เมื่อผมข้ามมิติและต้องแต่งงานกับผู้ชาย 4 คนพร้อมกัน Ch.14

NOOFONG

ภายในห้องประชุมใหญ่ ณ หอสูงของสภากลางแห่งวังหลวง เสียงฝีเท้าและเสียงกระซิบเบา ๆ สะท้อนก้องบนผนังหินเรียบที่ประดับด้วยม่านสีทองเข้ม ขุนนางชั้นสูงทั้งเก่าและใหม่ รวมถึงสมาชิกสภาจากตระกูลผู้ทรงอำนาจทยอยกันเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง แต่ละคนล้วนแต่งกายด้วยเครื่องแบบประจำตระกูล อวดศักดิ์ศรีและสายเลือดเก่าแก่ราวกับเป็นชุดเกราะในสนามรบทางอำนาจ


บรรยากาศภายในห้องเคร่งขรึมแต่เต็มไปด้วยแรงกดดันทางการเมือง ความเงียบงันปะปนกับเสียงถอนหายใจและการสบตาอย่างระวังตัว ทุกคนรู้ดีว่า การประชุมวันนี้ไม่ใช่เพียงแค่การอัปเดตสถานการณ์บ้านเมือง หากแต่คือการประกาศอย่างเป็นทางการถึงสิ่งที่หลายคนลือกันมานาน


การกลับมาของ "ซาร์เอล"


ประตูหลักเปิดออกอีกครั้งอย่างช้า ๆ และในวินาทีนั้น สายตาแทบทุกคู่ก็หันขวับไปยังต้นเสียง


องค์ชายเซย์เรนปรากฏตัวในชุดประจำตำแหน่งอย่างเรียบหรู ผ้าคลุมสีเงินปักตราราชวงศ์ทอดยาวจรดข้อเท้า ร่างสูงและท่วงท่าสงบสุขุมทำให้เขาดูสง่างามอย่างไม่ต้องพยายาม ทว่าทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่ห้อง สีหน้าเรียบนิ่งของเขากลับสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที


เพราะในตำแหน่งที่เคยว่างเปล่า... บัดนี้มีใครบางคนยืนอยู่ก่อนแล้ว


ชายหนุ่มผู้มีผิวซีดดุจหิมะ ดวงตาสีม่วงราวกลีบดอกวิสทีเรียต้องแสงจันทร์ เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่เก้อเขิน ไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย ราวกับตำแหน่งนี้เป็นของเขามาตั้งแต่ต้น ร่างในชุดราชพิธีสีดำสนิทขลิบเงินดูโดดเด่นราวภาพวาดที่จงใจวางไว้ให้ตัดกับฉากหลัง สีสันของเขาเย็นตาแต่แววตา... กลับเย็นเยียบยิ่งกว่า


เซย์เรนยกคางขึ้นเล็กน้อย เขาไม่แสดงสีหน้าใด ๆ แม้ภายในอกจะรู้สึกคล้ายมีแรงอัดแน่นบางอย่างที่กำลังก่อตัว


ไม่นานนัก เสียงประกาศของมหาดเล็กก็ดังก้องไปทั่วห้อง


“ทรงพระเจริญแด่พระราชินี และรัชทายาทแห่งแคว้น!”


ราชินีเสด็จมาถึงในเวลาต่อมา พระวรกายงามสง่าดั่งประติมากรรม ดวงเนตรแน่วแน่กวาดมองทั่วห้อง ก่อนจะประทับบนบัลลังก์ยกสูงเหนือทุกคน ทันทีที่พระองค์เอ่ยขึ้น เสียงกระซิบในห้องก็พลันเงียบสงบลง


“ในที่สุด... ก็มากันครบแล้ว”


เซย์เรนเดินเข้ามาประจำตำแหน่งของตนอย่างเงียบเชียบ และนั่นเอง...ที่การประชุมครั้งแรกระหว่างเขาและซาร์เอล ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ


