายแฟลชซ้ำ ดิวก้มลงกระซิบใส่หูพีท


“เก่งมากมึง ครั้งนี้พวกเราน่าจะรอด Spirit Room ไปได้”


พีทกำป้ายชื่อสีแดงบนคอแน่นจนสายคล้องแทบขาด แต่รูดออกไม่ได้ เพราะหน้าที่นี้จะวนอีกกี่รอบก็ได้ตราบใดที่ป้ายแดงยังห้อยตรงนี้

insomniac

บันทึกภายใน สมาพันธ์นายจ้าง (ร่าง)
เรื่อง สรุปผลการศึกษาดูงานด้านการจัดการแรงงานและสวัสดิการพนักงาน ณ บริษัท (ไม่เปิดเผยชื่อ)

บทสรุปผู้บริหาร
จากการเยี่ยมชมดูงานรูปแบบการจัดการแรงงานและสวัสดิการที่บริษัทเอกชนขนาดกลางใช้ดูแลพนักงานประเภท Talent และ Support โดยเฉพาะโมเดลการสร้างวัฒนธรรมองค์กรผ่านกิจกรรมที่บริษัทเรียกว่า “Spirit” ซึ่งถือเป็นวิธีการใหม่ที่ไม่มีกรอบตัวบทกฎหมายกำกับโดยตรงในปัจจุบัน ระหว่างการดูงานสังเกตพบพนักงานประเภท Support ในเครื่องแต่งกายกึ่งเครื่องแบบ ซึ่งมีลักษณะโปร่งใสมากกว่ามาตรฐานทั่วไปสร้างบรรยากาศที่เป็นกันเองและผ่อนคลาย บริษัทมีการส่งเสริมกิจกรรม Team Bonding Activity ที่มีการชำระร่างกายและตรวจความพร้อมให้กัน ซึ่งอาจวิเคราะห์เพิ่มเติมได้ว่า ทำให้เกิดแรงจูงใจทางสังคมในการอยู่ในระบบ เพราะมีเงื่อนไขทางจิตวิทยาที่ผูกพนักงานไว้ ระบบดังกล่าวสามารถช่วยลดภาระต้นทุนด้านค่าตอบแทน Talent ระดับสูง โดยใช้ Support เป็นเครื่องมือและสวัสดิการทดแทน
ในประเด็นที่อาจมองมีความเสี่ยงต่อการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลและศักดิ์ศรีแรงงาน โดยเฉพาะกลุ่ม Support ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นสวัสดิการเชิงวัตถุนั้น ตลอดการเยี่ยมชมไม่พบปฏิกิริยาหรือการแสดงออกถึงแรงต้านจากกลุ่ม Support แต่อย่างใด

ข้อเสนอแนะ
บริษัทมีนวัตกรรมการจัดการแรงงานที่แปลกใหม่ สร้างบรรยากาศ “โปร่งใส” ตามนิยามที่บริษัทอ้างและบริหารอย่างได้ผลในเชิงประจักษ์ เห็นควรให้มีการสรุปเป็นกรณีตัวอย่างให้กับบริษัทสมาชิกอื่นนำไปใช้ต่อยอดต่อไป

ลงชื่อ

เจ้าหน้าที่ติดตามคณะดูงาน
สมาพันธ์นายจ้างฯ

Peakky

สนุกมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

papae5za

ใจจ้า

lekthai

ขอบคุณขอรับ