Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.4

insomniac

Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม

/4/



ยามบ่ายวันพุธ ชั้นโถงส่วนกลางชั้นหกที่พีทนั่งเฝ้าโต๊ะประจำสาย Support ถูกจัดให้กลายเป็นมุมสังสรรค์เล็ก ๆ เติมพลังช่วงกลางสัปดาห์ตามธรรมเนียมประจำบริษัท เสียงแก้วกระทบกัน เสียงหัวเราะของพนักงานป้ายม่วงจากหลายแผนกดังพอจะกลบเสียงเครื่องปริ้นท์ข้างเคาน์เตอร์ไปได้หมด
ตรงกลางโถง มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนปรับสายกีตาร์โปร่งไฟฟ้าในมือ แสงไฟสาดเงาตัวเขาทาบพื้นพรม พีทเห็นหน้าอีกฝ่ายแวบแรกก็ยังงงนิด ๆ เพราะไม่คุ้นชื่อ ไม่คุ้นป้ายแดงที่ห้อยคออยู่ แต่คงไม่แปลก — เพราะ Support หล่อ ๆ ที่บริษัทนี้ขึ้นลงสลับชั้นกันจนแยกยาก

สิ่งที่แปลกกว่า คือเขาไม่ได้ใส่อะไรสักชิ้น มีแค่กีตาร์โปร่งสะพายพาดลำตัว ระดับพาดสายรัดลงมาต่ำแค่พอปิดของสงวนพอดีเป๊ะ ร่างกายด้านหลังจึงเปลือยชัดตั้งแต่แนวไหล่แคบ ไล่ลงไปจนถึงเอวเพรียวบาง กล้ามท้องเรียวยาวขยับตามจังหวะหายใจ
เสียงคุยซุบซิบของกลุ่มป้ายม่วงแถวหน้าดังขึ้นแทบพร้อมกันทันทีที่เขาเริ่มดีดคอร์ดแรก นิ้วเรียวลูบสายได้ลื่นจนเหมือนภาพสโลว์ เสียงฮัมเบา ๆ หลุดออกจากริมฝีปากที่ประสานจังหวะกันกับเสียงสายกีตาร์พอดี

เขาเลือกเพลง “Lover Boy” โฟล์คป๊อปภาษาอังกฤษจากศิลปินไทยที่ติดหูพนักงานรุ่นใหม่ ดีดออกมาแบบง่าย ๆ แต่เสียงร้องกลับลื่นไหลแบบมืออาชีพจนพีทเผลอวางเอกสารในมือลงแล้วมองเพลิน
เสียงกีตาร์ลื่นจนเหมือนมีแสงกรองผ่านกลางห้อง ช่วงท่อนฮุคเขากัดปากยิ้มนิด ๆ เอียงตัวตามคอร์ดไปด้านข้าง จังหวะนั้นเองพีทถึงได้เห็นเต็ม ๆ ว่าแผ่นหลังขาวสะอาดของเขาเรียบเนียนเหมือนลูกคุณหนูไม่เคยตากแดด แต่กล้ามเนื้อข้างลำตัวกับแนวสะโพกกลับมัดตึงได้รูป ไรขนตามแนวสันหลังมีเพียงน้อยนิด แต่ต่ำลงไปตรงสะโพกกลมแน่นนั่นกลับเด่นชัดเพราะเขาขยับย่อตัวเปลี่ยนคอร์ดเป็นช่วง

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเมื่อมีมือจากพนักงานป้ายม่วงข้างหน้าเอื้อมไปแตะแผ่นหลังเขา ลากลงต่ำไปบีบสะโพกเต็มมือและคาไว้ไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มเงยหน้าหันมายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ยังเล่นต่อโดยเสียงกีต้าร์ไม่มีสะดุดแม้แต่น้อย
พีทยืนนิ่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ มองป้ายชื่อสีแดงที่ห้อยคออีกฝ่ายกับร่างกายที่เปลือยแต่กลับยิ่งดูแพงขึ้นเพราะท่าทางและเสียงเพลง
เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง จนพอเห็นรอยสักเล็ก ๆ ตรงแนวสะโพกก็เหมือนมีอะไรในหัวสะกิด