ราชินีทรงเริ่มต้นด้วยหัวข้อทั่วไปว่าด้วยสถานการณ์ชายแดน การค้ากับต่างแคว้น และการเตรียมงานเทศกาลใหญ่ ทว่าแทบไม่มีใครใส่ใจนัก เพราะสิ่งที่ทุกคนเฝ้ารอคือหัวข้อที่กำลังจะตามมา


"บัดนี้... ได้เวลาแล้วที่องค์ชายซาร์เอล จะเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระของราชวงศ์ และเรียนรู้งานการปกครองอย่างจริงจัง"


ซาร์เอลโค้งคำนับอย่างสง่างาม "น้อมรับพระบัญชา ฝ่าบาท"


ราชินีปรายตามองทั้งเซย์เรนและซาร์เอลสลับกัน จากนั้นจึงตรัสต่ออย่างชัดเจน


"องค์ชายซาร์เอลจะดำรงตำแหน่ง รัชทายาทลำดับที่สอง โดยมีอำนาจและหน้าที่เทียบเท่าลำดับแรก ทั้งด้านการพบปะประชาชน การวางนโยบายพัฒนาแคว้น และยังได้รับมอบอำนาจบางส่วนในการลงมติของสภา"


คำประกาศของราชินีสร้างเสียงฮือฮาเล็กน้อยในหมู่ขุนนางหลายคน ความประหลาดใจและเสียงซุบซิบแพร่กระจายไปทั่วห้อง การที่ซาร์เอลได้นั่งในสภาเคียงข้างเซย์เรนในวันนี้ ก็บ่งบอกถึงอำนาจที่เขาได้รับอย่างชัดเจน เป็นการประกาศสถานะที่ไม่ธรรมดา


เซย์เรนเห็นขุนนางวัยกลางคนจากแคว้นตะวันตก ผู้ซึ่งเคยเป็นพันธมิตรใกล้ชิดของตน กำลังเอนตัวไปพูดคุยกับผู้ติดตามอย่างรวดเร็ว สีหน้าแฝงความลังเลราวกับกำลังชั่งใจว่าจะเปลี่ยนขั้วอำนาจหรือไม่


อีกด้านหนึ่ง ท่านดยุกอัลเบรนแห่งตระกูลผู้นำกองเรือการค้าทะเลเหนือ ซึ่งมักเป็นคนที่ต่อต้านทุกการเปลี่ยนแปลงและไม่เคยสนับสนุนใครอย่างออกนอกหน้า กลับเผยรอยยิ้มมุมปากบาง ๆ ขณะมองซาร์เอล ท่าทีนั้นประหนึ่งเพิ่งพบ ‘สินทรัพย์ใหม่’ ที่มีมูลค่ามหาศาลและคุ้มค่าแก่การลงทุน


แม้แต่ขุนนางหญิงสูงวัยอย่างเลดี้วาเนีย ซึ่งปกติแล้วมักจ้องมองเซย์เรนด้วยความเคลือบแคลง บัดนี้กลับจับจ้องไปยังซาร์เอลอย่างไม่วางตา แววตานั้นมิใช่ความชื่นชม... แต่คือความ สนใจ อย่างชัดเจน


“เจ้าเด็กคนนั้น... รูปลักษณ์อย่างกับเทพเจ้าบรรพกาล” เสียงกระซิบของขุนนางหนุ่มจากสายการทหารหลุดลอดออกมาอย่างลืมตัว


“ข้าไม่เคยเห็นใครวางตัวสง่างามได้เท่าเขาเลย... แม้จะเพิ่งกลับมา” อีกเสียงหนึ่งเอ่ยอย่างคล้ายถูกมนต์สะกด ยิ่งตอกย้ำถึงความดึงดูดใจของซาร์เอล


เซย์เรนรับฟังทุกคำพูด ทุกเสียงกระซิบ แม้จะไม่มีใครพูดกับเขาโดยตรง แต่เขาก็รู้ดี.... บรรยากาศกำลังเปลี่ยน


