|
เรียนผู้อ่าน ทั้งหมดเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจิตนาการทั้งหมดนะครับ ไม่มีโครงของเรื่องจริงเลย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ
---------------------------------------- ร้านมือถือข้างโรงเรียน ตอน เด็กโดนรังแกจากรุ่นพี่ในโรงเรียน EP1 สวัสดีครับ ผมชื่อ บีม อายุ 25 ปีครับ ผมเรียนจบคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ ถนัดการเขียนโปรแกรม ผมไม่ชอบชีวิตวุ่นวายในเมืองใหญ่ ผมจึงย้ายมาเปิดร้านซ่อมคอมพิวเตอร์และมือถือเล็กๆ ในจังหวัดน่าน ผมเลือกทำเลใกล้กับโรงเรียนเพราะเข้าถึงง่าย มือถือหรือคอมพิวเตอร์มักมีปัญหาบ่อย แตกต่างกับกลุ่มผู้ใหญ่ที่เมื่อมีปัญหาก็จะเข้าไปใช้บริการที่ศูนย์บริการในตัวเมืองมากกว่า พวกเด็กๆน่ะ เวลามือถือหรือคอมเสียนิดหน่อยจะไปในตัวเมืองก็ต้องรอนาน ร้านผมจึงมีลูกค้าวัยเรียนแวะเข้ามาใช้บริการเป็นประจำ ผมรับทำหมดทั้งแต่กู้ไฟล์ข้อมูล พิมพ์งาน และอื่นๆ แต่ส่วนใหญ่ เด็กๆ จะเอามาให้ซ่อมหน้าจอแตกซะมากกว่า ไม่ก็ติดไวรัส แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนดี 100%หรอก ผมแอบมีพัฒนาแอพ พวกดูดวง ฝึกสมอง เกมจับผิดภาพ และอื่นๆ โดยฝั่งโค๊ตเอาไว้ แอบดึงข้อมูลเด็กๆ เก็บไว้ โดยผมก็เลือกเก็บเฉพาะเด็กหน้าตาดี หากมีหลุดมาก็เสร็จผมหมดแหละ การทำแบบนี้ก็ดีนะ เพราะมันทำให้เรารู้นิสัยและพฤติกรรมของเด็กๆหลายคน เช่น พวกชอบทานอาหารก็จะเก็บพวกภาพอาหารไว้เยอะแยะไปหมด แน่นอนว่าเด็กผู้ชายส่วนใหญ่ก็เก็บรูปโป้กันไว้ในมือถือกันเกือบหมด ไม่ก็โหลดพวกแอพ Chat ดูนมสาวแล้วก็เลยเถิดจนควักล้วงของตัวเองรูดอย่างเมามันเก็บเป็นคลิปไว้ในมือถือ บางทีก็มีคลิปแกล้งกันแรงๆภายในโรงเรียน เช่น จับเด็กที่อ่อนแอกว่าแก้ผ้า ข่มขู่เอาเงินก็มีบ้างนะ ส่วนใหญ่รูปหรือคลิปพวกนี้ผมก็เก็บๆไว้ ไม่ได้เอาไปทำอะไรต่อ เพราะไม่อยากวุ่นวาย และไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมทำแบบนี้
วันนี้มีเด็ก ม.4 หน้าตาดี ขาวตี๋ ตาชั้นเดียว ผิวพรรณดีดูยังไงต้องเป็นลูกคนรวยแน่นอน เข้ามาที่ร้านผมด้วยท่าทีที่กำลังร้องไห้ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ดูแล้วท่าทางคงโดนพวกรุ่นพี่รีดไถเงินมาแน่ๆ
“มีอะไรให้ช่วยครับ” ผมถาม
“ฮื้อๆ พี่ซ่อมมือถือให้ผมหน่อย จอมือถือผมแตก ถ้าที่บ้านรู้ผมโดนตีหนักแน่” เด็กม.4 คนนั้นร้องไห้