เขาเคยเห็นหน้าคนนี้ในคลิปประกวดรายการเพลงดังเมื่อหลายปีก่อน — รอบออดิชั่นที่คลิปเดียวกันมีคนดูหลายสิบล้านวิว ถึงแม้เขาจะไม่ได้รางวัลอะไร แต่เสียงร้องสดวันนั้นก็ทำให้หลายคนจำได้ติดตา รวมถึงพีทที่เคยเปิดวนดูซ้ำสมัยเรียน
เสียงกีตาร์ยังลื่นไหล เสียงคนแถวหน้าหัวเราะกันอื้ออึง ป้ายม่วงคนนั้นหยิบเงินทิปใส่ลงไปในตัวกีตาร์เหมือนให้รางวัลหมาแสนรู้ในขณะมือข้างที่จับสะโพกก็เริ่มสอดนิ้วผ่านแนวขนลงลึกไปในช่องทางจีบแน่นด้านหลัง

พีทยืนนิ่ง ใจหนึ่งสงสัยว่าทำไมคนแบบนี้ถึงไม่ได้อยู่ในเวทีประกวด หรือไม่ก็วงการเพลงจริง ๆ อีกใจหนึ่งกลับได้แต่ก้มมองป้ายแดงบนคออีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ เพราะคำตอบมันคงง่ายกว่าที่คิด — เสียงกีตาร์ยังไพเราะเหมือนเดิม แต่ทุกสายตาไม่ได้จ้องที่คอร์ดอีกต่อไปเพราะพนักงานป้ายม่วงคนนั้นกำลังแหย่นิ้วที่สองลงไป
พีทคิดถึงเหตุการณ์นี้ทั้งคืน จะมีอะไรอัปยศไปกว่าถูกคนแหย่รูตูดต่อหน้าคนในออฟฟิศ

แต่ในตอนเช้าวันถัดมาก่อนจะเข้างาน ข่าวใน Slack ภายในบริษัทรั่วไปไวกว่าไฟลามทุ่ง

“CEO กลับจากญี่ปุ่น เห็นว่าไปดูตลาดเก่า เห็นของฝากน่ารักเลยซื้อมาให้เด็ก Support ทุกคนลองใส่ดู”

เมื่อเขามาถึงที่ทำงาน ก็เห็นถุงกระดาษลายดั้งเดิมญี่ปุ่นวางอยู่บนโต๊ะยาวแล้ว มีคนอดใจไม่ไหวแกะออกมา ในถุงมี Fundoshi ผ้าคาดเตี่ยวดั้งเดิมของญี่ปุ่นพับเป็นมัด ๆ น่าจะร่วมสิบชิ้น — สีขาว สีเทา สีกรม ลายคลื่นญี่ปุ่นนิดหน่อย

หัวหน้า HR ตบมือเรียกป้ายแดงทุกคน — ทั้งพีท ดิว และเด็ก Support อีกไม่กี่คนในชั้นต้องยืนต่อแถวรับ “ของฝาก”

“ลองใส่เลยค่ะ ใส่ตอนนี้แหละ เผื่อท่านลงมา จะได้โชว์ท่าน”

เสียงหัวเราะครึ่งจริงครึ่งขำลอยรอบห้อง — แต่คำสั่งไม่มีใครกล้าขัด
พีทกำผ้าเตี่ยวในมือ ตัวแข็งเพราะนี่มันแค่ผ้าผืนเล็กที่ต้องรัดรอบสะโพกแล้วแถบยาวลอดหว่างขา พวกป้ายแดงยืนถอดกางเกงสแล็กออกทีละคน
บางคนใส่ไม่เป็น รัดแน่นเกิน บางคนมัดไม่แน่นจนชายผ้าแหวกง่าย