ความเปล่งประกายของเขาในฐานะรัชทายาท... กำลังถูกท้าทาย


และขุนนางหลายคน ก็พร้อมจะหันหลังให้เขา หากอีกฝ่ายน่าลงทุนมากกว่า


เขาเหลือบตาไปยังซาร์เอลอีกครั้ง


ชายหนุ่มผู้นั้นยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนใบหน้า ใบหน้างดงามราวภาพวาดจนแทบไม่มีใครกล้ามองตรง ๆ ทว่ากลับสามารถกุมความสนใจของทั้งห้องไว้ได้โดยไม่ต้องออกแรง


...เพราะเขาไม่ต้องแสดง แค่ยืนอยู่ตรงนั้น เขาก็ มีอยู่แล้ว


เมื่อสิ้นเสียงสุดท้ายของราชินี ห้องประชุมก็ค่อย ๆ กลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง ขุนนางทั้งหลายเริ่มลุกขึ้นจากที่นั่ง ทยอยกันออกจากห้อง บ้างหันไปกระซิบกับคนสนิท บ้างก็ก้มศีรษะให้กันและกันอย่างผิวเผิน ทว่าไม่มีใครลืมที่จะปรายตามองไปยังผู้ที่เพิ่งได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ


เซย์เรนยืนนิ่งอยู่ตรงที่ของตน แต่สีหน้าของเขาถอดสีอย่างชัดเจน ราวกับเพิ่งเดินฝ่าไปในพายุที่ไม่มีใครมองเห็น


ร่างของเขาตั้งตรง ท่วงท่ายังสง่างามตามแบบราชวงศ์ หากแต่แววตาเยือกเย็นที่เคยมี กลับพร่าเลือนลงไปเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนพยายามสะกดบางอย่างไว้ในใจ


ไคเรนซึ่งยืนรออยู่มุมหนึ่งของห้อง ไม่ได้กล่าวสิ่งใดขณะที่เหล่าขุนนางทยอยกันออกไป จนเมื่อแน่ใจว่าห้องประชุมว่างเปล่า เขาจึงค่อยก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ โน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มและมั่นคง


"ฝ่าบาท... ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"


เซย์เรนกะพริบตาช้า ๆ ราวกับเพิ่งหลุดจากห้วงความคิด เสี้ยววินาทีหนึ่งที่เขาเงยหน้าขึ้นสบตาไคเรน แววตาของเขาเปลือยเปล่า ราวกับเด็กชายที่เพิ่งสูญเสียสิ่งสำคัญไปโดยไม่รู้ตัว


แต่แล้วเขาก็หันหน้าหนีเล็กน้อย ถอนหายใจเบา ๆ และฝืนยิ้มอย่างแนบเนียน


"...ข้า... ข้าสบายดี ไม่ต้องห่วง"


เสียงของเขาเรียบ แต่แฝงความแหบพร่าในตอนท้าย คล้ายคนที่กำลังพยายามไม่ให้น้ำเสียงสั่น


ไคเรนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาแน่นิ่ง นิ่งพอจะกลบความร้อนที่ปะทุในอกแต่ก็อ่อนโยนพอจะให้อีกฝ่ายรู้… ว่าถึงโลกทั้งใบจะหมุนเปลี่ยนไปเช่นไร สวามีผู้นี้ก็ยังคงยืนหยัดเคียงข้าง


ไม่นานนัก ก็มีบ่าวรับใช้คนสนิทของตำหนักหลวงเข้ามาเชิญเซย์เรนด้วยท่าทีเร่งร้อนแต่สุภาพ ขอให้เขาเข้าเฝ้าราชินีเป็นการส่วนตัว


เขาเดินตามร่างในชุดสีกรมท่าของคนรับใช้ไปเงียบ ๆ ผ่านโถงทางเดินยาวที่ทอดสู่ห้องทรงงานซึ่งตั้งอยู่ในปีกตะวันตกของวังหลวง สถานที่ซึ่งไม่ใช่ใครจะเข้าพบได้โดยง่าย


เมื่อประตูบานสูงเปิดออก เซย์เรนก็ก้าวเข้าสู่ห้องทำงานส่วนตัวของพระนาง ซึ่งตกแต่งเรียบหรูด้วยม่านแพรไหมสีขาวขลิบทอง และกลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำมันกุหลาบลอยล่องอยู่ในอากาศ


ราชินีประทับนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สลักทรงสูงใกล้ริมหน้าต่าง ภายนอกส่องเข้ามากระทบกับพระพักตร์อันสง่างามของพระนาง ทำให้ดวงเนตรคู่นั้นยิ่งดูลึกซึ้งและเยือกเย็น


มันไม่ใช่แววตาเฉียบขาดของผู้ปกครองที่เขาคุ้นเคย ไม่ใช่ท่าทีสงบนิ่งเฉกเช่นทุกคราเมื่อพระนางอยู่ต่อหน้าสภา หากแต่เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและ... บางสิ่งคล้ายความเสียใจ


“เซย์เรน...” พระนางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าปกตินัก “เจ้าคงเห็นแล้วสินะว่าเกิดอะไรขึ้น”


เขาพยักหน้าเงียบ ๆ สีหน้าหม่นลงอย่างไม่อาจปิดบัง


ราชินีทอดพระเนตรลูกชายของพระนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนพระทัยออกมายาวเหยียด


"ข้าไม่อาจขัดอำนาจของสภาได้" พระนางตรัสต่อ ดวงหน้าสงบแต่แฝงรอยร้าวที่ไม่เคยเผยให้ผู้ใดเห็น "เสียงส่วนใหญ่ของพวกเขาต้องการให้ซาร์เอลมีบทบาท นั่นเป็นสิ่งที่ข้าต้องยอมรับ แม้ว่า... ใจจริงข้าจะไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเลยก็ตาม"


พระนางหยุดเล็กน้อย มองเซย์เรนด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง "เจ้าต้องรีบคิดแล้วว่าจะรับมืออย่างไร เซย์เรน นี่ไม่ใช่แค่เรื่องตำแหน่งรัชทายาทอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องของอำนาจที่กำลังถูกช่วงชิงไปจากเจ้า"


น้ำเสียงของราชินีเต็มไปด้วยความจริงจังและเจือความเศร้า เหมือนกับว่าพระนางกำลังเตือนลูกชายที่อยู่ในอันตราย และเสียใจที่ไม่อาจช่วยอะไรได้มากไปกว่าการบอกความจริง






...


หนึ่งเดือนถัดมา ราชินีได้จัดงานเลี้ยงใหญ่เพื่อประกาศการรับตำแหน่งของซาร์เอลอย่างเป็นทางการยิ่งขึ้น ณ ห้องโถงใหญ่ของวังหลวง แสงไฟจากโคมระย้าสว่างไสว สะท้อนกับชุดหรูหราของเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ เสียงดนตรีบรรเลงขับกล่อมสร้างบรรยากาศครึกครื้น


เซย์เรนยืนอยู่ไม่ห่างจากบัลลังก์ เขาเห็นซาร์เอลกำลังสนทนาอย่างออกรสกับกลุ่มขุนนางที่เคยเป็นฝ่ายสนับสนุนไคเรนมาก่อน ซาร์เอลมีคารมคมคาย ชวนให้ผู้คนรู้สึกคล้อยตามและชื่นชม ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่ลืมที่จะยิ้มทักทายเหล่าสวามีของเซย์เรนที่เดินผ่านไปมา รอยยิ้มนั้นสุภาพ แต่แฝงด้วยสายตาหยั่งเชิงที่ทำให้เซย์เรนรู้สึกไม่สบายใจ


เซย์เรนสังเกตเห็น ไคเรน กำลังถูกทาบทามจากขุนนางชั้นผู้ใหญ่บางคนซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเป็นคนของฝ่ายซาร์เอล พวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด ก่อนที่ไคเรนจะเดินจากมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าเซย์เรนก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจบางอย่างที่แฝงอยู่ในแววตาของเขา


ส่วน แรนทีล ก็ถูกขุนนางจากสภาเวทที่ดูเหมือนจะถูกซาร์เอลซื้อตัวไปแล้ว เข้ามาพูดคุยด้วยน้ำเสียงชักชวนให้คล้อยตามเรื่องการเปลี่ยนแปลงนโยบายบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสภาเวท แรนทีลมีสีหน้าครุ่นคิด แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงในทันที


เอลเซียน เองก็ตกเป็นเป้าหมาย เขาถูกเชื้อเชิญให้ไปร่วมวงสนทนากับกลุ่มนายทหารยศสูงที่ไม่ใช่คนของเขา ซึ่งซาร์เอลกำลังพยายามสร้างสัมพันธ์ด้วยอย่างออกนอกหน้า เอลเซียนดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ต้องจำใจเข้าร่วมวงสนทนานั้นเพื่อรักษาภาพลักษณ์


แม้แต่ เฟลด์ ผู้ที่มักจะอยู่ข้างกายเซย์เรนเสมอ ก็ยังถูกซาร์เอลส่งผู้ติดตามคนสนิทเข้ามาทักทายและเสนอความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ในเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวกับงานดูแลความปลอดภัยของวัง ซึ่งเป็นวิธีที่แนบเนียนและยากจะปฏิเสธ


'หมอนี่... มันร้ายกาจกว่าที่คิด!' เซย์เรนกำหมัดแน่นภายใต้ชายแขนเสื้อ


หลังจากการทาบทามอันแนบเนียนของซาร์เอล เซย์เรนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสมรภูมิที่มองไม่เห็น ผู้คนมากมายรอบกายกลับทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวมากกว่าที่เคยเป็น เขาตัดสินใจปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวาย เดินเลี่ยงไปยังระเบียงด้านข้างของห้องโถง ซึ่งมีเพียงแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาเบาๆ


เขายืนพิงราวระเบียง ปล่อยให้สายลมเย็นยามค่ำคืนปะทะใบหน้า ความคิดมากมายถาโถมเข้ามาในห้วงคำนึง ไม่ว่าจะเป็นคำเตือนของราชินี หรือรอยยิ้มเย็นเยียบของซาร์เอลที่ดูเหมือนจะอ่านทุกความคิดของเขาออก


'เกมนี้มันหนักหน่วงเกินกว่าที่คิดไว้มากนัก'


เซย์เรนถอนหายใจ ดวงตาเหม่อมองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องประกายอยู่บนฟากฟ้าอันมืดมิด


ขณะที่เขากำลังจมดิ่งอยู่กับความคิดของตนเอง เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลัง


"กำลังเพลิดเพลินกับแสงจันทร์อยู่หรือ... องค์ชายเซย์เรน?"


เซย์เรนหันกลับไปช้าๆ พบกับซาร์เอลที่ยืนอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่บนใบหน้าของเขา แววตาคมกริบนั้นฉายแววหยั่งเชิงอย่างไม่อาจซ่อนได้ บรรยากาศของความสงบสุขเมื่อครู่พลันแปรเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดทันทีที่ซาร์เอลก้าวเข้ามา


"ก็แค่... ออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้าง" เซย์เรนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พยายามควบคุมอารมณ์ให้ดูเป็นปกติที่สุด "เจ้าเองก็คงมีเรื่องให้ต้องยินดีอยู่ไม่น้อย"


ซาร์เอลหัวเราะเบาๆ "ก็สมควรแก่การยินดี... ในที่สุดข้าก็ได้กลับมาทำหน้าที่ที่แท้จริงเสียที" เขาก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย ยืนอยู่ข้างเซย์เรน ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว "ตำแหน่งรัชทายาทลำดับที่สอง... ดูเหมือนจะได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็วกว่าที่หลายคนคาดการณ์ไว้"


เซย์เรนไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่เหลือบมองซาร์เอลเล็กน้อย


"แต่กระนั้น..." ซาร์เอลเอ่ยต่อ น้ำเสียงแฝงความหมายลึกซึ้ง "ตำแหน่งที่แท้จริงนั้นไม่ได้วัดกันที่ตัวอักษรบนกระดาษ หรือเสียงโห่ร้องยินดีจากฝูงชนหรอก จริงไหม?"


เซย์เรนหันกลับไปมองซาร์เอลเต็มตัว ดวงตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย "เจ้าหมายความว่าอย่างไร"


ซาร์เอลหันมายิ้มตรงๆ แววตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาที่เซย์เรนอย่างไม่ลดละ "ข้าหมายถึง... อำนาจที่แท้จริงนั้นอยู่ที่การควบคุมสิ่งที่สำคัญที่สุดต่างหาก" เขาทิ้งคำพูดนั้นไว้ พลางเหลือบมองไปทางห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหล่าขุนนางและสวามีของเซย์เรน "ไม่ว่าจะเป็นการบริหารบ้านเมือง การบัญชาการกองทัพ หรือแม้แต่การดูแลสภาเวท... สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องการผู้นำที่เข้มแข็งและสามารถกุมหัวใจผู้คนได้อย่างแท้จริง"


คำพูดของซาร์เอลเจาะจงไปที่อำนาจของเหล่าสวามีเซย์เรนอย่างชัดเจน เซย์เรนรับรู้ถึงความท้าทายนั้น แต่เขาก็ยังคงยืนหยัด ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมา


"ข้าไม่คิดว่าสิ่งเหล่านั้นจะเปลี่ยนไปจากเดิม" เซย์เรนตอบเสียงเรียบ พยายามรักษาความมั่นใจ "หน้าที่ของข้ายังคงเป็นรัชทายาท และพวกเขาก็ยังคงเป็นสวามีของข้า"


ซาร์เอลเลิกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นยังคงประดับอยู่บนใบหน้า แต่กลับดูเย็นชาลง "แน่นอน... อย่างน้อยก็ในตอนนี้" เขาย้ำคำว่า 'ในตอนนี้' อย่างจงใจ "แต่สถานการณ์ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอ หากมีผู้ที่เหมาะสมกว่าปรากฏตัวขึ้น ผู้คนย่อมเลือกที่จะเดินตามทางที่สดใสกว่า... ไม่ว่าผู้นำคนเก่าจะเป็นใครก็ตาม"


ประโยคสุดท้ายของซาร์เอลราวกับคมมีดที่กรีดแทงเข้ามา เซย์เรนรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปที่ซาร์เอลอย่างไม่หลบเลี่ยง


"เจ้าคงมั่นใจในความสามารถของเจ้ามากสินะ" เซย์เรนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย "แต่ข้าก็มั่นใจในความจงรักภักดีของข้าและผู้ติดตามของข้าเช่นกัน"


ซาร์เอลพยักหน้าช้าๆ "เป็นเรื่องดีที่ท่านมั่นใจเช่นนั้น... หวังว่าความมั่นใจนั้นจะไม่สั่นคลอนเมื่อถึงเวลาที่ต้องพิสูจน์" เขาหยุดพูดเล็กน้อย ก่อนจะผายมือไปทางห้องโถงใหญ่ "เอาล่ะ งานเลี้ยงยังไม่จบ ข้าคงต้องขอตัวไปร่วมยินดีกับแขกท่านอื่นๆ ก่อน"


ซาร์เอลโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินจากไป ทิ้งให้เซย์เรนยืนอยู่ตามลำพังบนระเบียง แสงจันทร์ยังคงสาดส่องลงมา แต่บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกปกคลุมด้วยเงามืดบางอย่าง


'ไอ้คนบ้าอำนาจ!' เซย์เรนสบถในใจ กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ เขารู้สึกถึงความโกรธและความกดดันที่ปะทุขึ้นพร้อมกัน แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะแสดงออก 'ฉันจะต้องไม่แพ้ให้แกเด็ดขาด ซาร์เอล!'

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอบคุณนะครับ

GuN009

โอ เซย์เร็นจะทำไงต่อละครับ  รอตามต่อไป
ขอบคุณนะครับ