“ไหนๆ ขอดูมือถือหน่อยครับ ..อืมเป็นหนักเลยนะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ พี่ซ่อมได้ รับรองพ่อแม่น้องไม่รู้แน่ๆ” ผมตอบ
“แต่วันนี้ผมไม่มีเงินสักบาท โดนพวกมัน พวกรุ่นพี่ม.6 มันเอาเงินผมไปหมดเลย” เด็กน้อยร้องไห้หนักขึ้นเพราะนึกถึงเหตุร้ายที่พึ่งเกิด
“เอาไงดีละ ถ้าไม่มีตังค์ พอจะจ่ายเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ” ผมถาม
“จ่ายเป็นอะไรพี่” เด็กน้อยถามกลับ
“ตัวน้องไง” ผมตอบ
“อย่าแกล้งผมอีกเลยพี่ วันนี้ผมโดนมาหนักมากแล้ว” เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“ถ้าน้องยอมพี่ พี่จะทำให้คนที่แกล้งน้อง ต้องยอมเป็นทาสน้องด้วยเอาไหม”
“ทำได้จริงเหรอพี่ อย่าแกล้งปลอบให้ผมดีใจนะ” น้ำเสียงน้องดูมีความหวัง
“ถ้าพี่ทำได้ น้องจะยอมพี่ไหมล่ะ”
“ถ้าพี่ทำได้ ผมยอมพี่ทุกอย่างเลย จะสั่งให้ทำอะไรผมยอมทำหมด”
“ไหนบอกพี่สิ คนที่แกล้งน้องชื่ออะไร” ผมถาม
“ไอ้ กวิน ม.6/8 ครับ”
“แล้วน้องละชื่ออะไร”
“ชื่อ สิทธิพล ชื่อเล่นชื่อ ไผ่ อยู่ ม.4/2ครับ”
“น้องไผ่หยุดร้องไห้ก่อนนะ ถ้าเป็นนายกวินไม่มีปัญหาเลยสบายมาก” ผมตอบ
ผมมีคอลเลกชันของกวินค่อนข้างเยอะ แม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่ถึงปี แต่นายกวินมันไม่เคยเปลี่ยนโทรศัพท์เลย รูปมันผมมีตั้งแต่สมัยมันอยู่ ม.1 มีครบทุกวีรกรรม เรียกได้ว่าเกเรมาตั้งแต่ ม.1 เลยก็ว่าได้ หนักสุดก็ช่วงหลังที่เอาผู้หญิงไปทั่ว แถมถ่ายคลิปไว้แบล็กเมล์อีก คลิปพวกนั้นผมมีเป็นโหล ถือว่ามันชั่วได้ใจ “แล้วผมต้องทำยังไงบ้าง” น้องไผ่ถาม
“พี่ยึดกฎการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม วันนี้พี่จะซ่อมมือถือให้กับน้องไปก่อน ปกติค่าเปลี่ยนหน้าจอรุ่นนี้ราคาอยู่ที่ 3000บ. พี่จะยังไม่เก็บเงินน้องวันนี้ แต่จะให้น้องทยอยจ่ายพี่ มีเมื่อไรมีตอนไหนก็ค่อยมาจ่าย แต่น้องต้องมาจ่ายทุกเดือนนะ และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนที่พี่ให้โอกาสน้องจ่ายวันหลังได้ น้องต้องถ่ายรูปแก้ผ้า ส่งพี่ทุกวัน เช้า กลางวัน ตอนเย็นและก่อนนอน 4 ภาพต่อวันเป็นอย่างน้อย แก้ผ้าหมดห้ามเหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ต้องทำไปจนกว่าจะจ่ายเงินครบ 3000 แค่นี้ทำได้ไหม” ผมถาม
จริงๆ ผมพอมีรูปน้องบ้างแล้วละ แค่อยากให้น้องมีความรู้สึกว่าสิ่งที่ผมช่วยไม่ได้เป็นการช่วยเปล่าๆ เลยต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเท่านั้นเอง
“แล้วพี่จะช่วยผมแก้แค้นไอ้กวินได้ไง” น้องไผ่ถามอย่างสงสัย
“ไว้รอพรุ่งนี้ตอนเย็น ไอ้กวินจะเรียกน้องไปดูมันแก้ผ้าแน่นอน” ผมตอบ
“ถ้าพี่ทำได้ตามที่พูดจริง ผมจะยอมเป็นทาสให้พี่โขกสับหรือจะให้ผมทำอะไรก็ได้ไปจนกว่าผมจะเรียนจบเลย” น้องไผ่ตอบ
“พูดแล้วนะ รักษาสัญญาด้วยละ” ผมกล่าวเสียงเข้ม แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์น้องมาซ่อมจนเสร็จ
น้องไผ่น่ารักมาก พอน้องเห็นผมเริ่มซ่อม ก็เดินไปล็อกประตูร้าน แล้วก็ค่อยเปลื้องผ้าออกทันที หัวไวใช้ได้ เวลานี้เย็นมากแล้ว คนผ่านหน้าร้านมีน้อย หักหลบเข้ามาด้านในหน่อยก็ไม่เห็นแล้วว่าแก้ผ้า ผมยิ้มให้น้อย น้อยเหมือนจะเข้าใจผม เขาไปนั่งที่โซฟา หยิบการบ้านขึ้นมาทำรอ
พอผมซ่อมเสร็จ ผมก็ให้น้องตรวจดูความเรียบร้อย เขาพลิกมือถือไปมาดูรายละเอียดที่อาจตกหล่น แต่ฝีมือระดับผมแล้ว เนียนกริบแน่นอน ดูน้องจะพอใจเป็นอย่างมาก เขาเป็นกล้องในมือถือ ถ่ายตัวเองทำท่าน่ารักราวกับถ่ายรูปตามปกติ ในขณะที่ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว
“ให้ผมส่งรูปให้พี่ทางไหนดีครับ”
“แอดไลน์พี่มาละกัน”
น้องแอดไลน์ผม แล้วเดินไปเดินมาหามุมถ่ายรูปเพิ่มอีก 2-3 รูป แล้วก็ส่งรูปทั้งหมดที่พึ่งถ่ายให้ผม
“แล้วผมจะรอดูนะครับว่าพี่จะทำได้จริงเปล่า” น้องไผ่กล่าวก่อนเดินออกจากร้านไป
ผมเริ่มแผนการของผมทันที ผมสร้างไลน์ไอดีใหม่ ใช้รูปไอ้กวินกำลังมีอะไรกับน้องมะนาวญาติมันตอนม.2เป็นโปรไฟล์ แล้วแอดมันไป
“ไอ้เชี้ย มึงมีรูปนี้ได้ยังไง” กวินพิมพ์ถามในไลน์
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่ามีได้ไง รู้แค่ว่าถ้าไม่อยากให้รูปนี้ส่งไปถึงพ่อกับแม่มึง มึงต้องทำตามคำสั่งกู” ผมแชทตอบ
“คิดจะแบล็กเมล์กรูเหรอ ยากว่ะ อย่าหวังเลยว่ากูจะยอม นางนั้นมันร่านเอง กูพูดอะไรไปพ่อแม่เชื่อกูแน่นอน” กวินกล่าวพิมพ์มาอย่างท้าทาย
“มั่นใจจังนะมึง งั้นลองสักหน่อยไหม ว่าถ้ากูส่งให้พ่อแม่น้องมะนาวด้วย พวกนั้นจะว่ายังไง” ผมพิมพ์ตอบพร้อมส่งรูปโปรไฟล์เฟสบุคของพ่อแม่น้องมะนาวไปให้ไอ้กวินดูเป็นการยืนยันว่าผมสามารถทำได้ตามที่ผมพูดจริงๆ
"......" กวินเงียบไม่ตอบอะไร
“พ่อแม่มึงอาจตามใจมึง แต่กูว่าพ่อแม่ฝ่ายหญิงคงจะไม่ยอมนะ แลดูเขารักลูกสาวของเขามากด้วยสิ เอ๊ะหรือเขาจะไม่รักกันนะ ลองดูสักรูปสองรูปดีไหม จะได้รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง” ผมพยายามข่มขู่
“เดี๋ยวก่อน อย่าพึ่ง มึงต้องการอะไร รูปนั้นก็ตั้งนานแล้ว ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาแบล็กเมล์กรูตอนนี้ หรือมึงเป็นพวกเดียวกับไอ้เชี้ยไผ่” กวินถาม อย่างสงสัย ผมว่าไอ้กวินมันไม่โง่ แค่นี้มันก็เหมือนรู้แล้วว่าเป็นใคร แต่ผมเชื่อว่ามันแค่โยนหินถามทาง จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แน่ใจ100%หรอก เพราะมันสร้างศัตรูไว้เยอะเชียวแหละ
“เอาจริงๆ กูไม่ได้มีแค่รูปอีมะนาวหรอกนะ ครูบรรณารักษ์ หรือ ลูกสาวป้าร้านขายข้าวแกงข้างโรงเรียนที่มึงไปมีอะไรด้วยไม่กี่วันก่อน กรูก็มีนะ แค่เมื่อก่อนกรูยังไม่พร้อมที่จะจัดการมึง คนอย่างมึงต้องเอาให้ดิ้นไม่หลุด แต่ตอนนี้ถึงเวลาแล้วละ ที่มึงต้องชดเชยกรรม รับรองมึงเจอจัดหนักแน่” ผมพิมพ์ตอบ
“กรูไม่เชื่อมึงหรอกว่ามึงมีทั้งหมดนั้น” มันพิมพ์ตอบ ไอ้นี่ชอบหลอกถาม ผมเลยจัดให้ซะหน่อย คลิปมีมันไปมีอะไรกับลูกสาวร้านข้าวแกงที่พงหญ้าข้างทางแถวร้านนั่นแหละ ซึ่งมันเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดสาธารณะ ไหนดูสิมึงจะสาวตัวถึงใครได้บ้างทีนี้
“ไอ้เชี้ย...มึงเอาคลิปนี้มาได้ยังไงวะ” กวินตกใจทันทีเพราะตอนที่มันลากลูกสาวร้านข้าวแกงเข้าพงหญ้าข้างทาง มันหน้ามึดไปหน่อยไม่ได้ดูให้ดีก่อน มันมาเจอว่าจุดที่มันกำลังปู้ยี่ปู้ยำน้องเป็นจุดที่กล้องวงจรปิดสาธารณะจับภาพไว้พอดี มันกำลังกังวลอยู่ว่าตำรวจจะตรวจเห็นไหม เพราะความจริงรอบนั้นอีมะนาวไม่ได้ยินยอม เป็นเพราะมันข่นขู่ มันเลยมีภาพดึงกระชากลากตัวอีมะนาวเข้าไปในพงหญ้า
“กรูเอามาได้ละกัน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้ามึงทำตัวดี ทำตามที่กรูสั่ง รับรอง พอมึงเรียนจบแล้วกรูจะไม่ยุ่งกับมึงอีกเลย คลิปที่กรูมี ก็จะหายไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน”
กวินถึงกับพูดอะไรไม่ออก ลูกสาวร้านข้าวแกงพึ่งอายุ 14 ต่างกับมันที่อายุ 18 ถ้าคลิปแพร่ไปมันโดนเข้าคุกข้อหาพรากผู้เยาว์อีกคดีแน่ๆ ได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ ซึ่งตอนนี้มันคิดว่าผมต้องเป็นตำรวจ ไม่ก็มีเส้นสายของตำรวจ ถึงเอาคลิปมาแบล็กเมล์มันได้ แต่มันนึกเท่าไรก็หนึ่งไม่ออกว่าทำไมตำรวจต้องมาแบล็กเมล์มัน
“กรูยอมมึงก็ได้ แต่มึงต้องสัญญาว่าถ้ากรูเรียนจบมึงต้องปล่อยให้กูเป็นอิสระ”
“แน่นอน” ผมตอบ
“มึงจะให้กรูทำอะไรว่ามา” กวินถาม
“เอาง่ายๆ ก่อนละกัน เมื่อกี้มึงหลุดพูดชื่อใครคนหนึ่งมา เอ๊ะชื่ออะไรนะติดอยู่ที่ปาก อ่อชื่อไอ้ไผ่สินะ มันเป็นคู่อริมึงใช่ไหม ดีเลย ให้มึงทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าคู่อริมึง ฟังดูแล้วน่าจะสนุก"
"อยากให้กรูทำอะไรก็พูดมาตรงๆ ไม่ต้องพูดเยอะ"
"ใจร้อนนะมึง เอางี้ละกัน พรุ่งนี้ตอนเย็นมึงต้องไปไหว้วานไอ้ไผ่ ให้มาถ่ายรูปมึงแก้ผ้าเล่นน้ำที่คลองด้านหลังของโรงเรียน แล้วส่งรูปให้กรูดู และเพื่อเป็นการยืนยันว่าคนที่ถ่ายเป็นไอ้ไผ่จริง มึงต้องให้มันเซลฟี่แก้ผ้าถ่ายรูปกับมึงด้วย”
“กรูขอละ มึงจะให้กูถ่ายรูปท่าอุบาทว์แค่ไหนกูก็จะทำ แต่ขออย่าให้มีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องได้ไหม” กวินขอร้อง ตอนนี้ในหัวของมันไม่ตามหาแล้วว่าเป็นใคร เพราะมันคงทำอะไรไม่ได้ มันรู้ตัวว่าสักวันมันต้องเจออะไรแบบนี้ แต่มันไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้
“มึงทำตัวมึงเองทั้งนั้น ก้มหน้ารับกรรมของมึงไปเถอะ..ถ้าพรุ่งนี้กรูไม่ได้รูป นอกจากมึงจะติดคุกแล้ว พ่อแม่มึงก็จะไม่ไปเยื่ยมมึงในคุกด้วย” ผมข่มขู่ สร้างความกังวลให้กับกวินเป็นอย่างมาก
“ก็ได้ กรูรู้ว่าตอนนี้กรูคงไม่มีสิทธิ์ขอร้องอะไรจากมึงได้อีก กรูยอมทำตามที่มึงสั่งทุกอย่าง หวังว่ามึงจะปราณีกูบ้าง” กวินกล่าว
ผมอ่านผ่านทางระบบแจ้งเตือน ทำให้มันไม่เห็นว่าผมได้อ่านข้อความของมันแล้วหรือยัง ผมวางโทรศัพท์ที่เป็นไลน์ปลอม แล้วหันกลับมาดูไลน์ในเครื่องหลักของผม น้องไผ่ส่งรูปตัวเองที่แก้ผ้าบนที่นอนมาให้ผม พร้อมข้อความ “ปกติผมใส่ชุดนอนนอน แต่วันนี้ผมจะแก้ผ้านอน ไม่รู้ว่าพ่อแม่ผมจะแอบเข้ามาในห้องนอนผมหรือเปล่า ผมภาวนาว่าท่านจะไม่ทำแบบนั้น ฝันดีครับ และผมหวังว่าพรุ่งนี้ผมจะได้รับข่าวดี”
ดูจากเวลา น้องไผ่คงนอนหลับแล้ว ผมไม่ได้ตอบอะไรน้องไผ่อีก ผมเปิดคอมพิวเตอร์ทำกิจวัตรประจำวันของผม การเซฟภาพลับของเด็กๆที่ผมเจอ
----------------------------------------
ฝากเรื่องที่ผมเขียนด้วยนะครับ ผมลงในนี้ครั้งแรก ถ้ามีอะไรผิดพลาด หรือผิดกฏ บอกผมด้วยนะครับ :)
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
รอครับ