เสียงหัวเราะ เสียงซุบซิบ เสียงมือถือชัตเตอร์จาก HR ที่เข้ามา “ช่วยดู” โผล่ทุกมุม
ทันทีที่พวกป้ายแดงกระจายตัวกลับเข้าโซนทำงาน
บรรยากาศในบริษัทเปลี่ยนทันที —
เด็กป้ายแดงเดินถือแฟ้ม เม้มปาก แต่แก้มก้นเกือบทั้งหมดที่โผล่พ้นผ้าเตี่ยวย้ายไปมาตามจังหวะก้าว ขนที่ลับดกหนาที่โผล่พ้นแนวผ้ากลายเป็นจุดจับตามากกว่าตัวเลขบนเอกสาร

พีทพยายามไม่ขยับตัวไปไหนแต่ก็ถูกเรียกไปยกกาแฟให้หัวหน้า
สาวป้ายม่วงบางคนเดินผ่าน แกล้งทำแฟ้มตกให้ป้ายแดงก้มเก็บ ในท่าโก้งโค้งที่ทำให้แก้มก้นแยกออกจากกัน เกลียวผ้าเตี่ยวที่คนใส่ก็ไม่ได้ชำนาญนัก ไม่สามารถปกปิดรูก้นสีชมพูสวยและพวงไข่แฝดใบเขื่องได้ทั้งหมด ภาพนี้ถูกถ่ายแล้วแอบแท็กกลุ่ม Slack Meme ชื่อ “Red Tag Fundoshi Day”

ช่วงบ่ายพีทโดนเรียกเข้าประชุมเล็กกับทีม Creative
เขานั่งตรงเก้าอี้บาร์ทรงสูงที่ค่อนข้างทรงตัวได้ยาก ชายเสื้อเชิ้ตปิดแค่ครึ่งตัว ท่อนล่างเป็นผ้าเตี่ยวที่มัดมาใหม่จนแน่นพอประมาณ แต่เพราะนั่งนาน ชายผ้าหน้าตึงร่นขึ้นจนเห็นเป้านูนเด่นและขนลับที่แลบออกมา

หัวหน้า Creative เหลือบตาหลายครั้ง ก้มพิมพ์แล็ปท็อปไป ขำไป
รุ่นพี่ป้ายม่วงหัวเราะแล้วแกล้งขยับขาเตะขาพีทเบา ๆ เหมือนจะชวนเขาปิดเครื่องเคราตรงหว่างขาให้มิด แต่ไม่มีทางปิดได้หมด ช่วงกลางๆ การประชุม ไข่ของพีทก็หลุดเป็นอิสระห้อยออกมาข้างนึง และอยู่อย่างนั้นเพราะไม่มีใครทักไปจนจบการประชุม

---------------
เนื้อเรื่องไม่มีอะไรหวือหวานะคับ เป็นแนว slice of life เล่าถึงชีวิตในออฟฟิศไปวันๆ ส่วนใหญ่จบในตอน ถ้าพอมีคนชอบคงเขียนต่อไปได้เรื่อยๆ และเนื้อหาคงแรงขึ้นบ้างไม่งั้นมันจะวนๆ ซ้ำๆ ใครต้องการให้ตัวละครโดนแบบไหนในออฟฟิศฝากไอเดียไว้ได้นะครับ ถ้ามันไม่กระทบเส้นเรื่องมากเดี๋ยวจัดให้ หรือใครอยาก request ตัวละครใหม่ก็ทิ้ง character profile ไว้เลย จัดให้ได้เหมือนกันคับ

Alexanderwong

สนุกครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

bigdure

ขอบคุณครับ

ระฆัง

สนุกดีนะครับ นี่ผมจินตนาการไปว่าถ้าผมได้ป้ายแดงแล้วไปบังเอิญเจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนเป็นป้ายม่วงคงได้โดนเพื่อนสั่งอะไรเสียว ๆ แน่เลย

kongkong

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณครับ